The humanitarian model has barely changed since the early 20th century. Its origins are firmly rooted in the analog age. And there is a major shift coming on the horizon. The catalyst for this change was the major earthquake that struck Haiti on the 12th of January in 2010. Haiti was a game changer. The earthquake destroyed the capital of Port-au-Prince, claiming the lives of some 320,000 people, rendering homeless about 1.2 million people. Government institutions were completely decapitated, including the presidential palace. I remember standing on the roof of the Ministry of Justice in downtown Port-au-Prince. It was about two meters high, completely squashed by the violence of the earthquake.
המודל ההומניטרי כמעט ולא השתנה מאז תחילת המאה ה 20 מקורותיו מושרשים עמוק בעידן האנלוגי. ויש שינוי גדול שמופיע באופק. הזרז לשינוי הזה היתה רעידת אדמה חזקה שהכתה בהאיטי ב 12 לינואר 2010. האיטי היתה גורם השינוי. רעידת האדמה הרסה את הבירה פורט-או-פרנס, גבתה את חייהם של 320,000 אנשים, והותירה 1.2 מליון אנשים חסרי בית. מוסדות השלטון נחרבו לחלוטין כולל ארמון הנשיא אני זוכר שעמדתי על הגג של משרד המשפטים בעיר התחתית של פורט-או-פרנס בגובה של בערך שני מטרים, הגג נמעך לחלוטין ע"י רעידת האדמה העוצמתית.
For those of us on the ground in those early days, it was clear for even the most disaster-hardened veterans that Haiti was something different. Haiti was something we hadn't seen before. But Haiti provided us with something else unprecedented. Haiti allowed us to glimpse into a future of what disaster response might look like in a hyper-connected world where people have access to mobile smart devices.
עבור אלה שהיו בשטח באותם ימים, אפילו עבור אלה שראו הרבה אסונות היה ברור שהאיטי זה משהו שונה. האסון בהאיטי הוא משהוא שעוד לא ראינו כמותו. אבל האיטי סיפקה לנו משהו לא צפוי. האיטי אפשרה לנו להציץ אל העתיד של איך תראה תגובה לאסון בעולם היפר מחובר שבו לאנשים יש גישה למכשירים סלולרים חכמים.
Because out of the urban devastation in Port-au-Prince came a torrent of SMS texts -- people crying for help, beseeching us for assistance, sharing data, offering support, looking for their loved ones. This was a situation that traditional aid agencies had never before encountered. We were in one of the poorest countries on the planet, but 80 percent of the people had mobile devices in their hands. And we were unprepared for this, and they were shaping the aid effort.
מכיוון שמתוך ההריסות בפורט-או-פרנס הגיע מבול של הודעות טקסט -- אנשים זעקו לעזרה, התחננו לסיוע, חלקו מידע, הציעו עזרה, חיפשו אחר האנשים היקרים להם. זה היה מצב שסוכנויות הסיוע הרגילות לא נתקלו בו מעולם. היינו באחת המדינות העניות בעולם אבל לשמונים אחוזים מהאנשים היה מכשיר סלולרי ביד. ולא היינו מוכנים לזה והם עיצבו את המאמץ ההומניטרי.
Outside Haiti also, things were looking different. Tens of thousands of so-called digital volunteers were scouring the Internet, converting tweets that had already been converted from texts and putting these into open-source maps, layering them with all sorts of important information -- people like Crisis Mappers and Open Street Map -- and putting these on the Web for everybody -- the media, the aid organizations and the communities themselves -- to participate in and to use.
מחוץ להאיטי דברים נראו אחרת. עשרות אלפי מתנדבים דיגיטלים סרקו את האינטרנט ממירים ציוצים שכבר הומרו מהודעות טקסט והניחו אותם על מפות בקוד פתוח מסודרים יחד עם מידע חשוב--- אנשים כמו ממפי האסונות ומפת הרחובות החופשית -- והעלו את זה על הרשת לשימוש של כולם -- התקשורת, אירגוני הסיוע והקהילה עצמה -- בכדי שיוכלו להשתתף ולהשתמש במידע.
Back in Haiti, people were increasingly turning to the medium of SMS. People that were hungry and hurting were signaling their distress, were signaling their need for help. On street sides all over Port-au-Prince, entrepreneurs sprung up offering mobile phone charging stations. They understood more than we did people's innate need to be connected.
בהאיטי עצמה, אנשים השתמשו יותר ויותר בהודעות טקסט אנשים שהיו רעבים וכואבים סימנו את המצוקה שלהם, סימנו את הצורך שלהם בעזרה. בצידי הרחוב בפורט-או-פרנס יזמים הציעו תחנות לטעינת מכשירים סלולרים. הם הבינו טוב יותר מאיתנו את הצורך של האנשים להשאר מחוברים.
Never having been confronted with this type of situation before, we wanted to try and understand how we could tap into this incredible resource, how we could really leverage this incredible use of mobile technology and SMS technology. We started talking with a local telecom provider called Voilà, which is a subsidiary of Trilogy International. We had basically three requirements. We wanted to communicate in a two-way form of communication. We didn't want to shout; we needed to listen as well. We wanted to be able to target specific geographic communities. We didn't need to talk to the whole country at the same time. And we wanted it to be easy to use.
מכיוון שמעולם לא נדרשנו להתמודד עם מצב כזה לפני כן רצינו להבין כיצד אנחנו יכולים להתחבר עם המשאב הנהדר הזה כיצד ניתן למנף את השימוש הרחב בטכנולוגיה סלולרי ובהודעות הטקסט. התחלנו לדבר עם חברת סלולר מקומית שנקראת ויולה שהיא חברת בת של טרילוגי אינטרנשיונל. היו לנו שלוש דרישות רצינו לתקשר בצורה דו צדדית לא רצינו לצעוק, רצינו גם להקשיב. רצינו אפשרות לבחור קהילות הממוקמות במיקום גיאוגרפי מסוים. לא רצינו לדבר עם כל המדינה באותו הזמן. ורצינו שזה יהיה קל לשימוש.
Out of this rubble of Haiti and from this devastation came something that we call TERA -- the Trilogy Emergency Response Application -- which has been used to support the aid effort ever since. It has been used to help communities prepare for disasters. It has been used to signal early warning in advance of weather-related disasters. It's used for public health awareness campaigns such as the prevention of cholera. And it is even used for sensitive issues such as building awareness around gender-based violence.
מתוך ההריסות של האיטי, מתוך החורבן יצא משהו שאנחנו קוראים לו טרה -- מענה לשעת חירום של חברת טרילוגי -- שבו נעשה שימוש במשברים דומים מאז ועד היום נעשה בו שימוש בכדי לעזור לקהילות להתכונן לאסונות. נעשה בו שימוש בכדי לשדר התרעות על אסונות הקשורים במזג אוויר. נעשה בו שימוש בכדי להעלות את המודעות בנושא בריאות הציבור כמו מניעת כולרה. ואפילו נעשה בו שימוש בנושאים רגישים כמו יצירת מודעות בנושא אלימות המבוססת מגדר.
But does it work? We have just published an evaluation of this program, and the evidence that is there for all to see is quite remarkable. Some 74 percent of people received the data. Those who were intended to receive the data, 74 percent of them received it. 96 percent of them found it useful. 83 percent of them took action -- evidence that it is indeed empowering. And 73 percent of them shared it.
אבל האם זה עבד? בזמן האחרון פרסמנו הערכה של התוכנית, וההוכחות שנמצאות שם גלויות לכולם וזה די מרשים. כ 74% מהאנשים קיבלו את המידע. מתוך אלו שאליהם המידע שודר 74% קיבלו אותו. 96% מהם חשבו שהוא שימושי. 83% מה פעלו עפ"י המידע -- הוכחה לכך שזה אכן מסייע. ו 73% מהאנשים חלקו את המידע.
The TERA system was developed from Haiti with support of engineers in the region. It is a user-appropriate technology that has been used for humanitarian good to great effect. Technology is transformational. Right across the developing world, citizens and communities are using technology to enable them to bring about change, positive change, in their own communities. The grassroots has been strengthened through the social power of sharing and they are challenging the old models, the old analog models of control and command.
מערכת טרה פותחה בהאיטי בשילוב מהנדסים מקומיים. זהוי טכנולוגיה המתאימה למשתמש שנעשה בה שימוש למטרות הומנטריות ולטובת הכלל. הטכנולוגיה מעצבת. לכל רוחב העולם המתפתח, אזרחים וקהילות משתמשים בטכנולוגיה בכדי להביא שינוי, שינוי חיובי לתוך הקהילות שלהם. ההמונים זכו לחיזוק שהגיע דרך הכוח החברתי של שיתוף והם מאתגרים את המודלים הישנים המודלים האנלוגים הישנים של שליטה ופיקוד.
One illustration of the transformational power of technology is in Kibera. Kibera is one of Africa's largest slums. It's on the outskirts of Nairobi, the capital city of Kenya. It's home to an unknown number of people -- some say between 250,000 and 1.2 million. If you were to arrive in Nairobi today and pick up a tourist map, Kibera is represented as a lush, green national park devoid of human settlement.
דוגמא אחת לכוח המעצב של טכנולוגיה היא קיברה קיברה היא אחת משכונות העוני הגדולות באפריקה היא נמצאת בשוליים של ניירובי הבירה של קניה היא ביתם של מספר לא ידוע של אנשים-- חלק טוענים 250,000 וחלק אומרים שחיים שם 1.2 מליון אנשים אם תגיעו היום לניירובי ותקחו מפת תיירים, קיברה מוצגת כפארק לאומי שופע ירוק המעלים את ההתיישבות האנושית.
Young people living in Kibera in their community, with simple handheld devices, GPS handheld devices and SMS-enabled mobile phones, have literally put themselves on the map. They have collated crowd-sourced data and rendered the invisible visible. People like Josh and Steve are continuing to layer information upon information, real-time information, Tweet it and text it onto these maps for all to use. You can find out about the latest impromptu music session. You can find out about the latest security incident. You can find out about places of worship. You can find out about the health centers. You can feel the dynamism of this living, breathing community. They also have their own news network on YouTube with 36,000 viewers at the moment.
אנשים צעירים שחיים בקיברה בקהילות שלהם, מסתובבים עם מכשירים ניידים פשוטים, מכשירים בעלי GPS ויכולת לשלוח הודעות שמים את עצמם על המפה הם אוספים מידע שימושי והופכים את הבלתי נראה לנראה. אנשים כמו ג'וש וסטיב מסדרים את המידע שכבה על גבי שכבה מידע בזמן אמיתי, מעלים מידע על המפה באמצעות ציוצים והודעות טקסט לשימוש כולם. אפשר למצוא מידע בנוגע לאירועי מוזיקה אפשר למצוא מידע בנוגע לאירועים ביטחוניים אפשר למצוא מידע על מקומות תפילה. אפשר למצוא מידע על מרכזי בריאות אפשר לחוש את הדינמיקה של הקהילה החיה ונושמת הזו יש להם גם רשת חדשות ביוטיוב עם 36,000 צופים
They're showing us what can be done with mobile, digital technologies. They're showing that the magic of technology can bring the invisible visible. And they are giving a voice to themselves. They are telling their own story, bypassing the official narrative.
הם מראים לנו מה ניתן לעשות עם טכנולוגיה סלולרית דיגיטלית. הם מראים לנו שהקסם שבטכנולוגיה יכול להפוך את הלא נראה לנראה. הם נותנים לעצמם במה הם מספרים לנו את הסיפור שלהם, עוקפים את הנרטיב הרשמי
And we're seeing from all points on the globe similar stories. In Mongolia for instance, where 30 percent of the people are nomadic, SMS information systems are being used to track migration and weather patterns. SMS is even used to hold herder summits from remote participation. And if people are migrating into urban, unfamiliar, concrete environments, they can also be helped in anticipation with social supporters ready and waiting for them based on SMS knowledge. In Nigeria, open-source SMS tools are being used by the Red Cross community workers to gather information from the local community in an attempt to better understand and mitigate the prevalence of malaria. My colleague, Jason Peat, who runs this program, tells me it's 10 times faster and 10 times cheaper than the traditional way of doing things.
ואנחנו רואים סיפורים דומים מסביב לעולם. למשל במונגוליה, שבה 30% מהאנשים הם נוודים, הודעות טקסט משמשות בכדי להתחקות אחר נדידה ומזג האויר. הודעות טקסט אפילו משמשות בכדי לכנס אסיפות של רועים מאזורים מרוחקים ואם אנשים נודדים לתוך איזור עירוני לא מוכר הם יכולים לקבל עזרה ותמיכה סוציאלית מאנשים שמחכים להם על בסיס מידע מוקדם המתקבל באמצעות הודעות טקסט בניגריה כלי בקוד פתוח למשלוח הודעות נמצאים בשימוש ע"י עובדי הצלב האדום בכדי לאסוף מידע על קהילות מקומיות בנסיון להבין טוב יותר את הנדידה של מחלת המלריה. קולגה שלי, ג'ייסון פיט שמנהל את התוכנית, ספר לי שזה פי 10 יותר מהיר ופי 10 יותר זול מהדרך הרגילה לעשות את הדברים האלה.
And not only is it empowering to the communities, but really importantly, this information stays in the community where it is needed to formulate long-term health polices. We are on a planet of seven billion people, five billion mobile subscriptions. By 2015, there will be three billion smartphones in the world. The U.N. broadband commission has recently set targets to help broadband access in 50 percent of the Developing World, compared to 20 percent today. We are hurtling towards a hyper-connected world where citizens from all cultures and all social strata will have access to smart, fast mobile devices.
וזה לא רק מסייע לקהילות, חשוב לא פחות המידע נשאר בקהילה ומאפשר ליצור שינוי ארוך טווח בשמירה על בריאות הקהילה. אנחנו נמצאים בכוכב שעליו חיים 7 מיליארד אנשים, 5 מיליארד מנויים סלולריים. עד 2015, יהיו 3 מיליארד מכשירים סלולרים חכמים בעולם. רשות השידור של האו"ם שמה לעצמה מטרה לאפשר גישה לפס רחב ב 50% ממדינות העולם המתפתח, בהשוואה ל 20% היום אנחנו מתקדמים לעבר עולם מקושר שבו אזרחים מכל התרבויות ומכל מעמד חברתי יוכלו לקבל גישה למכשירים סולולרים חכמים ומהירים.
People are understanding, from Cairo to Oakland, that there are new ways to come together, there are new ways to mobilize, there are new ways to influence. A transformation is coming which needs to be understood by the humanitarian structures and humanitarian models. The collective voices of people needs to be more integrated through new technologies into the organizational strategies and plans of actions and not just recycled for fundraising or marketing. We need to, for example, embrace the big data, the knowledge that is there from market leaders who understand what it means to use and leverage big data.
אנשים מבינים מקהיר לאוקלנד שיש דרכים חדשות להתאחד, יש דרכים חדשות להתנייד יש דרכים חדשות להשפיע. שינוי מגיע ויש צורך שמבנים ומודלים הומניטרים יפנימו אותו. הקול הקולקטיבי של האנשים צריך להיות משולב טוב יותר באמצעות טכנולוגיה חדשה לתוך האסטרטגיות הארגוניות ודרכי הפעולה. ולא רק להיות ממוחזר בכדי לגייס תרומות או לצורך שיווק אנחנו צריכים לאמץ את המידע הגדול המידע שמתקבל מהמובילים בשוק שמבינים מה המשמעות של ניצול סוג כזה של מידע
One idea that I'd like you to consider, for instance, is to take a look at our IT departments. They're normally backroom or basement hardware service providers, but they need to be elevated to software strategists. We need people in our organizations who know what it's like to work with big data. We need technology as a core organizational principle. We need technological strategists in the boardroom who can ask and answer the question, "What would Amazon or Google do with all of this data?" and convert it to humanitarian good.
אחד הדברים שהייתי רוצה שתשקלו, לדוגמה, הוא להסתכל על מחלקת טכנולוגית המידע שלנו. הם בדר"כ נמצאות בחדר אחורי או באיזה מרתף אבל הן צריכות לקבל קידום לדרגת תיכנון של תוכנה. אנחנו צריכים אנשים בארגון שלנו שיודעים איך לעבוד הם מידע רב אנחנו צריכים טכנולוגיה כעקרון מנחה בארגון שלנו. אנחנו צריכים אסטרטגים של טכנולוגיה בחדר הישיבות שלנו שיכולים לשאול ולענות על השאלה, "מה אמזון או גוגל היו עושים עם כל המידע הזה?" ולהפוך אותו למשהו טוב והומניטרי.
The possibilities that new digital technologies are bringing can help humanitarian organizations, not only ensure that people's right to information is met, or that they have their right to communicate, but I think in the future, humanitarian organizations will also have to anticipate the right for people to access critical communication technologies in order to ensure that their voices are heard, that they're truly participating, that they're truly empowered in the humanitarian world. It has always been the elusive ideal to ensure full participation of people affected by disasters in the humanitarian effort. We now have the tools. We now have the possibilities. There are no more reasons not to do it. I believe we need to bring the humanitarian world from analog to digital.
האפשרויות שהטכנולוגיה הדיגיטלית מביאה יכולות לעזור לארגונים הומניטרים לא רק בכדי להבטיח שהזכות של אנשים למידע מושגת או שהזכות שלהם לתקשורת, אלא אני חושב שבעתיד אירגונים הומניטרים ידרשו לצפות את הזכות של האנשים לקבל גישה לטכנולוגיות תקשורת בכדי להבטיח שהקול שלהם נשמע שהם באמת משתתפים שהם באמת משתלבים בעולם ההומניטרי. זה תמיד היה האידיאל החמקמק שבא להבטיח שבכל האנשים שנפגעו מהאסון יהיו חלק מהמאמץ ההומניטרי. עכשיו יש לנו את הכלים. עכשיו יש לנו את האפשרויות. אין יותר סיבות לא לפעול כך. אני מאמין שאנחנו צריכים להעביר את העולם ההומניטרי מאנלוגי לדיגיטלי
Thank you very much.
תודה רבה לכם
(Applause)
(מחיאות כפיים)