Doncs sí, sóc dibuixant de tires còmiques a diaris... tires còmiques polítiques. No sé si heu sentit mai sobre això... diaris? És una especie de lectura en paper. (Riures) És més lleuger que un iPod. És una mica més barat. Sabeu què diuen? Diuen que els mitjans impresos estan morint. Qui diu això? Bé, els mitjans. Però això no és noticia, veritat? Ja heu llegit sobre això.
So yeah, I'm a newspaper cartoonist -- political cartoonist. I don't know if you've heard about it -- newspapers? It's a sort of paper-based reader. (Laughter) It's lighter than an iPad, it's a bit cheaper. You know what they say? They say the print media is dying -- who says that? Well, the media. But this is no news, right? You've read about it already.
(Riures)
(Laughter)
Senyores i senyors, el món s'està tornant més petit. Sé que és un clixé, però mireu, mireu que petit, que diminut s'ha tornat. I vosaltres sabeu el perquè, és clar. És per la tecnologia. Sí. (Riures) Hi ha algun dissenyador d'ordinadors a la sala? Sí bé, vosaltres nois esteu fent la meva vida miserable, perquè els "track pads" acostumaven a ser rodons, un forma rodona agradable. Fa un bon acudit. Però què faràs amb un "track pad" pla, aquelles coses quadrades? No hi ha res que jo pugui fer com a humorista gràfic. Bé, sé que el món és pla ara. Això és veritat. I Internet ha guanyat totes les cantonades del món, les més pobres, els llocs més remots. Tots els pobles a l'Àfrica tenen ara un cibercafè. (Riures) No pregunteu per un Frappuccino allà. Per tant estem reduint l'escletxa digital. El Tercer Món està conectat. Nosaltres estem conectats. I què passa després? Bé, teniu correu. Sí. Bé, Internet ens ha autoritzat. Us ha autoritzat a vosaltres, m'ha autoritzat a mi, i ha autoritzat a alguns altres també.
Ladies and gentlemen, the world has gotten smaller. I know it's a cliche, but look, look how small, how tiny it has gotten. And you know the reason why, of course. This is because of technology -- yeah. (Laughter) Any computer designers in the room? Yeah well, you guys are making my life miserable because track pads used to be round, a nice round shape. That makes a good cartoon. But what are you going to do with a flat track pad, those square things? There's nothing I can do as a cartoonist. Well, I know the world is flat now. That's true. And the Internet has reached every corner of the world, the poorest, the remotest places. Every village in Africa now has a cyber cafe. (Laughter) Don't go asking for a Frappuccino there. So we are bridging the digital divide. The Third World is connected, we are connected. And what happens next? Well, you've got mail. Yeah. Well, the Internet has empowered us. It has empowered you, it has empowered me and it has empowered some other guys as well.
(Riures)
(Laughter)
Sabeu, aquests dos últims dibuixos, els vaig fer en directe durant una conferència a Hanoi. I no estaven acostumats a això en el comunisme 2.0 de Vietnam. (Riures) Doncs jo estava dibuixant en directe en una pantalla gran... era gairebé una sensació... i llavors aquest noi va venir cap a mi. Estava treient fotos de mi i els meus esboços, i vaig pensar, "Està molt bé, un admirador vietnamita." I com va venir el segon dia, vaig pensar, "Guau, és realment un amant dels dibuixos". I al tercer dia, finalment vaig entendre. El noi estava en realitat de servei. Per tant des d'ara, deu haver cent imatges de mi somrient amb els meus esboços en els arxius de la policia vietnamita.
You know, these last two cartoons -- I did them live during a conference in Hanoi. And they were not used to that in communist 2.0 Vietnam. (Laughter) So I was cartooning live on a wide screen -- it was quite a sensation -- and then this guy came to me. He was taking pictures of me and of my sketches, and I thought, "This is great, a Vietnamese fan." And as he came the second day, I thought, "Wow, that's really a cartoon lover." And on the third day, I finally understood, the guy was actually on duty. So by now, there must be a hundred pictures of me smiling with my sketches in the files of the Vietnamese police.
(Riures)
(Laughter)
No, però és veritat: Internet ha canviat el món. Ha sacsejat la indústria musical. Ha canviat la manera com consumim música. Per aquells que sou prou vells per recordar, acostumàvem a anar als magatzems a robar-la. (Riures) I ha canviat la forma que el vostre futur contractador mirarà la vostra sol·licitut. Per tant sigueu responsables amb el compte a Facebook. La teva mare et deia, sigues responsable. I la tecnologia ens ha tornat lliures. Això és wifi lliure. però sí, ho ha fet. Ens ha alliberat de la taula de l'oficina. Aquesta és la teva vida. Gaudeix-la. (Riures) En resum, la tecnologia, l'internet, han canviat el nostre estil de vida. Un gurú tecnològic, com aquest home... que una revista alemanya el va anomenar filòsof del segle XXI... estan donant forma a la manera que fem les coses. Estan donant forma a la manera com consumim. Estan donant forma als nostres desitjos. (Riures) (Aplaudiments) No us agradarà això. I la tecnologia ha canviat també la nostra relació amb Déu.
No, but it's true: the Internet has changed the world. It has rocked the music industry; it has changed the way we consume music. For those of you old enough to remember, we used to have to go to the store to steal it. (Laughter) And it has changed the way your future employer will look at your application. So be careful with that Facebook account -- your momma told you, be careful. And technology has set us free -- this is free WiFi. But yeah, it has liberated us from the office desk. This is your life, enjoy it. (Laughter) In short, technology, the internet, they have changed our lifestyle. Tech guru, like this man -- that a German magazine called the philosopher of the 21st century -- they are shaping the way we do things. They are shaping the way we consume. They are shaping our very desires. (Laughter) (Applause) You will not like it. And technology has even changed our relationship to God.
(Riures)
(Laughter)
Ara no hauria d'entrar en això. Els dibuixos sobre religió i política, com deveu haver sentit, són una parella difícil, des d'aquell dia del 2005, quan un grup de dibuixants a Dinamarca van dibuixar acudits que van repercutir a tot el món. manifestacions, fatwa. Van provocar violència. Va morir gent en aquesta violència. Va ser tant repugnant. Gent va morir per culpa de dibuixos. Vull dir... Tenia la sensació en aquell moment que els dibuixos havien sigut utilitzats per ambdues parts, en realitat. Primer van ser utilitzats per un diari danès, que volia fer apunt sobre l'Islam. Un dibuixant danès em va dir que ell va ser un dels 24 que van rebre la tasca de dibuixar al profeta. 12 d'ells ho van refusar. Ho sabieu? Em va dir, "Ningú m''ha de dir el que he de dibuixar. Així no és com funciona". I després, és clar, van ser utilitzats pels extremistes i polítics per l'altre costat. Volien despertar controversia. Sabeu la història. Sabem que els dibuixos poden ser utilitzats com armes. La història ens ho diu, han estat utilitzats pels nazis per atacar als jueus. I aquí estem ara. A les Nacions Unides, la meitat del món pressiona per penalitzar l'ofensa religiosa... ho anomenen difamació de la religió... mentres l'altra meitat del món està lluitant per la llibertat d'expressió. Per tant aquí tenim el xoc de civilitzacions, i els dibuixants estan al mig d'això? Això em va fer pensar. Ara em veus pensant a la meva taula de la cuina. I ja que estàs a la meva cuina, et presento la meva dona.
Now I shouldn't get into this. Religion and political cartoons, as you may have heard, make a difficult couple, ever since that day of 2005, when a bunch of cartoonists in Denmark drew cartoons that had repercussions all over the world -- demonstrations, fatwa, they provoked violence. People died in the violence. This was so sickening; people died because of cartoons. I mean -- I had the feeling at the time that cartoons had been used by both sides, actually. They were used first by a Danish newspaper, which wanted to make a point on Islam. A Danish cartoonist told me he was one of the 24 who received the assignment to draw the prophet -- 12 of them refused. Did you know that? He told me, "Nobody has to tell me what I should draw. This is not how it works." And then, of course, they were used by extremists and politicians on the other side. They wanted to stir up controversy. You know the story. We know that cartoons can be used as weapons. History tells us, they've been used by the Nazis to attack the Jews. And here we are now. In the United Nations, half of the world is pushing to penalize the offense to religion -- they call it the defamation of religion -- while the other half of the world is fighting back in defense of freedom of speech. So the clash of civilizations is here, and cartoons are at the middle of it? This got me thinking. Now you see me thinking at my kitchen table, and since you're in my kitchen, please meet my wife.
(Riures)
(Laughter)
Al 2006, uns mesos després, vaig anar a la Costa d'Ivory... Àfrica Occidental. Ara, parlen d'un lloc dividit. El país estava partit en dos. Tenies una rebel·lió al nord, el govern al sud -la capital, Abidjan- i al mig, l'armada francesa. Sembla una hamburguesa gegant. No voldríeu ser el pernil del mig. Estava allà per explicar la història en dibuixos. He estat fent això durant els últims 15 anys. És la meva altra feina, si voleu. Per tant veureu que l'estil és diferent. És molt més seriós que els dibuixos d'editorials. Vaig anar a llocs com Gaza durant la guerra del 2009. Per tant és realment periodisme en dibuixos. Sentireu més i més sobre això. És el futur del periodisme, crec.
In 2006, a few months after, I went Ivory Coast -- Western Africa. Now, talk of a divided place -- the country was cut in two. You had a rebellion in the North, the government in the South -- the capital, Abidjan -- and in the middle, the French army. This looks like a giant hamburger. You don't want to be the ham in the middle. I was there to report on that story in cartoons. I've been doing this for the last 15 years; it's my side job, if you want. So you see the style is different. This is more serious than maybe editorial cartooning. I went to places like Gaza during the war in 2009. So this is really journalism in cartoons. You'll hear more and more about it. This is the future of journalism, I think.
I és clar, vaig anar a veure els revels del nord. Eren gent pobre lluitant pels seus drets. Hi havia un costat ètnic en aquest conflicte com tant sovint a l'Àfrica. I quan vaig anar a veure els Dozo. Els Dozo, són els caçadors tradicionals de l'Àfrica Occidental. La gent els té por. Ajuden molt a la rebel·lió Es creu que tenen poders màgics. Poden desaparèixer i ecapar de les bales. Vaig anar a veure un cap Dozo. Em va parlar dels seus poders màgics. Em va dir, "Et puc tallar el cap i tornar-te a la vida." Li vaig dir, "Bé, potser no tenim temps per això ara." (Riures) "En un altre moment."
And of course, I went to see the rebels in the north. Those were poor guys fighting for their rights. There was an ethnic side to this conflict as very often in Africa. And I went to see the Dozo. The Dozo, they are the traditional hunters of West Africa. People fear them -- they help the rebellion a lot. They are believed to have magical powers. They can disappear and escape bullets. I went to see a Dozo chief; he told me about his magical powers. He said, "I can chop your head off right away and bring you back to life." I said, "Well, maybe we don't have time for this right now." (Laughter) "Another time."
Doncs tornant a Abidjan, em van donar l'oportiunitat de portar un taller amb dibuixants locals, i vaig pensar, sí, en un context com aquest, els dibuixos poden ser utilitzats com armes en contra de l'altre costat. Vull dir, la premsa a la Costa d'Ivory estava dividida amargament. Es va comparar amb la premsa de Ruanda abans del genocidi. Per tant, imagineu. I què pot fer un dibuixant? A vegades els editors diuen als seus dibuixants que dibuixin el que volen veure, i el noi ha d'alimentar a la seva família, cert. Per tant la idea era bastant simple. Vam posar junts dibuixants de totes les bandes a Costa d'Ivory. Els vam portar fora dels seus diaris durant tres dies. I els vaig demanar que fessin un projecte junts, fent front als temes que afectaven al seu país en dibuixos, sí, en dibuixos. Mostreu el poder positiu dels dibuixos. És una gran eina de comunicació per bé o per mal. I les tires còmiques poden creuar fronteres, com heu vist. I l'humor és una bona forma, crec, per abordar temes seriosos. I estic molt orgullòs del que van fer. Vull dir, no estaven d'acord entre ells... aquesta no era la intenció. I tampoc els vaig demanar que fessin dibuixos agradables. El primer dia, es cridaven els uns als altres. Però van treure un llibre, mirant 13 anys enrera de crisis política a la Costa d'Ivory.
So back in Abidjan, I was given a chance to lead a workshop with local cartoonists there and I thought, yes, in a context like this, cartoons can really be used as weapons against the other side. I mean, the press in Ivory Coast was bitterly divided -- it was compared to the media in Rwanda before the genocide -- so imagine. And what can a cartoonist do? Sometimes editors would tell their cartoonists to draw what they wanted to see, and the guy has to feed his family, right? So the idea was pretty simple. We brought together cartoonists from all sides in Ivory Coast. We took them away from their newspaper for three days. And I asked them to do a project together, tackle the issues affecting their country in cartoons, yes, in cartoons. Show the positive power of cartoons. It's a great tool of communication for bad or for good. And cartoons can cross boundaries, as you have seen. And humor is a good way, I think, to address serious issues. And I'm very proud of what they did. I mean, they didn't agree with each other -- that was not the point. And I didn't ask them to do nice cartoons. The first day, they were even shouting at each other. But they came up with a book, looking back at 13 years of political crisis in Ivory Coast.
Per tant la idea estava allà. I he estat fent projectes com aquest, el 2009 al Líban, aquest any, a Kenya, torno al gener. Al Líban, no va ser un llibre. La idea era tenir... el mateix principi, un país dividit... agafar dibuixants de tots els costats i deixar-los fer alguna cosa junts. Per tant al Líban, vam involucrar els editors de diaris, i els vam fer publicar vuit dibuixants de tots els costat junts a la mateixa pàgina, abordant el tema que afectava al Líban, com la religió a la política i a la vida qüotidiana. I va funcionar. Durant tres dies, casi tots els diaris de Beirut van publicar tots els dibuixants junts... anti-govern, pro-govern, cristians, musulmans, és clar, anglesos, bé, els que us pugueu imaginar. Per tant, va ser un gran projecte. I després a Kenya, el que vam fer va ser abordar el tema de l'ètnia, que és un verí a molts llocs de l'Àfrica. I vam fer video clips. Els podeu veure si aneu a YouTube/KenyaTunes.
So the idea was there. And I've been doing projects like this, in 2009 in Lebanon, this year in Kenya, back in January. In Lebanon, it was not a book. The idea was to have -- the same principal, a divided country -- take cartoonists from all sides and let them do something together. So in Lebanon, we enrolled the newspaper editors, and we got them to publish eight cartoonists from all sides all together on the same page, addressing the issue affecting Lebanon, like religion in politics and everyday life. And it worked. For three days, almost all the newspapers of Beirut published all those cartoonists together -- anti-government, pro-government, Christian, Muslim, of course, English-speaking, well, you name it. So this was a great project. And then in Kenya, what we did was addressing the issue of ethnicity, which is a poison in a lot of places in Africa. And we did video clips -- you can see them if you go to YouTube/Kenyatoons.
Per tant, predicant per la llibertat d'expresió és fàcil aquí, però com heu vist en contextos de repressió i divisió, altra vegada, què pot fer un dibuixant? Ha de conservar la seva feina. Bé, crec que en qualsevol context a qualsevol lloc, sempre pot escollir al final no fer un dibuix que alimenti l'odi. I aquest és el missatge que els intento transmetre. Penso que tots tenim l'elecció al final de no fer coses dolentes. Però necessitem el suport d'aquestes (incomprensible), crítiques, veus responsables a l'Àfrica, al Líban, en els teus diaris locals, a l'Apple Store. Avui, les companyies tecnològiques són els editors més grans del món. Decideixen què és massa ofensiu o massa provocatiu per tu per veure. Per tant, realment no és sobre la llibertat dels dibuixants; és sobre les teves llibertats. I pels dictadors de tot el món, les bones notícies són quan els dibuixants, periodistes i activistes callen.
So, preaching for freedom of speech is easy here, but as you have seen in contexts of repression or division, again, what can a cartoonist do? He has to keep his job. Well I believe that in any context anywhere, he always has the choice at least not to do a cartoon that will feed hatred. And that's the message I try to convey to them. I think we all always have the choice in the end not to do the bad thing. But we need to support these independent, critical and responsible voices in Africa, in Lebanon, in your local newspaper, in the Apple store. Today, tech companies are the world's largest editors. They decide what is too offensive or too provocative for you to see. So really, it's not about the freedom of cartoonists; it's about your freedoms. And for dictators all over the world, the good news is when cartoonists, journalists and activists shut up.
Gràcies.
Thank you.
(Aplaudiments)
(Applause)