These paintings are in peril. All three have been defaced, some in ways that are almost impossible to see with the naked eye. Can you guess how they've been altered? You might be surprised.
Te obrazy są w niebezpieczeństwie. Wszystkie trzy zostały uszkodzone, niektóre w sposób, który jest prawie niemożliwy do zobaczenia gołym okiem. Czy zgadniecie, co się w nich zmieniło? Możecie być zaskoczeni.
When a museum curator inspected this portrait, attributed to the 16th century Italian painter Bronzino, they suspected it was a modern fake. However, closely examining the cracks on its surface, an art conservator discovered that it was from that era— It had just undergone drastic changes in recent centuries. Using x-ray technology, they peered under the outer surface of paint and saw the countenance of a completely different woman. Essential parts of the painting had been modified during a 19th century restoration.
Kiedy kurator muzeum badał ten portret przypisywany XVI-wiecznemu włoskiemu malarzowi Bronzino, podejrzewano, że to współczesna podróbka. Jednak dokładnie badając pęknięcia na jego powierzchni, konserwator sztuki odkrył, że pochodzi on z tamtej epoki. Po prostu w ciągu ostatnich stuleci uległ drastycznym zmianom. Używając technologii rentgenowskiej, zajrzano pod zewnętrzną powierzchnię farby i odkryto oblicze zupełnie innej kobiety. Istotne części obrazu zostały zmienione podczas XIX-wiecznej renowacji.
Prior to the mid-20th century, art restorers took a more heavy-handed approach, often believing they were improving art. Nowadays, they focus on keeping the original work intact with minimal intervention. When they need to fix something up, they usually make their markings visually and chemically distinct from the original, so they can be harmlessly removed. But the work of past restorers is a threat they regularly contend with— as was the case with this portrait.
Na początku XX wieku konserwatorzy sztuki stosowali bardziej drastyczne procedury, często wierząc, że poprawiają sztukę. Obecnie kładzie się nacisk na utrzymanie oryginalnego dzieła w stanie nienaruszonym przy minimalnej ingerencji. Kiedy trzeba coś poprawić, zwykle wykonuje się oznaczenia wizualnie i chemicznie różniące się od oryginału, dzięki czemu można je bez szkody usunąć. Jednak praca dawnych konserwatorów jest wyzwaniem, z którym ci stale się zmagają, tak jak w przypadku tego portretu.
To recover the original, the conservator began removing the outer varnish coat. Varnish is commonly used to protect paintings from debris and make their colors pop. But the natural varnishes past restorers applied eventually darkened, which is what gives older paintings that aged, yellowy look. Slowly dissolving the varnish, the conservator uncovered crisp colors below. Taking small samples from the added and original paint layers, they analyzed the compositions of each. Then, they decided which solvents could dissolve the overpainting while minimally affecting the original. Carefully dabbing the canvas with them, they removed the overpainting’s dainty hands and idealized face. The true painting underneath revealed Isabella of the Italian Medici dynasty. The portrait isn’t Bronzino’s, but it is from around 1570, and may have been painted by one of his students. Its Victorian makeover was likely done to boost sales because the original subject wasn’t considered attractive. But now, Isabella is back, meeting her viewer’s gaze directly.
Żeby odtworzyć oryginał, konserwator rozpoczął usuwanie zewnętrznej warstwy werniksu. Werniks jest powszechnie stosowany w celu ochrony obrazów przed zanieczyszczeniami i nadania im wyrazistych kolorów. Ale naturalne werniksy stosowane w przeszłości przez konserwatorów z czasem ciemniały, co nadaje starszym obrazom ten stary, żółty wygląd. Powoli rozpuszczając werniks, konserwatorzy odsłaniali znajdujące się pod nim wyraźne kolory. Pobierając niewielkie próbki z dodanej i oryginalnej warstwy farby, przeanalizowali skład każdej z nich. Wtedy zdecydowali, które rozpuszczalniki mogą rozpuścić zamalowania, jednocześnie minimalnie naruszając oryginał. Ostrożnie pocierając nimi płótno, usunęli z niego delikatne dłonie i wyidealizowaną twarz. Prawdziwy obraz pod spodem ujawnił Izabelę z włoskiej dynastii Medyceuszy. Portret nie jest autorstwa Bronzino, ale pochodzi z około 1570 roku i mógł zostać namalowany przez jednego z jego uczniów. Jego wiktoriańska przeróbka została pewnie wykonana w celu zwiększenia sprzedaży, bo oryginalny wizerunek kobiety nie był uważany za atrakcyjny. Ale teraz Izabela powróciła, mierząc się bezpośrednio ze wzrokiem widza.
This painting, “An Allegory with Venus and Cupid,” is actually Bronzino’s, and it was completed around 1545. It centers on a kiss between Venus and her son Cupid– but it’s been subtly altered. When London’s National Gallery acquired it in 1860, the Gallery’s director deemed it too risqué for Victorian England. So, he commissioned a restorer to obscure Venus’s tongue and nipple. A century after this modification, art conservators analyzed and removed the overpainting with select solvents. In the process, they also realized that the veil covering Venus’s crotch and the branch hiding Cupid’s posterior were other add-ons. Removing two layers of censorship from the painting, it was finally free to boast its provocative original details.
Ten obraz “Alegoria z Wenus i Kupidynem” jest faktycznie autorstwa Bronzino i został ukończony około 1545 roku. Koncentruje się na pocałunku Wenus i jej syna Kupidyna, ale został subtelnie zmodyfikowany. Kiedy londyńska National Gallery nabyła go w 1860 roku, dyrektor galerii uznał go za zbyt odważny dla wiktoriańskiej Anglii. Zlecił więc konserwatorowi, żeby ukrył język i sutek Wenus. Sto lat po tej modyfikacji konserwatorzy sztuki przeanalizowali i usunęli przemalowania za pomocą wybranych rozpuszczalników. Przy okazji zorientowali się, że zasłona zakrywająca krocze Wenus i gałązka ukrywająca tył Kupidyna to kolejne przeróbki. Po usunięciu dwóch warstw cenzury z obrazu mógł on wreszcie pochwalić się prowokacyjnymi oryginalnymi detalami.
This massive painting called “The Night Watch” was completed by Rembrandt in 1642. Since then, it’s endured one dramatic amputation, two stabbings, an acid attack, and centuries of grime. A museum guard immediately neutralized the acid with water. Restorers lifted the grime, revealing that the painting was not set at night, and healed the slashes using adhesive and extra canvas backing. But they faced an even trickier problem. In 1715, strips were removed from all sides of the canvas, including two whole feet from the left, to fit it inside Amsterdam’s Town Hall. They've been lost ever since. But a multi-year conservation project that began in 2019 replaced the missing pieces. They managed this by training an artificial intelligence to digitally paint in Rembrandt’s style. Then, using another artist’s rendering of the original, the program recreated and printed the painting’s lost sections. Finally, the team returned “The Night Watch” to its full size, with AI-generated best guesses to fill in the blanks.
Ten masywny obraz zatytułowany “Straż nocna” Rembrandt ukończył w 1642 roku. Od tego czasu przeżył on jedną dramatyczną amputację, dwa pchnięcia nożem, atak kwasem i całe stulecia zabrudzeń. Strażnik muzeum natychmiast zneutralizował kwas wodą. Konserwatorzy usunęli brud, ujawniając, że obraz wcale nie przedstawiał nocy, i zalepili rozcięcia za pomocą kleju i dodatkowej warstwy płótna. Stanęli jednak przed jeszcze trudniejszym problemem. W 1715 roku ze wszystkich stron płótna usunięto pasy obrazu, w tym aż 60 centymetrów z lewej strony, żeby zmieścić go w amsterdamskim ratuszu. Od tego czasu zostały one utracone. Ale wieloletni projekt konserwacji, który rozpoczął się w 2019 roku, zastąpił brakujące kawałki. Umożliwiła to sztuczna inteligencja cyfrowo malująca w stylu Rembrandta. Następnie, wykorzystując rekonstrukcję oryginału wykonaną przez innego artystę, program odtworzył i wydrukował utracone fragmenty obrazu. Ostatecznie zespół przywrócił “Straży nocnej” pełen rozmiar, wypełniając puste miejsca przypuszczeniami sztucznej inteligencji.
All of these paintings had been altered, but none of them were irrevocably ruined. With painstaking scientific analysis and technical skill, art conservators immortalize priceless artifacts. They counteract sudden damage and creeping threats— and sometimes, they perform near miracles.
Wszystkie te obrazy zostały zmodyfikowane, ale żaden z nich nie został nieodwracalnie zniszczony. Dzięki skrupulatnej analizie naukowej i umiejętnościom technicznym konserwatorzy sztuki unieśmiertelniają najcenniejsze artefakty. Przeciwdziałają nagłym uszkodzeniom i narastającym zagrożeniom, a czasami dokonują niemal cudów.
This video was made possible with support from Marriott Hotels. With over 590 hotels and resorts across the globe, Marriott Hotels celebrates the curiosity that propels us to travel. Check out some of the exciting ways TED-Ed and Marriott are working together and book your next journey at Marriott Hotels.
Ten film został zrealizowany dzięki wsparciu Marriott Hotels. Z ponad 590 hotelami i ośrodkami na całym świecie Marriott Hotels wspiera ciekawość, która napędza nas do podróżowania. Sprawdź przykłady ekscytujących form współpracy TED-Ed i Marriott i zarezerwuj swoją kolejną podróż w hotelach Marriott.