Тук съм, за да ви говоря за икономическа невидимост на природата. Лошата новина в случая е, че офисът на майката природа не издава фактури за ресурсите, които ни предлага. Но ние трябва да направим нещо по този проблем. Аз започнах живота си като професионалист по пазарна икономика, и все още се интересувам от нея, но моите усилия в последно време са насочени към оценяване на стойността, която хората получават от природата, стойността, която е неоценена от пазара.
I'm here to talk to you about the economic invisibility of nature. The bad news is that mother nature's back office isn't working yet, so those invoices don't get issued. But we need to do something about this problem. I began my life as a markets professional and continued to take an interest, but most of my recent effort has been looking at the value of what comes to human beings from nature, and which doesn't get priced by the markets.
Проект наречен TEEB беше стартиран през 2007, от група министри на околната среда от Г8+5. Тяхното главно вдъхновение беше породено от едно строго ревю на Лорд Стърн. В резултат от него те си задали въпроса: Ако икономиката може да ни убеди с такава сигурност за ранно предприемане на действия в посока изменението на климата, тогава, защо да не може да направи същото за опазването на околоната среда? Защо да не може да се направи равностойен проект за опазване на природата? И отговорът е, че може. Но това не е толкова просто. Биологичното разнообразие на живата материя на тази планета не е газообразно. То съществува в много слоеве - екосистеми, биологически видове и гени на много нива - международни, национални, локални, обществени - и това което е направено за природата от Лорд Стерн и неговият екип, не е лесно.
A project called TEEB was started in 2007, and it was launched by a group of environment ministers of the G8+5. And their basic inspiration was a stern review of Lord Stern. They asked themselves a question: If economics could make such a convincing case for early action on climate change, well why can't the same be done for conservation? Why can't an equivalent case be made for nature? And the answer is: Yeah, it can. But it's not that straightforward. Biodiversity, the living fabric of this planet, is not a gas. It exists in many layers, ecosystems, species and genes across many scales -- international, national, local, community -- and doing for nature what Lord Stern and his team did for nature is not that easy.
И въпреки това, ние решихме да опитаме. Ние започнахме проекта с междинен доклад, който бързо събра на едно място много информация по темата събирана от от много, много изследователи. Между всичките резултати, които получихме беше и потресаващото откритие, че в действителност ние губим природен капитал - човешките ползи, с които природата ни дарява. Оценката бе, че ги губим с невероятна скорост - в действителност от порядъка на 2 до 4 трилиона долара природен капитал. Това стана ясно през 2008, по времето когато банковата криза показа, че сме загубили финансов капитал от порядъка на 2 ½ трилиона долара. Така че загубената природна стойност беше сравнима по размер с финансовата загуба. До днес тези резултати сме представили пред междунардоната общност, правителства, местни власти и бизнеси, пред хора като вас и мен, под формата на доклади, които също бяха представени пред ООН миналата година. Докладите адресират скритата икономическа стойност на природата и описват какво може да се направи, за да се разреши.
And yet, we began. We began the project with an interim report, which quickly pulled together a lot of information that had been collected on the subject by many, many researchers. And amongst our compiled results was the startling revelation that, in fact, we were losing natural capital -- the benefits that flow from nature to us. We were losing it at an extraordinary rate -- in fact, of the order of two to four trillion dollars-worth of natural capital. This came out in 2008, which was, of course, around the time that the banking crisis had shown that we had lost financial capital of the order of two and a half trillion dollars. So this was comparable in size to that kind of loss. We then have gone on since to present for [the] international community, for governments, for local governments and for business and for people, for you and me, a whole slew of reports, which were presented at the U.N. last year, which address the economic invisibility of nature and describe what can be done to solve it.
Какво е това? Снимка с която сте добре запознати - Амазонските тропически гори. Те са огромен склад на въглерод и невероятен склад от биоразнообразие, но това което хората не знаят е, че те са също и фабрика за дъжд. Защото севроизточните пасати, преминавайки през Амазония, ефективно събират водните изпарения. Около 20 милиарда тона водни изпарения на ден биват засмукани от североизточните пасати, които се връщат обратно под формата на дъжд на територията на басейна на Ла Плата. Този дъждовен цикъл, тази фабрика за дъжд, ефективно захранва селскостопанска икономика на стойност от порядъка на 240 милиарда долара в Латинска Америка. Възниква въпросът: Колко точно Уругвай, Парагвай, Аржентина и в действителност щата Мато Гросо в Бразилия заплащат за този жизненоважен за тяхната икономика ресурс, на Амазония, която произвежда валежите? И отговора е zilch, точно нула. Това е икономически невидимостта на природата. Това не може да продължава, тъй като икономическите стимули и демотивиращи фактори са много силни. Икономиката се е превърнала във валутата при определяне на правилата. Докато не адресираме тази невидимост, ще сме свидетели на същите резултати, които наблюдаваме в момента, постепенна деградация и загуба на ценни природни активи.
What is this about? A picture that you're familiar with -- the Amazon rainforests. It's a massive store of carbon, it's an amazing store of biodiversity, but what people don't really know is this also is a rain factory. Because the northeastern trade winds, as they go over the Amazonas, effectively gather the water vapor. Something like 20 billion tons per day of water vapor is sucked up by the northeastern trade winds, and eventually precipitates in the form of rain across the La Plata Basin. This rainfall cycle, this rainfall factory, effectively feeds an agricultural economy of the order of 240 billion dollars-worth in Latin America. But the question arises: Okay, so how much do Uruguay, Paraguay, Argentina and indeed the state of Mato Grosso in Brazil pay for that vital input to that economy to the state of Amazonas, which produces that rainfall? And the answer is zilch, exactly zero. That's the economic invisibility of nature. That can't keep going on, because economic incentives and disincentives are very powerful. Economics has become the currency of policy. And unless we address this invisibility, we are going to get the results that we are seeing, which is a gradual degradation and loss of this valuable natural asset.
Не говоря само за Амазония или тропическите гори. Без значение нивото, на което разглеждате, дали екосистемно ниво, вид или на генетично ниво, ще се сблъскате със същия проблем отново и отново. Говорим за цикъл на валежите и водно регулиране от тропическите гори на ниво екосистема. На ниво вид опрашването от насекоми, например пчели опрашващи плодове и т.н., е оценено на стойност около 190 милиярда долара. Това е около 8% от общата земеделска продукция в световен мащаб. Това остава напълно незабелязано. Но как всъщност една пчела може да издаде фактура? Всъщност, ако погледнете на генетично ниво, 60% от лекартсвата са първо открити като молекули в тропическа гора или риф. Още веднъж - повечето от това остава неплатено.
It's not just about the Amazonas, or indeed about rainforests. No matter what level you look at, whether it's at the ecosystem level or at the species level or at the genetic level, we see the same problem again and again. So rainfall cycle and water regulation by rainforests at an ecosystem level. At the species level, it's been estimated that insect-based pollination, bees pollinating fruit and so on, is something like 190 billion dollars-worth. That's something like eight percent of the total agricultural output globally. It completely passes below the radar screen. But when did a bee actually ever give you an invoice? Or for that matter, if you look at the genetic level, 60 percent of medicines were prospected, were found first as molecules in a rainforest or a reef. Once again, most of that doesn't get paid.
Това ме довежда до един друг аспект, който е - на кого трябва да се плаща? Този генен материал вероятно принадлежи, ако въобще може да принадлежи на някого, на местна общност бедни хора, които, чрез своите знания, помагат на изследователите да открият молекула, която след това се превръща в лекарство. Те са тези, на които не се заплаща. И ако погледнете на ниво видове, помислете за рибата. В днешно време изчерпването на океанско рибно богатство е толкова значително, че в голяма степен влияе на способността на бедните, на майстора рибар от народа и на тези, които риболуват за прехраната на собствените си семейства. Около 1 милиярд хора в света се прехранват с риба и живота им зависи от нейното количество. Един милиярд хора разчитат на риба като на основен източник на животински протеин. Скоростта, с която количеството риба намалява се е превърнал в човешки проблем с огромни размери, в здравословен проблем, размера на който не сме виждали преди. И накрая, на ниво екосистема, дали ще е предотвратяване на наводнение или контрол на сушата, предоставяни от горите, дали е способността на бедните фермери да събират суха шума за техния добитък и кози, или способността на жените им да събират дърва за огрев от гората, всъщност бедните са тези, които най-много зависят от ресурсите на екосистемата.
And that brings me to another aspect of this, which is, to whom should this get paid? That genetic material probably belonged, if it could belong to anyone, to a local community of poor people who parted with the knowledge that helped the researchers to find the molecule, which then became the medicine. They were the ones that didn't get paid. And if you look at the species level, you saw about fish. Today, the depletion of ocean fisheries is so significant that effectively it is effecting the ability of the poor, the artisanal fisher folk and those who fish for their own livelihoods, to feed their families. Something like a billion people depend on fish, the quantity of fish in the oceans. A billion people depend on fish for their main source for animal protein. And at this rate at which we are losing fish, it is a human problem of enormous dimensions, a health problem of a kind we haven't seen before. And finally, at the ecosystem level, whether it's flood prevention or drought control provided by the forests, or whether it is the ability of poor farmers to go out and gather leaf litter for their cattle and goats, or whether it's the ability of their wives to go and collect fuel wood from the forest, it is actually the poor who depend most on these ecosystem services.
Направихме разчети в нашето изследване, които показаха, че за страни като Бразилия, Индия и Индонезия екосистемните услуги - безплатните за човечеството природни блага - са малки в процентно изражение от БВП - 2%, 4%, 8%, 10%, 15%. Но от гледна точка на важността на природните блага за самите бедни в тези страни, процентното изражение е 45%, 75%, 90%. Това е разликата. Защото те имат огромно значение за бедните. Всъщност не може да съществува подходящ модел на развитие, докато се унищожава или се позволява деградацията на основната ценност, най-важният актив, ценността на развитието, т.е. екологичната инфраструктура.
We did estimates in our study that for countries like Brazil, India and Indonesia, even though ecosystem services -- these benefits that flow from nature to humanity for free -- they're not very big in percentage terms of GDP -- two, four, eight, 10, 15 percent -- but in these countries, if we measure how much they're worth to the poor, the answers are more like 45 percent, 75 percent, 90 percent. That's the difference. Because these are important benefits for the poor. And you can't really have a proper model for development if at the same time you're destroying or allowing the degradation of the very asset, the most important asset, which is your development asset, that is ecological infrastructure.
До колко това може да се влоши? Ето снимка на така нареченият средностатистически показател на изобилие на живи организми. Той представя просто усреднената стойност на броя на тигри, жаби, кърлежи или какъвто и да е друг съществуващ животински вид. Различните цветове върху планетата са процентното видово съдържание. Зеленият цвят представя от 80 до 100%. Жълтият - от 40 до 60%. Тези проценти са отчетени от броя видове от времето на прединдустриалната ера, 1750г.
How bad can things get? Well here a picture of something called the mean species abundance. It's basically a measure of how many tigers, toads, ticks or whatever on average of biomass of various species are around. The green represents the percentage. If you start green, it's like 80 to 100 percent. If it's yellow, it's 40 to 60 percent. And these are percentages versus the original state, so to speak, the pre-industrial era, 1750.
Сега ще ви покажа как бизнеса обикновено влияе на това. Наблюдавайте промяната в цветовете на Индия, Китай, Европа и Африка на юг от Сахара, докато се движим и консумираме глобална биомаса със скорост, която няма как да е устойчива. Вижте това отново. Единстевените места, които остават зелени – и това не е добра новина – са места като пустинята Гоби, тундрата и Сахара. Но това никак не помага, тъй като там има много малко видове и обем на биомаса на първо време. Това е предизвикателството. Причината това да се случва се свежда, по мое мнение, до един основен проблем – нашата неспособност да възприемем разликата между обществени ползи и частни облаги. Склонни сме постоянно да игнорирме общественото богатство, просто защото е общо, то е общо благо.
Now I'm going to show you how business as usual will affect this. And just watch the change in colors in India, China, Europe, sub-Saharan Africa as we move on and consume global biomass at a rate which is actually not going to be able to sustain us. See that again. The only places that remain green -- and that's not good news -- is, in fact, places like the Gobi Desert, like the tundra and like the Sahara. But that doesn't help because there were very few species and volume of biomass there in the first place. This is the challenge. The reason this is happening boils down, in my mind, to one basic problem, which is our inability to perceive the difference between public benefits and private profits. We tend to constantly ignore public wealth simply because it is in the common wealth, it's common goods.
Ето един пример от Тайланд, където открихме, че заради това, че едно мангрово дърво няма голяма стойност само по себе си – приблизително $600 за деветте години, през които е правено измерването - сравнено с много по-голямата му стойност от $9600 в приложението му за ферма за скариди, е налице тенденцията към постепенното изчерпване на мангрови гори с цел превръщането им във ферми за скариди. Но разбира се, ако погледнете тези печалби, почти 8000 от тези долари са всъщност субсидии. Така че при сравняването на двете страни на монетата откривате, че те са около 1200 до 600. Това не е толкова трудно.
And here's an example from Thailand where we found that, because the value of a mangrove is not that much -- it's about $600 over the life of nine years that this has been measured -- compared to its value as a shrimp farm, which is more like $9,600, there has been a gradual trend to deplete the mangroves and convert them to shrimp farms. But of course, if you look at exactly what those profits are, almost 8,000 of those dollars are, in fact, subsidies. So you compare the two sides of the coin and you find that it's more like 1,200 to 600. That's not that hard.
От друга страна, ако започнете да измервате колко всъщност ще струва да се възстанови земята ползвана за ферма за скариди обратно към продуктивна употреба? След ефектите от отлагането на сол и химикали отговорът ще бъде $12,000. И ако отчетете ползите от мангровото дърво за защита от буря и циклони за рибовъдството, което осигурява прехрана за бедните, отговорът ще клони към $11,000. Така, сега нека погледнем различните страни. Ако погледнете от страната на общественото богатство сравнена със страната на личните печалби, получавате напълно различен отговор, от което е ясно, че в опазването на мангровите дървета има повече смисъл отколкото в унищожаването им.
But on the other hand, if you start measuring, how much would it actually cost to restore the land of the shrimp farm back to productive use? Once salt deposition and chemical deposition has had its effects, that answer is more like $12,000 of cost. And if you see the benefits of the mangrove in terms of the storm protection and cyclone protection that you get and in terms of the fisheries, the fish nurseries, that provide fish for the poor, that answer is more like $11,000. So now look at the different lens. If you look at the lens of public wealth as against the lens of private profits, you get a completely different answer, which is clearly conservation makes more sense, and not destruction.
Мислите ли, че тази история е ограничена само в Южен Тайланд? Не, за съжаление това е на глобално ниво. И ето как изглеждат същите изчисления, направени наскоро - казвам наскоро, но е през последните 10 години - от група, наречена TRUCOST. Те изчислили външните щети на на 3000 от най-големите корпорации. С други думи, какви са обикновено разходите им за извършването на техния бизнес. Не говорим за незаконни неща, а просто бизнес както обикновено, причиняващ променящи климата емисии, които от своя страна имат икономическа цена. Това води до отделянето на замърсители, които имат икономическа цена, цена върху здравето и др. Използването на чиста вода. Когато сондирате за вода, за да произведете Кока Кола близо до ферма на някое село, не е незаконно, но струва много на общността от селото.
So is this just a story from South Thailand? Sorry, this is a global story. And here's what the same calculation looks like, which was done recently -- well I say recently, over the last 10 years -- by a group called TRUCOST. And they calculated for the top 3,000 corporations, what are the externalities? In other words, what are the costs of doing business as usual? This is not illegal stuff, this is basically business as usual, which causes climate-changing emissions, which have an economic cost. It causes pollutants being issued, which have an economic cost, health cost and so on. Use of freshwater. If you drill water to make coke near a village farm, that's not illegal, but yes, it costs the community.
Можем ли да спрем това, и как? Мисля, че първата стъпка, която трябва да направим е, да признаем колко ценен е природния капитал. Просто казано, нещата от живота са природен капитал, който трябва да оценим и инкорпорираме в нашите системи. Когато измерваме БВП като икономически показател на една държава, ние не отчитаме най-големият актив на държавата. Когато измерваме корпоративно представяне, ние не включваме нашите въздействия върху природата и това какъв разход извършването на бизнес представлява за обществото. Това трябва да спре. Всъщност, това е, което наистина възбуди интереса ми в този момент. Преди доста време аз стартирах проект наречен Зелено Счетоводство. Това беше в началото на 2000 г., когато Индия се ентусиазира за растежа на БВП като средство за напредък - наблюдавайки огромния разтеж на Китай от 8, 9, 10% и запитвайки се - защо ние не можем да направим същото? И аз и някои мои приятели установихме, че това не може да е вярно. Това би създало много повече разходи и загуби за обществото. Така че решихме да направим огромен набор от изчисления, които използвахме за издаването на Зелени Сметки за Индия и нейните щати. Ето така започна моят интерес и се насочи към TEEB проекта. Изчисляването на това на национално ниво е нещо различно, и беше започнало. Световната Банка се съгласи с това и стартира собствен проект наречен WAVES (СОЕУ) - Счетоводство и Оценяване на Екосистемните Услуги.
Can we stop this, and how? I think the first point to make is that we need to recognize natural capital. Basically the stuff of life is natural capital, and we need to recognize and build that into our systems. When we measure GDP as a measure of economic performance at the national level, we don't include our biggest asset at the country level. When we measure corporate performances, we don't include our impacts on nature and what our business costs society. That has to stop. In fact, this was what really inspired my interest in this phase. I began a project way back called the Green Accounting Project. That was in the early 2000s when India was going gung-ho about GDP growth as the means forward -- looking at China with its stellar growths of eight, nine, 10 percent and wondering, why can we do the same? And a few friends of mine and I decided this doesn't make sense. This is going to create more cost to society and more losses. So we decided to do a massive set of calculations and started producing green accounts for India and its states. That's how my interests began and went to the TEEB project. Calculating this at the national level is one thing, and it has begun. And the World Bank has acknowledged this and they've started a project called WAVES -- Wealth Accounting and Valuation of Ecosystem Services.
Но изчисляването на това на следващо ниво, т.е. на нивото на бизнес сектора, е доста важно. Всъщност ние вече направихме изчисленията с проекта TEEB. Направихме това за много труден случай - обезлесяването в Китай. Това е важно, защото през 1997г. в Китай, Жълтата река беше пресъхнала в продължение на девет месеца, което донесе тежки загуби на селскостопанска продукция и болка, и загуба за обществото. Само година по-късно реката Яндзъ преля и причини около 5500 смъртни случая. Така че стана ясно, че обезлесяването е сериозен проблем. Той е до голяма степен причинен от строителната индустрия.
But calculating this at the next level, that means at the business sector level, is important. And actually we've done this with the TEEB project. We've done this for a very difficult case, which was for deforestation in China. This is important, because in China in 1997, the Yellow River actually went dry for nine months causing severe loss of agriculture output and pain and loss to society. Just a year later the Yangtze flooded, causing something like 5,500 deaths. So clearly there was a problem with deforestation. It was associated largely with the construction industry.
В резултат Китайското правителство наложи забрана за изсичане. Оценка на последните 40 години показва, че ако бяхме отчели тези загуби - цената от загубата на горния почвен слой, цената на загубата на водните пътища, загубената производителност, загубата за местните жители като резултат от всички тези фактори, опустяването на района и т.н. - тези разходи са почти два пъти повече от пазарната цена на дървен материал. Така че в действителност, цената на дървесината на Пекинския пазар би трябвало да бъде три пъти повече, ако правилно бяха взети под внимание истинската болка и разходи за обществото на Китай. Разбира се, след случката човек помъдрява.
And the Chinese government responded sensibly and placed a ban on felling. A retrospective on 40 years shows that if we had accounted for these costs -- the cost of loss of topsoil, the cost of loss of waterways, the lost productivity, the loss to local communities as a result of all these factors, desertification and so on -- those costs are almost twice as much as the market price of timber. So in fact, the price of timber in the Beijing marketplace ought to have been three-times what it was had it reflected the true pain and the costs to the society within China. Of course, after the event one can be wise.
Начинът да се направи това е като се започне на ниво компания, за да поеме водеща роля и го направи за колкото се може повече важни сектори, имащи разходи, и накрая да се разкрият тези отговори. Някой веднъж ме попита: "Коя компания е по-отговорна - Unilever или P&G, когато става въпрос за въздействието им върху тропическите гори в Индонезия?" И аз не успях да отговоря, защото нито едната от двете, въпреки че и двете са добри и професионални компании, не изчислява и не разкрива социалните и екологичните щети на дейностите си.
The way to do this is to do it on a company basis, to take leadership forward, and to do it for as many important sectors which have a cost, and to disclose these answers. Someone once asked me, "Who is better or worse, is it Unilever or is it P&G when it comes to their impact on rainforests in Indonesia?" And I couldn't answer because neither of these companies, good though they are and professional though they are, do not calculate or disclose their externalities.
От друга страна да погледнем компании като PUMA - Йохен Цайц, техният главен изпълнителен директор и председател, ме предизвика на едно събиране, казвайки, че той ще инкорпорира моя проект преди аз да съм го завършил. Всъщност мисля, че той приключи по същото време с мен, но все пак го направи. Той изчисли за PUMA следните цифри: $2.7 млрд. оборот, $300 млн. приходи, $200 млн. след данъчно облагане, $94 млн. за външни нанесени щети от компанията. Сега, това не е добра ситуация за тях, но те поне проявяват смелостта и куража да излязат кажат: "Ето това са нашите изчисления. Правим ги, защото знаем, че човек не може да управлява правилно това, което не може да измери.''
But if we look at companies like PUMA -- Jochen Zeitz, their CEO and chairman, once challenged me at a function, saying that he's going to implement my project before I finish it. Well I think we kind of did it at the same time, but he's done it. He's basically worked the cost to PUMA. PUMA has 2.7 billion dollars of turnover, 300 million dollars of profits, 200 million dollars after tax, 94 million dollars of externalities, cost to business. Now that's not a happy situation for them, but they have the confidence and the courage to come forward and say, "Here's what we are measuring. We are measuring it because we know that you cannot manage what you do not measure."
По мое мнение, това е пример за нас, от който можем да почерпим утеха. Ако повече компании правиха това, и ако повече сектори се ангажираха с това като цяло, бихме имали аналитици, бизнес аналитици, и би било възможно хора като нас и потребители, и неправителствени организации да сравнят в действителност колко социално отговорни са компаниите. В днешно време не е напълно възможно да се направи това, но пътят се утъпква. Може да се направи. Аз съм доволен, че Институтът на Дипломираните Експерт-Счетоводители във Великобритания вече създаде коалиция да извършва това, международна коалиция.
That's an example, I think, for us to look at and for us to draw comfort from. If more companies did this, and if more sectors engaged this as sectors, you could have analysts, business analysts, and you could have people like us and consumers and NGOs actually look and compare the social performance of companies. Today we can't yet do that, but I think the path is laid out. This can be done. And I'm delighted that the Institute of Chartered Accountants in the U.K. has already set up a coalition to do this, an international coalition.
Друг мой фаворит, е създаването на зелените пазари за въглероден двуокис. И между другото, тези са моите фаворити - изчисляване на външните щети и зелените пазари за въглероден двуокис. TEEB са създали повече от дузина различни групи решения, като оценяване на защитена площ и заплащане за екосистемни услуги, и еко-сертифициране и какво ли още не, но тези са фаворитите. Какво е зелен въглерод? Това, което днес имаме, е основно кафяв пазар на въглеродни емисии. Става дума за енергийни емисии. Схемата за търговия на емисии на Европеския съюз е основния пазар. Тя обаче не се справя много добре. Ние вече сме прехвърлили нормите. Като инфлацията: вие печатате повече от необходимото банкноти, получавате това, което виждате, цените спадат. Но това е всичко за енергетиката и индустрията.
The other favorite, if you like, solution for me is the creation of green carbon markets. And by the way, these are my favorites -- externalities calculation and green carbon markets. TEEB has more than a dozen separate groups of solutions including protected area evaluation and payments for ecosystem services and eco-certification and you name it, but these are the favorites. What's green carbon? Today what we have is basically a brown carbon marketplace. It's about energy emissions. The European Union ETS is the main marketplace. It's not doing too well. We've over-issued. A bit like inflation: you over-issue currency, you get what you see, declining prices. But that's all about energy and industry.
Но това, което не сме отчели са някои други емисии, като черен въглерод, под формата на сажди. Пропускаме и син въглерод, които между другото има най-голямо процентно съдържание - повече от 55%. За щастие, потокът на емисиите от океана към атмосферата и обратно, е малко или много балансиран. В действителност, това, което се абсорбира, е около 25% от нашите емисии, което от своя страна води до окисляване или по-ниска алкалност в океаните. Повече от това след минута.
But what we're missing is also some other emissions like black carbon, that is soot. What we're also missing is blue carbon, which, by the way, is the largest store of carbon -- more than 55 percent. Thankfully, the flux, in other words, the flow of emissions from the ocean to the atmosphere and vice versa, is more or less balanced. In fact, what's being absorbed is something like 25 percent of our emissions, which then leads to acidification or lower alkalinity in oceans. More of that in a minute.
И накрая, обезлесяването допринася с емисии на метан от селското стопанство. Зеленият въглерод, този идващ от обезлесяването и селскостопанските емисии, заедно със синия въглерод съставляват 25% от нашите емисиите. Ние вече притежаваме средствата, чрез структура, чрез механизъм, наречен REDD Plus - схема за намаляване на емисиите от обезлесяването и деградацията на горите. Норвегия вече е допринесла с по милиард долара за Индонезия и Бразилия, за да осъществи тази REDD Plus схема. Така че вече имаме напредък. Но проблемът е, че трябва да се направи много повече от това.
And finally, there's deforestation, and there's emission of methane from agriculture. Green carbon, which is the deforestation and agricultural emissions, and blue carbon together comprise 25 percent of our emissions. We have the means already in our hands, through a structure, through a mechanism, called REDD Plus -- a scheme for the reduced emissions from deforestation and forest degradation. And already Norway has contributed a billion dollars each towards Indonesia and Brazil to implement this Red Plus scheme. So we actually have some movement forward. But the thing is to do a lot more of that.
Това ще разреши ли проблема? Може ли икономиката да разреши това сама? Страхувам се, че не. Има една област в океаните – на кораловите рифове. Както сами виждате, те пресичат цялото земно кълбо по целия път от Микронезия, през цяла Индонезия, Малайзия, Индия, Мадагаскар и на запад от Карибите. Тези червени точки, тези червени зони, осигуряват храна и поминък за повече от половин милиард души. Това се равнява на почти 1/8 от цялото човечество. И най-тъжното тук е, че докато тези коралови рифове изчезват - учените казват, че каквото и да е количество въглерод в атмосферата по-голямо от 350 части/млн. е твърде високо за оцеляването на коралите - ние не само рискуваме изчезването на коралите като вид, топловодните корали, не само рискуваме изчезването на ¼ от всички видове риби в тези океани, но рискуваме живота и поминъка на повече от 500 млн. души, живеещи в развиващи се, бедни страни.
Will this solve the problem? Will economics solve everything? Well I'm afraid not. There is an area that is the oceans, coral reefs. As you can see, they cut across the entire globe all the way from Micronesia across Indonesia, Malaysia, India, Madagascar and to the West of the Caribbean. These red dots, these red areas, basically provide the food and livelihood for more than half a billion people. So that's almost an eighth of society. And the sad thing is that, as these coral reefs are lost -- and scientists tell us that any level of carbon dioxide in the atmosphere above 350 parts per million is too dangerous for the survival of these reefs -- we are not only risking the extinction of the entire coral species, the warm water corals, we're not only risking a fourth of all fish species which are in the oceans, but we are risking the very lives and livelihoods of more than 500 million people who live in the developing world in poor countries.
Така че при избирането на цел от 450 части/млн. и определянето на две степени в преговорите за климата, ние сме направили етичен избор. Ние, обществото, всъщност сме направили етичен избор да нямаме коралови рифове. Това, което аз ще Ви кажа, преди да се разделим, е, че може би сме направили това. Нека да се замислим върху това и какво означава то, но моля Ви, нека не правим повече от това. Защото майката природа има само определено количество екологична инфраструктура и ограничено количество природен капитал. Аз не мисля, че можем да си позволим прекалено много подобни етични решения.
So in selecting targets of 450 parts per million and selecting two degrees at the climate negotiations, what we have done is we've made an ethical choice. We've actually kind of made an ethical choice in society to not have coral reefs. Well what I will say to you in parting is that we may have done that. Let's think about it and what it means, but please, let's not do more of that. Because mother nature only has that much in ecological infrastructure and that much natural capital. I don't think we can afford too much of such ethical choices.
Благодаря Ви.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)