When I was five years old I fell in love with airplanes. Now I'm talking about the '30s. In the '30s an airplane had two wings and a round motor, and was always flown by a guy who looked like Cary Grant. He had high leather boots, jodhpurs, an old leather jacket, a wonderful helmet and those marvelous goggles -- and, inevitably, a white scarf, to flow in the wind. He'd always walk up to his airplane in a kind of saunter, devil-may-care saunter, flick the cigarette away, grab the girl waiting here, give her a kiss. (Laughter) And then mount his airplane, maybe for the last time. Of course I always wondered what would happen if he'd kissed the airplane first. (Laughter)
Când aveam 5 ani m-am îndrăgostit de avioane. Mă refer la anii 30 În anii 30 un avioan avea 2 aripi şi un motor rotund. şi era întotdeauna pilotat de un tip care arăta precum Cary Grant Avea cizme înalte de piele, pantaloni cu talia înaltă, o geacă veche de piele, o cască minunată şi acei ochelari de protecţie uluitori şi inevitabil o eşarfă albă care să fluture în vânt. Întotdeauna mergea până la avion ca într-un fel de hoinăreală diavolului s-ar putea să-i placă hoinăreala, dând un bobârnac la țigară, apucând-o pe fata care-l aştepta acolo şi sărutând-o. (Râsete) Și apoi urcându-se în avion poate pentru ultima oară. Bineînţeles că întotdeauna m-am întrebat ce s-ar fi întâmplat dacă şi-ar fi sărutat mai întâi avionul. (Râsete)
But this was real romance to me. Everything about flying in those years, which was -- you have to stop and think for a moment -- was probably the most advanced technological thing going on at the time. So as a youngster, I tried to get close to this by drawing airplanes, constantly drawing airplanes. It's the way I got a part of this romance. And of course, in a way, when I say romance, I mean in part the aesthetics of that whole situation. I think the word is the holistic experience revolving around a product. The product was that airplane. But it built a romance. Even the parts of the airplane had French names. Ze fuselage, ze empanage, ze nessal. You know, from a romance language. So that it was something that just got into your spirit. It did mine.
Dar asta era o adevărată poveste de dragoste pentru mine. Totul era despre zbor în anii aceia, ceea ce -- trebuie să mă opresc să mă gândesc o clipă -- era probabil cel mai avansat lucru tehnologic care se petrecea la timpul acela. Aşadar, ca tânăr am încercat să mă apropii de asta desenând avioane desenând mereu avioane. E modul în care ajungeam la o parte din acestă romanță de dragoste. Şi bineînţeles, într-un fel, când spun romanță, mă refer în parte la estetica întregii situaţii. Cred că termenul este experienţa holistică gravitând în jurul unui produs. Produsul era acel avion. Dar a creat o romanță. Până şi părţile componente ale avionului aveau nume franţuzeşti: fuselaj, empanage, nessal ştiți, dintr-o limbă romantică, Așa că asta era ceva ce pătrundea în spirit. A pătruns în al meu.
And I decided I had to get closer than just drawing fantasy airplanes. I wanted to build airplanes. So I built model airplanes. And I found that in doing the model airplanes the appearance drawings were not enough. You couldn't transfer those to the model itself. If you wanted it to fly you had to learn the discipline of flying. You had to learn about aeronautics. You had to learn what made an airplane stay in the air. And of course, as a model in those years, you couldn't control it. So it had to be self-righting, and stay up without crashing. So I had to give up the approach of drawing the fantasy shapes and convert it to technical drawings -- the shape of the wing, the shape of the fuselage and so on -- and build an airplane over these drawings that I knew followed some of the principles of flying. And in so doing, I could produce a model that would fly, stay in the air. And it had, once it was in the air, some of this romance that I was in love with.
Și am decis că trebuie să mă implic mai mult decât doar desenând avioane fantezie. Voiam să construiesc avioane. Aşa că am construit modele de avioane. Și am descoperit că pentru a construi modele de avioane nu erau suficiente schițele de ansamblu. Nu le puteai transfera la modelul în sine. Dacă voiai să zboare trebuia să înveţi știința zborului. Trebuia să înveţi despre aeronautică. Trebuia să înveţi ce face ca un avion să stea în aer. Și bineînţeles un model, în anii aceia, nu-l puteai controla. Aşa că trebuia să fie auto-redresabil şi să stea sus fără să se prăbușească. Aşa că a trebuit să renunţ la abordarea prin desenarea de forme fantezie şi să recurg la desene tehnice: forma aripii, forma fuselajului, etc. şi să construiesc din aceste desene un avion despre care ştiam că era în concordanță cu nişte principii de zbor. Și făcând aşa am realizat un model care zbura şi stătea în aer. Și odată ce a fost în aer, a avut ceva din visul de care eram îndrăgostit.
Well the act of drawing airplanes led me to, when I had the opportunity to choose a course in school, led me to sign up for aeronautical engineering. And when I was sitting in classes -- in which no one asked me to draw an airplane -- to my surprise. I had to learn mathematics and mechanics and all this sort of thing. I'd wile away my time drawing airplanes in the class. One day a young man looked over my shoulder, he said, "You draw very well. You should be in the art department." And I said, "Why?" And he said, "Well for one thing, there are more girls there." (Laughter)
Ei bine, pasiunea mea de a desena avioane m-a condus, când am avut oportunitatea de a alege un curs în şcoală, m-a condus să mă înscriu la inginerie aeronautică. Și când stăteam la ore nimeni nu mi-a cerut să desenez vreun avion spre surprinderea mea. A trebuit să învăţ matematică si mecanică şi tot felul de lucruri de acest gen. Obișnuiam să-mi omor timpul desenând avioane în clasă. Într-o zi un tânăr s-a uitat peste umărul meu şi a spus, "Desenezi foarte bine" "Ar trebui să fii în departamentul de artă." și-am întrebat "De ce?" şi el a spus, "Ei bine, unul din motive e că sunt mai multe fete acolo." (Râsete)
So my romance was temporarily shifted. (Laughter) And I went into art because they appreciated drawing. Studied painting; didn't do very well at that. Went through design, some architecture. Eventually hired myself out as a designer. And for the following 25 years, living in Italy, living in America, I doled out a piece of this romance to anybody who'd pay for it -- this sense, this aesthetic feeling, for the experience revolving around a designed object. And it exists. Any of you who rode the automobiles -- was it yesterday? -- at the track, you know the romance revolving around those high performance cars.
Astfel romanța mea de dragoste și-a schimbat temporar ținta . (Râsete) Și m-am dus la arte pentru că ei apreciau desenul. Am studiat pictura. Nu m-am descurcat prea bine. Am trecut prin design, ceva arhitectură. În final m-am angajat ca designer. Și pentru următorii 25 de ani, am trăit în Italia, am trăit în America, am împărțit o parte din această dragoste oricui plătea pentru ea. Acest sens, acest sentiment estetic pentru experienţa care gravitează în jurul unui obiect de design. El există. Oricare dintre voi care ați condus automobile de cursă -- a fost ieri? -- pe pistă, ştiţi povestea de dragoste gravitând în jurul acestor maşini de performanţă.
Well in 25 years I was mostly putting out pieces of this romance and not getting a lot back in because design on call doesn't always connect you with a circumstance in which you can produce things of this nature. So after 25 years I began to feel as though I was running dry. And I quit. And I started up a very small operation -- went from 40 people to one, in an effort to rediscover my innocence. I wanted to get back where the romance was.
Ei bine, timp de 25 de ani în cea mai mare parte am tot dat bucățele din această poveste de dragoste şi nu am primit prea mult înapoi pentru că designul la comandă nu te conectează întotdeauna cu circumstanţa în care să poţi produce astfel de lucruri. Astfel după 25 de ani am început să simt de parcă aş fi secat. Şi am renunţat. Şi am demarat o foarte mică afacere trecând de la 40 de oameni la unul în efortul de a-mi redescoperi visul originar. Voiam să mă întorc unde era pasiunea.
And I couldn't choose airplanes because they had gotten sort of unromantic at that point, even though I'd done a lot of airplane work, on the interiors. So I chose furniture. And I chose chairs specifically because I knew something about them. I'd designed a lot of chairs, over the years for tractors and trucks and submarines -- all kinds of things. But not office chairs. So I started doing that. And I found that there were ways to duplicate the same approach that I used to use on the airplane. Only this time, instead of the product being shaped by the wind, it was shaped by the human body. So the discipline was -- as in the airplane you learn a lot about how to deal with the air, for a chair you have to learn a lot about how to deal with the body, and what the body needs, wants, indicates it needs. And that's the way, ultimately after some ups and downs, I ended up designing the chair I'm going to show you.
Nu mai puteam alege avioanele pentru că își pierduseră romantismul la acel moment. Cu toate că lucrasem mult la avioane, la interioare. Aşa că am ales mobilierul. Şi am ales în mod special scaunele pentru că ştiam câte ceva despre ele, proiectasem o mulţime de scaune de-a lungul anilor pentru tractoare si camioane şi submarine. Tot felul de lucruri. dar nu scaune de birou. Aşa că am început să fac asta şi am descoperit că existau căi de a reproduce aceeaşi abordare pe care o folosisem la avioane. Numai că de data aceasta în locul unui produs conturat de vânt, era un produs conturat de corpul uman. Aşa că măiestria era, în cazul avionelor înveţi o mulţime despre cum să te descurci cu aerul, pentru un scaun trebuie să înveţi o mulţime despre cum să te descurci cu corpul. Şi ceea ce are nevoie corpul şi doreşte indică nevoile lui. Şi asta e povestea, după care într-un sfârșit, după câteva încercări şi eşecuri am reuşit să proiectez scaunul pe care vi-l voi arăta.
I should say one more thing. When I was doing those model airplanes, I did everything. I conceived the kind of airplane. I basically engineered it. I built it. And I flew it. And that's the way I work now. When I started this chair it was not a preconceived notion. Design nowadays, if you mean it, you don't start with styling sketches. I started with a lot of loose ideas, roughly eight or nine years ago. And the loose ideas had something to do with what I knew happened with people in the office, at the work place -- people who worked, and used task seating, a great many of them sitting in front of a computer all day long. And I felt, the one thing they don't need, is a chair that interferes with their main reason for sitting there.
Ar trebui să mai spun încă ceva, când am făcut acele modele de avioane am făcut totul. Am conceput un anumit avion, l-am proiectat, l-am construit. l-am finalizat până a zburat. Şi în același mod lucrez acum. Când am început scaunul ăsta nu a fost o noțiune preconcepută Designul în ziua de azi, dacă ești serios, nu-l începi cu schiţe elegante. Am început cu o mulţime de idei nedesluşite cu vreo opt sau nouă ani în urmă. Și aceste idei nedesluşite aveau de-a face cu ceea ce ştiam că se întâmpla cu oamenii la birou. La locul de muncă, oamenii care lucrau șezând la birou, mare parte dintre ei stăteau în faţa computerului toată ziua. Şi am simţit că singurul lucru de care nu aveau nevoie este un scaun care să interfereze cu principalul motiv pentru care stau ei acolo.
So I took the approach that the chair should do as much for them as humanly possible or as mechanistically possible so that they didn't have to fuss with it. So my idea was that, instead of sitting down and reaching for a lot of controls, that you would sit on the chair, and it would automatically balance your weight against the force required to recline. Now that may not mean a lot to some of you. But you know most good chairs do recline because it's beneficial to open up this joint between your legs and your upper body for better breathing and better flow. So that if you sit down on my chair, whether you're five feet tall or six foot six, it always deals with your weight and transfers the amount of force required to recline in a way that you don't have to look for something to adjust.
Aşa că am pornit de la ideea că scaunul ar trebui să facă la fel de mult pentru ei pe cât era posibil omenește sau pe cât posibil mecanic, ca să nu se preocupe cu butoane și leviere. Deci, ideea mea a fost că în loc să stai pe scaun şi să cauți o mulţime de comenzi ar trebui să stai pe un scaun și acesta să-ți echilibreze automat greutatea cu forţa necesară pentru a te înclina. Asta ar putea să nu însemne prea multe pentru unii din voi. Dar stiţi că majoritatea scaunelor bune se înclină pentru că e benefic să deschidă articulaţia dintre picioare şi partea de sus a corpului, pentru o mai bună respirație, şi o circulație mai bună. Aşa că dacă vă așezaţi pe scaunul meu fie că aveţi 1,50 înălțime sau 2 m întotdeauna are de a face cu greutatea dvs şi transferă forţa necesară pentru înclinare așa încât să nu mai trebuiască să cauți ceva să-l ajustezi.
I'll tell you right up front, this is a trade off. There are drawbacks to this. One is: you can't accommodate everybody. There are some very light people, some extremely heavy people, maybe people with a lot of bulk up top. They begin to fall off the end of your chart. But the compromise, I felt, was in my favor because most people don't adjust their chairs. They will sit in them forever. I had somebody on the bus out to the racetrack tell me about his sister calling him. He said she had one of the new, better chairs. She said, "Oh I love it." She said, "But it's too high." (Laughter) So he said, "Well I'll come over and look at it." He came over and looked at it. He reached down. He pulled a lever. And the chair sank down. She said, "Oh it's wonderful. How did you do that?" And he showed her the lever. Well, that's typical of a lot of us working in chairs. And why should you get a 20-page manual about how to run a chair? (Laughter) I had one for a wristwatch once. 20 pages.
Vi-o spun direct, asta implică un compromis. Sunt şi dezavantaje la abordarea asta. Unul e că nu poţi acomoda pe toată lumea. Există oameni foarte uşori. Alţii extrem de grei. Poate unii care au mai mult volum în partea de sus. Extremele se elimină din diagramă, dar compromisul, am simţit, era în favoarea mea pentru că majoritatea oamenilor nu-şi ajustează scaunele. Vor doar să stea in ele. Cineva, în autobuzul spre pista de curse mi-a spus că l-a sunat sora lui. Mi-a spus că ea avea un scaun nou mai bun. Ea a spus, "Oh, îl ador. Dar e prea înalt." (Râsete) Și el i-a spus: "O să vin să mă uit la el." S-a dus şi s-a uitat la el. A întins mâna. A tras de un levier. Şi scaunul s-a scufundat. Ea a spus, "Oh, e minunat. Cum ai făcut asta?" şi el i-a arătat levierul. Ei bine, asta e tipic pentru mulţi dintre noi care lucrăm pe scaune. Şi de ce ar trebui să citești un manual de 20 de pagini despre cum să foloseşti un scaun. (Râsete) Am avut odată unul pentru un ceas de mână, 20 de pagini.
Anyway, I felt that it was important that you didn't have to make an adjustment in order to get this kind of action. The other thing I felt was that armrests had never really been properly approached from the standpoint of how much of an aid they could be to your work life. But I felt it was too much to ask to have to adjust each individual armrest in order to get it where you wanted. So I spent a long time. I said I worked eight or nine years on it. And each of these things went along sort of in parallel but incrementally were a problem of their own. I worked a long time on figuring out how to move the arms over a much greater arc -- that is up and down -- and make them a lot easier, so that you didn't have to use a button. And so after many trials, many failures, we came up with a very simple arrangement in which we could just move one arm or the other. And they go up easily. And stop where you want. You can put them down, essentially out of the way. No arms at all. Or you can pull them up where you want them. And this was another thing that I felt, while not nearly as romantic as Cary Grant, nevertheless begins to grab a little bit of aesthetic operation, aesthetic performance into a product.
Oricum, am simţit că era important să nu fie necesară vreo reglare pentru a obţine un astfel de efect. Alt lucru pe care l-am simţit a fost că braţele scaunului nu au fost niciodată abordate corespunzător, având în vedere cât de mult cât de mult ajutor pot fi în viaţa ta la birou. Dar am simţit că era prea mult să trebuiască să ajustezi fiecare mâner în parte pentru a-l aduce unde vrei. Așa că am petrecut mult timp. V-am spus că am lucrat opt sau nouă ani la asta. Şi fiecare dintre aceste lucruri au mers oarecum în paralel dar treptat, s-au dovedit a fi o problemă. Am lucrat mult timp gândindu-mă cum să mut braţele peste un arc mult mai mare de sus până jos de tot, şi s-o fac mult mai uşor în aşa fel încât să nu trebuiască să folosesc un buton. Și astfel după multe încercări, multe eşecuri am găsit cu un aranjament foarte simplu în care doar mutam un braţ sau altul. Și se ridică cu uşurinţă. Se opresc unde doreşti. Le poți pune jos de tot, practic, afară din cale. Complet fără braţe. Ori le poți trage în sus până unde vrei. Și asta a fost un alt lucru pe care l-am simţit. Deşi nici pe-aproape aşa romantic precum Cary Grant, totuși începe să capteze un pic de estetică, de performanţă estetică de operare, într-un produs.
The next area that was of interest to me was the fact that reclining was a very important factor. And the more you can recline, in a way, the better it is. The more the angle between here and here opens up -- and nowadays, with a screen in front of you, you don't want to have your eye drop too far in the recline, so we keep it at more or less the same level -- but you transfer weight off your tailbones. Would everybody put their hand under their bottom and feel their tailbone? (Laughter) You feel that bone under there? (Laughter) Just your own. (Laughter) There's two of them, one on either side. All the weight of your upper torso -- your arms, your head -- goes right down through your back, your spine, into those bones when you sit. And that's a lot of load. Just relieving your arms with armrests takes 20 percent of that load off. Now that, if your spine is not held in a good position, will help bend your spine the wrong way, and so on. So to unload that great weight -- if that indeed exists -- you can recline. When you recline you take away a lot of that load off your bottom end, and transfer it to your back. At the same time, as I say, you open up this joint. And breathability is good.
Următoarea arie de interes pentru mine a fost faptul că înclinarea era un factor foarte important. Într-un fel, cu cât te poți înclina mai mult, cu atât mai bine. Cu atât se deschide mai mult unghiul de aici, şi în ziua de azi cu un ecran în faţă, nu vrei ca ochii să se încline prea mult pe spate. Aşa că îi ții oarecum la acelaşi nivel dar transferi greutatea de pe extremităţi. Toată lumea să-şi pună mâna sub fund să-şi simtă extremităţile. (Râsete) Simţiţi osul acela acolo? (Râsete) Numai pe al dvs. (Râsete) Sunt două, unul pe fiecare parte. Toată greutatea trunchiului superior braţele, capul, se duc direct prin spate, prin coloană, în acele oase, atunci când staţi. Şi asta înseamnă multă greutate. Prin sprijinirea braţelor pe mânere se ridică 20% din presiune. Şi dacă coloana nu e ţinută într-o poziţie bună, coloana se va curba defectuos, ş.a.m.d. Așa că pentru a reduce greutatea aceasta mare, dacă ea într-adevăr există, vă puteţi înclina pe spate. Când vă înclinați eliberați mult din acea greutate de pe extremități şi o transferaţi pe spate. În acelşi timp, cum am spus, deschideţi articulaţiile, şi respirabilitatea e bună.
But to do that, if you have any amount of recline, it gets to the point where you need a headrest because nearly always, automatically hold your head in a vertical position, see? As I recline, my head says more or less vertical. Well if you're reclined a great deal, you have to use muscle force to hold your head there. So that's where a headrest comes in. Now headrest is a challenge because you want it to adjust enough so that it'll fit, you know, a tall guy and a short girl. So here we are. I've got five inches of adjustment here in order to get the headrest in the right place. But then I knew from experience and looking around in offices where there were chairs with headrests that nobody would ever bother to reach back and turn a knob and adjust the headrest to put it in position. And you need it in a different position when you're upright, then when you're reclined. So I knew that had to be solved, and had to be automatic. So if you watch this chair as I recline, the headrest comes up to meet my neck. Ideally you want to put the head support in the cranial area, right there. So that part of it took a long time to work out.
Dar pentru a face asta, dacă aveţi o oarecare înclinare, se ajunge la punctul în care aveţi nevoie de o tetieră pentru că aproape întotdeauna automat vă ţineți capul în poziţie verticală, vedeţi? Când mă înclin capul rămâne mai mult sau mai puţin vertical. Şi dacă sunteţi înclinat foarte mult, va trebui să folosiţi forţă musculară pentru a vă menține capul acolo. Şi aici intervine tetiera. Acum, tetiera este o provocare pentru că vrei să se regleze suficient de mult încât să se potrivească și unui tip înalt şi unei tipe scunde. Deci, iată. Am 13 cm de ajustare aici pentru a regla tetiera în locul potrivit. Dar știam din experienţă şi din privitul prin birouri unde erau scaune cu tetiere, că nimeni nu se deranjează să caute în spate să rotească un buton ca să regleze tetiera pentru a o pune în poziţie. În plus, aveţi nevoie de ea într-o poziţie diferită când stați vertical față de atunci când sunteţi înclinat. Deci, am ştiut că asta trebuia rezolvat şi că trebuia să se facă automat. Deci dacă priviţi acest scaun pe măsură ce mă înclin, tetiera se ridică pentru a-mi susține gâtul. În mod ideal, doriţi să puneţi suportul pentru cap în zona craniană, chiar acolo. Partea asta a necesitat mult timp ca să funcţioneze.
And there is a variety of other things: the shape of the cushions, the gel we put. We stole the idea from bicycle seats, and put gel in the cushions and in the armrests to absorb point load -- distributes the loading so you don't get hard spots. You cant hit your elbow on bottom. And I did want to demonstrate the fact that the chair can accommodate people. While you're sitting in it you can adjust it down for the five-footer, or you can adjust it for the six-foot-six guy -- all within the scope of a few simple adjustments. (Applause)
Şi există o varietate de alte lucruri, forma pernelor, gelul pe care-l punem, am furat ideea de la şeile de biciclete, şi am pus gel în perne şi în braţe pentru a absorbi punctul de sarcină -- distribuind greutatea astfel încât să nu ai locuri tari. Nu te poți lovi la cot pe partea de jos. Şi am vrut să demonstrez faptul că scaunul poate acomoda oamenii. În timp ce stai în el îl poţi regla jos pentru cei de 1,50m sau îl poţi regla pentru un tip de 2 m. Totul doar cu câteva ajustări simple. (Aplauze)