I made a film that was impossible to make, but I didn't know it was impossible, and that's how I was able to do it.
Ik heb een film gemaakt die onmogelijk te maken was, maar dat wist ik niet en <BR/>zo kon ik hem toch maken. maar dat wist ik niet en <BR/>zo kon ik hem toch maken.
"Mars et Avril" is a science fiction film. It's set in Montreal some 50 years in the future. No one had done that kind of movie in Quebec before because it's expensive, it's set in the future, and it's got tons of visual effects, and it's shot on green screen. Yet this is the kind of movie that I wanted to make ever since I was a kid, really, back when I was reading some comic books and dreaming about what the future might be.
<i>'Mars & Avril'</i> <BR/>is een sciencefiction-film. Hij speelt in het Montreal van 50 jaar in de toekomst. Niemand in Quebec had ooit zo'n film gemaakt, omdat dat duur is, in de toekomst speelt met een hele hoop visuele effecten en op greenscreen is gefilmd. Toch is dat precies het soort film dat ik wilde maken, al vanaf mijn kindertijd eigenlijk. Toen ik stripboeken las en droomde over hoe de toekomst eruit zou zien.
When American producers see my film, they think that I had a big budget to do it, like 23 million. But in fact I had 10 percent of that budget. I did "Mars et Avril" for only 2.3 million.
Als Amerikaanse producers mijn film zien, denken ze dat ik er <BR/>een enorm budget voor had, zo'n 23 miljoen. In feite had ik maar <BR/>10% van dat budget. Ik maakte 'Mars & Avril' voor slechts 2,3 miljoen.
So you might wonder, what's the deal here? How did I do this? Well, it's two things. First, it's time. When you don't have money, you must take time, and it took me seven years to do "Mars et Avril." The second aspect is love. I got tons and tons of generosity from everyone involved. And it seems like every department had nothing, so they had to rely on our creativity and turn every problem into an opportunity.
Je denkt misschien: hoe kan dat? Hoe heb ik dat gedaan? Het heeft met 2 dingen te maken. Het eerste is tijd. Als je geen geld hebt, moet je de tijd nemen. Het kostte me 7 jaar om 'Mars & Avril' te maken. Het tweede aspect is liefde. Alle betrokkenen bij de film waren enorm vrijgevig. Er was schijnbaar nergens geld voor, dus ze moesten vertrouwen op onze creativiteit en van elk probleem een kans maken.
And that brings me to the point of my talk, actually, how constraints, big creative constraints, can boost creativity.
Dat brengt me bij <BR/>het onderwerp van mijn talk: hoe creativiteit kan voortkomen uit enorme creatieve beperkingen.
But let me go back in time a bit. In my early 20s, I did some graphic novels, but they weren't your usual graphic novels. They were books telling a science fiction story through images and text, and most of the actors who are now starring in the movie adaptation, they were already involved in these books portraying characters into a sort of experimental, theatrical, simplistic way.
Ik ga even terug in de tijd. Toen ik begin 20 was, maakte ik beeldverhalen. Niet de gebruikelijke beeldverhalen, maar boeken die met beeld en tekst een sciencefictionverhaal vertelden. maar boeken die met beeld en tekst een sciencefictionverhaal vertelden. De meeste acteurs die nu in de film spelen, hadden ook al een rol in de boeken. Ze zetten op een experimentele, theatrale, simplistische manier personages neer. Ze zetten op een experimentele, theatrale, simplistische manier personages neer.
And one of these actors is the great stage director and actor Robert Lepage. And I just love this guy. I've been in love with this guy since I was a kid. His career I admire a lot. And I wanted this guy to be involved in my crazy project, and he was kind enough to lend his image to the character of Eugène Spaak, who is a cosmologist and artist who seeks relation in between time, space, love, music and women. And he was a perfect fit for the part, and Robert is actually the one who gave me my first chance. He was the one who believed in me and encouraged me to do an adaptation of my books into a film, and to write, direct, and produce the film myself.
Een van die acteurs is de beroemde toneelregisseur en acteur, Robert Lepage. Ik ben gewoon gek op die gast. Als kind was ik al idolaat van hem. Ik heb enorme bewondering voor zijn carrière. Ik wilde hem heel graag betrekken bij mijn waanzinnige project en hij was zo aardig <br />zijn imago te verbinden aan het personage Eugène Spaak, een kosmoloog en kunstenaar, <br />die een relatie zoekt tussen tijd, ruimte, liefde, <br />muziek en vrouwen. Hij was geknipt voor de rol. Eigenlijk was Robert <br />de eerste die me een kans gaf. Hij geloofde in mij en stimuleerde me <BR/>om mijn boeken om te werken naar een film. <br />Om zelf het script te schrijven, de film te regisseren <br />en te produceren.
And Robert is actually the very first example of how constraints can boost creativity. Because this guy is the busiest man on the planet. I mean, his agenda is booked until 2042, and he's really hard to get, and I wanted him to be in the movie, to reprise his role in the movie. But the thing is, had I waited for him until 2042, my film wouldn't be a futuristic film anymore, so I just couldn't do that. Right? But that's kind of a big problem. How do you get somebody who is too busy to star in a movie?
Robert is het allereerste voorbeeld van hoe creativiteit kan voortvloeien <br />uit beperkingen. Hij is namelijk <br />de drukst bezette man ter wereld. Zijn agenda zit vol tot 2042 en hij is heel moeilijk te krijgen. Ik wilde dat hij zijn rol weer zou spelen in de film. Maar als ik op hem gewacht had <br />tot 2042, zou mijn film geen <br />futuristische film meer zijn. Dat kon ik dus niet doen. <br />Toch? Ik had dus een groot probleem. Hoe krijg je een overbezette acteur zover, dat hij de hoofdrol in je film wil spelen.
Well, I said as a joke in a production meeting -- and this is a true story, by the way — I said, "Why don't we turn this guy into a hologram? Because, you know, he is everywhere and nowhere on the planet at the same time, and he's an illuminated being in my mind, and he's in between reality and virtual reality, so it would make perfect sense to turn this guy into a hologram."
Tijdens een productievergadering <br />zei ik voor de grap (dit is overigens waar gebeurd): "Waarom maken we geen hologram <br />van die gast? Hij is namelijk overal en nergens tegelijkertijd, ik stel me hem voor <br />als een verlicht wezen dat zich tussen de werkelijkheid <br />en de virtual reality bevindt. Het zou dus heel logisch zijn om een hologram van hem te maken."
Everybody around the table laughed, but the joke was kind of a good solution, so that's what we ended up doing.
De hele tafel moest lachen, maar de grap was een goede oplossing, dus uiteindelijk besloten we <br />om het te doen.
Here's how we did it. We shot Robert with six cameras. He was dressed in green and he was like in a green aquarium. Each camera was covering 60 degrees of his head, so that in post-production we could use pretty much any angle we needed, and we shot only his head. Six months later there was a guy on set, a mime portraying the body, the vehicle for the head. And he was wearing a green hood so that we could erase the green hood in postproduction and replace it with Robert Lepage's head. So he became like a renaissance man, and here's what it looks like in the movie.
We deden het zó. <br />We filmden Robert met 6 camera's. Hij had groene kledij aan, <br />waardoor het leek alsof hij in een groen aquarium zat. Iedere camera registreerde <br />60 graden van zijn hoofd. In de montage hadden we <br />de beschikking over bijna alle hoeken <br />die we nodig hadden. We filmden alleen zijn hoofd. 6 maanden later <br />maakten we opnames van een mimespeler, <br />wiens lichaam diende als voertuig voor het hoofd. Hij droeg een groene kap. In de montage <br />werd die kap er uitgehaald en vervangen door <br />het hoofd van Robert Lepage. Een soort renaissancemens. Zo ziet het eruit in de film.
(Music)
(Muziek)
(Video) Robert Lepage: [As usual, Arthur's drawing didn't account for the technical challenges. I welded the breech, but the valve is still gaping. I tried to lift the pallets to lower the pressure in the sound box, but I might have hit a heartstring. It still sounds too low.] Jacques Languirand: [That's normal. The instrument always ends up resembling its model.] (Music)
(Video) Robert Lepage: "Zoals gewoonlijk hield Arthurs schets geen rekening <br />met de technische problemen. Ik heb de cilinderkop gelast, <br />maar de klep sluit nog niet. Ik heb geprobeerd om de kleppen hoger te plaatsen, <br />om de druk in de soundbox te verlagen, maar misschien heb ik <br />een gevoelige snaar geraakt. Hij klinkt nog steeds te laag." Jaques Languirand: "Dat is normaal. Het instrument lijkt uiteindelijk <br />altijd op zijn proefmodel." (Muziek)
Martin Villeneuve: Now these musical instruments that you see in this excerpt, they're my second example of how constraints can boost creativity, because I desperately needed these objects in my movie. They are objects of desire. They are imaginary musical instruments. And they carry a nice story with them. Actually, I knew what these things would look like in my mind for many, many years. But my problem was, I didn't have the money to pay for them. I couldn't afford them. So that's kind of a big problem too. How do you get something that you can't afford?
Martin Villeneuve: <br />De muziekinstrumenten die je ziet in dit fragment, zijn mijn tweede voorbeeld van hoe creativiteit <br />kan voortvloeien uit beperkingen. Ik had ze namelijk hard nodig in mijn film. Het zijn begeerde objecten. Het zijn denkbeeldige muziekinstrumenten en er zit een aardig verhaal aan vast. In feite had ik al jaren <br />een voorstelling in mijn hoofd van hoe ze eruit zouden moeten zien. Het probleem was alleen <br />dat ik er geen geld voor had. Ik kon me ze niet veroorloven. Dat is dus ook een groot probleem. Hoe kom je aan iets <br />dat je niet kunt betalen?
And, you know, I woke up one morning with a pretty good idea. I said, "What if I have somebody else pay for them?" (Laughter)
Op een ochtend werd ik wakker <br />met een aardig idee. Ik zei: "Als ik ze nu eens <br />door iemand anders liet betalen?" (Gelach)
But who on Earth would be interested by seven not-yet-built musical instruments inspired by women's bodies? And I thought of Cirque du Soleil in Montreal, because who better to understand the kind of crazy poetry that I wanted to put on screen? So I found my way to Guy Laliberté, Cirque du Soleil's CEO, and I presented my crazy idea to him with sketches like this and visual references, and something pretty amazing happened. Guy was interested by this idea not because I was asking for his money, but because I came to him with a good idea in which everybody was happy. It was kind of a perfect triangle in which the art buyer was happy because he got the instruments at a cheaper price, because they weren't even made. He took a leap of faith. And the artist, Dominique Engel, brilliant guy, he was happy too because he had a dream project to work on for a year. And obviously I was happy because I got the instruments in my film for free, which was kind of what I tried to do. So here they are.
Maar waar ter wereld vind je iemand, <br />die geïnteresseerd is in het bouwen van <br />7 muziekinstrumenten, die geïnspireerd zijn <br />op vrouwenlichamen. Ik dacht aan het <br />Cirque du Soleil in Montreal. Wie anders zou <br />begrip hebben voor het soort absurde poëzie <br />dat ik op het scherm wilde brengen. Dus benaderde ik Guy Laliberté, <br />de directeur van het circus en presenteerde hem <br />mijn maffe idee. Ik liet dit soort schetsen en <br />visualisaties aan hem zien en er gebeurde iets <br />heel wonderlijks. Guy was geïnteresseerd in het idee, niet omdat ik hem om zijn geld vroeg, maar omdat ik met een goed idee kwam, waarmee iedereen tevreden was. Het was eigenlijk een perfecte driehoek. De inkoper was tevreden, want hij kreeg de instrumenten <br />voor een lagere prijs, omdat ze nog niet eens gemaakt waren. Hij had vertrouwen in de afloop. De briljante kunstenaar Dominique Engel was ook tevreden, <br />want hij kreeg een jaar de tijd om te werken aan een droomproject. Uiteraard was ik ook blij, <br />want ik kreeg gratis muziekinstrumenten voor mijn film en dat was waar ik op uit was. Dit zijn ze dus.
And my last example of how constraints can boost creativity comes from the green, because this is a weird color, a crazy color, and you need to replace the green screens eventually and you must figure that out sooner rather than later. And I had, again, pretty much, ideas in my mind as to what the world would be, but then again I turned to my childhood imagination and went to the work of Belgian comic book master François Schuiten in Belgium. And this guy is another guy I admire a lot, and I wanted him to be involved in the movie as a production designer. But people told me, you know, Martin, it's impossible, the guy is too busy and he will say no. Well, I said, you know what, instead of mimicking his style, I might as well call the real guy and ask him, and I sent him my books, and he answered that he was interested in working on the film with me because he could be a big fish in a small aquarium. In other words, there was space for him to dream with me. So here I was with one of my childhood heroes, drawing every single frame that's in the film to turn that into Montreal in the future. And it was an amazing collaboration to work with this great artist whom I admire.
Mijn laatste voorbeeld <br />van hoe uit beperkingen creativiteit kan voortvloeien, heeft te maken met de kleur groen. Het is namelijk een rare kleur. De groene screens moeten <br />uiteindelijk vervangen worden en vroeg of laat <br />moet je daar iets op bedenken. Ik had genoeg ideeën over hoe de wereld eruit zou moeten zien, maar toen dacht ik terug aan <br />mijn verbeeldingswereld als kind en richtte mij op het werk <br />van de Belgische stripmaker François Schuiten. Ook iemand waar ik <br />veel bewondering voor heb. Ik wilde hem graag <br />als productie-ontwerper bij de fim betrekken. Maar ze zeiden tegen me <br />dat het onmogelijk was. Hij zou het te druk hebben <br />en daarom nee zeggen. Ik zei: "Weet je wat, in plaats <br />van zijn stijl te imiteren, kan ik hem ook zelf vragen." Ik stuurde hem mijn boeken en hij antwoordde <br />dat hij geïnteresseerd was om met mij aan de film te werken. Hij zou namelijk een grote vis <br />in een klein aquarium kunnen zijn. Oftewel, er was voor hem ruimte <br />om met mij mee te dromen. Daar zat ik dan, samen met <br />een van mijn jeugdhelden, ieder frame voor de film te tekenen, om het Montreal <br />van de toekomst te creëren. Het was een geweldige ervaring om samen te werken met die grote, <br />door mij bewonderde kunstenaar.
But then, you know, eventually you have to turn all these drawings into reality. So, again, my solution was to aim for the best possible artist that I could think of. And there's this guy in Montreal, another Quebecois called Carlos Monzon, and he's a very good VFX artist. This guy had been lead compositor on such films as "Avatar" and "Star Trek" and "Transformers," and other unknown projects like this, and I knew he was the perfect fit for the job, and I had to convince him, and, instead of working on the next Spielberg movie, he accepted to work on mine. Why? Because I offered him a space to dream. So if you don't have money to offer to people, you must strike their imagination with something as nice as you can think of.
Maar uiteindelijk moeten alle tekeningen worden omgezet in realiteit. En weer had ik mijn zinnen gezet op de best mogelijke kunstenaar <br />die ik kon bedenken. In Montreal woont iemand <br />die Carlos Monzon heet. Hij komt ook uit Quebec en is <br/>een heel goede visueel-effect-kunstenaar. Deze jongen had <BR/>visuele-effectenteams aangestuurd bij films als 'Avatar', <BR/>'Star Trek', 'Transformers' en andere, onbekende projecten zoals dit. Ik wist dat hij de perfecte man <br />voor de job was. Ik moest hem overtuigen, maar in plaats van te kiezen voor <br />de volgende Spielbergfilm, koos hij ervoor aan die van mij te werken. Waarom? <br />Omdat ik hem een plek gaf om te dromen. Dus als je mensen geen geld kunt bieden, moet je hun verbeeldingskracht prikkelen met het leukste wat je kunt bedenken.
So this is what happened on this movie, and that's how it got made, and we went to this very nice postproduction company in Montreal called Vision Globale, and they lent their 60 artists to work full time for six months to do this crazy film.
Zo gebeurde het bij deze film en zo kwam hij tot stand. We gingen naar een heel prettig <br />postproductiebedrijf in Montreal, Vision Globale. Ze lieten al hun 60 kunstenaars <br />een half jaar fulltime aan onze waanzinnige film werken.
So I want to tell you that, if you have some crazy ideas in your mind, and that people tell you that it's impossible to make, well, that's an even better reason to want to do it, because people have a tendency to see the problems rather than the final result, whereas if you start to deal with problems as being your allies rather than your opponents, life will start to dance with you in the most amazing way. I have experienced it. And you might end up doing some crazy projects, and who knows, you might even end up going to Mars.
Ik wil maar zeggen, als je <br />wat waanzinnige ideeën hebt waarvan ze zeggen dat <br/>ze onmogelijk te realiseren zijn, waarvan ze zeggen dat <br/>ze onmogelijk te realiseren zijn, dat je dan reden te meer hebt <br />om het te willen doen. Mensen zijn namelijk geneigd eerder de problemen te zien <br />dan het eindproduct. Terwijl, als je problemen benadert als bondgenoten <br/>in plaats van tegenstanders, je leven fabelachtig met je aan de zwier zal gaan. je leven fabelachtig met je aan de zwier zal gaan. Ik heb het ervaren. Uiteindelijk ga je misschien <br/>een paar waanzinnige projecten doen en, wie weet, kom je zelfs op Mars terecht.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)