I'm going to begin by reciting a poem. "Oh beloved dentist: Your rubber fingers in my mouth ... your voice so soft and muffled ... Lower the mask, dear dentist, lower the mask."
Ik ga beginnen met een gedicht. "Oh geliefde tandarts, Je rubber vingers in mijn mond ... Je stem zo zacht en gedempt ... Laat het masker zakken, mijn tandarts, laat het masker zakken."
(Laughter)
(Gelach)
Okay, in this presentation, I'm going to be putting the right side of your brains through a fairly serious workout. You're going to see a lot of imagery, and it's not always connected to what I'm talking about, so I need you to kind of split your brains in half and let the images flow over one side and listen to me on the other. So I am one of those people with a transformative personal story. Six years ago, after 20 years in graphic design and typography, I changed the way I was working and the way most graphic designers work to pursue a more personal approach to my work, with only the humble attempt to simply make a living doing something that I loved. But something weird happened. I became bizarrely popular. My current work seems to resonate with people in a way that has so taken me by surprise that I still frequently wonder what in the hell is going on. And I'm slowly coming to understand that the appeal of what I do may be connected to why I do it.
In deze presentatie ga ik jullie rechterhersenhelften behoorlijk laten werken. Je gaat een hoop beelden zien, en ze houden niet altijd verband met waarover ik praat. Dus ik vraag je om je hersenen in tweeën te delen, de beelden in de ene kant te laten vloeien en naar me te luisteren aan de andere. Ik ben een van die mensen met een transformatief persoonlijk verhaal. Zes jaar geleden, na 20 jaar in grafisch ontwerp en typografie, veranderde ik mijn werkwijze, de manier waarop de meeste designers werken, om een meer persoonlijke benadering na te streven, met slechts de bescheiden poging simpelweg mijn brood te verdienen met waar ik van hou. Maar er gebeurde iets vreemds. Ik werd bizar populair. Mijn huidige werk schijnt een snaar te raken bij mensen op een wijze die me zo verrast heeft dat ik me nog steeds vaak afvraag wat er in vredesnaam aan de hand is. Langzaamaan begin ik te begrijpen dat de aantrekkingskracht van wat ik doe wel eens kon samenhangen met waarom ik het doe.
These days, I call myself a graphic artist. So where my work as a graphic designer was to follow strategy, my work now follows my heart and my interests with the guidance of my ego to create work that is mutually beneficial to myself and a client. Now, this is heresy in the design world. The ego is not supposed to be involved in graphic design. But I find that for myself, without exception, the more I deal with the work as something of my own, as something that is personal, the more successful it is as something that's compelling, interesting and sustaining. So I exist somewhat outside of the mainstream of design thinking. Where others might look at measurable results, I tend to be interested in more ethereal qualities, like "Does it bring joy?" "Is there a sense of wonder?" and "Does it invoke curiosity?"
Tegenwoordig noem ik mezelf een grafisch kunstenaar. Mijn werk als grafisch ontwerper was het volgen van strategie. Mijn werk nu, volgt mijn hart en mijn interesses onder begeleiding van mijn ego om werk te creëren dat mijzelf en de cliënt ten goede komt. Dit is ketterij in de designwereld. Het ego hoort niet betrokken te zijn bij grafisch ontwerp. Maar ik merk dat voor mij, zonder uitzondering, geldt: hoe meer ik werk behandel als iets van mezelf, als iets persoonlijks, hoe succesvoller het is als iets dat aanspreekt, interessant is en voedt. Ik existeer ietwat buiten de mainstream van het designdenken. Waar anderen kijken naar meetbare resultaten, ben ik doorgaans geïnteresseerd in meer etherische zaken zoals: geeft het vreugde? Is er een sfeer van verwondering? Wekt het nieuwsgierigheid op?
This is a scientific diagram, by the way. I don't have time to explain it, but it has to do with DNA and RNA. So I have a particular imaginative approach to visual work. The things that interest me when I'm working are visual structure, surprise and anything that requires figuring things out. So for this reason, I'm particularly drawn to systems and patterns. I'm going to give you a couple of examples of how my brain works.
Dit is een wetenschappelijk diagram, trouwens. Ik heb geen tijd om het uit te leggen, maar het heeft te maken met DNA en RNA. Ik heb een specifieke vindingrijke benadering van beeldend werk. De dingen die me interesseren wanneer ik werk, zijn visuele structuur, verrassing en alles wat het uitzoeken van dingen betreft. Om deze reden voel ik me aangetrokken tot systemen en patronen. Ik ga je een paar voorbeelden geven van hoe mijn brein werkt.
This is a piece that I did for The Guardian newspaper in the U.K. They have a magazine that they call G2. And this is for their puzzle special in 2007. And puzzling it is. I started by creating a series of tiling units. And these tiling units, I designed specifically so that they would contain parts of letterforms within their shapes so that I could then join those pieces together to create letters and then words within the abstract patterning. But then as well, I was able to just flip them, rotate them and combine them in different ways to create either regular patterns or abstract patterns. So here's the word puzzle again. And here it is with the abstract surrounding. And as you can see, it's extremely difficult to read. But all I have to do is fill certain areas of those letterforms and I can bring those words out of the background pattern. But maybe that's a little too obvious. So then I can add some color in with the background and add a bit more color in with the words themselves, and this way, working with the art director, I'm able to bring it to just the right point that it's puzzling for the audience -- they can figure out that there's something they have to read -- but it's not impossible for them to read.
Dit is iets dat ik maakte voor de krant The Guardian in Groot-Brittannië. Ze hebben een tijdschrift dat G2 heet. En dit is voor het puzzel-segment in 2007. Lichtelijk verwarrend is het zeker. Eerst maakte ik een hele serie tegel-elementen. Deze tegel-elementen ontwierp ik specifiek zodat ze delen van lettervormen toonden binnen hun vormen, zodat ik deze kon samenvoegen om letters te maken en dan woorden binnen het abstracte patroon. Maar toen was ik ook in staat om ze te kantelen, draaien, en ze te combineren op verschillende wijzen om gewone of abstracte patronen te maken. Hier is het woord 'puzzle' weer. En hier is het in de abstracte omgeving. Zoals je ziet, is het buitengewoon moeilijk leesbaar. Maar ik hoef slechts bepaalde delen van de lettervormen te kleuren om de woorden tegen de achtergrond te doen uitkomen. Maar dat is misschien iets te duidelijk. Dus dan voeg ik wat kleur toe aan de achtergrond en nog een beetje meer binnen de woorden zelf. In samenwerking met de art director kan ik het zo tot het juiste punt brengen zodat het een soort puzzel is voor de lezer -- ze kunnen net zien dat er iets is dat ze moeten lezen -- maar het is niet onleesbaar voor hen.
I'm also interested in working with unusual materials and common materials in unusual ways. So this requires figuring out how to get the most out of something's innate properties and also how to bend it to my will. So ultimately, my goal is to create something unexpected. To this end, I have worked in sugar for Stefan Sagmeister, three-time TED speaker. And this project began essentially on my kitchen table. I've been eating cereal for breakfast all of my life. And for that same amount of time, I've been spilling sugar on the table and just kind of playing with it with my fingers. And eventually I used this technique to create a piece of artwork. And then I used it again to create six pieces for Stefan's book, "Things in My Life I've Learned So Far." And these were created without sketches, just freehand, by putting the sugar down on a white surface and then manipulating it to get the words and designs out of it. Recently, I've also made some rather highbrow baroque borders out of lowbrow pasta. And this is for a chapter that I'm doing in a book, and the chapter is on honor. So it's a little bit unexpected, but, in a way, it refers to the macaroni art that children make for their parents or they make in school and give to their parents, which is in itself a form of honor. This is what you can do with some household tinfoil. Okay, well, it's what I can do with some household tinfoil.
Ik ben ook geïnteresseerd in het werken met ongebruikelijke materialen en gewone materialen op ongebruikelijke wijzen. Dit vereist het uitzoeken hoe ik het meeste haal uit de eigenschappen van iets en ook hoe ik het buig naar mijn wil. Uiteindelijk is mijn doel om iets onverwachts te creëren. Daarom heb ik gewerkt in suiker voor Stefan Sagmeister, drievoudig TED-spreker. Dit project begon in essentie aan mijn keukentafel. Ik heb mijn leven lang ontbijtgranen gegeten. Gedurende diezelfde tijd heb ik suiker op tafel geknoeid en er zo'n beetje mee zitten spelen. Uiteindelijk gebruikte ik deze techniek om een kunstwerk te maken. Toen maakte ik op dezelfde wijze zes stukken voor Stefans boek, "Dingen in Mijn Leven Die Ik tot Dusver Leerde". Deze dingen werden gecreëerd zonder schetsen, uit de vrije hand, door de suiker op een wit oppervlak te leggen en dan te manipuleren zodat de woorden en ontwerpen ontstonden. Recentelijk heb ik ook enkele nogal verfijnde barok-omlijstingen gemaakt van onverfijnde pasta. En dit is voor een hoofdstuk in een boek. Het hoofdstuk gaat over eer. Dus het is een beetje onverwacht, maar in zekere zin refereert het aan de macaroni-kunstwerken die kinderen maken voor hun ouders, of die ze op school maken en aan hun ouders geven, hetgeen ook een vorm van eer is. Dit is wat je kunt doen met aluminiumfolie. Oké, nou, wat ik kan doen met aluminiumfolie.
(Laughter)
(Gelach)
I'm very interested in wonder, in design as an impetus to inquiring. To say I wonder is to say I question, I ask. And to experience wonder is to experience awe. So I'm currently working on a book, which plays with both senses of the word, as I explore some of my own ideas and inquiries in a visual display of rather peacock-like grandeur. The world is full of wonder. But the world of graphic design, for the most part, is not. So I'm using my own writings as a kind of testing ground for a book that has an interdependency between word and image as a kind of seductive force. I think that one of the things that religions got right was the use of visual wonder to deliver a message. I think this true marriage of art and information is woefully underused in adult literature, and I'm mystified as to why visual wealth is not more commonly used to enhance intellectual wealth. When we look at works like this, we tend to associate them with children's literature. There's an implication that ornamental graphics detract from the seriousness of the content. But I really hope to have the opportunity to change that perception. This book is taking rather a long time, but I'm nearly done.
Ik ben erg geïnteresseerd in verbazing, in design als aansporing tot onderzoek. "Ik verbaas me" zeggen is zeggen "ik betwijfel, ik vraag". Verbazing ervaren is ontzag ervaren. Ik werk momenteel aan een boek dat speelt met beide betekenissen van het woord, terwijl ik enkele van mijn eigen ideeën en onderzoekingen verken in een visueel vertoon van pauw-achtige pracht. De wereld is vol verbazing. Maar de wereld van grafisch ontwerp is dat grotendeels niet. Dus ik gebruik mijn eigen schrijfsels als een testgebied voor een boek dat een onderlinge afhankelijkheid biedt tussen woord en beeld als een soort verleidende kracht. Ik denk dat één van de dingen die religies juist hebben, het gebruik is van visuele verbazing om een boodschap over te brengen. Ik denk dat dit ware huwelijk van kunst en informatie schromelijk onderbenut is in volwassenenliteratuur. Ik vraag me ook af waarom visuele rijkdom niet vaker gebruikt wordt om intellectuele rijkdom te versterken. Als we werk als dit zien, associëren we dat met kinderboeken. Er is een implicatie dat ornamentale grafiek afleidt van de serieusheid van de inhoud. Maar ik hoop echt dat ik in de gelegenheid ben die opvatting te veranderen. Dit boek laat nogal op zich wachten. Maar ik ben bijna klaar.
For some reason, I thought it would be a good idea to put an intermission in my talk. And this is it -- just to give you and me a moment to catch up.
Ik dacht dat het een goed idee zou zijn een pauze in te lassen in mijn talk. Dit is ze -- gewoon om jullie en mij even wat adem te geven.
(Laughter)
(Gelach)
So I do these valentines. I've been sending out valentines on a fairly large scale since 2005. These are my valentines from 2005 and 2006. And I started by doing just a single image like this and sending them out to each person. But in 2007, I got the cockamamie idea to hand-draw each valentine for everyone on my mailing list. I reduced my mailing list to 150 people. And I drew each person their own unique valentine and put their name on it and numbered it and signed it and sent it out. Believe it or not, I devised this as a timesaving method. I was very busy in the beginning of that year, and I didn't know when I was going to find time to design and print a single valentine. And I thought that I could kind of do this piecemeal as I was traveling. It didn't exactly work out that way. There's a longer story to this, but I did get them all done in time, and they were extremely well received. I got an almost 100 percent response rate. (Laughter) And those who didn't respond will never receive anything from me ever again.
Ik maak valentijnskaarten. Ik heb op redelijk grote schaal valentijnskaarten verstuurd sinds 2005. Dit zijn mijn kaarten uit 2005 en 2006. Ik begon met een enkele afbeelding als deze die ik dan verstuurde naar ieder persoon. Maar in 2007 kreeg ik het mesjogge idee om elke kaart apart te tekenen voor iedereen op mijn verzendlijst. Ik reduceerde mijn verzendlijst tot 150 mensen. Ik tekende voor iedereen een unieke valentijnskaart, zette hun naam erop, nummerde en ondertekende ze, en verzond ze. Geloof het of niet, ik verzon dit als methode om tijd te winnen. Ik had het erg druk in het begin van dat jaar, en wist niet wanneer ik tijd zou vinden om één enkele kaart te ontwerpen en drukken. Ik dacht dat ik het stukje bij beetje kon doen tijdens het reizen. Dat pakte anders uit. Dat is een langer verhaal, maar ik heb ze op tijd klaar gekregen, en ze werden buitengewoon goed ontvangen. Ik kreeg een bijna 100 procent respons. (Gelach) En degenen die niet reageerden, zullen nooit meer iets van me ontvangen.
(Laughter)
(Gelach)
Last year, I took a more conceptual approach to the valentine. I had this idea that I wanted people to receive a kind of mysterious love letter, like a found fragment in their mailbox. I wanted it to be something that was not addressed to them or signed by me, something that caused them to wonder what on Earth this thing was. And I specifically wrote four pages that don't connect. There were four different versions of this. And I wrote them so that they begin in the middle of a sentence, end in the middle of a sentence. And they're on the one hand, universal, so I avoid specific names or places, but on the other hand, they're personal. So I wanted people to really get the sense that they had received something that could have been a love letter to them. And I'm just going to read one of them to you.
Vorig jaar benaderde ik het op een meer conceptuele manier. Ik bedacht dat mensen een soort mysterieuze liefdesbrief moesten ontvangen als een gevonden fragment in hun brievenbus. Ik wilde dat het iets was dat niet geadresseerd was aan hen of ondertekend door mij; iets waarvan ze zich zouden afvragen wat het in hemelsnaam was. Ik schreef vier afzonderlijke ongerelateerde pagina's. Er waren vier afzonderlijke versies Ik schreef ze zo dat ze beginnen in het midden van een zin, en eindigen midden in een zin. Ze zijn enerzijds universeel, dus ik mijd specifieke namen of plaatsen, maar anderzijds zijn ze persoonlijk. Dus ik wilde mensen het idee geven dat ze iets ontvingen dat een liefdesbrief aan hen zou kunnen zijn. Ik ga er eentje voorlezen.
"You've never really been sure of this, but I can assure you that this quirk you're so self-conscious of is intensely endearing. Just please accept that this piece of you escapes with your smile, and those of us who notice are happy to catch it in passing. Time spent with you is like chasing and catching small birds, but without the scratches and bird shit." (Laughter) "That is to say, your thoughts and words flit and dart, disconcertedly elusive at times, but when caught and examined -- ahh, such a wonder, such a delightful reward. There's no passing time with you, only collecting -- the collecting of moments with the hope for preservation and at the same time release. Impossible? I don't think so. I know this makes you embarrassed. I'm certain I can see you blushing. But I just have to tell you because sometimes I hear your self-doubt, and it's so crushing to think that you may not know how truly wonderful you are, how inspiring and delightful and really, truly the most completely ..."
"Je bent er nooit echt zeker van geweest maar ik verzeker je dat die tic waar je je zo bewust van bent intens vertederend is. Accepteer alsjeblieft dat dit deel van je ontsnapt met je glimlach, en degenen van ons die het opmerken zijn blij het te mogen opvangen. Tijd doorgebracht met jou is als het jagen en vangen van kleine vogels, maar zonder de schrammen en vogelpoep." (Gelach) "Dat wil zeggen, je gedachten en woorden fladderen en dartelen, verontrustend ongrijpbaar bij wijlen, maar als ik ze vang en onderzoek -- ahh.. de verwondering. Zulk een aangenaam geschenk. Er is geen tijd-verdrijf met jou, enkel verzamelen -- het verzamelen van momenten in de hoop ze te bewaren, en tegelijkertijd los te laten. Onmogelijk? Dat denk ik niet. Ik weet dat dit je verlegen maakt. Ik weet het zeker, ik zie je blozen. Maar ik moet het je vertellen want soms hoor ik je zelfonderschatting, en het is zo verpletterend te denken dat jij wellicht niet weet hoe fantastisch je bent, hoe inspirerend en aangenaam en werkelijk en echt de meest compleet ..."
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
So Valentine's Day is coming up in a couple of days, and these are currently arriving in mailboxes all around the world. This year, I got, what I really have to say is a rather brilliant idea, to laser cut my valentines out of used Christmas cards. So I solicited friends to send me their used Christmas cards, and I made 500 of these. Each one of them is completely different. I'm just really, really thrilled with them. I don't have that much else to say, but they turned out really well.
Valentijnsdag is over een paar dagen, en deze arriveren momenteel in postbussen over de hele wereld. Dit jaar kreeg ik het, eerlijk gezegd, werkelijk briljante idee, om mijn kaarten met een laser te snijden uit oude kerstkaarten. Dus ik riep vrienden op mij hun oude kerstkaarten te sturen. Daarmee maakte ik 500 van deze. Elke kaart is compleet anders. Ik ben er gewoon heel, heel blij mee. Veel meer kan ik er niet over zeggen Maar ze zijn echt heel erg goed geworden.
I do spend a lot of time on my work. And one of the things that I've been thinking about recently is what is worth while. What is it that's worth spending my time on and my life on in this way? Working in the commercial world, this is something that I do have to struggle with at times. And yes, sometimes I'm swayed by money. But ultimately, I don't consider that a worthy goal. What makes something worthwhile for me is the people I work for or with, the conditions I work under and the audience that I'm able to reach. So I might ask: "Who is it for?" "What does it say?" and "What does it do?"
Ik stop een hoop tijd in mijn werk. Een van de dingen waarover ik de laatste tijd nagedacht heb, is: wat is de moeite waard? Wat is het waard om mijn tijd aan te besteden, mijn leven aan te besteden? Omdat ik werk in de commerciële wereld is dit iets waarmee ik soms worstel. En ja, soms word ik verleid door het geld. Maar uiteindelijk acht ik dat geen waardig doel. Wat iets de moeite waard maakt voor me zijn de mensen met wie of voor wie ik werk, de condities waaronder ik werk en het publiek dat ik kan bereiken. Dus vraag ik: voor wie is het? Wat drukt het uit? En wat doet het?
You know, I have to tell you, it's really difficult for someone like me to come up on stage at this conference with these unbelievably brilliant minds, who are thinking these really big-picture, world-changing, life-changing ideas and technologies. And it's very, very common for designers and people in the visual arts to feel that we're not contributing enough, or worse, that all we're doing is contributing to landfill. Here I am; I'm showing you some pretty visuals and talking about aesthetics. But I've come to believe that truly imaginative visual work is extremely important in society.
Weet je, ik moet zeggen, het is heel moeilijk voor iemand als ik, om het podium op te komen op deze conferentie met die ongelofelijk briljante geesten, die nadenken over de grote context, wereldveranderende, levensveranderende ideeën en technologieën. Het is heel gebruikelijk dat designers en mensen in de beeldend kunst voelen dat we niet genoeg bijdragen. Of erger nog, dat wat we doen slechts bijdraagt aan de afvalberg. Hier sta ik, laat jullie een paar mooie beelden zien en praat over esthetiek. Maar ik ben ervan overtuigd geraakt dat werkelijk verbeeldingrijk visueel werk buitengewoon belangrijk is in de samenleving.
Just in the way that I'm inspired by books and magazines of all kinds, conversations I have, movies, so I also think, when I put visual work out there into the mass media, work that is interesting, unusual, intriguing, work that maybe opens up that sense of inquiry in the mind, that I'm seeding the imagination of the populace. And you just never know who is going to take something from that and turn it into something else, because inspiration is cross-pollinating. So a piece of mine may inspire a playwright or a novelist or a scientist, and that in turn may be the seed that inspires a doctor or a philanthropist or a babysitter. And this isn't something that you can quantify or track or measure, and we tend to undervalue things in society that we can't measure.
Net zoals ik geïnspireerd raak door boeken en diverse soorten tijdschriften, gesprekken die ik voer, films, zo denk ik ook dat wanneer ik visueel werk in de massamedia plant, werk dat interessant, ongebruikelijk, intrigerend is, werk dat misschien de onderzoekersgeest prikkelt, dat ik de zaden zaai voor de verbeelding van de bevolking. Je weet maar nooit wie daar iets van oppikt en het in iets anders verandert. Want inspiratie is een kruisbestuiving. Dus een stuk van mij inspireert wellicht een toneelschrijver of een romanschrijver of een wetenschapper, en dat zou weer het zaad kunnen zijn dat een dokter inspireert of een filantroop of een babysitter. Dit is niet iets dat je kunt kwantificeren of opvolgen of meten. We plegen de dingen in de maatschappij die niet meetbaar zijn, te weinig te waarderen.
But I really believe that a fully operating, rich society needs these seeds coming from all directions and all disciplines in order to keep the gears of inspiration and imagination flowing and cycling and growing. So that's why I do what I do, and why I spend so much time and effort on it, and why I work in the commercial, public sphere, as opposed to the isolated, private sphere of fine art: because I want as many people as possible to see my work, notice it, be drawn into it, and be able to take something from it. And I actually really feel that it's worthwhile to spend my valuable and limited time on this Earth in this way. And I thank you for allowing me to show it to you.
Maar ik geloof echt dat een vol opererende, rijke maatschappij deze zaden uit alle richtingen en alle disciplines nodig heeft om de tandwielen van inspiratie en verbeelding te laten draaien en groeien. Dus dat is waarom ik doe wat ik doe, waarom ik er zoveel tijd en energie in stop, en waarom ik werk in de commerciële, pubieke ruimte, in plaats van de geïsoleerde private sfeer van de beeldende kunst. Want ik wil dat zoveel mogelijk mensen mijn werk zien, het opmerken, zich aangetrokken voelen, en er iets uit kunnen halen. Ik voel werkelijk dat dit het waard is om mijn kostbare en beperkte tijd op Aarde aan te besteden. En ik dank jullie dat ik het je mocht laten zien.
(Applause)
(Applaus)