Когато бях петгодишен, се влюбих в самолетите. Говоря за 30-те години. През 30-те самолетът имаше две крила и кръгъл мотор. И винаги го караше човек, приличащ на Кари Грант. Носеше високи кожени ботуши, дълъг брич за езда, старо кожено яке, чудесен шлем, онези прекрасни авиаторски очила, и неизбежно бял шал, който да се вее на вятъра. Винаги се приближаваше до самолета си, все едно се шляе, непукистко шляене, хвърляше цигарата си, сграбчваше чакащото там момиче и я целуваше. (Смях) А после се качваше на самолета си, може би за последен път. Разбира се, винаги се чудех какво би се случилo, ако първо целуне самолета. (Смях)
When I was five years old I fell in love with airplanes. Now I'm talking about the '30s. In the '30s an airplane had two wings and a round motor, and was always flown by a guy who looked like Cary Grant. He had high leather boots, jodhpurs, an old leather jacket, a wonderful helmet and those marvelous goggles -- and, inevitably, a white scarf, to flow in the wind. He'd always walk up to his airplane in a kind of saunter, devil-may-care saunter, flick the cigarette away, grab the girl waiting here, give her a kiss. (Laughter) And then mount his airplane, maybe for the last time. Of course I always wondered what would happen if he'd kissed the airplane first. (Laughter)
Но това беше истинска романтика за мен. Всичко, свързано с летенето през онези години, което беше... трябва да спра и да помисля за момент... вероятно бе най-напредналата технология по онова време. Затова като младок се опитах да се доближа до това, като рисувах самолети, постоянно рисувах самолети. По този начин прихващах част от тази романтика. И, разбира се, в известен смисъл, като казвам романтика, отчасти имам предвид естетиката на цялата тази ситуация. Мисля, че думата е холистично преживяване, въртящо се около един продукт. Продуктът беше онзи самолет. Но той изграждаше романс. Дори частите на самолета имаха френски имена. Фюзелажът, емпанажът, несалът. Разбирате ли, от един романски език. Така че това беше нещо, което просто влизаше в духа ти. В моя - със сигурност.
But this was real romance to me. Everything about flying in those years, which was -- you have to stop and think for a moment -- was probably the most advanced technological thing going on at the time. So as a youngster, I tried to get close to this by drawing airplanes, constantly drawing airplanes. It's the way I got a part of this romance. And of course, in a way, when I say romance, I mean in part the aesthetics of that whole situation. I think the word is the holistic experience revolving around a product. The product was that airplane. But it built a romance. Even the parts of the airplane had French names. Ze fuselage, ze empanage, ze nessal. You know, from a romance language. So that it was something that just got into your spirit. It did mine.
И реших, че трябва да се приближа повече от това само да рисувам измислени самолети. Исках да строя самолети. Затова строях модели на самолети. И открих, че като правя самолетните модели, рисунките на външния вид не бяха достатъчни. Не могат да се пренесат върху самия модел. Ако искаш да лети, трябваше да научиш дисциплината дисциплината летене. Трябваше да учиш за аеронавтиката. Трябваше да научиш какво кара един самолет да остане във въздуха. Разбира се, като модел, през онези години, не можеше да го контролираш. Така че трябваше да е самоуправляващ се и да остане горе, без да се разбие. Затова трябваше да се откажа от подхода да рисувам фантастичните форми, и да премина на технически чертежи. Формата на крилото, формата на фюзелажа и така нататък. И да построя самолет по тези рисунки, за който знаех, че следва някои от принципите на летенето. При това успях да създам един модел, който да лети, да остане във въздуха. Той притежаваше, след като беше във въздуха, малко от тази романтика, в която бях влюбен.
And I decided I had to get closer than just drawing fantasy airplanes. I wanted to build airplanes. So I built model airplanes. And I found that in doing the model airplanes the appearance drawings were not enough. You couldn't transfer those to the model itself. If you wanted it to fly you had to learn the discipline of flying. You had to learn about aeronautics. You had to learn what made an airplane stay in the air. And of course, as a model in those years, you couldn't control it. So it had to be self-righting, and stay up without crashing. So I had to give up the approach of drawing the fantasy shapes and convert it to technical drawings -- the shape of the wing, the shape of the fuselage and so on -- and build an airplane over these drawings that I knew followed some of the principles of flying. And in so doing, I could produce a model that would fly, stay in the air. And it had, once it was in the air, some of this romance that I was in love with.
Е, рисуването на самолети ме доведе, когато имах възможност да избирам един курс в училище, доведе ме до това да се запиша за авиоинженерство. Когато седях в часовете, през които никой не поиска от мен да нарисувам самолет, за моя изненада, трябваше да уча математика и механика, все такива неща. Убивах времето, като тайно рисувах самолети в час. Един ден един младеж погледна през рамото ми и каза: "Рисуваш много добре. Трябва да си във факултета по изкуства." Попитах: "Защо?" А той отвърна: "Е, на първо място, там има повече момичета." (Смях)
Well the act of drawing airplanes led me to, when I had the opportunity to choose a course in school, led me to sign up for aeronautical engineering. And when I was sitting in classes -- in which no one asked me to draw an airplane -- to my surprise. I had to learn mathematics and mechanics and all this sort of thing. I'd wile away my time drawing airplanes in the class. One day a young man looked over my shoulder, he said, "You draw very well. You should be in the art department." And I said, "Why?" And he said, "Well for one thing, there are more girls there." (Laughter)
Така че моята романтика бе временно изместена. (Смях) Прехвърлих се към изкуствата, защото те ценяха рисуването. Учих рисуване. Не се справях много добре с това. Минах през дизайн, малко архитектура. В крайна сметка започнах работа като дизайнер. През следващите 25 години, живеейки в Италия, живеейки в Америка, раздавах по парче от този романс на всеки, който би платил за него. Този усет, това естетическо усещане за преживяването, въртящо се около един дизайнерски предмет. Той съществува. Онези сред вас, които караха автомобилите - вчера ли беше? - на пистата, вие познавате романтиката, въртяща се около тези коли от висока класа.
So my romance was temporarily shifted. (Laughter) And I went into art because they appreciated drawing. Studied painting; didn't do very well at that. Went through design, some architecture. Eventually hired myself out as a designer. And for the following 25 years, living in Italy, living in America, I doled out a piece of this romance to anybody who'd pay for it -- this sense, this aesthetic feeling, for the experience revolving around a designed object. And it exists. Any of you who rode the automobiles -- was it yesterday? -- at the track, you know the romance revolving around those high performance cars.
Е, след 25 години от мен главно излизаха парчета от този романс, а не влизаше много обратно, защото дизайнът по призвание не винаги те свързва с обстоятелство, при което да можеш да произвеждаш неща от този род. След 25 години започвах да се чувствам, като че ли пресъхвам. И се отказах. Започнах много малка фирма - преминах от 40 души към един в усилие да преоткрия невинността си. Исках да се върна там, където беше романтиката.
Well in 25 years I was mostly putting out pieces of this romance and not getting a lot back in because design on call doesn't always connect you with a circumstance in which you can produce things of this nature. So after 25 years I began to feel as though I was running dry. And I quit. And I started up a very small operation -- went from 40 people to one, in an effort to rediscover my innocence. I wanted to get back where the romance was.
Не можех да избирам самолети, защото те бяха станали някак неромантични на този етап. Макар и да бях работил много по самолети, по интериорите. Затова избрах мебелите. Избрах специално столовете, защото знаех нещо за тях. Бях правил дизайн на много седалки през годините за трактори, камиони и подводници. Всякакви неща. Но не и офисни столове. Така че се захванах с това. И открих, че има начини да се дублира същият подход, който използвах за самолета. Само че този път, вместо продуктът да бъде оформян от вятъра, той беше оформян от човешкото тяло. Затова дисциплината беше, както при самолета учиш много за това как да се справяш с въздуха, за един стол трябва да научиш много за това как да се справяш с тялото. От какво има нужда тялото, какво иска, как показва нуждите си. В крайна сметка това е начинът, след известни възходи и падения, по който в крайна сметка проектирах стола, който ще ви покажа.
And I couldn't choose airplanes because they had gotten sort of unromantic at that point, even though I'd done a lot of airplane work, on the interiors. So I chose furniture. And I chose chairs specifically because I knew something about them. I'd designed a lot of chairs, over the years for tractors and trucks and submarines -- all kinds of things. But not office chairs. So I started doing that. And I found that there were ways to duplicate the same approach that I used to use on the airplane. Only this time, instead of the product being shaped by the wind, it was shaped by the human body. So the discipline was -- as in the airplane you learn a lot about how to deal with the air, for a chair you have to learn a lot about how to deal with the body, and what the body needs, wants, indicates it needs. And that's the way, ultimately after some ups and downs, I ended up designing the chair I'm going to show you.
Трябва да кажа още нещо - когато правех онези самолетни модели, аз правех всичко. Аз измислях типа самолет. По същество аз му бях инженер. Аз го построявах. И аз го управлявах при летене. Това е начинът, по който работя и сега. Когато започнах работа по този стол, това не беше предубедена представа. Дизайнът в наше време, ако се захванете наистина, не започва със стилови скици. Аз започнах с множество неясни идеи. Приблизително преди осем или девет години. А неясните идеи имаха общо с онова, което знаех, че се случва с хората в офиса. На работното място, хора, които работеха и изпълняваха задачите си седнали, огромно мнозинство от тях седящи пред компютър по цял ден. И смятах, че със сигурност не им трябва стол, който пречи с оглед на основната причина, поради която седят там.
I should say one more thing. When I was doing those model airplanes, I did everything. I conceived the kind of airplane. I basically engineered it. I built it. And I flew it. And that's the way I work now. When I started this chair it was not a preconceived notion. Design nowadays, if you mean it, you don't start with styling sketches. I started with a lot of loose ideas, roughly eight or nine years ago. And the loose ideas had something to do with what I knew happened with people in the office, at the work place -- people who worked, and used task seating, a great many of them sitting in front of a computer all day long. And I felt, the one thing they don't need, is a chair that interferes with their main reason for sitting there.
Така че възприех подхода, че столът трябва да прави за тях толкова, колкото е в човешките възможности или колкото е възможно механично, за да не се налага да се суетят покрай него. Идеята ми беше, вместо да седнеш и да се протягаш към множество средства за управление, да седнеш на стола, а той автоматично да балансира теглото ти срещу силата, изисквана за облягане. Това може да не означава много за някои от вас. Но знаете ли, повечето добри столове се накланят назад, защото е от полза да се отвори тази става между краката и горната част от тялото за по-добро дишане и по-добър поток. Така че, ако седнете на моя стол, независимо дали сте високи пет фута (1,52 м.), или шест фута и шест инча (1,98 м.), той винаги се справя с вашето тегло и прехвърля количеството сила, необходима за облягане, така, че не трябва да търсите нещо за настройка.
So I took the approach that the chair should do as much for them as humanly possible or as mechanistically possible so that they didn't have to fuss with it. So my idea was that, instead of sitting down and reaching for a lot of controls, that you would sit on the chair, and it would automatically balance your weight against the force required to recline. Now that may not mean a lot to some of you. But you know most good chairs do recline because it's beneficial to open up this joint between your legs and your upper body for better breathing and better flow. So that if you sit down on my chair, whether you're five feet tall or six foot six, it always deals with your weight and transfers the amount of force required to recline in a way that you don't have to look for something to adjust.
Ще ви кажа още предварително, че това е компромис. В него си има и неудобства. Едното е, че не можеш да угодиш на всеки. Има също и много леки хора. Някои изключително тежки хора. Може би хора с много обемна горна част. Те започват да изпадат от края на графиката. Но усещах, че компромисът е в моя полза, защото повечето хора не настройват столовете си. Ще седят вечно в тях. Някой в автобуса към пистата за конни надбягвани ми разказваше за това как сестра му му се обадила. Казала, че има един от новите, по-добри столове. Казала: "О, прекрасен е. Но е твърде висок." (Смях) И той казал: "Ами, ще мина да го погледна." Минал да го погледне. Протегнал се надолу. Изтеглил една ръчка. И столът потънал надолу. Тя възкликнала: "О, чудесно! Как го направи?" А той й показал ръчката. Е, това е типично за много от нас, работещи на столове. И защо ви трябва упътване от 20 страници за това как да боравите с един стол. (Смях) Имах веднъж такова за един часовник, 20 страници.
I'll tell you right up front, this is a trade off. There are drawbacks to this. One is: you can't accommodate everybody. There are some very light people, some extremely heavy people, maybe people with a lot of bulk up top. They begin to fall off the end of your chart. But the compromise, I felt, was in my favor because most people don't adjust their chairs. They will sit in them forever. I had somebody on the bus out to the racetrack tell me about his sister calling him. He said she had one of the new, better chairs. She said, "Oh I love it." She said, "But it's too high." (Laughter) So he said, "Well I'll come over and look at it." He came over and looked at it. He reached down. He pulled a lever. And the chair sank down. She said, "Oh it's wonderful. How did you do that?" And he showed her the lever. Well, that's typical of a lot of us working in chairs. And why should you get a 20-page manual about how to run a chair? (Laughter) I had one for a wristwatch once. 20 pages.
Както и да е - според мен беше важно да не се налага да нагласяш, за да получиш този вид действие. Смятах също, че към облегалките за ръце никога не е имало уместен подход. От гледна точка на това до каква степен биха могли да са от полза те за вашия работен живот. Но смятах, че е твърде много, ако трябва да нагласяш всяка отделна облегалка за ръце, за да я поставиш, където искаш. Прекарах дълго време в работа по това. Казах, че ми отне осем или девет месеца. Всяко от тези неща вървеше един вид паралелно, но все повече ставаше проблем само по себе си. Работих дълго време по това да открия как да местя облегалките за ръце по много по-голяма извивка, нагоре и надолу, и да ги направя много по-прости, така че да не се налага да се използва бутон. И така, след много проби, много грешки, стигнахме до една много проста подредба, при която бихме могли просто да местим едната или другата облегалка. И се вдигат лесно. Спират, където искате. Може да ги сваляте надолу, за да не пречат. Никакви облегалки, въобще. Или пъм може да ги издърпвате нагоре, където искате да са. Друго мое усещане. Макар и не чак толкова романтично като Кари Грант, въпреки това донякъде прихващат малко естетика, оперативно естетическо изпълнение, в един продукт.
Anyway, I felt that it was important that you didn't have to make an adjustment in order to get this kind of action. The other thing I felt was that armrests had never really been properly approached from the standpoint of how much of an aid they could be to your work life. But I felt it was too much to ask to have to adjust each individual armrest in order to get it where you wanted. So I spent a long time. I said I worked eight or nine years on it. And each of these things went along sort of in parallel but incrementally were a problem of their own. I worked a long time on figuring out how to move the arms over a much greater arc -- that is up and down -- and make them a lot easier, so that you didn't have to use a button. And so after many trials, many failures, we came up with a very simple arrangement in which we could just move one arm or the other. And they go up easily. And stop where you want. You can put them down, essentially out of the way. No arms at all. Or you can pull them up where you want them. And this was another thing that I felt, while not nearly as romantic as Cary Grant, nevertheless begins to grab a little bit of aesthetic operation, aesthetic performance into a product.
Следващата област, която представляваше интерес за мен, беше фактът, че облягането беше много важен фактор. И колкото повече можеш да се облегнеш, в известен смисъл, толкова по-добре. Колкото повече се отваря ъгълът между тук и тук, а в днешно време - с екран пред теб, не искаш окото ти да попадне твърде далеч при облягането. Така че го държим повече или по-малко на същото ниво, но преместваш теглото от опашните си кости. Бихте ли могли всички да пъхнете ръка под задните си части и да пипнете опашната си кост? (Смях) Усещате ли тази кост там отдолу? (Смях) Само вашата собствена. (Смях) Те са две. По една от всяка страна. Цялото тегло от горната част на торса ви, ръцете, главата, отива право надолу през гърба ви, гръбнака ви, в онези кости, когато сядате. А това е голямо тегло. Само облекчаването на ръцете ви с облегалки за ръце отнема 20 процента от това тегло. А това, ако гръбнакът не е държан в добро положение, ще помогне за огъване на гръбнака ви по погрешен начин, и така нататък. Така че, за да разтовариш тази огромна тежест, ако тя наистина съществува, можеш да се облегнеш. Когато се облегнеш, премахваш голяма част от това тегло от долния си край, и го прехвърляш върху гърба си. В същото време, както казах, отваряш тази става. И дишането е добро.
The next area that was of interest to me was the fact that reclining was a very important factor. And the more you can recline, in a way, the better it is. The more the angle between here and here opens up -- and nowadays, with a screen in front of you, you don't want to have your eye drop too far in the recline, so we keep it at more or less the same level -- but you transfer weight off your tailbones. Would everybody put their hand under their bottom and feel their tailbone? (Laughter) You feel that bone under there? (Laughter) Just your own. (Laughter) There's two of them, one on either side. All the weight of your upper torso -- your arms, your head -- goes right down through your back, your spine, into those bones when you sit. And that's a lot of load. Just relieving your arms with armrests takes 20 percent of that load off. Now that, if your spine is not held in a good position, will help bend your spine the wrong way, and so on. So to unload that great weight -- if that indeed exists -- you can recline. When you recline you take away a lot of that load off your bottom end, and transfer it to your back. At the same time, as I say, you open up this joint. And breathability is good.
Но за да направиш това, ако имаш каквато и да е степен на облягане, се стига до точката, при която имаш нужда от облегалка за глава, защото почти винаги автоматично държиш глава във вертикална позиция, виждате ли? Когато се облягам, главата ми остава повече или по-малко вертикална. А ако се облегнеш много, трябва да използваш мускулна сила, за да държиш главата си там. Ето къде идва облегалката за глава. Облегалката за глава е предизвикателство, защото искаш да се наглася достатъчно, че да приляга, разбирате ли, на висок мъж и на ниско момиче. Ето. Имам пет инча (12,7 см.) настройка тук, за да се постави облегалката за глава на правилното място. Но после разбрах от опит и огледи из офиси, където имаше столове с облегалки за глава, че никой няма да си направи труда да се протяга назад, да върти копче и да наглася облегалката за глава, за да я постави в подходящата позиция. А е нужно да е в различна позиция, когато си изправен, и после - когато си облегнат. Затова разбрах, че това трябва да се разреши и трябва да е автоматично. Ако наблюдавате този стол, докато се облягам, облегалката за глава се вдига, за да посрещне врата ми. В идеалния случай искаш да поставиш облегалката за глава в черепната област, точно тук. Тази част отне дълго време за изработка.
But to do that, if you have any amount of recline, it gets to the point where you need a headrest because nearly always, automatically hold your head in a vertical position, see? As I recline, my head says more or less vertical. Well if you're reclined a great deal, you have to use muscle force to hold your head there. So that's where a headrest comes in. Now headrest is a challenge because you want it to adjust enough so that it'll fit, you know, a tall guy and a short girl. So here we are. I've got five inches of adjustment here in order to get the headrest in the right place. But then I knew from experience and looking around in offices where there were chairs with headrests that nobody would ever bother to reach back and turn a knob and adjust the headrest to put it in position. And you need it in a different position when you're upright, then when you're reclined. So I knew that had to be solved, and had to be automatic. So if you watch this chair as I recline, the headrest comes up to meet my neck. Ideally you want to put the head support in the cranial area, right there. So that part of it took a long time to work out.
Има и ред дуги неща, формата на възглавниците. Гелът, който слагаме - откраднахме идеята от велосипедните седалки и поставихме гел във възглавниците и облегалките за ръце, за да абсорбира точков товар - рапределя натоварването, така че да не се получат твърди места. Не можеш да си удариш лакътя отдолу. Наистина исках да демонстрирам факта, че столът може да се приспособява към хората. Докато седиш в него, можеш да го нагласиш надолу за човек с височина пет фута (1,52 м.), или пък можеш да го пригодиш за човек с височина шест фута (1,83 м.). Всичко това - само с няколко прости настройки. (Аплодисменти)
And there is a variety of other things: the shape of the cushions, the gel we put. We stole the idea from bicycle seats, and put gel in the cushions and in the armrests to absorb point load -- distributes the loading so you don't get hard spots. You cant hit your elbow on bottom. And I did want to demonstrate the fact that the chair can accommodate people. While you're sitting in it you can adjust it down for the five-footer, or you can adjust it for the six-foot-six guy -- all within the scope of a few simple adjustments. (Applause)