Хуманитарният модел не се е променял много от началото на 20 век. Корените му са здраво свързани с аналоговата епоха. А на хоризонта се е появила голяма промяна. Катализатор на промяната се оказа силното земетресение, което разтърси Хаити на 12 януари 2010 г. Хаити промени правилата на играта. Земетресението разруши столицата Порт-о-Пренс, отне живота на близо 320 000 души, и остави без дом около 1,2 милиона. Държавните институции бяха напълно съсипани, включително и президентският дворец. Спомням си как стоях на покрива на Министерството на правосъдието в центъра на Порт-о-Пренс. Беше високо около два метра, напълно разрушено от жестокостта на земетресението.
The humanitarian model has barely changed since the early 20th century. Its origins are firmly rooted in the analog age. And there is a major shift coming on the horizon. The catalyst for this change was the major earthquake that struck Haiti on the 12th of January in 2010. Haiti was a game changer. The earthquake destroyed the capital of Port-au-Prince, claiming the lives of some 320,000 people, rendering homeless about 1.2 million people. Government institutions were completely decapitated, including the presidential palace. I remember standing on the roof of the Ministry of Justice in downtown Port-au-Prince. It was about two meters high, completely squashed by the violence of the earthquake.
За тези от нас на мястото в дните непосредствено след земетресението, и дори за ветераните в справянията с бедствия по света, беше ясно, че Хаити е нещо различно. Хаити бе нещо, което не бяхме виждали преди. Но Хаити ни предостави и нещо друго, което бе безпрецедентно. Хаити ни позволи да надникнем в бъдещето и да видим как можем да се справяме с бедствията в един изключително тясно свързан свят, в който хората имат достъп до мобилни смарт устройства.
For those of us on the ground in those early days, it was clear for even the most disaster-hardened veterans that Haiti was something different. Haiti was something we hadn't seen before. But Haiti provided us with something else unprecedented. Haiti allowed us to glimpse into a future of what disaster response might look like in a hyper-connected world where people have access to mobile smart devices.
Защото от опустошения град Порт-о-Пренс изригна порой от текстови SMS съобщения -- хората търсеха помощ, молеха ни за помощ, споделяха информация, предлагаха помощ, и търсеха любимите си хора. Това бе ситуация, с която традиционните организации за подкрепа не се бяха сблъсквали. Ние бяхме в една от най-бедните страни на света, но 80 процента от хората имаха мобилни устройства в ръцете си. Ние не бяхме подготвени за тази ситуация, а хората участваха в планирането на усилията за помощ.
Because out of the urban devastation in Port-au-Prince came a torrent of SMS texts -- people crying for help, beseeching us for assistance, sharing data, offering support, looking for their loved ones. This was a situation that traditional aid agencies had never before encountered. We were in one of the poorest countries on the planet, but 80 percent of the people had mobile devices in their hands. And we were unprepared for this, and they were shaping the aid effort.
И извън Хаити, нещата изглеждаха различно. Десет хиляди така наречени дигитални доброволци сновяха из интернет, превръщаха туитовете, които вече бяха превърнати в такива от SMS и ги поставяха в карти с отворен код, като там качваха и всякаква друга важна информация -- хора като тези от Crisis Mappers и Open Street Map -- и всичко това бе достъпно в интернет за всеки -- медиите, доброволческите организации и самите общности -- за да могат да участват и да ги използват.
Outside Haiti also, things were looking different. Tens of thousands of so-called digital volunteers were scouring the Internet, converting tweets that had already been converted from texts and putting these into open-source maps, layering them with all sorts of important information -- people like Crisis Mappers and Open Street Map -- and putting these on the Web for everybody -- the media, the aid organizations and the communities themselves -- to participate in and to use.
Да се върнем в Хаити, където хората се насочиха изцяло към общуването чрез SMS. Хора, които бяха гладни и пострадали споделяха своето страдание, споделяха нуждата си от помощ. По улиците в целия Порт-о-Пренс, се появиха предприемчиви хора, които предлагаха възможност за зареждане на мобилни телефони. Те разбраха по-добре от нас неотложната нужда на хората да бъдат свързани.
Back in Haiti, people were increasingly turning to the medium of SMS. People that were hungry and hurting were signaling their distress, were signaling their need for help. On street sides all over Port-au-Prince, entrepreneurs sprung up offering mobile phone charging stations. They understood more than we did people's innate need to be connected.
Без да сме се изправяли пред подобен вид ситуация преди, ние искахме да се опитаме и да разберем как можем да използваме този невероятен ресурс, как можем да използваме това невероятно приложение на мобилните технологии и SMS технологията. Започнахме разговори с локалния мобилен оператор Voilà, който е подразделение на Trilogy International. Имахме три основни искания. Искахме да общуваме в двупосочна форма на комуникация. Не искахме просто да говорим. Искахме и да слушаме. Искахме да можем да се насочим към конкретни географски региони. Нямахме нужда да говорим на цялата страна едновременно. И искахме всичко това да бъде лесно за използване.
Never having been confronted with this type of situation before, we wanted to try and understand how we could tap into this incredible resource, how we could really leverage this incredible use of mobile technology and SMS technology. We started talking with a local telecom provider called Voilà, which is a subsidiary of Trilogy International. We had basically three requirements. We wanted to communicate in a two-way form of communication. We didn't want to shout; we needed to listen as well. We wanted to be able to target specific geographic communities. We didn't need to talk to the whole country at the same time. And we wanted it to be easy to use.
От развалините в Хаити и от това опустошение се появи нещо, което нарекохме TERA -- Приложение за реакция в извънредни ситуации на Triology -- което се използва в подкрепа на усилията при бедствия оттогава насам. Използва се, за да помогне на хората да се подготвят за бедствие. Използва се за ранно предупреждение, при природни бедствия. Използва се в кампании за общественото здраве, като тези за предпазване от холера. Използва се и за такива чувствителни теми като създаването на информираност по проблема с половото насилие.
Out of this rubble of Haiti and from this devastation came something that we call TERA -- the Trilogy Emergency Response Application -- which has been used to support the aid effort ever since. It has been used to help communities prepare for disasters. It has been used to signal early warning in advance of weather-related disasters. It's used for public health awareness campaigns such as the prevention of cholera. And it is even used for sensitive issues such as building awareness around gender-based violence.
А работи ли? Наскоро публикувахме оценката си за тази програма и както всеки сам може да види тя е меко казано впечатляваща. Около 74 процента от хората са получили информация. Тези, които са искали да получат информация, 74 процента от тях са получили. 96 процента от тях я намират за полезна. 83 процента от тях са предприели действия -- доказателство, че наистина има ефект. И 73 процента от тях са я споделили.
But does it work? We have just published an evaluation of this program, and the evidence that is there for all to see is quite remarkable. Some 74 percent of people received the data. Those who were intended to receive the data, 74 percent of them received it. 96 percent of them found it useful. 83 percent of them took action -- evidence that it is indeed empowering. And 73 percent of them shared it.
Системата TERA бе разработена в Хаити с подкрепата на инженери от региона. Това е лесна за ползване технология, която се използва за хуманитарни цели с огромен ефект. Технологията е трансформираща. В целия развиващ се свят гражданите и общностите използват технологиите, за да могат да постигнат промяна, позитивна промяна в своите собствени общности. Засили се мощта на обикновените хора, благодарение на социалната сила за споделяне и те поставиха под съмнение старите модели, старите аналогови модели за контрол и управление.
The TERA system was developed from Haiti with support of engineers in the region. It is a user-appropriate technology that has been used for humanitarian good to great effect. Technology is transformational. Right across the developing world, citizens and communities are using technology to enable them to bring about change, positive change, in their own communities. The grassroots has been strengthened through the social power of sharing and they are challenging the old models, the old analog models of control and command.
Един от примерите за трансформиращата сила на технологиите е този от Кибера. Кибера е един от най-бедните квартали в цяла Африка. Намира се в покрайнините на Найроби, столицата на Кения. Не се знае колко хора живеят в него -- някои казват, че са между 250 000 и 1,2 милиона души. Ако си предствим, че днес пристигате в Найроби и вземате отпечатана на хартия туристическа карта, ще видите, че Кибера е обозначен като пищен природен национален парк, и в него не живеят хора.
One illustration of the transformational power of technology is in Kibera. Kibera is one of Africa's largest slums. It's on the outskirts of Nairobi, the capital city of Kenya. It's home to an unknown number of people -- some say between 250,000 and 1.2 million. If you were to arrive in Nairobi today and pick up a tourist map, Kibera is represented as a lush, green national park devoid of human settlement.
Младите, които живеят в Кибера, имат създадени свои общности, и с прости преносими устройства, преносими GPS устройства и мобилни телефони за SMS, буквално са се поставили на картата. Събрали са данни от всички хора в квартала и са превърнали невидимото във видимо. Хора като Джош и Стив са отговорни за събирането на информацията, информация в реално време, туитове и текст, които се качват на тези карти, за да се ползват от всички. Можете да разберете за най-новите музикални сесии за импровизация. Можете да научите за последните инциденти свързани със сигурността. Можете да намерите информация за места за поклонение. Можете да научите къде се намират здравните центрове. Можете да усетите динамиката на тази жива, пулсираща общност. Имат и собствена новинарска мрежа в YouTube с 36 000 гледания до момента.
Young people living in Kibera in their community, with simple handheld devices, GPS handheld devices and SMS-enabled mobile phones, have literally put themselves on the map. They have collated crowd-sourced data and rendered the invisible visible. People like Josh and Steve are continuing to layer information upon information, real-time information, Tweet it and text it onto these maps for all to use. You can find out about the latest impromptu music session. You can find out about the latest security incident. You can find out about places of worship. You can find out about the health centers. You can feel the dynamism of this living, breathing community. They also have their own news network on YouTube with 36,000 viewers at the moment.
Те ни показват какво може да се направи с мобилните дигитални технологии. Те ни показват, че магията на технологиите може да направи невидимото видимо. А и изграждат собствения си глас. Разказват собствената си история, заобикаляйки официалната позиция.
They're showing us what can be done with mobile, digital technologies. They're showing that the magic of technology can bring the invisible visible. And they are giving a voice to themselves. They are telling their own story, bypassing the official narrative.
И виждаме подобни истории от всяко кътче на света. В Монголия например, където 30 процента от хората са номади информационната SMS система се използва за проследяване на миграцията и климатичните модели. SMS се използва дори и за провеждането на срещи с дистанционно участие на хора от отдалечени райони. И ако хората мигрират към градски, непознати, бетонни среди, те могат да получат предварителна помощ от социални поддръжници, които ги очакват, благодарение на информацията, получена чрез SMS. В Нигерия, инструментите на SMS с отворен код се използват от служителите на Червения кръст, за събиране на информация от местните общности чрез която да бъдат по-добре разбрани и да се намалят разпространението на малария. Колегата ми Джейсън Пийт, който ръководи тази програма, ми сподели, че тя е 10 пъти по-бърза и 10 пъти по-евтина, в сравнение с традиционния начин за вършене на тази дейност досега.
And we're seeing from all points on the globe similar stories. In Mongolia for instance, where 30 percent of the people are nomadic, SMS information systems are being used to track migration and weather patterns. SMS is even used to hold herder summits from remote participation. And if people are migrating into urban, unfamiliar, concrete environments, they can also be helped in anticipation with social supporters ready and waiting for them based on SMS knowledge. In Nigeria, open-source SMS tools are being used by the Red Cross community workers to gather information from the local community in an attempt to better understand and mitigate the prevalence of malaria. My colleague, Jason Peat, who runs this program, tells me it's 10 times faster and 10 times cheaper than the traditional way of doing things.
И това не само дава власт на общностите, но още по-важно, тази информация остава в общността, където е необходимо да се формулира дългосрочна здравна политика. Намираме се на планета, на която живеят седем милиарда души, и на която има пет милиарда абонати на мобилни оператори. Към 2015 г. ще има три милиарда смартфони в света. Комисията на ООН за широколентов достъп наскоро огласи целите си да подпомогне широколентовия достъп в 50 процента от развиващия се свят, сравнено с 20 процента днес. Насочили сме се към един хиперсвързан свят, в който гражданите от всички култури и социални слоеве ще имат достъп до бързи мобилни смарт устройства.
And not only is it empowering to the communities, but really importantly, this information stays in the community where it is needed to formulate long-term health polices. We are on a planet of seven billion people, five billion mobile subscriptions. By 2015, there will be three billion smartphones in the world. The U.N. broadband commission has recently set targets to help broadband access in 50 percent of the Developing World, compared to 20 percent today. We are hurtling towards a hyper-connected world where citizens from all cultures and all social strata will have access to smart, fast mobile devices.
Хората разбират, от Кайро до Оукланд, че има нови начини, по които ще живеем заедно, и че има нови начини за мобилизиране, нови начини за оказване на влияние. Идва трансформация, която трябва да бъде разбрана от хуманитарните структури и хуманитарните модели. Колективният глас за нуждите на хората да бъде по-силно интегриран посредством новите технологии в стратегиите и плановете за действие на организациите, а не просто да се рециклира за набиране на средства или за маркетинг. Например ние трябва да приемем огромното количество информация, знанията, които са там, споделени от лидерите на пазара, които разбират какво означава да използваш и управляваш много информация.
People are understanding, from Cairo to Oakland, that there are new ways to come together, there are new ways to mobilize, there are new ways to influence. A transformation is coming which needs to be understood by the humanitarian structures and humanitarian models. The collective voices of people needs to be more integrated through new technologies into the organizational strategies and plans of actions and not just recycled for fundraising or marketing. We need to, for example, embrace the big data, the knowledge that is there from market leaders who understand what it means to use and leverage big data.
Една идея, върху която ми се иска да помислите е да се вгледаме в нашите ИТ отдели. Обикновено са зад кулисите или в мазето -- доставчиците на хардуерни услуги, но трябва да се издигнат до нивото на софтуерни стратези. В организациите си се нуждаем от хора, които знаят какво означава да работиш с огромни бази данни. Нуждаем се от технологиите, като основен принцип в организациите. Нуждаем се от технологични стратези в бордовете си, които могат да задават и да отговорят на въпрос, "Какво биха направили Amazon или Google с всичките тези данни?" и да го превърнат в хуманитарно добро.
One idea that I'd like you to consider, for instance, is to take a look at our IT departments. They're normally backroom or basement hardware service providers, but they need to be elevated to software strategists. We need people in our organizations who know what it's like to work with big data. We need technology as a core organizational principle. We need technological strategists in the boardroom who can ask and answer the question, "What would Amazon or Google do with all of this data?" and convert it to humanitarian good.
Възможностите, които ни предоставят новите дигитални технологии, могат да подпомогнат хуманитарните организации и не само да гарантират, че е удовлетворено правото на информация на хората, или че имат правото да общуват, но си мисля, че в бъдеще, хуманитарните организации ще трябва да предвиждат и правото на хората на достъп до жизнено важни комуникационни технологии с цел да гарантират, че чуват гласовете им, че наистина участват, че наистина имат провомощия в хуманитарния свят. Недостижимият идеал винаги е бил да се гарантира участието на всички хора, засегнати от бедствията в хуманитарните усилия. Днес разполагаме с инструментите. Днес имаме възможностите. Нямаме оправдание, да не го постигнем. Вярвам, че трябва да пренесем хуманитарния свят от аналоговото минало в дигиталното настояще.
The possibilities that new digital technologies are bringing can help humanitarian organizations, not only ensure that people's right to information is met, or that they have their right to communicate, but I think in the future, humanitarian organizations will also have to anticipate the right for people to access critical communication technologies in order to ensure that their voices are heard, that they're truly participating, that they're truly empowered in the humanitarian world. It has always been the elusive ideal to ensure full participation of people affected by disasters in the humanitarian effort. We now have the tools. We now have the possibilities. There are no more reasons not to do it. I believe we need to bring the humanitarian world from analog to digital.
Много ви благодаря.
Thank you very much.
(Ръкопляскания)
(Applause)