When I was five years old I fell in love with airplanes. Now I'm talking about the '30s. In the '30s an airplane had two wings and a round motor, and was always flown by a guy who looked like Cary Grant. He had high leather boots, jodhpurs, an old leather jacket, a wonderful helmet and those marvelous goggles -- and, inevitably, a white scarf, to flow in the wind. He'd always walk up to his airplane in a kind of saunter, devil-may-care saunter, flick the cigarette away, grab the girl waiting here, give her a kiss. (Laughter) And then mount his airplane, maybe for the last time. Of course I always wondered what would happen if he'd kissed the airplane first. (Laughter)
כשהייתי בן חמש התאהבתי במטוסים. אני מדבר על שנות השלושים. בשנות השלושים למטוסים היו שתי כנפיים. ומנוע עגול. את המטוס הטיס תמיד בחור שנראה כמו קרי גרנט. היו לו מגפי עור גבוהים, מכנסי רכיבה, מעיל עור ישן, קסדה נפלאה והמשקפיים הנפלאים הללו-- ובאופן בלתי נמנע, צעיף לבן המתעופף ברוח. הוא תמיד הלך לכיוון המטוס שלו במעין נחת, נחת חסרת דאגה, העיף את הסיגריה, תפס את הבחורה הממתינה ונשק אותה. (צחוק) ואז טפס על המטוס שלו, אולי בפעם האחרונה. אני תמיד תהיתי מה היה קורה אילו היה מנשק את המטוס קודם. (צחוק)
But this was real romance to me. Everything about flying in those years, which was -- you have to stop and think for a moment -- was probably the most advanced technological thing going on at the time. So as a youngster, I tried to get close to this by drawing airplanes, constantly drawing airplanes. It's the way I got a part of this romance. And of course, in a way, when I say romance, I mean in part the aesthetics of that whole situation. I think the word is the holistic experience revolving around a product. The product was that airplane. But it built a romance. Even the parts of the airplane had French names. Ze fuselage, ze empanage, ze nessal. You know, from a romance language. So that it was something that just got into your spirit. It did mine.
אך זו הייתה רומנטיקה אמיתית עבורי. כל דבר הקשור לתעופה באותן השנים, שהייתה -- אני צריך לעצור ולחשוב לרגע -- הייתה ככל הנראה הטכנולגיה המתקדמת ביותר שהייתה בזמן הזה. אז כנער ניסיתי להתקרב לזה על ידי ציור מטוסים, כל הזמן, ציור מטוסים. כך קבלתי קצת מן הרומנטיקה הזו. וכמובן, במובן מסוים, כשאני אומר רומנטיקה, אני מתכוון האסתטיקה של המצב כולו. אני חושב שההגדרה הנכונה היא חוויה הוליסטית הסובבת מסביב למוצר. המוצר היה המטוס הזה. אבל זה יצר רומנטיקה. אפילו לחלקי המטוס היו שמות צרפתיים גוף המטוס, הכנף האחורית, אף המטוס. כולם, אתם יודעים, נלקחו משפה רומנטית. כך שזה היה משהו שפשוט נכנס לך לנשמה. זה נכנס לי לנשמה.
And I decided I had to get closer than just drawing fantasy airplanes. I wanted to build airplanes. So I built model airplanes. And I found that in doing the model airplanes the appearance drawings were not enough. You couldn't transfer those to the model itself. If you wanted it to fly you had to learn the discipline of flying. You had to learn about aeronautics. You had to learn what made an airplane stay in the air. And of course, as a model in those years, you couldn't control it. So it had to be self-righting, and stay up without crashing. So I had to give up the approach of drawing the fantasy shapes and convert it to technical drawings -- the shape of the wing, the shape of the fuselage and so on -- and build an airplane over these drawings that I knew followed some of the principles of flying. And in so doing, I could produce a model that would fly, stay in the air. And it had, once it was in the air, some of this romance that I was in love with.
והחלטתי שעלי להתקרב יותר מאשר סתם לצייר מטוסים דימיוניים. רציתי לבנות מטוסים. אז בניתי דגמים של מטוסים. וגיליתי שכשבונים דגמי מטוסים הציורים אינם מספיקים. לא ניתן להפוך את הציורים לדגם עצמו. אם רצית שהדגם יעוף היית חייב ללמוד את נושא התעופה. היית חייב ללמוד אווירונאוטיקה. היית חייב ללמוד מה גורם למטוס להשאר באוויר. וכמובן, בימים האלו, לא יכולת לשלוט על מודל. אז המודל היה צריך להתיישר באופן עצמאי, ולהשאר באוויר מבלי להתרסק. אז נאלצתי לוותר על הגישה של לצייר את הצורות הדמיוניות, ולהמיר אותה בשרטוט טכני. צורת הכנף, צורת גוף המטוס וכו'. ולבנות מטוס על פי השרטוטים שידעתי שתואמים למספר עקרונות תעופה. ובעשותי כן, יכולתי לייצר מודל שהיה עף ונשאר באוויר. והיה לו, בזמן שהיה באוויר, חלק מן הרומנטיקה שאהבתי.
Well the act of drawing airplanes led me to, when I had the opportunity to choose a course in school, led me to sign up for aeronautical engineering. And when I was sitting in classes -- in which no one asked me to draw an airplane -- to my surprise. I had to learn mathematics and mechanics and all this sort of thing. I'd wile away my time drawing airplanes in the class. One day a young man looked over my shoulder, he said, "You draw very well. You should be in the art department." And I said, "Why?" And he said, "Well for one thing, there are more girls there." (Laughter)
המהלך של שרטוט מטוסים הוביל אותי, כשהייתה לי ההזדמנות לבחור מסלול לימודים, הוביל אותי להירשם להנדסת אווירונאוטיקה. וכאשר ישבתי בשיעורים, בהם אף אחד לא בקש ממני לצייר מטוס, להפתעתי, נאלצתי ללמוד מתמטיקה ומכניקה ועוד כאלה דברים. נהגתי להעביר את הזמן בשרטוט מטוסים בשיעור. יום אחד, בחור צעיר הציץ מעבר לכתפי, הוא אמר, "אתה משרטט יפה מאוד. אתה צריך להיות במחלקת אומנות." ואני אמרתי, "למה?" הוא אמר, "קודם כל, יש שם יותר בחורות." (צחוק)
So my romance was temporarily shifted. (Laughter) And I went into art because they appreciated drawing. Studied painting; didn't do very well at that. Went through design, some architecture. Eventually hired myself out as a designer. And for the following 25 years, living in Italy, living in America, I doled out a piece of this romance to anybody who'd pay for it -- this sense, this aesthetic feeling, for the experience revolving around a designed object. And it exists. Any of you who rode the automobiles -- was it yesterday? -- at the track, you know the romance revolving around those high performance cars.
אז הרומנטיקה שלי הועברה באופן זמני. (צחוק) והלכתי למחלקת אומנות. כי הם העריכו את יכולת השרטוט. לצדתי ציור. לא הצלחתי כל כך בזה. התנסיתי בעיצוב, קצת אדריכלות. בסופו של דבר העסקתי את עצמי כמעצב. וב 25 שנים הבאות, חייתי באיטליה, חייתי באמריקה, הענקתי פיסות של רומנטיקה לכל מי ששילם עבורה. התחושה הזאת, הרגש האסתטי, של הניסיון הסובב מסביב לעצם מעוצב. זה קיים. כל אחד מכם שנהג במכונית -- זה היה אתמול? -- במסלול מירוצים, מכיר את הרומנטיקה הסובבת מסביב למכוניות בעלות הביצועים הגבוהים האלו.
Well in 25 years I was mostly putting out pieces of this romance and not getting a lot back in because design on call doesn't always connect you with a circumstance in which you can produce things of this nature. So after 25 years I began to feel as though I was running dry. And I quit. And I started up a very small operation -- went from 40 people to one, in an effort to rediscover my innocence. I wanted to get back where the romance was.
טוב, ב 25 שנים בעיקר הוצאתי החוצה חלקים מהרומנטיקה הזאת ולא קבלתי הרבה בחזרה מאחר ועיצוב על פי דרישה לא תמיד מתחבר עם התנאי שבו אתה יכול לייצר דברים מהסוג הזה. אז אחרי 25 שנים התחלתי להרגיש כאילו שאני מתייבש. והתפטרתי. והתחלתי במבצע קטן מאוד -- עברתי מ 40 איש לאחד במאמץ לגלות מחדש את התמימות שלי. רציתי לחזור לנקודה שבה הייתה הרומנטיקה.
And I couldn't choose airplanes because they had gotten sort of unromantic at that point, even though I'd done a lot of airplane work, on the interiors. So I chose furniture. And I chose chairs specifically because I knew something about them. I'd designed a lot of chairs, over the years for tractors and trucks and submarines -- all kinds of things. But not office chairs. So I started doing that. And I found that there were ways to duplicate the same approach that I used to use on the airplane. Only this time, instead of the product being shaped by the wind, it was shaped by the human body. So the discipline was -- as in the airplane you learn a lot about how to deal with the air, for a chair you have to learn a lot about how to deal with the body, and what the body needs, wants, indicates it needs. And that's the way, ultimately after some ups and downs, I ended up designing the chair I'm going to show you.
לא יכולתי לבחור במטוסים מאחר והם הפכו ללא רומנטיים בשלב זה. למרות שעשיתי הרבה עבודה על מטוסים, על העיצוב הפנימי שלהם. אז בחרתי בריהוט. ובחרתי בכסאות במיוחד כי ידעתי משהו עליהם. עצבתי כסאות רבים במהלך השנים עבור משאיות וטרקטורים וצוללות. כל מיני דברים. אבל לא כסאות משרדיים. אז התחלתי בזה. וגיליתי שישנן דרכים לשכפל את אותה גישה שבה השתמשתי במטוסים. רק שהפעם במקום שהמוצר יקבל צורה מהרוח, הוא קבל את צורתו מגוף האדם. אז השיטה הייתה, כפי שבמטוסים אתה לומד הרבה על איך להתמודד עם האוויר, עבור כסא אתה חייב ללמוד הרבה לגבי איך להתמודד עם הגוף. ומה הגוף צריך, רצונות מצביעים על צרכים. וזו הייתה הדרך, בסופו של דבר, אחרי מספר עליות ומורדות, עצבתי את הכסא שאני מתכוון להציג לכם.
I should say one more thing. When I was doing those model airplanes, I did everything. I conceived the kind of airplane. I basically engineered it. I built it. And I flew it. And that's the way I work now. When I started this chair it was not a preconceived notion. Design nowadays, if you mean it, you don't start with styling sketches. I started with a lot of loose ideas, roughly eight or nine years ago. And the loose ideas had something to do with what I knew happened with people in the office, at the work place -- people who worked, and used task seating, a great many of them sitting in front of a computer all day long. And I felt, the one thing they don't need, is a chair that interferes with their main reason for sitting there.
אני צריך להגיד דבר נוסף, כשעשיתי את דגמי המטוסים האלה, עשיתי הכל. אני הגיתי את סוג המטוס. אני למעשה תכננתי אותו. בניתי אותו. והטסתי אותו. וכך אני עובד עכשיו. כשהתחלתי עם הכסא הזה זה לא היה רעיון שנהגה קודם. בעיצוב בימינו, אתה לא מתחיל עם סקיצות מסוגננות. התחלתי עם הרבה רעיונות לא מוגדרים. לפני בערך 8 או 9 שנים. והרעיונות הלא מוגדרים היו קשורים באופן מסוים למה שידעתי שקורה עם אנשים במשרד. במקום עבודה, היכן שאנשים עבדו, ועשו מטלות בישיבה, רבים מהם בישיבה מול מחשב למשך כל היום. ואני הרגשתי, שהדבר היחיד שהם לא צריכים, זה כסא שמפריע לסיבה המרכזית לישיבתם שם.
So I took the approach that the chair should do as much for them as humanly possible or as mechanistically possible so that they didn't have to fuss with it. So my idea was that, instead of sitting down and reaching for a lot of controls, that you would sit on the chair, and it would automatically balance your weight against the force required to recline. Now that may not mean a lot to some of you. But you know most good chairs do recline because it's beneficial to open up this joint between your legs and your upper body for better breathing and better flow. So that if you sit down on my chair, whether you're five feet tall or six foot six, it always deals with your weight and transfers the amount of force required to recline in a way that you don't have to look for something to adjust.
אז נקטתי בגישה שהכסא צריך לעשות את המירב עבורם מבחינה אנושית או מבחינה מכאנית כך שהם לא יאלצו להתעסק איתו. אז הרעיון שלי היה שבמקום לשבת ולהגיע להרבה פקדים, שאתה תתישב על הכסא, והוא יתאזן באופן אוטומטי לפי משקלך כנגד הכוח הנדרש להישענות. זה אולי לא נשמע חשוב לכמה מכם. אבל אתם יודעים שרוב הכסאות הטובים יודעים להשען מכיוון שזה מועיל לפתוח את המפרק בין הרגליים לחלק הגוף העליון בכדי לשפר את הנשימה ולקבלת זרימה טובה יותר כך שאם אתה יושב על הכסא שלי לא חשוב אם אתה מטר וחצי או מטר שמונים, הכסא תמיד יתמודד עם המשקל שלך ויעביר את כמות הכוח הדרושה להישענות בצורה שבה לא תצטרך לחפש אמצעי כיוון
I'll tell you right up front, this is a trade off. There are drawbacks to this. One is: you can't accommodate everybody. There are some very light people, some extremely heavy people, maybe people with a lot of bulk up top. They begin to fall off the end of your chart. But the compromise, I felt, was in my favor because most people don't adjust their chairs. They will sit in them forever. I had somebody on the bus out to the racetrack tell me about his sister calling him. He said she had one of the new, better chairs. She said, "Oh I love it." She said, "But it's too high." (Laughter) So he said, "Well I'll come over and look at it." He came over and looked at it. He reached down. He pulled a lever. And the chair sank down. She said, "Oh it's wonderful. How did you do that?" And he showed her the lever. Well, that's typical of a lot of us working in chairs. And why should you get a 20-page manual about how to run a chair? (Laughter) I had one for a wristwatch once. 20 pages.
אני חייב להודות שבכדי להנות מיתרונות אלו אתה חייב לוותר על דברים מסויימים יש חסרונות לשיטה זו הראשון הוא שאינך יכול להתאים את עצמך לכולם ישנם אנשים קלים מאד ואנשים כבדים מאד אולי אנשים עם משקל כבד בחלק העליון של הגוף הם מתחילים ליפול מהקצוות של הטבלה שלך אבל הפשרה, כך אני מרגיש, הייתה לטובתי מכיוון שרוב האנשים לא מכוונים את הכסאות שלהם. הם ישבו עליהם לנצח פגשתי מישהו על אוטובוס מחוץ למסלול המרוצים שספר לי על זה שאחותו צלצלה עליו. הוא ספר שיש לה את אחד הכסאות הטובים האלה. היא אמרה, "כמה שאני אוהבת אותו" "אבל הוא גבוה מדי" (צחוק) "אולי תבוא הנה ותסתכל עליו" הוא הגיע והסתכל עליו. הוא רכן למטה, משך ידית והכסא שקע למטה. היא אמרה, "זה נפלא. איך עשית את זה?" הוא הראה לה את הידית. וזה תופעה אופיינית רבים מאיתנו עובדים על כסאות. ומדוע צריך לקבל חוברת הדרכה של 20 עמודים על איך להפעיל כסא (צחוק) קניתי פעם שעון יד, 20 עמודים
Anyway, I felt that it was important that you didn't have to make an adjustment in order to get this kind of action. The other thing I felt was that armrests had never really been properly approached from the standpoint of how much of an aid they could be to your work life. But I felt it was too much to ask to have to adjust each individual armrest in order to get it where you wanted. So I spent a long time. I said I worked eight or nine years on it. And each of these things went along sort of in parallel but incrementally were a problem of their own. I worked a long time on figuring out how to move the arms over a much greater arc -- that is up and down -- and make them a lot easier, so that you didn't have to use a button. And so after many trials, many failures, we came up with a very simple arrangement in which we could just move one arm or the other. And they go up easily. And stop where you want. You can put them down, essentially out of the way. No arms at all. Or you can pull them up where you want them. And this was another thing that I felt, while not nearly as romantic as Cary Grant, nevertheless begins to grab a little bit of aesthetic operation, aesthetic performance into a product.
בכל מקרה, הרגשתי שזה חשוב שלא תאלץ לעשות התאמות בכדי לקבל פעולה מהסוג הזה. דבר נוסף שהרגשתי הוא שהידיות מעולם לא קיבלו טיפול ראוי. מנקודת המבט של כמה תמיכה הן נותנות לתנוחת הישיבה שלך. אבל הרגשתי שזה יותר מדי לבקש לכוון כל משענת בנפרד בכדי לקבל את מה שאתה רוצה אז השקעתי זמן רב אמרתי שעבדתי על זה 8-9 שנים. וכל דבר כזה התקדם במקביל לאחרים אבל לכל אחד מהם היו בעיות משל עצמו עבדתי זמן רב בכדי למצוא לזה פתרון איך להזיז את הידיות בתנועה רחבה הרבה יותר למעלה ולמטה ולעשות את זה באופן פשוט ביותר כך שלא יהיה צורך להשתמש בכפתור. ולאחר הרבה נסיונות וכשלונות מצאנו סידור פשוט מאד שבעזרתו ניתן להזיז ידית אחת או השניה והן עולות בקלות. ונעצרות היכן שאתה רוצה ניתן להנמיך אותן, למעשה ממש להעלים אותן להשאר ללא ידיות בכלל. או שאפשר להרים אותן לאן שאתה רוצה. וזה היה דבר נוסף שהרגשתי למרות שהוא לא רומנטי כמו קארי גרנט למרות זאת הוא מתחיל לתפוס קצת איכות אסטטיות תיפעולית אסטטיקה ביצועית, לתוך המוצר.
The next area that was of interest to me was the fact that reclining was a very important factor. And the more you can recline, in a way, the better it is. The more the angle between here and here opens up -- and nowadays, with a screen in front of you, you don't want to have your eye drop too far in the recline, so we keep it at more or less the same level -- but you transfer weight off your tailbones. Would everybody put their hand under their bottom and feel their tailbone? (Laughter) You feel that bone under there? (Laughter) Just your own. (Laughter) There's two of them, one on either side. All the weight of your upper torso -- your arms, your head -- goes right down through your back, your spine, into those bones when you sit. And that's a lot of load. Just relieving your arms with armrests takes 20 percent of that load off. Now that, if your spine is not held in a good position, will help bend your spine the wrong way, and so on. So to unload that great weight -- if that indeed exists -- you can recline. When you recline you take away a lot of that load off your bottom end, and transfer it to your back. At the same time, as I say, you open up this joint. And breathability is good.
התחום הבא שהתעניינתי בו הוא שהישענות היה מרכיב מרכזי. וככל שאתה נשען יותר זה טוב יותר ככל שהזווית פה לפה נפתחת ובימים אלו כשיש מסך לפניך, אתה לא רוצה שהעיניים שלך יתרחקו מהמסך בזמן שהכסא נשען לאחור אז אנחנו שומרים עליו פחות או יותר באותה הרמה אבל המשקל שלך זז מעצם הזנב שלך שכל אחד יניח את היד שלו מתחת לישבן וירגיש את עצם הזנב. (צחוק) אתם מרגישים את העצם הזאת שם? (צחוק) רק את שלכם (צחוק) יש שתים מהן. אחת בכל צד. כל המשקל מפלג הגוף העליון הזרועות, הראש שלכם, הולכים ישר דרך הגב. דרך עמוד השדרה, לתוך העצמות האלה כאשר אתם יושבים. וזה משקל כבד רק להניח את הזרועות על המשענות מוריד 20 אחוזים מהמשקל הזה. אם עמוד השדרה לא מונח במיקום מוצלח אנחנו נעזור לך לכופף אותו בכיוון הלא הנכון, וכך הלאה. כך שנוכל למתן את העומס הגדול שמופעל עליו. אם זה באמת קיים אתה יכול להשען. הישענות מורידה חלק ניכר מהעומס הזה ומעבירה אותו מהישבן לגב. באותו הזמן, כמו שאמרתי מקודם, זה פותח לך את המפרק, ומאפשר נשימה קלה יותר
But to do that, if you have any amount of recline, it gets to the point where you need a headrest because nearly always, automatically hold your head in a vertical position, see? As I recline, my head says more or less vertical. Well if you're reclined a great deal, you have to use muscle force to hold your head there. So that's where a headrest comes in. Now headrest is a challenge because you want it to adjust enough so that it'll fit, you know, a tall guy and a short girl. So here we are. I've got five inches of adjustment here in order to get the headrest in the right place. But then I knew from experience and looking around in offices where there were chairs with headrests that nobody would ever bother to reach back and turn a knob and adjust the headrest to put it in position. And you need it in a different position when you're upright, then when you're reclined. So I knew that had to be solved, and had to be automatic. So if you watch this chair as I recline, the headrest comes up to meet my neck. Ideally you want to put the head support in the cranial area, right there. So that part of it took a long time to work out.
אבל בכדי לעשות את זה, אם אתה נמצא במגמה של השענות זה מגיע לנקודה שבה יש צורך במשענת ראש בגלל שכמעט תמיד באופן אוטומטי אתה מחזיק את הראש בצורה אנכית, רואים? כשאני נשען הראש נשאר פחות או יותר מאונך. ואם אתה נשען בצורה משמעותית לאחור אתה נאלץ להשתמש בשרירים בכדי להחזיק את הראש במקום. וכאן נכנסת המשענת לתמונה. משענת היא אתגר מכיוון שאתה רוצה לאפשר אפשרויות כיוונון רחבות כך שהיא תתאים לבחור גבוה ונערה נמוכה. אז הנה אנחנו. יש כאן מרחב תמרון של 13 סמ בכדי להביא את המשענת למקום המתאים. אבל אני יודע מתוך נסיון ומתוך הסתכלות במשרדים היכן שיש כסאות עם משענות, שאף אחד לא טורח אפילו לשלוח יד אחורה ולסובב ידית בכדי לכוון את המשענת למיקום המתאים. ואתה צריך לשים את המשענת בכיוון שונה כאשר אתה יושב זקוף,מאשר כשאתה נשען. אז ידעתי שצריך למצוא לזה פתרון והוא חייב להיות אוטומטי. אז אם אתם מסתכלים על הכסא הזה כשאני נשען, המשענת עולה למעלה בכדי להחזיק את הצוואר שלי באופן אידיאלי אתה רוצה לשים את התמיכה לראש באזור הגולגולת, בדיוק כאן. אז החלק הזה לקח הרבה זמן בכדי שהוא יעבוד.
And there is a variety of other things: the shape of the cushions, the gel we put. We stole the idea from bicycle seats, and put gel in the cushions and in the armrests to absorb point load -- distributes the loading so you don't get hard spots. You cant hit your elbow on bottom. And I did want to demonstrate the fact that the chair can accommodate people. While you're sitting in it you can adjust it down for the five-footer, or you can adjust it for the six-foot-six guy -- all within the scope of a few simple adjustments. (Applause)
ויש מגוון רחב של דברים אחרים כמו: הצורה של הכריות. הגל שאנחנו שמים, גנבנו את הרעיון ממושבי אופניים, ושמנו ג'ל בכריות ובמשענות הידים בכדי לספוג עומסי נקודתיים-- לפזר את העומס בכדי שלא יתקבלו נקודות קשות. אתה לא יכול לדפוק את המרפק על החלק התחתון. ואני רוצה להדגים את העובדה שהכסא יכול להכיל מגוון רחב של אנשים. בזמן שאתה יושב עליו ניתן לכוון אותו באופן שיתאים לאנשים בגובה 150 סמ או שאתה יכול לכוון אותו כך שיתאים לאנשים בגובה 180 סמ הכל בתוך התחום של כמה כיוונונים פשוטים (מחיאות כפיים)