Όταν ήμουν πέντε χρονών ερωτεύτηκα τα αεροπλάνα. Μιλάω για τη δεκαετία του '30. Τότε το αεροπλάνο είχε δύο φτερά και έναν στρογγυλό κινητήρα και πάντα το πετούσε ένας τύπος που έμοιαζε με τον Κάρι Γκραντ. Φορούσε ψηλές δερμάτινες μπότες παντελόνι ιππασίας, παλιό δερμάτινο τζάκετ, ένα θαυμάσιο κράνος και υπέροχα προστατευτικά γυαλιά και, οπωσδήποτε, ένα λευκό κασκόλ να ανεμίζει στον αέρα. Πάντα περπατούσε προς το αεροπλάνο του σαν σε χαλαρό περίπατο, ανέμελο σουλατσάρισμα, πέταγε το τσιγάρο του μακριά, άρπαζε το κορίτσι που τον περίμενε, τη φιλούσε. (Γέλια) Και μετά ανέβαινε στο αεροπλάνο του, ίσως για την τελευταία φορά. Φυσικά, πάντα απορούσα, τι θα συνέβαινε αν φιλούσε το αεροπλάνο πρώτα. (Γέλια)
When I was five years old I fell in love with airplanes. Now I'm talking about the '30s. In the '30s an airplane had two wings and a round motor, and was always flown by a guy who looked like Cary Grant. He had high leather boots, jodhpurs, an old leather jacket, a wonderful helmet and those marvelous goggles -- and, inevitably, a white scarf, to flow in the wind. He'd always walk up to his airplane in a kind of saunter, devil-may-care saunter, flick the cigarette away, grab the girl waiting here, give her a kiss. (Laughter) And then mount his airplane, maybe for the last time. Of course I always wondered what would happen if he'd kissed the airplane first. (Laughter)
Αλλά αυτό ήταν πραγματικός ρομαντισμός για μένα. Ό,τι είχε σχέση με την πτήση τότε, που ήταν -για σκεφτείτε το για λίγο- ήταν πιθανότατα το πιο προχωρημένο τεχνολογικό επίτευγμα των καιρών. Έτσι ως νέος, προσπάθησα να το προσεγγίσω ζωγραφίζοντας αεροπλάνα, συνεχώς ζωγραφίζοντας αεροπλάνα. Ήταν ο τρόπος που κατακτούσα ένα μέρος του μύθου. Και φυσικά, κατά κάποιο τρόπο, όταν λέω μύθο, εννοώ κατά μέρος την αισθητική της όλης κατάστασης. Νομίζω ότι ο όρος δηλώνει την ολιστική εμπειρία που περιβάλλει ένα προϊόν. Το προϊόν ήταν εκείνο το αεροπλάνο. Αλλά έχτιζε έναν μύθο. Ακόμη και τα μέρη του αεροπλάνου είχαν γαλλικές ονομασίες. Η άτρακτος, η ουρά, το ρύγχος (γαλλικοί όροι) Καταλαβαίνετε, από μια ρομαντική γλώσσα. Έτσι γινόταν κάτι που σε κατακτούσε. Εμένα με κατέκτησε
But this was real romance to me. Everything about flying in those years, which was -- you have to stop and think for a moment -- was probably the most advanced technological thing going on at the time. So as a youngster, I tried to get close to this by drawing airplanes, constantly drawing airplanes. It's the way I got a part of this romance. And of course, in a way, when I say romance, I mean in part the aesthetics of that whole situation. I think the word is the holistic experience revolving around a product. The product was that airplane. But it built a romance. Even the parts of the airplane had French names. Ze fuselage, ze empanage, ze nessal. You know, from a romance language. So that it was something that just got into your spirit. It did mine.
και αποφάσισα να πλησιάσω περισσότερο από το να σχεδιάζω φανταστικά αεροπλάνα. Ήθελα να χτίσω αεροπλάνα. Έτσι έφτιαξα μοντέλα αεροπλάνων. Και φτιάχνοντας μοντέλα ανακάλυψα ότι τα σχέδια εμφάνισης δεν ήταν επαρκή. Δεν μπορούσες να τα μεταφέρεις στο ίδιο το μοντέλο. Αν ήθελες να πετάξεις έπρεπε να μάθεις το σύστημα κανόνων της πτήσης. Έπρεπε να μάθεις αεροναυπηγική. Έπρεπε να μάθεις τι κάνει το αεροπλάνο να μένει στον αέρα. Φυσικά, τα μοντέλα εκείνου του καιρού, δεν μπορούσες να τα ελέγξεις. Έτσι έπρεπε να αποδείξει την αξία του, να μείνει στον αέρα χωρίς να συντριβεί. Έτσι έπρεπε να εγκαταλείψω την προσέγγιση με τα σχέδια φανταστικών σχημάτων και να τα μετατρέψω σε τεχνικά σχέδια, το σχήμα των φτερών, τη μορφή της ατράκτου και ούτω καθεξής, και βάσει αυτών των σχεδίων να χτίσω ένα αεροπλάνο που ήξερα ότι ακολουθούσε κάποιες από τις αρχές της πτήσης. Και κάνοντάς το, μπορούσα να φτιάξω ένα μοντέλο που θα πετούσε, θα έμενε στον αέρα. Και θα είχε, όταν θα ήταν στον αέρα, κάτι από τον μύθο που είχα ερωτευθεί.
And I decided I had to get closer than just drawing fantasy airplanes. I wanted to build airplanes. So I built model airplanes. And I found that in doing the model airplanes the appearance drawings were not enough. You couldn't transfer those to the model itself. If you wanted it to fly you had to learn the discipline of flying. You had to learn about aeronautics. You had to learn what made an airplane stay in the air. And of course, as a model in those years, you couldn't control it. So it had to be self-righting, and stay up without crashing. So I had to give up the approach of drawing the fantasy shapes and convert it to technical drawings -- the shape of the wing, the shape of the fuselage and so on -- and build an airplane over these drawings that I knew followed some of the principles of flying. And in so doing, I could produce a model that would fly, stay in the air. And it had, once it was in the air, some of this romance that I was in love with.
Ο σχεδιασμός λοιπόν των αεροπλάνων με οδήγησε, όταν είχα την ευκαιρία να επιλέξω μαθήματα κατεύθυνσης στο σχολείο, με οδήγησε να γραφτώ για μαθήματα αεροναυπηγικής μηχανικής. Όταν παρακολουθούσα μαθήματα στα οποία κανείς δεν μου ζήτησε να ζωγραφίσω αεροπλάνο προς έκπληξή μου, έπρεπε να μάθω μαθηματικά και μηχανική και όλα τα σχετικά. Ξεγελούσα το χρόνο σχεδιάζοντας αεροπλάνα στη διάρκεια του μαθήματος. Μια μέρα ένας νεαρός κοίταξε από πάνω μου, είπε: «Ζωγραφίζεις πολύ καλά, θα έπρεπε να 'σαι στο τμήμα Καλών Τεχνών». Και είπα: «Γιατί;» Και είπε: «Πρώτα πρώτα, έχει περισσότερες κοπέλες εκεί». (Γέλια)
Well the act of drawing airplanes led me to, when I had the opportunity to choose a course in school, led me to sign up for aeronautical engineering. And when I was sitting in classes -- in which no one asked me to draw an airplane -- to my surprise. I had to learn mathematics and mechanics and all this sort of thing. I'd wile away my time drawing airplanes in the class. One day a young man looked over my shoulder, he said, "You draw very well. You should be in the art department." And I said, "Why?" And he said, "Well for one thing, there are more girls there." (Laughter)
Έτσι ο μύθος μου προσωρινά μετακινήθηκε. (Γέλια) Και μεταφέρθηκα στην τέχνη επειδή εκτιμούσαν το σχέδιο. Σπούδασα ζωγραφική, δεν τα πήγα καλά. Πέρασα και στον σχεδιασμό, λίγη αρχιτεκτονική. Τελικά βγήκα στην αγορά ως σχεδιαστής. Και για τα επόμενα 25 χρόνια, ζώντας στην Ιταλία, ζώντας στην Αμερική, ξεπουλούσα ένα κομμάτι αυτού του μύθου σε όποιον πλήρωνε γι' αυτό, αυτή την έννοια, την αισθητική αντίληψη, για την εμπειρία που περιβάλλει ένα σχεδιασμένο αντικείμενο. Και υπάρχει. Όποιος από εσάς οδήγησε αυτοκίνητα, - σαν χθες δεν ήτανε; - σε πίστα, ξέρετε τον μύθο που περιβάλλει τα γρήγορα αυτοκίνητα.
So my romance was temporarily shifted. (Laughter) And I went into art because they appreciated drawing. Studied painting; didn't do very well at that. Went through design, some architecture. Eventually hired myself out as a designer. And for the following 25 years, living in Italy, living in America, I doled out a piece of this romance to anybody who'd pay for it -- this sense, this aesthetic feeling, for the experience revolving around a designed object. And it exists. Any of you who rode the automobiles -- was it yesterday? -- at the track, you know the romance revolving around those high performance cars.
Για 25 λοιπόν χρόνια κυρίως έδινα κομμάτια αυτού του μύθου χωρίς να παίρνω πολλά ως αντάλλαγμα, επειδή ο σχεδιασμός κατά παραγγελία δεν σε οδηγεί πάντα σε συνθήκες υπό τις οποίες να παράγεις πράγματα αυτού του είδους. Έτσι, μετά από 25 χρόνια άρχισα να νιώθω σαν να στέγνωνα. Και παραιτήθηκα. Ξεκίνησα ένα πολύ μικρό εγχείρημα, πήγα από τα 40 άτομα στο ένα, σε μια προσπάθεια να ξαναβρώ την αθωότητά μου. Ήθελα να γυρίσω πίσω εκεί που ήταν ο μύθος.
Well in 25 years I was mostly putting out pieces of this romance and not getting a lot back in because design on call doesn't always connect you with a circumstance in which you can produce things of this nature. So after 25 years I began to feel as though I was running dry. And I quit. And I started up a very small operation -- went from 40 people to one, in an effort to rediscover my innocence. I wanted to get back where the romance was.
Δεν μπορούσα να διαλέξω τα αεροπλάνα, επειδή είχαν κάπως απομυθοποιηθεί εκείνο τον καιρό, παρόλο που είχα κάνει πολλή δουλειά για αεροπλάνα, στα εσωτερικά. Έτσι επέλεξα τα έπιπλα. Επέλεξα ειδικά τις καρέκλες επειδή γνώριζα αρκετά γι' αυτές. Είχα σχεδιάσει πολλά καθίσματα αυτά τα χρόνια για τρακτέρ και για φορτηγά και για υποβρύχια, για πολλά πράγματα. Αλλά, όχι καρέκλες γραφείου. Έτσι άρχισα να κάνω αυτό. Και βρήκα ότι υπήρχαν τρόποι να επαναλάβω την ίδια προσέγγιση που είχα και με τα αεροπλάνα. Μόνο που αυτή τη φορά, αντί το προϊόν να παίρνει σχήμα από τον άνεμο, έπαιρνε μορφή από το ανθρώπινο σώμα. Έτσι το σκεπτικό ήταν, όπως στο αεροπλάνο μαθαίνεις πολλά σχετικά με το πώς να χειριστείς τον αέρα, για μια καρέκλα πρέπει να μάθεις πώς να χειριστείς το σώμα, και τι θέλει το σώμα, τι χρειάζεται, τι δείχνει ότι θέλει. Και έτσι, τελικά, μετά από κάποια σκαμπανεβάσματα, κατέληξα να σχεδιάσω την καρέκλα που θα σας παρουσιάσω.
And I couldn't choose airplanes because they had gotten sort of unromantic at that point, even though I'd done a lot of airplane work, on the interiors. So I chose furniture. And I chose chairs specifically because I knew something about them. I'd designed a lot of chairs, over the years for tractors and trucks and submarines -- all kinds of things. But not office chairs. So I started doing that. And I found that there were ways to duplicate the same approach that I used to use on the airplane. Only this time, instead of the product being shaped by the wind, it was shaped by the human body. So the discipline was -- as in the airplane you learn a lot about how to deal with the air, for a chair you have to learn a lot about how to deal with the body, and what the body needs, wants, indicates it needs. And that's the way, ultimately after some ups and downs, I ended up designing the chair I'm going to show you.
Θα πρέπει να πω κάτι ακόμα. Όταν έφτιαχνα εκείνα τα μοντέλα αεροπλάνων, έκανα τα πάντα. Επινοούσα το είδος του αεροπλάνου. Έκανα τον βασικό σχεδιασμό του. Το κατασκεύαζα. Και πετούσα με αυτό. Και έτσι δουλεύω τώρα. Όταν άρχισα αυτή την καρέκλα δεν ήταν μια προειλημμένη ιδέα. Στο σχεδιασμό σήμερα, αν πραγματικά τον εννοείς, δεν ξεκινάς με σχέδια εμφάνισης. Άρχισα με πολλές χαλαρές ιδέες, πριν περίπου οκτώ με εννιά χρόνια. Και οι χαλαρές ιδέες είχαν να κάνουν με όσα γνώριζα ότι συνέβαιναν στους ανθρώπους στο γραφείο, στον χώρο εργασίας, ανθρώπους που δούλευαν χρησιμοποιώντας καθίσματα εργασίας, οι περισσότεροι μπροστά σε υπολογιστή καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Και κατάλαβα ότι, το μόνο που δεν χρειάζονται, είναι μια καρέκλα που να παρεμβαίνει στον κύριο λόγο για τον οποίο κάθονταν.
I should say one more thing. When I was doing those model airplanes, I did everything. I conceived the kind of airplane. I basically engineered it. I built it. And I flew it. And that's the way I work now. When I started this chair it was not a preconceived notion. Design nowadays, if you mean it, you don't start with styling sketches. I started with a lot of loose ideas, roughly eight or nine years ago. And the loose ideas had something to do with what I knew happened with people in the office, at the work place -- people who worked, and used task seating, a great many of them sitting in front of a computer all day long. And I felt, the one thing they don't need, is a chair that interferes with their main reason for sitting there.
Έτσι προχώρησα με τη θεώρηση ότι η καρέκλα θα έπρεπε να κάνει τόσο πολλά γι' αυτούς κατά το ανθρώπινα δυνατόν ή το μηχανικά δυνατόν ώστε να μην πρέπει να ασχολούνται με αυτή. Το πιστεύω μου λοιπόν ήταν ότι, αντί να κάθονται και να ψάχνουν για ένα σωρό ρυθμίσεις, ότι πρέπει να καθίσεις στην καρέκλα και αυτή αυτόματα να εξισορροπήσει το βάρος σου με την δύναμη που απαιτείται για να ανακλιθεί. Αυτό ίσως να μην είναι σημαντικό για κάποιους από εσάς. Αλλά οι περισσότερες καλές καρέκλες έχουν ανάκλιση επειδή είναι καλό να ανοίγει αυτή τη γωνία ανάμεσα στα πόδια και τον άνω κορμό για καλύτερη αναπνοή και καλύτερη κυκλοφορία. Έτσι αν καθίσεις στην καρέκλα μου, είτε είσαι 1,5 μέτρο ψηλός ή 2 μέτρα, πάντα διαχειρίζεται το βάρος σου και μεταφέρει την απαιτούμενη δύναμη για να ανακλιθείς έτσι που δεν θα χρειαστεί να ψάξεις για κάτι να ρυθμίσεις.
So I took the approach that the chair should do as much for them as humanly possible or as mechanistically possible so that they didn't have to fuss with it. So my idea was that, instead of sitting down and reaching for a lot of controls, that you would sit on the chair, and it would automatically balance your weight against the force required to recline. Now that may not mean a lot to some of you. But you know most good chairs do recline because it's beneficial to open up this joint between your legs and your upper body for better breathing and better flow. So that if you sit down on my chair, whether you're five feet tall or six foot six, it always deals with your weight and transfers the amount of force required to recline in a way that you don't have to look for something to adjust.
Θα σας το πω ξεκάθαρα, αυτό ενέχει κάποια παραχώρηση. Υπάρχουν μειονεκτήματα σε αυτό. Ένα είναι το ότι δεν μπορείς να τους βολέψεις όλους. Υπάρχουν πολύ αδύνατοι άνθρωποι, μερικά εξαιρετικά βαριοί άνθρωποι, ίσως άνθρωποι με πολύ όγκο ψηλά. Ξεφεύγουν από τον αρχικό σχεδιασμό σου. Αλλά ένιωσα ότι ο συμβιβασμός ήταν υπέρ εμού επειδή οι περισσότεροι δεν ρυθμίζουν τις καρέκλες τους. Απλά συνεχίζουν να κάθονται. Κάποιος στο λεωφορείο για την πίστα αγώνων μου έλεγε ότι η αδερφή του τού τηλεφωνούσε. Είπε ότι είχε μια από τις βελτιωμένες καρέκλες. Του είπε: «Μου αρέσει πολύ, αλλά είναι πολύ ψηλή». (Γέλια) Αυτός απάντησε: «Εντάξει, θα έρθω να της ρίξω μια ματιά». Πήγε και την είδε. Έσκυψε. Τράβηξε έναν λεβιέ. Και η καρέκλα χαμήλωσε. Αυτή είπε: «Θαυμάσια! Πώς το έκανες;» Της έδειξε το λεβιέ. Αυτό είναι χαρακτηριστικό πολλών από εμάς που δουλεύουμε καθιστοί. Γιατί όμως θα πρέπει να έχεις 20σέλιδο βιβλίο οδηγιών για το πώς να χρησιμοποιήσεις μια καρέκλα; (Γέλια) Είχα ένα για ρολόι χειρός. 20 σελίδες.
I'll tell you right up front, this is a trade off. There are drawbacks to this. One is: you can't accommodate everybody. There are some very light people, some extremely heavy people, maybe people with a lot of bulk up top. They begin to fall off the end of your chart. But the compromise, I felt, was in my favor because most people don't adjust their chairs. They will sit in them forever. I had somebody on the bus out to the racetrack tell me about his sister calling him. He said she had one of the new, better chairs. She said, "Oh I love it." She said, "But it's too high." (Laughter) So he said, "Well I'll come over and look at it." He came over and looked at it. He reached down. He pulled a lever. And the chair sank down. She said, "Oh it's wonderful. How did you do that?" And he showed her the lever. Well, that's typical of a lot of us working in chairs. And why should you get a 20-page manual about how to run a chair? (Laughter) I had one for a wristwatch once. 20 pages.
Τέλος πάντων, πίστευα ότι ήταν σημαντικό να μην χρειάζεται να ρυθμίσεις κάτι για να μπορείς να κάνεις αυτή την κίνηση. Το άλλο που με απασχολούσε ήταν ότι τα μπράτσα της καρέκλας δεν τα είχαμε ποτέ εξετάσει σωστά από την άποψη του πόσο μεγάλο βοήθημα μπορούσαν να είναι στην καθημερινή εργασία σου. Αλλά μου φαινόταν υπερβολικό να θες να ρυθμίσεις κάθε μπράτσο ξεχωριστά για να πάει εκεί που το ήθελες. Έτσι πέρασα πολύ καιρό. Είπα ότι δούλεψα οκτώ με εννέα χρόνια σε αυτό. Και κάθε ένα από αυτά προχωρούσε σχεδόν παράλληλα, αλλά τμηματικά ήταν ένα αυτούσιο πρόβλημα. Πέρασα πολύ καιρό σκεπτόμενος πώς να κινήσω τα μπράτσα σε πολύ μεγαλύτερο τόξο -δηλαδή πάνω και κάτω- και να το κάνω πολύ πιο εύκολα ώστε να μην χρειάζεται να πατήσεις κουμπί. Μετά από πολλές δοκιμές, πολλές αποτυχίες, επινοήσαμε μια πολύ απλή διάταξη με την οποία μπορούσες να κινήσεις το ένα μπράτσο ή το άλλο. Ανεβαίνουν εύκολα. Και σταματούν όπου θέλεις. Μπορείς να τα κατεβάσεις, ουσιαστικά να τα βγάλεις από τη μέση. Καθόλου μπράτσα. Ή μπορείς να τα ανεβάσεις όπου επιθυμείς. Και αυτό ήταν άλλο ένα πράγμα που πίστευα, αν και όχι τόσο ρομαντικό όπως ο Κάρι Γκραντ, παρόλα αυτά αρχίζει να προσδίδει λίγη αισθητική λειτουργία, αισθητική απόδοση σε ένα προϊόν.
Anyway, I felt that it was important that you didn't have to make an adjustment in order to get this kind of action. The other thing I felt was that armrests had never really been properly approached from the standpoint of how much of an aid they could be to your work life. But I felt it was too much to ask to have to adjust each individual armrest in order to get it where you wanted. So I spent a long time. I said I worked eight or nine years on it. And each of these things went along sort of in parallel but incrementally were a problem of their own. I worked a long time on figuring out how to move the arms over a much greater arc -- that is up and down -- and make them a lot easier, so that you didn't have to use a button. And so after many trials, many failures, we came up with a very simple arrangement in which we could just move one arm or the other. And they go up easily. And stop where you want. You can put them down, essentially out of the way. No arms at all. Or you can pull them up where you want them. And this was another thing that I felt, while not nearly as romantic as Cary Grant, nevertheless begins to grab a little bit of aesthetic operation, aesthetic performance into a product.
Ο επόμενος χώρος που με ενδιέφερε ήταν το γεγονός ότι η ανάκλιση ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας. Και όσο μεγαλύτερη ανάκλιση, κατά κάποιο τρόπο, τόσο καλύτερα. Όσο περισσότερο ανοίγει η γωνία εδώ κι εδώ και στις μέρες μας, με μια οθόνη μπροστά σου, δεν θες να χαμηλώνει η ματιά στην ανάκλιση έτσι την κρατάμε περίπου στο ίδιο επίπεδο, αλλά μεταφέρεις βάρος από τον κόκκυγα. Βάζετε όλοι το χέρι σας στο πίσω μέρος να νιώσετε τα οστά του κόκκυγα; (Γέλια) Νιώθετε τα οστά εκεί; (Γέλια) Μόνο τα δικά σας. (Γέλια) Είναι δύο, ένα σε κάθε πλευρά. Όλο το βάρος του άνω κορμού, των χεριών, του κεφαλιού, μεταφέρεται από την πλάτη, τη σπονδυλική στήλη, σε αυτά τα οστά όταν κάθεστε. Αυτό είναι μεγάλο φορτίο. Ακουμπώντας τα χέρια σας στα μπράτσα σας απαλλάσσει από το 20% του φορτίου, Κι αν η σπονδυλική στήλη δεν είναι στη σωστή θέση θα γείρει από τη λάθος πλευρά, και ούτω καθεξής. Έτσι για να ξεφορτώσεις αυτό το μεγάλο βάρος, αν όντως υπάρχει, μπορείς να ανακλιθείς. Όταν ανακλίνεσαι, παίρνεις μεγάλο μέρος του βάρους από το κάτω μέρος και το μεταφέρεις στην πλάτη. Ταυτόχρονα, όπως είπαμε, ανοίγεις αυτή τη γωνία και αναπνέεις καλύτερα.
The next area that was of interest to me was the fact that reclining was a very important factor. And the more you can recline, in a way, the better it is. The more the angle between here and here opens up -- and nowadays, with a screen in front of you, you don't want to have your eye drop too far in the recline, so we keep it at more or less the same level -- but you transfer weight off your tailbones. Would everybody put their hand under their bottom and feel their tailbone? (Laughter) You feel that bone under there? (Laughter) Just your own. (Laughter) There's two of them, one on either side. All the weight of your upper torso -- your arms, your head -- goes right down through your back, your spine, into those bones when you sit. And that's a lot of load. Just relieving your arms with armrests takes 20 percent of that load off. Now that, if your spine is not held in a good position, will help bend your spine the wrong way, and so on. So to unload that great weight -- if that indeed exists -- you can recline. When you recline you take away a lot of that load off your bottom end, and transfer it to your back. At the same time, as I say, you open up this joint. And breathability is good.
Αλλά για να το κάνεις, αν έχεις κάποια ποσότητα ανάκλισης, φτάνεις να χρειάζεσαι προσκέφαλο επειδή σχεδόν πάντα αυτόματα κρατάμε το κεφάλι μας σε κάθετη θέση, βλέπετε; Καθώς ξαπλώνω, το κεφάλι μου μένει σχεδόν κάθετο. Εάν ανακλιθείτε πάρα πολύ πρέπει να χρησιμοποιήσετε μυική δύναμη για να κρατήσετε το κεφάλι εκεί. Τότε λοιπόν χρειάζεται το προσκέφαλο. Το προσκέφαλο είναι μια πρόκληση επειδή θέλεις να προσαρμόζεται αρκετά ώστε να βολεύει τόσο ένα ψηλό άνδρα όσο και μια κοντή κοπέλα. Εδώ είμαστε λοιπόν. Έχω 13 εκατοστά περιθώριο ρύθμισης για να έχω το προσκέφαλο στη σωστή θέση. Ήξερα όμως εκ πείρας και παρατηρώντας στα γραφεία όπου υπήρχαν καρέκλες με προσκέφαλα ότι κανένας δεν έμπαινε στον κόπο να απλώσει και να γυρίσει ένα κουμπί και να ρυθμίσει σωστά το προσκέφαλο. Και το χρειάζεσαι σε διαφορετική θέση όταν είσαι στην όρθια θέση ή σε ανάκλιση. Ήξερα ότι έπρεπε να λυθεί και μάλιστα αυτόματα. Αν προσέξετε αυτή την καρέκλα καθώς ανακλίνομαι, το προσκέφαλο ανεβαίνει για να συναντήσει τον αυχένα. Ιδανικά θέλουμε τη στήριξη του κεφαλιού στην κρανιακή περιοχή, ακριβώς εδώ. Αυτό το κομμάτι μου πήρε πολύ χρόνο να βρω λύση.
But to do that, if you have any amount of recline, it gets to the point where you need a headrest because nearly always, automatically hold your head in a vertical position, see? As I recline, my head says more or less vertical. Well if you're reclined a great deal, you have to use muscle force to hold your head there. So that's where a headrest comes in. Now headrest is a challenge because you want it to adjust enough so that it'll fit, you know, a tall guy and a short girl. So here we are. I've got five inches of adjustment here in order to get the headrest in the right place. But then I knew from experience and looking around in offices where there were chairs with headrests that nobody would ever bother to reach back and turn a knob and adjust the headrest to put it in position. And you need it in a different position when you're upright, then when you're reclined. So I knew that had to be solved, and had to be automatic. So if you watch this chair as I recline, the headrest comes up to meet my neck. Ideally you want to put the head support in the cranial area, right there. So that part of it took a long time to work out.
Είναι πολλά άλλα πράγματα: το σχήμα των μαξιλαριών, το τζελ που βάζουμε μέσα. Πήραμε την ιδέα από τις σέλες ποδηλάτων και βάζουμε τζελ στα μαξιλάρια και στα μπράτσα για απορρόφηση του φορτίου σημείου, διανέμει το φορτίο για να μην νιώθετε κόμπους. Δεν θα χτυπήσετε τον αγκώνα σας στο κάτω μέρος. Και ήθελα να σας δείξω το γεγονός ότι η καρέκλα μπορεί να βολέψει ανθρώπους. Ενώ κάθεστε, μπορείτε να ρυθμίσετε για ανθρώπους ύψους 1,5 μέτρου ή μπορείτε να ρυθμίσετε για τον δίμετρο τύπο, όλα μέσα στα περιθώρια μερικών απλών ρυθμίσεων. (Χειροκρότημα)
And there is a variety of other things: the shape of the cushions, the gel we put. We stole the idea from bicycle seats, and put gel in the cushions and in the armrests to absorb point load -- distributes the loading so you don't get hard spots. You cant hit your elbow on bottom. And I did want to demonstrate the fact that the chair can accommodate people. While you're sitting in it you can adjust it down for the five-footer, or you can adjust it for the six-foot-six guy -- all within the scope of a few simple adjustments. (Applause)