Τι υπάρχει στο κέντρο του σύμπαντος; Ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα που οι άνθρωποι αναρωτιούνται για αιώνες. Αλλά το ταξίδι προς την αναζήτηση της απάντησης ήταν πολύ περίπλοκο. Αν κάποιος έψαχνε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα κατά τον 3ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα, θα κοίταζε τον ουρανό τη νύχτα και θα πίστευε ό,τι θα έβλεπε. Αυτό έκανε ο Αριστοτέλης, ο Καταλληλότερος άνθρωπος να δώσει την απάντηση. Νόμιζε πως εφόσον είμαστε στη Γη, κοιτάζοντας ψηλά, μάλλον θα ήμαστε στο κέντρο, σωστά; Κατά την άποψή του η σφαίρα του κόσμου αποτελούταν από τέσσερα στοιχεία: Γη, νερό, αέρας, και φωτιά. Αυτά τα στοιχεία μετατοπίστηκαν γύρω από ένα σύνθετο σύνολο συμπαγών κρυσταλλικών σφαιρών. Το κάθε ένα περιπλανώμενο αστέρι, οι πλανήτες δηλαδή, είχαν τη δική τους κρυσταλλική σφαίρα. Το υπόλοιπο σύμπαν και όλα τα αστέρια του ήταν στην τελευταία κρυσταλλική σφαίρα. Αν δείτε τον ουρανό να αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, θα δείτε πως αυτή ήταν μια περίφημη ιδέα που εξηγούσε την κίνηση που είδαμε. Για αιώνες, ήταν η θεωρία βάσει της οποίας η Ευρώπη και Ισλαμικός κόσμος έβλεπαν το σύμπαν. Αλλά το 1543, κάποιος ονόματι Κοπέρνικος πρότεινε ένα διαφορετικό μοντέλο. Πίστευε πως ο ήλιος ήταν στο κέντρο του σύμπαντος. Αυτή η νέα ριζοσπαστική ιδέα δύσκολα γινόταν κατανοητή από τους περισσότερους. Έπειτα, οι ιδέες του Αριστοτέλη έβγαζαν νόημα σύμφωνα με ό,τι έβλεπαν και γοήτευαν τους ανθρώπους. Αλλά μια σειρά διαδοχικών ανακαλύψεων έκαναν το ηλιοκεντρικό σύστημα αδύνατον να αγνοηθεί. Πρώτα, ο Γιοχάνες Κέπλερ διευκρίνισε πως οι τροχιές δεν είναι τέλειοι κύκλοι ή σφαίρες. Έπειτα, ο Γαλιλαίος με το τηλεσκόπιο του συνέλαβε τα φεγγάρια του Δία να είναι σε τροχιά γύρω του, αγνοώντας εντελώς τη Γη. Έπειτα, ο Νεύτωνας πρότεινε τη θεωρία της παγκόσμιας έλξης, επισημαίνοντας πως όλα τα αντικείμενα έλκονται μεταξύ τους. Σταδιακά, έπρεπε να εγκαταλείψουμε το ότι είμαστε στο κέντρο του κόσμου. Λίγο μετά από τον Κοπέρνικο, το 1580, ένας Ιταλός καλόγερος, ο Τζορντάνο Μπρούνο, πρότεινε τα αστέρια ως ήλιους που κατά πάσα πιθανότητα είχαν τους δικούς τους πλανήτες και πως το σύμπαν ήταν άπειρο. Αυτή η ιδέα δεν είχε πέραση. Ο Μπρούνο κάηκε στην πυρρά για τη ριζοσπαστική του πρόταση. Αιώνες μετά,ο φιλόσοφος Ρενέ Ντεκάρτ πρότεινε πως το σύμπαν είναι μια διαδοχή δινών, που αποκαλούσε στρόβιλους, και πως κάθε αστέρι βρισκόταν στο κέντρο μιας δίνης. Με τον καιρό, καταλάβαμε πως υπήρχαν πολλά περισσότερα αστέρια από όσα ονειρεύτηκε ποτέ ο Αριστοτέλης. Καθώς αστρονόμοι όπως ο Ουίλιαμ Χέρσελ απέκτησαν όλο και πιο προηγμένα τηλεσκόπια, έγινε ξεκάθαρο πως ο ήλιος μας είναι στην πραγματικότητα ένα από τα πολλά αστέρια του Γαλαξία μας. Οι μουτζούρες που βλέπουμε στον βραδινό ουρανό; Είναι άλλοι γαλαξίες, το ίδιο αχανείς όσο και ο δικός μας. Μπορεί να είμαστε πολύ πιο μακριά από το κέντρο από όσο νομίσαμε ποτέ. Τη δεκαετία του '20, οι αστρονόμοι που μελετούσαν νεφελώματα προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς κινούνταν. Βάσει του φαινομένου Ντόπλερ, ανέμεναν μπλε μετατόπιση αντικειμένων κινούμενων προς εμάς και κόκκινη για αυτά που απομακρύνονταν. Αλλά το μόνο που είδαν ήταν την κόκκινη μετατόπιση. Όλα απομακρύνονταν από εμάς, γρήγορα. Αυτή η παρατήρηση είναι ένα από τα πειστήρια για αυτό που αποκαλούμε Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, όλη η ύλη στο σύμπαν ήταν κάποτε ένα ενιαίο, πολύ πυκνό μόριο. Κατά μία έννοια, ήμασταν κάποτε τοποθετημένοι στο κέντρο. Αλλά αυτή η θεωρία απορρίπτει την όλη ιδέα του κέντρου εφόσον δεν γίνεται να υπάρχει σε ένα άπειρο σύμπαν. Η Μεγάλη Έκρηξη δεν ήταν απλώς μια έκρηξη στο διάστημα. Ήταν μια έκρηξη του διαστήματος. Αυτό που αποδεικνύεται με κάθε νέα ανακάλυψη είναι πως ενώ οι παρατηρήσεις μας είναι περιορισμένες, οι ικανότητά μας να υποθέτουμε και να ονειρευτούμε ό,τι είναι εκεί έξω, δεν είναι. Ό,τι νομίζουμε πως ξέρουμε σήμερα μπορεί να αλλάξει αύριο. Όπως συνέβη και με τους μελετητές που είδαμε παραπάνω, μερικές φορές οι πιο ακραίες υποθέσεις, μάς οδηγούν σε πανέμορφες και ταπεινές απαντήσεις και μας φέρνουν μπροστά μας ακόμα πιο πολύπλοκα ερωτήματα.
What is at the center of the universe? It's an essential question that humans have been wondering about for centuries. But the journey toward an answer has been a strange one. If you wanted to know the answer to this question in third century B.C.E. Greece, you might look up at the night sky and trust what you see. That's what Aristotle, THE guy to ask back then, did. He thought that since we're on Earth, looking up, it must be the center, right? For him, the sphere of the world was made up of four elements: Earth, water, air, and fire. These elements shifted around a nested set of solid crystalline spheres. Each of the wandering stars, the planets, had their own crystal sphere. The rest of the universe and all of its stars were on the last crystal sphere. If you watch the sky change over time, you could see that this idea worked fine at explaining the motion you saw. For centuries, this was central to how Europe and the Islamic world saw the universe. But in 1543, a guy named Copernicus proposed a different model. He believed that the sun was at the center of the universe. This radically new idea was hard for a lot of people to accept. After all, Aristotle's ideas made sense with what they could see, and they were pretty flattering to humans. But a series of subsequent discoveries made the sun-centric model hard to ignore. First, Johannes Kepler pointed out that orbits aren't perfect circles or spheres. Then, Galileo's telescope caught Jupiter's moons orbiting around Jupiter, totally ignoring Earth. And then, Newton proposed the theory of universal gravitation, demonstrating that all objects are pulling on each other. Eventually, we had to let go of the idea that we were at the center of the universe. Shortly after Copernicus, in the 1580s, an Italian friar, Giordano Bruno, suggested the stars were suns that likely had their own planets and that the universe was infinite. This idea didn't go over well. Bruno was burned at the stake for his radical suggestion. Centuries later, the philosopher Rene Descartes proposed that the universe was a series of whirlpools, which he called vortices, and that each star was at the center of a whirlpool. In time, we realized there were far more stars than Aristotle ever dreamed. As astronomers like William Herschel got more and more advanced telescopes, it became clear that our sun is actually one of many stars inside the Milky Way. And those smudges we see in the night sky? They're other galaxies, just as vast as our Milky Way home. Maybe we're farther from the center than we ever realized. In the 1920s, astronomers studying the nebuli wanted to figure out how they were moving. Based on the Doppler Effect, they expected to see blue shift for objects moving toward us, and red shift for ones moving away. But all they saw was a red shift. Everything was moving away from us, fast. This observation is one of the pieces of evidence for what we now call the Big Bang Theory. According to this theory, all matter in the universe was once a singular, infinitely dense particle. In a sense, our piece of the universe was once at the center. But this theory eliminates the whole idea of a center since there can't be a center to an infinite universe. The Big Bang wasn't just an explosion in space; it was an explosion of space. What each new discovery proves is that while our observations are limited, our ability to speculate and dream of what's out there isn't. What we think we know today can change tomorrow. As with many of the thinkers we just met, sometimes our wildest guesses lead to wonderful and humbling answers and propel us toward even more perplexing questions.