Sixty-five million years ago, a very important and catastrophic event changed the course of life on land. And although we know that the land animals I'm going to talk about are just the scum of the Earth on the land -- the little bits of land floating around -- but they are important to us because they're sort of in our scale of experience from millimeters to meters. And these animals disappeared, and a separate life, mammals, radiated out to take their place. And so, we know this in extraordinary detail. And so this is a core from near Bermuda. We know that the tsunamis, the earthquakes, and the things that we've experienced in the entire record of humankind history can't really quite get around the kind of disaster that this represented for the Earth.
65 miljoen jaar geleden veranderde een zeer belangrijke en catastrofale gebeurtenis de loop van het leven op het land. Hoewel we weten dat de landdieren waarover ik ga praten slechts het slijk van de aarde op het land zijn - kleine stukjes grond die rondzweven - zijn ze belangrijk voor ons omdat ze op onze ervaringsschaal van millimeters tot meters gaan. Deze dieren verdwenen en een andere levensvorm, de zoogdieren, breidde zich uit om hun plaats in te nemen. Dit weten we buitengewoon gedetailleerd. Dit is een boorkern uit de buurt van Bermuda. De tsunami's, aardbevingen, en de dingen die wij hebben meegemaakt in de loop van de menselijke geschiedenis kunnen zich niet meten met de omvang van deze ramp voor de Aarde.
So even before that impact was known, even before scientists in general came to an agreement over the theory of evolution, scientists and natural historians of all kinds of stripes actually had divided Earth's life's history into these two episodes: Mesozoic, the middle life, and the Cenozoic, the recent life. And as it turns out, it actually corresponds really nicely with geologic history. So we have a Mesozoic period, an age of fragmentation, and a Cenozoic period, an age of reconnection -- South America to North America, India to Asia. And so my work, really, is trying to understand the character of that Mesozoic radiation compared to the Cenozoic radiation to see what mysteries we can understand from dinosaurs and from other animals about what life on drifting continents really can tell us about evolution.
Lang voor deze inslag bekend was, nog voordat wetenschappers tot een akkoord kwamen over de theorie van de evolutie, hadden wetenschappers en natuurlijke historici van allerlei pluimage de geschiedenis van het leven op aarde al verdeeld in deze twee episodes: het Mesozoïcum, het middelste leven, en het Cenozoïcum, het recente leven. Het blijkt dat dit mooi correspondeert met de geologische geschiedenis. We hebben een Mesozoïsche periode, een tijdperk van fragmentatie, en een Cenozoïsche periode, een tijdperk van heraansluiting van continenten - Zuid-Amerika naar Noord-Amerika, India naar Azië. Mijn werk bestaat erin het karakter van dat Mesozoïsche uiteendrijven te proberen te vatten ten opzichte van het Cenozoïsche uiteendrijven om te zien welke mysteries de dinosaurussen en andere dieren ons kunnen onthullen over wat het leven op drijvende continenten ons echt kan vertellen over de evolutie.
The work immediately begs the question, "Why didn't they go into the waters?" I mean, certainly mammals did. This is one example. You can go outside -- see many other examples. Within five, 10 million years of the bolide impact we had a whole variety of animals going into the water. Why didn't they do that? Why didn't they hang around in trees at good size, and why didn't they burrow? Why didn't they do all these things, and if they didn't do all these things, what kinds of animals were in those spaces? And if there were no animals in those spaces, what does that tell us about, you know, how evolution works on land? Really interesting questions. I think a lot of it has to do with body size. In fact, I think that most of it has to do with body size -- the size you are when you inherit a vacant ecospace from whatever natural disaster.
Het werk roept onmiddellijk de vraag op: "Waarom gingen ze het water niet in?" Zoogdieren deden dat wel. Dit is een voorbeeld. Je kan er op uit gaan en er vele andere voorbeelden van zien. Vijf tot tien miljoen jaar na de inslag van de bolide ging een hele verscheidenheid van dieren te water. Waarom zij niet? Waarom gingen ze niet in de bomen leven, en waarom groeven ze geen holen? Waarom deden ze al die dingen niet, en als ze al die dingen niet deden, welke soorten dieren bezetten dan die niches? Als er geen dieren in die niches leefden, wat vertelt ons dat dan over hoe de evolutie werkt op het land? Echt interessante vragen. Ik denk dat veel daarvan te maken heeft met de lichaamsgrootte. Sterker nog, ik denk dat het grootste deel daarvan te maken heeft met de lichaamsgrootte - je formaat op het moment dat je door een of andere natuurramp een vacante ecologische niche overerft.
Looking at dinosaur evolution and studying it, digging it up for many years, I end up looking at the mammal radiation, and it seems as though everything is quick time, just like technology, advancing by an order of magnitude. Dinosaur evolution proceeded at a stately pace, an order of magnitude slower on any way you want to measure it. You want to measure it by diversity? You want to measure it by the time it took to reach maximum body size? Yes, they do have larger body size, but many of them are smaller, but we're interested in the time it took them to achieve that. Fifty million years to achieve this maximum body size. And that is 10 times longer than it took the mammals to achieve maximum body size and invade all those habitats.
Door te kijken naar de dinosaurusevolutie, ze te bestuderen, ze vele jaren lang op te graven, kwam ik tot de studie van de zoogdierenuitwaaiering. Het lijkt alsof alles heel snel is gegaan, net zoals bij de technologie, die vooruitgaat met een orde van grootte. De dinosaurusevolutie verliep in een traag tempo, een orde van grootte trager, hoe je het ook meet. Wil je het meten volgens de diversiteit? Of volgens de tijd die nodig was om de maximale lichaamsgrootte bereiken? Ja, ze hebben een grotere lichaamsgrootte, maar veel van hen zijn kleiner. Wij zijn geïnteresseerd in de tijd nodig om die grootte te bereiken. 50 miljoen jaar om deze maximale lichaamsgrootte bereiken. Dat is tien keer langer dan de zoogdieren nodig hadden om een maximale lichaamsgrootte te bereiken en al die habitats in te nemen.
So there's lessons to learn, and there's lessons to learn from the exception, the exception that we know very well today from the discoveries we've made, and many other scholars have made around the world. This slide was shown before. This is the famous Jurassic bird Archaeopteryx. We now know this transition is the one time that dinosaurs actually went below that body size -- we're going to see where they began in a minute -- and it is the one time that they rapidly invaded all the habitats I just told you that dinosaurs weren't in. They became marine. We now know them today from the ice caps. There's burrowing birds. They inhabit the trees at all body sizes, and, of course, they inhabit the land.
Daaruit zijn lessen te trekken. Maar er zijn ook lessen te trekken van de uitzondering, de uitzondering die we vandaag heel goed kennen door onze ontdekkingen, en die van vele andere geleerden over de hele wereld. Deze dia is al eens getoond. Dit is de beroemde Jurassische vogel Archaeopteryx. We weten nu dat deze overgang de enige keer is dat dinosauriërs eigenlijk onder deze lichaamsgrootte gingen - we gaan dadelijk zien waar ze begonnen - en het is de enige keer dat ze snel alle habitats innamen waarvan ik net vertelde dat de dino's ze niet hadden ingenomen. Ze gingen in zee leven. We kennen ze vandaag van de ijskappen. Er zijn gravende vogels. Ze bewonen de bomen in alle lichaamsmaten, en natuurlijk bewonen zij ook het land.
So we were the first to actually name a bird from the famous series that later exploded onto the pages of Science and Nature. We called this bird Sinornis. It's a little bit more advanced than Archaeopteryx, and if you go to different layers, you find things that are less advanced than Archaeopteryx, and every grade in between, so that if you find something today, we're usually splitting hairs -- or, more appropriately, feathers -- as to decide whether it's actually a non-avian or an avian. It is the greatest transition that we have, actually, on land from one habitat to another, bar none, to understand how a bony, fairly heavy, kilogram or a couple-of-kilogram animal could make such a transition. It is really our greatest -- one of our greatest -- evolutionary sequences.
We waren de eersten die daadwerkelijk die naam gaven die later explodeerde op de pagina's van Science en Nature. We noemden deze vogel Sinornis. Hij is een klein beetje verder gevorderd dan Archaeopteryx. In verschillende lagen vind je dingen die minder gevorderd zijn dan Archaeopteryx en alles daartussen. Als je vandaag nog iets vindt, is het meestal haarkloverij - of, beter gezegd, 'verenkloverij' - om uit te maken of het een niet-vogelachtig of een vogelachtig type is. Het is de grootste overgang die we op het land kennen van het ene leefgebied naar het andere, zonder uitzondering, om te begrijpen hoe een benig, vrij zwaar, 1 à 2 kilogram wegend dier die overgang kon maken. Het is echt onze grootste - een van onze grootste - evolutionaire sequenties.
Now, my work began at the beginning. I thought if I'm going to understand dinosaur evolution, I'd have to go back to those beds where they had picked up fragments, go back to a time and a place where the earliest dinosaurs existed. I'd like to call for this little video clip to give you some idea of, sort of, what we face. Normally, we get asked a lot of questions: "Well, how do you find fossils in areas that look like this?" If we could roll that first video clip. This is sort of a nice helicopter ride through those early beds, and they're located in Northeastern Argentina. And we're coming over a cliff, and at the top of that cliff, dinosaurs had basically taken over. At the bottom of the cliff, we find that they're rare as hens' teeth. That's where dinosaur origins is to be found: at the bottom of the cliff.
Mijn werk begon aan het begin (van de dinosaurusevolutie). Ik dacht dat als ik de dinosaurusevolutie wilde begrijpen, ik terug zou moeten naar die bedden waar ze die fragmenten hadden opgepikt, terug moest gaan naar een tijd en plaats waar de vroegste dinosaurussen bestonden. Deze kleine videoclip geeft je een idee waar we voor staan. Normaal gesproken krijgen we veel vragen als: "Hoe vind je fossielen in zo’n gebieden?" Kunnen we de eerste videoclip draaien? Dit is een nogal leuke helikoptervlucht door die vroege bedden. Ze zijn gelegen in het noordoosten van Argentinië. We komen over een klif. Bovenaan die klif vonden we tal van dinosaurussen. Op de bodem van de klif: bijna geen. Dat is waar de oorsprong van de dinosaurus is te vinden: onderaan de klif.
You go into an area like this, you get a geologic map, you get a topographic map, and the best, most-inspired team you can bring to the area. And the rest is up to you. You've got to find fossils. You've got to dig a hole that's usually quite a bit bigger than that to get it out; you've got to climb those cliffs and find, really, everything that existed -- not just the dinosaurs, but the entire story. If you're lucky, and you dig a place like that, you actually find the ash bed to dig it, and we did. 228 million years old, we found what really is the most primitive dinosaur: that's the Ur-dinosaur. A three-and-a-half foot thing, beautiful skull, predator, meat-eater, a two-legged animal. So, all the other dinosaurs that you know, or your kids know, at least, on four legs. This is sort of a look at the skull, and it's an absolutely fantastic thing about five or six inches long. It looks rather bird-like because it is. It's bird-like and hollow. A predator. Maybe 25 pounds, or 10 kilograms. That's where dinosaurs began. That's where the radiation began. That is 10 times larger than the mammal radiation, which was a four-legged radiation. We are extremely dinosaur-like, and unusual in our two-legged approach to life.
Naar zo'n gebied ga je met een geologische kaart, en een topografische kaart. Je verzamelt het beste, meest geïnspireerde team dat je naar het gebied kunt brengen. De rest is aan jou. Fossielen zoeken en vinden. Je moet meestal een gat een beetje groter dan dat graven om ze eruit te krijgen. Je moet die rotsen beklimmen en alles wat toen bestond, zien te vinden - niet alleen de dinosauriërs, maar de hele zwik. Als je geluk hebt, en je graaft op een plaats als deze, vind je het asbed om in te graven, en dat deden we. 228 miljoen jaar oud: we vonden de meest primitieve dinosaurus, de oerdinosaurus. Een ding van een meter lang, mooie schedel, roofdier, vlees-eter, een tweepotig dier. Zoals alle andere dinosaurussen die je kent, of die je kinderen tenminste kennen, op vier poten. Dit is een blik op de schedel, en het is een fantastisch ding, ongeveer 12 tot 15 centimeter lang. Het ziet er nogal vogelachtig uit. Vogelachtig en hol. Een roofdier. Misschien 25 pond, of 10 kilogram. Dat is waar de dinosaurussen begonnen. Vanwaar ze zich verspreidden. 10 keer groter dan de zoogdierverbreiding, die op vier poten gebeurde. We zijn zeer dinosaurusachtig en ongewoon in onze twee-benige benadering van het leven.
Now, if you want to understand what happened then when the continents broke apart, and dinosaurs found -- landlubbers, as they are -- found themselves adrift. There's some missing puzzle pieces. Most of those missing puzzle pieces are southern continents, because it was those continents that are least explored. If you want to add to this picture and try and sketch it globally, you really have to force yourself to go down to the four corners of the Earth -- Africa, India, Antarctica, Australia -- and start putting together some of these pieces. I've been to some of those continents, but Africa was, in the words of Steven Pinker, was a blank slate, largely. But one with an immense chalkboard in the middle, with lots of little areas of dinosaur rock if you could survive an expedition.
Als je wil begrijpen wat er is gebeurd toen de continenten uit elkaar gingen, en dinosauriërs - landrotten als ze zijn - op drift gingen. Er zijn enkele ontbrekende puzzelstukjes. De meeste van deze ontbrekende puzzelstukken zijn zuidelijke continenten want het zijn die continenten die het minst onderzocht zijn. Als je dit beeld wereldwijd wil vervolledigen, moet je jezelf opleggen naar beneden te gaan naar de vier hoeken van de aarde - Afrika, India, Antarctica, Australië - en beginnen met het samenstellen van deze stukken. Ik heb een aantal van die continenten bezocht, maar Afrika was, in de woorden van Steven Pinker, grotendeels een onbeschreven blad. Maar wel een met een enorm krijtbord in het midden, met veel kleine gebieden van dinosaurusrots, als je een expeditie zou kunnen overleven.
There's no roads into the Sahara. It's an enormous place. To be able to excavate the 80 tons of dinosaurs that we have in the Sahara and take them out, you really have to put together an expedition team that can handle the conditions. Some of them are political. Many of them are physical. Some of them -- the most important -- are mental. And you really have to be able to withstand conditions -- you have to drive into the desert, you will see landscapes in many cases -- you can see from what we've discovered -- that nobody else has ever seen. And the kinds of teams they bring in? Well, they're composed of people who understand science as adventure with a purpose. They're usually students who've never seen a desert. Some of them are more experienced.
Er zijn geen wegen in de Sahara en ze is enorm. Om die 80 ton dinosaurussen in de Sahara te kunnen opgraven en mee te nemen, moet je een echt expeditieteam samenstellen dat overweg kan met die omstandigheden. Sommige zijn politiek. Vele van fysieke aard. Sommige - de belangrijkste - zijn mentaal. Je moet er echt tegen kunnen - je moet rijden in de woestijn, je ziet in veel gevallen landschappen - je kunt zien dat we dingen ontdekt hebben die niemand anders ooit heeft gezien. Welk soort teams sturen ze op pad? Ze zijn samengesteld uit mensen die wetenschap zien als avontuur met een doel. Meestal studenten die nog nooit een woestijn hebben gezien. Sommigen zijn meer ervaren.
Your job as a leader -- this is definitely a team sport -- your job as a leader is to try to inspire them to do more work than they've ever done in their life under conditions that they can't imagine. So, 125 degrees is normal. The ground surface at 150 -- typical. So, you can't leave your normal metal tools out because you'll get a first-degree burn if you grab them sometimes. So, you are finding yourself also in an amazing cultural milieu. You're really rubbing shoulders with the world's last great nomadic people. These are the Tuareg nomads, and they're living their lives much as they have for centuries. Your job is to excavate things like this in the foreground, and make them enter the pages of history. To do that, you've got to actually transport them thousands of miles out of the desert.
Jouw taak als leider - dit is zeker een teamsport - jouw taak als leider is om te proberen hen te inspireren om meer werk te verzetten dan ze ooit in hun leven hebben gedaan onder voorwaarden die ze zich niet konden voorstellen. 52 graden Celsius is daar normaal. Aan de grond 65 °C - typisch. Je kan je normale metalen gereedschap niet buiten laten liggen op gevaar af van eerstegraads brandwonden als je het oppakt. Je komt ook terecht in een verbazingwekkend cultureel milieu. Je leeft samen met 's werelds laatste grote nomadenvolk. Dit zijn de Toeareg-nomaden en ze leiden nog hetzelfde leven als eeuwen geleden. Jouw taak bestaat erin om dit soort dingen daar op de voorgrond op te graven en ze te laten prijken op de geschiedenispagina's. Daarvoor moet je ze duizenden mijlen door de woestijn transporteren.
We're talking about Ethiopia, but let's talk about Niger -- or Niger, in our English language -- north of Nigeria -- that's where this photograph was taken. Basically you're talking about a country that, when we started working there, did not have container traffic. You transported the bones out yourself to the coast of Africa, onto a boat, if you wanted to get them out of the middle of the Sahara. That's a 2,000 mile journey. So enormous excavations and a lot of work, and out of essentially a partial herd of dinosaurs that you saw buried there -- 20 tons of material -- we erect Jobaria, a sauropod dinosaur like we haven't seen on some other continents. It really is a little bit out of place temporally. It looks nothing like what we would find if we dug in contemporary beds in North America. Here's the animal that was causing it trouble.
We hebben het over Ethiopië, maar laten we praten over Niger - - ten noorden van Nigeria - dat is waar deze foto werd genomen. Toen we er begonnen te werken, was daar nog geen containerverkeer. Je vervoerde de botten zelf naar de kust van Afrika om ze te verschepen. Vanuit het midden van de Sahara is dat een reis van 3.000 kilometer. Dat betekent enorme opgravingen en een hoop werk, en uit een gemengde kudde dinosaurussen - 20 ton materiaal - haalden we Jobaria, een sauropode dinosaurus, nooit gezien op een ander continent. Hij valt een beetje uit de toon voor die tijd. Hij lijkt in niets op wat we zouden vinden als we in Noord-Amerika in bedden uit dezelfde tijd hadden gegraven. Hier is het dier dat hem problemen bezorgde.
And, you know, on and on -- a whole menagerie. When you pick up something like this -- and some of you have had the chance to touch it -- this is a piece of history. You're touching something that's 110 million years old. This is a thumb claw. There it was, moments after it was discovered. It is an incredible view of life, and it really began when we began to understand the depth of time. It's only been with us for less than a century, and in that time, that fourth dimension, when radioactive dating came about, less than a century ago, and we could actually tell how old some of these things were, is probably the most profound transformation, because it changes the way we look at ourselves and the world dramatically. When you pick up a piece of history like that, I think it can transform kids that are possibly interested in science.
En zo vonden we een hele menagerie. Als je zoiets oppakt - en sommigen van jullie hebben de kans gehad om het aan te raken - is dit een stukje geschiedenis. Je raakt iets aan dat 110 miljoen jaar oud is. Dit is een duimklauw. Daar, een paar ogenblikken nadat hij werd ontdekt. Het is een prachtige kijk op het leven, en het is toen dat we echt een gevoel kregen van de diepte van de tijd. We kunnen dat nog maar nauwelijks een eeuw lang. In die tijd is die vierde dimensie, toen radioactieve datering beschikbaar werd, minder dan een eeuw geleden, en we konden zeggen hoe oud een aantal van deze dingen waren - is dat waarschijnlijk de meest diepgaande transformatie, want ze heeft dramatische impact op de manier waarop we naar onszelf en de wereld kijken. Als je een stukje dergelijke geschiedenis oppikt, kan dat volgens mij diepe invloed hebben kinderen die interesse kunnen hebben voor wetenschap.
That's the animal that thumb claw came from: Suchomimus. Here's some others. This is something we found in Morocco, an immense animal. We prototyped by CAT-scanning the brain out of this animal. It turns out to have a forebrain one-fifteenth the size of a human. This was the cover of Science, because they thought that humans were more intelligent than these animals, but we can see by some in our administration that despite the enormous advantage in brain volume some of the attitudes remain the same. Anyway, smaller raptors. All the stuff from Jurassic Park that you know of -- all those small animals -- they all come from northern continents. This is the first skeleton from a southern continent, and guess what? You start preparing it. It has no big claw on its hind foot. It doesn't look like a Velociraptor. It's really a wholly separate radiation. So what we're trying to piece together here is a story. It involves flying reptiles like this Pterosaur that we reconstructed from Africa.
Dat is het dier waar die duimklauw vandaan kwam: Suchamimus. Hier een paar andere. Dit is iets wat we in Marokko vonden, een immens dier. We maakten een prototype van de hersenen van dit dier door een CAT-scan. Het blijkt te beschikken over voorhersenen met een vijftiende van de grootte van die van een mens. Dit was de cover van Science, omdat ze dachten dat de mens intelligenter was dan deze dieren. Maar we kunnen aan sommigen in onze administratie zien dat ondanks het enorme voordeel in hersenvolume een aantal attitudes gelijk blijven. Hoe dan ook, kleinere raptors. Al die dieren die je kent van Jurassic Park, al die kleine dieren komen allemaal uit de noordelijke continenten. Dit is het eerste skelet van een zuidelijk continent - en wat denk je? Je begint hem te prepareren. Hij heeft geen grote klauw op zijn achterpootvoet. Hij lijkt niet op een velociraptor. Het is echt een totaal andere verspreiding. We proberen hier een verhaal samen te stellen. Het gaat om vliegende reptielen als de Pterosaurus uit Afrika die we hebben gereconstrueerd.
Crocodiles, of course, and that's a nasty one we haven't named yet. And huge things -- I mean, this is a lower jaw just laying there in the desert of this enormous crocodile. The crocodile is technically called Sarcosuchus. That's an adult Orinoco crocodile in its jaws. We had to try and reconstruct this. We had to actually look at recent crocodiles to understand how crocodiles scale. Could I have the second little video clip? Now, this field is just -- and, of course, science in general -- is just -- adventure. We had to find and measure the largest crocodiles living today.
Krokodillen, natuurlijk, en dit is een gemene die we nog niet hebben benoemd. Enorme dingen - dit is een onderkaak van deze enorme krokodil die daar zomaar in de woestijn lag. De krokodil heet technisch Sarcosuchus. Dat is een volwassen Orinocokrokodil in zijn bek. We moesten proberen deze te reconstrueren. We moesten naar recente krokodillen kijken om te begrijpen hoe krokodillen schalen. Zou ik de tweede kleine videoclip kunnen hebben? Nu, dit veld is gewoon - en, natuurlijk, wetenschap in het algemeen - is gewoon - avontuur. We moesten de grootste krokodillen die nu leven, vinden en meten.
Narrator: ... as long as their boat.
Verteller: ... zo lang als hun boot.
Man: Look at that set of choppers! Yeah, he's a big one.
Man: Kijk eens naar die bijters! Ja, wat een grote.
Narrator: If they can just land it, this croc will provide useful data, helping Paul in his quest to understand Sarcosuchus.
Verteller: Als ze hem gewoon aan land kunnen brengen, zal deze krokodil nuttige gegevens verstrekken om Paul te helpen Sarcosuchus te begrijpen.
Man: OK, hand me some more here. Man 2: OK.
Man: Oké, geef me hier wat meer. Man 2: Oké.
Narrator: It falls to Paul to cover its eyes.
Verteller: Paul moet zijn ogen afdekken.
Man: Watch out! Watch out! No, no, no, no. You're going to have to get on the back legs.
Man: Kijk uit! Kijk uit! Nee, nee, nee, nee. Je moet de achterpoten vastpakken.
Man: I got the back legs.
Man: Ik heb de achterpoten.
Man 2: You have the back legs? No, you have the front legs, my friend. I've got it. I've got the back legs. Somebody get the front legs.
Man 2: Heb je de achterpoten? Nee, je hebt de voorpoten, mijn vriend. Ik heb ze. Ik heb de achterpoten. Iemand pakt de voorpoten.
Paul Sereno: Let's get this tape measure on him. Put it right there. Wow. Sixty-five. Wow. That's a big skull.
Paul Sereno: Laten we hem meten. Daar. Wow. 65. Wow. Dat is een grote schedel.
Narrator: Big, but less than half the size of supercroc's skull.
Verteller: Groot, maar minder dan de helft van de grootte van de schedel van de superkrokodil.
Man: Enormous. PS: You've got a ... 14-foot croc.
Man: Enorm. PS: Je hebt een ... krokodil van 4 meter vast.
Man: I knew it was big.
Man: Ik wist dat ze groot was.
PS: Don't get off. You don't get off, but don't worry about me.
PS: Laat ze niet los. Je laat ze niet los, maar maak je geen zorgen over mij.
Narrator: Paul has his data, so they decide to release the animal back into the river.
Verteller: Paul heeft zijn gegevens. Ze beslissen om het dier terug los te laten in de rivier.
PS: Don't get off! Don't get off! Don't get off!
PS: Laat ze niet los! Laat ze niet los! Laat ze niet los!
Narrator: Paul has never seen a fossil do that.
Verteller: Paul heeft nog nooit een fossiel dat zien doen.
PS: Okay, when I say three, we move. One, two, three! Whoa!
PS: Oke, als ik drie zeg, lossen we. Een, twee, drie! Whoa!
So -- there were -- (Applause) Well, you know, the -- the fossil record is truly amazing because it really forces you to look at living animals in a new way. We proved with those measurements that crocodiles scaled isometrically. It depended on the shape of their skull, though, so we had to actually get those measurements to be sure that we had reconstructed and could prove to the scientific world that supercroc in fact is a 40-foot crocodile, probably a male. Anyway, you find other things, too. I'm going to lead an expedition to the Sahara to dig up Africa's largest neolithic site. We found this last year. Two hundred skeletons, tools, jewelry.
Dus - waren er - (Applaus) Nou, het fossielenarchief is echt geweldig want het dwingt je echt om op een nieuwe manier naar levende dieren te kijken. We bewezen met die metingen dat krokodillen isometrisch schaalden. Maar het hing af van de vorm van hun schedel, dus moesten we daadwerkelijk die metingen verkrijgen om er zeker van te zijn en aan de wetenschappelijke wereld te kunnen bewijzen dat supercroc in feite een krokodil van 13 meter was. Waarschijnlijk een mannetje. Hoe dan ook, je vindt ook andere dingen. Ik ga een expeditie naar de Sahara leiden om te graven op de grootste neolithische site van Afrika. We vonden dit vorig jaar. 200 skeletten, werktuigen, sieraden.
This is a ceremonial disk. An amazing record of the colonization of the Sahara 5,000 years ago is been sitting out there waiting for us to go back. So, really exciting. And then work later is going to take us to Tibet. Now, we normally think of Tibet as a highland. It's really an island continent. It was a precursor to India, a messenger from Gondwana -- a lost paradise of dinosaurs isolated for millions of years. No one's found them. We know where they are, and we're going to go and get them next year. They're only between 13 and 14,000 feet, but if you go in the warm part of the year, it's O.K. Now, I tried to suture together a dinosaur evolutionary history so that we can try to understand some basic patterns of evolution. I've talked about a few of them. We really need to take that further. We need to delve into this mass of anatomy that we've been compiling to understand where the changes are occurring and what this means. We can't predict, necessarily, what will happen in evolution, but we can learn some of the rules of the game, and that's really what we're trying to do.
Dit is een ceremoniële schijf. Een verbazingwekkend verslag van de kolonisatie van de Sahara van 5.000 jaar geleden ligt op ons te wachten om terug te gaan. Ja, echt spannend. Later werk zal ons naar Tibet voeren. Normaal denken we aan Tibet als een hoogland. Het is in feite een eilandcontinent. Het was een voorloper van India, een boodschapper van Gondwana - een verloren paradijs van dinosaurussen, miljoenen jaren lang geïsoleerd. Niemand heeft ze gevonden. We weten waar ze zijn, en we gaan ze volgend jaar zoeken. Ze zijn alleen boven de 4.000 meter te vinden, maar als je in het warme deel van het jaar gaat, is het oké. Ik heb geprobeerd de evolutionaire geschiedenis van de dinosaurus samen te stellen zodat we een aantal fundamentele patronen van evolutie kunnen proberen te begrijpen. Ik heb er een paar van besproken. We moeten daar echt mee doorgaan. We moeten ons verdiepen in hun anatomie die we al hebben opgesteld om te begrijpen waar de veranderingen plaatsvinden en wat dit betekent. We kunnen per definitie niet voorspellen wat gebeurt er in de evolutie, maar we kunnen een aantal van de regels van het spel leren. Dat is eigenlijk wat we proberen te doen.
With regard to the biogeographic question, the Earth is dividing. These are all landlubbing animals. There's a couple of choices. You get divided, and a continent's division corresponds to a fork in the evolutionary tree, or you're crafty, and you manage to escape from one to the other and erase that division, or you're living peacefully on each side, and on one side you just go extinct, and you survive on the other side and create a difference. And the fourth thing is that you actually did one or the other of those three things, but the paleontologist never found you. And you take those four instances and you realize you have a complex problem. And so, in addition to digging, I think we have some answers from the dinosaur record. I think these dinosaurs migrated -- we call it dispersal -- around the globe, with the slightest land bridge. They did it within two or three degrees of the pole, to maintain similarity between continents. But when they were divided, indeed they were divided, and we do see the continents carving differences among dinosaurs.
Met betrekking tot de biogeografische vraag: de aarde is aan het opsplitsen. Dit zijn allemaal landdieren. Er zijn een paar keuzes. Je wordt verdeeld, en de opdeling van een continent komt overeen met een vork in de evolutionaire boom, of je bent sluw, en het lukt je om te ontsnappen van het ene naar het andere en je vlakt die verdeling uit, of je gaat rustig door met leven aan elke kant. Aan de ene kant sterf je uit, je overleeft aan de andere kant en maakt het verschil. De vierde mogelijkheid is dat je daadwerkelijk het een of het andere deed van die drie dingen, maar dat de paleontoloog je nooit heeft gevonden. Je gaat uit van deze vier gevallen en je realiseert je dat je met een complex probleem zit. In aanvulling op dit graven, denk ik dat we een aantal antwoorden over de dinosaurussen hebben. Ik denk dat deze dinosaurussen migreerden - we noemen het verspreiding - over de hele wereld via de geringste landbrug. Ze deden het tot op twee of drie graden van de pool, om de gelijkenis tussen de continenten in stand te houden. Maar toen zij werden verdeeld, werden ze inderdaad verdeeld, en zien we de continenten verschillen kerven tussen de dinosaurussen.
But there's one thing that's even more important, and I think that's extinction. We have downgraded this factor. It carves up the history of life, and gives us the differences that we see in the dinosaur world towards the end, right before the bolide impact. The best way to test this is to actually create a model. So if we move back, this is a two-dimensional typical tree of life. I want to give you three dimensions. So you see the tree of life, but now I've added the dimension of area. So the tree of life is normally divergence over time. Now we have divergence over time, but we've created the third dimension of area.
Maar er is een ding dat nog belangrijker is, volgens mij: het uitsterven. We hebben deze factor afgezwakt. Hij doorsnijdt de geschiedenis van het leven, en geeft ons de verschillen die we zien in de dinosauruswereld tegen het einde, vlak voor de impact van de bolide. De beste manier om dit te testen, is door een model te creëren. Dit is een typische twee-dimensionale boom van het leven. Ik wil je drie dimensies geven. Zo zie je de boom van het leven, maar nu heb ik er nog de dimensie van gebied aan toegevoegd. Dus de boom van het leven is normaal gesproken divergentie in de tijd. Nu hebben we divergentie in de tijd, maar we er de derde dimensie van het gebied aan toegevoegd.
This is a computer program which has three knobs. We can control those things that we're worried about: extinction, sampling, dispersal -- going from one area to another. And ultimately we can control the branching to mimic what we think the continents were like, and run it a thousand times, so we can estimate the parameters, to answer the question whether we are on the mark or not, at least to know the barriers of the problems. So that's a little bit about the science.
Dit is een computerprogramma met drie knoppen. Hiermee kunnen we die dingen controleren waar we ons zorgen over maakten: uitsterven, bemonstering, de geografische verdeling - gaande van het ene gebied naar het andere. Uiteindelijk kunnen we het vertakken controleren om na te bootsen hoe wij denken dat de continenten waren. We kunnen het duizend keer uitvoeren, zodat we de parameters kunnen inschatten om een antwoord op de vraag te vinden of we al dan niet juist zitten, op zijn minst om de barrières van de problemen te kennen. Dat was een stukje over de wetenschap.
Today I'm going to spend the rest of my few minutes up here talking about the other stuff that I do in Chicago, which is related to the fact that I never -- and actually, in talking to a lot of TEDsters, there's a number of you out there -- I don't know that I'd get an answer honestly, if I asked you to raise your hand, but there are a number of you out there that started your scientific, technical, entertainment career as failures, by society's standards, as failures by schools. I was one of those. I was failed by my school -- my school failed me. Who's pointing fingers? Several teachers nearly killed me. I found myself in art. I was a total failure in school, not really headed to graduate high school. And I went on -- that's my first painting on canvas. I read a dictionary. I got into college. I became an artist. O.K., and started drawing. It became abstract. I worked up a portfolio, and I was headed to New York. Sometimes I would see bones when there was a body there. Something was going on in the background. I headed to New York to a studio. I took a side trip to the American Museum, and I never recovered.
Vandaag ga ik de rest van mijn weinige minuten hier besteden aan praten over de andere dingen die ik doe in Chicago, die gerelateerd zijn aan het feit dat ik nooit - Tijdens mijn gesprekken met veel TEDsters - er zijn er daar een paar - ik weet niet of ik een antwoord zou krijgen, als ik jullie vroeg je hand op te steken, maar sommigen van jullie zijn begonnen aan een wetenschappelijke, technische of entertainment-carrière als mislukkelingen, volgens de maatschappelijke normen, als mislukkelingen op school. Ik was er een van. Ik mislukte door mijn school - mijn school schoot tekort. Wie wijst er wie met de vinger? Verschillende leraren vermoordden me bijna. Ik vond mezelf terug in de kunst. Ik was een totale mislukking op school, niet echt op weg om op de middelbare school af te studeren. Ik ging door - dat is mijn eerste schilderij op doek. Ik las een woordenboek. Ik haalde de universiteit. Ik werd een kunstenaar en begon te tekenen. Het werd abstract. Ik werkte een portefeuille uit en was op weg naar New York. Soms zag ik botten als er een lichaam was. Er was iets gaande op de achtergrond. Ik ging in New York naar een studio. Ik deed een uitstapje naar het American Museum, en ik ben er nooit van hersteld.
But really it's the same discipline -- they're kindred disciplines. I mean, is there anything that is not visualizing what can't be seen, in terms of discovering this dinosaur bone from a small piece of it that's out there, or seeing the distortion that we try to see as evolutionary distortion in one animal to another? This is a very extraordinarily visual. I give you a human face because you're experts at that. It takes us years to understand how to do that with dinosaurs. They're really kindred disciplines. But what we're trying to create in Chicago is a way to get, collect together, those students who are least represented in our science and technology spheres. We all know, and there's been several allusions to it, that we are failing in our ability to produce enough scientists, engineers and technicians.
Maar het is echt dezelfde discipline - het zijn verwante disciplines. Het gaat toch louter om visualiseren wat niet gezien kan worden, als je dit dinosaurusbot ontdekt op basis van een klein stukje ervan, daar, of als je de vervorming ziet die we proberen te zien als evolutionaire vervorming van het ene dier naar het andere? Dit is een zeer ongewoon beeld. Ik geef je een menselijk gezicht omdat je daar experts in bent. Het kost ons jaren om te begrijpen hoe dat moet met dinosaurussen. Het zijn echt verwante disciplines. In Chicago zoeken we naar een manier om die studenten die het minst vertegenwoordigd zijn in onze wetenschaps- en technologiesferen, hiervoor te interesseren . We weten allemaal - het is hier nog gezegd - dat we er niet in slagen om voldoende wetenschappers, ingenieurs en technici te produceren.
We've known that for a long time. We've gone through the Sputnik phase, and now, as you see the increase in the pace of what we're doing, it becomes even more prominent. Where are all these people going to come from? And a more general question for our society is, what's going to happen to all the rest that are left behind? What about all the kids like me that were in school -- kids like some of you out there -- that were in school and didn't get a chance and will never get a chance to participate in science and technology?
We weten dat al lang. We hebben het meegemaakt in de tijd van de Spoetnik, en nu, terwijl je de toename ziet in het tempo van wat we doen, wordt het nog dringender. Waar moeten al die mensen vandaan komen? Een meer algemene vraag voor onze maatschappij is: wat gaat er gebeuren met al de anderen die achterblijven? Hoe zit het met alle kinderen zoals ik, die op school - kinderen zoals sommigen van jullie er zijn - die op school zaten maar geen kansen kregen en ze ook nooit zullen krijgen om deel te hebben aan wetenschap en technologie?
Those are the questions I ask. And we talk about Ethiopia, and it's very important. Niger is equally important, and I'm trying desperately to do something in Niger. They have an AIDS problem. I asked -- the U.S. State Department asked the government recently, What do you want to do? And they gave them two problems. Dinosaurs was one of them. Give us a museum of dinosaurs, and we will attract tourists, which is our number two industry. And I hope to God the United States government, me, or TED, or somebody helps us do that, because that would be an incredible thing for their country. But when we look back at our own country, we're looking back at our cities, the cities where most of you come from -- certainly the city I come from -- there's legions of kids out there like these. And the question is -- and we started to address this question for centuries -- as to how we get these kids involved in science.
Dat zijn de vragen die ik stel. We praten over Ethiopië en het is erg belangrijk. Niger ook en ik ben wanhopig aan het proberen iets te doen in Niger. Ze hebben een aids-probleem. Ik vroeg - het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken vroeg hun regering onlangs: "Wat willen jullie doen?" Zij gaven hun twee problemen. Dinosaurussen waren er een van. “Geef ons een museum van dinosaurussen, en wij zullen toeristen aantrekken. Dat is onze tweede grootste bedrijfstak.” Ik hoop bij god dat de Amerikaanse overheid, ik, TED of iemand anders ons helpt dat te doen. Het zou een ongelofelijk iets zijn voor hun land. Maar als we terugkijken naar ons eigen land, onze eigen steden, de steden waar de meesten van jullie vandaan komen - zeker de stad waar ik vandaan kom - daar vind je talloze kinderen als deze. De vraag is - een vraag die we ons al eeuwen lang stellen: hoe betrekken we deze jongeren bij de wetenschap?
We've started in Chicago an organization -- a non-profit organization -- called Project Exploration. These are two kids from Project Exploration. We met them in their early stages in high school. They were -- failing to poor students, and they are now -- one at the University of Chicago, another in Illinois. We've got students at Harvard. We're six years old. And we created a track record. Because when you go out there as a scholar, and you try to find out longitudinal studies, track records like that, there essentially are very few, if none. So, we've created an incredible track record of 100 percent graduation, 90 percent going to college, many first-generation, 90 percent of those choosing science as a career. It's an impressive track record, and so we look back and we say, well, we didn't really exactly work this out theoretically from the start, but when we look back, there are theoretical movements in science education.
We zijn in Chicago begonnen met een organisatie - een non-profit organisatie - Project Exploration. Dit zijn twee kinderen van Project Exploration. We ontmoetten hen in de eerste jaren van de middelbare school. Deze scholen schoten tekort voor arme studenten. Een studeert nu aan de universiteit van Chicago, de ander in Illinois. We hebben studenten op Harvard. We zijn zes jaar bezig. We hielden een vorderingsstaat bij. Als je als onderzoeker langlopende onderzoeken probeert te vinden, vorderingsstaten, dan zijn die moeilijk of niet te vinden. We hebben een ongelofelijke stand van zaken: 100 procent studeert af, 90 procent gaat naar de universiteit, een groot aantal van de eerste generatie, 90 procent kiest voor een wetenschappelijke carrière. Indrukwekkend, en dus zeggen we: "We hebben niet echt vanaf het begin dit werk een theoretische basis gegeven, maar als we terugkijken, zijn er theoretische bewegingen in het wetenschappelijk onderwijs.
It's gone through science as an inquiry, which was a big advance, and Dewey back at Chicago -- you learn by doing. To -- you learn by envisioning yourself as a scientist, and then you learn to envision yourself as a scientist. The next step is to learn the capability to make yourself a scientist. You have to have those steps. If you have -- It's easy to get kids interested in science. It's hard to get them to envision themselves as a scientist, which involves standing up in front of people like we're doing here at this symposium and presenting something as a knowledgeable person, and then seeing yourself in the role as a scientist and giving yourself the tools to pursue that.
Er was een fase van wetenschap als onderzoek, en dat was een grote vooruitgang. Dewey in Chicago zei: leren door te doen. Je leert door jezelf te zien als wetenschapper, en dan moet je jezelf leren zien als wetenschapper. De volgende stap is het vermogen aanleren om jezelf tot wetenschapper te maken. Je moet deze stappen doorlopen. Het is gemakkelijk om kinderen te interesseren voor wetenschap. Het is moeilijk om te maken dat ze zichzelf als wetenschappers zien. Dat betekent naar voren komen voor mensen zoals wij hier doen op dit symposium en iets presenteren als een persoon met kennis, en jezelf zien in de rol van wetenschapper en jezelf de middelen geven om dat na te streven.
And so, that's what we're going to do. We're planning a permanent home in Chicago. We have lots of ideas, but I guarantee you this one thing -- and I've talked to some people here at TED -- it's not going to look like anything you've seen before. It's going to be part-school, part-museum hall, part-conservatory, part-zoo, and part of an answer to the problem of how you interest kids in science. Thank you very much.
Dat is wat we gaan doen. We zijn plannen een permanent tehuis in Chicago. We hebben veel ideeën, maar ik garandeer jullie dit ene ding - en ik heb gesproken met een aantal mensen hier bij TED - het gaat niet lijken op iets wat je al eerder hebt gezien. Het gaat deels school, deels museum worden deels serre, deels dierentuin, en een deel van een antwoord op het vraagstuk van hoe je kinderen interesse bijbrengt voor de wetenschap. Heel hartelijk bedankt.