I just want to start with a little bit of a word of warning, and that is: my job here tonight is to be a little bit of a "doctor bring-me-down." So bear with me for a few minutes, and know that after this, things will get lighter and brighter. So let's start.
Jag vill börja med en liten förvarning, och det är att mitt uppdrag här ikväll är att sänka stämningen något. Stå ut med mig i några minuter och tänk på att efter detta blir det bättre och lättare. Så nu kör vi igång.
I know that many of you have heard the traveler's adage, "Take nothing but pictures, leave nothing but footprints." Well, I'm going to say I don't think that's either as benign nor as simple as it sounds, particularly for those of us in industries who are portraying people in poor countries, in developing countries and portraying the poor. And those of us in those industries are reporters, researchers and people working for NGOs; I suspect there are a lot of us in those industries in the audience. We're going overseas and bringing back pictures like this: of the utterly distressed or the displaced or the hungry or the child laborers or the exotic.
Jag vet att många av er hört talas om resenärens ordspråk, "Ta bara bilder, lämna bara fotspår." Men jag anser, att det varken är så välvilligt eller okomplicerat som det låter, i synnerhet för de av oss i branscher som skildrar människor i fattiga länder, i utvecklingsländer och skildrar de fattiga. Och de av oss i den branschen är reportrar, forskare och folk från icke-statliga organisationer. Jag misstänker att det är många från dessa branscher i publiken ikväll. Vi reser till andra sidan jorden och kommer tillbaka med bilder som dessa, av de oerhört nödställda, de fördrivna, de hungriga, av barnarbetare, eller av det exotiska.
Now, Susan Sontag reminds us that photographs, in part, help define what we have the right to observe, but more importantly, they are an ethics of seeing. And I think right now is a good time to review our ethics of seeing, as our industries of reporting and research and NGO work are collapsing and changing, in part, by what's being driven by what's happening in the economy. But it's making us forge new relationships. And those new relationships have some fuzzy boundaries. I worked at the edge of some of these fuzzy boundaries, and I want to share with you some of my observations.
Susan Sontag påminner oss om att fotografier, delvis, hjälper oss att definiera vad vi har rätten att observera, men än viktigare, är de en etik för att iaktta. Och jag tror att nu är ett bra tillfälle att utvärdera vår etik för att iaktta, medan vår rapportering, forskning och vårt icke-statliga organisationsarbete kollapsar och förändras, delvis, på grund av vad som händer i ekonomin just nu. Men det tvingar oss att skapa nya relationer. Och dessa relationer har otydliga gränser. Jag har arbetat balanserande på en del av dessa otydliga gränser, och jag vill dela med mig av mina observationer.
My ethics of seeing is informed by 25 years as a reporter covering emerging economies and international relations. And I believe in a free and independent press. I believe that journalism is a public good. But it's getting harder to do that job, in part, because of the massive layoffs, because the budgets for international reporting aren't there anymore, new technologies and new platforms begging new content, and there are a lot of new journalisms. There's activist journalism, humanitarian journalism, peace journalism, and we are all looking to cover the important stories of our time. So we're going to NGOs and asking them if we can embed in their projects. This is in part because they're doing important work in interesting places.
Min etik för att iaktta är formad av 25 års erfarenhet av att rapportera om tillväxtekonomier och internationella relationer. Jag tror på en fri och oberoende press. Jag tror att journalism är allmännytta. Men det blir allt svårare att göra det jobbet, delvis på grund av massiva uppsägningar, att det inte längre finns budgetar för internationell rapportering att ny teknik och nya plattformar kräver nytt innehåll och att det finns ett flertal nya typer av journalistik. Det finns aktivistisk journalism, humanitär journalism och fredsjournalistik och vi försöker alla täcka de viktigaste händelserna i vår samtid. Vi går till icke-statliga organisationer och ber om att vara en del av deras projekt. Delvis för att de gör viktigt jobb på intressanta platser.
That's one example here: this is a project I worked on in the Blue Nile in Ethiopia. NGOs understand the benefits of having reporters tag along on their team. They need the publicity, they are under tremendous pressure, they're competing in a very crowded market for compassion. So they're also looking to reporters and to hire freelance reporters to help them develop their public relations material and their media material. Now, researchers are also under pressure. They're under pressure to communicate their science outside of the academy. So they're collaborating with reporters, because for many researchers, it's difficult for them to write a simple story or a clear story. And the benefit for reporters is that covering field research is some of the best work out there. You not only get to cover science, but you get to meet interesting scientists, like my PhD advisor Revi Sterling, she, of the magic research high tops there. And it was a discussion with Revi that brought us to the edge of the researcher and reporter, that fuzzy boundary. And I said to her, "I was looking forward to going to developing countries and doing research and covering stories at the same time." She said, "I don't think so, girlfriend." And that confusion, that mutual confusion, drove us to publish a paper on the conflicting ethics and the contradictory practices of research and reporting. We started with the understanding that researchers and reporters are distant cousins, equally storytellers and social analysts. But we don't see nor portray developing communities the same way.
Till exempel, det här projektet som jag jobbade på i floden Blå Nilen i Etiopien. Icke-statliga organisationer förstår fördelarna med att ha reportar som följer deras arbete vid sidan om. De behöver publiciteten, de är under enorm press, de konkurrerar om medkänsla på en mycket fullsatt marknad. Så de letar också efter reportrar och frilansjournalister att anställa som kan hjälpa dem utveckla deras PR-material och deras mediainnehåll. Även forskarna är under press. De är pressade att kommunicera sin vetenskap utanför universitetsvärlden. Så de samarbetar med reportrar eftersom många forskare har svårt att skriva en enkel och tydlig berättelse. Och fördelen för reportrarna är att täcka fältforskning är bland det bästa arbetet som finns. Man får inte bara skriva om vetenskap, man får även träffa intressanta vetenskapsmän, som min doktorandhandledare Revi Sterling, en av de otroliga framstående forskarna där. Och det var en diskussion med Revi som ledde oss in på de oklara gränserna i relationen mellan forskare och reportar. Och jag sa till henne att, "Jag ser fram emot att åka till utvecklingsländer och få både forska och rapportera historier samtidigt." Hon svarade mig, "Jag skulle inte tro det, vännen." Och den gemensamma förvirringen motiverade oss att publicera en forskningsartikel om de etiska konflikter och de motsägelsefulla metoder som kommer av att kombinera forskning och journalistik. Vi började med insikten att forskare och journalister är avlägsna kusiner som båda är berättare och socialanalytiker. Men vi varken ser eller skildrar samhällen under utveckling på samma sätt.
Here's a very classic example. This is Somalia, 1992. It could be Somalia today. And this is a standard operating procedure for much of the news video and the news pictures that you see, where a group of reporters will be trucked in, escorted to the site of a disaster, they'll produce their material, take their pictures, get their interviews, and then they'll be escorted out. This is decidedly not a research setting.
Ett väldigt klassiskt exempel är detta, Somalia 1992. Det här skulle kunna vara Somalia idag. Det här är en typisk tillvägagångssätt för en stor del av de nyhetsvideos och bilder vi ser, journalister eskorteras i lastbilar till ett katastrofområde, producerar sitt innehåll, tar sina bilder och gör sina intervjuer, innan de eskorteras tillbaka ut ur området. Detta är helt klart inte ett tillvägagångssätt vid forskning.
Now, sometimes, we're working on feature stories. This is an image I took of a woman in Bhongir Village in Andhra Pradesh in India. She's at a microfinance meeting. It's a terrific story. What's important here is that she is identifiable. You can see her face. This also is not a research picture. This is much more representative of a research picture. It's a research site: you see young women accessing new technologies. It's more of a time stamp, it's a documentation of research. I couldn't use this for news. It doesn't tell enough, and it wouldn't sell.
Ibland arbetar vi med en huvudartikel. Det här är en bild jag tog av en kvinna i byn Bhongir i Andhra Pradesh i Indien. Hon är på ett mikrofinansmöte. Det är en fantastisk historia. Det viktiga här är att hon är identifierbar. Man kan se hennes ansikte. Det här är inte heller en forskningsbild. Det här är mycket mer representativt för en forskningsbild. Det är en forskningsplats, man kan se unga kvinnor som fått tillgång till ny teknik. Det är mer av en tidsmarkör, ett forskningsdokument. Jag skulle inte kunna använda den här bilden i nyheterna. Den berättar inte tillräckligt mycket och den skulle inte sälja.
But then, the differences are even deeper than that. Revi and I analyzed some of the mandates that researchers are under. They are under some very strict rules governed by their university research review boards when it comes to content and confidentiality. Researchers are mandated to acquire document-informed consent. Well, as a reporter, if I hang a microphone on someone, that is consent. And when it comes to creating the story, I'll fact-check as a reporter, but I don't invite company to create that story, whereas social scientists, researchers, and particularly participatory researchers, will often work on constructing the narrative with the community. And when it comes to paying for information, "checkbook journalism" is roundly discouraged, in part, because of the bias it introduces in the kind of information you get. But social scientists understand that people's time is valuable so they pay them for that time.
Men skillnaderna är ännu djupare än så här. Revi och jag analyserade några av de befogenheter forskarna har. De styrs av en del mycket stränga regler som regleras av deras universitets forskningsstyrelse vad gäller innehåll och konfidentialitet. Forskare är tvungna att få dokumenterat samtycke. Om jag som journalist hänger en mikrofon på någon, så räknas det som samtycke. När jag skapar en berättelse granskar jag som journalist faktauppgifterna men jag kommer inte ta hjälp av andra för att skapa berättelsen, medan socialvetenskapsmän, forskare, och i synnerhet deltagande forskare, ofta arbetar tillsammans med samhället för att ta fram berättelsen. Och när det kommer till att betala för information, så avråder många från det, delvis för att risken för partiskheten i informationen du får ökar. Men socialvetenskapsmän förstår att människors tid är värdefull, så de betalar för den tiden.
So while journalists are well-placed to convey the beauty of the scientific process -- and I would add, the NGO process -- what about the warts? What happens if a research project is not particularly well-designed, or an NGO project doesn't fulfill its goals? Or the other kind of warts, you know, what happens after dark when the drinks happen. Research environments and reporting trips and NGO projects are very intimate environments; you make good friends while you're doing good work. But there's a little bit of Johnnie Walker journalism after dark, and what happens to that line between embedded and in-bedded? Or what do you do with the odd and odious behavior? The point is that you'll want to negotiate in advance what is on the record and off the record.
Så medan journalister är väl lämpade att förmedla skönheten av den vetenskapliga processen, - det vill säga, den icke-statliga processen, hur är det med baksidorna? Vad händer om ett forskningsprojekt inte är särskilt väl upplagt eller ett icke-statligt projekt inte uppnår sina mål? Eller den andra sorters baksidor, ni vet, vad händer när solen går ner och drinkarna kommer fram? Forskningsmiljöer, rapporteringsresor och icke-statliga projekt är väldigt intima miljöer, man får många bra vänner när man gör bra jobb. Men det finns en slags "Johnnie Walker"-journalism efter solnedgången, vad händer med skillnaden mellan inbäddad och i bädds? Och hur hanterar du udda och motbjudande beteende? Poängen är att du i förväg bör diskutera vad som är officiellt och vad som inte är officiellt.
I'm going to turn now to some NGO imagery which will be familiar to some of you in this audience.
Jag tänkte visa lite bilder från icke-statliga organisationer, som en del av er i publiken kanske känner igen.
(Video) Narrator: For about 70 cents, you can buy a can of soda, regular or diet. In Ethiopia, for just 70 cents a day, you can feed a child like Jamal nourishing meals. For about 70 cents, you can also buy a cup of coffee. In Guatemala, for 70 cents a day, you can help a child like Vilma get the clothes she needs to attend school.
(Video) Berättarröst: För ungefär 70 öre kan du köpa en burkläsk, vanlig eller light. I Etiopien, för bara 70 öre om dagen, kan ett barn som Jamal få näringsrik mat. För ungefär 70 öre kan du även köpa en kopp kaffe. I Guatemala, för 70 öre om dagen, kan ett barn som Vilma få de kläder hon behöver för att kunna gå i skolan.
Leslie Dodson: Now, there's some very common imagery that's been around for 40 years. That's part of Sally Struthers's famine campaign. Some of it is very familiar; it's the Madonna and child. Women and children are very effective in terms of NGO campaigns. We've been looking at this imagery for a long time, for hundreds and hundreds of years; the Madonna and child. Here is [Duccio], and here is Michelangelo. My concern is: Are we one-noting the genders in our narratives of poverty in developing communities? Do we have women as victims, and are men only the perpetrators? Are they the guys with the AK-47s or the boy soldiers? Because that doesn't leave room for stories like the man who's selling ice cream at the refuge camp in Southern Sudan, where we did a project, or the stories of the men who are working on the bridge over the Blue Nile. So I wonder: Are these stories inconvenient to our narratives?
Leslie Dodson: Den här typen av bilder har varit väldigt vanliga i omkring 40 år. Det här var delar av Sally Struthers svältkampanj. En del av det här är väldigt bekant, det är kvinnan och barnet Kvinnor och barn är väldigt effektiva att visa upp i icke-statliga organisationers kampanjer. Vi har sett den här typen av bilder länge, i hundratals år; kvinnan och barnet. Här är Duccio, och här är Michelangelo. Jag bekymrar mig över risken för att vi förenklar könsbilden i våra berättelser om fattigdom i utvecklingsländer. Har vi skapat en bild av kvinnan som offret och män bara som förövare. Är männen i dessa länder killarna med AK-47:or eller pojksoldater? För den bilden lämnar inte utrymme för berättelser som den om mannen som sålde glass i ett flyktingläger i Sydsudan där vi jobbade på ett projekt, eller berättelser som de om männen som arbetar på bron över Blå Nilen. Så jag undrar: Är dessa berättelser i vägen för vår journalistik?
And what about this narrative? This is a for-profit game, and its aim is to make development fun. One question is: Did they inadvertently make fun of? Another set of questions is: What are the rights of these children? What rights of publicity or privacy do they have? Did they get paid? Should they get paid? Should they share in the profit? This is a for-profit game. Did they sign talent waivers? I have to use these when I'm working with NGOs and documentary filmmakers here in the States. In the States, we take our right to privacy and publicity very seriously. So what is it about getting on a long-haul flight that makes these rights vaporize?
Och se på den här vinkeln, det här är ett vinstdrivande spel, med syfte att göra utveckling roligt. Men jag undrar, görs det snarare oavsiktligen, narr av? Och jag undrar även, vilka rättigheter har dessa barn? Vilka rättigheter har de vad gäller publicitet och integritet? Fick de betalt för bilden? Borde de ha fått betalt? Borde de få ta del av vinsten? Det här är ett vinstdrivande spel. Har de gett sitt samtycke? När jag jobbar för icke-statliga projekt i USA är det en självklarhet att de som dokumenteras ska ge sitt samtycke. I USA tar vi vår rätt till integritet och publicitet på stort allvar. Räcker det med en långdistansflygning för att dessa rättigheter ska försvinna?
I don't want to just pick on our friends in the gaming arts; I'll turn to the graphic arts, where we often see these monolithic, homogeneous stories about the great country of Africa. But Africa is not a country, it's a continent. It's 54 countries and thousands and thousands of languages. So my question is: Is this imagery productive, or is it reductive? I know that it's popular.
Jag vill inte bara hänga ut våra vänner i spelindustrin, vi kollar på grafisk design, där vi ofta ser den här typen av homogena berättelser om det stora landet Afrika. Men Afrika är inte ett land, det är en kontinent. Afrika består av 54 olika länder och tusentals olika språk. Så jag undrar, är dessa bilder framåt- eller bakåtsträvande? Jag vet att de är populära.
USAID just launched their campaign "Forward" -- FWD: Famine, War and Drought. And by looking at it, you would think that was happening all the time, all over Africa. But this is about what's happening in the Horn of Africa. And I'm still trying to make sense of Africa in a piece of Wonder Bread. I'm wondering about that.
USAID lanserade just sin kampanj ”Forward” - "FWD: Svält, Krig och Torka." Kampanjen ger intryck av att detta händer hela tiden, och i hela Afrika. Men det här är vad som händer i Afrikas horn. Och jag försöker förklara Afrika utifrån en brödkampanj. Jag funderar på det.
Germaine Greer has wondered about the same things and she says, "At breakfast and at dinner, we can sharpen our own appetites with a plentiful dose of the pornography of war, genocide, destitution and disease." She's right. We have sharpened our appetites. But we can also sharpen our insights. It is not always war, insurrection and disease. This is a picture out of South Sudan, just a couple of months before the new country was born.
Germaine Greer har funderat över samma saker och säger, "Till frukost och middag kan vi skärpa vår egen aptit med en riklig dos av krigets pornografi, folkmord, nöd och sjukdom." Hon har rätt. Vi har skärpt vår aptit. Men vi kan också skärpa våra insikter. Det är inte alltid krig, uppror och sjukdom. Det här är en bild från Sydsudan, bara några månader innan ett nytt land föddes.
I will continue to work as a researcher and a reporter in developing countries, but I do it with an altered ethic of seeing. I ask myself whether my pictures are pandering, whether they contribute to stereotypes, whether the images match the message, am I complacent or am I complicit?
Jag kommer fortsätta jobba som forskare och reporter i utvecklingsländer, men jag gör det med en förändrad etik för att iaktta. Jag frågar mig själv om mina bilder är underblåsande, om de bidrar till stereotyper, om de passar med budskapet, är jag egenkär eller medskyldig?
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)