I'd like to start with a couple of quick examples. These are spinneret glands on the abdomen of a spider. They produce six different types of silk, which is spun together into a fiber, tougher than any fiber humans have ever made. The nearest we've come is with aramid fiber. And to make that, it involves extremes of temperature, extremes of pressure and loads of pollution. And yet the spider manages to do it at ambient temperature and pressure with raw materials of dead flies and water. It does suggest we've still got a bit to learn. This beetle can detect a forest fire at 80 kilometers away. That's roughly 10,000 times the range of man-made fire detectors. And what's more, this guy doesn't need a wire connected all the way back to a power station burning fossil fuels.
Do të doja të filloja me disa shembuj të shkurtër. Këto janë gjëndrat tjerrëse në barkun e merimangës. Ato prodhojnë gjashtë lloje të ndryshme mëndafshi, të thurura së bashku në një fije, më të fortë se çdo fije të prodhuar ndonjëherë nga njeriu. Më e ngjashmja që kemi arritur të bëjmë është fibra aramid. Dhe për ta prodhuar atë përfshihenn, temperatura ekstreme presione ekstreme dhe sasi të mëdha ndotjeje. Ende, merimanga arrin ta bëjë atë në temperaturën dhe presionin e ambjentit me lëndë të para mizat e vdekura dhe ujë. Kjo sugjeron që akoma kemi sado pak për të mësuar. Ky Brumbull mund të pikasë një zjarr në pyll, në 80 km larg. Kjo distancë është përafërsisht 10.000 herë ajo e detektorëve të zjarrit të bërë nga njeriu. Dhe për më tepër, ai s'ka nevojë për tel të lidhur deri te centrali elektrik i cili përdor lëndë djegëse.
So these two examples give a sense of what biomimicry can deliver. If we could learn to make things and do things the way nature does, we could achieve factor 10, factor 100, maybe even factor 1,000 savings in resource and energy use. And if we're to make progress with the sustainability revolution, I believe there are three really big changes we need to bring about. Firstly, radical increases in resource efficiency. Secondly, shifting from a linear, wasteful, polluting way of using resources to a closed-loop model. And thirdly, changing from a fossil fuel economy to a solar economy. And for all three of these, I believe, biomimicry has a lot of the solutions that we're going to need.
Pra, këto dy shembuj të japin një kuptim të asaj që mund të na ofrojë Biomimikri. Nëse mund të mësojmë të prodhojmë dhe të bëjmë gjërat në mënyrën që i bën të natyra, mund të arrijmë të kursejmë 10 herë, 100 herë, bile ndoshta 1000 herë në përdorimin e burimeve dhe të energjisë. Dhe në se do bëjmë progres me revolucionin e vetmbështetjes besoj se janë tre ndryshime me të vërtet të mëdha që duhet të sjellim. Së pari, rritje radikale në efikasitetin e burimeve. Së dyti, kalimi nga mënyra lineare, shpërdoruese, ndotëse e përdorimit të burimeve në modelin e rrethit të mbyllur . Dhe së treti, ndryshimi nga një ekonomi e lëndëve djegëse në një ekonomi diellore. Dhe për të tre këto, besoj, Biomimikri ka plot zgjidhje që do të na duhen.
You could look at nature as being like a catalog of products, and all of those have benefited from a 3.8-billion-year research and development period. And given that level of investment, it makes sense to use it. So I'm going to talk about some projects that have explored these ideas. And let's start with radical increases in resource efficiency. When we were working on the Eden Project, we had to create a very large greenhouse in a site that was not only irregular, but it was continually changing because it was still being quarried. It was a hell of a challenge, and it was actually examples from biology that provided a lot of the clues. So for instance, it was soap bubbles that helped us generate a building form that would work regardless of the final ground levels. Studying pollen grains and radiolaria and carbon molecules helped us devise the most efficient structural solution using hexagons and pentagons.
Ju mund ta shikoni natyrën, si katalog produktesh, dhe të gjithë ata kanë përfituar nga një periudhë hulumtimi e zhvillimi 3.8 miliard-vjeçare. Dhe në këto nivele investimi, është logjike ta përdorim atë. Tani do të flas për disa projekte që kanë eksploruar këto ide. Dhe le të fillojmë me rritjen radikale të efikasitetit të burimeve. Kur po punonim në Projektin Eden kishim për të krijuar një serë shumë të madhe në një vendndodhje që kishte, jo vetëm formë të parregullt, por ishte vazhdimisht në ndryshim, sepse vazhdonte të gërmohej. Ishte një sfidë e vërtetë, dhe në fakt ishin shembujt nga biologjia që na dhanë shumë ide. Kështu për shembull, ishte flluska e sapunit që na ndihmoi të krijonim një formë ndërtimi që do të punonte pavarësisht nga niveli përfundimtar i tokës. Studimi i kokrrave të polenit dhe planktonit radiolaria dhe molekulave të karbonit na ndihmoi të krijonim zgjidhje më efikase strukturore duke përdorur gjashtëkendsha dhe pesëkëndsha.
The next move was that we wanted to try and maximize the size of those hexagons. And to do that we had to find an alternative to glass, which is really very limited in terms of its unit sizes. And in nature there are lots of examples of very efficient structures based on pressurized membranes. So we started exploring this material called ETFE. It's a high-strength polymer. And what you do is you put it together in three layers, you weld it around the edge, and then you inflate it. And the great thing about this stuff is you can make it in units of roughly seven times the size of glass, and it was only one percent of the weight of double-glazing. So that was a factor-100 saving. And what we found is that we got into a positive cycle in which one breakthrough facilitated another. So with such large, lightweight pillows, we had much less steel. With less steel we were getting more sunlight in, which meant we didn't have to put as much extra heat in winter. And with less overall weight in the superstructure, there were big savings in the foundations. And at the end of the project we worked out that the weight of that superstructure was actually less than the weight of the air inside the building.
Hapi tjetër që donim të bënim ishte ishte maksimizimi i përmasave të këtyre gjashtëkëndshave. Dhe për të bërë këtë duhet të gjenim një alternativë për xhamin, i cili është me të vërtetë shumë i kufizuar në drejtim të madhësive njësi. Dhe në natyrë ka shumë shembuj të strukturave shumë të efektshme me bazë membranat e presuara . Pra, kemi filluar të eksplorojmë këtë material të quajtur ETFE. Ky është një polimer shumë rezistent. Dhe mënyra si e përdor është që vendos tri shtresa së bashku, e ngjit me kujdes tek anët, dhe pastaj e fryn atë. Dhe ajo që është gjeniale në lidhje me këtë gjë është që mund ta bësh në njësi që janë rreth shtatë herë më të mëdha se prej xhami. Dhe kjo ishte vetëm një për qind e peshës së xhamit të dyfishtë. Pra kemi një faktor 100 herë kursimi. Dhe zbuluam që kishim hyrë në një cikël pozitiv në të cilin një zbulim i madh sjell një tjetër. Pra, me jastëkë të mëdhenj të tillë, shumë të lehtë, kishim shumë më pak çelik. Më pak çelik lejonte më shumë dritë dielli brenda, të tillë që nuk kishim nevoje për shumë ngrohje shtesë në dimër. Dhe me një peshë të përgjithshme më të vogël të superstrukturës, themelet u realizuan me kursime të mëdha. Dhe në fund të projektit llogaritëm se pesha e superstrukturës ishte në fakt më e ulët se pesha e ajrit brenda ndërtesës.
So I think the Eden Project is a fairly good example of how ideas from biology can lead to radical increases in resource efficiency -- delivering the same function, but with a fraction of the resource input. And actually there are loads of examples in nature that you could turn to for similar solutions. So for instance, you could develop super-efficient roof structures based on giant Amazon water lilies, whole buildings inspired by abalone shells, super-lightweight bridges inspired by plant cells. There's a world of beauty and efficiency to explore here using nature as a design tool.
Kështu që unë mendoj se Projekti Eden është një shembull mjaft i mirë se si idetë nga biologjia mund të çojnë në rritje radikale në efikasitetit të burimeve duke plotësuar të njëjtën funksion, por me një fraksion të burimeve të dhëna. Dhe në fakt, në natyrë ka plot shembuj që mund t'i drejtohesh për zgjidhje të ngjashme. Kështu p.sh. mund të zhvillohen struktura çatish superefikase në bazë të zambakëve gjigant të ujit të Amazonës, ndërtesa të tëra të frymëzuara nga guaskat e kërmijve, ura super-të-lehta të frymëzuara nga qelizat bimore. Ekziston një botë e bukurisë dhe efikasitetit për t'u eksploruar duke përdorur natyrën si mjet projektimi.
So now I want to go onto talking about the linear-to-closed-loop idea. The way we tend to use resources is we extract them, we turn them into short-life products and then dispose of them. Nature works very differently. In ecosystems, the waste from one organism becomes the nutrient for something else in that system. And there are some examples of projects that have deliberately tried to mimic ecosystems. And one of my favorites is called the Cardboard to Caviar Project by Graham Wiles. And in their area they had a lot of shops and restaurants that were producing lots of food, cardboard and plastic waste. It was ending up in landfills. Now the really clever bit is what they did with the cardboard waste. And I'm just going to talk through this animation.
Tani dua të flas mbi idenë e kalimit nga procesi linear në atë të rrethit të mbyllur. Mënyra se si tentojmë t'i përdorim burimet është që i nxjerrim ato, i kthejmë ato në produkte jetëshkurtër dhe pastaj i shkatërrojmë. Natyra punon shumë ndryshe. Në ekosistemet, mbeturinat nga një organizëm bëhen lëndë ushqyese për diçka tjetër në atë sistem. Dhe ka disa shembuj projektesh që kanë provuar me qëllim të imitojnë ekosistemet. Një nga të preferuarat e mia quhet Projekti “ Nga kartoni te havjari” nga Graham Wiles . Në zonën e tyre ata kishin një shumicë dyqanesh dhe restorantesh që prodhonin shumë ushqime, kartona dhe mbeturina plastike. Ato përfundonin te plehrat. Ajo që bënë me mbeturinat e kartonave ishte diçka me të vërtetë e zgjuar. Unë do tua shpjegoj nëpërmjet filmit vizatimor.
So they were paid to collect it from the restaurants. They then shredded the cardboard and sold it to equestrian centers as horse bedding. When that was soiled, they were paid again to collect it. They put it into worm recomposting systems, which produced a lot of worms, which they fed to Siberian sturgeon, which produced caviar, which they sold back to the restaurants. So it transformed a linear process into a closed-loop model, and it created more value in the process. Graham Wiles has continued to add more and more elements to this, turning waste streams into schemes that create value. And just as natural systems tend to increase in diversity and resilience over time, there's a real sense with this project that the number of possibilities just continue increasing. And I know it's a quirky example, but I think the implications of this are quite radical, because it suggests that we could actually transform a big problem -- waste -- into a massive opportunity.
Pra, ata paguheshin për t'i mbledhur ato nga restorantet. pastaj i copëtonin kartonat dhe i shisnin ato në qendrat e kuajve si shtrat për kuajt. Kur ndoteshin, ata paguheshin përsëri për t'i mbledhur ato. I vendosnin në sistemet e kompostimit me bazë krimbash, që prodhuan shumë krimba, me të cilat ata ushqyen blirin siberian, i cili prodhon havjar, të cilin ia shitën mbrapsh restoranteve. Pra, një proces linear u transformua në një model rrethi të mbyllur, dhe krijoi më shumë vlerë në këtë proces. Graham Wiles ka vazhduar t'i shtojë kësaj gjithnjë e më shumë elementë, duke kthyer rryma mbeturinash në skema që krijojnë vlerë. Dhe po ashtu si sistemet natyrale që kanë tendencë të rriten në ndryshueshmëri dhe elasticitet me kalimin e kohës, në këtë projekt ndihet me të vërtetë se numri i mundësive vazhdon të rritet. Unë e di se është një shembull i çuditshëm, por mendoj se implikimet e tij janë mjaft radikale, sepse ai sugjeron se ne fakt mund të transformojmë një problem të madh, si mbeturinat, në një mundësi të madhe.
And particularly in cities -- we could look at the whole metabolism of cities, and look at those as opportunities. And that's what we're doing on the next project I'm going to talk about, the Mobius Project, where we're trying to bring together a number of activities, all within one building, so that the waste from one can be the nutrient for another. And the kind of elements I'm talking about are, firstly, we have a restaurant inside a productive greenhouse, a bit like this one in Amsterdam called De Kas. Then we would have an anaerobic digester, which could deal with all the biodegradable waste from the local area, turn that into heat for the greenhouse and electricity to feed back into the grid. We'd have a water treatment system treating wastewater, turning that into fresh water and generating energy from the solids using just plants and micro-organisms. We'd have a fish farm fed with vegetable waste from the kitchen and worms from the compost and supplying fish back to the restaurant. And we'd also have a coffee shop, and the waste grains from that could be used as a substrate for growing mushrooms.
Dhe veçanërisht në qytetet - ne mund të shikojmë tërë metabolizmin e qyteteve, dhe t'i shohim ato si mundësi. Kjo është ajo që po bëjmë në projektin tjetër për të cilin do t'ju flas, Projekti Mobius, Ku po përpiqemi të vendosim një numër aktivitetesh, të gjitha brenda një ndërtesë, në mënyrë që mbeturinat nga njëri të jenë lëndë ushqyese për një tjetër. Dhe lloji i elementeve për të cilat po flas janë, së pari, kemi një restorant brenda një sere prodhuese, e ngjashme me atë të quajtur De Kas në Amsterdam . Ky do të ishte një sistem i përvetësimit anaerob, i cili mund të trajtojë të gjitha mbeturinat e kompostueshme nga zona lokale, duke i kthyer në ngrohje për serën dhe energji elektrike për të ushqyer përsëri rrjetin. Do të kemi një sistem të trajtimit të ujit trajtimin e ujërave të ndotura, duke e kthyer atë në ujë të freskët dhe gjenerimin e energjisë nga solidet duke përdorur vetëm bimë dhe mikro-organizma. Do të kemi një fermë peshku të ushqyer me mbeturina bimore nga kuzhina dhe krimbat e kompostimit dhe furnizimin e restorantit me peshk. Do të kemi një dyqan kafeje, dhe mbeturinat e kafes mund të përdoren si material për rritje kërpudhash.
So you can see that we're bringing together cycles of food, energy and water and waste all within one building. And just for fun, we've proposed this for a roundabout in central London, which at the moment is a complete eyesore. Some of you may recognize this. And with just a little bit of planning, we could transform a space dominated by traffic into one that provides open space for people, reconnects people with food and transforms waste into closed loop opportunities.
Kështu ju mund të shihni se kemi vendosur së bashku ciklet e ushqimit, të energjisë dhe të ujit dhe mbeturinave të gjitha brenda një ndërtesë. Dhe vetëm se na pëlqeu, e propozuam këtë për një rrumbullak në qendër të Londrës, i cili për momentin është një shëmti e vërtetë. Disa nga ju mund ta njohin këtë. Dhe vetëm me pak planifikim, ne mund të transformojmë një hapësirë të dominuar nga trafiku në një që ofron hapësirë të hapur për njerëzit, që bashkon njerëzit me ushqimin dhe transformon mbeturinat në mundësi në një rreth të mbyllur.
So the final project I want to talk about is the Sahara Forest Project, which we're working on at the moment. It may come as a surprise to some of you to hear that quite large areas of what are currently desert were actually forested a fairly short time ago. So for instance, when Julius Caesar arrived in North Africa, huge areas of North Africa were covered in cedar and cypress forests. And during the evolution of life on the Earth, it was the colonization of the land by plants that helped create the benign climate we currently enjoy. The converse is also true. The more vegetation we lose, the more that's likely to exacerbate climate change and lead to further desertification. And this animation, this shows photosynthetic activity over the course of a number of years, and what you can see is that the boundaries of those deserts shift quite a lot, and that raises the question of whether we can intervene at the boundary conditions to halt, or maybe even reverse, desertification.
Projekti i fundit për të cilin dua të flas është projekti i Pyllit të Saharës, në të cilin po punojmë në në këtë moment. Mund të jetë e papritur për disa prej jush të dëgjoni se zona mjaft të mëdha të asaj që është aktualisht shkretëtirë, jo shumë kohë më më parë, kanë qenë të pyllëzuara. Kështu për shembull, kur Jul Cezari arriti në Afrikën e Veriut, pjesë të mëdha të Afrikës Veriore ishin të mbuluara me pyje bredhash dhe selvish. Dhe gjatë evolucionit të jetës në Tokë, ishte kolonizimi i tokës nga bimët që ndihmoi në krijimin e klimës së mirë që gëzojmë aktualisht. E kundërta është gjithashtu e vërtetë. Sa më shumë bimësi që humbim, aq më shumë gjasa ka të përkeqësohet ndryshimi i klimës dhe të shkohet drejt shkretirizimit të mëtejshëm. Dhe ky animacion, tregon aktivitetin fotosintetik gjatë rrjedhës së një numër vitesh. Ajo që mund të shihni është se kufijtë e shkretëtirave, janë zhvendosur shumë. Dhe kjo ngre pyetjen se nëse mund të ndërhyjmë në kushtet e kufiijve për të ndaluar, apo kthyer në të kundërt shkretërizimin.
And if you look at some of the organisms that have evolved to live in deserts, there are some amazing examples of adaptations to water scarcity. This is the Namibian fog-basking beetle, and it's evolved a way of harvesting its own fresh water in a desert. The way it does this is it comes out at night, crawls to the top of a sand dune, and because it's got a matte black shell, is able to radiate heat out to the night sky and become slightly cooler than its surroundings. So when the moist breeze blows in off the sea, you get these droplets of water forming on the beetle's shell. Just before sunrise, he tips his shell up, the water runs down into his mouth, has a good drink, goes off and hides for the rest of the day. And the ingenuity, if you could call it that, goes even further. Because if you look closely at the beetle's shell, there are lots of little bumps on that shell. And those bumps are hydrophilic; they attract water. Between them there's a waxy finish which repels water. And the effect of this is that as the droplets start to form on the bumps, they stay in tight, spherical beads, which means they're much more mobile than they would be if it was just a film of water over the whole beetle's shell. So even when there's only a small amount of moisture in the air, it's able to harvest that very effectively and channel it down to its mouth. So amazing example of an adaptation to a very resource-constrained environment -- and in that sense, very relevant to the kind of challenges we're going to be facing over the next few years, next few decades.
Dhe nëse shikoni disa prej organizmave që kanë evoluar për të jetuar në shkretëtirë, ka disa shembuj të mahnitshëm të përshtatjes ndaj mungesës së ujit. Ky është Brumbulli Namibian që ka zhvilluar mënyrën e vet të mbledhjes së ujit të ëmbël në shkretëtirë. Ai e bën në këtë mënyrë: del natën, ngjitet në majë të një dune rëre, dhe duke pasur koracë të zezë pa shkëlqim, është në gjendje të rrezatojë nxehtësinë drejt qiellit ë natës dhe të bëhet pak më i freskët se ambjenti. Kur fryn era e lagësht nga deti, në koracën e brumbullit formohen pikat e ujit. Pak para lindjes së diellit, ai e ngren koracën, uji shkon poshtë në gojën e tij, pasi pi mirë e mirë, shkon dhe fshihet për pjesën tjetër të ditës. Dhe gjenialiteti, nëse mund ta quajmë kështu, shkon edhe më tej. Sepse nëse e sheh nga afër në koracën e brumbullit, ka shumë gunga të vogla. Që janë gunga hidrofilike: ato tërheqin ujin. Ndërmjet tyre është një sipërfqe e lëmuar, që e shtyn ujin. Dhe efekti i kësaj është, kur pikat e ujit fillojnë të formohen në gunga, ato qëndrojnë aty, si rruaza, që do të thotë se ato janë shumë më të lëvizshme sesa do të ishin po të ishte vetëm një shtresë uji mbi koracë. Pra, edhe kur ajri ka vetëm një sasi të vogël lagështie, ai prapë është në gjendje ta mbledhë atë efektivisht dhe ta drejtojë në gojën e vet. Pra, është shembull i mahnitshëm i përshtatjes në një mjedis me -burime shumë të kufizuara- dhe në këtë kuptim, shumë të aplikueshme për llojin e sfidave që do të na duhet të përballojmë gjatë viteve të ardhshme, dekadave të ardhshme.
We're working with the guy who invented the Seawater Greenhouse. This is a greenhouse designed for arid coastal regions, and the way it works is that you have this whole wall of evaporator grills, and you trickle seawater over that so that wind blows through, it picks up a lot of moisture and is cooled in the process. So inside it's cool and humid, which means the plants need less water to grow. And then at the back of the greenhouse, it condenses a lot of that humidity as freshwater in a process that is effectively identical to the beetle. And what they found with the first Seawater Greenhouse that was built was it was producing slightly more freshwater than it needed for the plants inside. So they just started spreading this on the land around, and the combination of that and the elevated humidity had quite a dramatic effect on the local area. This photograph was taken on completion day, and just one year later, it looked like that. So it was like a green inkblot spreading out from the building turning barren land back into biologically productive land -- and in that sense, going beyond sustainable design to achieve restorative design.
Ne po punojmë me një njeri që shpiku Serën me Ujë Deti. Kjo është një serë e projektuar për rajonet e thata bregdetare, dhe mënyra si funksionon është: me aparate avullimi grila gjatë tërë murit, dhe uji i detit rrjedh ngadalë mbi të në mënyrë që kur era depërton në të, mbledh shumë lagështi dhe është ftohur në proces. Kështu që brenda është ftohtë dhe me lagështi, që do të thotë që bimët kanë nevojë për më pak ujë që të rriten. Dhe pastaj në pjesën e mbrapme të serës, një pjesë e madhe e lagështisë kondensohet si ujë i ëmbël. në një proces që është efektivisht identik me atë të brumbullit. Dhe ajo që kuptuan me serën e parë të detit që është ndërtuar ishte që ajo prodhonte pak më shumë ujë të ëmbël sesa nevojitej për bimët brenda. Kështu që, filluan ta shpërndajnë atë në tokën përreth. Dhe kombinimi i kësaj me lagështinë e rritur kishte një efekt mjaft dramatik në zonën përreth. Kjo fotografi është marrë në ditën e përfundimit, dhe vetëm një vit më vonë, ajo dukej kështu. Pra ishte si një njollë të gjelbër boje që po derdhej nga ndërtesa duke kthyer tokën e thatë përsëri në tokë biologjikisht prodhuese - dhe në këtë kuptim, është shkuar përtej të projektimit të vetqëndrueshëm për të arritur qëllim restaurues.
So we were keen to scale this up and apply biomimicry ideas to maximize the benefits. And when you think about nature, often you think about it as being all about competition. But actually in mature ecosystems, you're just as likely to find examples of symbiotic relationships. So an important biomimicry principle is to find ways of bringing technologies together in symbiotic clusters. And the technology that we settled on as an ideal partner for the Seawater Greenhouse is concentrated solar power, which uses solar-tracking mirrors to focus the sun's heat to create electricity. And just to give you some sense of the potential of CSP, consider that we receive 10,000 times as much energy from the sun every year as we use in energy from all forms -- 10,000 times. So our energy problems are not intractable. It's a challenge to our ingenuity. And the kind of synergies I'm talking about are, firstly, both these technologies work very well in hot, sunny deserts. CSP needs a supply of demineralized freshwater. That's exactly what the Seawater Greenhouse produces. CSP produces a lot of waste heat. We'll be able to make use of all that to evaporate more seawater and enhance the restorative benefits. And finally, in the shade under the mirrors, it's possible to grow all sorts of crops that would not grow in direct sunlight. So this is how this scheme would look. The idea is we create this long hedge of greenhouses facing the wind. We'd have concentrated solar power plants at intervals along the way.
Ne ishim të prirur të shkonim më tej me aplikimin e ideve të Biomimikri për të maksimizuar avantazhet. E kur mendon për natyrën, shpesh mendon për të që çdo gjë ka lidhje me konkurrencën. Por në fakt në ekosistemet e pjekur, ka po aq gjasa për të gjetur shembuj të marrëdhënieve symbiozë. Pra, një parim i rëndësishëm në Biomimikri është të gjenden mënyra për të aplikuar teknologjitë së bashku në grupe symbiozë. Dhe teknologjia mbi të cilën u vendosëm si një partner ideal për Serën e detit është energjia diellore e përqendruar, ku përdoren pasqyra diell-ndjekse për të përqëndruar nxehtësinë e diellit për të krijuar energji elektrike. Dhe vetëm që të ju jap një ide për energjinë diellore të përqendruar Kini parasysh që ne marrim 10.000 herë më shumë energji nga dielli çdo vit se sa përdorim nga të gjitha format e energjisë - 10.000 herë. Kështu që problemet tona të energjisë nuk janë aq të vështira. Janë vetëm sfidë ndaj zotësisë tonë. Dhe lloji i sinergjive që po flas janë, së pari, të dyja këto teknologji funksionojnë shumë mirë në shkretëtira të nxehta me diell. Energjia diellore e përqendruar ka nevojë për furnizim me ujë të ëmbël të pastruar nga mineralet. Kjo është pikërisht ajo që Sera me ujë deti prodhon. Energjia diellore e përqendruar prodhon shumë ngrohje të papërdorur Ne do të jemi në gjendje ta përdorimin të gjithë për të avulluar më shumë ujë deti dhe rritjen e përfitimeve restauruese. Dhe së fundi, në hijet poshtë pasqyrave, është e mundur të rriten të gjitha llojet e bimëve që nuk duan dritë diellit direkte. Kjo është se si do të dukej në mënyrë skematike. Ideja është që ne krijojmë këtë gardh të gjatë të serave që përballohen me erën. Do të keni centrale me energji diellore të përqendruar në intervale gjatë rrugës.
Some of you might be wondering what we would do with all the salts. And with biomimicry, if you've got an underutilized resource, you don't think, "How am I going to dispose of this?" You think, "What can I add to the system to create more value?" And it turns out that different things crystallize out at different stages. When you evaporate seawater, the first thing to crystallize out is calcium carbonate. And that builds up on the evaporators -- and that's what that image on the left is -- gradually getting encrusted with the calcium carbonate. So after a while, we could take that out, use it as a lightweight building block. And if you think about the carbon in that, that would have come out of the atmosphere, into the sea and then locked away in a building product.
Disa nga ju mund të pyesin se çfarë do të bëjmë me gjithë ato kripëra. Dhe në Biomimikri, nëse ju keni një burim të papërdorur, ju nuk mendoni, "Si do ta heq qafe këtë?" Ju mendoni se, "Çfarë mund të shtoj në sistem për të krijuar më shumë vlerë?" Dhe rezulton se gjëra të ndryshme kristalizohen në faza të ndryshme. Kur avullon ujin e detit, gjëja e parë që kristalizohet është karbonat i kalciumit. Dhe që grumbullohet në aparatet e avullimt - kjo është ajo që shikoni në figurën majtas - duke u shtresëzuar gradualisht me karbonat kalciumi. Kështu që pas një farë kohe, ne mund ta marrim atë, e ta përdorim si bllok i lehtë ndërtimi . Dhe nëse ju mendoni për karbonin në të, që ka kaluar nga atmosfera, në det dhe pastaj është ndryrë në një produkt ndërtimi.
The next thing is sodium chloride. You can also compress that into a building block, as they did here. This is a hotel in Bolivia. And then after that, there are all sorts of compounds and elements that we can extract, like phosphates, that we need to get back into the desert soils to fertilize them. And there's just about every element of the periodic table in seawater. So it should be possible to extract valuable elements like lithium for high-performance batteries. And in parts of the Arabian Gulf, the seawater, the salinity is increasing steadily due to the discharge of waste brine from desalination plants. And it's pushing the ecosystem close to collapse. Now we would be able to make use of all that waste brine. We could evaporate it to enhance the restorative benefits and capture the salts, transforming an urgent waste problem into a big opportunity. Really the Sahara Forest Project is a model for how we could create zero-carbon food, abundant renewable energy in some of the most water-stressed parts of the planet as well as reversing desertification in certain areas.
Gjë tjetër është kloruri i natriumit. Po ashtu mund të kompresohet në një bllok ndërtimi, ashtu siç e bënë këtu. Ky është një hotel në Bolivi. Dhe pastaj pas kësaj, janë të gjitha llojet e komponimeve dhe elementeve që mund të nxjerrim, si fosfatet, që kemi nevojë t'i rikthejmë për të plehëruar tokën e shkretëtirës. Dhe pothuajse të gjitha elementet e tabelës periodike janë në ujin e detit. Kështu që duhet të jetë e mundur të nxirren elemente të vlefshme si litium për bateri të rendimentit të lartë. Dhe në disa pjesë të Gjirit Arab, në ujin e detit, përqindja e kripërave rritet vazhdimisht për shkak të shkarkimit të mbeturinave kripore nga bimët që pastrojnë kripën. Dhe po e shtyn ekosistemin drejt shkatërrimit. Tani, ne duhet të jemi në gjendje ta përdorim të gjithë ujin e kripur të mbetur. Ne mund ta avullojmë atë për të rritur përfitimet restauruese dhe nxjerrjen e kripërave, duke transformuar një problem urgjent të mbetjeve në një mundësi të madhe. Projekti i Pyllit të Saharës është vërtet një shembull për mënyrën se si mund të krijohet ushqim me shumatore zero të karbonit, i energjisë së rinovueshme të bollshme në disa pjesë e planetit ku mungesa e ujit është më e theksuar si dhe kthimin në të kundërt të shkretëtirëzimit në zona të caktuara.
So returning to those big challenges that I mentioned at the beginning: radical increases in resource efficiency, closing loops and a solar economy. They're not just possible; they're critical. And I firmly believe that studying the way nature solves problems will provide a lot of the solutions. But perhaps more than anything, what this thinking provides is a really positive way of talking about sustainable design. Far too much of the talk about the environment uses very negative language. But here it's about synergies and abundance and optimizing. And this is an important point.
Duke u kthyer në sfidat e mëdha që përmenda në fillim: rritja rrënjësore e efikasitetit të burimeve, proceset e rrethit të mbyllur dhe një ekonomi diellore. Jo vetëm që janë të mundura, por janë vendimtare. Dhe unë besoj fuqimisht që studimi i mënyrës se si natyra i zgjidh problemet do na japë shumë zgjidhje. Por ndoshta më shumë se çdo gjë tjetër që ofron ky lloj të menduari është një mënyrë me të vërtetë pozitive për të folur rreth projektimit të vetqëndrueshëm. Diskutimi për mjedisin ka mjaft përdorime në një gjuhë shumë negative. Por këtu është e lidhur me sinergjinë, bollëkun dhe optimizimin. Dhe kjo është një pikë e rëndësishme.
Antoine de Saint-Exupery once said, "If you want to build a flotilla of ships, you don't sit around talking about carpentry. No, you need to set people's souls ablaze with visions of exploring distant shores." And that's what we need to do, so let's be positive, and let's make progress with what could be the most exciting period of innovation we've ever seen.
Antoine de Saint-Exupery ka thënë një herë, "Nëse doni të ndërtoni një flotë anijesh, nuk do mblidheni të flisni për zdrukthtari. Jo, ju keni nevojë të ndizni shpirtrat e njerëzve me vizione për të eksploruar brigjet e largët. " Dhe kjo është ajo që duhet të bëjmë, kështu që le të jemi pozitivë, dhe le të bëjmë përparim me çfarë mund të jetë periudha më e gjallë e novatorizmit që kemi parë ndonjëherë.
Thank you.
Falemnderit
(Applause)
(Duartrokitje)