Έχω το πολύ σημαντικό προνόμιο να ταξιδεύω σε κάποια καταπληκτικά μέρη,
So I've had the great privilege of traveling to some incredible places,
φωτογραφίζοντας αυτά τα μακρινά τοπία και τους απομακρυσμένους πολιτισμούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Λατρεύω τη δουλειά μου.
photographing these distant landscapes and remote cultures all over the world. I love my job.
Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για σειρά από θείες αποκαλύψεις, ανατολές και ουράνια τόξα ενώ, στην πραγματικότητα, η δουλειά μου είναι κάπως έτσι.
But people think it's this string of epiphanies and sunrises and rainbows, when in reality, it looks more something like this.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό είναι το γραφείο μου.
This is my office.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια ακριβής διανυκτέρευσης κι έτσι κοιμόμαστε πολύ συχνά στην ύπαιθρο. Όσο τα καταφέρνουμε να μην βρεχόμαστε, αυτό είναι ένα πλεονέκτημα. Ούτε έχουμε τη δυνατότητα πολυτελών εστιατορίων. Συνηθίζουμε να τρώμε ό,τι διαθέτει η τοπική κουζίνα. Αν λοιπόν βρεθείτε στο Πάραμο του Ισημερινού, θα φατε ένα μεγάλο τρωκτικό, το ινδικό χοιρίδιο κούι.
We can't afford the fanciest places to stay at night, so we tend to sleep a lot outdoors. As long as we can stay dry, that's a bonus. We also can't afford the fanciest restaurants. So we tend to eat whatever's on the local menu. And if you're in the Ecuadorian Páramo, you're going to eat a large rodent called a cuy.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό όμως που κάνει τις εμπειρίες μας ίσως λίγο διαφορετικές και κατά κάποιο τρόπο πιο μοναδικές από τον μέσο όρο είναι ότι μας τριβελίζει εκείνη η ενδόμυχη σκέψη, ότι και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας, σε στιγμές απελπισίας, σκεφτόμαστε, «Ίσως να βγει μια φωτογραφία εδώ, ίσως υπάρχει μια ιστορία για να ειπωθεί».
But what makes our experiences perhaps a little bit different and a little more unique than that of the average person is that we have this gnawing thing in the back of our mind that even in our darkest moments, and those times of despair, we think, "Hey, there might be an image to be made here, there might be a story to be told."
Γιατί η αφήγηση ιστοριών είναι σημαντική; Επειδή μας βοηθά να συνδεθούμε με την πολιτιστική, φυσική κληρονομιά μας. Ωστόσο, στις Νοτιοανατολικές Πολιτείες, υπάρχει ανησυχητική διάσταση μεταξύ των πολιτών και των φυσικών βιοτόπων που ουσιαστικά επιτρέπουν την ύπαρξή μας. Είμαστε οπτικά πλάσματα κι έτσι χρησιμοποιούμε όσα βλέπουμε για να διδαχθούμε.
And why is storytelling important? Well, it helps us to connect with our cultural and our natural heritage. And in the Southeast, there's an alarming disconnect between the public and the natural areas that allow us to be here in the first place. We're visual creatures, so we use what we see to teach us what we know.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα πήγαιναν πρόθυμα να μπουν βαθιά σε ένα έλος, σωστά; Πώς λοιπόν περιμένουμε οι ίδιοι άνθρωποι να συνηγορήσουν υπέρ της προστασίας των ελών; Δεν γίνεται.
Now the majority of us aren't going to willingly go way down to a swamp. So how can we still expect those same people to then advocate on behalf of their protection? We can't.
Στη δουλειά μου αξιοποιώ τη φωτογραφία ως επικοινωνιακό μέσο με σκοπό να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ επιστήμης και αισθητικής, να κινητοποιήσει τους ανθρώπους να μιλήσουν, να τους κινητοποιήσει να σκεφτούν και τελικά, όπως ελπίζω, να τους κινητοποιήσει να ενδιαφερθούν.
So my job, then, is to use photography as a communication tool, to help bridge the gap between the science and the aesthetics, to get people talking, to get them thinking, and to hopefully, ultimately, get them caring.
Ξεκίνησα 15 χρόνια πριν, εδώ στο Γκέινσβιλ, εδώ ακριβώς, στην πίσω αυλή του σπιτιού μου. Ερωτεύτηκα την περιπέτεια και την ανακάλυψη, το να εξερευνώ όλα εκείνα τα διάφορα μέρη, σε απόσταση μόνο λίγων λεπτών από το σπίτι μου. Υπάρχουν πολλά όμορφα μέρη να ανακαλύψεις. Παρότι έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη βλέπω τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού και προσπαθώ να ενσωματώνω εκείνο το αίσθημα θαυμασμού και εκείνο το αίσθημα περιέργειας στις φωτογραφίες μου, όσο συχνότερα μπορώ.
I started doing this 15 years ago right here in Gainesville, right here in my backyard. And I fell in love with adventure and discovery, going to explore all these different places that were just minutes from my front doorstep. There are a lot of beautiful places to find. Despite all these years that have passed, I still see the world through the eyes of a child and I try to incorporate that sense of wonderment and that sense of curiosity into my photography as often as I can.
Είμαστε και αρκετά τυχεροί επειδή εδώ στον Νότο είμαστε ακόμη ευλογημένοι με έναν σχετικά κενό καμβά που μπορούμε να γεμίσουμε με τις πιο παράδοξες περιπέτειες και με τις πιο απίστευτες εμπειρίες. Το ζήτημα είναι πόσο μακριά θα μας οδηγήσει η φαντασία μας. Σκεφτείτε, πολλοί βλέπουν αυτό εδώ και λένε: «Α, φανταστικό, ωραίο δέντρο». Όμως εγώ δεν βλέπω απλώς ένα δέντρο. Το κοιτάζω και βλέπω ευκαιρίες. Βλέπω ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Γιατί, ως παιδί, τέτοιου είδους εικόνες με σήκωσαν από τον καναπέ, με προκάλεσαν να εξερευνήσω, με προκάλεσαν να αναζητήσω τα δάση, να βάλω το κεφάλι κάτω από το νερό και να δω τι υπάρχει εκεί.
And we're pretty lucky because here in the South, we're still blessed with a relatively blank canvas that we can fill with the most fanciful adventures and incredible experiences. It's just a matter of how far our imagination will take us. See, a lot of people look at this and they say, "Oh yeah, wow, that's a pretty tree." But I don't just see a tree -- I look at this and I see opportunity. I see an entire weekend. Because when I was a kid, these were the types of images that got me off the sofa and dared me to explore, dared me to go find the woods and put my head underwater and see what we have.
Έχω φωτογραφήσει σε όλον τον κόσμο και σας εγγυώμαι ότι αυτό που έχουμε εδώ στον Νότο, αυτό που έχουμε εδώ, στην Ηλιόλουστη Πολιτεία, συναγωνίζεται οτιδήποτε άλλο έχω δει. Όμως η τουριστική μας βιομηχανία αναλώνεται στην προώθηση λάθος πραγμάτων. Τα περισσότερα παιδιά έχουν επισκεφτεί την Ντίσνεϋλαντ πριν τα 12 περισσότερες φορές απ' όσες έχουν βρεθεί σε κανό ή απ' όσες έχουν κατασκηνώσει κάτω από τον έναστρο ουρανό. Δεν είμαι εναντίον της Ντίσνεϋ ή του Μίκυ. Κι εγώ συνήθιζα να πηγαίνω. Όμως τα παιδιά χάνουν έτσι τους ουσιαστικούς δεσμούς που δημιουργούν βαθύ αίσθημα περηφάνειας και ιδιοκτησίας για το μέρος που αποκαλούν σπίτι τους.
And folks, I've been photographing all over the world and I promise you, what we have here in the South, what we have in the Sunshine State, rivals anything else that I've seen. But yet our tourism industry is busy promoting all the wrong things. Before most kids are 12, they'll have been to Disney World more times than they've been in a canoe or camping under a starry sky. And I have nothing against Disney or Mickey; I used to go there, too. But they're missing out on those fundamental connections that create a real sense of pride and ownership for the place that they call home.
Η κατάσταση επιδεινώνεται επειδή τα τοπία που καθορίζουν τη φυσική μας κληρονομιά και τροφοδοτούν τον υδροφορέα του πόσιμου νερού μας θεωρούνται τρομακτικά, επικίνδυνα και στοιχειωμένα. Όταν οι πρόγονοί μας πρωτοήρθαν εδώ, προειδοποίησαν: «Μακριά από τις στοιχειωμένες περιοχές. Είναι γεμάτες κακά πνεύματα και φαντάσματα». Δεν ξέρω πώς κατέληξαν σε αυτήν την ιδέα. Όμως αυτό έχει οδηγήσει σε πραγματική ρήξη των δεσμών, σε μια πραγματικά αρνητική νοοτροπία, που έχει κρατήσει τους πολίτες αδιάφορους και σιωπηλούς και τελικά έχει θέσει το περιβάλλον μας σε κίνδυνο. Η Πολιτεία μας περιβάλλεται και ορίζεται από νερό κι όμως για αιώνες τα έλη και οι υγρότοποι θεωρούνται εμπόδια που χρειάζεται να ξεπεραστούν. Τα αντιμετωπίζουμε λοιπόν σαν υποδεέστερα οικοσυστήματα επειδή έχουν μικρή χρηματοοικονομική αξία και επειδή είναι γνωστά καταφύγια για αλιγάτορες και φίδια, που, παραδέχομαι, δεν είναι οι πιο τρυφεροί πρεσβευτές.
And this is compounded by the issue that the landscapes that define our natural heritage and fuel our aquifer for our drinking water have been deemed as scary and dangerous and spooky. When our ancestors first came here, they warned, "Stay out of these areas, they're haunted. They're full of evil spirits and ghosts." I don't know where they came up with that idea. But it's actually led to a very real disconnect, a very real negative mentality that has kept the public disinterested, silent, and ultimately, our environment at risk. We're a state that's surrounded and defined by water, and yet for centuries, swamps and wetlands have been regarded as these obstacles to overcome. And so we've treated them as these second-class ecosystems, because they have very little monetary value and of course, they're known to harbor alligators and snakes -- which, I'll admit, these aren't the most cuddly of ambassadors.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι θεωρήθηκε πως το μόνο καλό έλος ήταν το αποξηραμένο έλος. Πράγματι, η αποξήρανση προς όφελος της γεωργίας και της ανάπτυξης θεωρούνταν μέχρι πρότινος η πεμπτουσία της επιβίωσης.
So it became assumed, then, that the only good swamp was a drained swamp. And in fact, draining a swamp to make way for agriculture and development was considered the very essence of conservation not too long ago.
Όμως τώρα υπαναχωρούμε επειδή όσο μαθαίνουμε για αυτά τα υγρά τοπία, τόσα περισσότερα μυστικά ξεκλειδώνουμε για τη σχέση των ειδών και την αλληλεξάρτηση ενδιαιτημάτων, λεκανών απορροής και περασμάτων των πουλιών. Πάρτε για παράδειγμα αυτό το πουλί. Είναι ένας πρωτονοτάριος κιτρόχρους. Αγαπώ αυτό το πουλί γιατί είναι πουλί του βάλτου, πουλί του βάλτου, πέρα ως πέρα. Ζει, ζευγαρώνει και αναπαράγεται σε αυτά τα αιωνόβια έλη, σε αυτά τα πλημμυρισμένα δάση. Μετά την άνοιξη, αφού έχουν αναθρέψει τα μικρά τους, πετούν χιλιάδες μίλια πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού, πηγαίνοντας στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Μετά τον χειμώνα, φτάνει ξανά η άνοιξη και επιστρέφουν. Πετούν χιλιάδες μίλια πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού. Πού επιστρέφουν; Πού προσγειώνονται; Πίσω στο ίδιο ακριβώς δέντρο. Αυτό είναι εντελώς τρελό. Πρόκειται για ένα πουλί μεγέθους μπάλας του τένις - είναι σίγουρα απίστευτο. Εγώ χρησιμοποίησα GPS για να έρθω σήμερα εδώ, στην ίδια μου την πόλη.
But now we're backpedaling, because the more we come to learn about these sodden landscapes, the more secrets we're starting to unlock about interspecies relationships and the connectivity of habitats, watersheds and flyways. Take this bird, for example: this is the prothonotary warbler. I love this bird because it's a swamp bird, through and through, a swamp bird. They nest and they mate and they breed in these old-growth swamps in these flooded forests. And so after the spring, after they raise their young, they then fly thousand of miles over the Gulf of Mexico into Central and South America. And then after the winter, the spring rolls around and they come back. They fly thousands of miles over the Gulf of Mexico. And where do they go? Where do they land? Right back in the same tree. That's nuts. This is a bird the size of a tennis ball -- I mean, that's crazy! I used a GPS to get here today, and this is my hometown.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι εντελώς απίστευτο. Τι γίνεται όταν αυτό το πουλί πετά πάνω από τον Κόλπο προς στην Κεντρική Αμερική για να ξεχειμωνιάσει κι όταν έρχεται η άνοιξη, επιστρέφει και βρίσκεται μπροστά σε αυτό; Σε ένα γήπεδο του γκολφ με νεοφυτεμένο γκαζόν;
It's crazy. So what happens, then, when this bird flies over the Gulf of Mexico into Central America for the winter and then the spring rolls around and it flies back, and it comes back to this: a freshly sodded golf course?
Αυτή η ιστορία εκτυλίσσεται πάρα πολύ συχνά εδώ, σε αυτή την πολιτεία. Πρόκειται για μια φυσική διαδικασία χιλιάδων ετών, ωστόσο, τώρα μαθαίνουμε για αυτή. Φανταστείτε τι έχουμε ακόμη να μάθουμε για αυτά τα τοπία, αν, φυσικά, καταφέρουμε να τα διατηρήσουμε. Παρά την πλούσια ζωή που αφθονεί σε αυτά τα έλη συνεχίζουν να έχουν κακή φήμη.
This is a narrative that's all too commonly unraveling here in this state. And this is a natural process that's occurred for thousands of years and we're just now learning about it. So you can imagine all else we have to learn about these landscapes if we just preserve them first. Now despite all this rich life that abounds in these swamps, they still have a bad name.
Πολλοί άνθρωποι νιώθουν άβολα στην ιδέα να υδροβατήσουν στα «Mαύρα Nερά» της Φλόριντα. Μπορώ να το καταλάβω αυτό. Όμως μεγαλώνοντας στην Ηλιόλουστη Πολιτεία, αυτό που μου άρεσε είναι ότι τόσοι πολλοί από εμάς ζούμε με τον λανθάνοντα αλλά έντονα αισθητό φόβο πως αν βάλουμε τα πόδια μας στο νερό μπορεί να υπάρχει κάτι πολύ πιο αρχέγονο και καλύτερα εγκλιματισμένο εκεί απ' ό,τι εμείς. Θεωρώ, όμως, θετική την ενόχληση του να μην νιώθεις κυρίαρχος. Πόσο συχνά στη σύγχρονη αστική και ψηφιακή εποχή έχουμε αληθινά την ευκαιρία να νιώσουμε ευάλωτοι ή να αναλογιστούμε ότι ο κόσμος δεν φτιάχτηκε μόνο για εμάς;
Many people feel uncomfortable with the idea of wading into Florida's blackwater. I can understand that. But what I loved about growing up in the Sunshine State is that for so many of us, we live with this latent but very palpable fear that when we put our toes into the water, there might be something much more ancient and much more adapted than we are. Knowing that you're not top dog is a welcomed discomfort, I think. How often in this modern and urban and digital age do you actually get the chance to feel vulnerable, or consider that the world may not have been made for just us?
Την τελευταία δεκαετία ξεκίνησα να αναζητώ τα μέρη όπου το μπετόν υποκύπτει στο δάσος και όπου τα κυπαρίσσια διαδέχονται τα έλατα. Θεώρησα επίσης όλα αυτά τα κουνούπια και τα ερπετά, όλες αυτές τις άβολες καταστάσεις, ως επιβεβαίωση ότι είχα βρει πραγματικά άγρια ζωή και τα έχω αγκαλιάσει όλα αυτά ολοκληρωτικά. Ως φωτογράφος διατήρησης με πάθος για τα «Mαύρα Nερά» είναι φυσικό κι επόμενο πως θα κατέληγα εδώ, στους πιο διάσημους από όλους τους βάλτους: στα Έβεργκλεϊντς.
So for the last decade, I began seeking out these areas where the concrete yields to forest and the pines turn to cypress, and I viewed all these mosquitoes and reptiles, all these discomforts, as affirmations that I'd found true wilderness, and I embrace them wholly. Now as a conservation photographer obsessed with blackwater, it's only fitting that I'd eventually end up in the most famous swamp of all: the Everglades.
Μεγαλώνοντας εδώ, στην Κεντρική-Βόρεια Φλόριντα, πάντα με συντρόφευαν μαγευτικά τοπωνύμια, μέρη όπως ο Χελωνοπόταμος και το Διχαλωτό Ποτάμι, Το Aνοιχτήρι, Το Μεγάλο Κυπαρίσσι. Ξεκίνησα κάτι που εξελίχθηκε σε πενταετές εγχείρημα, ελπίζοντας να παρουσιάσω εκ νέου τα Έβεργκλεϊντς κάτω από ένα νέο, πιο εμπνευσμένο, πρίσμα. Γνώριζα ότι θα ήταν δύσκολη υπόθεση επειδή η περιοχή εδώ είναι τεράστια, περίπου το ένα τρίτο της Φλόριντα. Όταν αναφέρομαι στα Έβεργκλεϊντς, οι περισσότεροι απαντούν: «Ναι, ναι, ο Εθνικός Δρυμός». Τα Έβεργκλεϊντς δεν είναι μόνο ο δρυμός, είναι μια ολόκληρη υδάτινη λεκάνη. Ξεκινά βόρεια με την αλυσίδα λιμνών Κισίμι και μετά με τις καλοκαιρινές νεροποντές, τα νερά ρέουν στην λίμνη Οκιτσόμπι και η λίμνη Οκιτσόμπι γεμίζει και οι όχθες της υπερχειλίζουν και τα νερά αργοκυλούν νότια, ανάλογα με το έδαφος, μέσα στo Ποτάμι του Γρασιδιού, στα Υγρολίβαδα της Κύπερης, και μετά στους Βάλτους των Κυπαρισσιών, μέχρι να φτάσουν νοτιότερα μέσα στα μαγκρόβια έλη για να καταλήξουν στον Κόλπο της Φλόριντα, στο σμαραγδένιο πετράδι των Έβεργκλεϊντς, στις τεράστιες εκβολές, εκβολές 2.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Growing up here in North Central Florida, it always had these enchanted names, places like Loxahatchee and Fakahatchee, Corkscrew, Big Cypress. I started what turned into a five-year project to hopefully reintroduce the Everglades in a new light, in a more inspired light. But I knew this would be a tall order, because here you have an area that's roughly a third the size the state of Florida, it's huge. And when I say Everglades, most people are like, "Oh, yeah, the national park." But the Everglades is not just a park; it's an entire watershed, starting with the Kissimmee chain of lakes in the north, and then as the rains would fall in the summer, these downpours would flow into Lake Okeechobee, and Lake Okeechobee would fill up and it would overflow its banks and spill southward, ever slowly, with the topography, and get into the river of grass, the Sawgrass Prairies, before meting into the cypress slews, until going further south into the mangrove swamps, and then finally -- finally -- reaching Florida Bay, the emerald gem of the Everglades, the great estuary, the 850 square-mile estuary.
Βέβαια, ο δρυμός είναι το νότιο άκρο αυτού του συστήματος, όμως όσα τον κάνουν μοναδικό είναι αυτές οι εισροές, το γλυκό νερό που ξεκινά 160 χιλιόμετρα βορειότερα. Κανένα πολιτικά καθορισμένο ή νοητό σύνορο δεν προστατεύει τον δρυμό από τα λύματα ή από τη λειψυδρία. Και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς έχουμε καταφέρει. Τα τελευταία εξήντα χρόνια αποξηράναμε, κατασκευάσαμε φράγματα, βυθοκορήσαμε τα Έβεργκλεϊντς σε βαθμό που μόνον το ένα τρίτο του νερού που έφτανε στον Κόλπο κατορθώνει να φτάνει στον Κόλπο σήμερα. Δυστυχώς, λοιπόν, η ιστορία δεν είναι όλο λιακάδα και ουράνια τόξα. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο, η ιστορία των Έβεργκλεϊντς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις διακυμάνσεις της σχέσης της ανθρωπότητας με τον φυσικό κόσμο.
So sure, the national park is the southern end of this system, but all the things that make it unique are these inputs that come in, the fresh water that starts 100 miles north. So no manner of these political or invisible boundaries protect the park from polluted water or insufficient water. And unfortunately, that's precisely what we've done. Over the last 60 years, we have drained, we have dammed, we have dredged the Everglades to where now only one third of the water that used to reach the bay now reaches the bay today. So this story is not all sunshine and rainbows, unfortunately. For better or for worse, the story of the Everglades is intrinsically tied to the peaks and the valleys of mankind's relationship with the natural world.
Θα σας δείξω όμως αυτές τις ωραίες εικόνες για να σας βάλω στο θέμα. Έχοντας έτσι την προσοχή σας, θα σας πω την αληθινή ιστορία. Η ιστορία είναι ότι παίρνουμε αυτό και το ανταλλάσουμε με αυτό εδώ, με ανησυχητικούς ρυθμούς. Αυτό όμως που διαφεύγει σε τόσους ανθρώπους είναι τα τεράστια μεγέθη για τα οποία συζητάμε. Τα Έβεργκλεϊντς δεν είναι μόνο υπεύθυνα για το πόσιμο νερό εφτά εκατομμυρίων κατοίκων της Φλόριντα αλλά σήμερα αρδεύουν τις αγροτικές εκτάσεις για την ετήσια παραγωγή ντομάτας και πορτοκαλιών για πάνω από 300 εκατομμύρια Αμερικανούς. Ο ίδιος εποχιακός όγκος νερού το καλοκαίρι δημιούργησε το Ποτάμι του Γρασιδιού πριν 6.000 χρόνια. Μοιάζει ειρωνικό αλλά το ίδιο νερό αρδεύει τουλάχιστον 200.000 εκτάρια ενός απέραντου ποταμού φυτειών ζαχαροκάλαμου. Στις ίδιες αυτές φυτείες οφείλεται η υπερβολική ρίψη λιπασμάτων μέσα στον υγροβιότοπο, κάτι που διαρκώς μεταβάλλει το σύστημα.
But I'll show you these beautiful pictures, because it gets you on board. And while I have your attention, I can tell you the real story. It's that we're taking this, and we're trading it for this, at an alarming rate. And what's lost on so many people is the sheer scale of which we're discussing. Because the Everglades is not just responsible for the drinking water for 7 million Floridians; today it also provides the agricultural fields for the year-round tomatoes and oranges for over 300 million Americans. And it's that same seasonal pulse of water in the summer that built the river of grass 6,000 years ago. Ironically, today, it's also responsible for the over half a million acres of the endless river of sugarcane. These are the same fields that are responsible for dumping exceedingly high levels of fertilizers into the watershed, forever changing the system.
Για να κατανοήσετε όμως όχι μόνο πως λειτουργεί το σύστημα, αλλά και να συνδεθείτε προσωπικά με αυτό, αποφάσισα να χωρίσω την ιστορία σε διάφορες αφηγήσεις. Θα ήθελα αυτή η ιστορία να αρχίζει στην λίμνη Οκιτσόμπι, στην παλλόμενη καρδιά του συστήματος των Έβεργκλεϊντς. Για να το πετύχω αυτό, διάλεξα έναν πρεσβευτή, ένα εμβληματικό είδος. Είναι ο αετός snail kite των Έβεργκλεϊντς. Είναι ένα υπέροχο πουλί. Παλιά φώλιαζαν κατά χιλιάδες, χιλιάδες στα βόρεια Έβεργκλεϊντς. Σήμερα έχουν μειωθεί σε περίπου τετρακόσια ζευγάρια. Γιατί έχει συμβεί αυτό; Διότι έχουν ως μόνη πηγή τροφής το σαλιγκάρι apple snail, ένα υδρόβιο γαστρόποδο μεγέθους μπάλας πινγκ-πονγκ.
But in order for you to not just understand how this system works, but to also get personally connected to it, I decided to break the story down into several different narratives. And I wanted that story to start in Lake Okeechobee, the beating heart of the Everglade system. And to do that, I picked an ambassador, an iconic species. This is the Everglade snail kite. It's a great bird, and they used to nest in the thousands, thousands in the northern Everglades. And then they've gone down to about 400 nesting pairs today. And why is that? Well, it's because they eat one source of food, an apple snail, about the size of a ping-pong ball, an aquatic gastropod.
Κατασκευάζοντας φράγματα στα Έβεργκλεϊντς, φτιάχνοντας τάφρους στην Οκιτσόμπι κι αποξηραίνοντας τους υγρότοπους χάσαμε το ενδιαίτημα του σαλιγκαριού. Επομένως μειώθηκε ο αριθμός των αετών. Ήθελα λοιπόν μια φωτογραφία που όχι μόνο να μεταδίδει αυτή τη σχέση μεταξύ υγροβιότοπου, σαλιγκαριού και πουλιού αλλά και μια φωτογραφία που να μεταδίδει επίσης το πόσο υπέροχη ήταν αυτή η σχέση και πόσο σημαντικό είναι το ότι έφτασαν να αλληλοεξαρτώνται ο υγιής υγροβιότοπος και το πουλί. Για να το πετύχω, μου ήρθε η εξής ιδέα. Άρχισα να σκιτσάρω τις ιδέες για μια τέτοια φωτογραφία και τις έστειλα σε βιολόγο άγριας ζωής στην Οκιτσόμπι. Ο αετός απειλείται με εξαφάνιση και έτσι απαιτείται ειδική άδεια. Κατασκεύασα μια υποβρύχια πλατφόρμα που θα παγίδευε σαλιγκάρια ακριβώς κάτω από το νερό. Πέρασα μήνες σχεδιάζοντας αυτή την τρελή ιδέα. Μετέφερα την πλατφόρμα κάτω στη λίμνη Οκιτσόμπι και πέρασα πάνω από μια εβδομάδα στο νερό, ως τη μέση, σε βάρδιες 9 ωρών, από την αυγή ως το σούρουπο, για να τραβήξω μια φωτογραφία που ίσως μετέδιδε την ιδέα. Εδώ είναι η μέρα που η ιδέα μου απέδωσε:
So as we started damming up the Everglades, as we started diking Lake Okeechobee and draining the wetlands, we lost the habitat for the snail. And thus, the population of the kites declined. And so, I wanted a photo that would not only communicate this relationship between wetland, snail and bird, but I also wanted a photo that would communicate how incredible this relationship was, and how very important it is that they've come to depend on each other, this healthy wetland and this bird. And to do that, I brainstormed this idea. I started sketching out these plans to make a photo, and I sent it to the wildlife biologist down in Okeechobee -- this is an endangered bird, so it takes special permission to do. So I built this submerged platform that would hold snails just right under the water. And I spent months planning this crazy idea. And I took this platform down to Lake Okeechobee and I spent over a week in the water, wading waist-deep, 9-hour shifts from dawn until dusk, to get one image that I thought might communicate this. And here's the day that it finally worked:
[Βίντεο: (Αφήγηση Μακ Στόουν) Με την πλατφόρμα έτοιμη, βλέπω έναν αετό να έρχεται πάνω από τα βούρλα. Τον βλέπω να επιθεωρεί και να ψάχνει. Φτάνει πάνω από την παγίδα και το βλέπω ότι την έχει δει. Κινείται ευθεία σαν βέλος καταπάνω στην παγίδα. Εκείνη τη στιγμή, όλοι οι μήνες σχεδιασμού και αναμονής, όλα τα εγκαύματα και τα τσιμπήματα των κουνουπιών, ξαφνικά όλα άξιζαν τον κόπο. (Μακ Στόουν στην ταινία) Θεέ μου, δεν το πιστεύω!]
[Video: (Mac Stone narrating) After setting up the platform, I look off and I see a kite coming over the cattails. And I see him scanning and searching. And he gets right over the trap, and I see that he's seen it. And he beelines, he goes straight for the trap. And in that moment, all those months of planning, waiting, all the sunburn, mosquito bites -- suddenly, they're all worth it. (Mac Stone in film) Oh my gosh, I can't believe it!]
Καταλαβαίνετε πόσο ενθουσιασμένος ήμουν όταν συνέβη! Όμως η ιδέα ήταν η εξής: αν κάποιος δεν έχει δει ποτέ αυτό το πουλί ούτε είχε λόγο να ενδιαφερθεί για αυτό, αυτές οι φωτογραφίες, αυτές οι νέες οπτικές, θα ρίξουν λίγο νέο φως σε ένα από τα είδη που κάνουν τον υγροβιότοπο υπέροχο, πολύτιμο και σημαντικό. Ξέρω πως δεν μπορώ να έρχομαι εδώ, στην Γκέινσβιλ, και να σας μιλάω για τα ζώα στα Έβεργκλεϊντς δίχως να αναφερθώ στους αλιγάτορες. Αγαπώ τους αλιγάτορες, μεγάλωσα αγαπώντας τους. Οι γονείς μου θεωρούσαν μη-υγιή αυτή τη σχέση. Όμως αυτό που μου αρέσει στους αλιγάτορες είναι πως στο γλυκό νερό είναι το αντίστοιχο του καρχαρία. Είναι αντικείμενο φόβου, είναι μισητοί και είναι τραγικά παρεξηγημένοι. Γιατί είναι ένα μοναδικό είδος, όχι μόνο κορυφαία αρπακτικά. Στα Έβεργκλεϊντς είναι οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες των Έβεργκλεϊντς γιατί καθώς το νερό μειώνεται τον χειμώνα, την εποχή της ξηρασίας, σκάβουν τρύπες, που λέγονται τρύπες των αλιγατόρων. Αυτό το κάνουν επειδή καθώς μειώνεται η στάθμη μπορούν έτσι να παραμένουν υγροί και να ψάχνουν τροφή. Αυτό δεν επηρεάζει μόνον τους αλιγάτορες. Κι άλλα ζώα εξαρτώνται από αυτή την συμβίωση και έτσι ανάγονται κι αυτά σε ιδιαίτερης σημασίας είδη. Πως όμως παρουσιάζεις ένα κορυφαίο αρπακτικό αρχαίο ερπετό, ως κυρίαρχο του συστήματος και παράλληλα ως ευάλωτο; Λοιπόν, τσαλαβουτάς σε έναν λάκκο με κάπου 120 από αυτά, ελπίζοντας να έχεις πάρει τη σωστή απόφαση.
You can believe how excited I was when that happened. But what the idea was, is that for someone who's never seen this bird and has no reason to care about it, these photos, these new perspectives, will help shed a little new light on just one species that makes this watershed so incredible, so valuable, so important. Now, I know I can't come here to Gainesville and talk to you about animals in the Everglades without talking about gators. I love gators, I grew up loving gators. My parents always said I had an unhealthy relationship with gators. But what I like about them is, they're like the freshwater equivalent of sharks. They're feared, they're hated, and they are tragically misunderstood. Because these are a unique species, they're not just apex predators. In the Everglades, they are the very architects of the Everglades, because as the water drops down in the winter during the dry season, they start excavating these holes called gator holes. And they do this because as the water drops down, they'll be able to stay wet and they'll be able to forage. And now this isn't just affecting them, other animals also depend on this relationship, so they become a keystone species as well. So how do you make an apex predator, an ancient reptile, at once look like it dominates the system, but at the same time, look vulnerable? Well, you wade into a pit of about 120 of them, then you hope that you've made the right decision.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω ακόμα σώα όλα μου τα δάχτυλα, εντάξει.
I still have all my fingers, it's cool.
Όμως το καταλαβαίνω, δεν πρόκειται συγκροτήσω πανστρατιές: «Σώστε τα Έβεργκλεϊντς για τους αλιγάτορες!» Δεν θα γινόταν αφού είναι πανταχού παρόντες, βρίσκονται ήδη στο επίκεντρο. Είναι από τις πιο επιτυχημένες ιστορίες διάσωσης στις ΗΠΑ. Όμως στα Έβεργκλεϊντς ενδημεί ένα είδος που όλοι θα αγαπήσετε. Αυτό το είδος είναι η ροδώδης χουλιαρομύτα. Αυτά τα υπέροχα πουλιά ταλαιπωρήθηκαν πολύ στα Έβεργκλεϊντς. Αρχικά χιλιάδες ζευγάρια στον Κόλπο της Φλόριντα, στην αρχή του εικοστού αιώνα μειώθηκαν σε δύο... δύο αναπαραγωγικά ζεύγη! Για ποιο λόγο συνέβη αυτό; Γιατί θεωρήθηκαν ωραιότερα πάνω στα γυναικεία καπέλα απ' ό,τι αν πετούσαν στον ουρανό. Αργότερα το εμπόριο φτερών απαγορεύτηκε κι ο αριθμός τους ξανάρχισε να ανεβαίνει. Και καθώς αυξανόταν πάλι ο αριθμός τους, οι επιστήμονες πρόσεξαν αυτά τα πουλιά, άρχισαν να τα μελετούν.
But I understand, I know I'm not going to rally you guys, I'm not going to rally the troops to "Save the Everglades for the gators!" It won't happen because they're so ubiquitous, we see them now, they're one of the great conservation success stories of the US. But there is one species in the Everglades that no matter who you are, you can't help but love, too, and that's the roseate spoonbill. These birds are great, but they've had a really tough time in the Everglades, because they started out with thousands of nesting pairs in Florida Bay, and at the turn of the 20th century, they got down to two -- two nesting pairs. And why? That's because women thought they looked better on their hats then they did flying in the sky. Then we banned the plume trade, and their numbers started rebounding. And as their numbers started rebounding, scientists began to pay attention, they started studying these birds.
Κι αυτό που ανακάλυψαν είναι ότι η συμπεριφορά αυτών των πουλιών συνδέεται άρρηκτα με τον ετήσιο υδάτινο κύκλο των Έβεργκλεϊντς, ο οποίος καθορίζει την υδάτινη λεκάνη των Έβεργκλεϊντς. Αυτό που οι επιστήμονες ανακάλυψαν είναι ότι έκαναν φωλιές τον χειμώνα όταν έπεφτε η στάθμη γιατί είναι απτικοί συλλέκτες τροφής, χρειάζεται να αγγίζουν ό,τι τρώνε. Περιμένουν ώσπου να δημιουργηθούν αυτές οι λακκούβες με ψάρια για να τραφούν αρκετά ώστε να θρέψουν τα μικρά τους. Έτσι αυτά τα πουλιά έγιναν το έμβλημα των Έβεργκλεϊντς, ένα είδος-δείκτης της υγείας του όλου συστήματος. Και καθώς ο πληθυσμός τους ανέκαμπτε στα μέσα του 20ου αιώνα και εκτοξευόταν στα 900, 1000, 1100, 1200... τότε αρχίσαμε την αποξήρανση των νότιων Έβεργκλεϊντς, εμποδίζοντας τα δύο τρίτα του νερού να κατευθύνονται νότια. Αυτό είχε δραστικές επιπτώσεις. Ενώ ο πληθυσμός της χουλιαρομύτας άγγιζε υψηλά επίπεδα, δυστυχώς σήμερα, η πραγματική της ιστορία, η αληθινή εικόνα της χουλιαρομύτας είναι μάλλον αυτή εδώ. Υπάρχουν σήμερα κάτω από 70 ζεύγη στον Κόλπο της Φλόριντα γιατί έχουμε διαταράξει το σύστημα σε τέτοιο βαθμό. Οι διάφοροι φορείς φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη: «Τα Έβεργκλεϊντς είναι εύθραυστα!» Δεν είναι. Είναι ευπροσάρμοστα. Γιατί παρόλα όσα πήραμε, όσα κάναμε, όσα αποξηράναμε, όσο κι αν φτιάξαμε φράγματα και αν βυθοκορήσαμε τα κομμάτια είναι εδώ περιμένοντας να επανενωθούν.
And what they found out is that these birds' behavior is intrinsically tied to the annual draw-down cycle of water in the Everglades, the thing that defines the Everglades watershed. What they found out is that these birds started nesting in the winter as the water drew down, because they're tactile feeders, so they have to touch whatever they eat. And so they wait for these concentrated pools of fish to be able to feed enough to feed their young. So these birds became the very icon of the Everglades -- an indicator species of the overall health of the system. And just as their numbers were rebounding in the mid-20th century -- shooting up to 900, 1,000, 1,100, 1,200 -- just as that started happening, we started draining the southern Everglades. And we stopped two-thirds of that water from moving south. And it had drastic consequences. And just as those numbers started reaching their peak, unfortunately, today, the real spoonbill story, the real photo of what it looks like is more something like this. And we're down to less than 70 nesting pairs in Florida Bay today, because we've disrupted the system so much. So all these different organizations are shouting, they're screaming, "The Everglades is fragile! It's fragile!" It is not. It is resilient. Because despite all we've taken, despite all we've done and we've drained and we've dammed and we've dredged it, pieces of it are still here, waiting to be put back together.
Αυτό που έχω αγαπήσει στη Νότια Φλόριντα είναι το ότι εδώ συνυπάρχει η ανεξέλεγκτη ορμή της ανθρωπότητας με την αμετακίνητη οντότητα της τροπικής φύσης. Στο νέο αυτό οριακό σημείο, καλούμαστε σε νέα αποτίμηση. Τι αξία έχει η άγρια ζωή; Τι αξία έχει η βιοποικιλότητα ή το πόσιμο νερό μας; Ευτυχώς, μετά από δεκαετίες αντιπαραθέσεων, αρχίζουμε να ανταποκρινόμαστε στην πράξη σε αυτά τα ερωτήματα. Αρχίζουμε αργά να αναλαμβάνουμε εγχειρήματα για να φέρουμε περισσότερο γλυκό νερό στον Κόλπο. Εξαρτάται όμως από εμάς ως πολίτες, ως κατοίκους, ως διαχειριστές, να απαιτήσουμε την τήρηση των πολιτικών υποσχέσεων.
And this is what I've loved about South Florida, that in one place, you have this unstoppable force of mankind meeting the immovable object of tropical nature. And it's at this new frontier that we are forced with a new appraisal. What is wilderness worth? What is the value of biodiversity, or our drinking water? And fortunately, after decades of debate, we're finally starting to act on those questions. We're slowly undertaking these projects to bring more freshwater back to the bay. But it's up to us as citizens, as residents, as stewards to hold our elected officials to their promises.
Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε; Είναι τόσο εύκολο. Απλώς βγείτε έξω, πηγαίνετε εκεί έξω. Πηγαίνετε με τους φίλους, με τα παιδιά σας, πηγαίνετε με την οικογένειά σας. Απευθυνθείτε σε ξεναγό με σκάφος. Δείξτε στο κράτος ότι η προστασία της άγριας ζωής είναι οικολογικά σωστή αλλά και οικονομικά ωφέλιμη. Είναι διασκεδαστικό, κάντε το, βάλτε τα πόδια σας στο νερό. Ο βάλτος θα σας αλλάξει, σας δίνω τον λόγο μου.
What can you do to help? It's so easy. Just get outside, get out there. Take your friends out, take your kids out, take your family out. Hire a fishing guide. Show the state that protecting wilderness not only makes ecological sense, but economic sense as well. It's a lot of fun, just do it -- put your feet in the water. The swamp will change you, I promise.
Μέσα στα χρόνια, έχουμε υπάρξει τόσο γενναιόδωροι με άλλα τοπία στην επικράτεια, επενδύοντάς τα με την Αμερικανική υπερηφάνεια. Μέρη που πια θεωρούμε ότι μας καθορίζουν: Γκραν Κάνυον, Γιοσέμιτι, Γέλοουστοουν... Χρησιμοποιούμε αυτούς τους δρυμούς και αυτές τις περιοχές ως φάρους και πολιτιστικές πυξίδες. Είναι όμως λυπηρό ότι συχνά τα Έβεργκλεϊντς δεν περιλαμβάνονται σε αυτή τη συζήτηση. Όμως θεωρώ πως είναι εξίσου εμβληματικά αυτού που είμαστε ως χώρα με οποιαδήποτε άλλη από αυτές τις άγριες φυσικές περιοχές. Απλώς αποτελούν διαφορετική μορφή άγριας φύσης.
Over the years, we've been so generous with these other landscapes around the country, cloaking them with this American pride, places that we now consider to define us: Grand Canyon, Yosemite, Yellowstone. And we use these parks and these natural areas as beacons and as cultural compasses. And sadly, the Everglades is very commonly left out of that conversation. But I believe it's every bit as iconic and emblematic of who we are as a country as any of these other wildernesses. It's just a different kind of wild.
Όμως παίρνω θάρρος γιατί ίσως τελικά αρχίζουμε να αλλάζουμε γνώμη αφού αυτό που θεωρούνταν κάποτε βαλτώδης χερσότοπος είναι τώρα Τόπος Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Αποτελεί υδροβιότοπο παγκόσμιας σημασίας. Διανύσαμε μεγάλη απόσταση τα τελευταία εξήντα χρόνια. Καθώς είναι η πιο φιλόδοξη ανάπλαση υδροβιότοπου, οι διεθνείς προβολείς στρέφονται εδώ, στην Ηλιόλουστη Πολιτεία μας. Άν θεραπεύσουμε αυτό το οικοσύστημα, θα αποτελέσει πρότυπο ανάπλασης υγροτόπου, σε παγκόσμια κλίμακα. Σε εμάς όμως έγκειται η επιλογή της παρακαταθήκης μας.
But I'm encouraged, because maybe we're finally starting to come around, because what was once deemed this swampy wasteland, today is a World Heritage site. It's a wetland of international importance. And we've come a long way in the last 60 years. And as the world's largest and most ambitious wetland restoration project, the international spotlight is on us in the Sunshine State. Because if we can heal this system, it's going to become an icon for wetland restoration all over the world. But it's up to us to decide which legacy we want to attach our flag to.
Λένε ότι τα Έβεργκλεϊντς είναι για εμάς το πιο μεγάλο τεστ. Αν περάσουμε το τεστ, κερδίζουμε τον πλανήτη. Αυτή είναι μια αγαπημένη μου έκφραση γιατί είναι μια πρόκληση, μια ώθηση. Μπορούμε να το κάνουμε; Θα το κάνουμε; Είμαστε υποχρεωμένοι, πρέπει. Αλλά τα Έβεργκλεϊντς δεν είναι μόνο ένα τεστ. Είναι επίσης ένα δώρο και, εντέλει, αποτελούν δική μας ευθύνη.
They say that the Everglades is our greatest test. If we pass it, we get to keep the planet. I love that quote, because it's a challenge, it's a prod. Can we do it? Will we do it? We have to, we must. But the Everglades is not just a test. It's also a gift, and ultimately, our responsibility.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)