Κοιτάξτε αυτή την εικόνα. Μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα πολύ συναρπαστικό παζλ. Αυτοί οι αφρικανοί μαθητές κάνουν τις σχολικές τους εργασίες κάτω από τα φώτα του δρόμου στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας επειδή δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι. Λοιπόν, δεν έχω συναντήσει τους συγκεκριμένους μαθητές, αλλά έχω γνωρίσει μαθητές σαν κι αυτούς.
Take a look at this picture. It poses a very fascinating puzzle for us. These African students are doing their homework under streetlights at the airport in the capital city because they don't have any electricity at home. Now, I haven't met these particular students, but I've met students like them.
Ας διαλέξουμε έναν, για παράδειγμα αυτόν με το πράσινο πουκάμισο. Ας του δώσουμε και ένα όνομα: ας τον πούμε Νέλσον. Πάω στοίχημα ότι ο Νέλσον έχει κινητό τηλέφωνο. Να λοιπόν το παζλ μας. Γιατί ο Νέλσον έχει πρόσβαση σε μια τεχνολογία αιχμής, όπως το κινητό τηλέφωνο, αλλά δεν έχει πρόσβαση σε ένα τεχνολογία 100 χρόνων για την παραγωγή ηλεκτρικού φωτός στο σπίτι;
Let's just pick one -- for example, the one in the green shirt. Let's give him a name, too: Nelson. I'll bet Nelson has a cellphone. So here is the puzzle. Why is it that Nelson has access to a cutting-edge technology, like the cellphone, but doesn't have access to a 100-year-old technology for generating electric light in the home?
Λοιπόν, με μια λέξη, η απάντηση είναι "κανόνες." Οι κακοί κανόνες μπορούν να εμποδίσουν το είδος νικηφόρας λύσης που γίνεται διαθέσιμη όταν οι άνθρωποι φέρνουν νέες τεχνολογίες και τις καθιστούν προσιτές σε κάποιον σαν το Νέλσον. Τι είδους κανόνες; Η εταιρεία ηλεκτρισμού σε αυτό το κράτος λειτουργεί σύμφωνα με έναν κανόνα, που λέει ότι πρέπει να πουλά ηλεκτρική ενέργεια σε πολύ χαμηλή, επιδοτούμενη τιμή. Βασικά, μια τιμή τόσο χαμηλή, που χάνει χρήματα για κάθε μονάδα που πωλεί. Έτσι, δεν διαθέτει ούτε τους πόρους, ούτε τα κίνητρα, να συνδέσει πολλούς άλλους χρήστες.
Now, in a word, the answer is "rules." Bad rules can prevent the kind of win-win solution that's available when people can bring new technologies in and make them available to someone like Nelson. What kinds of rules? The electric company in this nation operates under a rule, which says that it has to sell electricity at a very low, subsidized price -- in fact, a price that is so low it loses money on every unit that it sells. So it has neither the resources, nor the incentives, to hook up many other users.
Ο πρόεδρος θέλησε να αλλάξει αυτόν τον κανόνα. Συνειδητοποίησε ότι μπορεί να έχει ένα διαφορετικό σύνολο κανόνων, κανόνες σύμφωνα με τους οποίους οι επιχειρήσεις εισπράττουν ένα μικρό κέρδος, ώστε να έχουν κίνητρο να εγγράψουν περισσότερους πελάτες. Αυτό είναι το είδος κανόνων με τους οποίους λειτουργεί η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με την οποία ο Νέλσον είναι συνδεδεμένος. Ο πρόεδρος είδε πως αυτοί οι κανόνες λειτούργησαν καλά. Έτσι, προσπάθησε να αλλάξει τους κανόνες τιμολόγησης της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά αντιμετώπισε έντονες διαμαρτυρίες από τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές, που ήθελαν να διατηρήσουν τις υφιστάμενες επιδοτούμενες τιμές. Έτσι, έμεινε με κανόνες που τον εμπόδισαν να αφήσει μια νικηφόρα λύση να βοηθήσει τη χώρα του. Και ο Νέλσον έχει μείνει να μελετά κάτω από τα φώτα του δρόμου.
The president wanted to change this rule. He's seen that it's possible to have a different set of rules, rules where businesses earn a small profit, so they have an incentive to sign up more customers. That's the kind of rules that the cellphone company that Nelson purchases his telephony from operates under. The president has seen how those rules worked well. So he tried to change the rules for pricing on electricity, but ran into a firestorm of protest from businesses and consumers who wanted to preserve the existing subsidized rates. So he was stuck with rules that prevented him from letting the win-win solution help his country. And Nelson is stuck studying under the streetlights.
Η πραγματική πρόκληση λοιπόν, είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς να αλλάξουμε τους κανόνες. Μπορούμε να φτιάξουμε κανόνες για το πώς να αλλάξουμε τους κανόνες; Θέλω να υποστηρίξω μια γενική αφηρημένη ιδέα την οποία μπορούμε να εφαρμόσουμε, η οποία είναι ότι μπορούμε να δώσουμε περισσότερες επιλογές στους ανθρώπους, και περισσότερες επιλογές στους ηγέτες, οι οποίοι, σε πολλές χώρες, είναι επίσης άνθρωποι. (Γέλια) Όμως, είναι χρήσιμο να παρουσιάσουμε την αντίθεση μεταξύ αυτών των δύο. Επειδή το είδος της επιλογής που θέλουμε να δώσουμε σε έναν ηγέτη, για παράδειγμα να δώσουμε στον πρόεδρο την επιλογή να αυξήσει την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας, αφαιρεί μια επιλογή που θέλουν να έχουν οι άνθρωποι. Θέλουν την επιλογή να μπορούν να συνεχίσουν να καταναλώνουν επιδοτούμενη ηλεκτρική ενέργεια. Έτσι, αν δώσουμε την επιλογή είτε στη μία πλευρά είτε στην άλλη, θα έχουμε εντάσεις και συγκρούσεις. Εάν όμως βρούμε τρόπους να δώσουμε περισσότερες επιλογές και στις δύο πλευρές, αυτό θα μας δώσει ένα σύνολο κανόνων για να αλλάζουμε τους κανόνες, και να μας βγάλουν από παγίδες.
The real challenge then, is to try to figure out how we can change rules. Are there some rules we can develop for changing rules? I want to argue that there is a general abstract insight that we can make practical, which is that, if we can give more choices to people, and more choices to leaders -- who, in many countries, are also people. (Laughter) But, it's useful to present the opposition between these two. Because the kind of choice you might want to give to a leader, a choice like giving the president the choice to raise prices on electricity, takes away a choice that people in the economy want. They want the choice to be able to continue consuming subsidized electric power. So if you give just to one side or the other, you'll have tension or friction. But if we can find ways to give more choices to both, that will give us a set of rules for changing rules that get us out of traps.
Τώρα, ο Νέλσον έχει επίσης πρόσβαση στο διαδίκτυο. Και λέει ότι εάν θέλετε να δείτε τις καταστρεπτικές συνέπειες των κανόνων, τους τρόπους με τους οποίους οι κανόνες κρατούν τους ανθρώπους στο σκοτάδι, κοιτάξτε τις εικόνες της NASA από τη γη τη νύχτα. Ειδικότερα, κοιτάξτε την Ασία. Εάν πλησιάσετε εδώ, βλέπετε τη Βόρεια Κορέα, με περίγραμμα εδώ, που είναι σαν μια μαύρη τρύπα σε σχέση με τους γείτονές της. Λοιπόν, δε θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι οι κανόνες στη Βόρεια Κορέα κρατούν τους ανθρώπους στο σκοτάδι.
Now, Nelson also has access to the Internet. And he says that if you want to see the damaging effects of rules, the ways that rules can keep people in the dark, look at the pictures from NASA of the earth at night. In particular check out Asia. If you zoom in here, you can see North Korea, in outline here, which is like a black hole compared to its neighbors. Now, you won't be surprised to learn that the rules in North Korea keep people there in the dark.
Αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η Βόρεια Κορέα και η Νότια Κορέα ξεκίνησαν με ίδια σύνολα κανόνων τόσο όσον αφορά τους νόμους και τους κανονισμούς όσο και τα γενικότερα θέματα κατανόησης, προτύπων, πολιτισμού, αξιών και απόψεων. Όταν χωρίστηκαν έκαναν επιλογές που οδήγησαν σε πολύ διαφορετικούς δρόμους για τα σύνολα των κανόνων τους. Συνεπώς μπορούμε, εμείς ως άνθρωποι, μπορούμε να αλλάξουμε τους κανόνες που χρησιμοποιούμε για να αλληλεπιδρούμε, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.
But it is important to recognize that North Korea and South Korea started out with identical sets of rules in both the sense of laws and regulations, but also in the deeper senses of understandings, norms, culture, values and beliefs. When they separated, they made choices that led to very divergent paths for their sets of rules. So we can change -- we as humans can change the rules that we use to interact with each other, for better, or for worse.
Τώρα ας κοιτάξουμε μια άλλη περιοχή, την Καραϊβική. Πλησιάστε στην Αϊτή, με περίγραμμα εδώ. Η Αϊτή είναι επίσης σκοτεινή σε σύγκριση με τη γείτονά της, τη Δομινικανή Δημοκρατία, η οποία έχει περίπου τον ίδιο αριθμό κατοίκων. Και οι δύο αυτές χώρες είναι σκοτεινές σε σύγκριση με το Πουέρτο ΡΙκο, το οποίο έχει τους μισούς κατοίκους και από την Αϊτή και από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Αυτό που μας λέει η Αϊτή είναι πως οι κανόνες μπορούν να είναι κακοί επειδή οι κυβερνήσεις είναι αδύναμες. Οι κανόνες δεν είναι κακοί μόνο επειδή μια κυβέρνηση είναι πολύ δυνατή και καταπιεστική, όπως στη Βόρεια Κορέα. Επομένως, εάν θέλουμε να δημουργήσουμε περιβάλλοντα με καλούς κανόνες δεν μπορούμε απλά να κατεδαφίζουμε. Πρέπει επίσης να βρούμε τρόπους να χτίσουμε.
Now let's look at another region, the Caribbean. Zoom in on Haiti, in outline here. Haiti is also dark, compared to its neighbor here, the Dominican Republic, which has about the same number of residents. Both of these countries are dark compared to Puerto Rico, which has half as many residents as either Haiti or the Dominican Republic. What Haiti warns us is that rules can be bad because governments are weak. It's not just that the rules are bad because the government is too strong and oppressive, as in North Korea. So that if we want to create environments with good rules, we can't just tear down. We've got to find ways to build up, as well.
Η Κίνα δείχνει με δραματικό τρόπο τόσο τις δυνατότητες όσο και τις προκλήσεις της χρήσης κανόνων. Στην αρχή των δεδομένων που παρουσιάζονται σε αυτό το γράφημα, η Κίνα ήταν παγκόσμιος ηγέτης της υψηλής τεχνολογίας. Οι Κινέζοι πρωτοπόρησαν με τεχνολογίες όπως το ατσάλι, η τυπογραφία, η πυρίτιδα. Αλλά οι Κινέζοι ποτέ δεν υιοθέτησαν, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, αποτελεσματικούς κανόνες για να ενθαρρύνουν την εξάπλωση αυτών των ιδεών, (για παράδειγμα, δεν υιοθέτησαν) ένα κίνητρο για κέρδος που θα είχε ενθαρρύνει την εξάπλωση. Και σύντομα υιοθέτησαν κανόνες που επιβράδυναν την καινοτομία και απέκοψαν την Κίνα από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι καθώς οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου καινοτομούσαν με την έννοια τόσο της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών όσο και της ανάπτυξης νέων κανόνων, οι Κινέζοι ήταν αποκομμένοι από αυτές τις εξελίξεις. Το εισόδημα εκεί έμεινε στάσιμο, ενώ αυξανόταν στον υπόλοιπο κόσμο.
Now, China dramatically demonstrates both the potential and the challenges of working with rules. Back in the beginning of the data presented in this chart, China was the world's high-technology leader. Chinese had pioneered technologies like steel, printing, gunpowder. But the Chinese never adopted, at least in that period, effective rules for encouraging the spread of those ideas -- a profit motive that could have encouraged the spread. And they soon adopted rules which slowed down innovation and cut China off from the rest of the world. So as other countries in the world innovated, in the sense both of developing newer technologies, but also developing newer rules, the Chinese were cut off from those advances. Income there stayed stagnant, as it zoomed ahead in the rest of the world.
Το επόμενο γράφημα περιέχει πιο σύγχρονα δεδομένα. Παρουσιάζει το μέσο εισόδημα στην Κίνα ως ποσοστό του μέσου εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τις δεκαετίες του '50 και του '60 βλέπετε ότι παρέμενε περίπου στο τρία τοις εκατό. Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του '70 κάτι άλλαξε. Η ανάπτυξη απογειώθηκε στην Κίνα. Οι Κινέζοι άρχισαν να πλησιάζουν πολύ γρήγορα τις Ηνωμένες Πολιτείες.
This next chart looks at more recent data. It plots income, average income in China as a percentage of average income in the United States. In the '50s and '60s you can see that it was hovering at about three percent. But then in the late '70s something changed. Growth took off in China. The Chinese started catching up very quickly with the United States.
Εάν επιστρέψουμε στο νυχτερινό χάρτη, θα πάρετε μια ιδέα της διαδικασίας που οδήγησε στη δραματική αλλαγή των κανόνων στην Κίνα. Το πιο φωτεινό σημείο στην Κίνα, το οποίο μπορείτε να δείτε στην άκρη του περιγράμματος εδώ, είναι το Χονγκ Κονγκ. Το Χονγκ Κονγκ ήταν ένα μικρό κομμάτι της Κίνας που για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα λειτουργούσε κάτω από ένα πολύ διαφορετικό σύνολο κανόνων από αυτό της υπόλοιπης ηπειρωτικής Κίνας, κανόνες που είχαν αντιγραφεί από οικονομίες της αγοράς εκείνου του καιρού και που διαχειριζόταν από τους Βρετανούς.
If you go back to the map at night, you can get a clue to the process that lead to the dramatic change in rules in China. The brightest spot in China, which you can see on the edge of the outline here, is Hong Kong. Hong Kong was a small bit of China that, for most of the 20th century, operated under a very different set of rules than the rest of mainland China -- rules that were copied from working market economies of the time, and administered by the British.
Τη δεκαετία του '50, το Χονγκ Κονγκ ήταν ένα μέρος όπου εκατομμύρια ανθρώπων από την ενδοχώρα μπορούσαν να πάνε για να αρχίσουν δουλειές όπως ραφή πουκαμίσων, κατασκευή παιχνιδιών. Αλλά για να μπουν σε μια διαδικασία αυξανόμενου εισοδήματος, αυξανόμενων δεξιοτήτων, που οδήγησε σε πολύ γρήγορη ανάπτυξη εκεί. Το Χονγκ Κονγκ ήταν επίσης το πρότυπο το οποίο ηγέτες όπως ο Ντενγκ Σαοπένγκ μπορούσαν να αντιγράψουν, όταν αποφάσισαν να εισάγουν όλη την ενδοχώρα στο μοντέλο της αγοράς.
In the 1950s, Hong Kong was a place where millions of people could go, from the mainland, to start in jobs like sewing shirts, making toys. But, to get on a process of increasing income, increasing skills led to very rapid growth there. Hong Kong was also the model which leaders like Deng Xiaoping could copy, when they decided to move all of the mainland towards the market model.
Αλλά ο Ντενγκ Σαοπένγκ ενστικτωδώς κατάλαβε τη σημασία του να προσφέρει επιλογές στους ανθρώπους του. Έτσι αντί να τους αναγκάσει όλους στην Κίνα να ασπαστούν αμέσως το μοντέλο της αγοράς, προχώρησε δημιουργώντας κάποιες ειδικές ζώνες, που μπορούσαν να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, αυτό που έκανε η Βρετανία. Να δώσουν την ευκαιρία εργασίας με τους κανόνες αγοράς σε ανθρώπους που ήθελαν να την επιλέξουν. Έτσι δημιούργησαν τέσσερις ειδικές οικονομικές ζώνες γύρω από το Χονγκ Κονγκ. Ζώνες όπου οι Κινέζοι μπορούσαν να πάνε και να εργαστούν, - και οι πόλεις εκεί μεγάλωσαν πολύ γρήγορα - επίσης ζώνες όπου μπορούσαν να πάνε ξένες εταιρίες και να κατασκευάσουν πράγματα.
But Deng Xiaoping instinctively understood the importance of offering choices to his people. So instead of forcing everyone in China to shift immediately to the market model, they proceeded by creating some special zones that could do, in a sense, what Britain did: make the opportunity to go work with the market rules available to the people who wanted to opt in there. So they created four special economic zones around Hong Kong: zones where Chinese could come and work, and cities grew up very rapidly there; also zones where foreign firms could come in and make things.
Μια από τις ζώνες δίπλα από το Χονγκ Κονγκ είναι μια πόλη που ονομάζεται Σενζέν. Σε αυτή την πόλη βρίσκεται μια Ταϊβανέζικη εταιρία που έφτιαξε το iPhone που πολλοί από εσάς έχουν, και το έφτιαξε με την εργασία Κινέζων που μετακόμισαν στη Σενζέν. Έτσι μετά τις τέσσερις ζώνες έγιναν 14 παράκτιες πόλεις που υπάκουαν στην ίδια λογική. Και εντέλει αυτό αποδείχτηκε επιτυχές σε αυτά τα μέρη που οι άνθρωποι μπορούσαν να επιλέξουν και όπου συνέρρευσαν λόγω των πλεονεκτημάτων που προσέφεραν. Οι αποδεδειγμένες επιτυχίες εκεί οδήγησαν σε ομοφωνία για την κίνηση προς το μοντέλο της αγοράς για όλη την οικονομία.
One of the zones next to Hong Kong has a city called Shenzhen. In that city there is a Taiwanese firm that made the iPhone that many of you have, and they made it with labor from Chinese who moved there to Shenzhen. So after the four special zones, there were 14 coastal cites that were open in the same sense, and eventually demonstrated successes in these places that people could opt in to, that they flocked to because of the advantages they offered. Demonstrated successes there led to a consensus for a move toward the market model for the entire economy.
Το Κινέζικο παράδειγμα μας δείχνει μερικά θέματα. Το πρώτο είναι: διατηρήστε τις επιλογές για τους ανθρώπους. Το δεύτερο: λειτουργήστε στη σωστή κλίμακα. Αν προσπαθήσεις να αλλάξεις τους κανόνες σε ένα χωριό, μπορείς να το κάνεις, αλλά ένα χωριό είναι πολύ μικρό για να δώσει τα οφέλη που μπορείς να πάρεις όταν έχεις εκατομμύρια ανθρώπους που εργάζονται κάτω από καλούς κανόνες. Από την άλλη πλευρά, ένα έθνος είναι πολύ μεγάλο. Αν προσπαθήσεις να αλλάξεις τους κανόνες σε ένα έθνος, δε δίνεις την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους να περιμένουν, να δουν πώς εξελίσσονται τα πράγματα, και σε άλλους να προχωρήσουν και να δοκιμάσουν τους καινούργιους κανόνες. Όμως οι πόλεις σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα να δημιουργήσεις νέα μέρη, με νέους κανόνες, που οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν. Και είναι αρκετά μεγάλες για να δώσουν όλα τα οφέλη που μπορούμε να έχουμε όταν εκατομμύρια από εμάς δουλεύουν μαζί κάτω από καλούς κανόνες.
Now the Chinese example shows us several points. One is: preserve choices for people. Two: operate on the right scale. If you try to change the rules in a village, you could do that, but a village would be too small to get the kinds of benefits you can get if you have millions of people all working under good rules. On the other hand, the nation is too big. If you try to change the rules in the nation, you can't give some people a chance to hold back, see how things turn out, and let others zoom ahead and try the new rules. But cities give you this opportunity to create new places, with new rules that people can opt in to. And they're large enough to get all of the benefits that we can have when millions of us work together under good rules.
Οπότε η πρόταση είναι να συλλάβουμε κάτι που ονομάζεται πόλη προνομίων. Αρχίζουμε με ένα καταστατικό χάρτη που προσδιορίζει όλους τους κανόνες που χρειάζονται για να προσελκύσουμε τους ανθρώπους που χρειαζόμαστε για να χτίσουμε την πόλη. Θα χρειαστεί να προσελκύσουμε τους επενδυτές που θα χτίσουνε τις υποδομές. Το σύστημα ηλεκτροδότησης, τους δρόμους, το λιμάνι, το αεροδρόμιο, και τα κτίρια. Θα χρειαστεί να προσελκύσουμε τις εταιρίες, που θα προσλάβουν τους ανθρώπους που θα μετακομίσουν εκεί πρώτοι. Και θα χρειαστεί να προσελκύσουμε τις οικογένειες, τους κατοίκους που θα έρθουν να ζήσουν εκεί μόνιμα, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να τους δώσουν εκπαίδευση, να πιάσουν την πρώτη τους δουλειά.
So the proposal is that we conceive of something called a charter city. We start with a charter that specifies all the rules required to attract the people who we'll need to build the city. We'll need to attract the investors who will build out the infrastructure -- the power system, the roads, the port, the airport, the buildings. You'll need to attract firms, who will come hire the people who move there first. And you'll need to attract families, the residents who will come and live there permanently, raise their children, get an education for their children, and get their first job.
Με αυτόν τον καταστατικό χάρτη, οι άνθρωποι θα μετακομίσουν εκεί. Η πόλη μπορεί να χτιστεί. Και μπορούμε να κλιμακώσουμε αυτό το πρότυπο. Μπορούμε να το κάνουμε ξανά και ξανά. Προκειμένου να δουλέψει, χρειαζόμαστε καλούς κανόνες - το συζητήσαμε ήδη. Αυτοί καταγράφονται στον καταστατικό χάρτη. Χρειαζόμαστε επίσης τις επιλογές για τους ανθρώπους. Αυτό είναι ενσωματωμένο στο πρότυπο εάν πάρουμε τα μέτρα μας για να χτίσουμε πόλεις σε ακατοίκητη γη. Αρχίζουμε από ακατοίκητο έδαφος. Οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν και να ζήσουν σύμφωνα με το νέο καταστατικό χάρτη, αλλά κανείς δεν είναι αναγκασμένος να ζήσει σύμφωνα με αυτό. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι επιλογές για ηγέτες.
With that charter, people will move there. The city can be built. And we can scale this model. We can go do it over and over again. To make it work, we need good rules. We've already discussed that. Those are captured in the charter. We also need the choices for people. That's really built into the model if we allow for the possibility of building cities on uninhabited land. You start from uninhabited territory. People can come live under the new charter, but no one is forced to live under it. The final thing we need are choices for leaders.
Και, για να πετύχουμε το είδος των επιλογών που θέλουμε για τους ηγέτες, πρέπει να επιτρέψουμε τη δυνατότητα για συνεργασίες μεταξύ κρατών. Περιπτώσεις όπου κράτη δουλεύουν μαζί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τρόπο που η Κίνα και η Βρετανία δούλεψαν μαζί για να χτίσουν πρώτα έναν μικρό θύλακα του μοντέλου της αγοράς και μετά να το κλιμακώσουν σε ολόκληρη την Κίνα. Κατά μια έννοια, η Βρετανία, ακούσια, μέσω των πράξεών της στο Χονγκ Κονγκ, έκανε περισσότερα για να μειώσει την παγκόσμια φτώχεια από όσα όλα τα προγράμματα βοήθειας που έχουμε αναλάβει μέσα στον τελευταίο αιώνα. Επομένως αν επιτρέψουμε αυτού του είδους τις συνεργασίες να επαναληφθούν, μπορούμε να έχουμε τέτοιου είδους οφέλη σε όλο τον κόσμο.
And, to achieve the kind of choices we want for leaders we need to allow for the potential for partnerships between nations: cases where nations work together, in effect, de facto, the way China and Britain worked together to build, first a little enclave of the market model, and then scale it throughout China. In a sense, Britain, inadvertently, through its actions in Hong Kong, did more to reduce world poverty than all the aid programs that we've undertaken in the last century. So if we allow for these kind of partnerships to replicate this again, we can get those kinds of benefits scaled throughout the world.
Σε κάποιες περιπτώσεις αυτές θα ενέχουν μια μεταβίβαση ευθύνης, μια μεταβίβαση ελέγχου από τη μια χώρα στην άλλη ώστε να αναλάβει κάποιες διοικητικές ευθύνες. Λοιπόν, όταν το λέω αυτό, κάποιοι από εσάς αρχίζουν να σκέφτονται: "Μήπως αυτό απλά επαναφέρει την αποικιοκρατία;" Δεν το κάνει. Αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι το είδος των συναισθημάτων που αναδύονται όταν σκεφτόμαστε αυτά τα πράγματα, μπορούν να μας εμποδίσουν, να μας κάνουν να οπισθοχωρήσουμε, μπορούν να ακυρώσουν την ικανότητά μας και το ενδιαφέρον μας να εξερευνήσουμε νέες ιδέες.
In some cases this will involve a delegation of responsibility, a delegation of control from one country to another to take over certain kinds of administrative responsibilities. Now, when I say that, some of you are starting to think, "Well, is this just bringing back colonialism?" It's not. But it's important to recognize that the kind of emotions that come up when we start to think about these things, can get in the way, can make us pull back, can shut down our ability, and our interest in trying to explore new ideas.
Γιατί δεν είναι αποικιοκρατία αυτό; Αυτό που ήταν κακό στην αποικιοκρατία, και που παραμένει κακό σε κάποια προγράμματα βοήθειάς μας, είναι ότι ενείχε στοιχεία εξαναγκασμού και συγκατάβασης. Αυτό το πρότυπο όμως αφορά τις επιλογές, τόσο για τους ηγέτες όσο και για τους ανθρώπους που ζουν σε αυτά τα νέα μέρη. Και η επιλογή είναι το αντίδοτο στον εξαναγκασμό και τη συγκατάβαση.
Why is this not like colonialism? The thing that was bad about colonialism, and the thing which is residually bad in some of our aid programs, is that it involved elements of coercion and condescension. This model is all about choices, both for leaders and for the people who will live in these new places. And, choice is the antidote to coercion and condescension.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το πώς θα μπορούσε να οργανωθεί στην πράξη. Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο ηγέτη, το Ραούλ Κάστρο, που είναι ο ηγέτης της Κούβας. Πρέπει να έχει περάσει από το μυαλό του Κάστρο ότι έχει την ευκαιρία να κάνει για την Κούβα αυτό που ο Ντενγκ Σαοπένγκ έκανε για την Κίνα, αλλά δεν έχει ένα Χονγκ Κονγκ εκεί στο νησί της Κούβας. Έχει όμως ένα κομματάκι με φως κάτω στο νότο που έχει μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση. Υπάρχει μια ζώνη εκεί, γύρω από τον κόλπο του Γκουαντάναμο, όπου μια συνθήκη δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες διοικητική ευθύνη για μια έκταση γης που είναι περίπου όσο δύο φορές το μέγεθος του Μανχάτταν.
So let's talk about how this could play out in practice. Let's take a particular leader, Raul Castro, who is the leader of Cuba. It must have occurred to Castro that he has the chance to do for Cuba what Deng Xiaoping did for China, but he doesn't have a Hong Kong there on the island in Cuba. He does, though, have a little bit of light down in the south that has a very special status. There is a zone there, around Guantanamo Bay, where a treaty gives the United States administrative responsibility for a piece of land that's about twice the size of Manhattan.
Ο Κάστρο πηγαίνει στον πρωθυπουργό του Καναδά και λέει, "Κοίτα, οι Γιάνκις έχουν μεγάλο πρόβλημα δημοσίων σχέσεων. Θέλουν να φύγουν. Γιατί δεν αναλαμβάνεις εσύ, Καναδά; Διαχειρίσου μια ειδική διοικητική ζώνη. Επέτρεψε σε μια νέα πόλη να χτιστεί εκεί. Επέτρεψε σε πολλούς ανθρώπους να έρθουν. Ας αποκτήσουμε ένα Χονγκ Κονγκ κοντά μας. Κάποιοι από τους πολίτες μου θα μετακομίσουν επίσης σε αυτήν την πόλη. Άλλοι θα απέχουν. Αλλά αυτό θα είναι η πύλη που θα ενώσει τη μοντέρνα οικονομία και το μοντέρνο κόσμο με τη χώρα μου."
Castro goes to the prime minister of Canada and says, "Look, the Yankees have a terrible PR problem. They want to get out. Why don't you, Canada, take over? Build -- run a special administrative zone. Allow a new city to be built up there. Allow many people to come in. Let us have a Hong Kong nearby. Some of my citizens will move into that city as well. Others will hold back. But this will be the gateway that will connect the modern economy and the modern world to my country."
Τώρα, πού αλλού θα μπορούσε να δοκιμαστεί αυτό το πρότυπο; Στην Αφρική. Έχω μιλήσει με ηγέτες στην Αφρική. Πολλοί από αυτούς συλλαμβάνουν τέλεια την ιδέα μιας ειδικής ζώνης που οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν ως κανόνα. Είναι ένας κανόνας για να αλλάξουμε τους κανόνες. Είναι ένας τρόπος να δημιουργήσουμε νέους κανόνες, και να αφήσουμε τους ανθρώπους να επιλέξουν χωρίς εξαναγκασμό, και την αντίδραση που ο εξαναγκασμός μπορεί να προκαλέσει. Συλλαμβάνουν επίσης τέλεια την ιδέα ότι σε μερικές περιπτώσεις μπορούν να κάνουν πιο πειστικές υποσχέσεις σε μακροπρόθεσμους επενδυτές. Το είδος των επενδυτών που θα έρθουν να φτιάξουν το λιμάνι, να φτιάξουν τους δρόμους, σε μια νέα πόλη.
Now, where else might this model be tried? Well, Africa. I've talked with leaders in Africa. Many of them totally get the notion of a special zone that people can opt into as a rule. It's a rule for changing rules. It's a way to create new rules, and let people opt-in without coercion, and the opposition that coercion can force. They also totally get the idea that in some instances they can make more credible promises to long-term investors -- the kind of investors who will come build the port, build the roads, in a new city --
Μπορούν να κάνουν πιο πειστικές υποσχέσεις αν το κάνουν μαζί με ένα κράτος-συνέταιρο. Ίσως ακόμα και σε κάποια διευθέτηση που είναι περίπου σαν ένας λογαριασμός μεσεγγύησης όπου βάζεις τη γη σε ένα λογαριασμό μεσεγγύησης και η χώρα-συνέταιρος αναλαμβάνει την ευθύνη για αυτήν. Υπάρχει επίσης πολλή γη στην Αφρική όπου νέες πόλεις θα μπορούσαν να χτιστούν. Ορίστε μια φωτογραφία που τράβηξα όταν πετούσα πάνω από την ακτή. Υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις γης σαν αυτή, γη όπου εκατομμύρια ανθρώπων θα μπορούσαν να ζήσουν. Τώρα, εάν το γενικεύσουμε αυτό και φανταστούμε όχι μια και δύο πόλεις προνομίων, αλλά δεκάδες, πόλεις που θα βοηθήσουν να δημιουργηθούν τόποι για για τα εκατοντάδες εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια ανθρώπων που θα μετακομίσουν στις πόλεις τον ερχόμενο αιώνα.
they can make more credible promises if they do it along with a partner nation. Perhaps even in some arrangement that's a little bit like an escrow account, where you put land in the escrow account and the partner nation takes responsibility for it. There is also lots of land in Africa where new cities could be built. This is a picture I took when I was flying along the coast. There are immense stretches of land like this -- land where hundreds of millions of people could live. Now, if we generalize this and think about not just one or two charter cites, but dozens -- cities that will help create places for the many hundreds of millions, perhaps billions of people who will move to cities in the coming century --
Υπάρχει αρκετή γη για αυτούς; Λοιπόν, σε ολόκληρο τον κόσμο, αν κοιτάξουμε τα φώτα τη νύχτα, αυτό που μας παραπλανεί είναι ότι οπτικά μοιάζει σαν ο περισσότερος κόσμος να έχει ήδη χτιστεί. Αφήστε μας να σας δείξω γιατί αυτό είναι λάθος. Δείτε αυτή την αναπαράσταση όλης της γης. Μετατρέψτε την σε ένα τετράγωνο που αναπαριστά όλη την καλλιεργήσιμη γη στον κόσμο. Και ας υποθέσουμε ότι αυτές οι τελείες αναπαριστούν τη γη που χρησιμοποιείται ήδη από τις πόλεις στις οποίες ζουν τώρα τρία δισεκατομμύρια ανθρώπων. Αν μετακινήσουμε τις τελείες στο κάτω μέρος του ορθογωνίου βλέπετε πως οι πόλεις για τα υπάρχοντα τρία δισεκατομμύρια αστικών κατοίκων καταλαμβάνουν μόνο τρία τοις εκατό της καλλιεργήσιμης γης στον κόσμο.
is there enough land for them? Well, throughout the world, if we look at the lights at night, the one thing that's misleading is that, visually, it looks like most of the world is already built out. So let me show you why that's wrong. Take this representation of all of the land. Turn it into a square that stands for all the arable land on Earth. And let these dots represent the land that's already taken up by the cities that three billion people now live in. If you move the dots down to the bottom of the rectangle you can see that the cities for the existing three billion urban residents take up only three percent of the arable land on earth.
Επομένως αν θέλαμε να χτίσουμε πόλεις για ένα ακόμα δισεκατομμύριο ανθρώπους, θα ήταν τελείες σαν αυτές. Θα πηγαίναμε από το τρία τοις εκατό της καλλιεργήσιμης γης, στο τέσσερα τοις εκατό. Θα μειώναμε δραματικά το ανθρώπινο αποτύπωμα στη Γη χτίζοντας περισσότερες πόλεις στις οποίες άνθρωποι μπορούν να μετακομίσουν. Και αν αυτές οι πόλεις κυβερνώνται από καλούς κανόνες, μπορούν να είναι πόλεις όπου οι άνθρωποι είναι ασφαλείς από το έγκλημα, ασφαλείς από την αρρώστια και την κακή υγιεινή, όπου οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να βρουν δουλειά. Μπορούν να έχουν βασικές παροχές όπως ηλεκτρισμό. Τα παιδιά τους μπορούν να λάβουν εκπαίδευση.
So if we wanted to build cities for another billion people, they would be dots like this. We'd go from three percent of the arable land, to four percent. We'd dramatically reduce the human footprint on Earth by building more cities that people can move to. And if these are cities governed by good rules, they can be cities where people are safe from crime, safe from disease and bad sanitation, where people have a chance to get a job. They can get basic utilities like electricity. Their kids can get an education.
Οπότε τι χρειάζεται για να αρχίσουμε να χτίζουμε τις πρώτες πόλεις προνομίων κλιμακώνοντάς τις ώστε να χτίσουμε πολλές περισσότερες; Θα βοηθούσε να έχουμε ένα εγχειρίδιο. (Γέλια) Αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι καθηγητές πανεπιστημίου είναι να γράψουν μερικές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να μπουν σε αυτό το εγχειρίδιο. Δε θα θέλατε να κυβερνούμε εμείς τις πόλεις, να βγούμε έξω και να τις σχεδιάσουμε. Δε θα αφήνατε ακαδημαϊκούς εκεί έξω ελεύθερους! (Γέλια)
So what will it take to get started building the first charter cities, scaling this so we build many more? It would help to have a manual. (Laughter) What university professors could do is write some details that might go into this manual. You wouldn't want to let us run the cities, go out and design them. You wouldn't let academics out in the wild. (Laughter)
Αλλά θα μπορούσατε να μας βάλετε να σκεφτούμε για ερωτήσεις όπως: αν για παράδειγμα δεν είναι μόνο ο Καναδάς που κάνει τη συμφωνία με τον Κάστρο. Ίσως η Βραζιλία να έρθει να συμμετάσχει και η Ισπανία επίσης. Και ίσως η Κούβα να θέλει να είναι ένας από τους συνέταιρους σε μια τετραμελή επιχείρηση. Πώς θα γράφαμε τη συνθήκη για να το κάνουμε αυτό; Υπάρχει λιγότερο προηγούμενο για αυτό, αλλά θα μπορούσαμε εύκολα να βρούμε λύσεις.
But, you could set us to work thinking about questions like, suppose it isn't just Canada that does the deal with Raul Castro. Perhaps Brazil comes in as a participant, and Spain as well. And perhaps Cuba wants to be one of the partners in a four-way joint venture. How would we write the treaty to do that? There is less precedent for that, but that could easily be worked out.
Πώς θα το χρηματοδοτούσαμε; Αποδεικνύεται ότι η Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ είναι πόλεις που είχαν τεράστια κέρδη λόγω της αξίας της γης που κατείχαν όταν άρχισαν. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα κέρδη από την αξία της γης για να πληρώσεις για πράγματα όπως η αστυνομία, τα δικαστήρια, αλλά και για τα συστήματα εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης, που κάνουν ένα μέρος πιο ελκυστικό για να ζει κανείς. Το κάνουν ένα μέρος όπου οι άνθρωποι έχουν υψηλότερα εισοδήματα, κάτι που, παρεμπιπτόντως, αυξάνει την αξία της γης. Άρα τα κίνητρα για τους ανθρώπους που βοηθούν να δημιουργηθεί αυτή η ζώνη, να χτιστεί, και να οριστούν οι βασικοί κανόνες, πηγαίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
How would we finance this? Turns out Singapore and Hong Kong are cities that made huge gains on the value of the land that they owned when they got started. You could use the gains on the value of the land to pay for things like the police, the courts, but the school system and the health care system too, which make this a more attractive place to live, makes this a place where people have higher incomes -- which, incidentally, makes the land more valuable. So the incentives for the people helping to construct this zone and build it, and set up the basic rules, go very much in the right direction.
Υπάρχουν ακόμα πολλές λεπτομέρειες σαν κι αυτή. Πώς θα μπορούσαμε να έχουμε κτίρια που να είναι χαμηλού κόστους και προσιτά για ανθρώπους που δουλεύουν στην πρώτη τους δουλειά, συναρμολογώντας κάτι σαν το iPhone; Αλλά να κάνουμε αυτά τα κτίρια ενεργειακά αποδοτικά, και να βεβαιωθούμε ότι είναι ασφαλή, ώστε να μην πέσουν σε ένα σεισμό ή σε ένα τυφώνα. Πολλές τεχνικές λεπτομέρειες θα πρέπει να λυθούν. Αλλά όσοι από εμάς έχουν αρχίσει ήδη να επιδιώκουν αυτά τα πράγματα, μπορούν ήδη να πουν πως δεν υπάρχει οδόφραγμα, δεν υπάρχει άλλο εμπόδιο παρά μόνο η έλλειψη φαντασίας που θα μας κρατήσει από το να καταφέρουμε μια πραγματικά παγκόσμια νικηφόρα λύση.
So there are many other details like this. How could we have buildings that are low cost and affordable for people who work in a first job, assembling something like an iPhone, but make those buildings energy efficient, and make sure that they are safe, so they don't fall down in an earthquake or a hurricane. Many technical details to be worked out, but those of us who are already starting to pursue these things can already tell that there is no roadblock, there's no impediment, other than a failure of imagination, that will keep us from delivering on a truly global win-win solution.
Θα ολοκληρώσω με αυτήν την εικόνα. Ο λόγος για τον οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε τόσο καλά, παρότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη γη, είναι λόγω της δύναμης των ιδεών. Μπορούμε να μοιραστούμε ιδέες με άλλους ανθρώπους, και όταν τις ανακαλύπτουν άλλοι, τις μοιράζονται μαζί μας. Δεν είναι σαν σπάνια αντικείμενα, όπου το να μοιράζεσαι σημαίνει ότι όλοι παίρνουν λιγότερο. Όταν μοιραζόμαστε ιδέες όλοι παίρνουμε περισσότερο. Όταν σκεφτόμαστε τις ιδέες με αυτόν τον τρόπο, συνήθως σκεφτόμαστε τις τεχνολογίες.
Let me conclude with this picture. The reason we can be so well off, even though there is so many people on earth, is because of the power of ideas. We can share ideas with other people, and when they discover them, they share with us. It's not like scarce objects, where sharing means we each get less. When we share ideas we all get more. When we think about ideas in that way, we usually think about technologies.
Αλλά υπάρχει μια άλλη κατηγορία ιδεών: οι κανόνες που ρυθμίζουν πώς αλληλεπιδρούμε. Κανόνες που λένε ας έχουμε ένα φορολογικό σύστημα που υποστηρίζει ένα ερευνητικό πανεπιστήμιο το οποίο προσφέρει κάποια είδη γνώσης δωρεάν. Ας έχουμε ένα σύστημα όπου κατέχουμε γη καταγεγραμμένη σε ένα κυβερνητικό γραφείο, την οποία οι άνθρωποι μπορούν να δεσμεύσουν ως εγγύηση.
But there is another class of ideas: the rules that govern how we interact with each other; rules like, let's have a tax system that supports a research university that gives away certain kinds of knowledge for free. Let's have a system where we have ownership of land that is registered in a government office, that people can pledge as collateral.
Αν μπορούμε να συνεχίσουμε να καινοτομούμε στον χώρο των κανόνων, και κυρίως να καινοτομούμε με την έννοια του να βρίσκουμε κανόνες για το πώς θα αλλάξουμε τους κανόνες, έτσι ώστε να μην παραμένουμε με κακούς κανόνες, τότε θα συνεχίσουμε να κινούμαστε μπροστά και να κάνουμε τον κόσμο ένα πραγματικά καλύτερο μέρος, ώστε άνθρωποι σαν το Νέλσον και τους φίλους του να μη χρειάζεται να μελετούν άλλο κάτω από τα φώτα του δρόμου. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
If we can keep innovating on our space of rules, and particularly innovate in the sense of coming up with rules for changing rules, so we don't get stuck with bad rules, then we can keep moving progress forward and truly make the world a better place, so that people like Nelson and his friends don't have to study any longer under the streetlights. Thank you. (Applause)