I call myself a body architect. I trained in classical ballet and have a background in architecture and fashion. As a body architect, I fascinate with the human body and explore how I can transform it.
אני קוראת לעצמי ארכיטקטית גוף. התאמנתי בבלט קלאסי ויש לי רקע בארכיטקטורה ואופנה. כארכיטקטית גוף, אני מוקסמת מהגוף האנושי וחוקרת איך אני יכולה לשנות אותו.
I worked at Philips Electronics in the far-future design research lab, looking 20 years into the future. I explored the human skin, and how technology can transform the body. I worked on concepts like an electronic tattoo, which is augmented by touch, or dresses that blushed and shivered with light. I started my own experiments. These were the low-tech approaches to the high-tech conversations I was having. These are Q-tips stuck to my roommate with wig glue.
אני עובדת עם פיליפס במעבדת המחקר ארוך הטווח, מביטה 20 שנה לעתיד. אני חוקרת את עור האדם, ואיך טכנולוגיה יכולה לשנות את הגוף. אני עובדת על רעיונות כמו קעקוע אלקטרוני, שמרובד על ידי מגע, או שמלות שמסמיקות או רועדות באור. התחלתי ניסויים משל עצמי. אלה היו גישות הלואו טק לשיחות ההי טק שהיו לי. אלו קיסמי אוזניים שדבוקים לשותפתי לחדר עם דבק פאות.
(Laughter)
(צחוק)
I started a collaboration with a friend of mine, Bart Hess -- he doesn't normally look like this -- and we used ourselves as models. We transformed our apartments into our laboratories, and worked in a very spontaneous and immediate way. We were creating visual imagery provoking human evolution.
התחלתי לשתף פעולה עם ידיד שלי, בארט הס -- הוא לא נראה ככה כרגיל -- והשתמשנו בעצמנו כדוגמנים. הפכנו את הדירות שלנו למעבדות, ועבדנו בדרך מאוד ספונטנית ומיידית. יצרנו מוצגים ויזואליים שמגרים את האבולוציה האנושית.
Whilst I was at Philips, we discussed this idea of a maybe technology, something that wasn't either switched on or off, but in between. A maybe that could take the form of a gas or a liquid. And I became obsessed with this idea of blurring the perimeter of the body, so you couldn't see where the skin ended and the near environment started. I set up my studio in the red-light district and obsessively wrapped myself in plumbing tubing, and found a way to redefine the skin and create this dynamic textile. I was introduced to Robyn, the Swedish pop star, and she was also exploring how technology coexists with raw human emotion. And she talked about how technology with these new feathers, this new face paint, this punk, the way that we identify with the world, and we made this music video.
כשהייתי בפיליפס, דנו ברעיון הזה של אולי טכנולוגיה, משהו שלא היה דלוק או מכובה, אלt בינהם. אולי שיוכל לקחת את הצורה של גז או נוזל. ונהייתי אובססיבית עם הרעיון של טישטוש התחום של הגוף, כך שלא תוכלו לראות היכן העור שלכם נגמר והסביבה המיידית מתחילה. הקמתי את הסטודיו שלי ברובע האורות האדומים ועטפתי את עצמי באובססיביות בצינורות מים, ומצאתי דרך להגדיר מחדש את העור וליצור את הטקסטיל הדינמי הזה. הוצגתי לרובין, כוכבת הפופ השוודית, והיא גם חקרה איך טכנולוגיה מתקיימת ביחד עם רגשות אנושיים בסיסיים. והיא דיברה על איך הטכנולוגיה עם הנוצות החדשות האלה, צבע הפנים החדש הזה, הפאנק הזה, הדרך בה אנחנו מזדהים עם העולם, ויצרנו את קליפ המוזיקה הזה.
I'm fascinated with the idea of what happens when you merge biology with technology, and I remember reading about this idea of being able to reprogram biology, in the future, away from disease and aging. And I thought about this concept of, imagine if we could reprogram our own body odor, modify and biologically enhance it, and how would that change the way that we communicate with each other? Or the way that we attract sexual partners? And would we revert back to being more like animals, more primal modes of communication? I worked with a synthetic biologist, and I created a swallowable perfume, which is a cosmetic pill that you eat and the fragrance comes out through the skin's surface when you perspire. It completely blows apart the way that perfume is, and provides a whole new format. It's perfume coming from the inside out. It redefines the role of skin, and our bodies become an atomizer.
אני מוקסמת מהרעיון של מה שקורה כשאתם מאחדים ביולוגיה וטכנולוגיה, ואני זוכרת שקראתי על הרעיון הזה של להיות מסוגלים לתכנת מחדש ביולוגיה, בעתיד, הרחק ממחלות וזקנה. וחשבתי על הקונספט של, דמיינו אם נוכל לתכנת מחדש את ריח הגוף שלנו, לשנות ולהגביר אותו ביולוגית, ואיך זה ישנה את הדרך שאנחנו מתקשרים אחד עם השני? או הדרך בה אנחנו מושכים פרטנרים מיניים? והאם נחזור להיות יותר כמו חיות, מודלים יותר חייתיים של תקשורת? עבדתי עם ביולוג סינטטי, ויצרתי בושם שאפשר לבלוע, שהוא גלולה קוסמטית שאפשר לאכול והריח יוצא דרך העור כשמזיעים. זה לגמרי מפרק את הדרך בה בושם עובד עכשיו, ומספק פורמט חדש לחלוטין. זה בושם שיוצא מבפנים החוצה. זה מגדיר מחדש את התפקיד של העור, והגוף שלנו הופך למרסס.
I've learned that there's no boundaries, and if I look at the evolution of my work i can see threads and connections that make sense. But when I look towards the future, the next project is completely unknown and wide open. I feel like I have all these ideas existing embedded inside of me, and it's these conversations and these experiences that connect these ideas, and they kind of instinctively come out.
למדתי שאין גבולות, ואם אני מסתכלת על האבולוציה של העבודה שלי אני יכולה לראות חיבורים וקישורים הגיוניים. אבל כשאני מסתכלת לעתיד, הפרוייקט הבא הוא לחלוטין לא ידוע ופתוח לחלוטין. אני מרגישה כאילו יש לי את כל הרעיונות האלה מוטמעים בתוכי, והדיונים האלה והחוויות האלה שמחברים את הרעיונות האלה, והם יוצאים באופן אינסטיקטיבי.
As a body architect, I've created this limitless and boundless platform for me to discover whatever I want. And I feel like I've just got started.
כארכיטקטית גוף, יצרתי את הפלטפורמה הזאת חסרת הגבולות וההגבלות בשביל לגלות מה שארצה. ואני מרגישה כאילו רק התחלתי.
So here's to another day at the office.
אז נברך לקראת עוד יום במשרד.
(Laughter) (Applause)
(צחוק)(מחיאות כפיים)
Thank you!
תודה לכם!
Thank you!
תודה לכם!