Tyler Edmonds, Bobby Johnson, Davontae Sanford, Marty Tankleff, Jeffrey Deskovic, Anthony Caravella a Travis Hayes. Nejspíš jejich obličeje nepoznáte. Dohromady strávili 89 let ve vězení za vraždy, které nespáchali; za vraždy, ke kterým se falešně přiznali, když byli mladiství.
Tyler Edmonds, Bobby Johnson, Davontae Sanford, Marty Tankleff, Jeffrey Deskovic, Anthony Caravella and Travis Hayes. You probably don't recognize their faces. Together, they served 89 years for murders that they didn't commit; murders that they falsely confessed to committing when they were teenagers.
Jsem forenzní vývojová psycholožka a tyto typy případů studuji. Mým cílem jako výzkumnice, profesorky a nyní také matky, je provést výzkum, který nám pomůže pochopit, jak děti fungují v právním systému, který byl navržen pro dospělé.
I'm a forensic developmental psychologist, and I study these types of cases. As a researcher, a professor and a new parent, my goal is to conduct scientific research that helps us understand how kids function in a legal system that was designed for adults.
V březnu roku 2006 policie vyslýchala Brendana Dasseyho, 16 letého studenta střední školy s IQ kolem 70, což je v oblasti mentální retardace. Zde je kousek ze čtyřhodinového výslechu.
In March of 2006, police interrogated Brendan Dassey, a 16-year-old high school student with an IQ around 70, putting him in the range of intellectual disability. So here's just a brief snippet of his four-hour interrogation.
(Video) Policista 1: Brendane, buď upřímný. Už jsem ti řekl, že jedině toto ti teď pomůže. Už víme, co se stalo.
(Video) Police 1: Brendan, be honest. I told you before that's the only thing that's going to help you here. We already know what happened, OK?
Policista 2: Jestli nebudeš upřímný -- Jsem teď tvůj přítel, ale musím ti věřit a pokud ti nevěřím, nemůžu se za tebe postavit. Dobře? Přikyvuješ. Řekni nám, co se stalo.
Police 2: If we don't get honesty here -- I'm your friend right now, but I've got to believe in you, and if I don't believe in you, I can't go to bat for you. OK? You're nodding. Tell us what happened.
P1: Tvoje matka nám řekla, že budeš mluvit pravdu.
P1: Your mom said you'd be honest with us.
P2: Ona za tebou stojí na 100 %, ať se stane cokoli.
P2: And she's behind you 100 percent no matter what happens here.
P1: To nám řekla, protože si myslí, že víš víc.
P1: That's what she said, because she thinks you know more, too.
P2: Jsme na tvé straně.
P2: We're in your corner.
P1: Už víme, co se stalo, teď nám to přesně popiš. Nelži.
P1: We already know what happened, now tell us exactly. Don't lie.
Lindsay Malloy: Řekli Brendanovi, že ho upřímnost "osvobodí," ale v tu chvíli byli naprosto přesvědčení o jeho vině. Takže upřímností mysleli přiznání a to by ho rozhodně neosvobodilo. Nakonec od Brendana dostali přiznání, které téměř nedávalo smysl, neshodovalo se s fyzickými důkazy zločinu a všeobecně je považováno za falešné. Stejně stačilo k obvinění Brendana a jeho odsouzení na doživotí ve vězení za vraždu a sexuální útok v roce 2007. Proti Brendanovi neexistoval žádný fyzický důkaz. Nic víc než jeho vlastní slova, která ho téměř na desetiletí poslala do vězení, dokud soudce před několika měsíci rozsudek nezměnil.
Lindsay Malloy: They told Brendan that honesty would "set him free," but they were completely convinced of his guilt at that point. So by honesty, they meant a confession, and his confession would definitely not end up setting him free. They eventually got a confession from Brendan that didn't really make sense, didn't match much of the physical evidence of the crime and is widely believed to be false. Still, it was enough to convict Brendan and sentence him to life in prison for murder and sexual assault in 2007. There was no physical evidence against Brendan at all. It was nothing more than his own words that sent him to prison for nearly a decade, until a judge overturned his conviction just a few months ago.
Dasseyho případ je unikátní, protože byl podle něj natočen seriál Netflixu, který se jmenuje "Making a Murderer". Hodně z vás jej asi vidělo, pokud ne, rozhodně byste se na něj měli podívat. Dasseyho případ je zvláštní také tím, že vedl k obrovskému veřejnému pobouření. Lidé byli rozhořčeni tím, jak byl Brendan vyslýchán a hodně z nich předpokládalo, že výslech musel být ilegální. Nebyl ilegální. Jako výzkumnice v této oblasti, znalá tréninkových postupů pro policejní výslechy, jsem příliš překvapena tím, co jsem viděla, nebyla. Pravdou je, že Dasseyho výslech samotný vlastně tak jedinečný není a abych byla upřímná, už jsem viděla horší. Takže rozumím veřejnému dovolávání se spravedlnosti v případu Brendana Dasseyho. Ale nezapomínejme, že přibližně milion jeho vrstevníků je ve Spojených státech každý rok zatčeno a může být vystaveno podobným výslechovým technikám. Technikám, o kterých víme, že zvyšují riziko falešného přiznání.
The Dassey case is unique because it made its way into a Netflix series, called "Making a Murderer," which I'm sure many of you saw, and if you haven't, you should definitely watch it. The Dassey case is also unique because it led to such intense public outrage. People were very angry about how Brendan was questioned, and many assumed that his interrogation had to have been illegal. It wasn't illegal. As someone who's a researcher in this area and is familiar with police interrogation training manuals, I wasn't really surprised by what I saw. The fact is, Dassey's interrogation itself is actually not all that unique, and to be honest with you, I've seen worse. So I understand the public outcry about injustice in Brendan Dassey's individual case. But let's not forget that approximately one million or so of his peers are arrested every year in the United States and may be subjected to similar interrogation techniques, techniques that we know increase the risk for false confession.
Mnoho lidí má s tímto názvem problém, "falešné přiznání," a nevěří, že se falešná přiznání opravdu dějí. Chápu to. Je to šokující a zní to nesmyslně: Proč by se někdo přiznával a přidával detaily o příšerném činu, jako je znásilnění nebo vražda, pokud ho skutečně nespáchal? Nedává to smysl.
And I know many people are going to struggle with that term, "false confession," and with believing that false confessions actually occur. And I get that. It's very shocking and counterintuitive: Why would someone confess and even give gruesome details about a horrifying crime like rape or murder if they hadn't actually done it? It makes no sense.
Ve skutečnosti nemůžeme vědět přesně, jak často se falešná přiznání dějí. Víme ale, že k falešnému přiznání dochází v asi 25 % případech nespravedlivě odsouzených, kteří byli později zproštěni viny na základě důkazů DNA. Ukázalo se, že byli nevinní. Tyto případy jsou zcela jasné, protože máme DNA. Zločin tedy nespáchali a přesto se k němu čtvrtina z nich přizná. Dnes díky mnoha studiím již víme, proč se lidé falešně přiznávají a proč mají někteří z nich, jako třeba Brendan Dassey, větší sklony k takovému chování.
And the fact is, we can never know precisely how often false confessions occur. But what we do know is that false confessions or admissions were present in approximately 25 percent of wrongful convictions of people later exonerated by DNA evidence. Turns out, they were innocent. These cases are crystal clear because we have the DNA. So they didn't do the crime, and yet one-quarter of them confessed to it anyway. And at this point, from countless research studies, we have a pretty good sense of why people falsely confess, and why some people, like Brendan Dassey, are at greater risk for doing so.
Víme, že mladí jsou velmi zranitelní a náchylní k tomu podat falešné přiznání. Například podle studie, která se zabývá osvobozenými, se falešně přiznalo pouze osm procent dospělých, ale hned 42 procent mladistvých. Ale pokud se zaměřujeme pouze na nespravedlivě odsouzené a osvobozené, je to jen část celku. Vynechali jsme množství případů, které skončí přiznáním viny a následnou dohodou, ne soudem. Z televize a novinových titulků byste mohli získat dojem, že soud je v našem právním systému standardní, ale ve skutečnosti je 97 procent případů ve Spojených Státech vyřešeno dohodami, ne soudy. Devadesátsedm procent. Vynechána jsou i přiznání k méně závažným trestným činům, které obvykle nezahrnují důkazy DNA a většinou nekončí odsouzením. Z tohoto důvodu se často říká, že falešná přiznání, o kterých víme, jsou pouhá špička ledovce.
We know that youth are especially vulnerable to providing false confessions. In one study of exonerations, for example, only eight percent of adults had falsely confessed, but 42 percent of juveniles had done so. Of course, if we're just looking at wrongful convictions and exonerations, we're only getting part of the story. Left out, for instance, are the many cases that are resolved by guilty pleas, not trials. From TV and news headlines, you may think that trials are the norm in our legal system, but the reality is that 97 percent of legal cases in the US are resolved by pleas, not trials. Ninety-seven percent. Also left out will be confessions to more minor types of crimes that don't typically involve DNA evidence and aren't usually reviewed or appealed following a conviction. So for this reason, many refer to the false confessions we actually do know about as the tip of a much larger iceberg.
Výzkumem jsme zjistili znepokojivě vysokou míru falešných přiznání mladistvých. Hovořili jsme s téměř 200 uvězněnými mezi 14 až 17 lety, z nichž 17 procent potvrdilo, že se alespoň v jedné věci policii falešně doznalo. Většinu lidí také šokovalo, že ve Spojených státech může policie vyslýchat mladistvé stejným způsobem jako dospělé. Mohou jim tedy lhát -- bezostyšné lži jako například, "Máme tvé otisky prstů, máme tvé DNA; tvůj kamarád nám řekl, že to celé byl tvůj nápad."
In our research, we found alarming rates of false confession among teenagers. We interviewed almost 200 incarcerated 14-to-17-year-olds, and 17 percent of them reported that they'd made at least one false confession to police. What's also shocking to most is that, in interrogations in the US, police are allowed to interrogate juveniles just like adults. So they can lie to them -- blatant lies like, "We have your fingerprints, we have your DNA; your friend is down the hall saying that this was all your idea."
Lhaní podezřelým je například zakázáno ve Spojeném království, ale je naprosto legální ve Spojených státech. A to i u intelektově narušených jedinců jako je Brendan Dassey. V našem výzkumu řekla většina z uvězněných mladistvých, že během výslechu policií pociťovali velký tlak bez přítomných právních zástupců či rodičů. Více než 80 procent popsalo, že jim bylo ze strany policie vyhrožováno, například že budou ve vězení znásilněni či zabiti, nebo že budou souzeni jako dospělí. Tyto strategie přehánění jsou navrženy, aby podezřelí cítili, že popírání nemá smysl a naopak přiznání je jejich jediná možnost. Možná jste slyšeli o hraní rolí na "hodného a zlého policistu". Tohle je ten zlý policista.
Lying to suspects is banned in the UK, for example, but legal here in the US, even with intellectually impaired teens like Brendan Dassey. In our research, most of the incarcerated teens that we interviewed reported experiencing high-pressure police interrogations without lawyers or parents present. More than 80 percent described having been threatened by the police, including with the possibility of being raped or killed in jail or being tried as an adult. These maximization strategies are designed to make suspects feel like denials are pointless and confession is the only option. So you may have heard of playing the role of "good cop/bad cop," right? Well, this is bad cop.
Mladiství jsou lehce ovlivnitelní a citlivější na sociální tlak, například právě tlak obvinění a návrhů, který přichází od policejních autorit u výslechů. Více než 70 procent mladistvých v naší studii uvedlo, že se s nimi policisté v průběhu výslechu snažili "spřátelit", nebo vyjádřili touhu jim pomoci. Tento přístup se nazývá "minimalizační strategie", ty jsou navrženy tak, aby s podezřelým bylo zacházeno přátelsky a s porozuměním, a implikují mírnější zacházení při doznání se. Zjednodušeně - v logice dobrého a zlého policisty používané u policejních výslechů tohle je hodný policista.
Juveniles are more suggestible and susceptible to social influence, like the intense pressure accusations and suggestions coming from authority figures in interrogations. More than 70 percent of the teens in our study said that the police had tried to "befriend" them or indicate a desire to help them out during the interrogation. These are referred to as "minimization strategies," and they're designed to convey sympathy and understanding to the suspect, and they imply that a confession will result in more lenient treatment. So in the classic good-cop-bad-cop oversimplification of police interrogations, this is "good cop."
(Video) P1: Upřímnost, Brendane, je to jediné, co ti může pomoci, chápeš? Nezáleží na tom, co jsi udělal, můžeme to napravit. Nemůžeme ti nic slíbit, ale podpoříme tě, ať už jsi udělal cokoli.
(Video) P1: Honesty here, Brendan, is the thing that's going to help you, OK? No matter what you did, we can work through that, OK? We can't make any promises, but we'll stand behind you no matter what you did, OK?
LM: "Ať jsi udělal cokoli, pomůžeme ti se z toho dostat." Náznaky shovívavosti, jaké jste právě viděli, působí na mladistvé obzvlášť silně. Z části proto, že vyhodnocují odměnu a riziko jinak než dospělí. Doznání přináší pro podezřelého okamžitou odměnu. Pak je stresující a nepříjemné vyslýchání u konce. Přiznání se může zdát jako nejlepší dostupná volba těm mladistvým, kteří jsou méně zaměřeni na dlouhodobé riziko usvědčení a potrestání, které následuje po přiznání viny.
LM: "No matter what you did, we can work through that." Hints of leniency like you just saw with Brendan are especially powerful among adolescents, in part because they evaluate reward and risk differently than adults do. Confessing brings an immediate reward to the suspect, right? Now the stressful, unpleasant interrogation is over. So confessing may seem like the best option to most teens, who are less focused on that long-term risk of conviction and punishment down the road as a result of that confession.
Myslím, že se všichni shodneme na tom, že pečlivé dlouhodobé plánování není zrovna silnou stránkou většiny mladistvých, které známe. Většinou právní systém chápe, že k mladistvým obětem a svědkům by se mělo přistupovat jinak než k dospělým. Ale jakmile dojde na mladistvé podezřelé, nejedná se s nimi jako s dětmi. To, že při výsleších zacházíme s mladistvými stejně jako s dospělými je velký problém, protože doslova stovky psychologických a neurovědeckých studií se shodují v tom, že mladiství nepřemýšlí stejně jako dospělí. Nechovají se jako dospělí a nejsou ani stavěni stejně jako dospělí. Mozky mladistvých jsou jiné než mozky dospělých -- dokonce i anatomicky. V mozku madistvých dochází k podstatným změnám ve struktuře a funkci mozku, zvlášť v prefrontální kůře a limbickém systému. Právě tyto oblasti jsou klíčové pro sebekontrolu, rozhodování, zpracování a regulaci emocí, citlivost na odměnu a riziko. Všechny tyto atributy totiž ovládají to, jak fungujete ve stresových situacích jako například při policejním výslechu.
I think we can all agree that thoughtful, long-term planning is not a strength of most teenagers that we know. And by and large, the legal system seems to get that young victims and witnesses should be treated differently than adults. But when it comes to young suspects, it's like the kid gloves come off. And treating juveniles as though they're adults in interrogations is a problem, because literally hundreds of psychological and neuroscientific studies tell us that juveniles do not think like adults, they do not behave like adults, and they're not built like adults. Adolescent brains are different from adult brains -- even anatomically. So there are important changes happening in the structure and function of the brain during adolescence, especially in the prefrontal cortex and the limbic system, and these are areas that are crucial for things like self-control, decision-making, emotion processing and regulation and sensitivity to reward and risk, all of which can affect how you function in a stressful circumstance, like a police interrogation.
Potřebujeme informovat policisty, obhájce, soudce i porotce o vývojových omezeních mladistvých a o tom, jak mohou dopadnout výslechy těžkých zločinů. V jednom národním výzkumu požádalo 75 % policejních důstojníků o specializovaný trénink, zaměřený na způsob jednání s dětmi a mladistvými -- většina z nich ovšem žádný neměla.
We need to educate law enforcement, attorneys, judges and jurors on juveniles' developmental limitations and how they can play out in a high-stakes interrogation. In one national survey of police officers, 75 percent of them actually requested specialized training in how to talk to children and adolescents -- most of them had had none.
Také bychom měli zvážit speciální ochranu mladistvých. Na začátku letošního roku v 91stránkovém rozhodnutí o změně Dasseyho odsouzení udělal soudce velký problém ze skutečnosti, že u Dasseyho výslechu nebyl přítomen rodič či jiný dospělý. Zde je záznam rozhovoru Brendana a jeho matky krátce po jeho přiznání, když pro něj již bylo pozdě.
We also need to consider having special protections in place for juveniles. In his 91-page decision to overturn Dassey's conviction earlier this year, the judge made a big deal about the fact that Dassey had no parent or other allied adult in the interrogation room with him. So here's a clip of Brendan talking to his mom after he confessed, when it was obviously far too late for him.
(Video) Matka: Co tím myslíš?
(Video) Mom: What do you mean?
Brendan: Kdyby mi říkal něco jiného, tak jsem třeba nikdy nic neudělal.
Brendan: Like, if his story is, like, different, like I never did nothing or something.
M: A udělal? Co?
M: Did you? Huh?
B: Vlastně ne.
B: Not really.
M: Jak to myslíš, "Vlastně ne"?
M: What do you mean, "Not really"?
B: Dostali se mi do hlavy.
B: They got into my head.
LM: Shrnuje to velmi pěkně: "Dostali se mi do hlavy." Nevíme, zda by to celé dopadlo pro Brendana jinak, pokud by s ním ve výslechové místnosti byla matka. Je to ale jistě možné. Pouze 7 % uvězněných mladistvých v našem výzkumu, z nichž většina měla četné potyčky s policií, mělo při výslechu v místnosti rodiče či obhájce, když byli vyslýcháni jako podezřelí. Jen málo z nich požádalo o přítomnost rodiče nebo obhájce.
LM: So he sums it up pretty beautifully there: "They got into my head." We don't know if the outcome would have been different for Brendan if his mom had been in the interrogation room with him. But it's certainly possible. In our research, only seven percent of incarcerated teens, most of whom had had numerous encounters with police, had ever had a parent or attorney in the room with them when they were questioned as a suspect. Few had ever asked for a parent or attorney to be present.
Můžeme si toho všimnout i u lehčích případů. V laboratoři na Floridské univerzitě jsme provedli falešný výslech -- pro všechny neplnoleté samozřejmě se svolením rodiče a všemi příslušnými etickými souhlasy. Falešně jsme obvinili mladistvé a dospělé z podvádění při studijním úkolu -- akademického nečestného činu -- o kterém jsme jim řekli, že je stejně závažný jako podvádění při testu. Ve skutečnosti však byli účastníci svědky podvádění jednoho ze členů našeho výzkumného týmu, který byl údajně v akademické podmínce. Měli tedy těžký výběr: buď ztratí kredit navíc za účast ve studii, nebo obviní spolužáka, který bude pravděpodobně vyloučen kvůli své podmínce. Samozřejmě doopravdy se nic z toho nemohlo stát a po skončení jsme o tom účastníky informovali. Ale většina mladistvých -- 59 procent z nich -- podepsalo přiznání, a tím na sebe vzalo odpovědnost za podvádění. Pouze tři mladiství ze 74, nebo také 4 procenta z nich, požádalo o možnost promluvit si s rodičem, když jsme je z podvádění obvinili, navzdory tomu, že během studie většina rodičů seděla přímo ve vedlejším pokoji.
And you see this in lower-stake situations, too. We did a mock interrogation experiment in our lab here at FIU -- with parent permission for all minors, of course, and all the appropriate ethical approvals. We falsely accused teens and adults of cheating on a study task -- an academic dishonesty offense -- that we told them was as serious as cheating in a class. In reality, participants had witnessed a peer cheat, someone who was actually part of our research team and was allegedly on academic probation. And we gave everyone a tough choice: you can lose your extra credit for participating in the study or accuse your peer, who will probably be expelled because of his academic probation status. Of course, in reality, none of these consequences would have panned out, and we fully debriefed all of the participants afterward. But most teenagers -- 59 percent of them -- signed the confession statement, falsely taking responsibility for the cheating. Only three teens out of 74, or about four percent of them, asked to talk to a parent when we accused them of cheating, despite the fact that for most of them, their parent was literally sitting in the next room during the study.
Podvádění samozřejmě je velmi vzdálené vraždě, to je mi jasné. Ale je zajímavé, že na rozdíl od dospělých, tolik mladistvých podepsalo přiznání, ve kterém řekli, že podváděli. Nepodváděli, ale stejně prohlášení podepsali a ani se nepokoušeli přizvat k řešení situace rodiče. Jiné studie vyprávějí ten samý příběh. Více než 90 procent mladistvých nevyužije svoje základní právo a nechá policii vyslýchat je bez přítomnosti obhájce či rodiče. V Anglii a Walesu musí výslechy mladistvých probíhat za přítomnosti "vhodného dospělého," například rodiče, poručníka nebo sociálního pracovníka. Není to tedy něco, o co by mladiství museli žádat -- což je skvělé, protože výzkumy ukazují, že stejně nebudou -- je to automatické.
Of course, cheating is far from murder, and I know that. But it's interesting that so many teens, significantly more teens than adults, signed the confession saying that they cheated. They hadn't cheated, but they signed this form anyway saying that they had, rarely attempting to involve a parent in the situation. Other studies tell the same story. Over 90 percent of juveniles waive their Miranda rights and submit to police questioning without lawyers or parents present. In England and Wales, interrogations of juveniles must be conducted in the presence of an "appropriate adult," like a parent, guardian or social worker. And this isn't something youth have to ask for -- which is great, because research shows that they won't -- it's automatic.
Ani záruka přítomnosti vhodného dospělého neřeší ve Spojených státech všechny problémy vyslýchání mladistvých. Rodiče bohužel často nemají znalosti a právní vzdělání, aby mohli svým dětem dobře poradit. Stačí se podívat na případ pětice z Central Parku: pět mladistvých se falešně přiznalo ke skupinovému znásilnění v roce 1989 i když jejich rodiče seděli vedle nich. Očistit jejich jména trvalo celé desetiletí. Z toho vyplývá, že vhodný dospělý by měl být nejlépe obhájce nebo možná i profesionální dětský obhájce. Při změně Dasseyho odsouzení upozornil soudce na neexistenci federálního zákona, který by vyžadoval, aby policie informovala rodiče, pokud je mladistvý vyslýchán, nebo uznal žádost mladistvého o přítomnost rodiče při výslechu.
Now, having an appropriate adult safeguard for juveniles here in the US would not be a cure-all for improving police questioning of youth. Unfortunately, parents often lack the knowledge and legal sophistication to appropriately advise their children. You can just look at the case of the Central Park Five: five teenagers who falsely confessed to a brutal gang rape in 1989, with their parents by their sides. And it took over a decade to clear their names. So the appropriate adult really should be an attorney or perhaps a trained child advocate. Overturning Dassey's conviction, the judge pointed out that there's no federal law requiring that the police even inform a juvenile's parent that the juvenile is being questioned or honor that juvenile's request to have a parent in the room.
Pokud se nad tím zamyslíte: jako země jsme se rozhodli v mnoha věcech mladistvým nevěřit, ve věcech jako volby, koupě cigaret, chození na zakázané filmy, nebo řízení auto, ale mohou se rozhodnout vzdát se svých základních práv, práv, o kterých díky výzkumu víme, že jim většina mladistvých ani nerozumí. Pro rodiče zde v místnosti: v závislosti na státu, ve kterém žijete, se vaše dítě může vzdát svých práv i bez vašeho vědomí a bez toho, aby si o tom předtím promluvilo s dospělým.
So if you think about all of this together for a second: as a country, we've decided that juveniles cannot be trusted with things like voting, buying cigarettes, attending an R-rated movie or driving, but they can make the judgment call to waive their Miranda rights, rights that we know from research, most teens don't understand or appreciate. And parents in the room: depending on the state that you live in, your child can potentially waive these rights without your knowledge and without consulting any adult first.
Nikdo -- a rozhodně ne já -- tímhle nechce bránit policistům ve vedení vyšetřování, jak to dělají každý den. Ale potřebujeme se ujistit, že mají vhodný trénink pro jednání s mladistvými. Jako matka a výzkumnice si myslím, že to může být lepší. Můžeme zabránit dalším případům jako ten Brendana Dasseyho a získat od dětí a mladistvých informace, které potřebujeme, abychom mohli úspěšně řešit zločiny.
Now, no one -- and certainly not me -- wants to prevent police from doing the very important investigative work that they do every day. But we need to make sure that they have appropriate training for talking to youth. As a parent and as a researcher, I think we can do better. I think we can take steps to prevent another Brendan Dassey, while still getting the crucial information that we need from children and teens to solve crimes.
Děkuji vám.
Thank you.
(Potlesk)
(Applause)