The fragrance that you will smell, you will never be able to smell this way again. It’s a fragrance called Beyond Paradise, which you can find in any store in the nation. Except here it’s been split up in parts by Estée Lauder and by the perfumer who did it, Calice Becker, and I'm most grateful to them for this. And it’s been split up in successive bits and a chord.
הבושם שתריחו, לעולם לא תריחו אותו שוב באותה דרך. זהו ניחוח בשם 'מעבר לגן עדן', שתוכלו למצוא בכל חנות בארץ. אלא שכאן הוא פורק לחלקים ע"י אסתי לאודר וע"י יצרן הבושם שעשה אותו, קאליס בקר. ואני מאד אסיר תודה להם על כך. וזה פורק לחלקים עוקבים ולאקורד.
So what you’re smelling now is the top note. And then will come what they call the heart, the lush heart note. I will show it to you. The Eden top note is named after the Eden Project in the U.K.
אז מה שאתם מריחים עכשיו הוא תו הראש שלו. ואז יבוא מה שמכנים לב הבושם, תו הלב העשיר. אני אראה לכם אותו. תו הראש של הבושם מכונה כך בעקבות פרוייקט עדן בבריטניה
The lush heart note, Melaleuca bark note -- which does not contain any Melaleuca bark, because it’s totally forbidden.
תו הלב העשיר, תו קליפת המלאלוקה -- שאינו מכיל קליפת מלאלוקה, כי זה אסור לגמרי.
And after that, the complete fragrance. Now what you are smelling is a combination of -- I asked how many molecules there were in there, and nobody would tell me. So I put it through a G.C., a Gas Chromatograph that I have in my office, and it’s about 400. So what you’re smelling is several hundred molecules floating through the air, hitting your nose.
ולאחר מכן, הניחוח השלם. מה שאתם מריחים עכשיו הוא שילוב של -- שאלתי כמה מולקולות יש בתוך זה, ואף אחד לא ענה לי. אז שמתי את זה בכרומטוגרף גז שיש לי במשרד, וזה בערך 400. אז מה שאתם מריחים הוא כמה מאות מולקולות מרחפות באוויר, מגיעות לאף שלכם.
And do not get the impression that this is very subjective. You are all smelling pretty much the same thing, OK? Smell has this reputation of being somewhat different for each person. It’s not really true. And perfumery shows you that can’t be true, because if it were like that it wouldn’t be an art, OK?
ואל תקבלו את הרושם שזה מאד סובייקטיבי. כולכם מריחים בערך אותו דבר, בסדר? לריח יש שם של משהו ששונה עבור כל אדם. זה לא ממש נכון. ועשיית בושם מראה לכם שזה לא יכול להיות נכון, כי אם זה היה כך, זו לא היתה אומנות, בסדר?
Now, while the smell wafts over you, let me tell you the history of an idea. Everything that you’re smelling in here is made up of atoms that come from what I call the Upper East Side of the periodic table -- a nice, safe neighborhood. (Laughter) You really don’t want to leave it if you want to have a career in perfumery. Some people have tried in the 1920s to add things from the bad parts, and it didn’t really work.
עכשיו, כשהריח מרחף מעליכם, הרשו לי לספר לכם על היסטוריה של רעיון. כל מה שאתם מריחים כאן מורכב מאטומים שבאים ממה שאני מכנה האפר איסט סייד של טבלת היסודות המחזורית -- שכונה נחמדה ובטוחה. (צחוק) לא כדאי לכם לעזוב אותה אם אתם רוצים קריירה ביצירת בושם. אנשים ניסו בשנות העשרים להוסיף דברים מהאיזורים הרעים, וזה לא ממש עבד.
These are the five atoms from which just about everything that you’re going to smell in real life, from coffee to fragrance, are made of. The top note that you smelled at the very beginning, the cut-grass green, what we call in perfumery -- they’re weird terms -- and this would be called a green note, because it smells of something green, like cut grass.
אלה חמישה האטומים מהם עשוי כמעט כל מה שתריחו בחיים האמיתיים, מקפה ועד בושם. תו הראש שהרחתם ממש בהתחלה, ירוק הדשא הקצוץ, מה שאנחנו מכנים במקצוע -- אלה מונחים מוזרים -- וזה מכונה תו ירוק, כי הוא מריח כמו משהו ירוק, כמו דשא קצוץ.
This is cis-3-hexene-1-ol. And I had to learn chemistry on the fly in the last three years. A very expensive high school chemistry education. This has six carbon atoms, so "hexa," hexene-1-ol. It has one double bond, it has an alcohol on the end, so it’s "ol," and that’s why they call it cis-3-hexene-1-ol. Once you figure this out, you can really impress people at parties.
זה סיס 3 הקסאנול. והייתי צריך ללמוד כימיה על רגל אחת בשלוש השנים האחרונות. לימוד כימיה יקר מאד של בי"ס תיכון. יש כאן ששה אטומי פחמן, לכן "הקסא": הקסאנול. יש לו קשר כפול אחד, יש לו אלכוהול בקצה, אז זה 'אול', לכן קוראים לזה סיס 3 הקסאנול. ברגע שהבנתם את זה, אתם ממש יכולים להרשים אנשים במסיבות.
This smells of cut grass. Now, this is the skeleton of the molecule. If you dress it up with atoms, hydrogen atoms -- that’s what it looks like when you have it on your computer -- but actually it’s sort of more like this, in the sense that the atoms have a certain sphere that you cannot penetrate. They repel.
ריחות דשא קצוץ. וזה השלד של המולקולה. אם מלבישים אותו באטומים, אטומי מימן, כך זה נראה כשזה על המחשב שלכם, אבל למעשה זה נראה יותר ככה, כי האטומים הם מעין כדורים שלא ניתן לחדור -- הם דוחים.
OK, now. Why does this thing smell of cut grass, OK? Why doesn’t it smell of potatoes or violets? Well, there are really two theories. But the first theory is: it must be the shape. And that’s a perfectly reasonable theory in the sense that almost everything else in biology works by shape. Enzymes that chew things up, antibodies, it’s all, you know, the fit between a protein and whatever it is grabbing, in this case a smell. And I will try and explain to you what’s wrong with this notion.
אוקיי. למה זה מריח כמו דשא קצוץ? למה אין לזה ריח של תפוחי אדמה, או סיגליות? ובכן, יש למעשה שתי תיאוריות. אבל התיאוריה הראשונה היא: זו חייבת להיות הצורה. וזו תיאוריה מושלמת מבחינת זה שכמעט כל שאר הדברים בביולוגיה עובדים לפי צורה. אנזימים שלועסים דברים, נוגדנים, זה הכל, אתם יודעים, ההתאמה בין חלבון ומה שהוא תופס, במקרה זה - ריח. ואנסה להסביר לכם מה הבעייה בתפיסה הזו.
And the other theory is that we smell molecular vibrations. Now, this is a totally insane idea. And when I first came across it in the early '90s, I thought my predecessor, Malcolm Dyson and Bob Wright, had really taken leave of their senses, and I’ll explain to you why this was the case. However, I came to realize gradually that they may be right -- and I have to convince all my colleagues that this is so, but I’m working on it.
והתיאוריה השנייה היא שאנחנו מריחות תנודות מולקולריות. זה רעיון משוגע לגמרי. כשנתקלתי בו לראשונה בשנות ה 90 המוקדמות, חשבתי שקודמי מלקולם דייסון ובוב רייט ירדו מהפסים לגמרי, ואסביר לכם למה. בכל מקרה, בהדרגה הבנתי שאולי הם צודקים -- ועלי לשכנע את כל העמיתים שלי שזה כך, ואני עובד על זה.
Here’s how shape works in normal receptors. You have a molecule coming in, it gets into the protein, which is schematic here, and it causes this thing to switch, to turn, to move in some way by binding in certain parts. And the attraction, the forces, between the molecule and the protein cause the motion. This is a shape-based idea.
כך עובדת צורה בקולטנים נורמליים. יש מולקולה שנכנסת, מגיעה לתוך החלבון, שמתואר כאן סכמטית, וזה גורם לדבר הזה להסתובב, לנוע בדרך כלשהי על ידי היקשרות בחלקים מסויימים. והמשיכה, הכוחות, בין המולקולה והחלבון יוצרים את התנועה. זהו רעיון מבוסס-צורה.
Now, what’s wrong with shape is summarized in this slide. The way --I expect everybody to memorize these compounds. This is one page of work from a chemist’s workbook, OK? Working for a fragrance company. He’s making 45 molecules, and he’s looking for a sandalwood, something that smells of sandalwood. Because there’s a lot of money in sandalwoods. And of these 45 molecules, only 4629 actually smells of sandalwood. And he puts an exclamation mark, OK? This is an awful lot of work. This actually is roughly, in man-years of work, 200,000 dollars roughly, if you keep them on the low salaries with no benefits. So this is a profoundly inefficient process. And my definition of a theory is, it’s not just something that you teach people; it’s labor saving. A theory is something that enables you to do less work. I love the idea of doing less work. So let me explain to you why -- a very simple fact that tells you why this shape theory really does not work very well.
עכשיו, הטעות בתיאוריית הצורה מסוכמת בשקופית הזו. הדרך -- אני מצפה מכולם לזכור את המרכיבים האלה. זהו עמוד אחד מתוך ספר עבודה של כימאי, בסדר? כימאי שעובד עבור חברת בשמים. הוא יוצר 45 מולקולות, והוא מחפש אלגום, משהו שמריח כמו אלגום. ויש המון כסף באלגומים. ומתוך ה 45, רק [מולקולה מס'] 4629 למעשה מריחה כמו אלגום. אז הוא שם סימן קריאה, בסדר? זה המון עבודה. זה למעשה, באומדן גס, בשנות עבודה, בערך 200,000 דולר, אם משאירים אותם עם משכורות נמוכות וללא זכויות סוציאליות. אז זה תהליך מאד לא יעיל. וההגדרה שלי לתיאוריה היא, זה לא רק משהו שמלמדים אנשים; זה חוסך עבודה. תיאוריה היא משהו שמאפשר לכם לעבוד פחות. אני מת על הרעיון של לעבוד פחות. אז תנו לי להסביר לכם למה -- עובדה פשוטה שאומרת לכם למה תיאוריית הצורה לא ממש עובדת טוב.
This is cis-3-hexene-1-ol. It smells of cut grass. This is cis-3-hexene-1-thiol, and this smells of rotten eggs, OK? Now, you will have noticed that vodka never smells of rotten eggs. If it does, you put the glass down, you go to a different bar. This is -- in other words, we never get the O-H -- we never mistake it for an S-H, OK? Like, at no concentration, even pure, you know, if you smelt pure ethanol, it doesn’t smell of rotten eggs. Conversely, there is no concentration at which the sulfur compound will smell like vodka. It’s very hard to explain this by molecular recognition. Now, I showed this to a physicist friend of mine who has a profound distaste for biology, and he says, "That’s easy! The things are a different color!" (Laughter)
זה סיס 3 הקסאנול. הוא מריח כמו דשא קצוץ. זה סיס 3 הקסאנתיול, והוא מריח כמו ביצים מסריחות, בסדר? עכשיו, בטח שמתם לב שוודקה לעולם לא מריחה כמו ביצים מסריחות. אם כן, אתם מניחים את הכוס, והולכים לבר אחר. זה -- במילים אחרות, אנחנו לא נחשוב שה O-H [חמצן-מימן]-- לעולם לא נבלבל בינו לבין S-H [גפרית-מימן], בסדר? זאת אומרת, באף ריכוז [של וודקה], אפילו טהור, אם מריחים אתנול טהור, אין לו ריח של ביצים מסריחות. וההיפך, אין ריכוז שבו המרכיב הגופרתי יריח כמו וודקה. מאד קשה להסביר את זה ע"י זיהוי מולקולות. עכשיו, הראיתי את זה לחבר פיזיקאי שמאד לא אוהב ביולוגיה והוא אמר "זה קל! הדברים האלה בצבע שונה!" (צחוק)
We have to go a little beyond that. Now let me explain why vibrational theory has some sort of interest in it. These molecules, as you saw in the beginning, the building blocks had springs connecting them to each other. In fact, molecules are able to vibrate at a set of frequencies which are very specific for each molecule and for the bonds connecting them.
אנחנו צריכים להתקדם קצת מעבר לזה. עכשיו אסביר למה תיאוריית התנודות מעוררת עניין. המולקולות האלה, כמו שראיתם בהתחלה, אבני הבניין מחוברות ביניהן ע"י קפיצים. למעשה, מולקולות יכולות לנוד בתדרים שונים שהם מאד ייחודיים עבור כל מולקולה והקשרים המחברים אותן.
So this is the sound of the O-H stretch, translated into the audible range. S-H, quite a different frequency. Now, this is kind of interesting, because it tells you that you should be looking for a particular fact, which is this: nothing in the world smells like rotten eggs except S-H, OK?
אז כך נשמע הצליל של O-H, בתרגום לטווח הנשמע. S-H - תדר שונה למדי. זה די מעניין, כי זה אומר לנו שעלינו לחפש עובדה מסויימת, שהיא: שום דבר בעולם לא מריח כמו ביצים סרוחות חוץ מ S-H, בסדר?
Now, Fact B: nothing in the world has that frequency except S-H. If you look on this, imagine a piano keyboard. The S-H stretch is in the middle of a part of the keyboard that has been, so to speak, damaged, and there are no neighboring notes, nothing is close to it. You have a unique smell, a unique vibration.
עובדה שנייה: לשום דבר בעולם אין תדר כזה חוץ מל S-H. אם תסתכלו על זה, תארו לעצמכם מקלדת של פסנתר. קטע ה S-H הוא באמצע חלק של המקלדת שבואו נאמר, לצורך העניין, ניזוק, ואין תווים שכנים, שום דבר שקרוב אליו. יש לכם ריח ייחודי, תנודה ייחודית.
So I went searching when I started in this game to convince myself that there was any degree of plausibility to this whole crazy story. I went searching for a type of molecule, any molecule, that would have that vibration and that -- the obvious prediction was that it should absolutely smell of sulfur. If it didn’t, the whole idea was toast, and I might as well move on to other things.
אז הלכתי לחפש כשהתחלתי את המשחק הזה לשכנע את עצמי שיש שמץ של סבירות בכל הסיפור המשוגע הזה. הלכתי לחפש סוג מסויים של מולקולה, כל מולקולה שיש לה את התנודה הזו ו -- הציפייה המובנת מאליה היא שהיא תריח לחלוטין כמו גופרית. אם היא לא, כל הרעיון דפוק, ואני יכול לעבור לדברים אחרים.
Now, after searching high and low for several months, I discovered that there was a type of molecule called a Borane which has exactly the same vibration. Now the good news is, Boranes you can get hold of. The bad news is they’re rocket fuels. Most of them explode spontaneously in contact with air, and when you call up the companies, they only give you minimum ten tons, OK? (Laughter) So this was not what they call a laboratory-scale experiment, and they wouldn’t have liked it at my college.
אחרי שחיפשתי כמה חודשים בכל מקום, גיליתי יש סוג של מולקולה שנקרא בוראן שיש לה בדיוק אותה תנודה. והחדשות הטובות הן, שאפשר להשיג מולקולות בוראן. החדשות הרעות הן שהן דלק של רקטות. רובן מתפוצצות ישר במגע עם אוויר, וכשרוצים להזמין כאלה החברות מוכרות רק מינימום עשר טונות, בסדר? (צחוק) אז זה לא מה שקוראים ניסוי בסדר גודל של מעבדה, ובקולג' שלי לא היו אוהבים את זה.
However, I managed to get a hold of a Borane eventually, and here is the beast. And it really does have the same -- if you calculate, if you measure the vibrational frequencies, they are the same as S-H.
בכל מקרה, הצלחתי בסופו של דבר להשיג בוראן, והנה המפלצת. ויש לה באמת אותה -- אם מחשבים, אם מודדים את תדרי התנודות הם זהים לאלו של S-H.
Now, does it smell of sulfur? Well, if you go back in the literature, there’s a man who knew more about Boranes than anyone alive then or since, Alfred Stock, he synthesized all of them. And in an enormous 40-page paper in German he says, at one point -- my wife is German and she translated it for me -- and at one point he says, "ganz widerlich Geruch," an "absolutely repulsive smell," which is good. Reminiscent of hydrogen sulfide. So this fact that Boranes smell of sulfur had been known since 1910, and utterly forgotten until 1997, 1998.
עכשיו, האם זה מריח כמו גופרית? אם בודקים אחורה בספרות יש אדם שידע על מולקולות בוראן יותר מכל אחד אחר שחי אז ועד היום, אלפרד סטוק, והוא סינתז את כולן. ובמאמר ענק בן 40 עמוד בגרמנית הוא אומר בשלב מסויים -- אשתי היא גרמנייה והיא תרגמה את זה בשבילי -- בשלב מסויים הוא אומר "ganz widerlich Geruch", "ריח דוחה לגמרי", שזה טוב. "מזכיר מימן גופרתי". אז העובדה שמולקולות בוראן מריחות כמו גופרית היא עובדה שידועה מאז 1910, ושנשכחה לגמרי עד 1997-8.
Now, the slight fly in the ointment is this: that if we smell molecular vibrations, we must have a spectroscope in our nose. Now, this is a spectroscope, OK, on my laboratory bench. And it’s fair to say that if you look up somebody’s nose, you’re unlikely to see anything resembling this. And this is the main objection to the theory.
עכשיו, הקוץ באליה הוא זה: אם אנחנו מריחים תנודות מולקולריות, חייב להיות לנו ספקטרוסקופ באף. זהו ספקטרוסקופ, על שולחן המעבדה שלי. והגיוני לומר שאם תסתכלו באף של מישהו כנראה שלא תראו משהו דומה לזה. וזו ההתנגדות העיקרית לתיאוריה.
OK, great, we smell vibrations. How? All right? Now when people ask this kind of question, they neglect something, which is that physicists are really clever, unlike biologists. (Laughter) This is a joke. I’m a biologist, OK? So it’s a joke against myself.
בסדר, מעולה, אנחנו מריחים תנודות. איך? כשאנשים שואלים שאלות כאלה, הם שוכחים משהו. וזה שפיזיקאים הם פיקחים מאד, שלא כמו ביולוגים. (צחוק) זו בדיחה, אני ביולוג, כן? אז זו בדיחה על עצמי.
Bob Jacklovich and John Lamb at Ford Motor Company, in the days when Ford Motor was spending vast amounts of money on fundamental research, discovered a way to build a spectroscope that was intrinsically nano-scale. In other words, no mirrors, no lasers, no prisms, no nonsense, just a tiny device, and he built this device. And this device uses electron tunneling. Now, I could do the dance of electron tunneling, but I’ve done a video instead, which is much more interesting. Here’s how it works.
בוב ג'קלוביץ' וג'ון לאמב בחברת המכוניות פורד, בימים שפורד הוציא כמויות עצומות של כסף על מחקר בסיסי, גילו דרך לבנות ספקטרוסקופ שהיה למעשה בסדר גודל זעיר ביותר. במלים אחרות, ללא מראות, ללא לייזרים, ללא מנסרות, בלי שטויות, רק מכשיר זעיר, והם בנו אותו. המכשיר הזה משתמש במנהרת אלקטרונים. אני יכול להראות לכם את ריקוד מנהרת האלקטרונים, אבל במקום זה עשיתי סרטון, שהוא יותר מעניין. ככה זה עובד.
Electrons are fuzzy creatures, and they can jump across gaps, but only at equal energy. If the energy differs, they can’t jump. Unlike us, they won’t fall off the cliff. OK. Now. If something absorbs the energy, the electron can travel. So here you have a system, you have something -- and there’s plenty of that stuff in biology -- some substance giving an electron, and the electron tries to jump, and only when a molecule comes along that has the right vibration does the reaction happen, OK? This is the basis for the device that these two guys at Ford built.
אלקטרונים הם יצורים תזזיתיים, והם יכולים לקפוץ מעל רווחים, אבל רק כשהאנרגיה [בכל צד] זהה. אם יש הבדל, הם לא יכולים לקפוץ. שלא כמונו, הם לא ייפלו מהצוק. עכשיו, אם משהו סופג את האנרגיה, האלקטרון יכול לנוע. אז יש לכם כאן מערכת, יש לכם משהו -- ויש הרבה דברים כאלה בביולוגיה -- חומר כלשהו נותן אלקטרון, שמנסה לקפוץ, ורק כשמולקולה עם התנודה המתאימה מתקרבת התגובה מתרחשת, בסדר? זה הבסיס למתקן ששני החבר'ה בפורד בנו.
And every single part of this mechanism is actually plausible in biology. In other words, I’ve taken off-the-shelf components, and I’ve made a spectroscope. What’s nice about this idea, if you have a philosophical bent of mind, is that then it tells you that the nose, the ear and the eye are all vibrational senses. Of course, it doesn’t matter, because it could also be that they’re not. But it has a certain -- (Laughter) -- it has a certain ring to it which is attractive to people who read too much 19th-century German literature.
וכל חלק שהוא מהמנגנון הזה מתקבל על הדעת בביולוגיה. במילים אחרות, לקחתי רכיבים שהם מוצרי מדף, ובניתי ספקטרוסקופ. מה שנחמד ברעיון הזה, אם יש לכם נטייה להתפלסף, הוא שאז הוא אומר לך שהאף, האוזן והעין הם כולם חושים תנודתיים. כמובן שזה לא משנה, כי גם יכול להיות שהם לא. אבל יש לזה -- (צחוק) -- יש לזה צלצול מסויים שנמשכים אליו אנשים שקראו יותר מדי ספרות גרמנית מהמאה ה 19.
And then a magnificent thing happened: I left academia and joined the real world of business, and a company was created around my ideas to make new molecules using my method, along the lines of, let’s put someone else’s money where your mouth is. And one of the first things that happened was we started going around to fragrance companies asking for what they needed, because, of course, if you could calculate smell, you don’t need chemists. You need a computer, a Mac will do it, if you know how to program the thing right, OK? So you can try a thousand molecules, you can try ten thousand molecules in a weekend, and then you only tell the chemists to make the right one. And so that’s a direct path to making new odorants.
ואז קרה דבר מדהים: עזבתי את האקדמיה והצטרפתי לעולם האמיתי של העסקים, והוקמה חברה על בסיס הרעיונות שלי ליצור מולקולות חדשות באמצעות השיטה שלי, משהו בסגנון 'הכי טוב להשקיע כסף של אחרים'. ואחד הדברים הראשונים שקרה, התחלנו ללכת לחברות בושם לשאול מה הם צריכים, כי, כמובן, אם אפשר היה לחשב ריח לא היה צורך בכימאים. צריך מחשב, Mac יכול להספיק, אם רק יודעים לתכנת אותו נכון, בסדר? אז אפשר לנסות אלף מולקולות, אפשר לנסות עשרת אלפים מולקולות במהלך סוף שבוע, ואז אומרים לכימאים לייצר את זו שמתאימה. וזו דרך ישירה ליצירת ריחנים חדשים.
And one of the first things that happened was we went to see some perfumers in France -- and here’s where I do my Charles Fleischer impression -- and one of them says, "You cannot make a coumarin." He says to me, "I bet you cannot make a coumarin."
ואחד הדברים הראשונים שקרה הלכנו לראות יצרני בושם בצרפת -- וכאן אני עושה את חיקוי ה-צ'רלס פליישר שלי -- ואחד מהם אומר, "אתם לא יכולים לעשות קומארין," הוא אמר לי. "מתערב איתך שאתה לא יכול לעשות קומארין."
Now, coumarin is a very common thing, a material, in fragrance which is derived from a bean that comes from South America. And it is the classic synthetic aroma chemical, OK? It’s the molecule that has made men’s fragrances smell the way they do since 1881, to be exact.
עכשיו, קומארין הוא דבר מאד נפוץ, חומר בבושם שמופק מפוֹל שבא מדרום אמריקה. והוא חומר הארומה הסינתטי הקלאסי, בסדר? זו המולקולה שבגללה בשמים לגברים מריחים כמו שהם מאז 1881, אם נדייק.
And the problem is it’s a carcinogen. So nobody likes particularly to -- you know, aftershave with carcinogens. (Laughter) There are some reckless people, but it’s not worth it, OK?
והבעייה היא, שזה קרצינוגן. אז אף אחד לא אוהב במיוחד -- מן הסתם, אפטרשייב מסרטן. (צחוק) יש אנשים פזיזים, אבל זה לא מצדיק, בסדר?
So they asked us to make a new coumarin. And so we started doing calculations. And the first thing you do is you calculate the vibrational spectrum of coumarin, and you smooth it out, so that you have a nice picture of what the sort of chord, so to speak, of coumarin is. And then you start cranking the computer to find other molecules, related or unrelated, that have the same vibrations.
אז הם ביקשו מאתנו ליצור קומארין חדש. אז התחלנו לעשות חישובים. והדבר הראשון שעושים הוא לחשב את מרווח התנודות של קומארין, ולשטח את זה כך שיש תמונה טובה של מעין אקורד, לצורך העניין, של קומארין. ואז מתחילים להעביד את המחשב למצוא מולקולות אחרות, דומות או לא דומות, שיש להן אותן תנודות.
And we actually, in this case, I’m sorry to say, it happened -- it was serendipitous. Because I got a phone call from our chief chemist and he said, look, I’ve just found this such a beautiful reaction, that even if this compound doesn’t smell of coumarin, I want to do it, it’s just such a nifty, one step -- I mean, chemists have weird minds -- one step, 90 percent yield, you know, and you get this lovely crystalline compound. Let us try it.
ולמעשה, במקרה זה, אני חייב להודות, זה קרה -- אבל זה התגלה במקרה. כי קיבלתי טלפון מהכימאי הראשי שלנו והוא אמר, תראה, הרגע מצאתי תגובה כזו יפהפיה, שאפילו אם החומר לא מריח כמו קומארין, אני רוצה לעשות את זה, הוא פשוט מגניב. שלב אחד -- אני מתכוון, לכימאים יש מוחות מוזרים -- שלב אחד, 90 אחוז תפוקה, ואתם מקבלים חומר גבישי ונחמד. בואו ננסה את זה.
And I said, first of all, let me do the calculation on that compound, bottom right, which is related to coumarin, but has an extra pentagon inserted into the molecule. Calculate the vibrations, the purple spectrum is that new fellow, the white one is the old one. And the prediction is it should smell of coumarin. They made it ... and it smelled exactly like coumarin. And this is our new baby, called tonkene. You see, when you’re a scientist, you’re always selling ideas. And people are very resistant to ideas, and rightly so. Why should new ideas be accepted? But when you put a little 10-gram vial on the table in front of perfumers and it smells like coumarin, and it isn’t coumarin, and you’ve found it in three weeks, this focuses everybody’s mind wonderfully. (Laughter) (Applause)
ואמרתי, קודם כל תנו לי לעשות חישוב על החומר הזה, ימין למטה, שדומה לקומארין, רק שיש לו מחומש נוסף במולקולה. לחשב את התנודות, הקטע הסגול הוא הבחור החדש, הלבן, הוא הישן. והציפייה היא, שזה יריח כמו קומארין. הם ייצרו את זה... וזה הריח בדיוק כמו קומארין. וזה הבייבי החדש שלנו, שנקרא טונקין. אתם מבינים, כשאתם מדענים, אתם תמיד מוכרים רעיונות. ואנשים מאד מתנגדים לרעיונות, ובצדק: למה שנקבל רעיונות חדשים? אבל כששמים צנצנת קטנה של 10 גרם מול יצרני בושם וזה מריח כמו קומארין, וזה לא קומארין, ומצאתם את זה בשלושה שבועות, זה תופס יפה מאד את תשומת הלב של כולם. (צחוק) (מחיאות כפיים)
And people often ask me, is your theory accepted? And I said, well, by whom? I mean most, you know -- there’s three attitudes: You’re right, and I don’t know why, which is the most rational one at this point. You’re right, and I don’t care how you do it, in a sense; you bring me the molecules, you know. And: You’re completely wrong, and I’m sure you’re completely wrong.
ואנשים שואלים אותי הרבה, האם התיאוריה שלך התקבלה? ואני עונה, על ידי מי? זאת אומרת -- יש שלוש גישות: אתה צודק ואין לי מושג למה, שזה הכי רציונאלי בנקודה זו. אתה צודק, ולא ממש אכפת לי איך עשית את זה; אתה מביא לי את המולקולות. ו- אתה טועה לגמרי, ואני בטוח שאתה טועה לגמרי.
OK? Now, we’re dealing with people who only want results, and this is the commercial world. And they tell us that even if we do it by astrology, they’re happy. But we’re not actually doing it by astrology. But for the last three years, I’ve had what I consider to be the best job in the entire universe, which is to put my hobby -- which is, you know, fragrance and all the magnificent things -- plus a little bit of biophysics, a small amount of self-taught chemistry at the service of something that actually works.
בסדר? עכשיו, אלו אנשים שרוצים רק תוצאות, וזה העולם המסחרי. ומבחינתם גם אם עשינו את זה עם אסטרולוגיה, הם שמחים. אבל אנחנו לא באמת עושים את זה עם אסטרולוגיה. אבל בשלוש השנים האחרונות, היה לי מה שאני מגדיר הג'וב הכי טוב ביקום כולו, שזה להשתמש בתחביב שלי -- שהוא, כאמור, ריח וכל הדברים המגניבים -- בתוספת קצת ביופיזיקה, קצת כימיה בלימוד עצמי לטובת משהו שממש עובד.
Thank you very much. (Applause)
תודה רבה לכם. (מחיאות כפיים)