Θα ξεκινήσω με ένα ποίημα. "Ω αγαπητέ μου οδοντίατρε, τα λαστιχένια σας δάχτυλα στο στόμα μου... Η φωνή σας τόσο απαλή και καλυμμένη... Κατεβάστε τη μάσκα αγαπητέ οδοντίατρε, κατεβάστε την μάσκα."
I'm going to begin by reciting a poem. "Oh beloved dentist: Your rubber fingers in my mouth ... your voice so soft and muffled ... Lower the mask, dear dentist, lower the mask."
(Γέλια)
(Laughter)
Σε αυτήν την παρουσίαση, Θα θέσω την δεξιά πλευρά του μυαλού σας σε μια σοβαρή άσκηση. Θα δείτε πολλές εικόνες, και δεν θα είναι πάντα σχετικές με τα λεγόμενά μου. Γι' αυτό θα πρέπει να διχοτομήσετε το μυαλό σας, αφήστε τις εικόνες να ρέουν στη μια πλευρά και με την άλλη ακούτε. Είμαι από τους ανθρώπους με μια προσωπική ιστορία μεταμόρφωσης. Πριν έξι χρόνια, ύστερα από 20 χρόνια στην γραφιστική και την τυπογραφία, άλλαξα τρόπο εργασίας και τον τρόπο εργασίας των περισσότερων γραφιστών, και επιδίωξα μια πιο προσωπική προσέγγιση στο έργο μου, με την ταπεινή απόπειρα να συντηρούμαι κάνοντας κάτι που αγαπώ. Όμως, κάτι παράξενο συνέβη. Έγινα περίεργα δημοφιλής. Τα τωρινά μου έργα φαίνεται να έχουν τέτοια απήχηση στους ανθρώπους που με έχει ξαφνιάσει τόσο που ακόμη συχνά αναρωτιέμαι τι στο διάολο συμβαίνει. Και σιγά-σιγά καταλαβαίνω ότι η έλξη του "τι" κάνω ίσως συνδεέται με το "γιατί" το κάνω.
Okay, in this presentation, I'm going to be putting the right side of your brains through a fairly serious workout. You're going to see a lot of imagery, and it's not always connected to what I'm talking about, so I need you to kind of split your brains in half and let the images flow over one side and listen to me on the other. So I am one of those people with a transformative personal story. Six years ago, after 20 years in graphic design and typography, I changed the way I was working and the way most graphic designers work to pursue a more personal approach to my work, with only the humble attempt to simply make a living doing something that I loved. But something weird happened. I became bizarrely popular. My current work seems to resonate with people in a way that has so taken me by surprise that I still frequently wonder what in the hell is going on. And I'm slowly coming to understand that the appeal of what I do may be connected to why I do it.
Πλέον με θεωρώ καλλιτέχνη γραφιστικής. Έτσι, εκεί που η δουλειά μου ως γραφίστας έπρεπε να ακολουθεί μια στρατηγική, πλέον η δουλειά μου ακολουθεί την καρδιά μου και τα ενδιαφέροντά μου με την καθοδήγηση του "εγώ" μου, για να επωφελήσει και εμένα και τον πελάτη. Αυτό, όμως, είναι αιρετικό στον κόσμο του σχεδιασμού. Το "εγώ" δεν θα έπρεπε να συμμετέχει στη γραφιστική. Αλλά πιστεύω ότι για μένα, δίχως εξαίρεση, όσο περισσότερο αντιμετωπίζω την δουλειά ως κάτι δικό μου, ως κάτι που είναι προσωπικό, τόσο πιο επιτυχημένη είναι σαν κάτι συναρπαστικό, ενδιαφέρον και διαχρονικό. Έτσι βρίσκομαι έξω από το κύριο ρεύμα της σκέψης του σχεδιασμού. Εκεί όπου άλλοι κοιτάνε μετρήσιμα αποτελέσματα, εγώ έχω την τάση να ενδιαφέρομαι για αιθέριες ιδιότητες όπως: Φέρνει χαρά; Υπάρχει αίσθηση έκπληξης; Και προκαλεί περιέργεια;
These days, I call myself a graphic artist. So where my work as a graphic designer was to follow strategy, my work now follows my heart and my interests with the guidance of my ego to create work that is mutually beneficial to myself and a client. Now, this is heresy in the design world. The ego is not supposed to be involved in graphic design. But I find that for myself, without exception, the more I deal with the work as something of my own, as something that is personal, the more successful it is as something that's compelling, interesting and sustaining. So I exist somewhat outside of the mainstream of design thinking. Where others might look at measurable results, I tend to be interested in more ethereal qualities, like "Does it bring joy?" "Is there a sense of wonder?" and "Does it invoke curiosity?"
Αυτό είναι ένα επιστημονικό διάγραμμα, παρεπιπτόντως. Δεν έχω χρόνο να το επεξηγήσω, αλλά έχει να κάνει με DNA και RNA. Η προσέγγισή μου στα εικαστικά έργα είναι ιδιαίτερα εμπνευστική. Αυτά που με ενδιαφέρουν όταν δουλεύω είναι η οπτική δομή, η έκπληξη και ο,τιδήποτε απαιτεί κατανόηση. Για αυτόν τον λόγο, ελκύομαι ιδιαίτερα από τα συστήματα και τα μοτίβα. Με παραδείγματα θα σας δείξω πως δουλεύει ο εγκέφαλός μου.
This is a scientific diagram, by the way. I don't have time to explain it, but it has to do with DNA and RNA. So I have a particular imaginative approach to visual work. The things that interest me when I'm working are visual structure, surprise and anything that requires figuring things out. So for this reason, I'm particularly drawn to systems and patterns. I'm going to give you a couple of examples of how my brain works.
Αυτό είναι το έργο μου για την The Guardian στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχουν ένα περιοδικό το G2. Αυτό είναι για την ειδική έκδοση αινιγμάτων του 2007. Αινιγματικό πράγματι. Πρώτα έφτιαξα μια σειρά από μονάδες πλακιδίων. Και αυτές τις σχεδίασα ειδικά ώστε να περιέχουν στο σχήμα τους μέρη από τα γράμματα έτσι ώστε να μπορώ να ενώσω αυτά τα κομμάτια για να σχηματίσω γράμματα και λέξεις μέσα στους αφηρημένους σχηματισμούς. Στη συνέχεια μπορούσα εξίσου εύκολα να τα αναποδογυρίσω, να τα περιστρέψω και να τα συνδυάσω έτσι ώστε να σχηματίσω είτε συγκεκριμένα μοτίβα είτε αφηρημένα μοτίβα. Βλέπουμε, λοιπόν, εδώ τη λέξη puzzle. Και νάτη με το αφηρημένο φόντο. Και όπως βλέπετε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαβαστεί. Αλλά, το μόνο που χρειάζεται είναι να γεμίσω ορισμένες περιοχές των γραμμάτων για να ξεχωρίσουν τις λέξεις από το φόντο. Ίσως, όμως, παραείναι προφανές. Μπορώ, λοιπόν, να προσθέσω λίγο χρώμα στο φόντο και να προσθέσω λίγο ακόμη χρώμα και στις λέξεις. Και έτσι, σε συνεργασία με τον καλλιτεχνικό διευθυντή, μπορώ να το φέρω στο κατάλληλο επίπεδο ώστε να αποτελεί αίνιγμα για το κοινό -- καταλαβαίνει ότι υπάρχει κάτι να διαβάσει -- αλλά δεν είναι αδύνατο να το διαβάσει.
This is a piece that I did for The Guardian newspaper in the U.K. They have a magazine that they call G2. And this is for their puzzle special in 2007. And puzzling it is. I started by creating a series of tiling units. And these tiling units, I designed specifically so that they would contain parts of letterforms within their shapes so that I could then join those pieces together to create letters and then words within the abstract patterning. But then as well, I was able to just flip them, rotate them and combine them in different ways to create either regular patterns or abstract patterns. So here's the word puzzle again. And here it is with the abstract surrounding. And as you can see, it's extremely difficult to read. But all I have to do is fill certain areas of those letterforms and I can bring those words out of the background pattern. But maybe that's a little too obvious. So then I can add some color in with the background and add a bit more color in with the words themselves, and this way, working with the art director, I'm able to bring it to just the right point that it's puzzling for the audience -- they can figure out that there's something they have to read -- but it's not impossible for them to read.
Με ενδιαφέρει, επίσης, να δουλεύω με ασυνήθιστα υλικά και με συνηθισμένα υλικά αλλά με ασυνήθιστο τρόπο. Αυτό απαιτεί να ανακαλύψω πως να αξιοποιήσω σωστά τις έμφυτες ιδιότητες του υλικού και πως να το μορφοποιήσω κατά βούληση. Στην ουσία, ο στόχος μου είναι να δημιουργήσω κάτι απροσδόκητο. Με το ίδιο σκοπό έχω δουλέψει με ζάχαρη για τον Στέφαν Σάγκμαϊστερ, τρεις φορές ομιλητή στο TED. Και αυτό το έργο ξεκίνησε ουσιαστικά στο τραπέζι της κουζίνας μου. Τρώω δημητριακά για πρωϊνό όλη μου τη ζωή. Και εξίσου συχνά, λερώνω το τραπέζι με ζάχαρη και παίζω χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά μου. Και τελικά χρησιμοποίησα αυτήν τη μέθοδο για να δημιουργήσω ένα έργο τέχνης. Και ξαναχρησιμοποίησα για να φτιάξω έξι έργα για το βιβλίο του Στέφαν "Πράγματα που Έχω Μάθει Μέχρι Τώρα στη Ζωή Μου". Και αυτά δημιουργήθηκαν χωρίς σκίτσα, απλά ελεύθερο σχέδιο, απλώνοντας την ζάχαρη σε μια άσπρη επιφάνεια και σχηματίζοντας τις λέξεις και τα σχέδια. Πρόσφατα, έκανα και κάποια μάλλον εξεζητημένα μπαρόκ πλαίσια από κοινά ζυμαρικά. Τα κάνω για ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου. Και το κεφάλαιο αφορά την τιμή. Μπορεί να φαντάζει άσχετο, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, αναφέρεται στα καλλιτεχνήματα ζυμαρικών που φτιάχνουν τα παιδιά για τους γονείς τους, ή μάλλον φτιάχνουν στο σχολείο για τους γονείς τους, κάτι που αποτελεί από μόνο του ένα είδος τιμής. Αυτό είναι κάτι που μπορείτε να κάνετε με αλουμινόχαρτο. Καλά λοιπόν, είναι κάτι που εγώ μπορώ να κάνω με αλουμινόχαρτο.
I'm also interested in working with unusual materials and common materials in unusual ways. So this requires figuring out how to get the most out of something's innate properties and also how to bend it to my will. So ultimately, my goal is to create something unexpected. To this end, I have worked in sugar for Stefan Sagmeister, three-time TED speaker. And this project began essentially on my kitchen table. I've been eating cereal for breakfast all of my life. And for that same amount of time, I've been spilling sugar on the table and just kind of playing with it with my fingers. And eventually I used this technique to create a piece of artwork. And then I used it again to create six pieces for Stefan's book, "Things in My Life I've Learned So Far." And these were created without sketches, just freehand, by putting the sugar down on a white surface and then manipulating it to get the words and designs out of it. Recently, I've also made some rather highbrow baroque borders out of lowbrow pasta. And this is for a chapter that I'm doing in a book, and the chapter is on honor. So it's a little bit unexpected, but, in a way, it refers to the macaroni art that children make for their parents or they make in school and give to their parents, which is in itself a form of honor. This is what you can do with some household tinfoil. Okay, well, it's what I can do with some household tinfoil.
(Γέλια)
(Laughter)
Με ενδιαφέρει πολύ η έκπληξη στο σχεδιασμό ως μια ώθηση προς τη διερεύνηση. Το να εκπλήσσεσαι ισοδυναμεί με το να αμφισβητείς, να διερωτάσαι. Και να νιώθεις έκπληξη ισοδυναμεί με το να νιώθεις δέος. Αυτήν την περίοδο γράφω ένα βιβλίο που παίζει με τις δύο σημασίες της λέξης, καθώς ερευνώ κάποιες από τις ιδέες μου και διερευνήσεις σε μια οπτική απεικόνιση ενός μάλλον φανταχτερού μεγαλείου. Ο κόσμος είναι γεμάτος έκπληξη. Όμως ο κόσμος της γραφιστικής, ως επί το πλείστον, δεν είναι. Χρησιμοποιώ, λοιπόν, τα γραπτά μου ως πειραματικό πεδίο για ένα βιβλίο που έχει μια αλληλοεξάρτηση μεταξύ λόγου και εικόνας ως ένα είδος σαγηνευτικής δύναμης. Πιστεύω ότι ένα από τα πράγματα που οι θρησκείες έκαναν σωστά ήταν η χρήση της οπτικής έκπληξης για να μεταδώσουν ένα μήνυμα. Νομίζω πως αυτό το πάντρεμα της τέχνης με την πληροφόρηση είναι τρομερά ανεκμετάλλευτο στην λογοτεχνία ενηλίκων. Και απορώ γιατί ο οπτικός πλούτος δεν χρησιμοποιείται πιο συχνά για την ενίσχυση του πνευματικού πλούτου. Όταν κοιτάζουμε έργα όπως αυτό, έχουμε την τάση να τα συνδέουμε με παιδική λογοτεχνία. Υπάρχει η προκατάληψη ότι τα διακοσμητικά γραφικά μειώνουν την σοβαρότητα του περιεχομένου. Αλλά, ελπίζω να έχω την ευκαιρία να αλλάξω αυτήν την αντίληψη. Το βιβλίο αυτό απαιτεί πολύ χρόνο. Αλλά, το έχω σχεδόν τελειώσει.
I'm very interested in wonder, in design as an impetus to inquiring. To say I wonder is to say I question, I ask. And to experience wonder is to experience awe. So I'm currently working on a book, which plays with both senses of the word, as I explore some of my own ideas and inquiries in a visual display of rather peacock-like grandeur. The world is full of wonder. But the world of graphic design, for the most part, is not. So I'm using my own writings as a kind of testing ground for a book that has an interdependency between word and image as a kind of seductive force. I think that one of the things that religions got right was the use of visual wonder to deliver a message. I think this true marriage of art and information is woefully underused in adult literature, and I'm mystified as to why visual wealth is not more commonly used to enhance intellectual wealth. When we look at works like this, we tend to associate them with children's literature. There's an implication that ornamental graphics detract from the seriousness of the content. But I really hope to have the opportunity to change that perception. This book is taking rather a long time, but I'm nearly done.
Για κάποιο λόγο θεώρησα καλή ιδέα να κάνω ένα διάλλειμα στην ομιλία μου. Νάτο λοιπόν -- για να μας δωθεί μια στιγμή να τα αφομοιώσουμε.
For some reason, I thought it would be a good idea to put an intermission in my talk. And this is it -- just to give you and me a moment to catch up.
(Γέλια)
(Laughter)
Φτιάχνω ραβασάκια για τον Άγιο Βαλεντίνο. Στέλνω ραβασάκια σε μεγάλες ποσότητες από το 2005 Αυτά είναι τα ραβασάκια από το 2005 και το 2006. Και ξεκίνησα κάνοντας ένα μόνο σχέδιο όπως αυτό και στέλνοντάς το σε όλους. Όμως το 2007, είχα την παράλογη ιδέα να ζωγραφίσω με το χέρι κάθε ραβασάκι για όλους στη λίστα μου. Ελάττωσα την λίστα μου σε 150 άτομα. Και ζωγράφισα για κάθε άτομο το δικό του μοναδικό ραβασάκι και πρόσθεσα το όνομά του, το αρίθμησα, το υπέγραψα και το έστειλα. Όσο απίστευτο και να ακούγεται, αυτό το έκανα ως μια μέθοδο για εξοικονόμηση χρόνου. Είχα πολύ δουλειά στην αρχή της χρονιάς, και δεν ήξερα πως θα βρω τον χρόνο να σχεδιάσω και να εκτυπώσω το ένα και μοναδικό ραβασάκι. Και σκέφτηκα να το κάνω σε δόσεις καθώς ταξίδευα. Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά κατάφερα να τα τελειώσω όλα στην ώρα τους, και είχαν πολύ μεγάλη απήχηση. Μου απάντησαν με ποσοστό σχεδόν 100 τοις εκατό. (Γέλια) Και αυτοί που δεν απάντησαν δεν πρόκειται να τους ξαναστείλω τίποτα.
So I do these valentines. I've been sending out valentines on a fairly large scale since 2005. These are my valentines from 2005 and 2006. And I started by doing just a single image like this and sending them out to each person. But in 2007, I got the cockamamie idea to hand-draw each valentine for everyone on my mailing list. I reduced my mailing list to 150 people. And I drew each person their own unique valentine and put their name on it and numbered it and signed it and sent it out. Believe it or not, I devised this as a timesaving method. I was very busy in the beginning of that year, and I didn't know when I was going to find time to design and print a single valentine. And I thought that I could kind of do this piecemeal as I was traveling. It didn't exactly work out that way. There's a longer story to this, but I did get them all done in time, and they were extremely well received. I got an almost 100 percent response rate. (Laughter) And those who didn't respond will never receive anything from me ever again.
(Γέλια)
(Laughter)
Πέρσι, ακολούθησα μια πιο θεματική προσέγγιση με τα ραβασάκια. Ήθελα τα άτομα να λάβουν ένα είδος μυστηριώδους ερωτικού γράμματος, σαν να βρήκαν ένα απόσπασμα στο γραμματοκιβώτιό τους. Ήθελα να είναι κάτι που να μην απευθύνεται σε αυτούς και να μην έχει το όνομά μου, κάτι που θα τους έκανε να αναρωτηθούν τι στο καλό ήταν αυτό το πράγμα. Και έγραψα συγκεκριμένα τέσσερις σελίδες που δεν συνδέονται. Υπήρχαν τέσσερις διαφορετικές εκδόσεις. Και τα έγραψα έτσι ώστε να αρχίζουν στη μέση μιας πρότασης και να τελειώνουν στη μέση μιας πρότασης. Και, από την μια είναι γενικά, οπότε αποφεύγω συγκεκριμένα ονόματα και μέρη, αλλά από την άλλη είναι προσωπικά. Ήθελα, λοιπόν, τα άτομα να έχουν την αίσθηση ότι είχαν λάβει κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα ερωτικό γράμμα για αυτούς. Και θα σας διαβάσω ένα από αυτά.
Last year, I took a more conceptual approach to the valentine. I had this idea that I wanted people to receive a kind of mysterious love letter, like a found fragment in their mailbox. I wanted it to be something that was not addressed to them or signed by me, something that caused them to wonder what on Earth this thing was. And I specifically wrote four pages that don't connect. There were four different versions of this. And I wrote them so that they begin in the middle of a sentence, end in the middle of a sentence. And they're on the one hand, universal, so I avoid specific names or places, but on the other hand, they're personal. So I wanted people to really get the sense that they had received something that could have been a love letter to them. And I'm just going to read one of them to you.
"Ποτέ δεν ήσουν σίγουρος για αυτό, αλλά σε διαβεβαιώ ότι αυτή η ιδιοτροπία σου, που σε ενοχλεί, είναι πραγματικά αξιαγάπητη. Σε παρακαλώ, δέξου ότι αυτό το κομμάτι σου δραπετεύει με το χαμόγελό σου, και εμείς που το βλέπουμε χαιρόμαστε όταν το λαμβάνουμε τυχαία. Μαζί σου είναι σαν να κυνηγάς και να πιάνεις μικρά πουλάκια, αλλά δίχως τις γρατζουνιές και τις κουτσουλιές." (Γέλια) "Θέλω να πω το εξής, οι σκέψεις και τα λόγια σου φτερουγίζουν και πετούν, ανησυχητικά φευγαλέα κατά καιρούς, όμως όταν πιαστούν και εξεταστούν -- τι θαυμασμός. Μια τόσο ευχάριστη ανταμοιβή. Μαζί σου ο χρόνος δεν είναι περαστικός παρά μόνο συλλεκτικός -- είναι η συλλογή στιγμών με την ελπίδα για διαφύλαξη και απελευθέρωση συγχρόνως. Αδύνατον; Δεν νομίζω. Το ξέρω ότι αυτά σε φέρνουν σε αμηχανία. Με σιγουριά σε βλέπω να κοκκινίζεις. Αλλά πρέπει να σου τα πω διότι μερικές φορές νιώθω να αυτο-αμφισβητείσαι, και είναι τόσο συντριπτική η σκέψη ότι ίσως δεν γνωρίζεις πόσο υπέροχος άνθρωπος είσαι, πόση λάμψη και γοητεία εκπέμπεις και ότι είσαι πραγματικά, ειλικρινά και ολότελα..."
"You've never really been sure of this, but I can assure you that this quirk you're so self-conscious of is intensely endearing. Just please accept that this piece of you escapes with your smile, and those of us who notice are happy to catch it in passing. Time spent with you is like chasing and catching small birds, but without the scratches and bird shit." (Laughter) "That is to say, your thoughts and words flit and dart, disconcertedly elusive at times, but when caught and examined -- ahh, such a wonder, such a delightful reward. There's no passing time with you, only collecting -- the collecting of moments with the hope for preservation and at the same time release. Impossible? I don't think so. I know this makes you embarrassed. I'm certain I can see you blushing. But I just have to tell you because sometimes I hear your self-doubt, and it's so crushing to think that you may not know how truly wonderful you are, how inspiring and delightful and really, truly the most completely ..."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έτσι, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι σε μερικές ημέρες. Και αυτά παραδίνονται αυτήν τη στιγμή σε γραμματοκιβώτια ανά τον κόσμο. Φέτος είχα μια, πρέπει να ομολογήσω, λαμπρή ιδέα: να χαράξω με λέϊζερ, τα ραβασάκια μου πάνω σε χρησιμοποιημένες Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Έτσι ζήτησα από φίλους να μου στείλουν τις παλιές τους Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Και έφτιαξα 500 τέτοια. Κάθε ένα είναι εντελώς ξεχωριστό. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Δεν έχω τι άλλο να πω. Αλλά έγιναν πολύ πετυχημένα.
So Valentine's Day is coming up in a couple of days, and these are currently arriving in mailboxes all around the world. This year, I got, what I really have to say is a rather brilliant idea, to laser cut my valentines out of used Christmas cards. So I solicited friends to send me their used Christmas cards, and I made 500 of these. Each one of them is completely different. I'm just really, really thrilled with them. I don't have that much else to say, but they turned out really well.
Είναι αλήθεια ότι αφιερώνω πολύ χρόνο στη δουλειά μου. Και ένα από τα πράγματα που σκέφτομαι τελευταία είναι τι αξίζει τον κόπο. Σε τι αξίζει να αφιερώσω το χρόνο μου και τη ζωή μου κατ' αυτόν τον τρόπο; Η εργασία στον εμπορικό τομέα είναι κάτι που δυσκολεύομαι να κάνω κατά καιρούς. Και ναι, είναι φορές που με επηρεάζει το χρήμα. Αλλά εν τέλη, δεν το θεωρώ αντάξιο στόχο. Αυτό που κάνει κάτι αντάξιο για μένα είναι οι άνθρωποι για τους οποίους και με τους οποίους εργάζομαι, οι συνθήκες στις οποίες δουλεύω και το κοινό που καταφέρνω να αγγίξω. Οπότε διερωτούμαι: Για ποιον τα κάνω; Τι έχουν να πουν αυτά που κάνω; Και τι επιδιώκουν;
I do spend a lot of time on my work. And one of the things that I've been thinking about recently is what is worth while. What is it that's worth spending my time on and my life on in this way? Working in the commercial world, this is something that I do have to struggle with at times. And yes, sometimes I'm swayed by money. But ultimately, I don't consider that a worthy goal. What makes something worthwhile for me is the people I work for or with, the conditions I work under and the audience that I'm able to reach. So I might ask: "Who is it for?" "What does it say?" and "What does it do?"
Ξέρετε, οφείλω να ομολογήσω, είναι πραγματικά δύσκολο για κάποιον σαν και εμένα να ανέβει στη σκηνή σε αυτό το συνέδριο με αυτά τα απίστευτα λαμπρά μυαλά, που γεννάνε αυτές τις μεγαλεπίβολες, επαναστατικές, καταλυτικές ιδέες και τεχνολογίες. Και είναι πολύ, πολύ συχνό για τους σχεδιαστές και τους ανθρώπους των εικαστικών τεχνών να νιώθουμε ότι δεν συμβάλλουμε αρκετά. Ή ακόμη χειρότερα, ότι το μόνο που κάνουμε είναι να αυξάνουμε τη χωματερή. Εδώ είμαι, λοιπόν, δείχνοντάς σας κάποια όμορφα γραφικά και μιλώντας για αισθητική. Όμως έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι τα πραγματικά εμπνευστικά εικαστικά έργα είναι εξαιρετικά σημαντικά στην κοινωνία.
You know, I have to tell you, it's really difficult for someone like me to come up on stage at this conference with these unbelievably brilliant minds, who are thinking these really big-picture, world-changing, life-changing ideas and technologies. And it's very, very common for designers and people in the visual arts to feel that we're not contributing enough, or worse, that all we're doing is contributing to landfill. Here I am; I'm showing you some pretty visuals and talking about aesthetics. But I've come to believe that truly imaginative visual work is extremely important in society.
Με τον ίδιο τρόπο που εμπνέομαι από βιβλία και περιοδικά κάθε είδους, από συζητήσεις, από ταινίες, έτσι πιστεύω, όταν μπαίνει ένα εικαστικό έργο μου στα Μ.Μ.Ε., ένα έργο που είναι ενδιαφέρον, ασυνήθιστο, που κινεί την περιέργεια, ένα έργο που προκαλεί το αίσθημα της αναζήτησης, ότι τρέφω την φαντασία του πληθυσμού. Και ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα πάρει κάτι από αυτό και θα το μετατρέψει σε κάτι άλλο. Διότι η έμπνευση μεταλαμπαδίζεται. Έτσι ένα έργο μου μπορεί να εμπνεύσει ένα θεατρικό συγγραφέα ή ένα μυθιστοριογράφο ή έναν επιστήμονα, και αυτό έπειτα να αποτελέσει το σπόρο που θα εμπνεύσει ένα γιατρό ή ένα φιλάνθρωπο ή μια μπέιμπι σίτερ. Και αυτό δεν ποσοτικοποιείται, ούτε παρακολουθείται ούτε μετριέται. Και έχουμε την τάση να υποτιμούμε πράγματα που δεν μετριούνται.
Just in the way that I'm inspired by books and magazines of all kinds, conversations I have, movies, so I also think, when I put visual work out there into the mass media, work that is interesting, unusual, intriguing, work that maybe opens up that sense of inquiry in the mind, that I'm seeding the imagination of the populace. And you just never know who is going to take something from that and turn it into something else, because inspiration is cross-pollinating. So a piece of mine may inspire a playwright or a novelist or a scientist, and that in turn may be the seed that inspires a doctor or a philanthropist or a babysitter. And this isn't something that you can quantify or track or measure, and we tend to undervalue things in society that we can't measure.
Αλλά πιστεύω πραγματικά ότι μία πλήρως λειτουργική, πλούσια κοινωνία χρειάζεται τέτοιους σπόρους από όλες τις κατευθύνσεις και όλους τους κλάδους για να μπορέσει να διατηρήσει τα γρανάζια της έμπνευσης και της φαντασίας σε ροή, σε κίνηση και σε ανάπτυξη. Γι' αυτό κάνω ό,τι κάνω, και καταβάλλω τόσο πολύ χρόνο και προσπάθεια, και δουλεύω στο κοινό εμπορικό περιβάλλον, σε αντίθεση με το απομονωμένο ιδιωτικό περιβάλλον των καλών τεχνών. Διότι θέλω όσο γίνεται περισσότερος κόσμος να δει το έργο μου, να το προσέξει, να γοητευτεί, και να μπορέσει να πάρει κάτι από αυτό. Και ειλικρινά νιώθω ότι αξίζει τον κόπο να ξοδεύω τον πολύτιμο και περιορισμένο χρόνο μου πάνω σε αυτήν τη γη κατ' αυτόν τον τρόπο. Και σας ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να σας το δείξω.
But I really believe that a fully operating, rich society needs these seeds coming from all directions and all disciplines in order to keep the gears of inspiration and imagination flowing and cycling and growing. So that's why I do what I do, and why I spend so much time and effort on it, and why I work in the commercial, public sphere, as opposed to the isolated, private sphere of fine art: because I want as many people as possible to see my work, notice it, be drawn into it, and be able to take something from it. And I actually really feel that it's worthwhile to spend my valuable and limited time on this Earth in this way. And I thank you for allowing me to show it to you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)