Είμαι εδώ για να σας μιλήσω σχετικά με το γεγονός ότι τα οικονομικά της φύσης είναι αόρατα. Τα άσχημα νέα είναι ότι το γραφείο της μητέρας φύσης ακόμη δεν δουλεύει κι έτσι αυτά τα τιμολόγια δεν εκδίδονται. Αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό το πρόβλημα. Ξεκίνησα τη ζωή μου ως επαγγελματίας των αγορών και συνέχισα να ενδιαφέρομαι, αλλά η περισσότερη από την πρόσφατη προσπάθειά μου προσβλέπει στην αξία αυτού που καταλήγει στους ανθρώπους από τη φύση, και που δεν τιμολογείται από τις αγορές.
I'm here to talk to you about the economic invisibility of nature. The bad news is that mother nature's back office isn't working yet, so those invoices don't get issued. But we need to do something about this problem. I began my life as a markets professional and continued to take an interest, but most of my recent effort has been looking at the value of what comes to human beings from nature, and which doesn't get priced by the markets.
Ένα πρόγραμμα με το όνομα ΤΕΕΒ ξεκίνησε το 2007, και παρουσιάστηκε από μία ομάδα υπουργών περιβάλλοντος των G8+5. Και η κύρια έμπνευσή τους ήταν μία αυστηρή κριτική του Λόρδου Στερν. Αναρωτήθηκαν: Εάν τα οικονομικά μπορούν να αποτελούν πειστικά επιχειρήματα για άμεση δράση στην κλιματική αλλαγή, τότε γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και για τη διατήρηση; Γιατί δεν μπορεί να γίνει μία ανάλογη προσπάθεια και για τη φύση; Και η απάντηση είναι: μπορεί να γίνει. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Η βιοποικιλότητα, η ζωντανή ύλη αυτού του πλανήτη, δεν είναι καύσιμο. Υπάρχει σε πολλά στρώματα, οικοσυστήματα, είδη και γονίδια σε πολλές κλίμακες -- σε διεθνή, εθνική, τοπική, κοινότητα -- και κάνοντας για τη φύση ό,τι ο Λόρδος Στερν και η ομάδα του έκανε για τη φύση δεν είναι τόσο εύκολο.
A project called TEEB was started in 2007, and it was launched by a group of environment ministers of the G8+5. And their basic inspiration was a stern review of Lord Stern. They asked themselves a question: If economics could make such a convincing case for early action on climate change, well why can't the same be done for conservation? Why can't an equivalent case be made for nature? And the answer is: Yeah, it can. But it's not that straightforward. Biodiversity, the living fabric of this planet, is not a gas. It exists in many layers, ecosystems, species and genes across many scales -- international, national, local, community -- and doing for nature what Lord Stern and his team did for nature is not that easy.
Και παρόλα αυτά, εμείς ξεκινήσαμε. Ξεκινήσαμε το σχέδιο με μία ενδιάμεση έκθεση, η οποία πολύ γρήγορα έφερε στην επιφάνεια πολλές πληροφορίες που συλλέχθησαν πάνω στο θέμα από πολλούς, πάρα πολλούς ερευνητές. Και μεταξύ των συνδυασμένων αποτελεσμάτων μας υπήρξε και η τρομακτική αποκάλυψη ότι, στην πραγματικότητα, χάνουμε το φυσικό μας κεφάλαιο -- τα οφέλη που παρέχονται από τη φύση για μας. Τα χάνουμε με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς -- για την ακρίβεια,αξίας της τάξης των δύο με τεσσάρων τρισεκατομμυρίων δολλαρίων του φυσικού κεφαλαίου. Αυτό προέκυψε το 2008, που ήταν, φυσικά, περίπου τη στιγμή που η τραπεζική κρίση έδειξε ότι είχαμε χάσει οικονομικά κεφάλαια της τάξης των δυόμισι τρισεκατομμυρίων δολλαρίων. Αυτό ήταν συγκρίσιμο σε μέγεθος με αυτού του είδους την απώλεια. Από τότε προχωρήσαμε για να παρουσιάσουμε για τη διεθνή κοινότητα, για τις κυβερνήσεις, για τις τοπικές κυβερνήσεις και για τις επιχειρήσεις και για τους ανθρώπους, για εσάς και για μένα, έναν μεγάλο αριθμό εκθέσεων, που παρουσιάστηκαν στα Ηνωμένα Έθνη πέρυσι, τα οποία παρουσιάζουν την οικονομική αφάνεια της φύσης και περιγράφουν τι μπορεί να γίνει για να λυθεί.
And yet, we began. We began the project with an interim report, which quickly pulled together a lot of information that had been collected on the subject by many, many researchers. And amongst our compiled results was the startling revelation that, in fact, we were losing natural capital -- the benefits that flow from nature to us. We were losing it at an extraordinary rate -- in fact, of the order of two to four trillion dollars-worth of natural capital. This came out in 2008, which was, of course, around the time that the banking crisis had shown that we had lost financial capital of the order of two and a half trillion dollars. So this was comparable in size to that kind of loss. We then have gone on since to present for [the] international community, for governments, for local governments and for business and for people, for you and me, a whole slew of reports, which were presented at the U.N. last year, which address the economic invisibility of nature and describe what can be done to solve it.
Περί τίνος πρόκειται; Μία εικόνα με την οποία είστε εξοικειωμένοι -- τα τροπικά δάση του Αμαζονίου. Είναι μία μαζική αποθήκη άνθρακα, είναι μία εκπληκτική αποθήκη βιοποικιλότητας, αλλά αυτό που οι άνθρωποι πραγματικά δεν γνωρίζουν είναι ότι είναι επίσης ένα εργοστάσιο βροχής. Καθώς οι βορειοανατολικοί αληγείς άνεμοι, περνούν πάνω από την περιοχή Αμαζόνας, συλλέγουν αποτελεσματικά τους υδρατμούς. Περίπου 20 δισεκατομμύρια τόνοι υδρατμών την ημέρα απορροφούνται από τους βορειοανατολικούς αληγείς ανέμους, και τελικά πέφτουν με τη μορφή της βροχής διαμέσου της λεκάνης της πόλης Λα Πλάτα. Αυτός ο κύκλος βροχόπτωσης, αυτό το εργοστάσιο βροχής, ταΐζει αποτελεσματικά μία αγροτική οικονομία με αξία της τάξεως των 240 δισεκατομμυρίων δολλαρίων στη Λατινική Αμερική. Αλλά προκύπτει το ερώτημα: Εντάξει, αλλά πόσο η Ουρουγουάη, η Παραγουάη, η Αργεντινή και η περιοχή του Μάτο Γκρόσσο της Βραζιλίας πληρώνουν γι' αυτή τη ζωτικής σημασίας συνεισφορά στην οικονομία στην πολιτεία των Αμαζόνας, το οποίο παράγει όλη αυτή τη βροχή; Και η απάντηση είναι τίποτα, ακριβώς μηδέν. Αυτή είναι η οικονομική αφάνεια της φύσης. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται, επειδή τα οικονομικά κίνητρα και αντικίνητρα είναι πολύ ισχυρά. Τα οικονομικά έχουν γίνει το συνάλλαγμα της πολιτικής. Και εάν δεν διευθύνουμε αυτή την αφάνεια, θα πάρουμε τα αποτελέσματα που βλέπουμε, τα οποία είναι σταδιακή υποβάθμιση και απώλεια αυτού του πολύτιμου φυσικού κεφαλαίου.
What is this about? A picture that you're familiar with -- the Amazon rainforests. It's a massive store of carbon, it's an amazing store of biodiversity, but what people don't really know is this also is a rain factory. Because the northeastern trade winds, as they go over the Amazonas, effectively gather the water vapor. Something like 20 billion tons per day of water vapor is sucked up by the northeastern trade winds, and eventually precipitates in the form of rain across the La Plata Basin. This rainfall cycle, this rainfall factory, effectively feeds an agricultural economy of the order of 240 billion dollars-worth in Latin America. But the question arises: Okay, so how much do Uruguay, Paraguay, Argentina and indeed the state of Mato Grosso in Brazil pay for that vital input to that economy to the state of Amazonas, which produces that rainfall? And the answer is zilch, exactly zero. That's the economic invisibility of nature. That can't keep going on, because economic incentives and disincentives are very powerful. Economics has become the currency of policy. And unless we address this invisibility, we are going to get the results that we are seeing, which is a gradual degradation and loss of this valuable natural asset.
Δεν πρόκειται μόνο για την περιοχή Αμαζόνας, ή για τα τροπικά δάση. Ανεξάρτητα σε ποιο επίπεδο κοιτάτε, είτε είναι στο επίπεδο του οικοσυστήματος ή των ειδών ή στο γενετικό επίπεδο, αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα ξανά και ξανά. Έτσι ο κύκλος της βροχής και ο περιορισμός του νερού από τα τροπικά δάση σε επίπεδο οικοσυστήματος. Στο επίπεδο των ειδών, υπολογίζεται ότι η επικονίαση που βασίζεται στα έντομα, η επικονίαση φρούτων από τις μέλισσες και πάει λέγοντας, είναι κάτι που αξίζει περίπου 190 δισεκατομμύρια δολλάρια. Αυτό είναι περίπου το οκτώ τις εκατό της συνολικής παγκόσμιας αγροτικής απόδοσης. Περνά ολοκληρωτικά κάτω από την οθόνη του ραντάρ. Αλλά πραγματικά πότε μία μέλισσα σας έδωσε τιμολόγιο; Ή για το ίδιο θέμα, εάν παρατηρήσετε σε γενετικό επίπεδο, 60 τις εκατό των φαρμάκων που αναζητήθηκαν βρέθηκαν πρωτίστως ως μόρια σε ένα τροπικό δάσος ή σ' έναν ύφαλο. Για ακόμη μία φορά, τα περισσότερα από αυτά δεν πληρώνονται.
It's not just about the Amazonas, or indeed about rainforests. No matter what level you look at, whether it's at the ecosystem level or at the species level or at the genetic level, we see the same problem again and again. So rainfall cycle and water regulation by rainforests at an ecosystem level. At the species level, it's been estimated that insect-based pollination, bees pollinating fruit and so on, is something like 190 billion dollars-worth. That's something like eight percent of the total agricultural output globally. It completely passes below the radar screen. But when did a bee actually ever give you an invoice? Or for that matter, if you look at the genetic level, 60 percent of medicines were prospected, were found first as molecules in a rainforest or a reef. Once again, most of that doesn't get paid.
Και αυτό με φέρνει σε μία άλλη άποψη αυτού, το οποίο είναι, σε ποιόν πρέπει να πληρωθούν; Εκείνο το γενετικό υλικό πιθανά ανήκε, εάν μπορούσε να ανήκει σε κανένα, σε μια τοπική κοινότητα φτωχών ανθρώπων που συμμετείχαν με τη γνώση που βοήθησε τους ερευνητές να βρουν τα μόρια, τα οποία στη συνέχεια έγιναν φάρμακα. Ήταν εκείνοι που δεν πληρώθηκαν. Και αν κοιτάξετε στο επίπεδο των ειδών, θα βλέπατε κάτι σχετικά με ένα ψάρι. Σήμερα, η εξάντληση των ωκεάνιων ιχθυαποθεμάτων είναι τόσο σημαντική επηρεάζει αποτελεσματικά την ικανότητα των φτωχών, των παραδοσιακά αλιευτικών λαών και εκείνων που ψαρεύουν για το βιοπορισμό τους, για να ταΐσουν τις οικογένειές τους. Περίπου ένα δισεκατομμύριο ατόμων στηρίζονται στην αλιεία, στην ποσότητα των ψαριών στους ωκεανούς. Ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων στηρίζεται στα ψάρια ως την κύρια πηγή ζωικών πρωτεϊνών. Και σε αυτό το ρυθμό που χάνουμε τα ψάρια, είναι ένα ανθρώπινο πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων, ένα πρόβλημα υγείας που παρόμοιο δεν έχουμε ξαναδεί. Και τελικά, σε επίπεδο οικοσυστήματος, είτε είναι η πρόληψη πλυμμηρών είτε ο έλεγχος ξηρασίας που παρέχεται από τα δάση, ή είτε είναι η ικανότητα των φτωχών αγροτών να βγουν και να συλλέξουν το φυλλόστρωμα για τα βοοειδή και τα αιγοπρόβατά τους, ή είναι η ικανότητα των συζύγων τους να βγουν και να συλλέξουν ξύλα από το δάσος, είναι στην πραγματικότητα οι φτωχοί που στηρίζονται περισσότερο σε αυτές τις υπηρεσίες των οικοσυστημάτων.
And that brings me to another aspect of this, which is, to whom should this get paid? That genetic material probably belonged, if it could belong to anyone, to a local community of poor people who parted with the knowledge that helped the researchers to find the molecule, which then became the medicine. They were the ones that didn't get paid. And if you look at the species level, you saw about fish. Today, the depletion of ocean fisheries is so significant that effectively it is effecting the ability of the poor, the artisanal fisher folk and those who fish for their own livelihoods, to feed their families. Something like a billion people depend on fish, the quantity of fish in the oceans. A billion people depend on fish for their main source for animal protein. And at this rate at which we are losing fish, it is a human problem of enormous dimensions, a health problem of a kind we haven't seen before. And finally, at the ecosystem level, whether it's flood prevention or drought control provided by the forests, or whether it is the ability of poor farmers to go out and gather leaf litter for their cattle and goats, or whether it's the ability of their wives to go and collect fuel wood from the forest, it is actually the poor who depend most on these ecosystem services.
Πραγματοποιήσαμε εκτιμήσεις στη μελέτη μας οτι σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Ινδία και Ινδονησία, αν και οι υπηρεσίες οικοσυστημάτων -- αυτά τα πλεονεκτήματα που ρέουν από τη φύση προς την ανθρωπότητα δωρεάν-- δεν είναι πολύ μεγάλα σε όρους ποσοστών του ΑΕΠ -- δύο, τέσσερα, οκτώ, 10, 15 τις εκατό -- αλλά σε αυτές τις χώρες, εάν μετρήσουμε πόσο πολύ αξίζουν για τους φτωχούς, οι απαντήσεις είναι περισσότερο 45 τις εκατό, 75 τις εκατό, 90 τις εκατό. Αυτή είναι η διαφορά. Επειδή αυτά είναι σημαντικά οφέλη για τους φτωχούς. Και δεν μπορείτε να έχετε ένα κατάλληλο μοντέλο για την ανάπτυξη εάν την ίδια στιγμή καταστρέφετε ή επιτρέπετε την υποβάθμιση εκείνου του περιουσιακού στοιχείο, του πιο σημαντικού περιουσιακού στοιχείου, που είναι το αναπτυξιακό σας περιουσιακό στοιχείο, δηλαδή η οικολογική υποδομή.
We did estimates in our study that for countries like Brazil, India and Indonesia, even though ecosystem services -- these benefits that flow from nature to humanity for free -- they're not very big in percentage terms of GDP -- two, four, eight, 10, 15 percent -- but in these countries, if we measure how much they're worth to the poor, the answers are more like 45 percent, 75 percent, 90 percent. That's the difference. Because these are important benefits for the poor. And you can't really have a proper model for development if at the same time you're destroying or allowing the degradation of the very asset, the most important asset, which is your development asset, that is ecological infrastructure.
Πόσο άσχημα μπορούν να γίνουν τα πράγματα; Λοιπόν να μία εικόνα αυτού που ονομάζεται κακή αφθονία ειδών. Είναι βασικά ένα μέτρο του πόσες τίγρεις, φρύνοι, τσιμπούρια ή οτιδήποτε κατά μέσο όρο βιομάζας διαφόρων ειδών βρίσκονται γύρω. Το πράσινο αναπαριστά το ποσοστό. Εάν ξεκινήσετε με το πράσινο, είναι περίπου 80 με 100 τις εκατό. Εάν είναι κίτρινο, είναι 40 με 60 τις εκατό. Και αυτά είναι ποσοστά έναντι της αρχικής κατάστασης, της προ - βιομηχανικής εποχής, το 1750.
How bad can things get? Well here a picture of something called the mean species abundance. It's basically a measure of how many tigers, toads, ticks or whatever on average of biomass of various species are around. The green represents the percentage. If you start green, it's like 80 to 100 percent. If it's yellow, it's 40 to 60 percent. And these are percentages versus the original state, so to speak, the pre-industrial era, 1750.
Τώρα θα σας δείξω πως οι επιχειρήσεις ως συνήθως θα το επηρεάσουν. Και απλά παρακολουθήστε την αλλαγή στα χρώματα στην Ινδία, την Κίνα, την Ευρώπη, την υπο - Σαχάρια Αφρική καθώς προχωράμε και καταναλώνουμε την παγκόσμια βιομάζα με ρυθμό που στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατό να μας συντηρήσει. Δείτε αυτό ξανά. Τα μόνα μέρη που παραμένουν πράσινα -- και αυτό δεν είναι καλό νέο-- είναι στην πραγματικότητα μέρη όπως η Έρημος Γκόμπι, όπως η τούνδρα και η Σαχάρα. Αλλά αυτό δε βοηθά καθώς εκεί υπήρχαν ελάχιστα είδη και μικρός όγκος της βιομάζας εξ αρχής. Αυτή είναι η πρόκληση. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει συνοψίζεται, στο μυαλό μου, σε ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο είναι η ανικανότητά μας να αντιληφθούμε τη διαφορά μεταξύ του κοινών οφελών και των ιδιωτικών κερδών. Τείνουμε συνεχώς να αγνοούμε το δημόσιο πλούτο απλά επειδή είναι ο κοινός πλούτος, τα κοινά αγαθά.
Now I'm going to show you how business as usual will affect this. And just watch the change in colors in India, China, Europe, sub-Saharan Africa as we move on and consume global biomass at a rate which is actually not going to be able to sustain us. See that again. The only places that remain green -- and that's not good news -- is, in fact, places like the Gobi Desert, like the tundra and like the Sahara. But that doesn't help because there were very few species and volume of biomass there in the first place. This is the challenge. The reason this is happening boils down, in my mind, to one basic problem, which is our inability to perceive the difference between public benefits and private profits. We tend to constantly ignore public wealth simply because it is in the common wealth, it's common goods.
Και εδώ είναι ένα παράδειγμα από την Ταϋλάνδη όπου βρήκαμε ότι, εξαιτίας του ότι η αξία ενός μαγγρόβιου δεν είναι μεγάλη -- είναι περίπου 600$ σε διάστημα μέτρησης εννέα ετών -- συγκρινόμενο με την αξία μίας φάρμας γαρίδων, η οποία είναι περίπου $9.600, υπάρχει μία σταδιακή τάση να καταστρέφονται τα μαγγρόβια και να τα μετατρέπονται σε φάρμες γαρίδας. Αλλά φυσικά, εάν κοιτάξετε τι ακριβώς είναι αυτά τα κέρδη, σχεδόν τα 8.000 αυτών των δολλαρίων είναι, στην πραγματικότητα, επιδοτήσεις. Έτσι συγκρίνετε τις δύο πλευρές του νομίσματος και θα βρείτε ότι είναι περίπου 1.200 με 600. Αυτό δεν είναι τόσο σκληρό.
And here's an example from Thailand where we found that, because the value of a mangrove is not that much -- it's about $600 over the life of nine years that this has been measured -- compared to its value as a shrimp farm, which is more like $9,600, there has been a gradual trend to deplete the mangroves and convert them to shrimp farms. But of course, if you look at exactly what those profits are, almost 8,000 of those dollars are, in fact, subsidies. So you compare the two sides of the coin and you find that it's more like 1,200 to 600. That's not that hard.
Αλλά από την άλλη πλευρά, αν ξεκινήσετε να μετράτε, πόσο θα κόστιζε πραγματικά η αποκατάσταση της γης από τη φάρμα των γαρίδων πίσω στην παραγωγική χρήση; Καθώς η απόθεση αλάτων και η χημική απόθεση θα έχουν τα αποτελέσματά τους, η απάντηση είναι περίπου $12.000 κόστος. Και εάν δείτε τα πλεονεκτήματα των μαγγρόβιων σε όρους προστασίας από καταιγίδες και κυκλώνες και σε όρους αλιείας, οι χώροι αναπαραγωγής ψαριών, που παρέχουν ψάρια για τους φτωχούς, αυτή η απάντηση είναι περισσότερο από $11.000. Έτσι τώρα δείτε το με διαφορετική ματιά. Εάν δείτε με την οπτική του δημόσιου πλούτου σε αντίθεση με αυτήν του ιδιωτικού συμφέροντος, παίρνετε μία τελείως διαφορετική απάντηση, η οποία είναι ότι η διατήρηση έχει περισσότερο νόημα, και όχι η καταστροφή.
But on the other hand, if you start measuring, how much would it actually cost to restore the land of the shrimp farm back to productive use? Once salt deposition and chemical deposition has had its effects, that answer is more like $12,000 of cost. And if you see the benefits of the mangrove in terms of the storm protection and cyclone protection that you get and in terms of the fisheries, the fish nurseries, that provide fish for the poor, that answer is more like $11,000. So now look at the different lens. If you look at the lens of public wealth as against the lens of private profits, you get a completely different answer, which is clearly conservation makes more sense, and not destruction.
Αυτή λοιπόν είναι απλά μία ιστορία από τη Νότια Ταϋλάνδη; Συγγνώμη, αυτή είναι μία παγκόσμια ιστορία. Και εδώ φαίνεται πως μοιάζει η ίδια μέτρηση, η οποία έγινε πρόσφατα -- λέγοντας πρόσφατα εννοώ μέσα στα 10 τελευταία χρόνια -- από μία ομάδα που λέγεται TRUCOST. Και υπολόγισαν για τις 3.000 κορυφαίες εταιρείες, ποιες είναι οι εξωτερικές επιδράσεις; Με άλλα λόγια, ποιό είναι συνήθως το κόστος των επιχειρήσεων; Αυτό δεν είναι κάτι το παράνομο, αυτό είναι βασικά οι συνήθεις επιχειρήσεις, οι οποίες προκαλούν εκπομπές που αλλάζουν το κλίμα, και οι οποίες έχουν ένα οικονομικό κόστος. Προκαλούν ρύπους, που έχουν ένα οικονομικό κόστος, κόστος στην υγεία και πάει λέγοντας. Η χρήση του γλυκού νερού. Εάν αντλήσετε νερό για να φτιάξετε αναψυκτικά δίπλα σε μία φάρμα, αυτό δεν είναι παράνομο, αλλά ναι, θα στοιχίσει στην κοινότητα.
So is this just a story from South Thailand? Sorry, this is a global story. And here's what the same calculation looks like, which was done recently -- well I say recently, over the last 10 years -- by a group called TRUCOST. And they calculated for the top 3,000 corporations, what are the externalities? In other words, what are the costs of doing business as usual? This is not illegal stuff, this is basically business as usual, which causes climate-changing emissions, which have an economic cost. It causes pollutants being issued, which have an economic cost, health cost and so on. Use of freshwater. If you drill water to make coke near a village farm, that's not illegal, but yes, it costs the community.
Μπορούμε να το σταματήσεουμε αυτό και πώς; Πιστεύω πως το πρώτο βήμα είναι η ανάγκη να αναγνωρίσουμε το φυσικό κεφάλαιο. Βασικά τα υλικά της ζωής είναι το φυσικό κεφάλαιο, και είναι ανάγκη να το αναγνωρίζουμε και να το κτίσουμε μέσα στο σύστημά μας. Όταν μετράμε το ΑΕΠ ως μέτρο οικονομικής δραστηριότητας σε εθνικό επίπεδο, δεν συμπεριλαμβάνουμε το μεγαλύτερο περιουσιακό μας στοιχείο σε επίπεδο χώρας. Όταν μετράμε εταιρικές επιδόσεις, δεν συμπεριλαμβάνουμε τον αντίκτυπό μας στη φύση και το τι κοστίζει η επιχείρησή μας στην κοινωνία. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Για την ακρίβεια, σε αυτή τη φάση αυτό είναι που πραγματικά ενέπνευσε το ενδιαφέρον μου. Ξεκίνησα ένα πρόγραμμα παλιότερα που λεγόταν Πρόγραμμα Πράσινης Λογιστικής. Αυτό ήταν στις αρχές του 2000 όταν η Ινδία ''τρελαινόταν'' για την άνοδο του ΑΕΠ ως μέσο για να πάει μπροστά -- κοιτάζοντας την Κίνα με την αστρονομική ανάπτυξη του οκτώ, εννέα, 10 τις εκατό και σκεφτόμουν, γιατί μπορούμε να κάνουμε το ίδιο; Και λίγοι φίλοι μου κι εγώ αποφασίσαμε οτι αυτό δεν είχε νόημα. Αυτό πρόκειται να δημιουργήσει περισσότερο κόστος στην κοινωνία και περισσότερες απώλειες. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μία τεράστια σειρά υπολογισμών και ξεκινήσαμε να δημιουργούμε πράσινους λογαριασμούς για την Ινδία και τις περιοχές της. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου και προχώρησα στο σχέδιο ΤΕΕΒ. Υπολογίζοντάς το σε εθνικό επίπεδο είναι ένα πράγμα, και έχει ξεκινήσει. Και η Παγκόσμια Τράπεζα το έχει αναγνωρίσει και ξεκινήσανε ένα σχέδιο που ονομάζεται WAVES -- Αποτίμηση και Λογιστική Πλούτου των Υπηρεσιών Οικοσυστήματος.
Can we stop this, and how? I think the first point to make is that we need to recognize natural capital. Basically the stuff of life is natural capital, and we need to recognize and build that into our systems. When we measure GDP as a measure of economic performance at the national level, we don't include our biggest asset at the country level. When we measure corporate performances, we don't include our impacts on nature and what our business costs society. That has to stop. In fact, this was what really inspired my interest in this phase. I began a project way back called the Green Accounting Project. That was in the early 2000s when India was going gung-ho about GDP growth as the means forward -- looking at China with its stellar growths of eight, nine, 10 percent and wondering, why can we do the same? And a few friends of mine and I decided this doesn't make sense. This is going to create more cost to society and more losses. So we decided to do a massive set of calculations and started producing green accounts for India and its states. That's how my interests began and went to the TEEB project. Calculating this at the national level is one thing, and it has begun. And the World Bank has acknowledged this and they've started a project called WAVES -- Wealth Accounting and Valuation of Ecosystem Services.
Αλλά υπολογίζοντας το στο επόμενο επίπεδο, σημαίνει ότι στο επίπεδο του επιχειρηματικού τομέα, είναι σημαντικό. Και πραγματικά το καταφέραμε αυτό με το σχέδιο ΤΕΕΒ. Το κάναμε για μία πολύ δύσκολη περίπτωση, η οποία ήταν για την αποψίλωση δασών της Κίνας. Αυτό είναι σημαντικό, επειδή στην Κίνα το 1997, ο Κίτρινος ποταμός στέρεψε κυριολεκτικά για εννέα μήνες προκαλώντας σοβαρή απώλεια της παραγωγής της γεωργίας και πόνο και απώλεια στην κοινωνία. Ένα χρόνο αργότερα ο Γιανκ Τσε πλυμμήρισε προκαλώντας περίπου 5.500 θανάτους. Έτσι υπήρχε εμφανώς ένα πρόβλημα με την αποψίλωση των δασών. Συνδέονταν σε μεγάλο βαθμό με την κατασκευαστική βιομηχανία.
But calculating this at the next level, that means at the business sector level, is important. And actually we've done this with the TEEB project. We've done this for a very difficult case, which was for deforestation in China. This is important, because in China in 1997, the Yellow River actually went dry for nine months causing severe loss of agriculture output and pain and loss to society. Just a year later the Yangtze flooded, causing something like 5,500 deaths. So clearly there was a problem with deforestation. It was associated largely with the construction industry.
Και η Κινεζική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε λογικά και απαγόρευσε την υλοτομία. Μία αναδρομή 40 χρόνων δείχνει ότι εάν είχαμε υπολογίσει αυτά τα κόστη -- το κόστος της απώλειας της φυτικής γης, το κόστος απώλειας των υδάτινων καναλιών, τη χαμένη παραγωγικότητα, την απώλεια των τοπικών κοινοτήτων ως αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων, της ερημοποίησης και πάει λέγοντας -- αυτά τα κόστη είναι τουλάχιστον διπλάσια από την αγοραία τιμής της ξυλείας. Έτσι, η τιμή της ξυλείας στην αγορά του Πεκίνου θε έπρεπε να είναι τρεις φορές αυτής που ήταν έαν αντανακλούσε τον αληθινό πόνο και τα κόστη στην κοινωνία της Κίνας. Φυσικά, μετά το γεγονός κανείς μπορεί να είναι σοφός.
And the Chinese government responded sensibly and placed a ban on felling. A retrospective on 40 years shows that if we had accounted for these costs -- the cost of loss of topsoil, the cost of loss of waterways, the lost productivity, the loss to local communities as a result of all these factors, desertification and so on -- those costs are almost twice as much as the market price of timber. So in fact, the price of timber in the Beijing marketplace ought to have been three-times what it was had it reflected the true pain and the costs to the society within China. Of course, after the event one can be wise.
Ο τρόπος για να το κάνει κανείς αυτό είναι να το κάνει σε εταιρικό επίπεδο, να πάει την ηγεσία ένα βήμα μπροστά, και να το κάνει για όλο και περισσότερους σημαντικούς τομείς που έχουν αντίκτυπο, και να συμπεριλάβει αυτές τις απαντήσεις. Κάποτε κάποιος με ρώτησε, "Ποιός είναι καλύτερος ή χειρότερος, είναι η Unilever ή η P&G όσον αφορά τον αντίκτυπό τους στα τροπικά δάση της Ινδονησίας; Και δεν μπόρεσα να απαντήσω επειδή καμία από αυτές τις εταιρίες, όσο καλές και αν είναι και όσο επαγγελματίες και αν είναι, δεν υπολογίζουν και δεν περιλαμβάνουν τον εξωτερικό αντίκτυπο.
The way to do this is to do it on a company basis, to take leadership forward, and to do it for as many important sectors which have a cost, and to disclose these answers. Someone once asked me, "Who is better or worse, is it Unilever or is it P&G when it comes to their impact on rainforests in Indonesia?" And I couldn't answer because neither of these companies, good though they are and professional though they are, do not calculate or disclose their externalities.
Αλλά αν μελετήσουμε εταιρείες όπως η PUMA -- ο Ζόχεν Ζάιτζ, ο Διευθύνων Σύμβουλος και πρόεδρός της, κάποτε με προκάλεσε, λέγοντας ότι πρόκειται να εφαρμόσει το πρόγραμμά μου πριν το τελειώσω. Πιστεύω ότι περίπου το τελειώσαμε την ίδια στιγμή, αλλά τα κατάφερε. Για την ακρίβεια πέρασε το κόστος στην PUMA. Η PUMA έχει 2,7 δισεκατομμύρια δολλάρια τζίρο, 300 εκατομμύρια δολλάρια κέρδη, 200 εκατομμύρια δολλάρια συμπεριλαμβανομένων των φόρων, 94 εκατομμύρια δολλάρια εξωτερικών αντίκτυπων,κόστος για την επιχείρηση. Τώρα αυτό δεν είναι μία ευχάριστη κατάσταση γι' αυτούς, αλλά έχουν την πεποίθηση και το κουράγιο να βγουν μπροστά και να πουν, "Να μετράμε εμείς. Το μετράμε επειδή γνωρίζουμε ότι δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι που δεν το μετράς."
But if we look at companies like PUMA -- Jochen Zeitz, their CEO and chairman, once challenged me at a function, saying that he's going to implement my project before I finish it. Well I think we kind of did it at the same time, but he's done it. He's basically worked the cost to PUMA. PUMA has 2.7 billion dollars of turnover, 300 million dollars of profits, 200 million dollars after tax, 94 million dollars of externalities, cost to business. Now that's not a happy situation for them, but they have the confidence and the courage to come forward and say, "Here's what we are measuring. We are measuring it because we know that you cannot manage what you do not measure."
Αυτό είναι ένα παράδειγμα, πιστεύω, για μας για να μελετήσουμε και για να νιώσουμε άνετα. Εάν πρεισσότερες εταιρείες το έκαναν αυτό, και εάν περισσότεροι τομείς το αναλάμβαναν ως τομείς, θα μπορούσατε να έχετε αναλυτές, επιχειρηματικούς αναλυτές, και θα μπορούσατε να έχετε ανθρώπους σαν εμάς και καταναλωτές και ΜΚΟ που πραγματικά θα παρακολουθούσαν και θα σύγκριναν την κοινωνική συμπεριφορά των εταιρειών. Σήμερα δεν μπορούμε ακόμη να το κάνουμε αυτό, αλλά πιστεύω ότι το μονοπάτι άνοιξε. Αυτό μπορεί να γίνει. Και χαίρομαι που το Ινστιτούτο των Ορκωτών Ελεγκτών Λογιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει ήδη ξεκινήσει μία συμμαχία για να το κάνει, μία διεθνή συμμαχία.
That's an example, I think, for us to look at and for us to draw comfort from. If more companies did this, and if more sectors engaged this as sectors, you could have analysts, business analysts, and you could have people like us and consumers and NGOs actually look and compare the social performance of companies. Today we can't yet do that, but I think the path is laid out. This can be done. And I'm delighted that the Institute of Chartered Accountants in the U.K. has already set up a coalition to do this, an international coalition.
Η άλλη αγαπημένη, εάν προτιμάτε, λύση για μένα είναι η δημιουργία αγορών πράσινου άνθρακα. Παρεπιπτόντως, αυτές είναι οι αγαπημένες μου -- οι αγορές υπολογισμού εξωτερικού αντίκτυπου και πράσινου άνθρακα. Το ΤΕΕΒ έχει περισσότερο από μία ντουζίνα λύσεων συμπεριλαμβανομένης εκτιμήσεων προστατευόμενων περιοχών και πληρωμών για υπηρεσίες οικοσυστημάτων και οικο-πιστοποίησης και όπως θέλετε να το λέτε, αλλά αυτά είναι τα δημοφιλή. Τί είναι ο πράσινος άνθρακας; Σήμερα αυτό που έχουμε είναι βασικά μία αγορά καφέ άνθρακα. Έχει να κάνει με τις ενεργειακές εκπομπές. Το ETS της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η κύρια αγορά. Αλλά δεν πάει τόσο καλά. Έχουμε παρά - εκδώσει. Είναι όπως τον πληθωρισμό: εκδίδονται υπερβολικά μεγέθη νομίσματος, παίρνεις αυτό που βλέπεις, μειώνοντας τις τιμές. Αλλά αυτό αφορά την ενέργεια και τη βιομηχανία.
The other favorite, if you like, solution for me is the creation of green carbon markets. And by the way, these are my favorites -- externalities calculation and green carbon markets. TEEB has more than a dozen separate groups of solutions including protected area evaluation and payments for ecosystem services and eco-certification and you name it, but these are the favorites. What's green carbon? Today what we have is basically a brown carbon marketplace. It's about energy emissions. The European Union ETS is the main marketplace. It's not doing too well. We've over-issued. A bit like inflation: you over-issue currency, you get what you see, declining prices. But that's all about energy and industry.
Αλλά αυτό που χάνουμε είναι κάποιες άλλες επίσης εκπομπές όπως ο μαύρος άνθρακας, που είναι η αιθάλη. Αυτό που επίσης χάνουμε είναι ο μπλε άνθρακας, ο οποίος, παρεπιμπτόντως, είναι η μεγαλύτερη αποθήκη άνθρακα -- πάνω από το 55 τις εκατό. Ευτυχώς, η ροή, με άλλα λόγια, η ροή των εκπομπών από τους ωκεανούς στην ατμόσφαιρα και ανάποδα, είναι λίγο πολύ ισορροπημένη. Για την ακρίβεια, αυτό που απορροφάται είναι περίπου το 25 τις εκατό των εκπομπών μας, οι οποίοι οδηγούν στην οξύνιση ή στη χαμηλότερη αλκαλότητα των ωκεανών. Περισσότερο για αυτά σε ένα λεπτό.
But what we're missing is also some other emissions like black carbon, that is soot. What we're also missing is blue carbon, which, by the way, is the largest store of carbon -- more than 55 percent. Thankfully, the flux, in other words, the flow of emissions from the ocean to the atmosphere and vice versa, is more or less balanced. In fact, what's being absorbed is something like 25 percent of our emissions, which then leads to acidification or lower alkalinity in oceans. More of that in a minute.
Και τελικά,υπάρχει και η αποψίλωση των δασών, και υπάρχει η εκπομπή μεθανίου από τη γεωργία. Ο πράσινος άνθρακας, που είναι η αποψίλωση και οι γεωργικές εκπομπές, και ο μπλε άνθρακας μαζί αποτελούν το 25 τις εκατό των εκπομπών μας. Έχουμε τα μέσα ήδη στα χέρια μας, μέσω μίας δομής, μέσω ενός μηχανισμού, που ονομάζεται REDD Plus -- ένα σχέδιο για μειωμένες εκπομπές από την αποψίλωση και την υποβάθμιση των δασών. Και ήδη η Νορβηγία έχει συνεισφέρει με ένα δισεκατομμύριο δολλάρια για την καθεμία προς την Ινδονησία και τη Βραζιλία για να παρέχει τα μέσα για το σχέδιο Red Plus. Κάνουμε ουσιαστικά ένα βήμα μπροστά. Αλλά το θέμα είναι να γίνουν πολλά περισσότερα.
And finally, there's deforestation, and there's emission of methane from agriculture. Green carbon, which is the deforestation and agricultural emissions, and blue carbon together comprise 25 percent of our emissions. We have the means already in our hands, through a structure, through a mechanism, called REDD Plus -- a scheme for the reduced emissions from deforestation and forest degradation. And already Norway has contributed a billion dollars each towards Indonesia and Brazil to implement this Red Plus scheme. So we actually have some movement forward. But the thing is to do a lot more of that.
Θα λύσει αυτό το πρόβλημα; Τα οικονομικά θα τα λύσουν όλα; Λοιπόν φοβάμαι πως όχι. Υπάρχει μία περιοχή που είναι οι ωκεανοί, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι. Καθώς μπορείτε να δείτε, διατρέχουν ολόκληρο τον πλανήτη από την Μικρονησία στην Ινδονησία, Μαλαισία, Ινδία, Μαδαγασκάρη και δυτικά της Καραϊβικής. Αυτές οι κόκκινες κουκίδες, αυτές οι κόκκινες περιοχές, βασικά παρέχουν την τροφή και τα προς το ζην για περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο ανθρώπων. Δηλαδή περίπου το ένα όγδοο της κοινωνίας. Και το άσχημο πράγμα είναι ότι, καθώς οι κοραλλιογενείς ύφαλοι έχουν χαθεί -- και οι επιστήμονες μας λένε ότι κάθε επίπεδο του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα πάνω από τα 350 μέρη ανά εκατομμύριο είναι υπερβολικά επιικίνδυνο για την επιβίωση αυτών των υφάλων -- δεν ρισκάρουμε μόνο την εξαφάνιση όλων των κοραλλιογενών ειδών, τα κοράλλια του θερμού νερού, δεν ρισκάρουμε μόνο το ένα τέταρτο των ειδών των ψαριών που βρίσκονται στους ωκεανούς, αλλά ρισκάρουμε τις ζωές περισσοτέρων από 500 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο σε φτωχές χώρες.
Will this solve the problem? Will economics solve everything? Well I'm afraid not. There is an area that is the oceans, coral reefs. As you can see, they cut across the entire globe all the way from Micronesia across Indonesia, Malaysia, India, Madagascar and to the West of the Caribbean. These red dots, these red areas, basically provide the food and livelihood for more than half a billion people. So that's almost an eighth of society. And the sad thing is that, as these coral reefs are lost -- and scientists tell us that any level of carbon dioxide in the atmosphere above 350 parts per million is too dangerous for the survival of these reefs -- we are not only risking the extinction of the entire coral species, the warm water corals, we're not only risking a fourth of all fish species which are in the oceans, but we are risking the very lives and livelihoods of more than 500 million people who live in the developing world in poor countries.
Έτσι επιλέγοντας στόχους των 450 μερών ανά εκατομμύριο και επιλέγοντας δύο βαθμούς στις κλιματικές διαπραγματεύσεις, αυτό που κάναμε ήταν ότι έχουμε κάνει μια ηθική επιλογή. Στην πραγματικότητα κάναμε μία ηθική επιλογή στην κοινωνία για να μην έχουμε κοραλλιογενείς υφάλους. Λοιπόν αυτό που θα σας πω είναι ότι ίσως τα καταφέραμε. Ας το αναλογιστούμε καθώς και τι σημαίνει, αλλά σας παρακαλώ, ας μην κάνουμε παραπάνω από αυτό. Επειδή η μητέρα φύση έχει μόνο τόσες οικολογικές υποδομές και τόσο φυσικό κεφάλαιο. Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε τόσες ηθικές επιλογές.
So in selecting targets of 450 parts per million and selecting two degrees at the climate negotiations, what we have done is we've made an ethical choice. We've actually kind of made an ethical choice in society to not have coral reefs. Well what I will say to you in parting is that we may have done that. Let's think about it and what it means, but please, let's not do more of that. Because mother nature only has that much in ecological infrastructure and that much natural capital. I don't think we can afford too much of such ethical choices.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)