I'm here to talk to you about the economic invisibility of nature. The bad news is that mother nature's back office isn't working yet, so those invoices don't get issued. But we need to do something about this problem. I began my life as a markets professional and continued to take an interest, but most of my recent effort has been looking at the value of what comes to human beings from nature, and which doesn't get priced by the markets.
אני כאן כדי לדבר איתכם על חוסר הנראות הכלכלי של הטבע. החדשות הרעות הן שהמשרד האחורי של אמא טבע לא עובד עדיין, כך שהחשבוניות האלו לא מונפקות. אבל אנו צריכים לעשות משהו לגבי הבעיה הזו. התחלתי את חיי כמומחה שווקים והמשכתי להביע עניין, אבל מירב המאמצים שלי לאחרונה, היו לבחון את הערך של מה שמגיע לבני האדם מהטבע, ואשר לא מתומחר על ידי השווקים.
A project called TEEB was started in 2007, and it was launched by a group of environment ministers of the G8+5. And their basic inspiration was a stern review of Lord Stern. They asked themselves a question: If economics could make such a convincing case for early action on climate change, well why can't the same be done for conservation? Why can't an equivalent case be made for nature? And the answer is: Yeah, it can. But it's not that straightforward. Biodiversity, the living fabric of this planet, is not a gas. It exists in many layers, ecosystems, species and genes across many scales -- international, national, local, community -- and doing for nature what Lord Stern and his team did for nature is not that easy.
פרויקט בשם TEEB הוקם בשנת 2007, והושק על ידי קבוצה של שרים לענייני סביבה של מדינות ה-G8+5. וההשראה הבסיסית שלהם הייתה סקירת סטרן, של הלורד סטרן. הם שאלו את עצמם שאלה: אם הכלכלה יכולה לטעון טיעון משכנע כל כך על פעולות מוקדמות לגבי שינוי אקלים, מדוע לא ניתן לעשות את אותו הדבר בשביל שימור? מדוע אי אפשר לטעון טיעון מקביל עבור הטבע? והתשובה היא, אפשר. אבל זה לא כל כך ישיר. מגוון ביולוגי, הבסיס לחיים של הכוכב הזה, הוא לא גז. הוא קיים בשכבות רבות, מערכות אקולוגיות, מינים וגנים על פני קני מידה שונים -- בין לאומי, לאומי, מקומי , קהילתי -- ולעשות בשביל הטבע את מה שהלורד סטרן וקבוצתו עשו בשביל הטבע לא פשוט כל כך.
And yet, we began. We began the project with an interim report, which quickly pulled together a lot of information that had been collected on the subject by many, many researchers. And amongst our compiled results was the startling revelation that, in fact, we were losing natural capital -- the benefits that flow from nature to us. We were losing it at an extraordinary rate -- in fact, of the order of two to four trillion dollars-worth of natural capital. This came out in 2008, which was, of course, around the time that the banking crisis had shown that we had lost financial capital of the order of two and a half trillion dollars. So this was comparable in size to that kind of loss. We then have gone on since to present for [the] international community, for governments, for local governments and for business and for people, for you and me, a whole slew of reports, which were presented at the U.N. last year, which address the economic invisibility of nature and describe what can be done to solve it.
ועם זאת, התחלנו. התחלנו את הפרויקט עם דו"ח זמני, שארגן במהירות מידע רב שנאסף על הנושא על ידי חוקרים רבים מאוד. ובין לקט התוצאות שלנו היה הגילוי המדהים שאכן, אנו מפסידים את ההון של הטבע -- ההטבות שזורמות מהטבע אלינו. אנו מפסידים אותו בקצב יוצא דופן -- למעשה, בסדר גודל שווה ערך לשניים עד ארבעה טריליון דולרים מההון של הטבע. זה יצא ב-2008, בסביבות, כמובן, הזמן בו משבר הבנקים הראה שהפסדנו הון כלכלי בסדר גודל של שני טריליון דולרים וחצי. כך שזה היה שווה בגודלו להפסד מסוג כזה. מאז המשכנו להציג לקהילה הבין-לאומית, לממשלות, לממשל המקומי ולעסקים ולאנשים, לכם ולי, בריכה שלמה של דו"חות, אשר הוצגו באו"ם בשנה שעברה, ואשר מתייחסים לחוסר הנראות הכלכלי של הטבע ומתארים מה ניתן לעשות כדי לפתור את זה.
What is this about? A picture that you're familiar with -- the Amazon rainforests. It's a massive store of carbon, it's an amazing store of biodiversity, but what people don't really know is this also is a rain factory. Because the northeastern trade winds, as they go over the Amazonas, effectively gather the water vapor. Something like 20 billion tons per day of water vapor is sucked up by the northeastern trade winds, and eventually precipitates in the form of rain across the La Plata Basin. This rainfall cycle, this rainfall factory, effectively feeds an agricultural economy of the order of 240 billion dollars-worth in Latin America. But the question arises: Okay, so how much do Uruguay, Paraguay, Argentina and indeed the state of Mato Grosso in Brazil pay for that vital input to that economy to the state of Amazonas, which produces that rainfall? And the answer is zilch, exactly zero. That's the economic invisibility of nature. That can't keep going on, because economic incentives and disincentives are very powerful. Economics has become the currency of policy. And unless we address this invisibility, we are going to get the results that we are seeing, which is a gradual degradation and loss of this valuable natural asset.
על מה מדובר? תמונה שאתם מכירים -- יערות הגשם של האמזונס. זהו מצבור אדיר של פחמן, זהו מצבור מדהים של מגוון ביולוגי, אבל מה שאנשים לא באמת יודעים הוא שזהו גם מפעל לגשם. משום שרוחות הסחר הצפון-מזרחיות, בשעה שהן עוברות מעל האמזונס, אוספות ביעילות אדי מים. משהו כמו 20 ביליון טונות של אדי מים בכל יום נשאבים על ידי רוחות הסחר הצפון-מזרחיות, ובסופו של דבר שוקעים בצורת גשם לאורך אגן "לה פלטה". מחזור הגשם הזה, מפעל הגשם הזה, מזין ביעילות כלכלה חקלאית בסדר גודל שווה ערך ל-240 ביליון דולרים באמריקה הלטינית. אבל עולה השאלה: בסדר, אז כמה אורוגאווי, פרגוואי, ארגנטינה ומדינת מטו גרוסו בברזיל משלמות עבור הקלט החיוני לכלכלה הזו למדינות האמזונס, אשר מפיקות את הגשם הזה? והתשובה היא כלום, בדיוק אפס. זהו חוסר הנראות הכלכלי של הטבע. זה לא יכול להמשך, משום שתמריצים כלכליים חיוביים ושליליים הם חזקים מאוד. כלכלה הפכה למטבע המדיניות. ואם לא נתייחס לחוסר הנראות הזה, נקבל את התוצאות שאנו רואים שהם פירוק הדרגתי ואבדן של הנכס הטבעי יקר הערך הזה.
It's not just about the Amazonas, or indeed about rainforests. No matter what level you look at, whether it's at the ecosystem level or at the species level or at the genetic level, we see the same problem again and again. So rainfall cycle and water regulation by rainforests at an ecosystem level. At the species level, it's been estimated that insect-based pollination, bees pollinating fruit and so on, is something like 190 billion dollars-worth. That's something like eight percent of the total agricultural output globally. It completely passes below the radar screen. But when did a bee actually ever give you an invoice? Or for that matter, if you look at the genetic level, 60 percent of medicines were prospected, were found first as molecules in a rainforest or a reef. Once again, most of that doesn't get paid.
לא מדבר רק באמזונס, או ביערות גשם. לא חשוב באיזו רמה תבחנו את זה, בין אם ברמת המערכת האקולוגית או ברמת המינים או ברמה הגנטית, נראה את אותה בעיה שוב ושוב. כך שמחזור הגשם ובקרת המים על ידי יערות גשם ברמת המערכת האקולוגית. ברמת המינים, הוערך שהאבקה מבוססת חרקים, דבורים מאביקים פירות וכו', היא בשווי של משהו כמו 190 ביליון דולרים. זה משהו כמו שמונה אחוזים מהתפוקה החקלאית העולמית. זה עובר לחלוטין מתחת למסך הרדאר. אבל מתי דבורה באמת נתנה לכם קבלה? או לצורך העניין, אם תבחנו את הרמה הגנטית, 60 אחוזים מהתרופות נהגו, נמצאו קודם כמולוקולות ביער גשם או שונית. שוב, הרוב לא מתוגמל.
And that brings me to another aspect of this, which is, to whom should this get paid? That genetic material probably belonged, if it could belong to anyone, to a local community of poor people who parted with the knowledge that helped the researchers to find the molecule, which then became the medicine. They were the ones that didn't get paid. And if you look at the species level, you saw about fish. Today, the depletion of ocean fisheries is so significant that effectively it is effecting the ability of the poor, the artisanal fisher folk and those who fish for their own livelihoods, to feed their families. Something like a billion people depend on fish, the quantity of fish in the oceans. A billion people depend on fish for their main source for animal protein. And at this rate at which we are losing fish, it is a human problem of enormous dimensions, a health problem of a kind we haven't seen before. And finally, at the ecosystem level, whether it's flood prevention or drought control provided by the forests, or whether it is the ability of poor farmers to go out and gather leaf litter for their cattle and goats, or whether it's the ability of their wives to go and collect fuel wood from the forest, it is actually the poor who depend most on these ecosystem services.
מה שמביא אותי להיבט נוסף של זה, מי צריך להיות מתוגמל? החומר הגנטי שכנראה היה שייך, אם יכול היה להיות שייך למישהו, לקהילה מקומית של אנשים עניים שסיפקו את הידע שעזר לחוקרים למצוא את המולקולה, שהפכה לתרופה. הם אלו שלא תוגמלו. ואם תבחנו את רמת המין, שמעתם על דגים. היום, הדילול של הדגה באוקיאנוסים משמעותי כל כך שהוא משפיע מעשית על יכולתם של העניים, דייגים מקצועיים ואלו שדגים לפרנסתם, כדי להאכיל את המשפחות שלהם. משהו כמו ביליון אנשים תלויים בדגים, מספר הדגים באוקיינוסים. ביליון אנשים תלויים בדגים כמקור המרכזי שלהם לחלבון מן החי. ובקצב שבו אנו מאבדים דגים, זו בעיה אנושית במימדים עצומים, בעיה בריאותית שלא ראינו כמותה בעבר. ולבסוף, ברמת המערכת האקולוגית, בין אם זה מניעת שטפונות או בקרה של בצורות המסופקים על ידי היערות, ובין אם זו האפשרות של חקלאים עניים לצאת החוצה ולאסוף פסולת עלים בשביל הבקר והעזים שלהם, ובין אם זו היכולת של נשותיהם לצאת ולאסוף עצים להסקה מהיער, אלו למעשה העניים שתלויים יותר מכל בשירותי המערכות האקולוגיות.
We did estimates in our study that for countries like Brazil, India and Indonesia, even though ecosystem services -- these benefits that flow from nature to humanity for free -- they're not very big in percentage terms of GDP -- two, four, eight, 10, 15 percent -- but in these countries, if we measure how much they're worth to the poor, the answers are more like 45 percent, 75 percent, 90 percent. That's the difference. Because these are important benefits for the poor. And you can't really have a proper model for development if at the same time you're destroying or allowing the degradation of the very asset, the most important asset, which is your development asset, that is ecological infrastructure.
ביצענו הערכות במסגרת המחקר שלנו לפיהן עבור מדינות כמו ברזיל, הודו ואינדונזיה, למרות שירותי המערכות האקולוגיות -- ההטבות שזורמות מהטבע לאנושות בחינם -- הן לא מאוד משמעותיות במונחי האחוז מהתמ"ג -- שניים, ארבעה, שמונה, עשרה, חמישה עשר אחוזים -- אבל במדינות האלו, אם נמדוד כמה הן שוות בשביל העניים, התשובות הן יותר כמו 45 אחוזים, 75 אחוזים, 90 אחוזים. זהו ההבדל. משום שאלו הטבות חשובות עבור העניים. אינך יכול לקבל מודל ראוי להתפתחות אם באותו זמן אתה הורס או מאפשר את ההריסה של אותו הנכס, הנכס החשוב ביותר, נכס ההתפתחות שלך, שהוא תשתיות אקולוגיות.
How bad can things get? Well here a picture of something called the mean species abundance. It's basically a measure of how many tigers, toads, ticks or whatever on average of biomass of various species are around. The green represents the percentage. If you start green, it's like 80 to 100 percent. If it's yellow, it's 40 to 60 percent. And these are percentages versus the original state, so to speak, the pre-industrial era, 1750.
כמה גרוע יכול להיות? ובכן, הנה תמונה של משהו שנקרא ממוצע שכיחות המינים. זה למעשה מדד של כמה נמרים, קרפדות, קרציות או מה שזה לא יהיה, בממוצע ביומסה של מינים שונים נמצאים בסביבה. הירוק מסמן את האחוזים. אם אתה מתחיל בירוק, זה משהו כמו 80 עד 100 אחוזים. אם זה צהוב, זה משהו כמו 40 עד 60 אחוזים. והאחוזים האלו מול המצב המקורי, כלומר, העידן הטרום-תעשייתי, 1750.
Now I'm going to show you how business as usual will affect this. And just watch the change in colors in India, China, Europe, sub-Saharan Africa as we move on and consume global biomass at a rate which is actually not going to be able to sustain us. See that again. The only places that remain green -- and that's not good news -- is, in fact, places like the Gobi Desert, like the tundra and like the Sahara. But that doesn't help because there were very few species and volume of biomass there in the first place. This is the challenge. The reason this is happening boils down, in my mind, to one basic problem, which is our inability to perceive the difference between public benefits and private profits. We tend to constantly ignore public wealth simply because it is in the common wealth, it's common goods.
כעת אני עומד להראות לכם כיצד עסקים כרגיל ישפיעו על כך. רק הביטו בשינוי בצבעים בהודו, סין, אירופה אפריקה התת-סהרית וככל שאנו ממשיכים ומכלים את הביומסה העולמית בקצב שלמעשה לא יהיה מסוגל להכיל אותנו. ראו זאת שוב. האיזורים היחידים שנשארית ירוקים -- ואלו לא חדשות טובות -- הם למעשה מקומות כמו מדבר גובי, כמו הטונדרה וכמו הסהרה. אבל זה לא עוזר משום שהיו שם מעט מאוד מינים ונפח ביומסה מלכתחילה. זה האתגר. הסיבה לכך שזה קורה מסתכמת, בראשי, לבעיה אחת יסודית, שהיא חוסר היכולת שלנו לתפוש את ההבדל בין הטבות ציבוריות ובין רווחים פרטיים. אנו נוטים להתעלם בעקביות מהעושר הציבורי פשוט משום שהוא מצוי בעושר המוכר, הוא סחורה פשוטה.
And here's an example from Thailand where we found that, because the value of a mangrove is not that much -- it's about $600 over the life of nine years that this has been measured -- compared to its value as a shrimp farm, which is more like $9,600, there has been a gradual trend to deplete the mangroves and convert them to shrimp farms. But of course, if you look at exactly what those profits are, almost 8,000 of those dollars are, in fact, subsidies. So you compare the two sides of the coin and you find that it's more like 1,200 to 600. That's not that hard.
והנה דוגמה מתאילנד בה גילינו שמשום שהערך של מנגרוב לא גדול כל כך -- משהו כמו 600$ על פני תשע שנות חיים בהם הוא נמדד -- בהשוואה לערכו כחוות חסילונים, שהוא יותר כמו 9600$, הייתה מגמה הדרגתית לדלדל את המנגרובים ולהפוך אותם לחוות חסילונים. אבל כמובן, אם תבדקו מה בדיוק אותם רווחים, כמעט 8000 מאותם דולרים הם, למעשה, סובסידיות. כך שאם תשוו את שני צידי המטבע תגלו שהם יותר כמו 1200 עד 600. זה לא כל כך קשה.
But on the other hand, if you start measuring, how much would it actually cost to restore the land of the shrimp farm back to productive use? Once salt deposition and chemical deposition has had its effects, that answer is more like $12,000 of cost. And if you see the benefits of the mangrove in terms of the storm protection and cyclone protection that you get and in terms of the fisheries, the fish nurseries, that provide fish for the poor, that answer is more like $11,000. So now look at the different lens. If you look at the lens of public wealth as against the lens of private profits, you get a completely different answer, which is clearly conservation makes more sense, and not destruction.
אבל מצד שני, אם תתחילו למדוד, כמה זה יעלה באמת לשקם את האדמה של חוות החסילונים בחזרה לשימוש יעיל? מרגע שפירוק מלחים ופירוק כימי הפעילו את השפעתם, התשובה היא יותר כמו עלות של 12000$. ואם תבחנו את היתרונות של המנגרוב במובנים של ההגנה מפני סופות והגנה מפני ציקלונים שאתם מקבלים ובמובנים של דגה, בריכות הדגים, שמספקות דגים לעניים, התשובה היא יותר כמו 11000$. אז עכשיו, התבוננו בעדשות השונות. אם תביטו בעדשת העושר הציבורי מול עדשת הרווחים הפרטיים, תקבלו תשובה אחרת לגמרי, לפיה , בבירור, שימור הגיוני הרבה יותר, ולא הרס.
So is this just a story from South Thailand? Sorry, this is a global story. And here's what the same calculation looks like, which was done recently -- well I say recently, over the last 10 years -- by a group called TRUCOST. And they calculated for the top 3,000 corporations, what are the externalities? In other words, what are the costs of doing business as usual? This is not illegal stuff, this is basically business as usual, which causes climate-changing emissions, which have an economic cost. It causes pollutants being issued, which have an economic cost, health cost and so on. Use of freshwater. If you drill water to make coke near a village farm, that's not illegal, but yes, it costs the community.
אז האם זה רק סיפור בדרום תאילנד? מצטער, זה סיפור עולמי. והנה איך שהחישוב הזה נראה, שנעשה לאחרונה -- ובכן אני אומר לאחרונה, במהלך 10 השנים האחרונות -- על יד קבוצה שנקראת TRUECOST. והם חישבו ל 3,000 הארגונים הגדולים, מה ההשפעות החיצוניות? במילים אחרות, מה העלויות של המשך עסקים כרגיל? זה לא הדברים הלא חוקיים, זה בעקרון עסקים כרגיל, שגורמים לפליטות משנות אקלים, שיש להן עלויות כלכליות. הן יוצרות זיהום אויר, שיש לו עלויות כלכליות, עלויות בריאותיות וכו'. שימוש במים נקיים. אם תקדחו מים כדי לעשות קוקאין ליד חווה כפרית, זה לא בלתי חוקי, אבל כן, זה עולה לקהילה.
Can we stop this, and how? I think the first point to make is that we need to recognize natural capital. Basically the stuff of life is natural capital, and we need to recognize and build that into our systems. When we measure GDP as a measure of economic performance at the national level, we don't include our biggest asset at the country level. When we measure corporate performances, we don't include our impacts on nature and what our business costs society. That has to stop. In fact, this was what really inspired my interest in this phase. I began a project way back called the Green Accounting Project. That was in the early 2000s when India was going gung-ho about GDP growth as the means forward -- looking at China with its stellar growths of eight, nine, 10 percent and wondering, why can we do the same? And a few friends of mine and I decided this doesn't make sense. This is going to create more cost to society and more losses. So we decided to do a massive set of calculations and started producing green accounts for India and its states. That's how my interests began and went to the TEEB project. Calculating this at the national level is one thing, and it has begun. And the World Bank has acknowledged this and they've started a project called WAVES -- Wealth Accounting and Valuation of Ecosystem Services.
האם אנחנו יכולים לעצור את זה, ואיך? אני חושב שהנקודה הראשונה היא שאנחנו צריכים להכיר בהון הטבעי. בעיקרון החיים הם הון טבעי, ואנחנו צריכים להכיר ולבנות את זה לתוך המערכות שלנו. כשאנחנו מודדים תל"ג כמידה לביצועים כלכליים ברמה הלאומית, אנחנו לא כוללים את הנכס הגדול ביותר שלנו ברמת הארץ. כשאנחנו מודדים ביצועי חברה, אנחנו לא כוללים את השפעתנו על הטבע ומה העלות החברתית של העסק שלנו. זה חייב להפסיק. למעשה, זה מה שנתן לי השראה להתעניין בשלב הזה. התחלתי פרוייקט מזמן שנקרא פרוייקט החשבונאות הירוק. זה היה בתחילת שנות ה 2000 כשהודו היתה כולה שקועה בהגדלת התל"ג כדרך להתקדם -- מביטים בסין עם הצמיחה הענקית של שמונה, תשעה, 10 אחוזים ותוהים, למה אנחנו לא יכולים לעשות אותו הדבר? וכמה חברים שלי ואני החלטנו שזה לא הגיוני. זה עומד ליצור יותר עלות לחברה ויותר הפסדים. אז החלטנו לעשות סט מסיבי של חישובים והתחלנו ליצר חשבונאות ירוקה להודו ולמדינות שלה. ככה התחילו ההתענינויות שלי והמשיכו לפרוייקט TEEB. לחשב את זה ברמה הלאומית זה דבר אחד, וזה התחיל. והבנק העולמי הכיר בזה והם התחילו פרוייקט שנקרא WAVES -- חשבונאות עושר וערכיות של מערכות שרות.
But calculating this at the next level, that means at the business sector level, is important. And actually we've done this with the TEEB project. We've done this for a very difficult case, which was for deforestation in China. This is important, because in China in 1997, the Yellow River actually went dry for nine months causing severe loss of agriculture output and pain and loss to society. Just a year later the Yangtze flooded, causing something like 5,500 deaths. So clearly there was a problem with deforestation. It was associated largely with the construction industry.
אבל החישוב של זה ברמה הבאה, ברמת הסקטור העסקי, זה חשוב. ולמעשה עשינו את זה עם פרוייקט TEEB. עשינו את זה לכמה מקרים קשים, שהיו לכריתת יערות בסין. זה חשוב, מפני שבסין ב 1997, הנהר הצהוב התייבש למעשה לתשעה חודשים מה שגרם לאובדן חמור של תפוקה חקלאית וכאב ואובדן לחברה. רק שנה מאוחר יותר הינגצה הוצף, וגרם למותם של כ 5,500 אנשים. אז בברור היתה בעיה עם כריתת יערות. זה יוחס בגדול לתעשיית הבניה.
And the Chinese government responded sensibly and placed a ban on felling. A retrospective on 40 years shows that if we had accounted for these costs -- the cost of loss of topsoil, the cost of loss of waterways, the lost productivity, the loss to local communities as a result of all these factors, desertification and so on -- those costs are almost twice as much as the market price of timber. So in fact, the price of timber in the Beijing marketplace ought to have been three-times what it was had it reflected the true pain and the costs to the society within China. Of course, after the event one can be wise.
והממשלה הסינית הגיבה בהגיון והטילה חרם על כריתה. רטרוספקטיבה על 40 שנה מראה שאם היינו מתחשבים בעלויות האלו -- העלות של אובדן השכבה העליונה של האדמה, עלות האובדן של דרכי מים, אובדן התפוקה, האובדן לקהילות המקומיות כתוצאה מכל הגורמים האלה, מדבור וכו' -- העלויות האלה כמעט כפולות מעלות השוק של עץ. אז למעשה, מחיר העץ בשוק בייג'ינג היה צריך להיות פי שלוש ממה שהוא אם הוא היה משקף את הכאב האמיתי ואת העלויות לחברה בתוך סין. כמובן, אחרי הארוע אפשר להיות חכמים יותר.
The way to do this is to do it on a company basis, to take leadership forward, and to do it for as many important sectors which have a cost, and to disclose these answers. Someone once asked me, "Who is better or worse, is it Unilever or is it P&G when it comes to their impact on rainforests in Indonesia?" And I couldn't answer because neither of these companies, good though they are and professional though they are, do not calculate or disclose their externalities.
הדרך לעשות את זה היא לעשות את זה ברמת החברה, לקחת את המנהיגות קדימה, ולעשות את זה לחלקים רבים ככל האפשר שיש להם עלות, ולהפיץ את התשובות האלה. מישהו פעם שאל אותי, "מי טוב או גרוע יותר, האם אלה יונילבר או פורקטור אנד גמבל כשזה מגיע להשפעה שלהם על יערות גשם באינדונזיה?" ולא יכולתי לענות מפני שלאף אחת מהחברות שהאלו, כמה שהן טובות או מקצועיות, לא מחשבות או חושפות את הנתונים.
But if we look at companies like PUMA -- Jochen Zeitz, their CEO and chairman, once challenged me at a function, saying that he's going to implement my project before I finish it. Well I think we kind of did it at the same time, but he's done it. He's basically worked the cost to PUMA. PUMA has 2.7 billion dollars of turnover, 300 million dollars of profits, 200 million dollars after tax, 94 million dollars of externalities, cost to business. Now that's not a happy situation for them, but they have the confidence and the courage to come forward and say, "Here's what we are measuring. We are measuring it because we know that you cannot manage what you do not measure."
אבל אם נביט בחברה כמו PUMA -- יוכן זייטז, יושב הראש שלהם, פעם איתגר אותי בארוע, ואמר שהוא יישם את הפרוייקט שלי לפני שאסיים אותו. ובכן אני חושב שעשינו את זה באותו הזמן, אבל הוא עשה את זה. הוא בעיקרון חישב את העלות של פומה. לפומה יש מחזור של 2.7 מיליארד דולר, 300 מיליון דולר רווח, 200 מליון אחרי מס, 94 מיליון של הוצאות חיצוניות, עלויות לעסק. עכשיו זה לא מצב משמח עבורם, אבל יש להם את הביטחון והאומץ לבוא ולהגיד, "הנה מה שאנחנו מודדים. אנחנו מודדים את זה בגלל שאנחנו יודעים שאי אפשר לנהל מה שלא מודדים."
That's an example, I think, for us to look at and for us to draw comfort from. If more companies did this, and if more sectors engaged this as sectors, you could have analysts, business analysts, and you could have people like us and consumers and NGOs actually look and compare the social performance of companies. Today we can't yet do that, but I think the path is laid out. This can be done. And I'm delighted that the Institute of Chartered Accountants in the U.K. has already set up a coalition to do this, an international coalition.
זו דוגמה, אני חושב, בשבילנו לבחון ולקבל נחת ממנה. אם יותר חברות יעשו את זה, ואם יותר סקטורים יכנסו לזה כסקטורים, תוכל להיות לכם אנליזה, אנליזה עסקית, ויוכלו להיות לכם אנשים כמונו ולקוחות וארגונים חוץ ממשלתיים שיוכלו בעצם לראות ולהשוות ביצועים חברתיים של חברות. כיום אנחנו לא יכולים לעשות את זה עדיין, אבל אני חושב שהדרך מוכנה. זה אפשרי. ואני מאושר שהמכון לרואי חשבון באנגליה כבר הקים קואליציה כדי לעשות את זה, קואליציה בין לאומית.
The other favorite, if you like, solution for me is the creation of green carbon markets. And by the way, these are my favorites -- externalities calculation and green carbon markets. TEEB has more than a dozen separate groups of solutions including protected area evaluation and payments for ecosystem services and eco-certification and you name it, but these are the favorites. What's green carbon? Today what we have is basically a brown carbon marketplace. It's about energy emissions. The European Union ETS is the main marketplace. It's not doing too well. We've over-issued. A bit like inflation: you over-issue currency, you get what you see, declining prices. But that's all about energy and industry.
הפתרון המועדף האחר, אם תרצו, בשבילי היא יצירה של שווקי פחמן ירוקים. ודרך אגב, אלה המועדפים עלי -- חישובי עלות חיצוניים ושווקי פחמן ירוקים. ל TEEB יש יותר מתריסר קבוצות נפרדות של פתרונות כולל הערכת אזורים מוגנים ותשלומים לשרותים סביבתיים והסמכה ירוקה עם שמכם עליה, אבל אלה המועדפים. מהו פחמן ירוק? כיום יש לנו בעיקרון שוק פחמן חום. זה נוגע לפליטות אנרגיה. ה ETS של האיחוד הארופאי הוא השוק העיקרי. הוא לא ממש מצליח. הנפקנו יותר מדי. קצת כמו אינפלציה: מדפיסים יותר מדי כסף, ומה שאתם רואים, המחירים יורדים. אבל זה הכל על אנרגיה ותעשיה.
But what we're missing is also some other emissions like black carbon, that is soot. What we're also missing is blue carbon, which, by the way, is the largest store of carbon -- more than 55 percent. Thankfully, the flux, in other words, the flow of emissions from the ocean to the atmosphere and vice versa, is more or less balanced. In fact, what's being absorbed is something like 25 percent of our emissions, which then leads to acidification or lower alkalinity in oceans. More of that in a minute.
אבל מה שאנחנו מפספסים הן גם פליטות אחרות כמו פחמן שחור, זה פיח. ומה שאנחנו מפספסים זה גם פחמן כחול, שהוא, דרך אגב, המאגר הגדול ביותר של פחמן -- יותר מ 55 אחוז. למזלנו, השטף, במילים אחרות, הזרימה של הפליטות מהאוקיינוסים לאטמוספירה וחזרה, היא פחות או יותר מאוזנת. למעשה, מה שנספג זה בערך 25 אחוז מהפליטות שלנו, מה שמוביל לחמצון או אלקליות נמוכה יותר באוקיינוסים. עוד על זה עוד רגע.
And finally, there's deforestation, and there's emission of methane from agriculture. Green carbon, which is the deforestation and agricultural emissions, and blue carbon together comprise 25 percent of our emissions. We have the means already in our hands, through a structure, through a mechanism, called REDD Plus -- a scheme for the reduced emissions from deforestation and forest degradation. And already Norway has contributed a billion dollars each towards Indonesia and Brazil to implement this Red Plus scheme. So we actually have some movement forward. But the thing is to do a lot more of that.
ולבסוף, יש את כריתת היערות, ויש פליטות של מתאן מהחקלאות. פחמן ירוק, שזה בירוא היערות והפליטה החקלאית, והפחמן הכחול ביחד מגיעים ל 25 אחוז מהפליטות שלנו. יש לנו את האמצעים כבר ביידינו, דרך מבנה, דרך מנגנון, שנקרא REDD Plus -- תוכנית להפחתת פליטות מברוא יערות והתדרדרות היערות. וכבר נורבגיה תרמה מיליארד דולר לברזיל ולאינדונזיה כדי להתאים את עצמן לתוכנית Red Plus. אז למעשה יש לנו תנועה קדימה. אבל העניין הוא לעשות הרבה יותר מזה.
Will this solve the problem? Will economics solve everything? Well I'm afraid not. There is an area that is the oceans, coral reefs. As you can see, they cut across the entire globe all the way from Micronesia across Indonesia, Malaysia, India, Madagascar and to the West of the Caribbean. These red dots, these red areas, basically provide the food and livelihood for more than half a billion people. So that's almost an eighth of society. And the sad thing is that, as these coral reefs are lost -- and scientists tell us that any level of carbon dioxide in the atmosphere above 350 parts per million is too dangerous for the survival of these reefs -- we are not only risking the extinction of the entire coral species, the warm water corals, we're not only risking a fourth of all fish species which are in the oceans, but we are risking the very lives and livelihoods of more than 500 million people who live in the developing world in poor countries.
האם זה יפתור את הבעיה? האם כלכלה תפתור את הכל? ובכן אני חושש שלא. יש תחום שהוא האוקינוסים, שוניות אלמוגים. כמו שאתם יכולים לראות, הם עוברים מסביב לכל העולם כל הדרך ממקרונזיה דרך אינדונזיה, מלזיה, הודו, מדגסקר ולמערב לקריביים. הנקודות האדומות האלה, האזורים האדומים האלה, בעיקרון מספקים את האוכל והמחיה ליותר מחצי מיליארד אנשים. אז זה כמעט שמינית מהאוכלוסיה. והדבר העצוב בזה הוא, כשהשוניות האלה אובדות -- ומדענים אומרים לנו שרמת הפחמן הדו חמצני באומוספירה מעל 350 חלקיקים למליון מסוכנת מדי להשרדות השוניות האלה -- אנחנו לא רק מסכנים את הכחדת כל המינים בשוניות, אלמוגי המים החמים, אנחנו לא רק מסכנים רבע מכל מני הדגים באוקיינוסים, אלא מסכנים את החים עצמם ואת המחיה של יותר מ500 מליון אנשים שחיים בעולם המתפתח במדינות עניות.
So in selecting targets of 450 parts per million and selecting two degrees at the climate negotiations, what we have done is we've made an ethical choice. We've actually kind of made an ethical choice in society to not have coral reefs. Well what I will say to you in parting is that we may have done that. Let's think about it and what it means, but please, let's not do more of that. Because mother nature only has that much in ecological infrastructure and that much natural capital. I don't think we can afford too much of such ethical choices.
אז בבחירת מטרה של 450 חלקיקים למליון ובחירת שתי מעלות בדיוני האקלים, מה שעשינו היא בחירה אתית. למעשה עשינו סוג של בחירה אתית בחברה שלא יהיו לנו שוניות אלמוגים. ובכן מה שאני אגיד לכם כמילות פרידה זה שאולי עשינו את זה. בואו נחשוב על זה ומה זה אומר, אבל בבקשה, בואו לא נעשה יותר מזה. מפני שלאמא טבע יש כמות מוגבלת של תשתית אקולוגית וכמות מוגבלת של הון טבעי. אני לא חושב שאנחנו יכולים להרשות לעצמינו יותר מדי בחירות אתיות.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)