Μπορούμε να τολμήσουμε να είμαστε αισιόδοξοι; H θέση του ''The Bottom Billion'' είναι ότι ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε οικονομίες οι οποίες βρίσκονται σε τέλμα εδώ και 40 χρόνια, και ως εκ τούτου αποκλίνουν από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Και έτσι, η πραγματική ερώτηση δεν είναι, "Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι;" Είναι, "Πώς μπορούμε να δώσουμε αξιόπιστη ελπίδα σε αυτό το δισεκατομμύριο ανθρώπους;" Αυτή, για εμένα είναι η βασική πρόκληση για την ανάπτυξη σήμερα.
So, can we dare to be optimistic? Well, the thesis of "The Bottom Billion" is that a billion people have been stuck living in economies that have been stagnant for 40 years, and hence diverging from the rest of mankind. And so, the real question to pose is not, "Can we be optimistic?" It's, "How can we give credible hope to that billion people?" That, to my mind, is the fundamental challenge now of development.
Αυτό που θα σας προσφέρω είναι μία συνταγή, ο συνδυασμός δύο δυνάμεων που άλλαξαν για τα καλά τον κόσμο, οι οποίες είναι η συμμαχία της συμπόνοιας και της εκλεπτυσμένης ιδιοτέλειας. Συμπόνοια, διότι ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες που δεν προσφέρουν αξιόπιστη ελπίδα. Αυτό είναι μια ανθρώπινη τραγωδία. Εκλεπτυσμένη ιδιοτέλεια, διότι αν αυτή η οικονομική απόκλιση συνεχίσει για άλλα 40 χρόνια σε συνδυασμό με την κοινωνική ολοκλήρωση σε παγκόσμιο επίπεδο, θα χτίσει έναν εφιάλτη για τα παιδιά μας. Χρειαζόμαστε συμπόνοια για να ξεκινήσουμε, και εκλεπτυσμένη ιδιοτέλεια για να πάρουμε την κατάσταση στα σοβαρά. Αυτή είναι η συμμαχία που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
What I'm going to offer you is a recipe, a combination of the two forces that changed the world for good, which is the alliance of compassion and enlightened self-interest. Compassion, because a billion people are living in societies that have not offered credible hope. That is a human tragedy. Enlightened self-interest, because if that economic divergence continues for another 40 years, combined with social integration globally, it will build a nightmare for our children. We need compassion to get ourselves started, and enlightened self-interest to get ourselves serious. That's the alliance that changes the world.
Άρα, τι σημαίνει να πάρουμε στα σοβαρά την προσφορά ελπίδας στο 'κατώτατο δισεκατομμύριο'; Τι μπορούμε να κάνουμε; Ένας καλός οδηγός είναι να σκεφτούμε, "Τι κάναμε την τελευταία φορά που ο πλούσιος κόσμος πήρε στα σοβαρά την ανάπτυξη μιας άλλης περιοχής του κόσμου;" Αυτό μας δίνει, όπως φαίνεται, μια καλή ένδειξη, αν και χρειάζεται να πάμε αρκετό καιρό πίσω. Η τελευταία φορά που ο πλούσιος κόσμος πήρε στα σοβαρά την ανάπτυξη μιας άλλης περιοχής ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Ο πλούσιος κόσμος ήσαστε εσείς, η Αμερική, και η περιοχή που έπρεπε να αναπτυχθεί ήταν ο δικός μου κόσμος, η Ευρώπη. Η μεταπολεμική Ευρώπη.
So, what does it mean to get serious about providing hope for the bottom billion? What can we actually do? Well, a good guide is to think, "What did we do last time the rich world got serious about developing another region of the world?" That gives us, it turns out, quite a good clue, except you have to go back quite a long time. The last time the rich world got serious about developing another region was in the late 1940s. The rich world was you, America, and the region that needed to be developed was my world, Europe. That was post-War Europe.
Γιατί πήρε η Αμερική την κατάσταση στα σοβαρά; Δεν ήταν απλά συμπόνοια για την Ευρώπη, αν και υπήρχε και αυτή. Ήταν επειδή ξέρατε ότι έπρεπε να το κάνετε, γιατί στα τέλη της δεκαετίας του '40 η μία χώρα μετά την άλλη στην Κεντρική Ευρώπη προσχωρούσε στο Σοβιετικό μπλοκ, κι έτσι ξέρατε ότι δεν είχατε επιλογή. Η Ευρώπη έπρεπε να συρθεί προς την οικονομική ανάπτυξη.
Why did America get serious? It wasn't just compassion for Europe, though there was that. It was that you knew you had to, because, in the late 1940s, country after country in Central Europe was falling into the Soviet bloc, and so you knew you'd no choice. Europe had to be dragged into economic development.
Λοιπόν, τι κάνατε την τελευταία φορά που πήρατε την κατάσταση στα σοβαρά; Ναι, είχατε ένα μεγάλο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας. Ευχαριστούμε πολύ. Αυτό ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ. Πρέπει να το επαναλάβουμε. Η οικονομική βοήθεια είναι μέρος της λύσης. Αλλά τι άλλο κάνατε; Εγκαταλείψατε την εμπορική πολιτική σας, και την ανατρέψατε ολικά. Πριν τον πόλεμο, η Αμερική ήταν ιδιαίτερα προστατευτική. Μετά τον πόλεμο, ανοίξατε τις αγορές σας στην Ευρώπη, σύρατε την Ευρώπη στην τότε-παγκόσμια οικονομία, τη δική σας οικονομία, και θεσμοθετήσατε αυτή την εμπορική απελευθέρωση, μέσα από την ίδρυση της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου. Άρα, ολική ανατροπή της εμπορικής πολιτικής.
So, what did you do, last time you got serious? Well, yes, you had a big aid program. Thank you very much. That was Marshall aid: we need to do it again. Aid is part of the solution. But what else did you do? Well, you tore up your trade policy, and totally reversed it. Before the war, America had been highly protectionist. After the war, you opened your markets to Europe, you dragged Europe into the then-global economy, which was your economy, and you institutionalized that trade liberalization through founding the General Agreement on Tariffs and Trade. So, total reversal of trade policy.
Κάνατε τίποτα άλλο; Ναι: ανατρέψατε την πολιτική ασφαλείας σας. Πριν τον πόλεμο, η πολιτική ασφαλείας σας υπήρξε απομονωτική. Μετά τον πόλεμο, τοποθετήσατε 100.000 στρατιώτες στην Ευρώπη για περισσότερα από 40 χρόνια. Άρα, ολική ανατροπή της πολιτικής ασφαλείας. Τίποτα άλλο; Ναι: καταργήσατε την Ενδέκατη Εντολή -- την εθνική κυριαρχία. Πριν τον πόλεμο, αντιμετωπίζατε την εθνική κυριαρχία σαν κάτι το απαραβίαστο που δεν ήσαστε διατεθειμένοι να συμμετέχετε ούτε στην Κοινωνία των Εθνών. Μετά τον πόλεμο, ιδρύετε τα Ηνωμένα Έθνη, ιδρύετε τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ιδρύετε το ΔΝΤ, ενθαρρύνετε την Ευρώπη να δημιουργήσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Όλα συστήματα αμοιβαίας υποστήριξης μεταξύ κυβερνήσεων. Αυτές παραμένουν οι αποδοτικές πολιτικές: οικονομική βοήθεια, εμπόριο, ασφάλεια, κυβερνήσεις. Φυσικά, οι λεπτομέρειες της πολιτικής θα είναι διαφορετικές, γιατί και η πρόκληση είναι διαφορετική. Δεν αφορά την αναδόμηση της Ευρώπης, αλλά την αντιστροφή της απόκλισης για το 'κατώτατο δισεκατομμύριο' ώστε να καλύψει τη διαφορά. Είναι κάτι τέτοιο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο; Πρέπει να είμαστε τουλάχιστον όσο σοβαροί ήμαστε τότε.
Did you do anything else? Yes, you totally reversed your security policy. Before the war, your security policy had been isolationist. After the war, you tear that up, you put 100,000 troops in Europe for over 40 years. So, total reversal of security policy. Anything else? Yes, you tear up the "Eleventh Commandment" -- national sovereignty. Before the war, you treated national sovereignty as so sacrosanct that you weren't even willing to join the League of Nations. After the war, you found the United Nations, you found the Organization for Economic Cooperation and Development, you found the IMF, you encouraged Europe to create the European Community -- all systems for mutual government support. That is still the waterfront of effective policies: aid, trade, security, governments. Of course, the details of policy are going to be different, because the challenge is different. It's not rebuilding Europe, it's reversing the divergence for the bottom billion, so that they actually catch up. Is that easier or harder? We need to be at least as serious as we were then.
Σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με ένα από αυτά τα τέσσερα σημεία. Θα ασχοληθώ με αυτό που ακούγεται ασθενέστερο, που μοιάζει με τη μητρότητα και τη μηλόπιτα -- τις κυβερνήσεις, τα αμοιβαία συστήματα υποστήριξης των κυβερνήσεων -- και θα σας παρουσιάσω μία ιδέα για το πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ενισχύσουμε τη διακυβέρνηση, και θα σας δείξω ότι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό τώρα. Η ευκαιρία που θα δούμε αποτελεί μία αληθινή βάση αισιοδοξίας για το 'κατώτατο δισεκατομμύριο', και αυτή είναι η ραγδαία ανάπτυξη των εμπορικών αγαθών. Με την ραγδαία ανάπτυξη των εμπορικών αγαθών πρωτοφανή χρηματικά ποσά διοχετεύονται σε πολλές, αν και όχι σε όλες, τις χώρες του 'κατώτατου δισεκατομμυρίου'. Εν μέρει διοχετεύουν χρήματα διότι οι τιμές των εμπορικών αγαθών είναι υψηλές, αλλά όχι μόνο γι'αυτό. Είναι επίσης μια σειρά νέων ανακαλύψεων. Η Ουγκάντα μόλις ανακάλυψε πετρέλαιο, στην ίσως πιο ολέθρια τοποθεσία στη Γη, η Γκάνα ανακάλυψε πετρέλαιο, η Γουινέα έχει μία τεράστια νέα εκμετάλλευση από την εξόρυξη σιδηρομεταλλευμάτων. Άρα πλήθος νέων ανακαλύψεων. Αυτές οι νέες πηγές εσόδων επισκιάζουν την οικονομική βοήθεια. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα: Μόνο η Αγκόλα λαμβάνει 50 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε έσοδα από το πετρέλαιο. Ολόκληρη η οικονομική βοήθεια στις 60 χώρες του 'κατώτατου δισεκατομμυρίου' πέρυσι ήταν 34 δισεκατομμύρια. Άρα η ροή οικονομικών πόρων από την ραγδαία ανάπτυξη των εμπορικών αγαθών στο 'κατώτατο δισεκατομμύριο' είναι χωρίς προηγούμενο. Οπότε υπάρχει αισιοδοξία.
Now, today I'm going to take just one of those four. I'm going to take the one that sounds the weakest, the one that's just motherhood and apple pie -- governments, mutual systems of support for governments -- and I'm going to show you one idea in how we could do something to strengthen governance, and I'm going to show you that that is enormously important now. The opportunity we're going to look to is a genuine basis for optimism about the bottom billion, and that is the commodity booms. The commodity booms are pumping unprecedented amounts of money into many, though not all, of the countries of the bottom billion. Partly, they're pumping money in because commodity prices are high, but it's not just that. There's also a range of new discoveries. Uganda has just discovered oil, in about the most disastrous location on Earth; Ghana has discovered oil; Guinea has got a huge new exploitation of iron ore coming out of the ground. So, a mass of new discoveries. Between them, these new revenue flows dwarf aid. Just to give you one example: Angola alone is getting 50 billion dollars a year in oil revenue. The entire aid flows to the 60 countries of the bottom billion last year were 34 billion. So, the flow of resources from the commodity booms to the bottom billion are without precedent. So there's the optimism.
Το ερώτημα είναι, πώς θα βοηθήσει στην ανάπτυξή τους; Είναι μια τεράστια ευκαιρία για μεταρρυθμιστική ανάπτυξη. Θα την αδράξουμε; Ας περάσουμε σε λίγη επιστήμη, με την οποία έχω ασχοληθεί μετά το ''The Bottom Billion'', άρα είναι καινούρια. Παρατήρησα τη σχέση μεταξύ της αύξησης των τιμών των εξαγωγών, και την ανάπτυξη των εξαγωγικών χωρών. Και παρατήρησα σε παγκόσμιο επίπεδο, πήρα όλες τις χώρες του κόσμου για τα τελευταία 40 χρόνια, και είδα ποια είναι η σχέση. Βραχυπρόθεσμα -- για τα πρώτα 5 με 7 χρόνια -- η σχέση είναι εξαιρετική. Στην πραγματικότητα, είναι απόλυτα ικανοποιητική: όλα είναι ανοδικά. Τα χρήματα αυξάνονται γιατί οι όροι εμπορίου έχουν βελτιωθεί, κι αυτό αυξάνει επίσης την γενική παραγωγή. Το ΑΕΠ αυξάνεται σημαντικά -- φανταστικά! Αυτό συμβαίνει βραχυπρόθεσμα. Τι συμβαίνει μακροπρόθεσμα; Επιστρέψτε μετά από 15 χρόνια. Βραχυπρόθεσμα είναι ικανοποιητικά, αλλά μακροπρόθεσμα, είναι απογοητευτικά. Βελτιώνεσαι βραχυπρόθεσμα, αλλά μετά οι περισσότερες κοινωνίες ιστορικά κατέληξαν χειρότερα από το να μην είχαν καθόλου ανάπτυξη των εμπορικών αγαθών. Αυτή δεν είναι πρόβλεψη για την πορεία των τιμών των εμπορικών αγαθών, είναι πρόβλεψη των συνεπειών, των μακροπρόθεσμων συνεπειών, της αύξησης των τιμών στην οικονομική ανάπτυξη.
The question is, how is it going to help their development? It's a huge opportunity for transformational development. Will it be taken? So, here comes a bit of science, and this is a bit of science I've done since "The Bottom Billion," so it's new. I've looked to see what is the relationship between higher commodity prices of exports, and the growth of commodity-exporting countries. And I've looked globally, I've taken all the countries in the world for the last 40 years, and looked to see what the relationship is. And the short run -- say, the first five to seven years -- is just great. In fact, it's hunky dory: everything goes up. You get more money because your terms of trade have improved, but also that drives up output across the board. So GDP goes up a lot -- fantastic! That's the short run. And how about the long run? Come back 15 years later. Well, the short run, it's hunky dory, but the long run, it's humpty dumpty. You go up in the short run, but then most societies historically have ended up worse than if they'd had no booms at all. That is not a forecast about how commodity prices go; it's a forecast of the consequences, the long-term consequences, for growth of an increase in prices.
Τι πάει στραβά; Γιατί υπάρχει η "κατάρα των πόρων", όπως ονομάζεται; Το ερεύνησα, και όπως φαίνεται το κρίσιμο ζήτημα είναι το επίπεδο της διακυβέρνησης, το αρχικό επίπεδο της οικονομικής διακυβέρνησης όταν συμβαίνουν ραγδαίες αυξήσεις στους πόρους. Στην ουσία, αν έχεις αρκετά καλή διακυβέρνηση, δεν προκύπτει ραγδαία αύξηση των πόρων. Αυξάνεται βραχυπρόθεσμα, και έπειτα αυξάνεται κι άλλο μακροπρόθεσμα. Αυτή είναι η Νορβηγία, η πλουσιότερη χώρα στην Ευρώπη. Είναι η Αυστραλία, είναι ο Καναδάς. Η κατάρα των πόρων περιορίζεται αποκλειστικά σε χώρες κάτω από ένα όριο διακυβέρνησης. Αυξάνονται βραχυπρόθεσμα. Αυτό παρατηρούμε στο 'κατώτατο δισεκατομμύριο' αυτή τη στιγμή. Οι καλύτεροι ρυθμοί ανάπτυξης που είχαν ποτέ. Το ερώτημα είναι αν η βραχυπρόθεσμη ανάπτυξη θα διαρκέσει. Και με την κακή διακυβέρνηση των τελευταίων 40 χρόνων, δεν έχει διαρκέσει. Χώρες όπως η Νιγηρία είναι χειρότερα από το να μην είχαν πετρέλαιο.
So, what goes wrong? Why is there this "resource curse," as it's called? And again, I've looked at that, and it turns out that the critical issue is the level of governance, the initial level of economic governance, when the resource booms accrue. In fact, if you've got good enough governance, there is no resource boom. You go up in the short term, and then you go up even more in the long term. That's Norway, the richest country in Europe. It's Australia. It's Canada. The resource curse is entirely confined to countries below a threshold of governance. They still go up in the short run. That's what we're seeing across the bottom billion at the moment. The best growth rates they've had -- ever. And the question is whether the short run will persist. And with bad governance historically, over the last 40 years, it hasn't. It's countries like Nigeria, which are worse off than if they'd never had oil.
Οπότε υπάρχει ένα όριο πάνω από το οποίο αυξάνεσαι μακροπρόθεσμα, και κάτω από το οποίο μειώνεσαι. Για να σημειώσουμε αυτό το όριο, είναι περίπου το επίπεδο διακυβέρνησης της Πορτογαλίας στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Το ερώτημα είναι, το κατώτερο δισεκατομμύριο είναι πάνω ή κάτω από αυτό το όριο; Υπάρχει μία μεγάλη αλλαγή από τη ραγδαία ανάπτυξη των εμπορευμάτων τη δεκαετία του 1970, και αυτή είναι η διάδοση της δημοκρατίας. Έτσι σκέφτηκα, τελικά, ίσως αυτό είναι που μεταμόρφωσε τη διακυβέρνηση στο 'κατώτατο δισεκατομμύριο'. Ίσως μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι εξαιτίας της διάδοσης της δημοκρατίας. Οπότε το κοίταξα. Η δημοκρατία έχει όντως σημαντικές συνέπειες -- και δυστυχώς είναι δυσμενείς. Οι δημοκρατίες μπερδεύουν ακόμα περισσότερο αυτές τις ραγδαίες αυξήσεις πόρων απ'ότι οι απολυταρχίες.
So, there's a threshold level above which you go up in the long term, and below which you go down. Just to benchmark that threshold, it's about the governance level of Portugal in the mid 1980s. So, the question is, are the bottom billion above or below that threshold? Now, there's one big change since the commodity booms of the 1970s, and that is the spread of democracy. So I thought, well, maybe that is the thing which has transformed governance in the bottom billion. Maybe we can be more optimistic because of the spread of democracy. So, I looked. Democracy does have significant effects -- and unfortunately, they're adverse. Democracies make even more of a mess of these resource booms than autocracies.
Σε αυτό το στάδιο ήθελα απλά να εγκαταλείψω την έρευνα, αλλά -- (Γέλια) -- φαίνεται πως η δημοκρατία είναι λίγο πιο περίπλοκη. Διότι υπάρχουν δύο ξεχωριστές διαστάσεις στη δημοκρατία. Είναι ο εκλογικός ανταγωνισμός, που καθορίζει πώς αποκτάς εξουσία, και είναι και οι συνταγματικοί έλεγχοι, που καθορίζουν πώς διαχειρίζεσαι την εξουσία. Φαίνεται πως ο εκλογικός ανταγωνισμός είναι αυτό που κάνει τη ζημιά στη δημοκρατία, ενώ οι ισχυροί συνταγματικοί έλεγχοι κάνουν καλό στις ραγδαίες αυξήσεις των πόρων. Έτσι λοιπόν, αυτό που χρειάζονται οι χώρες του 'κατώτατου δισεκατομμυρίου' είναι πολύ ισχυρούς συνταγματικούς ελέγχους. Δεν τους έχουν. Απέκτησαν στιγμιαία δημοκρατία στη δεκαετία του 1990: εκλογές χωρίς συνταγματικούς ελέγχους.
At that stage I just wanted to abandon the research, but -- (Laughter) -- it turns out that democracy is a little bit more complicated than that. Because there are two distinct aspects of democracy: there's electoral competition, which determines how you acquire power, and there are checks and balances, which determine how you use power. It turns out that electoral competition is the thing that's doing the damage with democracy, whereas strong checks and balances make resource booms good. And so, what the countries of the bottom billion need is very strong checks and balances. They haven't got them. They got instant democracy in the 1990s: elections without checks and balances.
Πως μπορούμε να βελτιώσουμε την διακυβέρνηση και να εισάγουμε συνταγματικούς ελέγχους; Σε όλες τις κοινωνίες του 'κατώτατου δισεκατομμυρίου', γίνεται έντονος αγώνας για να κάνουν ακριβώς αυτό. Η απλή πρόταση είναι ότι πρέπει να έχουμε κάποια διεθνή κριτήρια, τα οποία θα είναι εθελοντικά, αλλά θα καθορίζουν βασικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν ούτως ώστε να τιθασεύσουν τα έσοδα από την εκμετάλλευση των πόρων. Ξέρουμε ότι αυτά τα διεθνή κριτήρια δουλεύουν διότι έχουμε ήδη ένα. Ονομάζεται Πρωτοβουλία Διαφάνειας των Εξορυκτικών Βιομηχανιών. Είναι η πολύ απλή ιδέα ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να αναφέρουν στους πολίτες τους τι έσοδα έχουν. Πριν καλά καλά προταθεί οι μεταρρυθμιστές στη Νιγηρία την υιοθέτησαν, την προώθησαν και δημοσίευσαν τα έσοδα στον τύπο. Η κυκλοφορία των Νιγηριανών εφημερίδων αυξήθηκε κατακόρυφα. Ο λαός ήθελε να ξέρει τι λάμβανε η κυβέρνησή τους από άποψη εσόδων.
How can we help improve governance and introduce checks and balances? In all the societies of the bottom billion, there are intense struggles to do just that. The simple proposal is that we should have some international standards, which will be voluntary, but which would spell out the key decision points that need to be taken in order to harness these resource revenues. We know these international standards work because we've already got one. It's called the Extractive Industries Transparency Initiative. That is the very simple idea that governments should report to their citizens what revenues they have. No sooner was it proposed than reformers in Nigeria adopted it, pushed it and published the revenues in the paper. Nigerian newspapers circulations spiked. People wanted to know what their government was getting in terms of revenue.
Οπότε ξέρουμε ότι τα διεθνή κριτήρια δουλεύουν. Ποιο θα ήταν το περιεχόμενό τους; Δεν μπορώ να επιμείνω σε όλα, αλλά θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το πρώτο είναι πώς θα εξορυχθεί ο ορυκτός πλούτος από το έδαφος -- οι οικονομικές διεργασίες του να βγάζεις τον ορυκτό πλούτο από το έδαφος και να βάζεις τα οικονομικά πλεονεκτήματα πάνω από το έδαφος. Και το πρώτο βήμα σε αυτό είναι η πώληση των δικαιωμάτων εξόρυξης του ορυκτού πλούτου. Ξέρετε πώς αυτά τα δικαιώματα πωλούνται αυτή τη στιγμή, πώς πωλούνται τα τελευταία 40 χρόνια; Έρχεται μία εταιρεία, κάνει μια συμφωνία με έναν υπουργό, και αυτό είναι εξαιρετικό για την εταιρεία, και πολύ συχνά και για τον υπουργό -- (Γέλια) -- αλλά όχι για την χώρα. Υπάρχει μία πολύ απλή θεσμική τεχνολογία που μπορεί να το αλλάξει αυτό, και ονομάζεται 'επικυρωμένες δημοπρασίες'. Η δημόσια υπηρεσία με τη μεγαλύτερη εμπειρία στη Γη είναι φυσικά το Υπουργείο Οικονομικών της Βρετανίας. Και το Υπουργείο Οικονομικών της Βρετανίας αποφάσισε ότι θα πωλήσει τα δικαιώματα για τα κινητά τηλέφωνα τρίτης γενιάς υπολογίζοντας πόσο άξιζαν αυτά τα δικαιώματα. Υπολόγισαν ότι άξιζαν δύο δισεκατομμύρια στερλίνες. Πάνω στην ώρα, μία ομάδα οικονομολόγων πήγε εκεί και τους είπε, "Γιατί να μην δοκιμάσουμε μια δημοπρασία; Θα αναδείξει την αξία των δικαιωμάτων." Πωλήθηκαν για 20 δισεκατομμύρια στερλίνες μέσω δημοπρασίας. Αν το Υπουργείο Οικονομικών της Βρετανίας μπορεί να πέσει έξω κατά ένα συντελεστή του 10, σκεφτείτε πως θα είναι το Υπουργείο Οικονομικών στη Σιέρα Λεόνε. (Γέλια) Όταν το έθεσα αυτό στον Πρόεδρο της Σιέρα Λεόνε, την επόμενη μέρα ζήτησε από την Παγκόσμια Τράπεζα να του στείλει μία ομάδα να τους μάθει πώς να κάνουν δημοπρασίες.
So, we know it works. What would the content be of these international standards? I can't go through all of them, but I'll give you an example. The first is how to take the resources out of the ground -- the economic processes, taking the resources out of the ground and putting assets on top of the ground. And the first step in that is selling the rights to resource extraction. You know how rights to resource extraction are being sold at the moment, how they've been sold over the last 40 years? A company flies in, does a deal with a minister. And that's great for the company, and it's quite often great for the minister -- (Laughter) -- and it's not great for their country. There's a very simple institutional technology which can transform that, and it's called verified auctions. The public agency with the greatest expertise on Earth is of course the treasury -- that is, the British Treasury. And the British Treasury decided that it would sell the rights to third-generation mobile phones by working out what those rights were worth. They worked out they were worth two billion pounds. Just in time, a set of economists got there and said, "Why not try an auction? It'll reveal the value." It went for 20 billion pounds through auction. If the British Treasury can be out by a factor of 10, think what the ministry of finance in Sierra Leone is going to be like. (Laughter) When I put that to the President of Sierra Leone, the next day he asked the World Bank to send him a team to give expertise on how to conduct auctions.
Υπάρχουν πέντε τέτοια σημεία απόφασης. Καθένα από αυτά χρειάζεται διεθνή κριτήρια. Αν το καταφέρναμε, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Θα βοηθούσαμε τους μεταρρυθμιστές σε αυτές τις κοινωνίες που μάχονται για αλλαγή. Αυτός είναι ο ταπεινός ρόλος μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις κοινωνίες, αλλά μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους σε αυτές τις κοινωνίες που μάχονται και συνήθως αποτυγχάνουν, επειδή οι πιθανότητες είναι εναντίον τους. Εν τούτοις, δεν έχουμε αυτούς τους κανόνες. Αν το σκεφτείτε, το κόστος διακήρυξης διεθνών κανόνων είναι αστείο -- τίποτα. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχουν; Συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που δεν υπάρχουν είναι ότι έως ότου έχουμε μια κρίσιμη μάζα από ενημερωμένους πολίτες στις κοινωνίες μας, οι πολιτικοί θα τη γλυτώνουν με χειρονομίες. Αν δεν έχουμε μια ενημερωμένη κοινωνία, αυτά που κάνουν οι πολιτικοί, ειδικά σε σχέση με την Αφρική, είναι χειρονομίες: πράξεις που φαίνονται καλές, αλλά δεν δουλεύουν. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ασχοληθούμε με τη δημιουργία ενός ενημερωμένου συνόλου πολιτών.
There are five such decision points; each one needs an international standard. If we could do it, we would change the world. We would be helping the reformers in these societies, who are struggling for change. That's our modest role. We cannot change these societies, but we can help the people in these societies who are struggling and usually failing, because the odds are so stacked against them. And yet, we've not got these rules. If you think about it, the cost of promulgating international rules is zilch -- nothing. Why on Earth are they not there? I realized that the reason they're not there is that until we have a critical mass of informed citizens in our own societies, politicians will get away with gestures. That unless we have an informed society, what politicians do, especially in relation to Africa, is gestures: things that look good, but don't work. And so I realized we had to go through the business of building an informed citizenry.
Γι'αυτό αθέτησα όλους τους επαγγελματικούς κανόνες συμπεριφοράς για έναν οικονομολόγο και έγραψα βιβλία οικονομίας που μπορείς να τα διαβάσεις στην παραλία. (Γέλια) Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω, η διαδικασία της επικοινωνίας δεν μου έρχεται φυσικά. Γι'αυτό βρίσκομαι σε αυτή τη σκηνή, αλλά είναι ανησυχητικό. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον ταπεινοφροσύνης. Η σύζυγός μου, μου έδειξε ένα ιστολόγιο που σχολίαζε μια από τις τελευταίες μου ομιλίες, και το σχόλιο έλεγε, "Ο Κολλιέρ δεν είναι χαρισματικός -- (Γέλια) -- αλλά τα επιχειρήματά του είναι άτρωτα." (Γέλια) (Χειροκρότημα) Αν συμφωνείτε με αυτό το αίσθημα, και αν συμφωνείτε ότι χρειαζόμαστε μία κρίσιμη μάζα από ενημερωμένους πολίτες, θα καταλάβετε ότι σας χρειάζομαι. Παρακαλώ γίνετε πρέσβεις. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
That's why I broke all the professional rules of conduct for an economist, and I wrote an economics book that you could read on a beach. (Laughter). However, I have to say, the process of communication does not come naturally to me. This is why I'm on this stage, but it's alarming. I grew up in a culture of self-effacement. My wife showed me a blog comment on one of my last talks, and the blog comment said, "Collier is not charismatic -- (Laughter) -- but his arguments are compelling." (Laughter) (Applause) If you agree with that sentiment, and if you agree that we need a critical mass of informed citizenry, you will realize that I need you. Please, become ambassadors. Thank you. (Applause)