Do we live in a borderless world? Before you answer that, have a look at this map. Contemporary political map shows that we have over 200 countries in the world today. That's probably more than at any time in centuries. Now, many of you will object. For you this would be a more appropriate map. You could call it TEDistan. In TEDistan, there are no borders, just connected spaces and unconnected spaces. Most of you probably reside in one of the 40 dots on this screen, of the many more that represent 90 percent of the world economy.
Leven we in een grenzenloze wereld? Voordat je antwoordt, kijk je best even naar deze kaart. Deze hedendaagse politieke kaart toont dat er op heden meer dan 200 landen in de wereld zijn. Dat is waarschijnlijk meer dan op enig ander moment. Velen van jullie zullen hier niet mee akkoord gaan. Voor jullie zou dit een meer geschikte kaart zijn. Je zou het TEDistan kunnen noemen. In TEDistan zijn er geen grenzen, alleen maar verbonden ruimten en niet verbonden ruimten. De meesten van jullie wonen waarschijnlijk op een van de 40 punten op dit scherm of op een van de vele andere die 90 procent van de wereldeconomie vertegenwoordigen.
But let's talk about the 90 percent of the world population that will never leave the place in which they were born. For them, nations, countries, boundaries, borders still matter a great deal, and often violently. Now here at TED, we're solving some of the great riddles of science and mysteries of the universe. Well here is a fundamental problem we have not solved: our basic political geography. How do we distribute ourselves around the world?
Maar laten we praten over de 90 procent van de wereldbevolking die nooit de plaats zullen verlaten waar ze zijn geboren. Voor hen zijn naties, landen, afbakeningen, grenzen nog steeds heel belangrijk, en dat vaak op een gewelddadige manier. Hier bij TED houden we ons bezig met het oplossen van enkele van de grote raadsels van de wetenschap en mysteries van het universum. Maar hier is een fundamenteel probleem dat we niet hebben opgelost: onze fundamentele politieke geografie. Hoe verdelen we ons over de wereld?
Now this is important, because border conflicts justify so much of the world's military-industrial complex. Border conflicts can derail so much of the progress that we hope to achieve here. So I think we need a deeper understanding of how people, money, power, religion, culture, technology interact to change the map of the world. And we can try to anticipate those changes, and shape them in a more constructive direction.
Dit is belangrijk omdat grensconflicten zo veel van het militair-industriële complex ter wereld rechtvaardigen. Grensconflicten kunnen zo veel van de vooruitgang tenietdoen die we hier hopen te bereiken. Dus denk ik dat we een beter inzicht moeten verwerven in hoe mensen, geld, macht, religie, cultuur en technologie op elkaar inwerken om de kaart van de wereld te veranderen. We kunnen proberen om op deze veranderingen te anticiperen en ze een meer constructieve richting te geven.
So we're going to look at some maps of the past, the present and some maps you haven't seen in order to get a sense of where things are going. Let's start with the world of 1945. 1945 there were just 100 countries in the world. After World War II, Europe was devastated, but still held large overseas colonies: French West Africa, British East Africa, South Asia, and so forth. Then over the late '40s, '50s, '60s, '70s and '80s, waves of decolonization took place. Over 50 new countries were born. You can see that Africa has been fragmented. India, Pakistan, Bangladesh, South East Asian nations created. Then came the end of the Cold War. The end of the Cold War and the disintegration of the Soviet Union. You had the creation of new states in Eastern Europe, the former Yugoslav republics and the Balkans, and the 'stans of central Asia.
We gaan eens kijken naar een aantal kaarten van het verleden, het heden en sommige kaarten die je nog niet hebt gezien, om een gevoel te krijgen van wat ons te wachten staat. Laten we beginnen met de wereld van 1945. In 1945 waren er slechts 100 landen in de wereld. Na de Tweede Wereldoorlog was Europa verwoest, maar nog altijd in het bezit van grote overzeese kolonies: Frans West-Afrika, Brits Oost-Afrika, Zuid-Azië, enzovoort. Dan vonden in de late jaren '40, '50, '60, '70 En '80, golven van dekolonisatie plaats. Meer dan 50 nieuwe landen werden geboren. Je kunt zien dat Afrika gefragmenteerd werd. India, Pakistan, Bangladesh en de Zuid-Oost-Aziatische landen ontstonden. Toen kwam het einde van de Koude Oorlog. Het einde van de Koude Oorlog en het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Er ontstonden nieuwe staten in Oost-Europa, de voormalige Joegoslavische republieken en de Balkan, en de 'Stans' van Centraal-Azië.
Today we have 200 countries in the world. The entire planet is covered by sovereign, independent nation-states. Does that mean that someone's gain has to be someone else's loss? Let's zoom in on one of the most strategic areas of the world, Eastern Eurasia. As you can see on this map, Russia is still the largest country in the world. And as you know, China is the most populous. And they share a lengthy land border.
Vandaag zijn er 200 landen in de wereld. De gehele planeet is bedekt met soevereine, onafhankelijke natie-staten. Betekent dit dat wat de ene wint, steeds verlies betekent voor een andere? Laten we inzoomen op een van de meest strategische gebieden van de wereld, Oost-Eurazië. Zoals je kunt zien op deze kaart, is Rusland nog steeds het grootste land in de wereld. En zoals jullie weten is China het meest bevolkte. Ze delen een lange landgrens.
What you don't see on this map is that most of Russia's 150 million people are concentrated in its western provinces and areas that are close to Europe. And only 30 million people are in its eastern areas. In fact, the World Bank predicts that Russia's population is declining towards about 120 million people
Wat jullie niet zien op deze kaart, is dat het grootste deel van Ruslands 150 miljoen mensen geconcentreerd zijn in de westelijke provincies en gebieden die dicht bij Europa liggen. Slechts 30 miljoen mensen leven in de oostelijke gebieden. De Wereldbank voorspelt dat Ruslands bevolking gaat krimpen tot ongeveer 120 miljoen mensen.
And there is another thing that you don't see on this map. Stalin, Khrushchev and other Soviet leaders forced Russians out to the far east to be in gulags, labor camps, nuclear cities, whatever the case was. But as oil prices rose, Russian governments have invested in infrastructure to unite the country, east and west. But nothing has more perversely impacted Russia's demographic distribution, because the people in the east, who never wanted to be there anyway, have gotten on those trains and roads and gone back to the west. As a result, in the Russian far east today, which is twice the size of India, you have exactly six million Russians.
Er is nog iets dat je niet ziet op deze kaart. Stalin, Chroestjov en andere Sovjetleiders hebben Russen gedwongen getransporteerd naar het verre oosten, naar goelags, werkkampen, kernsteden, naar wat dan ook. Maar toen de olieprijs steeg, investeerden Russische regeringen in infrastructuur om het land, oost met west, te verenigen. Maar niets heeft de demografische verdeling van Rusland meer pervers beïnvloed. Omdat de mensen in het oosten, die daar al tegen hun zin zaten, gebruikmaakten van die treinen en wegen, om terug naar het westen te verhuizen. Als gevolg daarvan wonen in het Russische Verre Oosten, en dat is tweemaal de grootte van India, vandaag nog maar zes miljoen Russen.
So let's get a sense of what is happening in this part of the world. We can start with Mongolia, or as some call it, Mine-golia. Why do they call it that? Because in Mine-golia, Chinese firms operate and own most of the mines -- copper, zinc, gold -- and they truck the resources south and east into mainland China. China isn't conquering Mongolia. It's buying it. Colonies were once conquered. Today countries are bought.
Laat we proberen een idee te krijgen van wat daar gaande is. We kunnen beginnen met Mongolië, of zoals sommigen het noemen, Mijn-Golië. Waarom? Omdat in Mijn-Golië Chinese ondernemingen uitbater en eigenaar zijn van de meeste mijnen - koper, zink, goud - en die middelen naar het zuiden en het oosten van het Chinese vasteland vervoeren. China is niet bezig Mongolië te veroveren. Ze kopen het op. Ooit werden kolonies veroverd. Vandaag worden landen gekocht.
So let's apply this principle to Siberia. Siberia most of you probably think of as a cold, desolate, unlivable place. But in fact, with global warming and rising temperatures, all of a sudden you have vast wheat fields and agribusiness, and grain being produced in Siberia. But who is it going to feed? Well, just on the other side of the Amo River, in the Heilongjiang and Harbin provinces of China, you have over 100 million people. That's larger than the entire population of Russia.
Laten we dit principe eens toepassen op Siberië. De meesten van jullie zien Siberië waarschijnlijk als een koude, desolate, onleefbare plaats. Maar in feite heb je daar door de opwarming van de aarde en de stijgende temperaturen opeens uitgestrekte korenvelden en agrobusiness. Er wordt graan geproduceerd in Siberië. Maar voor wie? Net aan de andere kant van de Amorivier in de Chinese provincies Heilongjiang en Harbin, wonen meer dan 100 miljoen mensen. Meer dan de gehele bevolking van Rusland.
Every single year, for at least a decade or more, [60,000] of them have been voting with their feet, crossing, moving north and inhabiting this desolate terrain. They set up their own bazaars and medical clinics. They've taken over the timber industry and been shipping the lumber east, back into China. Again, like Mongolia, China isn't conquering Russia. It's just leasing it. That's what I call globalization Chinese style.
Elk jaar, gedurende al ten minste tien jaar of meer, steken 600.000 van hen de grens naar het noorden over om in dit desolate gebied te gaan wonen. Ze zetten er hun eigen winkels en medische klinieken op. Ze hebben de houtindustrie overgenomen en verschepen hout naar het oosten, terug naar China. Net zomin als in Mongolië, is China bezig Rusland te veroveren. Ze leasen het. Dat is wat ik globalisering Chinese stijl noem.
Now maybe this is what the map of the region might look like in 10 to 20 years. But hold on. This map is 700 years old. This is the map of the Yuan Dynasty, led by Kublai Khan, the grandson of Genghis Khan. So history doesn't necessarily repeat itself, but it does rhyme.
Zo zou de kaart van de regio eruit zou kunnen zien in 10 tot 20 jaar. Maar wacht even. Deze kaart is 700 jaar oud. Dit is de kaart van de Yuan-dynastie, geleid door Kublai Khan, de kleinzoon van Genghis Khan. De geschiedenis moet zich niet noodzakelijkerwijs herhalen, maar het rijmt wel.
This is just to give you a taste of what's happening in this part of the world. Again, globalization Chinese style. Because globalization opens up all kinds of ways for us to undermine and change the way we think about political geography. So, the history of East Asia in fact, people don't think about nations and borders. They think more in terms of empires and hierarchies, usually Chinese or Japanese.
Dit is gewoon om jullie een voorproefje van wat er gebeurt in dit deel van de wereld. Nogmaals: globalisering Chinese stijl. Omdat globalisering allerlei manieren opent om ons denken over politieke geografie onderuit te halen. In de geschiedenis van Oost-Azië denken mensen in feite niet in termen van naties en grenzen. Ze denken meer in termen van rijken en hiërarchieën, meestal Chinese of Japanse.
Well it's China's turn again. So let's look at how China is re-establishing that hierarchy in the far East. It starts with the global hubs. Remember the 40 dots on the nighttime map that show the hubs of the global economy? East Asia today has more of those global hubs than any other region in the world. Tokyo, Seoul, Beijing, Shanghai, Hong Kong, Singapore and Sidney. These are the filters and funnels of global capital. Trillions of dollars a year are being brought into the region, so much of it being invested into China.
Nu is China weer aan de beurt. Dus laten we eens kijken hoe China die hiërarchie in het verre oosten weer aan het installeren is. Het begint met mondiale centra. Denk aan de 40 punten op de nachtelijke kaart die de centra van de wereldeconomie laten zien. Oost-Azië heeft vandaag meer van die mondiale centra dan welke andere regio ter wereld ook. Tokio, Seoul, Beijing, Shanghai, Hong Kong, Singapore en Sidney. Dat zijn de filters en trechters van het wereldkapitaal. Biljoenen dollars worden per jaar binnengebracht in de regio. Veel ervan wordt geïnvesteerd in China.
Then there is trade. These vectors and arrows represent ever stronger trade relationships that China has with every country in the region. Specifically, it targets Japan and Korea and Australia, countries that are strong allies of the United States. Australia, for example, is heavily dependent on exporting iron ore and natural gas to China. For poorer countries, China reduces tariffs so that Laos and Cambodia can sell their goods more cheaply and become dependent on exporting to China as well.
Dan is er de handel. Deze vectoren en pijlen staan voor de steeds sterkere handelsrelaties die China heeft met alle landen in de regio. Vooral met Japan, Zuid-Korea en Australië, landen die sterke bondgenoten van de Verenigde Staten zijn. Australië, bijvoorbeeld, is sterk afhankelijk van het exporteren van ijzererts en aardgas naar China. Voor de armere landen verlaagt China de invoertarieven zodat Laos en Cambodja hun goederen goedkoper kunnen verkopen en ook afhankelijk worden van export naar China.
And now many of you have been reading in the news how people are looking to China to lead the rebound, the economic rebound, not just in Asia, but potentially for the world. The Asian free trade zone, almost free trade zone, that's emerging now has a greater trade volume than trade across the Pacific. So China is becoming the anchor of the economy in the region.
Velen van jullie hebben in het nieuws kunnen zien hoe mensen China zien als leider van de heropleving, de economische heropleving, niet alleen in Azië, maar mogelijk voor de hele wereld. De Aziatische vrijhandelszone, of bijna-vrijhandelszone, die in opkomst is heeft nu al een groter handelsvolume dan de handel over de Stille Oceaan. Dus China wordt het economische ankerpunt van de regio.
Another pillar of this strategy is diplomacy. China has signed military agreements with many countries in the region. It has become the hub of diplomatic institutions such as the East Asian Community. Some of these organizations don't even have the United States as a member. There is a treaty of nonaggression between countries, such that if there were a conflict between China and the United States, most countries vow to just sit it out, including American allies like Korea and Australia.
Een andere pijler van deze strategie is diplomatie. China heeft militaire overeenkomsten met vele landen in de regio ondertekend. Het is uitgegroeid tot de spil van diplomatieke instellingen zoals de Oost-Aziatische Gemeenschap. Van sommige van deze organisaties zijn de Verenigde Staten niet eens lid. Er is een niet-aanvalsverdrag tussen landen. Als er een conflict komt tussen China en de Verenigde Staten, hebben de meeste landen beloofd om neutraal te zijn, met inbegrip van Amerikaanse bondgenoten als Korea en Australië.
Another pillar of the strategy, like Russia, is demographic. China exports business people, nannies, students, teachers to teach Chinese around the region, to intermarry and to occupy ever greater commanding heights of the economies. Already ethnic Chinese people in Malaysia, Thailand and Indonesia are the real key factors and drivers in the economies there. Chinese pride is resurgent in the region as a result. Singapore, for example, used to ban Chinese language education. Now it encourages it.
Een andere pijler van de strategie is de demografische, zoals in Rusland. China exporteert mensen uit het bedrijfsleven, kindermeisjes, studenten, leerkrachten om in de regio Chinese les te geven, te trouwen en steeds meer sleutelsectoren van de economie te bezetten. Nu al zijn etnische Chinezen in Maleisië, Thailand en Indonesië de echte sleutelfactoren in de economieën aldaar. Chinese trots leeft als gevolg daarvan weer op in de regio. Singapore, bijvoorbeeld, verbood vroeger onderwijs in de Chinese taal. Nu wordt dat aangemoedigd.
If you add it all up what do you get? Well, if you remember before World War II, Japan had a vision for a greater Japanese co-prosperity sphere. What's emerging today is what you might call a greater Chinese co-prosperity sphere. So no matter what the lines on the map tell you in terms of nations and borders, what you really have emerging in the far east are national cultures, but in a much more fluid, imperial zone. All of this is happening without firing a shot.
Als je dat allemaal samentelt, wat krijg je dan? Herinner je dat vóór de Tweede Wereldoorlog, Japan een visie had voor een grotere Japanse co-welvaartsfeer. Wat vandaag in opkomst is, is wat je een grotere Chinese co-welvaartsfeer zou kunnen noemen. Dus ongeacht wat de lijnen op de kaart je vertellen in termen van naties en grenzen, wat je echt in opkomst ziet in het verre oosten zijn nationale culturen, maar in een veel vloeiender, keizerlijk gebied. Dit alles gebeurt zonder een schot te lossen.
That's most certainly not the case in the Middle East where countries are still very uncomfortable in the borders left behind by European colonialists. So what can we do to think about borders differently in this part of the world? What lines on the map should we focus on? What I want to present to you is what I call state building, day by day.
Dat is zeker niet het geval in het Midden-Oosten, waar landen nog steeds zeer ongemakkelijk omgaan met de grenzen achtergelaten door de Europese kolonisators. Wat kunnen we doen om anders te gaan denken over de grenzen in dit deel van de wereld? Op welke lijnen op de kaart moeten we onze aandacht richten? Wat ik jullie wil presenteren, is wat ik 'natievorming van dag tot dag' noem.
Let's start with Iraq. Six years after the U.S. invasion of Iraq, the country still exists more on a map than it does in reality. Oil used to be one of the forces holding Iraq together; now it is the most significant cause of the country's disintegration. The reason is Kurdistan. The Kurds for 3,000 years have been waging a struggle for independence, and now is their chance to finally have it. These are pipeline routes, which emerge from Kurdistan, which is an oil-rich region.
Laten we beginnen met Irak. Zes jaar na de Amerikaanse invasie van Irak bestaat het land nog steeds meer op de kaart dan in de werkelijkheid. Olie was een van de krachten die Irak samenhielden. Nu is het de belangrijkste oorzaak van de desintegratie van het land. De reden hiervoor is Koerdistan. De Koerden voeren al 3.000 jaar een strijd voor onafhankelijkheid. En nu zien ze eindelijk hun kans schoon. Dit zijn pijplijnroutes beginnend in Koerdistan, een olierijke regio.
And today, if you go to Kurdistan, you'll see that Kurdish Peshmerga guerillas are squaring off against the Sunni Iraqi army. But what are they guarding? Is it really a border on the map? No. It's the pipelines. If the Kurds can control their pipelines, they can set the terms of their own statehood. Now should we be upset about this, about the potential disintegration of Iraq? I don't believe we should. Iraq will still be the second largest oil producer in the world, behind Saudi Arabia. And we'll have a chance to solve a 3,000 year old dispute. Now remember Kurdistan is landlocked. It has no choice but to behave. In order to profit from its oil it has to export it through Turkey or Syria, and other countries, and Iraq itself. And therefore it has to have amicable relations with them.
Als je vandaag naar Koerdistan gaat, kan je zien dat de Koerdische Peshmerga-guerrilla zich vierkant opstelt tegen het soennitische Iraakse leger. Maar wat bewaken ze? Een grens op de kaart? Nee, het zijn de pijpleidingen. Als de Koerden hun pijpleidingen kunnen controleren, dan kunnen zij de voorwaarden voor hun eigen soevereine staat opleggen. Moeten we ons zorgen maken over de mogelijke desintegratie van Irak? Ik denk van niet. Irak zal nog steeds de tweede grootste olieproducent in de wereld blijven, na Saoedi-Arabië. En we krijgen een kans om een 3.000 jaar oud conflict op te lossen. Denk eraan dat Koerdistan ingesloten is. Het heeft geen andere keuze dan zich te gedragen. Om te profiteren van zijn olie moet het die exporteren via Turkije of Syrië, en andere landen, en via Irak zelf. Daarom moeten ze daarmee vriendschappelijke betrekkingen onderhouden.
Now lets look at a perennial conflict in the region. That is, of course, in Palestine. Palestine is something of a cartographic anomaly because it's two parts Palestinian, one part Israel. 30 years of rose garden diplomacy have not delivered us peace in this conflict. What might? I believe that what might solve the problem is infrastructure. Today donors are spending billions of dollars on this. These two arrows are an arc, an arc of commuter railroads and other infrastructure that link the West Bank and Gaza.
Laten we nu kijken naar een eeuwig conflict in de regio. Dat is, uiteraard, in Palestina. Palestina is een soort cartografische anomalie omdat het uit twee delen Palestina en één deel Israël bestaat. 30 jaar van rozentuindiplomatie hebben ons geen vrede in dit conflict gebracht. Wat dan wel? Ik denk dat infrastructuurwerken het probleem zouden kunnen oplossen. Vandaag besteden donoren hieraan miljarden dollars. Deze twee pijlen stellen een boog voor, een boog van forensenspoorwegen en andere infrastructuur die de Westelijke Jordaanoever en Gaza met elkaar verbinden.
If Gaza can have a functioning port and be linked to the West Bank, you can have a viable Palestinian state, Palestinian economy. That, I believe, is going to bring peace to this particular conflict. The lesson from Kurdistan and from Palestine is that independence alone, without infrastructure, is futile.
Als Gaza een goed functionerende haven kan hebben en gekoppeld wordt aan de Westelijke Jordaanoever, dan kunnen we een levensvatbare Palestijnse staat hebben, een Palestijnse economie. Dat gaat volgens mij vrede te brengen voor dit specifieke conflict. De les die we uit Koerdistan en Palestina kunnen leren, is dat onafhankelijkheid alleen, zonder infrastructuur, zinloos is.
Now what might this entire region look like if in fact we focus on other lines on the map besides borders, when the insecurities might abate? The last time that was the case was actually a century ago, during the Ottoman Empire. This is the Hejaz Railway. The Hejaz Railway ran from Istanbul to Medina via Damascus. It even had an offshoot running to Haifa in what is today Israel, on the Mediterranean Sea. But today the Hejaz Railway lies in tatters, ruins. If we were to focus on reconstructing these curvy lines on the map, infrastructure, that cross the straight lines, the borders, I believe the Middle East would be a far more peaceful region.
Hoe zou deze hele regio eruitzien als we ons zouden richten op andere lijnen op de kaart dan de grenzen, wanneer de onzekerheden zouden afnemen? De laatste keer dat dat het geval was, was eigenlijk een eeuw geleden, tijdens het Ottomaanse Rijk. Dit is de Hijaz-spoorlijn. De Hijaz-spoorlijn liep van Istanbul naar Medina via Damascus. Ze had zelfs een uitloper naar Haïfa, in wat nu Israël is, aan de Middellandse Zee. Maar vandaag ligt de Hijaz-spoorlijn in duigen, in ruïnes. Als we focussen op de wederopbouw van deze bochtige lijnen op de kaart, infrastructuurwerken, die de rechte lijnen, de grenzen overschrijden, dan denk ik dat het Midden-Oosten een veel rustiger regio zou worden.
Now let's look at another part of the world, the former Soviet Republics of Central Asia, the 'stans. These countries' borders originate from Stalin's decrees. He purposely did not want these countries to make sense. He wanted ethnicities to mingle in ways that would allow him to divide and rule. Fortunately for them, most of their oil and gas resources were discovered after the Soviet Union collapsed.
Laten we nu eens kijken naar een ander deel van de wereld, de voormalige Sovjet-republieken van Centraal-Azië, de 'Stans'. De grenzen van deze landen zijn afkomstig van Stalins decreten. Hij wilde hier met opzet geen zinvolle landen van maken. Hij wilde dat de etniciteiten zich zouden mengen op een manier die hem in staat zou stellen een 'verdeel en heers'-politiek te voeren. Gelukkig voor hen werden de meeste van hun olie-en gasbronnen ontdekt nadat de Sovjet-Unie in elkaar stortte.
Now I know some of you may be thinking, "Oil, oil, oil. Why is it all he's talking about is oil?" Well, there is a big difference in the way we used to talk about oil and the way we're talking about it now. Before it was, how do we control their oil? Now it's their oil for their own purposes. And I assure you it's every bit as important to them as it might have been to colonizers and imperialists. Here are just some of the pipeline projections and possibilities and scenarios and routes that are being mapped out for the next several decades. A great deal of them.
Nu weet ik dat sommigen van jullie misschien denken: "Olie, olie, olie. Waarom praat hij alleen maar over olie? " Er is een groot verschil in de manier waarop we vroeger over olie praatten en de manier waarop we er nu over praten. Vroeger was de vraag: hoe controleren wij hun olie? Nu is het hun olie, voor hun eigen doeleinden. Ik verzeker je dat die voor hen net zo belangrijk is als hij was voor de kolonisten en imperialisten. Hier zijn slechts enkele van de pijpleidingprojecten, mogelijkheden, scenario's en routes die worden uitgestippeld voor de komende decennia. Een groot deel ervan.
For a number of countries in this part of the world, having pipelines is the ticket to becoming part of the global economy and for having some meaning besides the borders that they are not loyal to themselves. Just take Azerbaijan. Azerbaijan was a forgotten corner of the Caucuses, but now with the Baku-Tbilisi-Ceyhan pipeline into Turkey, it has rebranded itself as the frontier of the west.
Voor een aantal landen in dit deel van de wereld zijn pijpleidingen het ticket waarmee ze deel gaan uitmaken van de mondiale economie en een betekenis krijgen naast de grenzen die hen zijn opgelegd. Neem nu Azerbeidzjan. Azerbeidzjan was een vergeten hoek in de Kaukasus. Maar nu, met de Baku-Tbilisi-Ceyhan-pijpleiding naar Turkije, heeft het zichzelf omgedoopt tot de grens van het westen.
Then there is Turkmenistan, which most people think of as a frozen basket case. But now it's contributing gas across the Caspian Sea to provide for Europe, and even a potentially Turkmen- Afghan-Pakistan-India pipeline as well.
Dan is er nog Turkmenistan, dat de meeste mensen zien als een bevroren lap grond. Maar nu levert het gas over de Kaspische Zee naar Europa, en er is zelfs een Turkmeens- Afghaans-Pakistaans-Indiase pijplijn gepland.
Then there is Kazakhstan, which didn't even have a name before. It was more considered South Siberia during the Soviet Union. Today most people recognize Kazakhstan as an emerging geopolitical player. Why? Because it has shrewdly designed pipelines to flow across the Caspian, north through Russia, and even east to China. More pipelines means more silk roads, instead of the Great Game. The Great Game connotes dominance of one over the other. Silk road connotes independence and mutual trust. The more pipelines we have, the more silk roads we'll have, and the less of a dominant Great Game competition we'll have in the 21st century.
Dan is er Kazachstan, dat ervoor niet eens een naam had. Het werd tijdens de Sovjet-Unie meer als Zuid-Siberië beschouwd. Tegenwoordig erkennen de meeste mensen Kazachstan als een opkomende geopolitieke speler. Waarom? Omdat het slim ontworpen pijpleidingen heeft over de Kaspische Zee, naar het noorden door Rusland en zelfs naar China. Meer pijplijnen betekenen meer zijderoutes, in plaats van het Grote Spel. Het Grote Spel gaat om dominantie van de ene over de andere. Zijderoutes betekenen onafhankelijkheid en wederzijds vertrouwen. Hoe meer pijpleidingen we hebben, des te meer zijderoutes we hebben, en des te minder van die dominante Grote Spel-competitie in de 21e eeuw.
Now let's look at the only part of the world that really has brought down its borders, and how that has enhanced its strength. And that is, of course, Europe. The European Union began as just the coal and steel community of six countries, and their main purpose was really to keep the rehabilitation of Germany to happen in a peaceful way. But then eventually it grew into 12 countries, and those are the 12 stars on the European flag. The E.U. also became a currency block, and is now the most powerful trade block in the entire world. On average, the E.U. has grown by one country per year since the end of the Cold War. In fact most of that happened on just one day. In 2004, 15 new countries joined the E.U. and now you have what most people consider a zone of peace spanning 27 countries and 450 million people.
Kijk nu even naar het enige deel van de wereld dat zijn grenzen echt heeft neergehaald, en hoe dat zijn kracht heeft versterkt. Dat is natuurlijk Europa. De Europese Unie begon als een kolen-en-staal gemeenschap van zes landen. Hun belangrijkste doel was het herstel van Duitsland op een vreedzame manier te laten gebeuren . Maar het groeide uiteindelijk uit tot 12 landen. Dat zijn de 12 sterren op de Europese vlag. De E.U. werd ook een munteenheid, en is nu het machtigste handelsblok in de hele wereld. Gemiddeld is de E.U. met een land per jaar aangegroeid sinds het einde van de Koude oorlog. In feite gebeurde de grootste groei op één enkele dag. In 2004 zijn 15 nieuwe landen toegetreden tot de E.U. en nu heb je wat de meeste mensen beschouwen als een zone van vrede die 27 landen omspant, en 450 miljoen mensen.
So what is next? What is the future of the European Union? Well in light blue, you see the zones or the regions that are at least two-thirds or more dependent on the European Union for trade and investment. What does that tell us? Trade and investment tell us that Europe is putting its money where its mouth is. Even if these regions aren't part of the E.U., they are becoming part of its sphere of influence. Just take the Balkans. Croatia, Serbia Bosnia, they're not members of the E.U. yet. But you can get on a German ICE train and make it almost to Albania. In Bosnia you use the Euro currency already, and that's the only currency they're probably ever going to have.
Wat is de volgende stap? Wat is de toekomst van de Europese Unie? In lichtblauw zie je hier de zones of de regio's die ten minste voor twee derde of meer afhankelijk zijn van de Europese Unie voor handel en investeringen. Wat betekent dat? Handel en investeringen vertellen ons dat Europa waar kiest voor zijn geld. Zelfs als deze regio's geen onderdeel zijn van de E.U., worden ze deel van haar invloedssfeer. Neem de Balkan. Kroatië, Servië Bosnië, ze zijn nog geen lid van de E.U.. Maar je kan met een Duitse ICE-trein al bijna tot Albanië rijden. In Bosnië gebruiken ze de euro al, en dat is de enige munt die ze waarschijnlijk ooit zullen hebben.
So, looking at other parts of Europe's periphery, such as North Africa. On average, every year or two, a new oil or gas pipeline opens up under the Mediterranean, connecting North Africa to Europe. That not only helps Europe diminish its reliance on Russia for energy, but if you travel to North Africa today, you'll hear more and more people saying that they don't really think of their region as the Middle East. So in other words, I believe that President Sarkozy of France is right when he talks about a Mediterranean union.
Kijk nu naar andere delen van de periferie van Europa, zoals Noord-Afrika. Gemiddeld gaat om de twee jaar een nieuwe olie- of gaspijpleiding open onder de Middellandse Zee en verbindt Noord-Afrika met Europa. Dat helpt Europa niet alleen zijn afhankelijkheid van Rusland voor energie te verminderen, maar als je vandaag naar Noord-Afrika, hoor je steeds meer mensen zeggen dat ze hun regio niet echt als het Midden-Oosten beschouwen. Daarom geloof ik dat president Sarkozy van Frankrijk gelijk heeft als hij spreekt over een Mediterrane Unie.
Now let's look at Turkey and the Caucasus. I mentioned Azerbaijan before. That corridor of Turkey and the Caucasus has become the conduit for 20 percent of Europe's energy supply. So does Turkey really have to be a member of the European Union? I don't think it does. I think it's already part of a Euro-Turkish superpower.
Laten we nu eens kijken naar Turkije en de Kaukasus. Ik had het over Azerbeidjan. Die corridor van Turkije en de Kaukasus is uitgegroeid tot het kanaal van 20 procent van de Europese energievoorziening. Moet Turkije echt lid worden van de Europese Unie? Ik denk niet dat dat nodig is. Ik denk dat het al deel uitmaakt van een Euro-Turkse grootmacht.
So what's next? Where are we going to see borders change and new countries born? Well, South Central Asia, South West Asia is a very good place to start. Eight years after the U.S. invaded Afghanistan there is still a tremendous amount of instability. Pakistan and Afghanistan are still so fragile that neither of them have dealt constructively with the problem of Pashtun nationalism. This is the flag that flies in the minds of 20 million Pashtuns who live on both sides of the Afghan and Pakistan border.
Wat nu? Waar gaan we nog grenzen zien veranderen en nieuwe landen geboren zien worden? Zuid-Centraal-Azië een Zuid-West-Azië zijn daar goede plaatsen voor. Acht jaar na de Amerikaanse invasie in Afghanistan is het daar nog enorm instabiel. Pakistan en Afghanistan zijn nog zo kwetsbaar omdat geen van beide op constructieve wijze zijn omgegaan met het probleem van het Pashtun-nationalisme. Deze vlag wappert in de geesten van 20 miljoen Pashtuns, die leven aan beide zijden van de de Afghaans-Pakistaanse grens.
Let's not neglect the insurgency just to the south, Balochistan. Two weeks ago, Balochi rebels attacked a Pakistani military garrison, and this was the flag that they raised over it. The post-colonial entropy that is happening around the world is accelerating, and I expect more such changes to occur in the map as the states fragment.
Laten we niet voorbijgaan aan de opstand in het zuiden. Baluchistan. Twee weken geleden vielen Baluchi-rebellen een Pakistaans militair garnizoen aan en dit was de vlag die zij er plantten. De post-koloniale entropie, die over de hele wereld om zich heen grijpt, gaat steeds sneller. Ik verwacht nog meer van dergelijke veranderingen in de kaart naarmate staten verder fragmenteren.
Of course, we can't forget Africa. 53 countries, and by far the most number of suspiciously straight lines on the map. If we were to look at all of Africa we could most certainly acknowledge far more, tribal divisions and so forth. But let's just look at Sudan, the second-largest country in Africa. It has three ongoing civil wars, the genocide in Darfur, which you all know about, the civil war in the east of the country, and south Sudan. South Sudan is going to be having a referendum in 2011 in which it is very likely to vote itself independence.
Natuurlijk mogen we Afrika niet vergeten. 53 landen, en veruit het grootste aantal met verdacht rechte grenslijnen op de kaart. Als we kijken naar heel Afrika, kunnen we zeker veel meer tribale grenzen herkennen, enzovoort. Maar laten we gewoon kijken naar Soedan, het tweede grootste land in Afrika. Het heeft drie lopende burgeroorlogen, de genocide in Darfur, waar je zeker al van hebt gehoord, de burgeroorlog in het oosten van het land, en Zuid-Soedan. Zuid-Soedan zal een referendum houden in 2011 en zal zeer waarschijnlijk voor onafhankelijkheid stemmen .
Now let's go up to the Arctic Circle. There is a great race on for energy resources under the Arctic seabed. Who will win? Canada? Russia? The United States? Actually Greenland. Several weeks ago Greenland's [60,000] people voted themselves self-governance rights from Denmark. So Denmark is about to get a whole lot smaller.
Nu gaan we naar de poolcirkel. Er loopt een geweldige race naar energiebronnen onder de Arctische zeebodem. Wie zal winnen? Canada? Rusland? De Verenigde Staten? Eigenlijk Groenland. Enkele weken geleden stemden Groenlands 600.000 mensen voor onafhankelijkheid van Denemarken. Denemarken gaat dus een heel stuk kleiner worden.
What is the lesson from all of this? Geopolitics is a very unsentimental discipline. It's constantly morphing and changing the world, like climate change. And like our relationship with the ecosystem we're always searching for equilibrium in how we divide ourselves across the planet. Now we fear changes on the map. We fear civil wars, death tolls, having to learn the names of new countries. But I believe that the inertia of the existing borders that we have today is far worse and far more violent.
Wat is de les uit dit alles? Geopolitiek is een zeer onsentimentele discipline. Ze vindt zich voortdurend opnieuw uit en verandert de wereld, zoals de klimaatverandering. Net als in onze relatie met het ecosysteem zijn we altijd op zoek naar evenwicht in hoe we ons verdelen over de hele planeet. Nu vrezen wij voor veranderingen op de kaart. Wij vrezen voor burgeroorlogen, doden, we zullen de namen van nieuwe landen moeten leren. Maar ik denk dat de starheid van de bestaande grenzen van vandaag veel erger en veel gewelddadiger is.
The question is how do we change those borders, and what lines do we focus on? I believe we focus on the lines that cross borders, the infrastructure lines. Then we'll wind up with the world we want, a borderless one. Thank you. (Applause)
De vraag is hoe we die grenzen veranderen, en waar we eerst onze aandacht op richten. Ik denk dat we ons moeten richten op de lijnen die grenzen oversteken, de infrastructuurlijnen, zodat we uitmonden in de wereld die we willen, een wereld zonder grenzen. Dank je. (Applaus)