I just want to start with a little bit of a word of warning, and that is: my job here tonight is to be a little bit of a "doctor bring-me-down." So bear with me for a few minutes, and know that after this, things will get lighter and brighter. So let's start.
Fel szeretném hívni a figyelmüket, hogy az előadásom nem fog mosolyt csalni az arcukra. Ezért egy kis türelmet kérek, és megígérhetem, hogy a vége kevésbé lesz lehangoló. Szóval kezdjük is.
I know that many of you have heard the traveler's adage, "Take nothing but pictures, leave nothing but footprints." Well, I'm going to say I don't think that's either as benign nor as simple as it sounds, particularly for those of us in industries who are portraying people in poor countries, in developing countries and portraying the poor. And those of us in those industries are reporters, researchers and people working for NGOs; I suspect there are a lot of us in those industries in the audience. We're going overseas and bringing back pictures like this: of the utterly distressed or the displaced or the hungry or the child laborers or the exotic.
Már biztosan többen hallották a vándor bölcs mondását: "Ne vigyél haza semmit, csak képeket, ne hagyj ott semmit, csak lábnyomod." Azt kell, hogy mondjam, hogy ez egyáltalán nem olyan önzetlen, mint amilyennek hangzik, főleg nem azokban a szakmákban, ahol fejlődő országokban élő, rendkívül szegény embereket mutatnak be. Ők a riporterek, kutatók és a civil szervezetek dolgozói. Biztos vagyok benne, hogy közönségben is vannak szakmabeliek. Kontinenseken kelünk át és ilyen vagy hasonló képekkel térünk vissza a reménytelenségről az otthontalanságról a nélkülözésről a gyermekmunkáról vagy az egzotikumról.
Now, Susan Sontag reminds us that photographs, in part, help define what we have the right to observe, but more importantly, they are an ethics of seeing. And I think right now is a good time to review our ethics of seeing, as our industries of reporting and research and NGO work are collapsing and changing, in part, by what's being driven by what's happening in the economy. But it's making us forge new relationships. And those new relationships have some fuzzy boundaries. I worked at the edge of some of these fuzzy boundaries, and I want to share with you some of my observations.
Susan Sontag rámutat nekünk arra, hogy a fotók meghatározzák, mit van jogunk megfigyelni, de ennél is fontosabb, hogy a látás etikáját jelentik. Szerintem itt az ideje felülvizsgálnunk ezt az értéket, hisz a tudósítás, a kutatás és a civil szervezetek világa hanyatlik és változik, részben a gazdaságban bekövetkező változásoknak köszönhetően. De ez minket új kapcsolatok kialakítására sarkall, melyek határai kissé összemosódnak. Volt szerencsém megtapasztalni ezeket a határokat, és szeretném elmondani, mire lettem figyelmes.
My ethics of seeing is informed by 25 years as a reporter covering emerging economies and international relations. And I believe in a free and independent press. I believe that journalism is a public good. But it's getting harder to do that job, in part, because of the massive layoffs, because the budgets for international reporting aren't there anymore, new technologies and new platforms begging new content, and there are a lot of new journalisms. There's activist journalism, humanitarian journalism, peace journalism, and we are all looking to cover the important stories of our time. So we're going to NGOs and asking them if we can embed in their projects. This is in part because they're doing important work in interesting places.
A látás etikáját 25 évnyi tudósítói munkával sajátítottam el a feltörekvő gazdaságok és a nemzetközi kapcsolatok terén. Hiszek a szabad, független sajtóban. Hiszem, hogy az újságírás a közjót szolgája. De ez a munka egyre nehezebbé válik, részben a tömeges elbocsátások miatt, mert a költségvetésben nincs keret a nemzetközi híradásra, ahol új technológiák és platformok újfajta tartalmakat kívánnak, és mert az újságírás új műfajokkal bővült. Van már aktivista, humanitárius és békeújságírás, és célunk, hogy tudósítsuk napjaink fontos híreit. Ezért próbálunk civil szervezetek projektjeihez csatlakozni, hisz ők érdekes helyeken végeznek fontos munkát.
That's one example here: this is a project I worked on in the Blue Nile in Ethiopia. NGOs understand the benefits of having reporters tag along on their team. They need the publicity, they are under tremendous pressure, they're competing in a very crowded market for compassion. So they're also looking to reporters and to hire freelance reporters to help them develop their public relations material and their media material. Now, researchers are also under pressure. They're under pressure to communicate their science outside of the academy. So they're collaborating with reporters, because for many researchers, it's difficult for them to write a simple story or a clear story. And the benefit for reporters is that covering field research is some of the best work out there. You not only get to cover science, but you get to meet interesting scientists, like my PhD advisor Revi Sterling, she, of the magic research high tops there. And it was a discussion with Revi that brought us to the edge of the researcher and reporter, that fuzzy boundary. And I said to her, "I was looking forward to going to developing countries and doing research and covering stories at the same time." She said, "I don't think so, girlfriend." And that confusion, that mutual confusion, drove us to publish a paper on the conflicting ethics and the contradictory practices of research and reporting. We started with the understanding that researchers and reporters are distant cousins, equally storytellers and social analysts. But we don't see nor portray developing communities the same way.
Ez egyik példája ennek: egy projekt, amin a Kék-Nílusnál dolgoztam, Etiópiában. A civil szervezetek ismerik a riporterekkel való együttműködés előnyeit. Szükségük van nyilvánosságra, hatalmas nyomás alatt vannak. A szervezetek együttérzésért versenyeznek egy telített piacon. Így szabadúszó riportereket alkalmaznak, akik segítenek fejleszteni közösségi és médiakapcsolataikat. De a kutatókon is nagy a nyomás, hisz eredményeiket a tudományos közösségen túlra kell eljuttatniuk. Így együttműködnek riporterekkel, mert sokuknak nehéz közérthetően tudományos eredményekről írni. A riporternek ez sok előnnyel jár, ugyanis a terepmunka a szakmabelieknek a jéghegy egyik csúcsa. Nem csak kutatásokról tudósítunk, de találkozhatunk kivételes kutatókkal, mint a PhD tanácsadóm, Revi Sterling, aki a kutatók egyik legkiválóbbja. Vele való beszélgetésem volt az, ami közelebb vitt minket, riportereket a kutatókhoz, elmosta azokat a határokat. És mondtam neki, nagyon vártam, hogy fejlődő országokba látogassak, a kutatás része legyek, ugyanakkor történetekről is tudósítsak. Ő pedig: "Nem hiszem, barátném." Ez a véleményzavar vezetett el egy tanulmány kiadásához, ami a tudományos kutatás és tudósítás ellentmondó gyakorlatairól, etikájáról szól. Abban az egyetértésben vágtunk bele, hogy tudtuk, a riporterek és kutatók távoli rokonok, egyben történetmondók és elemzők. De eltérünk abban, hogyan látjuk és ábrázoljuk a közösségeket.
Here's a very classic example. This is Somalia, 1992. It could be Somalia today. And this is a standard operating procedure for much of the news video and the news pictures that you see, where a group of reporters will be trucked in, escorted to the site of a disaster, they'll produce their material, take their pictures, get their interviews, and then they'll be escorted out. This is decidedly not a research setting.
Itt egy klasszikus példa. Szomália, 1992-ben. De lehetne akár ma is. Ez a hivatalos eljárása annak, ahogyan a nézőknek szánt videókat és képeket készítjük, ahol egy riportercsoportot egy katasztrófa helyszínére kísérnek el, ők elkészítik az anyagot és a képeket, illetve az interjúkat, majd szépen elhagyják a helyszínt. Ez nem kutatási környezet akar lenni.
Now, sometimes, we're working on feature stories. This is an image I took of a woman in Bhongir Village in Andhra Pradesh in India. She's at a microfinance meeting. It's a terrific story. What's important here is that she is identifiable. You can see her face. This also is not a research picture. This is much more representative of a research picture. It's a research site: you see young women accessing new technologies. It's more of a time stamp, it's a documentation of research. I couldn't use this for news. It doesn't tell enough, and it wouldn't sell.
Néha pedig címlapra szánt történeteken dolgozunk. Ezt a képet egy indiai nőről készítettem, Bhongir faluban, Andhra Pradesh városában. Egy mikrohitelekről szóló gyűlésen van. A történet elképesztő. A dolog lényege itt, hogy ő felismerhető. Láthatjuk az arcát, szintén nem kutatásra szánt kép. Sokkal többet mondd el egy kutatásra szánt képnél. Ez egy kutatási helyszín: látható, ahogyan fiatal nők új technológiához férnek hozzá. Inkább időbélyeg, kutatási dokumentáció. Nem tudnám hírként használni. Nem mondd sokat, így nem adható el.
But then, the differences are even deeper than that. Revi and I analyzed some of the mandates that researchers are under. They are under some very strict rules governed by their university research review boards when it comes to content and confidentiality. Researchers are mandated to acquire document-informed consent. Well, as a reporter, if I hang a microphone on someone, that is consent. And when it comes to creating the story, I'll fact-check as a reporter, but I don't invite company to create that story, whereas social scientists, researchers, and particularly participatory researchers, will often work on constructing the narrative with the community. And when it comes to paying for information, "checkbook journalism" is roundly discouraged, in part, because of the bias it introduces in the kind of information you get. But social scientists understand that people's time is valuable so they pay them for that time.
De a különbségek még mélyebbek. Revi és én elemeztük a kötelezettségeket, amik a kutatókra vonatkoznak. Néhányak közülük nagyon szigorúak, amit az Egyetemi Felülvizsgálati Bizottság ellenőriz, ha tartalomról és bizalmasságról van szó. A kutatóknak kötelező beleegyezési nyilatkozatot szerezniük. Ha riporterként mikrofont helyezek valakire, az már egyenlő a belegyezéssel. Amikor a történetírásra kerül a sor, tényeket ellenőrzök, de nem kérek meg egy másik felet, hogy írja meg a történetet, míg a társadalomtudósok, kutatók és más, résztvevő tudósok általában a közösséggel együtt dolgoznak a történet megírásában. Az információért való fizetés pedig erősen ellenzett, részben ferdítés és elfogultság miatt, amit a történetek tartalmazhatnak. De a társadalomtudósok tudják, hogy az emberek ideje érték, így fizetnek is nekik érte.
So while journalists are well-placed to convey the beauty of the scientific process -- and I would add, the NGO process -- what about the warts? What happens if a research project is not particularly well-designed, or an NGO project doesn't fulfill its goals? Or the other kind of warts, you know, what happens after dark when the drinks happen. Research environments and reporting trips and NGO projects are very intimate environments; you make good friends while you're doing good work. But there's a little bit of Johnnie Walker journalism after dark, and what happens to that line between embedded and in-bedded? Or what do you do with the odd and odious behavior? The point is that you'll want to negotiate in advance what is on the record and off the record.
Az újságírók azért vannak ott, hogy átadják a kutatás folyamatának szépségét – és a civil szervezeti munka folyamatának. Itt vannak még a száraz tények. Mi történik, ha egy kutatási projekt nincs megfelelően felépítve, vagy ha egy civil szervezet munkája nem éri el célját? De száraz tények vannak máshol is, mert tudják, mi történik sötétedés után, ha ivászatra kerül a sor. A kutatási környezet, tudósítási helyszín és a civil szervezeti projektek nagyon bizalmas környezetet formálnak. Barátokat szerzünk, miközben hasznos munkát végzünk. És bizony, a Johnnie Walker hatással van az újságírásra. De mi történik, a beágyazott újságírók túlságosan összebarátkoznak? Mit kezdünk a bizarr és utálatos viselkedéssel? Fontos, hogy a dolgok előre meg legyenek beszélve. Hogy mi marad magunk között, és mi nem.
I'm going to turn now to some NGO imagery which will be familiar to some of you in this audience.
Most pár bejátszás következik, a civilek kampányaiból, néhányuknak ismerősek lehetnek a közönségből.
(Video) Narrator: For about 70 cents, you can buy a can of soda, regular or diet. In Ethiopia, for just 70 cents a day, you can feed a child like Jamal nourishing meals. For about 70 cents, you can also buy a cup of coffee. In Guatemala, for 70 cents a day, you can help a child like Vilma get the clothes she needs to attend school.
70 centért vehetünk egy üveg szénsavas üdítőt, diétásat vagy rendest. Etiópiában csaknem 70 centért elláthatunk tápláló étellel egy gyermeket, mint pl. Jamal. 70 centért ugyancsak vehetünk egy csésze kávét. Guatemalában 70 centért segíthetünk egy Vilmához hasonló gyermeknek ruházkodni és iskolába járni.
Leslie Dodson: Now, there's some very common imagery that's been around for 40 years. That's part of Sally Struthers's famine campaign. Some of it is very familiar; it's the Madonna and child. Women and children are very effective in terms of NGO campaigns. We've been looking at this imagery for a long time, for hundreds and hundreds of years; the Madonna and child. Here is [Duccio], and here is Michelangelo. My concern is: Are we one-noting the genders in our narratives of poverty in developing communities? Do we have women as victims, and are men only the perpetrators? Are they the guys with the AK-47s or the boy soldiers? Because that doesn't leave room for stories like the man who's selling ice cream at the refuge camp in Southern Sudan, where we did a project, or the stories of the men who are working on the bridge over the Blue Nile. So I wonder: Are these stories inconvenient to our narratives?
Leslie Dodson: Pár nagyon ismert kép, ami már 40 éve köztudatban van. Ez pl. Sally Struthers éhínségről szóló kampányából. Néhány ismerős lehet; Madonna és gyermeke. A gyermekek és nők hatékonynak bizonyulnak a civilek munkájában. Már nagyon régóta velünk van ez a kép, több száz éve; Madonna és gyermeke. Itt van Duccio és itt Michelangelo. Az érdekel, hogy rendelünk-e nemeket a szegénységről szóló narratívákhoz a fejlődő közösségekben. Áldozatként ábrázoljuk a nőket, míg a férfiakat elkövetőkként? Ők a katonák az AK-47-el vagy gyerekek fegyverrel a kezükben? Mert ugye az nem hír, ha egy férfi jégkrémet árul egy Dél-Szudáni menekülttáborban, ahol dolgoztunk, vagy említhetném azokat a férfiakat, akik a Kék-Nílus feletti hídon dolgoznak. Eltűnődtem, hogy vajon ezek a történetek nem felelnek meg narratíváinknak?
And what about this narrative? This is a for-profit game, and its aim is to make development fun. One question is: Did they inadvertently make fun of? Another set of questions is: What are the rights of these children? What rights of publicity or privacy do they have? Did they get paid? Should they get paid? Should they share in the profit? This is a for-profit game. Did they sign talent waivers? I have to use these when I'm working with NGOs and documentary filmmakers here in the States. In the States, we take our right to privacy and publicity very seriously. So what is it about getting on a long-haul flight that makes these rights vaporize?
Egy másféle narratíva. Mint tudjuk, ez profitorientált játék, és célja, hogy a fejlődést élvezetessé tegye. Első kérdés: akaratlanul viccet csinálnak belőle? Aztán a többi: Mik a jogai a filmre vett gyerekeknek? Milyen magánéleti, nyilvánosságra vonatkozó jogaik vannak? Honorálják őket? Megilleti őket fizetés? Részesülniük kellene a profitból? Ez egy profitorientált játék. Írtak alá lemondási nyilatkozatot? Alkalmazom ezeket, amikor non-profit szervezetekkel és dokumentumfilm készítőkkel dolgozom itt, az Államokban. Az Egyesült Államokban a magánélethez és nyilvánossághoz való jog szent. Az egyik legszentebb. Szóval mi lenne, ha hosszú harcba kezdenénk ezeknek a jogoknak elvesztése ellen?
I don't want to just pick on our friends in the gaming arts; I'll turn to the graphic arts, where we often see these monolithic, homogeneous stories about the great country of Africa. But Africa is not a country, it's a continent. It's 54 countries and thousands and thousands of languages. So my question is: Is this imagery productive, or is it reductive? I know that it's popular.
De nem a csak a videojátékok ábrázolására pécézném ki. Mutatnék pár grafikus ábrázolást, ahol megbonthatatlan és egységes történetet nézhetünk Afrikáról, mint egy nagyszerű országról. De Afrika nem ország, hanem kontinens. 54 országgal és több ezer nyelvjárással. Felmerül a kérdés, hogy az efféle ábrázolás termékeny vagy épp terméketlen? Azt tudom, hogy népszerű.
USAID just launched their campaign "Forward" -- FWD: Famine, War and Drought. And by looking at it, you would think that was happening all the time, all over Africa. But this is about what's happening in the Horn of Africa. And I'm still trying to make sense of Africa in a piece of Wonder Bread. I'm wondering about that.
USAID nemrég indított kampánya, ami a "Forward" nevet kapta, röviden FWD, azaz éhínség, háború és szárazság. Azt gondolnánk, hogy ez történik egész Afrikában. De ez arról szól, hogy mi történik Északkelet-Afrikában. Én még mindig burzsuj módon próbálom megérteni Afrikát. Sokat töprengek rajta.
Germaine Greer has wondered about the same things and she says, "At breakfast and at dinner, we can sharpen our own appetites with a plentiful dose of the pornography of war, genocide, destitution and disease." She's right. We have sharpened our appetites. But we can also sharpen our insights. It is not always war, insurrection and disease. This is a picture out of South Sudan, just a couple of months before the new country was born.
Germaine Greer ugyancsak erre gondolt, és idézem: "Reggelinél és ebédnél, növelhetjük étvágyunkat nagy mennyiségben a háború borzalmas képsoraival, népírtással, szegénységgel és betegségekkel." Igaza van, ezek az események étvágygerjesztők, de gerjesztheti empátiánk is. A háború, felkelés és a betegség sem állandó. Itt egy kép Dél-Szudánról. pár hónappal az új ország születése előtt.
I will continue to work as a researcher and a reporter in developing countries, but I do it with an altered ethic of seeing. I ask myself whether my pictures are pandering, whether they contribute to stereotypes, whether the images match the message, am I complacent or am I complicit?
Folytatom kutatói és riporteri munkámat a fejlődő országokban, de látás etikájának egy másfajta módszerével. Megkérdezem magamtól, a képeim erkölcstelenséget sugallnak-e, tovább erősítik-e a sztereotípiákat, a kép összhangban van-e az üzenettel, hogy öntelt vagy vagy cinkos vagyok-e?
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps)