In India, we have these huge families. I bet a lot of you all must have heard about it. Which means that there are a lot of family events. So as a child, my parents used to drag me to these family events.
Pie mums Indijā ģimenes ir milzīgas. Domājams, ka daudzi no jums par to ir dzirdējuši. Tas nozīmē, ka ir daudz ģimenes sanākšanu. Bērnībā mani vecāki mani vilka uz dažādiem ģimenes saietiem.
But the one thing that I always looked forward to was playing around with my cousins. And there was always this one uncle who used to be there, always ready, jumping around with us, having games for us, making us kids have the time of our lives. This man was extremely successful: he was confident and powerful. But then I saw this hale and hearty person deteriorate in health. He was diagnosed with Parkinson's.
Bet tas, kas man vienmēr tajos patika, bija spēlēšanās ar brālēniem un māsīcām. Un tur vienmēr bija viens onkulis, kas allaž bija gatavs lēkāt kopā ar mums, kam vienmēr padomā bija kāda spēle, un mēs, bērni, bijām sajūsmā. Šis vīrs bija ļoti veiksmīgs: viņš bija pašpārliecināts un spēcīgs. Bet tad es redzēju, kā šis veselīgais un sirsnīgais cilvēks zaudē veselību. Viņam atklāja Pārkinsona slimību.
Parkinson's is a disease that causes degeneration of the nervous system, which means that this person who used to be independent suddenly finds tasks like drinking coffee, because of tremors, much more difficult. My uncle started using a walker to walk, and to take a turn, he literally had to take one step at a time, like this, and it took forever. So this person, who used to be the center of attention in every family gathering, was suddenly hiding behind people. He was hiding from the pitiful look in people's eyes.
Pārkinsons ir slimība, kas sagrauj nervu sistēmu, – tas nozīmē, ka cilvēks, kas bijis neatkarīgs, roku trīcēšanas dēļ vairs netiek galā ar tādām lietām kā kafijas dzeršana. Mans onkulis sāka izmantot staigulīti, un, lai pagrieztos, viņam burtiski vajadzēja spert soli pa solim, lūk tā, un tas bija ļoti lēni. Drīz vien, šis vīrs, kas katrā ģimenes saietā bija bijis uzmanības centrā, sāka slēpties aiz citu mugurām. Viņš slēpās no ļaužu žēlojošajiem skatieniem.
And he's not the only one in the world. Every year, 60,000 people are newly diagnosed with Parkinson's, and this number is only rising. As designers, we dream that our designs solve these multifaceted problems, one solution that solves it all, but it need not always be like that. You can also target simple problems and create small solutions for them and eventually make a big impact. So my aim here was to not cure Parkinson's, but to make their everyday tasks much more simple, and then make an impact.
Un viņš tāds nav vienīgais pasaulē. Katru gadu 60 000 cilvēku diagnosticē Pārkinsona slimību, un šis skaitlis arvien pieaug. Mēs, dizaineri, sapņojam, ka mūsu idejas atrisinās šīs daudzpusīgās problēmas, – viens risinājums, kas der it visam, – bet tā tam ne vienmēr ir jābūt. Var arī risināt vienkāršas problēmas un radīt mazus risinājumus, kam galu galā būtu liela nozīme. Tāpēc mans mērķis nebija izārstēt Pārkinsona slimību, bet gan atvieglot slimnieku ikdienu, kas viņiem ir nozīmīgi.
Well, the first thing I targeted was tremors, right? My uncle told me that he had stopped drinking coffee or tea in public just out of embarrassment, so, well, I designed the no-spill cup. It works just purely on its form. The curve on top deflects the liquid back inside every time they have tremors, and this keeps the liquid inside compared to a normal cup. But the key here is that it is not tagged as a Parkinson's patient product. It looks like a cup that could be used by you, me, any clumsy person, and that makes it much more comforting for them to use, to blend in. So, well, one problem solved, many more to go.
Pirmais uzdevums, kam pievērsos, bija roku trīcēšana. Mans onkulis teica, ka esot pārstājis dzert kafiju vai tēju publiskās vietās, tāpēc ka viņam vienkārši bija kauns. Tā nu es uzkonstruēju neizšļakstāmo krūzi. Tai ir funkcionāla forma. Rokam notrīcot, ieliekums augšpusē novada šķidrumu atpakaļ krūzē, un atšķirībā no parastas krūzes šķidrums paliek tajā iekšā. Bet galvenais ir tas, ka tai virsū nav rakstīts "Pārkinsona slimnieku krūze". Tā izskatās tā, it kā to varētu lietot jūs, es vai jebkurš neveikls cilvēks, tāpēc to lietot ir daudz patīkamāk, tā ļauj iejukt pūlī. Tā nu viena problēma atrisināta, daudz citas vēl priekšā.
All this while, I was interviewing him, questioning him, and then I realized that I was getting very superficial information, or just answers to my questions. But I really needed to dig deeper to get a new perspective. So I thought, well, let's observe him in his daily tasks, while he's eating, while he's watching TV. And then, when I was actually observing him walking to his dining table, it struck me, this man who finds it so difficult to walk on flat land, how does he climb a staircase? Because in India we do not have a fancy rail that takes you up a staircase like in the developed countries. One actually has to climb the stairs. So he told me, "Well, let me show you how I do it." Let's take a look at what I saw.
Intervējot viņu, uzdodot viņam jautājumus, es pēkšņi sapratu, ka iegūstu ļoti virspusēju informāciju jeb tikai atbildes uz maniem jautājumiem. Bet man vajadzēja skatīties plašāk un no cita skatupunkta. Tad es nolēmu pavērot viņa ikdienas gaitas, kā viņš ēd, skatās televīziju. Un tad, kad vēroju viņu ejam pie ēdamgalda, man pēkšņi ienāca prātā: ja viņam ir tik grūti staigāt pa līdzenu virsmu, kā gan viņš kāpj pa kāpnēm? Jo Indijā nav smalku pacēlāju, kas šādus cilvēkus uzvestu augšstāvā, kā tas ir attīstītās valstīs. Viņiem tiešām ir jākāpj pašiem. Tad nu viņš teica: "Es tev parādīšu, kā es to daru." Paskatīsimies, ko es redzēju.
So he took really long to reach this position, and then all this while, I'm thinking, "Oh my God, is he really going to do it? Is he really, really going to do it without his walker?" And then ...
Viņam vajadzēja ilgu laiku, lai sasniegtu šo sākumstāvokli, un pa to laiku es domāju: "Ak kungs, vai viņš tiešām to darīs? Vai viņš tik tiešām to darīs bez turēšanās pie staigulīša?" Un tad...
(Laughter)
(Smiekli)
And the turns, he took them so easily.
Un pagriezieni viņam padevās tik viegli!
So -- shocked? Well, I was too. So this person who could not walk on flat land was suddenly a pro at climbing stairs.
Esat šokēti? Es arī biju. Tātad šis cilvēks, kas nevar pastaigāt pa līdzenu virsmu, izrādījās profesionālis, kad jākāpj pa kāpnēm.
On researching this, I realized that it's because it's a continuous motion. There's this other man who also suffers from the same symptoms and uses a walker, but the moment he's put on a cycle, all his symptoms vanish, because it is a continuous motion. So the key for me was to translate this feeling of walking on a staircase back to flat land. And a lot of ideas were tested and tried on him, but the one that finally worked was this one. Let's take a look.
Pētot šo, es sapratu, ka tā notiek, jo tā ir nepārtraukta kustība. Kāds cits vīrs, kuram ir tādi paši simptomi, arī izmanto staigulīti, bet, līdzko uzkāpj uz divriteņa, visi viņa simptomi pazūd, jo tā ir nepārtraukta kustība. Tātad galvenais man bija pārnest šo kāpšanas sajūtu atpakaļ uz līdzenu virsmu. Un mēs uz viņa izmēģinājām daudzas idejas, bet viena, kas beidzot nostrādāja, bija šī – palūkosimies.
(Laughter)
(Smiekli)
(Applause)
(Aplausi)
He walked faster, right?
Viņš gāja ātrāk, vai ne?
(Applause)
(Aplausi)
I call this the staircase illusion, and actually when the staircase illusion abruptly ended, he froze, and this is called freezing of gait. So it happens a lot, so why not have a staircase illusion flowing through all their rooms, making them feel much more confident? You know, technology is not always it. What we need are human-centered solutions. I could have easily made it into a projection, or a Google Glass, or something like that. But I stuck to simple print on the floor. This print could be taken into hospitals to make them feel much more welcome.
Es to dēvēju par kāpņu ilūziju, un, kad kāpņu ilūzija pēkšņi beidzās, viņš sastinga. To sauc par gaitas sastingumu. Tas notiek ļoti bieži, tad kāpēc gan mums neierīkot kāpņu ilūziju cauri visām istabām, lai viņi justos daudz drošāk? Ziniet, ne vienmēr vajadzīga tehnoloģija. Mums vajag cilvēkorientētus risinājumus. Es būtu varējusi to izveidot kā projekciju vai izmantot <i>Google Glass</i>, vai ko tamlīdzīgu. Bet es apstājos pie parastām uzlīmēm uz grīdas. Šīs uzlīmes var izmantot slimnīcās, lai ļautu viņiem justies daudz labāk.
What I wish to do is make every Parkinson's patient feel like my uncle felt that day. He told me that I made him feel like his old self again.
Tas, ko es vēlos, ir ļaut katram Pārkinsona pacientam justies tā, kā todien jutās mans onkulis. Viņš teica, ka esmu viņam ļāvusi sajusties atkal kā pašam.
"Smart" in today's world has become synonymous to high tech, and the world is only getting smarter and smarter day by day. But why can't smart be something that's simple and yet effective? All we need is a little bit of empathy and some curiosity, to go out there, observe. But let's not stop at that. Let's find these complex problems. Don't be scared of them. Break them, boil them down into much smaller problems, and then find simple solutions for them. Test these solutions, fail if needed, but with newer insights to make it better. Imagine what we all could do if we all came up with simple solutions. What would the world be like if we combined all our simple solutions? Let's make a smarter world, but with simplicity.
"Vieds" mūsdienās ir kļuvis par sinonīmu augstām tehnoloģijām, un pasaule kļūst viedāka ar katru dienu. Bet kāpēc gan vieds nevar būt vienkāršs un efektīvs? Mums vajadzīga tikai kripatiņa iejūtības un nedaudz zinātkāres, lai pavērotu. Bet neapstāsimies pie tā. Meklēsim sarežģītās problēmas. Nebaidīsimies no tām. Sadalīsim tās, sasmalcināsim daudz mazākās un tad atradīsim tām vienkāršus risinājumus. Pārbaudīsim šos risinājumus, noraidīsim, ja vajag, bet ar jaunām zināšanām, kā tos uzlabot. Iedomājieties, ko gan mēs spētu paveikt, ja izdomātu vienkāršus risinājumus! Kāda būtu šī pasaule, ja mēs apvienotu visus mūsu vienkāršos risinājumus? Radīsim viedāku pasauli, bet darīsim to ar vienkāršību.
Thank you.
Paldies.
(Applause)
(Aplausi)