Ароматът, който ще помиришете, вече никога няма да може да помиришете по този начин. Това е един аромат, наречен "Отвъд рая", който може да откриете във всеки магазин в страната. Само че тук е бил разделен на части от Есте Лодер и от парфюмера, който го е създал, Калис Бекер и съм им крайно благодарен за това. Бил е разделен на последователни части и акорд.
The fragrance that you will smell, you will never be able to smell this way again. It’s a fragrance called Beyond Paradise, which you can find in any store in the nation. Except here it’s been split up in parts by Estée Lauder and by the perfumer who did it, Calice Becker, and I'm most grateful to them for this. And it’s been split up in successive bits and a chord.
Така че онова, което усещате сега, е връхната нотка. А после ще дойде онова, което наричат сърцето - сочната сърцевинна нотка. Ще ви я покажа. Връхната нотка "Идън" е наречена по името на проекта "Идън" в Обединеното кралство.
So what you’re smelling now is the top note. And then will come what they call the heart, the lush heart note. I will show it to you. The Eden top note is named after the Eden Project in the U.K.
Сочната сърцевинна нотка, нотката Melaleuca bark... която изобщо не съдържа Melaleuca bark, защото тя е абсолютно забранена.
The lush heart note, Melaleuca bark note -- which does not contain any Melaleuca bark, because it’s totally forbidden.
А след това, завършеният аромат. Онова, което усещате сега, е комбинация от... Попитах колко молекули има там вътре, и никой не ми каза. Затова го прекарах през един ГХ, газов хроматограф, който имам в кабинета си, и се оказа около 400. Така че онова, което миришете, са няколкостотин молекули, които се носят през въздуха и ви удрят в носа.
And after that, the complete fragrance. Now what you are smelling is a combination of -- I asked how many molecules there were in there, and nobody would tell me. So I put it through a G.C., a Gas Chromatograph that I have in my office, and it’s about 400. So what you’re smelling is several hundred molecules floating through the air, hitting your nose.
Не оставайте с впечатлението, че това е много субективно. Усещате до голяма степен една и съща миризма, нали така? Обонянието има репутация, че е някак различно за всеки човек. Всъщност, това не е вярно. И парфюмерията ви показва, че това не може да е истина, защото ако беше, това не би било изкуство, нали?
And do not get the impression that this is very subjective. You are all smelling pretty much the same thing, OK? Smell has this reputation of being somewhat different for each person. It’s not really true. And perfumery shows you that can’t be true, because if it were like that it wouldn’t be an art, OK?
Сега, докато миризмата се носи над вас, нека ви разкажа историята на една идея. Всичко, което помирисвате тук вътре, е съставено от атоми, идващи от онова, което наричам Горен Ист Сайд на периодичната таблица... приятен, безопасен квартал. (Смях) Човек наистина не иска да го напуска, ако иска да прави кариера в парфюмерията. Някои хора през 20-те години на ХХ век са се опитвали да добавят неща от лошите части, и всъщност не се е получило.
Now, while the smell wafts over you, let me tell you the history of an idea. Everything that you’re smelling in here is made up of atoms that come from what I call the Upper East Side of the periodic table -- a nice, safe neighborhood. (Laughter) You really don’t want to leave it if you want to have a career in perfumery. Some people have tried in the 1920s to add things from the bad parts, and it didn’t really work.
Това са петте атома, от които е съставено почти всичко, което ще помиришете в реалния живот - от кафе до аромат. Връхната нотка, която помирисахте в самото начало, зелената окосена трева, както я наричаме в парфюмерията... странни термини... а това би било наречено зелена нотка, защото мирише на нещо зелено, като окосена трева.
These are the five atoms from which just about everything that you’re going to smell in real life, from coffee to fragrance, are made of. The top note that you smelled at the very beginning, the cut-grass green, what we call in perfumery -- they’re weird terms -- and this would be called a green note, because it smells of something green, like cut grass.
Това е Cis 3 хексанол. А аз трябваше да уча химия в движение през последните три години. Едно много скъпо гимназиално химическо образование. Това има шест въглеродни атоми, оттам "хекса": хексанол. Има една двойна връзка, има алкохол накрая и това е "всичко", затова го наричат Cis 3 хексанол. Щом веднъж схванеш това, може наистина да впечатляваш хората по партитата.
This is cis-3-hexene-1-ol. And I had to learn chemistry on the fly in the last three years. A very expensive high school chemistry education. This has six carbon atoms, so "hexa," hexene-1-ol. It has one double bond, it has an alcohol on the end, so it’s "ol," and that’s why they call it cis-3-hexene-1-ol. Once you figure this out, you can really impress people at parties.
Това мирише на окосена трева. А това е скелетът на молекулата. Ако я облечеш с атоми, водородни атоми, ето как изглежда, като го имаш на компютъра си, но всъщност повече прилича на това, в смисъл, че атомите имат определена сфера, в която не може да се проникне - те отблъскват.
This smells of cut grass. Now, this is the skeleton of the molecule. If you dress it up with atoms, hydrogen atoms -- that’s what it looks like when you have it on your computer -- but actually it’s sort of more like this, in the sense that the atoms have a certain sphere that you cannot penetrate. They repel.
Е, добре. Защо това нещо мирише на окосена трева? Защо не мирише на картофи, или теменужки? Е, всъщност има две теории. Но първата теория е: трябва да е от формата. И това е идеална теория, в смисъл, че почти всичко в биологията действа по форма. Ензими, които сдъвкват нещата, антитела, всичко е, разбирате ли, съвпадът между протеин и онова, което той сграбчва, в този случай миризма. Ще се опитам да ви обясня какъв е проблемът с тази представа.
OK, now. Why does this thing smell of cut grass, OK? Why doesn’t it smell of potatoes or violets? Well, there are really two theories. But the first theory is: it must be the shape. And that’s a perfectly reasonable theory in the sense that almost everything else in biology works by shape. Enzymes that chew things up, antibodies, it’s all, you know, the fit between a protein and whatever it is grabbing, in this case a smell. And I will try and explain to you what’s wrong with this notion.
А другата теория е, че усещаме мириса на молекулни вибрации. Това е напълно луда идея. Когато за пръв път се натъкнах на нея в началото на 90-те, мислех, че предшественикът ми, Майкъл Дайсън и Боб Райт наистина са откачили, и ще ви обясня защо случаят беше такъв. Но постепенно осъзнах, че те може би са прави... и трябва да убедя всичките си колеги, че това е така, но работя по въпроса.
And the other theory is that we smell molecular vibrations. Now, this is a totally insane idea. And when I first came across it in the early '90s, I thought my predecessor, Malcolm Dyson and Bob Wright, had really taken leave of their senses, and I’ll explain to you why this was the case. However, I came to realize gradually that they may be right -- and I have to convince all my colleagues that this is so, but I’m working on it.
Ето как действа формата при нормални рецептори. Една молекула влиза в протеина, който е схематичен тук и кара това нещо да превключи, да се обърне, да се премести по някакъв начин, като се свързва на определени части. А привличането, силите между молекулата и протеина причиняват движението. Това е идея, основана върху формата.
Here’s how shape works in normal receptors. You have a molecule coming in, it gets into the protein, which is schematic here, and it causes this thing to switch, to turn, to move in some way by binding in certain parts. And the attraction, the forces, between the molecule and the protein cause the motion. This is a shape-based idea.
Проблемът с формата е обобщен на този кадър. Начинът... очаквам всички да запомнят тези съединения. Това е една работна страница от бележник на химик, нали така? Работещ за фирма за аромати. Той прави 45 молекули и търси сандалово дърво, нещо, което мирише на сандалово дърво. Защото има много пари в сандаловото дърво. А от тези 45 молекули, само 4629 всъщност мирише на сандалово дърво И той слага удивителен знак, нали? Това е ужасно много работа. Това всъщност е грубо, в човекогодини работа, приблизително 200 000 долара, ако ги държите на ниски заплати без премии. Така че това е дълбоко неефективен процес. а моята дефиниция за теория е, че тя не е просто нещо, на което учиш хората; тя пести работа. Една теория е нещо, което ти дава възможност да вършиш по-малко работа. Любима ми е идеята да се върши по-малко работа. И така, нека ви обясня защо... един много прост факт, който ви казва защо тази теория за формата всъщност не работи много добре.
Now, what’s wrong with shape is summarized in this slide. The way --I expect everybody to memorize these compounds. This is one page of work from a chemist’s workbook, OK? Working for a fragrance company. He’s making 45 molecules, and he’s looking for a sandalwood, something that smells of sandalwood. Because there’s a lot of money in sandalwoods. And of these 45 molecules, only 4629 actually smells of sandalwood. And he puts an exclamation mark, OK? This is an awful lot of work. This actually is roughly, in man-years of work, 200,000 dollars roughly, if you keep them on the low salaries with no benefits. So this is a profoundly inefficient process. And my definition of a theory is, it’s not just something that you teach people; it’s labor saving. A theory is something that enables you to do less work. I love the idea of doing less work. So let me explain to you why -- a very simple fact that tells you why this shape theory really does not work very well.
Това е Cis 3 хексанол. Мирише на окосена трева. Това е Cis 3 хексанетиол и мирише на развалени яйца, нали? Сигурно сте забелязали, че водката никога не мирише на развалени яйца. Ако е така, оставяш чашата и отиваш в друг бар. Това е... с други думи, никога не вземаме О-Н... никога не го бъркаме със S-H, нали? При никаква концентрация, дори чист, разбирате ли, ако помиришете чист етанол, той не мирише на развалени яйца. И обратно, няма концентрация, при която сярното съединение да мирише на водка. Много трудно е да се обясни това чрез молекулно разпознаване. Показах това на един мой приятел-физик, който храни дълбоко отвращение към биологията, и той каза: "Това е лесно! Тия неща са с различен цвят!" (Смях)
This is cis-3-hexene-1-ol. It smells of cut grass. This is cis-3-hexene-1-thiol, and this smells of rotten eggs, OK? Now, you will have noticed that vodka never smells of rotten eggs. If it does, you put the glass down, you go to a different bar. This is -- in other words, we never get the O-H -- we never mistake it for an S-H, OK? Like, at no concentration, even pure, you know, if you smelt pure ethanol, it doesn’t smell of rotten eggs. Conversely, there is no concentration at which the sulfur compound will smell like vodka. It’s very hard to explain this by molecular recognition. Now, I showed this to a physicist friend of mine who has a profound distaste for biology, and he says, "That’s easy! The things are a different color!" (Laughter)
Трябва да стигнем малко отвъд това. Нека сега да обясня защо вибрационната теория представлява известен интерес. Тези молекули, както видяхте в началото, строителните блокове имат пружини, които ги свързват един с друг. Всъщност, молекулите са в състояние да вибрират на набор честоти, които са много специфични за всяка молекула и за връзките, които ги свързват.
We have to go a little beyond that. Now let me explain why vibrational theory has some sort of interest in it. These molecules, as you saw in the beginning, the building blocks had springs connecting them to each other. In fact, molecules are able to vibrate at a set of frequencies which are very specific for each molecule and for the bonds connecting them.
И така, това е звукът на обхвата О-Н, преведен в чуваемия обсег. S-H - доста различна честота. Това е някак интересно, защото ти казва, че трябва да търсиш определен факт, а именно: нищо на света не мирише на развалени яйца, освен S-H, нали?
So this is the sound of the O-H stretch, translated into the audible range. S-H, quite a different frequency. Now, this is kind of interesting, because it tells you that you should be looking for a particular fact, which is this: nothing in the world smells like rotten eggs except S-H, OK?
А сега, факт Б: Нищо на света няма тази честота, освен S-H. Ако се вгледате в това, представете си клавиатура на пиано. Обхватът S-H е в средата на една част от клавиатурата, която е била, така да се каже повредена, и няма съседни ноти, нищо не е близо до него. Имате една уникална миризма, една уникална вибрация.
Now, Fact B: nothing in the world has that frequency except S-H. If you look on this, imagine a piano keyboard. The S-H stretch is in the middle of a part of the keyboard that has been, so to speak, damaged, and there are no neighboring notes, nothing is close to it. You have a unique smell, a unique vibration.
И така, като се захванах с тази игра, тръгнах да търся, за да се убедя, че има каквато и да е степен на приемливост в цялата тази луда история. Тръгнах да търся тип молекула, каквато и да е молекула, която би имала тази вибрация и онази... очевидното предричане беше, че тя би трябвало със сигурност да мирише на сяра. Ако не беше така, цялата идея беше боклук и спокойно можеше да премина към други неща.
So I went searching when I started in this game to convince myself that there was any degree of plausibility to this whole crazy story. I went searching for a type of molecule, any molecule, that would have that vibration and that -- the obvious prediction was that it should absolutely smell of sulfur. If it didn’t, the whole idea was toast, and I might as well move on to other things.
След като търсих под път и над път няколко месеца, открих, че има един тип молекула, наречена боран, която има точно същата вибрация. Добрата новина е, че може да се добереш до борани. Лошата новина е, че те са ракетни горива. Повечето от тях експлодират спонтанно при контакт с въздух, а когато се обадиш на компании, ти дават минимум десет тона! (Смях) Така че не беше онова, което наричат експеримент с лабораторен мащаб, и в моя колеж нямаше да им хареса.
Now, after searching high and low for several months, I discovered that there was a type of molecule called a Borane which has exactly the same vibration. Now the good news is, Boranes you can get hold of. The bad news is they’re rocket fuels. Most of them explode spontaneously in contact with air, and when you call up the companies, they only give you minimum ten tons, OK? (Laughter) So this was not what they call a laboratory-scale experiment, and they wouldn’t have liked it at my college.
Но в крайна сметка успях да се добера до боран - ето го този звяр. Той наистина прави същото - ако се изчисли, ако се измерят вибрационните честоти, те са същите като S-H.
However, I managed to get a hold of a Borane eventually, and here is the beast. And it really does have the same -- if you calculate, if you measure the vibrational frequencies, they are the same as S-H.
А мирише ли на сяра? Е, ако човек се върне назад в литературата, има един човек, който знаел повече за бораните, отколкото който и да е жив човек тогава или по-късно, Алфред Сток, той ги синтезирал всичките. И в един огромен 40-страничен труд на немски казва, в един момент... жена ми е германка и ми го преведе... в един момент той казва: "ganz widerlich Geruch," "абсолютно отблъскваща миризма", което е добре. Напомня за водороден сулфид. И така, фактът, че бораните миришат на сяра, е бил познат от 1910-та и напълно забравен до 1997-1998-а.
Now, does it smell of sulfur? Well, if you go back in the literature, there’s a man who knew more about Boranes than anyone alive then or since, Alfred Stock, he synthesized all of them. And in an enormous 40-page paper in German he says, at one point -- my wife is German and she translated it for me -- and at one point he says, "ganz widerlich Geruch," an "absolutely repulsive smell," which is good. Reminiscent of hydrogen sulfide. So this fact that Boranes smell of sulfur had been known since 1910, and utterly forgotten until 1997, 1998.
Малката капка катран в меда е следната: че, ако миришем молекулните вибрации, трябва да имаме спектроскоп в носа си. Това е спектроскоп, нали, на пейката в моята лаборатория. И е честно да се каже, че ако погледнеш в нечий нос, не е вероятно да видиш нищо подобно на това. И това е основното възражение към теорията.
Now, the slight fly in the ointment is this: that if we smell molecular vibrations, we must have a spectroscope in our nose. Now, this is a spectroscope, OK, on my laboratory bench. And it’s fair to say that if you look up somebody’s nose, you’re unlikely to see anything resembling this. And this is the main objection to the theory.
Добре, страхотно, миришем вибрации. А как? Нали? Когато хората задават такъв тип въпрос, пренебрегват нещо, а именно, че физиците са наистина умни, за разлика от биолозите. (Смях) Това е шега. Аз съм биолог, нали? Така че това е шега срещу самия мен.
OK, great, we smell vibrations. How? All right? Now when people ask this kind of question, they neglect something, which is that physicists are really clever, unlike biologists. (Laughter) This is a joke. I’m a biologist, OK? So it’s a joke against myself.
Боб Джаклович и Джон Ламб в компанията "Форд Мотър", в дните, когато Форд харчел огромни суми пари за фундаментални проучвания, открил начин да изгради спектроскоп с присъщ наномащаб. С други думи, никакви огледала, никакви лазери, никакви призми, никакви глупости, само едно мъничко устройство - ние изградихме това устройство. И това устройство използва електронно тунелиране. Бих могъл да покажа танца на електронното тунелиране, но вместо това съм направил едно видео, което е много по-интересно. Ето как действа.
Bob Jacklovich and John Lamb at Ford Motor Company, in the days when Ford Motor was spending vast amounts of money on fundamental research, discovered a way to build a spectroscope that was intrinsically nano-scale. In other words, no mirrors, no lasers, no prisms, no nonsense, just a tiny device, and he built this device. And this device uses electron tunneling. Now, I could do the dance of electron tunneling, but I’ve done a video instead, which is much more interesting. Here’s how it works.
Електроните са мъхести създания и могат да прескачат процепи, но само с еднаква енергия. Ако енергията се различава, не могат да скочат. За разлика от нас, те няма да паднат от зъбера. Така. Сега. Ако нещо поглъща енергията, електронът може да пътува. И така, тук има система, има нещо... а в биологията има много такива неща... някаква субстанция, излъчваща електрон, и електронът се опитва да скочи - едва когато се приближи молекула, която има правилната вибрация, реакцията се случва, нали? Това е основата за устройството, изградено от тези две момчета във "Форд".
Electrons are fuzzy creatures, and they can jump across gaps, but only at equal energy. If the energy differs, they can’t jump. Unlike us, they won’t fall off the cliff. OK. Now. If something absorbs the energy, the electron can travel. So here you have a system, you have something -- and there’s plenty of that stuff in biology -- some substance giving an electron, and the electron tries to jump, and only when a molecule comes along that has the right vibration does the reaction happen, OK? This is the basis for the device that these two guys at Ford built.
Всяка една част от този механизъм всъщност е приемлива в биологията. С други думи, взел съм свободно достъпни компоненти и съм направил спектроскоп. Хубавото в тази идея, ако имаш философски склонности на ума, е, че после ти казва, че носът, ухото и окото - всички те са вибрационни сетива. Разбира се, няма значение, защото би могло също и да не са. Но това има някакво... (Смях) ...има едно звучене, привлекателно за хората, които четат твърде много германска литература от XIX век.
And every single part of this mechanism is actually plausible in biology. In other words, I’ve taken off-the-shelf components, and I’ve made a spectroscope. What’s nice about this idea, if you have a philosophical bent of mind, is that then it tells you that the nose, the ear and the eye are all vibrational senses. Of course, it doesn’t matter, because it could also be that they’re not. But it has a certain -- (Laughter) -- it has a certain ring to it which is attractive to people who read too much 19th-century German literature.
И тогава се случи нещо великолепно: напуснах академичните среди и се присъединих към реалния свят на бизнеса и около моите идеи беше създадена една компания за правене на нови молекули чрез моя метод, на принципа - да поставиш нечии други пари там, където е устата ти. Едно от първите неща, които се случиха, беше, че започнахме да обикаляме компаниите за аромати и да питаме какво им е нужно, защото, разбира се, ако можеше да се калкулира миризмата, не ти трябват химици. Трябва ти компютър, един Мак ще свърши работа, ако знаеш как да го програмираш правилно, нали? И така може да опиташ хиляда молекули, може да опиташ десет хиляди молекули за един уикенд, а после само казваш на химиците да направят правилната. И така, това е пряк път към правене на нови благовония.
And then a magnificent thing happened: I left academia and joined the real world of business, and a company was created around my ideas to make new molecules using my method, along the lines of, let’s put someone else’s money where your mouth is. And one of the first things that happened was we started going around to fragrance companies asking for what they needed, because, of course, if you could calculate smell, you don’t need chemists. You need a computer, a Mac will do it, if you know how to program the thing right, OK? So you can try a thousand molecules, you can try ten thousand molecules in a weekend, and then you only tell the chemists to make the right one. And so that’s a direct path to making new odorants.
Едно от първите неща, които се случиха, беше, че отидохме да видим едни парфюмери във Франция... и ето къде правя впечатлението си Чарлз Флайшер... и един от тях казва: "Не можете да направите кумарин", казва ми той. "Бас държа, че не можете да направите кумарин."
And one of the first things that happened was we went to see some perfumers in France -- and here’s where I do my Charles Fleischer impression -- and one of them says, "You cannot make a coumarin." He says to me, "I bet you cannot make a coumarin."
Кумаринът е много обикновено нещо, един материал в ароматите, който се извлича от зърното на едно южноамериканско бобено растение. И е класическият синтетичен ароматен химикал, нали? Той е молекулата, което е придавала характерния мирис на мъжките аромати от 1881 г. насам, за да бъда точен.
Now, coumarin is a very common thing, a material, in fragrance which is derived from a bean that comes from South America. And it is the classic synthetic aroma chemical, OK? It’s the molecule that has made men’s fragrances smell the way they do since 1881, to be exact.
А проблемът е, че той е канцерогенен. Така че никой не обича особено да... нали разбирате, афтършейв с канцерогени. (Смях) Има някои безразсъдни хора, но не си струва, нали?
And the problem is it’s a carcinogen. So nobody likes particularly to -- you know, aftershave with carcinogens. (Laughter) There are some reckless people, but it’s not worth it, OK?
Затова ни помолиха да направим нов кумарин. И така, започнахме с изчисленията. Първото, което се прави, е да се изчисли вибрационният спектър на кумарина и да се заглади, така че да има хубава картина на това какво представлява този вид акорд, така да се каже, на кумарина. И тогава започваш да ръчкаш в компютъра, за да откриеш други молекули, свързани или несвързани, които имат същите вибрации.
So they asked us to make a new coumarin. And so we started doing calculations. And the first thing you do is you calculate the vibrational spectrum of coumarin, and you smooth it out, so that you have a nice picture of what the sort of chord, so to speak, of coumarin is. And then you start cranking the computer to find other molecules, related or unrelated, that have the same vibrations.
Всъщност, в този случай, казвам със съжаление, се случи... беше съвсем случайно. Защото ми се обади по телефона нашият главен химик и каза: виж, току-що открих една толкова красива реакция, че дори ако това съединение не мирише на кумарин, искам да го направя, толкова е елегантно, в една стъпка... искам да кажа, химиците имат странни умове... една стъпка, 90 процента добив, разбирате ли, и се получава това прекрасно кристално съединение. Нека да го опитаме.
And we actually, in this case, I’m sorry to say, it happened -- it was serendipitous. Because I got a phone call from our chief chemist and he said, look, I’ve just found this such a beautiful reaction, that even if this compound doesn’t smell of coumarin, I want to do it, it’s just such a nifty, one step -- I mean, chemists have weird minds -- one step, 90 percent yield, you know, and you get this lovely crystalline compound. Let us try it.
А аз отвърнах - нека първо да направя изчислението на това съединение, долу вдясно, което е свързано с кумарина, но има един допълнителен петоъгълник, вмъкнат в молекулата. Изчисляване на вибрациите, пурпурният спектър е този нов приятел, белият е старият. И предсказанието е, че трябва да мирише на кумарин. Направиха го... и миришеше точно на кумарин. А това е новото ни бебе, наречено тонкен. Разбирате ли, когато си учен винаги продаваш идеите си. А хората много се съпротивляват на идеи, и с право: защо трябва да бъдат приемани нови идеи? Но когато слагаш малко, 10-грамово шишенце на масата пред парфюмери и то мирише на кумарин, а не е кумарин, и си го открил за три седмици, това страхотно съсредоточава ума на всеки. (Смях) (Аплодисменти)
And I said, first of all, let me do the calculation on that compound, bottom right, which is related to coumarin, but has an extra pentagon inserted into the molecule. Calculate the vibrations, the purple spectrum is that new fellow, the white one is the old one. And the prediction is it should smell of coumarin. They made it ... and it smelled exactly like coumarin. And this is our new baby, called tonkene. You see, when you’re a scientist, you’re always selling ideas. And people are very resistant to ideas, and rightly so. Why should new ideas be accepted? But when you put a little 10-gram vial on the table in front of perfumers and it smells like coumarin, and it isn’t coumarin, and you’ve found it in three weeks, this focuses everybody’s mind wonderfully. (Laughter) (Applause)
Хората често ме питат: приета ли е вашата теория? А аз казвам: ами, от кого? Искам да кажа, повечето, разбирате ли... има три нагласи: Прав сте и не знам защо, което е най-рационалното на този етап. Прав сте и не ме интересува как го правите, в известен смисъл; носите ми молекулите, нали. И: Вие напълно грешите и съм сигурен, че напълно грешите.
And people often ask me, is your theory accepted? And I said, well, by whom? I mean most, you know -- there’s three attitudes: You’re right, and I don’t know why, which is the most rational one at this point. You’re right, and I don’t care how you do it, in a sense; you bring me the molecules, you know. And: You’re completely wrong, and I’m sure you’re completely wrong.
Нали? Имаме си работа с хора, които искат само резултати, така е в търговския свят. И ни казват, че дори и да го правим чрез астрология, са щастливи. Всъщност не го правим чрез астрология. Но през последните три години имах онова, което смятам за най-добрата работа в цялата вселена, а именно, да поставя своето хоби... което са ароматите и всичките великолепни неща... плюс малко биофизика, малко самоука химия в услуга на нещо, което наистина действа.
OK? Now, we’re dealing with people who only want results, and this is the commercial world. And they tell us that even if we do it by astrology, they’re happy. But we’re not actually doing it by astrology. But for the last three years, I’ve had what I consider to be the best job in the entire universe, which is to put my hobby -- which is, you know, fragrance and all the magnificent things -- plus a little bit of biophysics, a small amount of self-taught chemistry at the service of something that actually works.
Много благодаря. (Аплодисменти)
Thank you very much. (Applause)