I'd like to start with a couple of quick examples. These are spinneret glands on the abdomen of a spider. They produce six different types of silk, which is spun together into a fiber, tougher than any fiber humans have ever made. The nearest we've come is with aramid fiber. And to make that, it involves extremes of temperature, extremes of pressure and loads of pollution. And yet the spider manages to do it at ambient temperature and pressure with raw materials of dead flies and water. It does suggest we've still got a bit to learn. This beetle can detect a forest fire at 80 kilometers away. That's roughly 10,000 times the range of man-made fire detectors. And what's more, this guy doesn't need a wire connected all the way back to a power station burning fossil fuels.
Zacznę podając kilka szybkich przykładów. Oto gruczoły przędne na odwłoku pająka. Produkują one sześć różnych rodzajów jedwabiu, z których każda nić jest splecione we włókno wytrzymalsze od wszystkich innych, które zostały wyprodukowane przez człowieka. Najbardziej podobne nasze włókno to aramidy. Ale, żeby je wykonać, potrzebujemy ogromnej temperatury, potężnego ciśnienia i emisji dużej ilości zanieczyszczeń. A pająki potrafią zrobić to samo przy temperaturze i ciśnieniu otoczenia z surowych materiałów w postaci martwych much i wody. To oznacza, że dalej mamy się czego uczyć. Ten żuk potrafi wykrywać pożar lasu z 80 km. Jest to około 10 000 razy większy zasięg niż najlepsze detektory elektroniczne. A co najlepsze, żuczek nie potrzebuje kabli pospinanych ze sobą, ciągnących się do stacji zasilania pochłaniającej paliwa kopalne.
So these two examples give a sense of what biomimicry can deliver. If we could learn to make things and do things the way nature does, we could achieve factor 10, factor 100, maybe even factor 1,000 savings in resource and energy use. And if we're to make progress with the sustainability revolution, I believe there are three really big changes we need to bring about. Firstly, radical increases in resource efficiency. Secondly, shifting from a linear, wasteful, polluting way of using resources to a closed-loop model. And thirdly, changing from a fossil fuel economy to a solar economy. And for all three of these, I believe, biomimicry has a lot of the solutions that we're going to need.
Te dwa przykłady doskonale odzwierciedlają, czym zajmują się bionika. Jeśli nauczymy się wytwarzać rzeczy tak samo jak natura, to będziemy mogli zmniejszyć 10, 100 lub nawet 1000 razy ilość zużywanych surowców i energii. I jeśli chcemy przeprowadzić rewolucję w ochronie środowiska naturalnego, sądzę, że powinniśmy zająć się trzema sprawami. Po pierwsze, zwiększyć wydajność dostępnych źródeł energii, Po drugie, przejść z liniowego - marnotrawnego, i zanieczyszczającego środowisko sposobu używania surowców do zamkniętej pętli. A po trzecie, przejść z gospodarki opartej na paliwach kopalnych, na gospodarkę słoneczną. I myślę, że dla wszystkich tych trzech pomysłów, bionika niesie szereg rozwiązania, których potrzebujemy.
You could look at nature as being like a catalog of products, and all of those have benefited from a 3.8-billion-year research and development period. And given that level of investment, it makes sense to use it. So I'm going to talk about some projects that have explored these ideas. And let's start with radical increases in resource efficiency. When we were working on the Eden Project, we had to create a very large greenhouse in a site that was not only irregular, but it was continually changing because it was still being quarried. It was a hell of a challenge, and it was actually examples from biology that provided a lot of the clues. So for instance, it was soap bubbles that helped us generate a building form that would work regardless of the final ground levels. Studying pollen grains and radiolaria and carbon molecules helped us devise the most efficient structural solution using hexagons and pentagons.
Na naturę należy patrzyć jak na katalog produktów, gdzie każdy z nich jest używany dzięki badaniom i rozwojowi prowadzonym przez blisko 3.8 miliarda lat. A ten poziom inwestycji mówi nam, dlaczego go używać. Teraz opowiem trochę o projektach, które miały na celu zbadać wymienione wcześniej zadania. Zacznijmy od radykalnego wzrostu wydajności surowców. Kiedy pracowaliśmy nad Projektem Eden mieliśmy za zadania zbudować wielką szklarnie, która musiała być nie tylko niezwykła, ale też cały czas się zmieniać, ponieważ pod nią znajdowała się kopalnia. Było to piekielne wyzwanie, i był to typowy przykład z biologii który dostarczył nam wielu wskazówek. Więc dla przykładu, oto bańki mydlane, które pomogły nam stworzyć kształt budynku bez względu na końcowy poziom terenu. Studiując kształt pyłków zbóż, promienic i cząsteczek węgla doszliśmy do wniosku, że najbardziej wydajnym rozwiązaniem będzie użycie sześcio - i pięciokątów.
The next move was that we wanted to try and maximize the size of those hexagons. And to do that we had to find an alternative to glass, which is really very limited in terms of its unit sizes. And in nature there are lots of examples of very efficient structures based on pressurized membranes. So we started exploring this material called ETFE. It's a high-strength polymer. And what you do is you put it together in three layers, you weld it around the edge, and then you inflate it. And the great thing about this stuff is you can make it in units of roughly seven times the size of glass, and it was only one percent of the weight of double-glazing. So that was a factor-100 saving. And what we found is that we got into a positive cycle in which one breakthrough facilitated another. So with such large, lightweight pillows, we had much less steel. With less steel we were getting more sunlight in, which meant we didn't have to put as much extra heat in winter. And with less overall weight in the superstructure, there were big savings in the foundations. And at the end of the project we worked out that the weight of that superstructure was actually less than the weight of the air inside the building.
Następny ruch miał na celu maksymalne zwiększenie rozmiaru tych sześciokątów. Żeby to osiągnąć, musieliśmy znaleźć zamiennik dla szkła, które jest bardzo ograniczone w swoich maksymalnych rozmiarach. Natura dała nam mnóstwo przykładów bardzo efektywnych struktur, opartych na wygiętych błonach/membranach. Doprowadziło nas to do materiału zwanego ETFE. Jest to wysoce wytrzymały polimer. Wystarczy utworzyć z niego trzy warstwy, przytwierdzić do krawędzi, a potem nadmuchać. Geniuszem tego sposobu, jest to, że możesz utworzyć z niego powierzchnię, około siedem razy większą niż ze szkła. A co najlepsze ma on ciężar 1% podwójnej szyby o tym samym rozmiarze. Oszczędzamy więc 100 razy. W ten sposób rozpoczęliśmy pozytywny cykl, w którym jeden przełom ułatwia następny. W tak dużej skali, dzięki lekkim szybom, potrzebowaliśmy o wiele mniej stali. Dzięki mniejszej ilości stali, mieliśmy w środku więcej światła słonecznego, co oznacza, że wiele oszczędzamy na ogrzewaniu w zimie. Dzięki ogólnej mniejszej wadze całej konstrukcji, o wiele zmniejszył się koszt budowy. I kończąc ten projekt doszliśmy do zaskakującego faktu, że ciężar tej wielkiej konstrukcji, jest mniejszy, niż ciężar powietrza, w jej wnętrzu.
So I think the Eden Project is a fairly good example of how ideas from biology can lead to radical increases in resource efficiency -- delivering the same function, but with a fraction of the resource input. And actually there are loads of examples in nature that you could turn to for similar solutions. So for instance, you could develop super-efficient roof structures based on giant Amazon water lilies, whole buildings inspired by abalone shells, super-lightweight bridges inspired by plant cells. There's a world of beauty and efficiency to explore here using nature as a design tool.
Myślę, że Projekt Eden jest bardzo dobrym przykładem, jak pomysły czerpane z natury mogą doprowadzić nas do radykalnego wzrostu wydajności surowców -- wykonywując tę samo zadanie, przy użyciu małej ilości surowców. Mamy mnóstwo przykładów w naturze, które możesz przekształcić w nowe rozwiązania. Można na przykład rozwinąć super - efektywne konstrukcje dachu wzorując się na amazońskich olbrzymich liliach wodnych, lub całe budynki inspirowane na muszli słuchotki, super-lekkie mosty oparte na komórkach roślinnych. Otacza nas piękny i wydajny świat, który czeka, aby go poznać i użyć natury jako źródło projektów.
So now I want to go onto talking about the linear-to-closed-loop idea. The way we tend to use resources is we extract them, we turn them into short-life products and then dispose of them. Nature works very differently. In ecosystems, the waste from one organism becomes the nutrient for something else in that system. And there are some examples of projects that have deliberately tried to mimic ecosystems. And one of my favorites is called the Cardboard to Caviar Project by Graham Wiles. And in their area they had a lot of shops and restaurants that were producing lots of food, cardboard and plastic waste. It was ending up in landfills. Now the really clever bit is what they did with the cardboard waste. And I'm just going to talk through this animation.
Teraz chciałbym przejść do zmiany z modelu liniowego do modelu zamkniętej pętli. Sposób, w jaki mamy zwyczaj używać bogactw naturalnych polega na tym, że je wydobywamy, zamieniamy w krótkożywotne produkty, a potem pozbywamy się ich. Natura działa nieco inaczej. W ekosystemach, resztki jednego organizmu, stają się pożywką dla czegoś innego. Powstało już parę projektów, które celowo próbują naśladować ekosystemy. I jednym z moich ulubionych, jest projekt Kawior z Papieru stworzony przez Grahama Wiles'a. Polega to na tym, że w ich regionie, masa sklepów i restauracji, produkują mnóstwo odpadów w postaci resztek jedzenia, papieru i plastiku. Do pewnego czasu wszystko to lądowało na wysypisku. Kawał dobrej roboty sprawił, że papier już się nie marnuje, o czym opowiem wam podczas tej animacji.
So they were paid to collect it from the restaurants. They then shredded the cardboard and sold it to equestrian centers as horse bedding. When that was soiled, they were paid again to collect it. They put it into worm recomposting systems, which produced a lot of worms, which they fed to Siberian sturgeon, which produced caviar, which they sold back to the restaurants. So it transformed a linear process into a closed-loop model, and it created more value in the process. Graham Wiles has continued to add more and more elements to this, turning waste streams into schemes that create value. And just as natural systems tend to increase in diversity and resilience over time, there's a real sense with this project that the number of possibilities just continue increasing. And I know it's a quirky example, but I think the implications of this are quite radical, because it suggests that we could actually transform a big problem -- waste -- into a massive opportunity.
Skupują oni go od restauracji, a następnie tną go na kawałki, i sprzedają do centrów jeździeckich jako ściółka dla koni. Kiedy jest ona już zużyta, to skupują ją jeszcze raz, i zbierają. Umieszczają w systemach kompostujących, które produkują znowu wiele robaków, a te służą do karmienia jesiotra syberyjskiego, z którego pozyskują kawior. Ten ostateczny produkt sprzedawany jest do restauracji. Doskonale widać tu przejście z liniowego, do modelu zamkniętej pętli, który produkuje znacznie więcej podczas jednego procesu. Graham Wiles rozwija swój projekt i dodaje do niego coraz więcej elementów przemieniając potoki marnotrawstwa w program tworzący coś nowego. I tak jak w przyrodzie, stopniowy wzrost w zróżnicowaniu i elastyczności w miarę czasu to wielka siła tego projektu, którego liczba możliwości ciągle wzrasta. Wiem, że jest to trochę dziwny przykład, ale sądzę, że wnioski jakie z niego płyną są oczywiste, ponieważ mówią one, że możemy przekształcić wielki problem marnotrawstwa w niesamowitą możliwość.
And particularly in cities -- we could look at the whole metabolism of cities, and look at those as opportunities. And that's what we're doing on the next project I'm going to talk about, the Mobius Project, where we're trying to bring together a number of activities, all within one building, so that the waste from one can be the nutrient for another. And the kind of elements I'm talking about are, firstly, we have a restaurant inside a productive greenhouse, a bit like this one in Amsterdam called De Kas. Then we would have an anaerobic digester, which could deal with all the biodegradable waste from the local area, turn that into heat for the greenhouse and electricity to feed back into the grid. We'd have a water treatment system treating wastewater, turning that into fresh water and generating energy from the solids using just plants and micro-organisms. We'd have a fish farm fed with vegetable waste from the kitchen and worms from the compost and supplying fish back to the restaurant. And we'd also have a coffee shop, and the waste grains from that could be used as a substrate for growing mushrooms.
I szczególnie w miastach -- kiedy to możemy zobaczyć cały "miastowy metabolizm" , i traktować je jako nowe możliwości. I to dokładnie jest nasz cel, który realizujemy o następnym projekcie, o którym dziś opowiem, a mianowicie o Mobius Project. Próbujemy połączyć w nim kilka nowych rozwiązań, wszystkie, w jednym budynku, aby odpady z jednego, stały się pożywką dla drugiego. Pierwszy rodzaj, o którym opowiem, to restauracja, która znajduje się wewnątrz żyjącej szklarni, podobna do tej, która istnieje w Amsterdamie o nazwie De Kas. Możemy teraz stworzyć odizolowaną strefę, która będzie zajmować się wszystkimi biodegradowalnymi odpadami z okolicy, i zamieniać je w ciepło potrzebne w szklarni oraz elektryczność oddawaną z powrotem do odbiorców. Możemy mieć też system wodny, który zamieniałby wodę brudną w pitną, który wywarzałby energię z resztek, wykorzystując rośliny i mikroorganizmy. Możemy mieć staw z rybami, które będą karmione odpadami z kuchni, oraz robakami z kompostu, a na końcu wysyłane znów do kuchni. Możemy mieć też kawiarnie, w której kawowe fusy będą użyte jako podłoże do pieczarek.
So you can see that we're bringing together cycles of food, energy and water and waste all within one building. And just for fun, we've proposed this for a roundabout in central London, which at the moment is a complete eyesore. Some of you may recognize this. And with just a little bit of planning, we could transform a space dominated by traffic into one that provides open space for people, reconnects people with food and transforms waste into closed loop opportunities.
Zobaczcie, że łączymy ze sobą cykle żywieniowe, energetyczne, wodne i odpadów wszystkie razem, w jednym obiekcie. I właściwie dla zabawy, zaproponowaliśmy takie rozwiązanie dla ronda w centrum Londynu, które jest w tym momencie naprawdę szkaradne. Cześć z was może go rozpoznać. Wystarczyło troszkę planowania, i mogliśmy przekształcić miejsce zdominowane przez korki w inne, dostarczające ludziom otwartą przestrzeń, łączące ludzi poprzez jedzenie, i przetwarzające problem odpadów w model zamkniętej pętli.
So the final project I want to talk about is the Sahara Forest Project, which we're working on at the moment. It may come as a surprise to some of you to hear that quite large areas of what are currently desert were actually forested a fairly short time ago. So for instance, when Julius Caesar arrived in North Africa, huge areas of North Africa were covered in cedar and cypress forests. And during the evolution of life on the Earth, it was the colonization of the land by plants that helped create the benign climate we currently enjoy. The converse is also true. The more vegetation we lose, the more that's likely to exacerbate climate change and lead to further desertification. And this animation, this shows photosynthetic activity over the course of a number of years, and what you can see is that the boundaries of those deserts shift quite a lot, and that raises the question of whether we can intervene at the boundary conditions to halt, or maybe even reverse, desertification.
Ostatni projekt, o którym chce opowiedzieć jest Projekt Sacharyjski Las, nad którym aktualnie pracujemy. Może niektórych z was zaskoczyć to, że bardzo duży obszar dzisiejszej pustyni, kiedyś był porośnięty lasem jeszcze całkiem nie dawno. Dla przykładu, kiedy Juliusz Cezar przybił do Afryki Północnej, olbrzymie obszary tej części były porośnięte przez lasy cedrowe i cyprysowe. Podczas ewolucji życia na Ziemii, miała miejsce kolonizacja całych obszarów przez rośliny co pomogło powstaniu łagodnego klimatu, którym się dziś cieszymy. Zmiany te są też potwierdzone. Im więcej tracimy roślinności, tym bardziej zwiększa się zmiana klimatu i powoduje dalsze pustynnienie. Na tej animacji, możecie zobaczyć aktywność fotosyntezy podczas pewnego okresu czasu. Ale najważniejsze jest to, że granice pustyń całkiem szybko się zmieniają. I tu pada pytanie: czy możemy ingerować w kształt tych granic a co za tym idzie zatrzymać, bądź nawet zawrócić proces pustynnienia.
And if you look at some of the organisms that have evolved to live in deserts, there are some amazing examples of adaptations to water scarcity. This is the Namibian fog-basking beetle, and it's evolved a way of harvesting its own fresh water in a desert. The way it does this is it comes out at night, crawls to the top of a sand dune, and because it's got a matte black shell, is able to radiate heat out to the night sky and become slightly cooler than its surroundings. So when the moist breeze blows in off the sea, you get these droplets of water forming on the beetle's shell. Just before sunrise, he tips his shell up, the water runs down into his mouth, has a good drink, goes off and hides for the rest of the day. And the ingenuity, if you could call it that, goes even further. Because if you look closely at the beetle's shell, there are lots of little bumps on that shell. And those bumps are hydrophilic; they attract water. Between them there's a waxy finish which repels water. And the effect of this is that as the droplets start to form on the bumps, they stay in tight, spherical beads, which means they're much more mobile than they would be if it was just a film of water over the whole beetle's shell. So even when there's only a small amount of moisture in the air, it's able to harvest that very effectively and channel it down to its mouth. So amazing example of an adaptation to a very resource-constrained environment -- and in that sense, very relevant to the kind of challenges we're going to be facing over the next few years, next few decades.
Jeśli spojrzymy na pewne organizmy które przystosowały się do życia na pustyni, możemy znaleźć parę niesamowitych przykładów przystosowania się do niedoboru wody. Oto namibijski żuk tzw. "łapacz rosy", który wykształcił możliwość własnego źródła wody na środku pustyni. Sposób w jaki to robi jest taki, że wychodzi w nocy i pełza po szczytach wydm, a dzięki temu, że ma czarny matowy odwłok, jest w stanie wypromieniować ciepło na zewnątrz i być delikatnie chłodniejszym niż otoczenie. Dzięki temu wilgotna bryza nadpływająca znad morza, skrapla się na jego odwłoku. Zaraz przed wschodem słońca przychyla się, a woda spływa prosto do jego otworu gębowego która stanowi jego napój, a potem ukrywa się, aby przeczekać resztę dnia. Jego pomysłowość -- o ile można to tak nazwać -- ma o wiele dalsze konsekwencje. Bo jeśli popatrzysz z bliska na muszlę tego zuka, to zobaczysz na niej całą masę małych guzków. Guzki te są hydrofilowe, to znaczy, że przyciągają wodę. Pomiędzy nimi jest woskowe wykończenie, które "odpycha" wodę. Skutkuje to tym, że kiedy kropelki zaczynają osiadać na tych wypustkach, to formują się z nich wąskie, sferyczne łezki, dzięki czemu są o wiele bardziej mobilne niż jeśli byłaby to wielka kropla wokół całej muszli. Więc nawet jeśli powietrze jest mało wilgotne, to on dalej ma możliwość bardzo efektywnego zbierania wody i spożywania jej. Jest to niesamowity przykład przystosowania do środowiska ubogiego w zasoby -- i w naszym kontekście, bardzo istotny dla rodzaju wyzwań, którym zamierzamy stawić czoło przez następne kilka lat, następne kilka dekad.
We're working with the guy who invented the Seawater Greenhouse. This is a greenhouse designed for arid coastal regions, and the way it works is that you have this whole wall of evaporator grills, and you trickle seawater over that so that wind blows through, it picks up a lot of moisture and is cooled in the process. So inside it's cool and humid, which means the plants need less water to grow. And then at the back of the greenhouse, it condenses a lot of that humidity as freshwater in a process that is effectively identical to the beetle. And what they found with the first Seawater Greenhouse that was built was it was producing slightly more freshwater than it needed for the plants inside. So they just started spreading this on the land around, and the combination of that and the elevated humidity had quite a dramatic effect on the local area. This photograph was taken on completion day, and just one year later, it looked like that. So it was like a green inkblot spreading out from the building turning barren land back into biologically productive land -- and in that sense, going beyond sustainable design to achieve restorative design.
Pracuję razem z kolegą, który wynalazł Morską Szklarnię. Jest to szklarnia zaprojektowana dla terenów nadmorskich, a sposób w jaki działa opiera się na tym, że używa się krat do parowania, na które leje się powoli wodę morską tak, że wiatr, który przez nie przepływa pochłania mnóstwo wilgoci i jest za razem chłodzony w tym procesie. Tak więc w środku tej szklarni jest chłodno i wilgotno, co oznacza, że rośliny potrzebują o wiele mniej wody do wzrostu. I na spodzie tej szklarni, z powodu wysokiej wilgotności skrapla się dużo wody, w procesie, który jest prawie identyczny jak w przypadku żuka. To co najbardziej zaszokowało ich po zbudowaniu pierwszej Morskiej Szklarni, było to, że produkowali nieco więcej wody pitnej niż potrzebowały tego rośliny w środku. Więc zaczęli ją rozprowadzać wokół. Tak więc połączenie tego z podnoszeniem wilgotności, miało nieco drastyczny skutek dla najbliższych okolic. To zdjęcie było zrobione na koniec dnia, i dosłownie rok później wyglądało to tak. Była tam wielki zielony gąszcz wynurzający się z tego budynku zamieniający jałową ziemią z powrotem w biologicznie produktywne miejsce -- i w ten sposób, przeszedł trwały rozwój aby osiągnąć formę przyjazną środowisku.
So we were keen to scale this up and apply biomimicry ideas to maximize the benefits. And when you think about nature, often you think about it as being all about competition. But actually in mature ecosystems, you're just as likely to find examples of symbiotic relationships. So an important biomimicry principle is to find ways of bringing technologies together in symbiotic clusters. And the technology that we settled on as an ideal partner for the Seawater Greenhouse is concentrated solar power, which uses solar-tracking mirrors to focus the sun's heat to create electricity. And just to give you some sense of the potential of CSP, consider that we receive 10,000 times as much energy from the sun every year as we use in energy from all forms -- 10,000 times. So our energy problems are not intractable. It's a challenge to our ingenuity. And the kind of synergies I'm talking about are, firstly, both these technologies work very well in hot, sunny deserts. CSP needs a supply of demineralized freshwater. That's exactly what the Seawater Greenhouse produces. CSP produces a lot of waste heat. We'll be able to make use of all that to evaporate more seawater and enhance the restorative benefits. And finally, in the shade under the mirrors, it's possible to grow all sorts of crops that would not grow in direct sunlight. So this is how this scheme would look. The idea is we create this long hedge of greenhouses facing the wind. We'd have concentrated solar power plants at intervals along the way.
Mamy gorącą nadzieję przenieść ten pomysł na większą skalę i stosować pomysły bioniki aby zmaksymalizować korzyści. Kiedy myślisz o naturze, często sądzisz, że wszystko kręci się wokół rywalizacji. Ale w rzeczywistości w dojrzałych ekosystemach, możesz z łatwością dostrzec przykłady relacji symbiotycznych. Tak więc bardzo ważną zasadą bioniki jest znalezienie sposobu, aby połączyć technologię razem w grupy symbiotyczne. Technologią na której skupiliśmy się -- jako na najbardziej odpowiednią, dla Morskiej Szklarni -- jest to technologia skupiania energii słonecznej (Concentrating solar power – CSP) której która polega na skupianiu światła lustrami śledzącymi słońce, w jednym punkcie, aby generować elektryczność. Aby dać wam przykład jak wielki potencjał ma CSP, rozważcie, że dzięki niej otrzymujemy 10 000 razy więcej energii ze słońca w ciągu roku niż jeśli używalibyśmy wszystkich innych możliwości razem -- 10 000 razy. Więc nasze energetyczne problemy nie są tak trudne do rozwiązania. Jest to wyzwanie dla naszej pomysłowości. Formą współdziałania, o którym mówię, są: po pierwsze, obie z powyższych technologii wspaniale pracują w gorących słonecznych piaskach pustni. CSP potrzebuje zaopatrzenia w wodę destylowaną -- czyli dokładnie tego co dostarcza Morska Szklarnia. CSP wytwarza też ogromne ilości ciepła. Może kiedyś będziemy w stanie wykorzystać go do odparowania jeszcze więcej wody i zwiększyć osiągane korzyści. Na dodatek w cieniu pod lustrami, mogłyby rosnąć wszystkie gatunki roślin, które nie mogą rosnąć na otwartym słońcu. Oto schemat przedstawiający, jak miałoby to wyglądać. Główna ideą, jest postawienie linii ze szklarni na przeciw kierunkowi wiatru. Będziemy mieli też elektrownie CMS położone w pewnej odległości.
Some of you might be wondering what we would do with all the salts. And with biomimicry, if you've got an underutilized resource, you don't think, "How am I going to dispose of this?" You think, "What can I add to the system to create more value?" And it turns out that different things crystallize out at different stages. When you evaporate seawater, the first thing to crystallize out is calcium carbonate. And that builds up on the evaporators -- and that's what that image on the left is -- gradually getting encrusted with the calcium carbonate. So after a while, we could take that out, use it as a lightweight building block. And if you think about the carbon in that, that would have come out of the atmosphere, into the sea and then locked away in a building product.
Część z was może zastanawiać się, co zrobimy ze solami, które będą się osadzać. W bionice, jeśli nie wykorzystujesz w pełni jakiegoś surowca, nie możesz myśleć "W jaki sposób się go pozbyć?" Należy myśleć "Co mogę dodać do systemu, aby mieć jeszcze większe korzyści?" Okazuje się, że na różnych etapach krystalizują się różne rzeczy. Kiedy odparowujesz wodę morską, pierwszym osadem będzie węglan wapnia. Gromadzi się on na parownikach -- co możecie zobaczyć na zdjęciu po lewej -- i stopniowo zamienia się z skorupę z węglanu wapnia. Możemy więc co jakiś czas go zdejmować, i używać jako lekkiej cegły. Pomyślcie o tym węglu w nim zawartym, który dostał się do atmosfery, a następnie do morza potem został związany i ostatecznie staje się produktem budowlanym.
The next thing is sodium chloride. You can also compress that into a building block, as they did here. This is a hotel in Bolivia. And then after that, there are all sorts of compounds and elements that we can extract, like phosphates, that we need to get back into the desert soils to fertilize them. And there's just about every element of the periodic table in seawater. So it should be possible to extract valuable elements like lithium for high-performance batteries. And in parts of the Arabian Gulf, the seawater, the salinity is increasing steadily due to the discharge of waste brine from desalination plants. And it's pushing the ecosystem close to collapse. Now we would be able to make use of all that waste brine. We could evaporate it to enhance the restorative benefits and capture the salts, transforming an urgent waste problem into a big opportunity. Really the Sahara Forest Project is a model for how we could create zero-carbon food, abundant renewable energy in some of the most water-stressed parts of the planet as well as reversing desertification in certain areas.
Następnym osadem jest chlorek sodu. Jego też można zamienić w cegły, tak jak zrobiono to tutaj. Jest to hotel w Boliwi. Po tym, wszystkimi innymi rodzajami, związków i pierwiastków, które możemy uzyskać, jak fosforany, zwracamy z powrotem Ziemii, nawożąc glebę. Dosłownie wszystkie wszystkie elementy układu okresowego znajdują się w wodzie morskiej. Może kiedyś będziemy w stanie wyodrębnić cenne pierwiastki, jak lit, potrzebny do długo żywotnych baterii. W niektórych częściach Zatoki Arabskiej, zasolenie wody morskiej stale wzrasta, ze względu na wypuszczanie bezwartościowej solanki z odsalarni. Powoduje to załamanie się ekosystemów. Wtedy bylibyśmy w stanie ponownie wykorzystać tę solankę. Moglibyśmy ją odparować aby odparować uzyskane z przyrody surowce i zbierać wszystkie możliwe produkty, zamieniając naglący problem w wielką możliwość. Tak naprawdę Projekt Saharyjski Las jest modelem ukazującym jak można tworzyć jedzenie bez emisji CO2, obfitość energii odnawialnej w jednym z najbardziej ubogich w wodę miejsc na Ziemii, jak również zawrócenie procesu pustynnienia w pewnych miejscach.
So returning to those big challenges that I mentioned at the beginning: radical increases in resource efficiency, closing loops and a solar economy. They're not just possible; they're critical. And I firmly believe that studying the way nature solves problems will provide a lot of the solutions. But perhaps more than anything, what this thinking provides is a really positive way of talking about sustainable design. Far too much of the talk about the environment uses very negative language. But here it's about synergies and abundance and optimizing. And this is an important point.
Reasumując przypomnę trzy wielkie wyzwania, o których wspomniałem na początku: radykalny wzrost wydajności surowców, model "zamkniętej pętli" i gospodarka słoneczna. Nie są one tylko możliwe, ale konieczne. Mocno wierzę, że dokładne studiowanie metod jakimi natura rozwiązuje problemy doprowadzi nas do wielu rozwiązań. I co więcej, myślenie o tym zmusza nas, do rozmowy jak powinny wyglądać przykłady budownictwa przyszłości. W dalszym ciągu podczas rozmów na temat środowiska używa się argumentów opartych na negatywach. A przecież chodzi o współdziałanie, obfitość i optymalizacje. Jest to bardzo ważne.
Antoine de Saint-Exupery once said, "If you want to build a flotilla of ships, you don't sit around talking about carpentry. No, you need to set people's souls ablaze with visions of exploring distant shores." And that's what we need to do, so let's be positive, and let's make progress with what could be the most exciting period of innovation we've ever seen.
Antoine de Saint-Exupery powiedział kiedyś, "Jeśli chcesz zbudować flotę statków, nie nawołuj do zdobycia drewna. Musisz rozpalić ludzkie dusze wizją odkrywania dalekich wybrzeży". Dokładnie to musimy zrobić, więc bądźmy pozytywni, i zróbmy postęp, który może być najbardziej ekscytującym okresem odkryć, jaki kiedykolwiek był.
Thank you.
Dziękuję.
(Applause)
(Brawa)