Ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα; Πριν απαντήσετε, ρίξτε μια ματιά σε αυτόν τον χάρτη. Ο σύγχρονος πολιτικός χάρτης δείχνει ότι υπάρχουν πάνω από 200 χώρες στον κόσμο σήμερα. Πιθανόν περισσότερες από κάθε άλλη φορά εδώ και αιώνες. Τώρα πολλοί από εσάς θα έχετε ενστάσεις. Για εσάς αυτός θα ήταν ένας πιο κατάλληλος χάρτης. Θα τον ονομάζατε ΤΕDιστάν. Στο ΤΕDιστάν δεν υπάρχουν σύνορα, μόνο συνδεόμενοι και ασύνδετοι τόποι. Οι περισσότεροι από εσάς πιθανόν κατοικείτε σε μια από τις 40 κουκκίδες σε αυτήν την οθόνη, από τις πολλές περισσότερες που αντιπροσωπεύουν το 90 τοις εκατό της παγκόσμιας οικονομίας.
Do we live in a borderless world? Before you answer that, have a look at this map. Contemporary political map shows that we have over 200 countries in the world today. That's probably more than at any time in centuries. Now, many of you will object. For you this would be a more appropriate map. You could call it TEDistan. In TEDistan, there are no borders, just connected spaces and unconnected spaces. Most of you probably reside in one of the 40 dots on this screen, of the many more that represent 90 percent of the world economy.
Αλλά ας μιλήσουμε για το 90 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού που δεν θα φύγει ποτέ από το μέρος όπου γεννήθηκε. Για αυτούς, τα έθνη, οι χώρες, τα όρια, τα σύνορα έχουν ακόμη μεγάλη σημασία, και συχνά με βίαιο τρόπο. Τώρα, εδώ στο ΤΕD λύνουμε μερικούς από τους σπουδαιότερους γρίφους της επιστήμης και από τα μυστήρια του σύμπαντος. Λοιπόν, να ένα θεμελιώδες πρόβλημα που δεν έχουμε λύσει: τη βασική πολιτική μας γεωγραφία. Πώς διανέμουμε τους εαυτούς μας στον κόσμο;
But let's talk about the 90 percent of the world population that will never leave the place in which they were born. For them, nations, countries, boundaries, borders still matter a great deal, and often violently. Now here at TED, we're solving some of the great riddles of science and mysteries of the universe. Well here is a fundamental problem we have not solved: our basic political geography. How do we distribute ourselves around the world?
Αυτό είναι σημαντικό γιατί οι συνοριακές διαμάχες δικαιολογούν τόσο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Οι συνοριακές διαμάχες μπορούν να εκτροχιάσουν τόσο μεγάλο μέρος της προόδου που ελπίζουμε να επιτύχουμε εδώ. Γι'αυτό νομίζω ότι χρειαζόμαστε βαθύτερη αντίληψη του πώς οι άνθρωποι, τα χρήματα, η εξουσία, η θρησκεία, ο πολιτισμός, η τεχνολογία αλληλεπιδρούν στο να αλλάζουν τον παγκόσμιο χάρτη. Και μπορούμε να προσπαθούμε να προβλέπουμε αυτές τις αλλαγές, και να τις οδηγούμε σε μια πιο εποικοδομητική κατεύθυνση.
Now this is important, because border conflicts justify so much of the world's military-industrial complex. Border conflicts can derail so much of the progress that we hope to achieve here. So I think we need a deeper understanding of how people, money, power, religion, culture, technology interact to change the map of the world. And we can try to anticipate those changes, and shape them in a more constructive direction.
Γι'αυτό θα κοιτάξουμε μερικούς χάρτες του παρελθόντος, του παρόντος και μερικούς χάρτες που δεν έχετε δει προκειμένου να πάρουμε μια ιδέα του πού πηγαίνουν τα πράγματα. Ας αρχίσουμε με τον κόσμο το 1945. Το 1945 υπήρχαν μόνο 100 χώρες στον κόσμο. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη, αλλά είχε ακόμη πολλές υπερπόντιες αποικίες: Γαλλική Δυτική Αφρική, Βρετανική Ανατολική Αφρική, Νότια Ασία και ούτω καθεξής. 'Επειτα προς το τέλος της δεκαετίας του '40, του '50, του '60, του '70 και του '80 κύματα απο-αποικιοποίησης έλαβαν χώρα. Πάνω από 50 νέες χώρες γεννήθηκαν. Μπορείτε να δείτε ότι η Αφρική κατακερματίστηκε. Η Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές τα έθνη της Νοτιανατολικής Ασίας δημιουργήθηκαν. Μετά ήρθε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Είχατε τη δημιουργία νέων κρατών στην Ανατολική Ευρώπη, τις πρώην Γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες και τα Βαλκάνια, και τα -σταν στην κεντρική Ασία.
So we're going to look at some maps of the past, the present and some maps you haven't seen in order to get a sense of where things are going. Let's start with the world of 1945. 1945 there were just 100 countries in the world. After World War II, Europe was devastated, but still held large overseas colonies: French West Africa, British East Africa, South Asia, and so forth. Then over the late '40s, '50s, '60s, '70s and '80s, waves of decolonization took place. Over 50 new countries were born. You can see that Africa has been fragmented. India, Pakistan, Bangladesh, South East Asian nations created. Then came the end of the Cold War. The end of the Cold War and the disintegration of the Soviet Union. You had the creation of new states in Eastern Europe, the former Yugoslav republics and the Balkans, and the 'stans of central Asia.
Σήμερα έχουμε 200 χώρες στον κόσμο. Ολόκληρος ο πλανήτης καλύπτεται από κυρίαρχα, ανεξάρτητα έθνη-κράτη. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι κερδίζει ένα κράτος, το χάνει κάποιο άλλο; Ας επικεντρωθούμε σε μια από τις πιο στρατηγικές περιοχές του κόσμου, την Ανατολική Ευρασία. Οπως μπορείτε να δείτε σε αυτόν τον χάρτη, η Ρωσία είναι ακόμη η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο. Και όπως ξέρετε, η Κίνα είναι η πιο πολυπληθής. Και μοιράζονται ένα μακρύ χερσαίο σύνορο.
Today we have 200 countries in the world. The entire planet is covered by sovereign, independent nation-states. Does that mean that someone's gain has to be someone else's loss? Let's zoom in on one of the most strategic areas of the world, Eastern Eurasia. As you can see on this map, Russia is still the largest country in the world. And as you know, China is the most populous. And they share a lengthy land border.
Αυτό που δεν βλέπετε σε αυτόν τον χάρτη είναι ότι τα περισσότερα από τα 150 εκατομμύρια του πληθυσμού της Ρωσίας είναι συγκεντρωμένα στις δυτικές της επαρχίες και στις περιοχές που είναι κοντά στην Ευρώπη. Και μόνο 30 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στις ανατολικές της περιοχές. Μάλιστα, η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει ότι ο πληθυσμός της Ρωσίας μειώνεται προς τα 120 εκατομμύρια.
What you don't see on this map is that most of Russia's 150 million people are concentrated in its western provinces and areas that are close to Europe. And only 30 million people are in its eastern areas. In fact, the World Bank predicts that Russia's population is declining towards about 120 million people
Και υπάρχει κάτι ακόμη που δεν βλέπετε σε αυτόν τον χάρτη. Ο Στάλιν, ο Χρουστσώφ και άλλοι Σοβιετικοί ηγέτες ανάγκασαν τους Ρώσους να μετακινηθούν προς την άπω ανατολή σε γκούλαγκ, σε στρατόπεδα εργασίας, σε πυρηνικές πόλεις, σε οτιδήποτε ήταν η περίπτωση. Αλλά καθώς οι τιμές του πετρελαίου ανέβαιναν, οι ρωσικές κυβερνήσεις επένδυσαν σε υποδομές προκειμένου να ενώσουν τη χώρα, ανατολή και δύση. Αλλα τίποτα δεν επηρέασε με πιο διεστραμμένο τρόπο τη δημογραφική κατανομή της Ρωσίας. Επειδή οι άνθρωποι στα ανατολικά, που δεν ήθελαν έτσι κι αλλιώς να βρίσκονται εκεί, ανέβηκαν σε αυτά τα τρένα και πήραν αυτούς τους δρόμους και γύρισαν πίσω στα δυτικά. Ως αποτέλεσμα, στη ρωσική άπω ανατολή σήμερα, η οποία έχει το διπλάσιο μέγεθος της Ινδίας, έχετε ακριβώς έξι εκατομμύρια Ρώσους.
And there is another thing that you don't see on this map. Stalin, Khrushchev and other Soviet leaders forced Russians out to the far east to be in gulags, labor camps, nuclear cities, whatever the case was. But as oil prices rose, Russian governments have invested in infrastructure to unite the country, east and west. But nothing has more perversely impacted Russia's demographic distribution, because the people in the east, who never wanted to be there anyway, have gotten on those trains and roads and gone back to the west. As a result, in the Russian far east today, which is twice the size of India, you have exactly six million Russians.
Ας πάρουμε μια εικόνα του τι γίνεται σε αυτό το μέρος του κόσμου. Μπορούμε να αρχίσουμε με τη Μογγολία, ή όπως τη λένε μερικοί, τη Μεταλ-λία (Mine-golia). Γιατί τη λένε έτσι; Επειδή στη Μεταλ-λία, Κινέζικες εταιρείες λειτουργούν και κατέχουν τα περισσότερα από τα μεταλλεία--χαλκού, ψευδάργυρου, χρυσού-- και μεταφέρουν με φορτηγά τους πόρους νότια και ανατολικά στην ηπειρωτική Κίνα. Η Κίνα δεν κατακτά τη Μογγολία. Την αγοράζει. Κάποτε κατακτούσαμε τις αποικίες. Σήμερα οι χώρες αγοράζονται.
So let's get a sense of what is happening in this part of the world. We can start with Mongolia, or as some call it, Mine-golia. Why do they call it that? Because in Mine-golia, Chinese firms operate and own most of the mines -- copper, zinc, gold -- and they truck the resources south and east into mainland China. China isn't conquering Mongolia. It's buying it. Colonies were once conquered. Today countries are bought.
Λοιπόν, ας εφαρμόσουμε αυτή την αρχή στη Σιβηρία. Τη Σιβηρία οι περισσότεροι από σας πιθανόν τη θεωρείτε ένα ψυχρό, έρημο, αβίωτο μέρος. Αλλά στην πραγματικότητα, με την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις αυξανόμενες θερμοκρασίες, ξαφνικά έχετε τεράστια σιτοχώραφα και βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, και σιτηρά που παράγονται στη Σιβηρία. Αλλά ποιον θα θρέψουν; Ε, λοιπόν, μόλις στην άλλη πλευρά του ποταμού Αμο, στις επαρχίες Χέιλονγκτζιανγκ και Χαρμπίν της Κίνας υπάρχουν πάνω από 100 εκατομμύρια άνθρωποι. Περισσότεροι από ολόκληρο τον πληθυσμό της Ρωσίας.
So let's apply this principle to Siberia. Siberia most of you probably think of as a cold, desolate, unlivable place. But in fact, with global warming and rising temperatures, all of a sudden you have vast wheat fields and agribusiness, and grain being produced in Siberia. But who is it going to feed? Well, just on the other side of the Amo River, in the Heilongjiang and Harbin provinces of China, you have over 100 million people. That's larger than the entire population of Russia.
Κάθε χρόνο, για τουλάχιστον μια δεκαετία ή και παραπάνω, 60,000 από αυτούς "ψηφίζουν με τα πόδια τους", περνούν απέναντι, κινούνται βόρια και κατοικούν αυτή την έρημη περιοχή. Στήνουν τις δικές τους αγορές και ιατρικές κλινικές. Εχουν αναλάβει τη βιομηχανία ξυλείας και στέλνουν τη ξυλεία ανατολικά, πίσω στην Κίνα. Και πάλι όπως με τη Μογγολία, η Κίνα δεν κατακτά τη Ρωσία. Απλά την νοικιάζει. Αυτό το ονομάζω παγκοσμιοποίηση κινέζικου στυλ.
Every single year, for at least a decade or more, [60,000] of them have been voting with their feet, crossing, moving north and inhabiting this desolate terrain. They set up their own bazaars and medical clinics. They've taken over the timber industry and been shipping the lumber east, back into China. Again, like Mongolia, China isn't conquering Russia. It's just leasing it. That's what I call globalization Chinese style.
Τώρα να πώς ο χάρτης της περιοχής ίσως να δείχνει σε 10 με 20 χρόνια. Αλλα για ένα λεπτό. Αυτός ο χάρτης είναι 700 ετών. Αυτός είναι ο χάρτης της Δυναστείας Γιουάν, καθοδηγούμενης από τον Κούμπλα Χαν, τον εγγονό του Τζένγκις Χαν. Άρα η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται απαραίτητα, αλλά ομοιοκαταληκτεί.
Now maybe this is what the map of the region might look like in 10 to 20 years. But hold on. This map is 700 years old. This is the map of the Yuan Dynasty, led by Kublai Khan, the grandson of Genghis Khan. So history doesn't necessarily repeat itself, but it does rhyme.
Αυτό απλά για να σας δώσω μια γεύση του τι συμβαίνει σε αυτό το μέρος του κόσμου. Και πάλι, παγκοσμιοποίηση κινέζικου στυλ. Επειδή η παγκοσμιοποίηση μας ανοίγει κάθε είδους δρόμους που υπονομεύουν και αλλάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε για την πολιτική γεωγραφία. 'Αρα στην ιστορία της Ανατολικής Ασίας, στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι δεν σκέφτονται με όρους εθνών και συνόρων. Σκέφτονται περισσότερο με όρους αυτοκρατοριών και ιεραρχιών, συνήθως Κινέζικων ή Ιαπωνικών.
This is just to give you a taste of what's happening in this part of the world. Again, globalization Chinese style. Because globalization opens up all kinds of ways for us to undermine and change the way we think about political geography. So, the history of East Asia in fact, people don't think about nations and borders. They think more in terms of empires and hierarchies, usually Chinese or Japanese.
Ε, λοιπόν είναι η σειρά της Κίνας και πάλι. Γι'αυτό ας δούμε πώς η Κίνα επανεγκαθιστά αυτή την ιεραρχία στην άπω ανατολή. Ξεκινά με τους παγκόσμιους κόμβους. Θυμηθείτε τις 40 κουκκίδες του νυχτερινού χάρτη που δείχνουν τους κόμβους της παγκόσμιας οικονομίας. Η Ανατολική Ασία έχει σήμερα τους περισσότερους από αυτούς τους παγκόσμιους κόμβους από κάθε άλλη περιοχή στον κόσμο. Τόκυο, Σεούλ, Πεκίνο, Σανγκάη, Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη και Σίδνευ. Αυτά είναι τα φίλτρα και τα χωνιά του παγκόσμιου κεφαλαίου. Τρισεκατομμύρια δολαρίων το χρόνο φθάνουν στην περιοχή. Μεγάλο μέρος αυτών επενδύεται στην Κίνα.
Well it's China's turn again. So let's look at how China is re-establishing that hierarchy in the far East. It starts with the global hubs. Remember the 40 dots on the nighttime map that show the hubs of the global economy? East Asia today has more of those global hubs than any other region in the world. Tokyo, Seoul, Beijing, Shanghai, Hong Kong, Singapore and Sidney. These are the filters and funnels of global capital. Trillions of dollars a year are being brought into the region, so much of it being invested into China.
'Επειτα υπάρχει το εμπόριο. Αυτά τα διανύσματα και τα τόξα αναπαριστούν τις ενδυναμωμένες εμπορικές σχέσεις που έχει η Κίνα με κάθε άλλη χώρα στην περιοχή. Ειδικότερα στοχεύει την Ιαπωνία και την Κορέα και την Αυστραλία, χώρες που είναι ισχυροί σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, εξαρτώνται πολλά από την εξαγωγή σιδηρομεταλλεύματος, φυσικού αερίου στην Κίνα. Για τις φτωχότερες χώρες, η Κίνα μειώνει τους δασμούς προκειμένου το Λάος και η Καμπότζη να μπορούν να πωλούν τα αγαθά τους φθηνότερα και να εξαρτώνται από τις εξαγωγές στην Κίνα.
Then there is trade. These vectors and arrows represent ever stronger trade relationships that China has with every country in the region. Specifically, it targets Japan and Korea and Australia, countries that are strong allies of the United States. Australia, for example, is heavily dependent on exporting iron ore and natural gas to China. For poorer countries, China reduces tariffs so that Laos and Cambodia can sell their goods more cheaply and become dependent on exporting to China as well.
Και τώρα πολλοί από σας διαβάζετε στα νέα πως οι άνθρωποι αποβλέπουν στην Κίνα προκειμένου να ηγηθεί της επανάκαμψης, της οικονομικής επανάκαμψης, όχι μόνο στην Ασία, αλλά δυνητικά σε όλο τον κόσμο. Η Ασιατική ελεύθερη ζώνη εμπορίου, η σχεδόν ελεύθερη ζώνη εμπορίου που αναδύεται τώρα έχει μεγαλύτερο εμπορικό όγκο απ' ότι το εμπόριο πέραν του Ειρηνικού. 'Αρα η Κίνα γίνεται η άγκυρα της οικονομίας στη περιοχή.
And now many of you have been reading in the news how people are looking to China to lead the rebound, the economic rebound, not just in Asia, but potentially for the world. The Asian free trade zone, almost free trade zone, that's emerging now has a greater trade volume than trade across the Pacific. So China is becoming the anchor of the economy in the region.
'Ενας άλλος πυλώνας αυτής της στρατηγικής είναι η διπλωματία. Η Κίνα έχει υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες με πολλές χώρες στην περιοχή. Εχει γίνει κόμβος για διπλωματικούς θεσμούς όπως η Ανατολικοασιατική Κοινότητα. Μερικοί από αυτούς τους οργανισμούς ούτε καν έχουν ως μέλος τους τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει μια συνθήκη μη επίθεσης μεταξύ χωρών, τέτοια, ώστε αν υπάρξει ποτέ μια διαμάχη μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, οι περισσότερες χώρες έχουν ορκιστεί να μην ανακατευτούν, συμπεριλαμβανομένων και συμμάχων της Αμερικής, όπως η Κορέα και η Αυστραλία.
Another pillar of this strategy is diplomacy. China has signed military agreements with many countries in the region. It has become the hub of diplomatic institutions such as the East Asian Community. Some of these organizations don't even have the United States as a member. There is a treaty of nonaggression between countries, such that if there were a conflict between China and the United States, most countries vow to just sit it out, including American allies like Korea and Australia.
Αλλος ένας πυλώνας της στρατηγικής, όπως και για τη Ρωσία, είναι δημογραφικός. Η Κίνα εξάγει επιχειρηματίες, νταντάδες, μαθητές, δασκάλους που διδάσκουν Κινέζικα σε όλη την περιοχή, που παντρεύονται μεταξύ τους και καταλαμβάνουν ακόμη υψηλότερα πόστα στις οικονομίες. Ηδη άνθρωποι Κινέζικης καταγωγής στη Μαλαισία, την Ταϋλάνδη και την Ινδονησία βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά και είναι οι κινητήριες δυνάμεις στις οικονομίες εκεί. Κατ΄αποτέλεσμα, η Κινέζικη περηφάνια αναδύεται στην περιοχή. Η Σιγκαπούρη, για παράδειγμα, απαγόρευε την εκμάθηση της Κινέζικης γλώσσας. Τώρα την ενθαρρύνει.
Another pillar of the strategy, like Russia, is demographic. China exports business people, nannies, students, teachers to teach Chinese around the region, to intermarry and to occupy ever greater commanding heights of the economies. Already ethnic Chinese people in Malaysia, Thailand and Indonesia are the real key factors and drivers in the economies there. Chinese pride is resurgent in the region as a result. Singapore, for example, used to ban Chinese language education. Now it encourages it.
Αν τα συνοψίζετε όλα αυτά, τι παίρνετε; Λοιπόν, αν θυμάστε πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιαπωνία είχε ένα όραμα για μια ευρύτερη σφαίρα Ιαπωνικής συν-ευημερίας. Αυτό που αναδύεται σήμερα είναι αυτό που θα μπορούσατε να ονομάσετε μια ευρύτερη σφαίρα Κινεζικής συν-ευημερίας. Επομένως ό,τι και να λένε οι γραμμές στον χάρτη, σε ό,τι αφορά έθνη και σύνορα, αυτό που στην πραγματικότητα αναδύεται στην άπω ανατολή είναι εθνικές κουλτούρες, αλλά σε μια πιο ρευστή, αυτοκρατορική ζώνη. Kαι όλα αυτά συμβαίνουν δίχως ένα πυροβολισμό.
If you add it all up what do you get? Well, if you remember before World War II, Japan had a vision for a greater Japanese co-prosperity sphere. What's emerging today is what you might call a greater Chinese co-prosperity sphere. So no matter what the lines on the map tell you in terms of nations and borders, what you really have emerging in the far east are national cultures, but in a much more fluid, imperial zone. All of this is happening without firing a shot.
Αυτό σίγουρα δε συμβαίνει στη Μέση Ανατολή όπου οι χώρες δεν είναι ακόμη πολύ εξοικειωμένες με τα σύνορα που άφησαν πίσω τους οι Ευρωπαίοι άποικοι. Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε πράγματι να σκεφτούμε διαφορετικά τα σύνορα σε αυτό το μέρος του κόσμου; Σε ποιές γραμμές του χάρτη πρέπει να επικεντρωθούμε; Αυτό που θέλω να σας παρουσιάσω είναι αυτό που ονομάζω Κατασκευή Κρατών, μέρα με τη μέρα.
That's most certainly not the case in the Middle East where countries are still very uncomfortable in the borders left behind by European colonialists. So what can we do to think about borders differently in this part of the world? What lines on the map should we focus on? What I want to present to you is what I call state building, day by day.
Ας αρχίσουμε με το Ιράκ. 'Εξι χρόνια μετά την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ η χώρα συνεχίζει να υπάρχει περισσότερο στο χάρτη παρά στην πραγματικότητα. Το πετρέλαιο ήταν μία από τις δυνάμεις που κρατούσαν ενωμένο το Ιράκ. Τώρα είναι η πιο σημαντική αιτία για τη διάλυση της χώρας. Ο λόγος είναι το Κουρδιστάν. Οι Κούρδοι για 3,000 χρόνια αγωνίζονται για ανεξαρτησία. Και τώρα είναι η ευκαιρία τους επιτέλους να την επιτύχουν. Αυτοί είναι αγωγοί, που ξεκινούν από το Κουρδιστάν, που είναι μια περιοχή πλούσια σε πετρέλαιο.
Let's start with Iraq. Six years after the U.S. invasion of Iraq, the country still exists more on a map than it does in reality. Oil used to be one of the forces holding Iraq together; now it is the most significant cause of the country's disintegration. The reason is Kurdistan. The Kurds for 3,000 years have been waging a struggle for independence, and now is their chance to finally have it. These are pipeline routes, which emerge from Kurdistan, which is an oil-rich region.
Και σήμερα, αν πάτε στο Κουρδιστάν, θα δείτε ότι οι Κούρδοι Πεσμέργκα αντάρτες αναλαμβάνουν θέση μάχης απέναντι στο Σουνιτικό Ιρακινό στρατό. Αλλά τι φυλάσσουν; Πρόκειται αλήθεια για ένα σύνορο στο χάρτη; Οχι. Πρόκειται για τους αγωγούς. Αν οι Κούρδοι μπορούν να ελέγχουν τους αγωγούς τους, μπορούν να θέσουν τους όρους της δικής τους κρατικής υπόστασης. Θα έπρεπε μήπως να είμαστε ανάστατοι γι'αυτό, για την πιθανή διάλυση του Ιράκ; Δε νομίζω ότι θα έπρεπε. Το Ιράκ θα είναι και πάλι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο, μετά τη Σαουδική Αραβία. Και θα έχουμε την ευκαιρία να επιλύσουμε μια διαφορά 3,000 χρόνων. Θυμηθείτε ότι το Κουρδιστάν είναι περίκλειστο. Δεν μπορεί παρά να προσαρμοστεί. Προκειμένου να επωφεληθεί από το πετρέλαιο του πρέπει να το εξάγει μέσω Τουρκίας ή Συρίας, και άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Ιράκ. Και επομένως πρέπει να έχει φιλικές σχέσεις μαζί τους.
And today, if you go to Kurdistan, you'll see that Kurdish Peshmerga guerillas are squaring off against the Sunni Iraqi army. But what are they guarding? Is it really a border on the map? No. It's the pipelines. If the Kurds can control their pipelines, they can set the terms of their own statehood. Now should we be upset about this, about the potential disintegration of Iraq? I don't believe we should. Iraq will still be the second largest oil producer in the world, behind Saudi Arabia. And we'll have a chance to solve a 3,000 year old dispute. Now remember Kurdistan is landlocked. It has no choice but to behave. In order to profit from its oil it has to export it through Turkey or Syria, and other countries, and Iraq itself. And therefore it has to have amicable relations with them.
Τώρα ας δούμε τη διηνεκή διαμάχη στην περιοχή. Αυτή είναι φυσικά η Παλαιστίνη. Η Παλαιστίνη είναι ένα είδος χαρτογραφικής ανωμαλίας επειδή αποτελείται από δύο Παλαιστινιακά και ένα Ισραηλινό μέρος. 30 χρόνια διπλωματίας του Λευκού Οίκου δεν έφεραν ειρήνη σε αυτήν τη διαμάχη. Τι θα μπορούσε; Αυτό που πιστεύω ότι θα μπορούσε να επιλύσει το πρόβλημα είναι οι υποδομές. Σήμερα δωρητές ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολλαρίων σ'αυτό. Αυτά τα δύο βέλη είναι μία αψίδα, μια αψίδα σιδηροδρόμων, δρόμων και και άλλων υποδομών που συνδέουν τη Δυτική Οχθη και τη Γάζα.
Now lets look at a perennial conflict in the region. That is, of course, in Palestine. Palestine is something of a cartographic anomaly because it's two parts Palestinian, one part Israel. 30 years of rose garden diplomacy have not delivered us peace in this conflict. What might? I believe that what might solve the problem is infrastructure. Today donors are spending billions of dollars on this. These two arrows are an arc, an arc of commuter railroads and other infrastructure that link the West Bank and Gaza.
Εφόσον η Γάζα μπορέσει να έχει ένα λειτουργικό λιμάνι και να συνδεθεί με τη Δυτική Οχθη μπορούμε να έχουμε ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος, μια Παλαιστινιακή οικονομία. Αυτό, πιστεύω, θα φέρει ειρήνη σε αυτή την ιδιαίτερη διαμάχη. Το μάθημα του Κουρδιστάν και της Παλαιστίνης, είναι ότι η ανεξαρτησία από μόνη της, χωρίς υποδομές είναι μάταιη.
If Gaza can have a functioning port and be linked to the West Bank, you can have a viable Palestinian state, Palestinian economy. That, I believe, is going to bring peace to this particular conflict. The lesson from Kurdistan and from Palestine is that independence alone, without infrastructure, is futile.
Πώς θα μπορούσε να μοιάζει όλη αυτή η περιοχή αν στην πραγματικότητα επικεντρωνόμαστε σε άλλες γραμμές του χάρτη εκτός των συνόρων, πότε θα μετριάζονταν οι ανασφάλειες; Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν στην πραγματικότητα πριν από έναν αιώνα, κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτός είναι ο Σιδηρόδρομος Ηιτζάζ. Ο Σιδηρόδρομος Χιτζάζ εκτεινόταν από την Κωνσταντινούπολη ως τη Μεντίνα μέσω Δαμασκού. Είχε μάλιστα μια διακλάδωση που εκτεινόταν ως την Χάιφα στο σημερινό Ισραήλ, στη Μεσόγειο Θάλασσα. Αλλά σήμερα ο Σιδηρόδρομος Χιτζάζ είναι υπό κατάρρευση, ερειπωμένος. Αν επικεντρωνόμαστε στο να ανακατασκευάσουμε αυτές τις καμπυλωτές γραμμές στον χάρτη, τις υποδομές, που διασχίζουν τις ευθείες γραμμές των συνόρων, πιστεύω ότι η Μέση Ανατολή θα ήταν μια πολύ πιο ειρηνική περιοχή.
Now what might this entire region look like if in fact we focus on other lines on the map besides borders, when the insecurities might abate? The last time that was the case was actually a century ago, during the Ottoman Empire. This is the Hejaz Railway. The Hejaz Railway ran from Istanbul to Medina via Damascus. It even had an offshoot running to Haifa in what is today Israel, on the Mediterranean Sea. But today the Hejaz Railway lies in tatters, ruins. If we were to focus on reconstructing these curvy lines on the map, infrastructure, that cross the straight lines, the borders, I believe the Middle East would be a far more peaceful region.
Τώρα ας κοιτάξουμε ένα άλλο μέρος του κόσμου, τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, τα -σταν. Τα σύνορα αυτών των χωρών προέρχονται από τα διατάγματα του Στάλιν. Σκοπίμως ήθελε να μη βγάζουν νόημα αυτές οι χώρες. 'Ηθελε οι εθνότητες να αναμιχθούν με τρόπο ώστε να του επιτρέπει τη λογική του "διαίρει και βασίλευε". Ευτυχώς για αυτές, οι περισσότεροι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου ανακαλύφθηκαν μετά την κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης.
Now let's look at another part of the world, the former Soviet Republics of Central Asia, the 'stans. These countries' borders originate from Stalin's decrees. He purposely did not want these countries to make sense. He wanted ethnicities to mingle in ways that would allow him to divide and rule. Fortunately for them, most of their oil and gas resources were discovered after the Soviet Union collapsed.
Ξέρω ότι μερικοί από σας σκέφτεστε, "Πετρέλαιο, πετρέλαιο, πετρέλαιο. Γιατί μιλάει μόνο για πετρέλαιο;" Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στον τρόπο που μιλούσαμε κάποτε για πετρέλαιο και στο πώς μιλάμε γι'αυτό τώρα. Προηγουμένως, είχε να κάνει με το πώς να ελέγξουμε το πετρέλαιο τους; Τώρα είναι το δικό τους πετρέλαιο για τους δικούς τους σκοπούς. Και σας διαβεβαιώνω είναι το ίδιο σημαντικό για αυτούς όσο ήταν για τους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις προβλέψεις και τις πιθανότητες και τα σενάρια και τις διαδρομές των αγωγών που χαρτογραφούνται για τις επόμενες δεκαετίες. 'Ενας μεγάλος αριθμός τους.
Now I know some of you may be thinking, "Oil, oil, oil. Why is it all he's talking about is oil?" Well, there is a big difference in the way we used to talk about oil and the way we're talking about it now. Before it was, how do we control their oil? Now it's their oil for their own purposes. And I assure you it's every bit as important to them as it might have been to colonizers and imperialists. Here are just some of the pipeline projections and possibilities and scenarios and routes that are being mapped out for the next several decades. A great deal of them.
Για ορισμένες χώρες σε αυτό το μέρος του κόσμου, οι αγωγοί είναι το εισιτήριο για να γίνουν μέρος της παγκόσμιας οικονομίας και για να αποκτήσουν κάποιο νόημα, πέρα από τα σύνορα που ούτε οι ίδιες δε σέβονται. Πάρτε απλά το Αζερμπαϊτζάν. Το Αζερμπαϊτζάν ήταν μια ξεχασμένη γωνιά του Καυκάσου. Αλλά τώρα με τον αγωγό Μπακού-Τυφλίδα-Τσεϊχάν μέσω Τουρκίας επαναλάνσαριστηκε ως σύνορο της δύσης.
For a number of countries in this part of the world, having pipelines is the ticket to becoming part of the global economy and for having some meaning besides the borders that they are not loyal to themselves. Just take Azerbaijan. Azerbaijan was a forgotten corner of the Caucuses, but now with the Baku-Tbilisi-Ceyhan pipeline into Turkey, it has rebranded itself as the frontier of the west.
'Επειτα υπάρχει το Τουρκμενιστάν, το οποίο οι περισσότεροι θεωρούν χαμένη υπόθεση. Τώρα όμως συνεισφέρει φυσικό αέριο πέραν της Κασπίας Θάλασσας προμηθεύοντας την Ευρώπη καθώς επίσης και έναν πιθανό Τουρκμενο- Αφγανό-Πακιστανό-Ινδικό αγωγό.
Then there is Turkmenistan, which most people think of as a frozen basket case. But now it's contributing gas across the Caspian Sea to provide for Europe, and even a potentially Turkmen- Afghan-Pakistan-India pipeline as well.
'Επειτα υπάρχει το Καζακστάν, το όποιο δεν είχε καν όνομα πριν. 'Εθεωρείτο Νότια Σιβηρία στα χρόνια της Σοβιετικής Ενωσης. Σήμερα οι περισσότεροι αναγνωρίζουν το Καζακστάν ως έναν αναδυόμενο γεωπολιτικό παίκτη. Γιατί; Επειδή σχεδίασε έξυπνα αγωγούς που ρέουν πέραν της Κασπίας, βόρεια μέσω της Ρωσίας, ακόμη και ανατολικά προς την Κίνα. Περισσότεροι αγωγοί σημαίνει περισσότεροι "δρόμοι του μεταξιού", αντί για το Μεγάλο Παιχνίδι. Το Μεγάλο Παιχνίδι επάγεται υπεροχή του ενός έναντι του άλλου. Οι "δρόμοι του μεταξιού" επάγονται ανεξαρτησία και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Οσο περισσότερους αγωγούς έχουμε, τόσο περισσότερους "δρόμους του μεταξιού" θα αποκτήσουμε, και τόσο λιγότερο κυρίαρχο ανταγωνισμό τύπου Μεγάλου Παιχνιδιού θα έχουμε στον 21ο αιώνα.
Then there is Kazakhstan, which didn't even have a name before. It was more considered South Siberia during the Soviet Union. Today most people recognize Kazakhstan as an emerging geopolitical player. Why? Because it has shrewdly designed pipelines to flow across the Caspian, north through Russia, and even east to China. More pipelines means more silk roads, instead of the Great Game. The Great Game connotes dominance of one over the other. Silk road connotes independence and mutual trust. The more pipelines we have, the more silk roads we'll have, and the less of a dominant Great Game competition we'll have in the 21st century.
Τώρα ας δούμε το μόνο μέρος του κόσμου που έριξε στην πραγματικότητα τα σύνορα του, και πώς αυτό ενίσχυσε τη δυναμή του. Και αυτό είναι, φυσικά, η Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση ξεκίνησε απλώς ως μια κοινότητα άνθρακα και χάλυβα από έξι χώρες και ο κύριος σκοπός τους στην πραγματικότητα ήταν να συμβεί με ειρηνικό τρόπο η επανόρθωση της Γερμανίας. Σταδιακά εξελίχθηκαν οι χώρες σε 12. Και αυτά είναι τα 12 αστέρια της Ευρωπαϊκής σημαίας. Η Ε.Ε. έγινε επίσης ένα νομισματικό μπλοκ και είναι τώρα το πιο ισχυρό μπλοκ εμπορίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Κατα μέσο όρο, η Ε.Ε. μεγάλωσε κατά μια χώρα ανά χρόνο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος αυτού συνέβη σε μόνο μια μέρα. Το 2004, 15 νέες χώρες εντάχθηκαν στην Ε.Ε. και τώρα έχετε αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν ως μια ζώνη ειρήνης που καλύπτει 27 χώρες και 450 εκατομμύρια ανθρώπων.
Now let's look at the only part of the world that really has brought down its borders, and how that has enhanced its strength. And that is, of course, Europe. The European Union began as just the coal and steel community of six countries, and their main purpose was really to keep the rehabilitation of Germany to happen in a peaceful way. But then eventually it grew into 12 countries, and those are the 12 stars on the European flag. The E.U. also became a currency block, and is now the most powerful trade block in the entire world. On average, the E.U. has grown by one country per year since the end of the Cold War. In fact most of that happened on just one day. In 2004, 15 new countries joined the E.U. and now you have what most people consider a zone of peace spanning 27 countries and 450 million people.
Αρα τι έπεται; Ποιο είναι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Με γαλάζιο βλέπετε τις ζώνες ή τις περιοχές που τουλάχιστον κατά τα δυο τρίτα ή και περισσότερο εξαρτώνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση για εμπόριο και επενδύσεις. Τι μας λέει αυτό; Το εμπόριο και οι επενδύσεις μας λένε ότι η Ευρώπη βάζει τα λεφτά της εκεί όπου είναι το στόμα της. Ακόμη και αν αυτές οι περιοχές δεν είναι μέρος της Ε.Ε., γίνονται μέρος της σφαίρας επιρροής της. Πάρτε απλά τα Βαλκάνια. Η Κροατία, η Σερβία, η Βοσνία, δεν είναι ακόμη μέλη της Ε.Ε. Αλλα μπορείς να μπεις σε ένα Γερμανικό τρένο ΙCE και να φτάσεις σχεδόν ως την Αλβανία. Στη Βοσνία χρησιμοποιείται ήδη το Ευρώ ως νόμισμα, και αυτό θα είναι πιθανόν το μόνο νόμισμα που θα έχουν ποτέ.
So what is next? What is the future of the European Union? Well in light blue, you see the zones or the regions that are at least two-thirds or more dependent on the European Union for trade and investment. What does that tell us? Trade and investment tell us that Europe is putting its money where its mouth is. Even if these regions aren't part of the E.U., they are becoming part of its sphere of influence. Just take the Balkans. Croatia, Serbia Bosnia, they're not members of the E.U. yet. But you can get on a German ICE train and make it almost to Albania. In Bosnia you use the Euro currency already, and that's the only currency they're probably ever going to have.
Κοιτώντας σε άλλα μέρη της περιφέρειας της Ευρώπης, όπως η Βόρεια Αφρική. Κατά μέσον όρο, κάθε ένα ή δύο χρόνια, ένας νέος αγωγός πετρελαίου ή φυσικού αερίου ανοίγει κάτω από τη Μεσόγειο, ενώνοντας τη Βόρεια Αφρική με την Ευρώπη. Αυτό όχι μόνο βοηθά την Ευρώπη να μειώνει την ενεργειακή εξάρτηση της από τη Ρωσία, αλλά εάν ταξιδέψετε στη Βόρεια Αφρική σήμερα θα ακούσετε όλο και περισσότερους να λένε ότι στην πραγματικότητα δε θεωρούν την περιοχή τους ως Μέση Ανατολή. 'Αρα με άλλα λόγια, πιστεύω ότι ο Πρόεδρος Σαρκοζύ της Γαλλίας έχει δίκιο όταν μιλά για μια Μεσογειακή 'Ενωση.
So, looking at other parts of Europe's periphery, such as North Africa. On average, every year or two, a new oil or gas pipeline opens up under the Mediterranean, connecting North Africa to Europe. That not only helps Europe diminish its reliance on Russia for energy, but if you travel to North Africa today, you'll hear more and more people saying that they don't really think of their region as the Middle East. So in other words, I believe that President Sarkozy of France is right when he talks about a Mediterranean union.
Τώρα ας δούμε την Τουρκία και τον Καύκασο. Ανέφερα το Αζερμπαϊτζάν προηγουμένως. Αυτός ο διάδρομος της Τουρκίας και του Καυκάσου έχει γίνει ο αγωγός για το 20 τοις εκατό του ενεργειακού ανεφοδιασμού της Ευρώπης. Επομένως χρειάζεται αλήθεια η Τουρκία να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Δε νομίζω ότι χρειάζεται. Νομίζω ότι είναι ήδη μέρος μιας Ευρω-Τουρκικής υπερδύναμης.
Now let's look at Turkey and the Caucasus. I mentioned Azerbaijan before. That corridor of Turkey and the Caucasus has become the conduit for 20 percent of Europe's energy supply. So does Turkey really have to be a member of the European Union? I don't think it does. I think it's already part of a Euro-Turkish superpower.
'Αρα τι έπεται; Πού θα δούμε τα σύνορα να αλλάζουν και καινούργιες χώρες να γεννιούνται; Η Νότια Κεντρική Ασία, η Νότια Δυτική Ασία είναι ένα καλό μέρος να ξεκινήσουμε. Οκτώ χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν υπάρχει ακόμη τρομερή αστάθεια. Το Πακιστάν και το Αφγανιστάν είναι ακόμη τόσο εύθραυστα ώστε κανένα από τα δύο δεν έχει αντιμετωπίσει εποικοδομητικά το πρόβλημα του εθνικισμού των Παστούν. Αυτή είναι η σημαία που κυματίζει στο μυαλό 20 εκατομμυρίων Παστούν που ζουν και από τις δύο πλευρές των Αφγανικών και των Πακιστανικών συνόρων.
So what's next? Where are we going to see borders change and new countries born? Well, South Central Asia, South West Asia is a very good place to start. Eight years after the U.S. invaded Afghanistan there is still a tremendous amount of instability. Pakistan and Afghanistan are still so fragile that neither of them have dealt constructively with the problem of Pashtun nationalism. This is the flag that flies in the minds of 20 million Pashtuns who live on both sides of the Afghan and Pakistan border.
Ας μην παραβλέπουμε την εξέγερση προς το νότο. Μπαλουχιστάν. Πριν από δύο εβδομάδες. επαναστάτες Μπαλούχι επιτέθηκαν σε μια Πακιστανική στρατιωτική φρουρά και αυτή είναι η σημαία που ύψωσαν. Η μετα-αποικιακή εντροπία που συμβαίνει στον κόσμο επιταχύνεται. Και περιμένω περισσότερες τέτοιες αλλάγες να συμβούν στο χάρτη καθώς τα κράτη τεμαχίζονται.
Let's not neglect the insurgency just to the south, Balochistan. Two weeks ago, Balochi rebels attacked a Pakistani military garrison, and this was the flag that they raised over it. The post-colonial entropy that is happening around the world is accelerating, and I expect more such changes to occur in the map as the states fragment.
Φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την Αφρική. 53 χώρες, και μακράν ο μεγαλύτερος αριθμός ύποπτα ευθειών γραμμών στο χάρτη. Αν κοιτάζαμε την Αφρική θα μπορούσαμε φυσικά να αναγνωρίσουμε πολύ περισσότερες φυλετικές διαιρέσεις και ούτω καθεξής. Αλλά ας δούμε απλά το Σουδάν, τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στην Αφρική. Εχει τρεις συνεχιζόμενους εμφύλιους πολέμους. τη γενοκτονία στο Νταρφούρ, που όλοι γνωρίζετε, τον εμφύλιο πόλεμο στα ανατολικά της χώρας, και στο Νότιο Σουδάν. Το Νότιο Σουδάν θα έχει ένα δημοψήφισμα το 2011, στο οποίο είναι πολύ πιθανό να αυτο-ψηφιστεί ανεξάρτητο.
Of course, we can't forget Africa. 53 countries, and by far the most number of suspiciously straight lines on the map. If we were to look at all of Africa we could most certainly acknowledge far more, tribal divisions and so forth. But let's just look at Sudan, the second-largest country in Africa. It has three ongoing civil wars, the genocide in Darfur, which you all know about, the civil war in the east of the country, and south Sudan. South Sudan is going to be having a referendum in 2011 in which it is very likely to vote itself independence.
Τώρα ας πάμε πάνω στον Αρκτικό Κύκλο. Συμβαίνει ένας μεγάλος αγώνας για ενεργειακούς πόρους κάτω από τον βυθό του Αρκτικού. Ποιος θα κερδίσει; Ο Καναδάς; Η Ρωσία; Οι Ηνωμένες Πολιτείες; Στην πραγματικότητα η Γροιλανδία. Πριν από μερικές εβδομάδες οι 60,000 κάτοικοι της Γροιλανδίας ψήφισαν για τους εαυτούς τους δικαιώματα αυτο-διακυβέρνησης από τη Δανία. Αρα η Δανία θα γίνει πολύ πιο μικρή.
Now let's go up to the Arctic Circle. There is a great race on for energy resources under the Arctic seabed. Who will win? Canada? Russia? The United States? Actually Greenland. Several weeks ago Greenland's [60,000] people voted themselves self-governance rights from Denmark. So Denmark is about to get a whole lot smaller.
Ποιο είναι το μάθημα από όλα αυτά; Η γεωπολιτική είναι ένας πολύ μη συναισθηματικός τομέας. Μορφοποιεί και αλλάζει τον κόσμο συνεχώς, όπως η κλιματική αλλαγή. Και όπως στη σχέση μας με το οικοσύστημα διαρκώς αναζητούμε την ισορροπία στο πώς να διανείμουμε τους εαυτούς μας στον πλανήτη. Τώρα φοβόμαστε αλλαγές στο χάρτη. Φοβόμαστε εμφύλιους πολέμους, αριθμούς θυμάτων, το να πρέπει να μάθουμε ονόματα καινούργιων χωρών. Αλλά πιστεύω ότι η αδράνεια των υφιστάμενων συνόρων σήμερα είναι πολύ χειρότερη και πολύ πιο βίαιη.
What is the lesson from all of this? Geopolitics is a very unsentimental discipline. It's constantly morphing and changing the world, like climate change. And like our relationship with the ecosystem we're always searching for equilibrium in how we divide ourselves across the planet. Now we fear changes on the map. We fear civil wars, death tolls, having to learn the names of new countries. But I believe that the inertia of the existing borders that we have today is far worse and far more violent.
Το ερώτημα είναι πώς αλλάζουμε αυτά τα σύνορα, και σε ποιες γραμμές επικεντρωνόμαστε; Πιστεύω πως αν επικεντρωθούμε στις γραμμές που διασχίζουν τα σύνορα, τις γραμμές υποδομών, τότε θα καταλήξουμε στον κόσμο που θέλουμε, έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
The question is how do we change those borders, and what lines do we focus on? I believe we focus on the lines that cross borders, the infrastructure lines. Then we'll wind up with the world we want, a borderless one. Thank you. (Applause)