Το 1796 ο Τόμας Τζέφερσον έλαβε ένα κουτί με οστά που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει. Ένα μακρύ, κοφτερό νύχι ζώου του θύμισε το λιοντάρι, αλλά τα βραχιόνια οστά έδειχναν ότι ήταν ένα μεγαλύτερο ζώο, κάποιο με μήκος περίπου τρία μέτρα. Θεωρώντας ότι ίσως ήταν ένα άγνωστο είδος τεράστιου λιονταριού της Βόρειας Αμερικής, ο Τζέφερσον προειδοποίησε τους εξερευνητές Λιούις και Κλαρκ να έχουν τον νου τους για αυτό το μυστηριώδες αρπακτικό. Όμως τα οστά στο κουτί του Τζέφερσον δεν ήταν από λιοντάρι. Ήταν από ένα είδος τεράστιου βραδύποδα που είχε εξαφανιστεί. Οι προϊστορικοί βραδύποδες του εδάφους εμφανίστηκαν πριν από 35 εκατ. χρόνια. Δεκάδες είδη ζούσαν σε όλη τη Βόρεια, Κεντρική και Νότια Αμερική, μαζί με άλλα αρχαία πλάσματα όπως οι μαστόδοντες και τα τεράστια αρμαντίλλο. Μερικοί βραδύποδες του εδάφους, όπως η μεγαλονυχίδες, είχαν μέγεθος γάτας, αλλά πολλοί ήταν ογκώδεις. Ο βραδύπους του Τζέφερσον, ο Μεγαλόνυξ, ζύγιζε περίπου έναν τόνο, κι όμως ήταν μικρός σε σύγκριση με τον βραδύποδα Μεγαθήριο, που έφτανε έως και τους έξι τόνους, όσο και ο ελέφαντας. Περπατούσαν νωχελικά στα δάση και τις σαβάνες με τα δυνατά τους χέρια και τα κοφτερά νύχια για να ξεριζώσουν φυτά και να σκαρφαλώσουν στα δέντρα βοσκώντας χορτάρι, φύλλα και προϊστορικά αβοκάντο. Μάλιστα, χωρίς τους τεράστιους βραδύποδες μπορεί να μην είχαμε αβοκάντο σήμερα. Τα μικρότερα ζώα δεν μπορούσαν να καταπιούν τον τεράστιο σπόρο του αβοκάντο, αλλά οι βραδύποδες μπορούσαν, και βοήθησαν την ευρύτατη εξάπλωση των δέντρων αβοκάντο. Οι βραδύποδες του εδάφους ευημερούσαν για εκατομμύρια χρόνια, αλλά άρχισαν να εξαφανίζονται πριν από 10.000 χρόνια περίπου μαζί με τα άλλα τεράστια θηλαστικά του δυτικού ημισφαιρίου. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι βραδύποδες του εδάφους μάλλον εκτοπίστηκαν από μια επερχόμενη εποχή παγετώνων ή από τον ανταγωνισμό με άλλα είδη, πιθανότατα τους ανθρώπους, που η άφιξή τους συμπίπτει με την εξαφάνιση των περισσότερων βραδυπόδων. Κάποιοι μικρότεροι βραδύποδες επιβίωσαν μετακομίζοντας στις κορυφές των δένδρων. Σήμερα έχουν απομείνει έξι είδη που ζουν στα φυλλώματα των τροπικών δασών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Ζώντας πάνω στα δένδρα εύκολα αποφεύγουν τα αρπακτικά, και έχουν άφθονα φύλλα για φαγητό. Αυτή η διατροφή όμως έχει και μειονεκτήματα. Τα ζώα παίρνουν ενέργεια από το φαγητό και τη χρησιμοποιούν για να μετακινούνται, για να διατηρούν τη θερμοκρασία τους, τα όργανά τους σε λειτουργία, και όλες τις απαραίτητες δραστηριότητες για την επιβίωση. Αλλά τα φύλλα δεν περιέχουν πολλή ενέργεια, και όση έχουν εξάγεται δύσκολα. Τα φυτοφάγα εμπλουτίζουν τη διατροφή τους με τροφές υψηλότερης ενέργειας, όπως φρούτα και σπόρους. Αλλά ειδικά οι τριδάκτυλοι βραδύποδες βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στα φύλλα. Ανέπτυξαν πολύ εξελιγμένες στρατηγικές για να καλύψουν την περιορισμένη διατροφή. Πρώτον, εξάγουν όσο το δυνατόν περισσότερη ενέργεια μπορούν από την τροφή τους. Έχουν στομάχι με πολλούς θαλάμους που καλύπτει το 1/3 του σώματός τους, και ανάλογα με το είδος η χώνευση ενός γεύματος μπορεί να διαρκεί πέντε με επτά μέρες, ακόμη και εβδομάδες. Το επόμενο ζητούμενο είναι η κατανάλωση της ελάχιστης δυνατής ενέργειας. Φυσικά, οι βραδύποδες το επιτυγχάνουν προσπαθώντας να μην μετακινούνται πολύ. Περνούν τον περισσότερο χρόνο τους ασχολούνται με φαγητό, ξεκούραση ή ύπνο. Κατεβαίνουν από τον θόλο των δέντρων μόνο μια φορά την εβδομάδα για τουαλέτα. Όταν οι βραδύποδες μετακινούνται, το κάνουν πάρα πολύ αργά. Κάνουν σχεδόν πέντε λεπτά να διασχίσουν έναν συνηθισμένο δρόμο της γειτονιάς. Αυτή η αβίαστη προσέγγιση της ζωής σημαίνει ότι δεν χρειάζονται πολλούς μύες. Για την ακρίβεια, έχουν 30% λιγότερη μυική μάζα από άλλα ζώα ίδιου μεγέθους. Επίσης, χρησιμοποιούν λιγότερη ενέργεια για να ζεσταθούν καθώς η θερμοκρασία του σώματός τους κυμαίνεται κατά πέντε βαθμούς Κελσίου, λιγότερο κι από τα ψυχρόαιμα ερπετά, αλλά περισσότερο από τα περισσότερα θηλαστικά. Οι προσαρμογές στο σώμα και τη συμπεριφορά ελαχιστοποιούν την κατανάλωση ενέργειας ή τον μεταβολισμό τους. Ο τριδάκτυλος βραδύπους έχει τον αργότερο μεταβολισμό από κάθε θηλαστικό. Το γιγάντιο πάντα είναι δεύτερο πιο αργό, και ο διδάκτυλος βραδύπους έρχεται τρίτος. Η αργή κίνηση τους επέτρεψε να ευδοκιμούν στον βιότοπό τους στον θόλο των δέντρων. Αλλά έκανε και τους ίδιους τους βραδύποδες υπέροχο βιότοπο για άλλους οργανισμούς, που περιλαμβάνουν τα φύκη, αποκτώντας έτσι απόκρυψη και ίσως και κάποιο μεζεδάκι. Οι βραδύποδες μπορεί να μην είναι πλέον γιγάντιοι, αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο αξιοθαύμαστους.
In 1796, Thomas Jefferson received a box of bones he couldn't identify. A long, sharp claw reminded him of a lion, but the arm bones suggested a larger animal, one about three meters long. Thinking it might be huge unknown species of North American lion, Jefferson warned explorers Lewis and Clark to keep an eye out for this mysterious predator. But Jefferson's box of bones didn't come from a lion. They came from an extinct giant sloth. Prehistoric ground sloths first appeared around 35 million years ago. Dozens of species lived across North, Central and South America, alongside other ancient creatures like mastodons and giant armadillos. Some ground sloths, like the megalonychid, were cat-sized, but many were massive. Jefferson's sloth, Megalonyx, weighed about a ton, and that was small compared to megatherium, which could reach six metric tons, as much as an elephant. They ambled through the forests and savannas using their strong arms and sharp claws to uproot plants and climb trees, grazing on grasses, leaves, and prehistoric avocados. In fact, we might not have avocados today if not for the giant sloths. Smaller animals couldn't swallow the avocado's huge seed, but the sloths could, and they spread avocado trees far and wide. Ground sloths flourished for millions of years, but around 10,000 years ago, they started disappearing along with the Western Hemisphere's other giant mammals. Researchers think that ground sloths could have been pushed out by an oncoming ice age, or competition with other species, maybe humans, who arrived in the region around the time most of the sloths went extinct. Some of the smaller sloths did survive and migrated to the treetops. Today, there are six species left living in the rainforest canopies of Central and South America. Hanging out in the trees is a good way to avoid predators, and there are plenty of leaves to eat. But this diet has its drawbacks. Animals extract energy from food and use that energy to move around, maintain their body temperature, keep their organs working, and all the other activities necessary for survival. But leaves don't contain much energy, and that which they do have is tough to extract. Most herbivores supplement a leafy diet with higher energy foods like fruit and seeds. But sloths, especially three-toed sloths, rely on leaves almost exclusively. They've evolved finely tuned strategies for coping with this restricted diet. First, they extract as much energy from their food as possible. Sloths have a multi-chambered stomach that takes up a third of their body, and depending on the species, they can spend five to seven days, or even weeks, processing a meal. The other piece of the puzzle is to use as little energy as possible. One way sloths do this is, of course, by not moving very much. They spend most of their time eating, resting, or sleeping. They descend from the canopy just once a week for a bathroom break. When sloths do move, it's not very fast. It would take a sloth about five minutes to cross an average neighborhood street. This unhurried approach to life means that sloths don't need very much muscle. In fact, they have about 30% less muscle mass than other animals their size. Sloths also use less energy to keep themselves warm because their body temperature can fluctuate by about five degrees Celsius, less than a cold-blooded reptile, but more than most mammals. These physical and behavioral adaptations minimize the sloth's energy expenditure, or metabolic rate. Three-toed sloths have the slowest metabolism of any mammal. The giant panda is second slowest, and two-toed sloths come in third. Moving slowly has allowed sloths to thrive in their treetop habitat. But it's also made the sloths themselves a great habitat for other organisms, including algae, which provides a little extra camouflage, and maybe even a snack. Sloths may not be giant anymore, but that doesn't make them any less remarkable.