Είμαι μικροβιολόγος των ωκεανών στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί και θα ήθελα να σας πω για ορισμένα μικρόβια τα οποία είναι τόσο περίεργα και υπέροχα που κλωνίζουν τις υποθέσεις μας για το πώς είναι η ζωή στη Γη.
I'm an ocean microbiologist at the University of Tennessee, and I want to tell you guys about some microbes that are so strange and wonderful that they're challenging our assumptions about what life is like on Earth.
Έχω λοιπόν μια ερώτηση. Σηκώστε το χέρι σας όσοι έχετε σκεφτεί ότι θα ήταν υπέροχο να πηγαίνατε στον πυθμένα του ωκεανού με υποβρύχιο. Ναι. Οι περισσότεροι, διότι οι ωκεανοί είναι υπέροχοι.
So I have a question. Please raise your hand if you've ever thought it would be cool to go to the bottom of the ocean in a submarine? Yes. Most of you, because the oceans are so cool.
Τώρα, σηκώστε το χέρι αν ο λόγος που σηκώσατε το χέρι για να πάτε στον πυθμένα του ωκεανού ήταν γιατί θα ερχόσασταν πιο κοντά με την καταπληκτική λάσπη που βρίσκεται εκεί κάτω.
Alright, now -- please raise your hand if the reason you raised your hand to go to the bottom of the ocean is because it would get you a little bit closer to that exciting mud that's down there.
(Γέλια)
(Laughter)
Κανείς. Είμαι η μόνη εδώ μέσα.
Nobody. I'm the only one in this room.
Το σκέφτομαι συνέχεια αυτό το πράγμα. Έχω περάσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου προσπαθώντας να προσδιορίσω πόσο βαθιά μπορούμε να πάμε στη Γη και να βρούμε κάτι, οτιδήποτε ζωντανό, διότι ακόμη δεν ξέρουμε την απάντηση στη βασική ερώτηση για τη ζωή στη Γη.
Well, I think about this all the time. I spend most of my waking hours trying to determine how deep we can go into the Earth and still find something, anything, that's alive, because we still don't know the answer to this very basic question
Το 1980, λοιπόν, ο επιστήμονας Τζον Πάρκς στο Ηνωμένο Βασίλειο,
about life on Earth.
είχε την ίδια εμμονή και του ήρθε μια τρελή ιδέα. Πίστευε ότι υπήρχε μια τεράστια, βαθιά και ζωντανή μικροβιακή βιόσφαιρα κάτω από τους ωκεανούς όλου του κόσμου που εκτείνεται εκατοντάδες μέτρα στον πυθμένα του ωκεανού, -κάτι φανταστικό- αλλά το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν τον πίστεψε, και ο λόγος γι' αυτό είναι διότι ο πυθμένας του ωκεανού είναι το πιο βαρετό μέρος της Γης.
So in the 1980s, a scientist named John Parkes, in the UK, was similarly obsessed, and he came up with a crazy idea. He believed that there was a vast, deep, and living microbial biosphere underneath all the world's oceans that extends hundreds of meters into the seafloor, which is cool, but the only problem is that nobody believed him, and the reason that nobody believed him is that ocean sediments may be the most boring place on Earth.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν έχει φως, δεν έχει οξυγόνο, και το χειρότερο, δεν έχει φρέσκο φαγητό κυριολεκτικά εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Δεν χρειάζεσαι διδακτορικό στη βιολογία για να ξέρεις ότι είναι ένα άσχημο μέρος να ψάξεις για ζωή.
There's no sunlight, there's no oxygen, and perhaps worst of all, there's no fresh food deliveries for literally millions of years. You don't have to have a PhD in biology to know that that is a bad place to go looking for life.
(Γέλια)
(Laughter)
Το 2002 όμως ο Τζον έπεισε αρκετούς ανθρώπους ότι είχε ανακαλύψει κάτι κι έτσι ξεκίνησε μια αποστολή με αυτό το πλοίο γεωτρήσεων με το όνομα Τζόιντες Ρεζολούσιον. Και ήταν μαζί με τον Μπο Μπάρκερ Χόργκενσεν από τη Δανία. Έτσι μπόρεσαν τελικά να πάρουν κάποια καλά παρθένα δείγματα από το βάθος του ωκεανού εντελώς αμόλυντα από μικρόβια της επιφάνειας. Αυτό το πλοίο μπορεί να κάνει γεωτρήσεις χιλιάδες μέτρα κάτω από τον ωκεανό και η λάσπη ανεβαίνει σε διαδοχικούς πυρήνες, ο ένας μετά τον άλλον - μακρείς πυρήνες που μοιάζουν έτσι. Αυτό μεταφέρεται από επιστήμονες σαν εμένα που ανεβαίνουμε σ' αυτά τα πλοία, επεξεργαζόμαστε τους πυρήνες εκεί, κι έπειτα στέλνουμε να εξετασθούν λεπτομερέστερα στα εργαστήριά μας.
But in 2002, [Steven D'Hondt] had convinced enough people that he was on to something that he actually got an expedition on this drillship, called the JOIDES Resolution. And he ran it along with Bo Barker Jørgensen of Denmark. And so they were finally able to get good pristine deep subsurface samples some really without contamination from surface microbes. This drill ship is capable of drilling thousands of meters underneath the ocean, and the mud comes up in sequential cores, one after the other -- long, long cores that look like this. This is being carried by scientists such as myself who go on these ships, and we process the cores on the ships and then we send them home to our home laboratories for further study.
Όταν ο Τζον και ο συνεργάτης του έλαβαν αυτά τα πολύτιμα παρθένα δείγματα από τα βάθη του ωκεανού, τα έβαλαν στο μικροσκόπιο και είδαν εικόνες που έμοιαζαν αρκετά σαν και αυτήν, η οποία τραβήχτηκε σε μια πιο πρόσφατη αποστολή από τον διδακτορικό φοιτητή μου, Τζόι Μπουοντζιόρνο. Μπορείτε να δείτε τα θολά αντικείμενα στο βάθος. Αυτό είναι λάσπη από τα βάθη της θάλασσας και οι ανοιχτές πράσινες βούλες που φέρουν πράσινη φωσφορίζουσα βαφή είναι αληθινά, ζωντανά μικρόβια.
So when John and his colleagues got these first precious deep-sea pristine samples, they put them under the microscope, and they saw images that looked pretty much like this, which is actually taken from a more recent expedition by my PhD student, Joy Buongiorno. You can see the hazy stuff in the background. That's mud. That's deep-sea ocean mud, and the bright green dots stained with the green fluorescent dye are real, living microbes.
Τώρα πρέπει να σας πω κάτι πολύ τραγικό για τα μικρόβια. Όλα μοιάζουν το ίδιο στο μικροσκόπιο, δηλαδή με την πρώτη ματιά. Μπορείς να πάρεις τους πιο συναρπαστικούς οργανισμούς στον κόσμο, όπως ένα μικρόβιο που κυριολεκτικά αναπνέει ουράνιο, και ένα άλλο που παράγει καύσιμα για πυραύλους, να τα αναμείξεις με λάσπη από τον ωκεανό, να τα βάλεις στο μικροσκόπιο, και θα φαίνονται απλά σαν μικρές βούλες. Είναι ενοχλητικό. Έτσι δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε από την εμφάνιση. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε DNA, σαν δαχτυλικό αποτύπωμα, για να τα ξεχωρίσουμε.
Now I've got to tell you something really tragic about microbes. They all look the same under a microscope, I mean, to a first approximation. You can take the most fascinating organisms in the world, like a microbe that literally breathes uranium, and another one that makes rocket fuel, mix them up with some ocean mud, put them underneath a microscope, and they're just little dots. It's really annoying. So we can't use their looks to tell them apart. We have to use DNA, like a fingerprint, to say who is who.
Θα σας δείξω το πώς αυτήν τη στιγμή. Έφτιαξα λοιπόν κάποια δεδομένα - θα σας δείξω κάποια ψεύτικα δεδομένα. Αυτό για να σας δείξω πώς θα φαινόταν αν ορισμένα είδη δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Μπορείτε να δείτε ότι κάθε είδος έχει μια λίστα συνδυασμών του A, G, C και T, -τις τέσσερις υπομονάδες του DNA- στοιβαγμένες κάπως τυχαία και κανένα δεν μοιάζει με κάτι άλλο, και αυτά τα είδη δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Όμως το πραγματικό DNA φαίνεται έτσι από ένα γονίδιο που αυτά τα είδη τυχαίνει να μοιράζονται. Τα πάντα ευθυγραμμίζονται σχεδόν τέλεια. Οι πιθανότητες του να έχεις τόσες κάθετες στήλες όπου κάθε είδος έχει ένα C ή κάθε είδος έχει ένα T, εντελώς τυχαία, είναι απειροελάχιστες. Ξέρουμε λοιπόν ότι όλα αυτά τα είδη πρέπει να είχαν έναν κοινό πρόγονο. Είναι όλα συγγενείς μεταξύ τους.
And I'll teach you guys how to do it right now. So I made up some data, and I'm going to show you some data that are not real. This is to illustrate what it would look like if a bunch of species were not related to each other at all. So you can see each species has a list of combinations of A, G, C and T, which are the four sub-units of DNA, sort of randomly jumbled, and nothing looks like anything else, and these species are totally unrelated to each other. But this is what real DNA looks like, from a gene that these species happen to share. Everything lines up nearly perfectly. The chances of getting so many of those vertical columns where every species has a C or every species has a T, by random chance, are infinitesimal. So we know that all those species had to have had a common ancestor. They're all relatives of each other.
Τώρα λοιπόν θα σας πω ποιοι ήτανε. Τα δύο πρώτα είμαστε εμείς και οι χιμπατζήδες, που όλοι ξέρατε ήδη ότι συγγενεύουμε, διότι είναι προφανές.
So now I'll tell you who they are. The top two are us and chimpanzees, which y'all already knew were related, because, I mean, obviously.
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως έχουμε συγγένεια και με είδη με τα οποία δεν μοιάζουμε, όπως τα πεύκα και η Γιαρδία, η οποία είναι γαστρεντερική ασθένεια που παθαίνεις αν δεν φιλτράρεις το νερό σου κατά την πεζοπορία. Επίσης έχουμε συγγένεια με το βακτήριο E. Coli και το Clostridium Difficile, που είναι ένα απαίσιο, καιροσκοπικό παθογόνο που σκοτώνει πολλούς ανθρώπους. Υπάρχουν όμως και καλά μικρόβια, όπως το Dehalococcoides ethenogenes που καθαρίζει τα βιομηχανικά μας απορρίματα. Αν πάρω λοιπόν αυτές τις ακολουθίες DNA και χρησιμοποιήσω τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, για να κάνω ένα οικογενειακό δέντρο για όλους μας, για να δούμε ποιοι συγγενεύουν, τότε αυτό θα φαίνεται έτσι. Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα με την πρώτη ματιά, ότι είδη όπως εμείς, η Γιαρδία, τα κουνέλια και τα πεύκα είμαστε κάτι σαν συγγενείς, και τα βακτήρια είναι κάτι σαν μακρινά ξαδέρφια μας. Όμως έχουμε συγγένεια με όλα τα ζώντα είδη στον πλανήτη. Κάθε μέρα λοιπόν στη δουλειά μου, παράγω επιστημονικές αποδείξεις που καταρρίπτουν την υπαρξιακή μοναξιά.
But we're also related to things that we don't look like, like pine trees and Giardia, which is that gastrointestinal disease you can get if you don't filter your water while you're hiking. We're also related to bacteria like E. coli and Clostridium difficile, which is a horrible, opportunistic pathogen that kills lots of people. But there's of course good microbes too, like Dehalococcoides ethenogenes, which cleans up our industrial waste for us. So if I take these DNA sequences, and then I use them, the similarities and differences between them, to make a family tree for all of us so you can see who is closely related, then this is what it looks like. So you can see clearly, at a glance, that things like us and Giardia and bunnies and pine trees are all, like, siblings, and then the bacteria are like our ancient cousins. But we're kin to every living thing on Earth. So in my job, on a daily basis, I get to produce scientific evidence against existential loneliness.
Όταν λοιπόν πήραμε αυτές τις πρώτες ακολουθίες DNA, από την πρώτη αποστολή, με τα παρθένα δείγματα από τη βαθιά υποεπιφάνεια, θέλαμε να μάθουμε πού βρίσκονταν. Το πρώτο πράγμα που ανακαλύψαμε ήταν πως δεν ήταν εξωγήινοι διότι το DNA τους ευθυγραμμιζόταν με οτιδήποτε πάνω στη Γη. Τώρα όμως παρατηρήστε πού πάνε στο δέντρο της ζωής. Το πρώτο που παρατηρείς είναι ότι είναι πολυάριθμα. Δεν ήταν απλά ένα μικρό είδος που επιβίωσε σε αυτό το απαίσιο μέρος. Πρόκειται για πολλά είδη. Το δεύτερο που ελπίζουμε ότι παρατηρείς είναι ότι δεν μοιάζουν με οτιδήποτε έχουμε δει στο παρελθόν. Είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους όσο και με οτιδήποτε έχουμε γνωρίσει στο παρελθόν, όσο διαφέρουμε εμείς με τα πεύκα. Ο Τζον Πάρκς λοιπόν ήταν απολύτως σωστός. Εκείνος κι εμείς ανακαλύψαμε ένα εντελώς νέο και εξαιρετικά ποικίλο μικροβιακό οικοσύστημα στη Γη, του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζε κανείς πριν τη δεκαετία του 1980.
So when we got these first DNA sequences, from the first cruise, of pristine samples from the deep subsurface, we wanted to know where they were. So the first thing that we discovered is that they were not aliens, because we could get their DNA to line up with everything else on Earth. But now check out where they go on our tree of life. The first thing you'll notice is that there's a lot of them. It wasn't just one little species that managed to live in this horrible place. It's kind of a lot of things. And the second thing that you'll notice, hopefully, is that they're not like anything we've ever seen before. They are as different from each other as they are from anything that we've known before as we are from pine trees. So John Parkes was completely correct. He, and we, had discovered a completely new and highly diverse microbial ecosystem on Earth that no one even knew existed before the 1980s.
Τώρα πήραμε φόρα. Το επόμενο βήμα ήταν να αναπτύξουμε αυτά τα εξωτικά είδη σε ένα τρυβλίο Πέτρι ώστε να μπορέσουμε να πειραματιστούμε επάνω τους όπως κάνουν οι μικροβιολόγοι. Όμως οτιδήποτε και να τα ταΐσαμε, δεν αναπτύχθηκαν. Ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά και έπειτα από πολλές αποστολές κανείς δεν κατάφερε να αναπτύξει σε τρυβλίο καλλιέργειας κάποιο από αυτά τα εξωτικά μικρόβια του υπεδάφους της θάλασσας. Και δεν είναι επειδή δεν έχουμε προσπαθήσει. Αυτό ίσως ακούγεται απογοητευτικό όμως το βρίσκω συναρπαστικό διότι σημαίνει πως υπάρχουν τόσα πολλά δελεαστικά ερωτηματικά να λύσουμε. Για παράδειγμα, οι συνάδελφοί μου κι εγώ πιστεύαμε ότι είχαμε μια υπέροχη ιδέα. Θα διαβάζαμε τα γονίδιά τους σαν βιβλίο συνταγών, θα βρίσκαμε τι ακριβώς θέλουν να φάνε και θα το βάζαμε στα δοχεία τους κι έτσι θα αναπτύσσονταν και θα ήταν ευτυχισμένα. Όταν όμως κοιτάξαμε τα γονίδιά τους, διαπιστώσαμε ότι ήθελαν να φάνε το φαγητό που ήδη τους ταΐζαμε. Ήταν λοιπόν αποτυχία. Υπήρχε κάτι άλλο που ήθελαν στα πιάτα τους που προφανώς δεν τους το δίναμε.
So now we were on a roll. The next step was to grow these exotic species in a petri dish so that we could do real experiments on them like microbiologists are supposed to do. But no matter what we fed them, they refused to grow. Even now, 15 years and many expeditions later, no human has ever gotten a single one of these exotic deep subsurface microbes to grow in a petri dish. And it's not for lack of trying. That may sound disappointing, but I actually find it exhilarating, because it means there are so many tantalizing unknowns to work on. Like, my colleagues and I got what we thought was a really great idea. We were going to read their genes like a recipe book, find out what it was they wanted to eat and put it in their petri dishes, and then they would grow and be happy. But when we looked at their genes, it turns out that what they wanted to eat was the food we were already feeding them. So that was a total wash. There was something else that they wanted in their petri dishes that we were just not giving them.
Συνδυάζοντας λοιπόν μετρήσεις από διάφορα μέρη στον κόσμο οι συνάδελφοί μου από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, Ντάουγκ ΛαΡόου και Γιαν Άρμεντ, κατάφεραν να υπολογίσουν ότι καθένα από τα μικροβιακά κύτταρα της βαθιάς θάλασσας χρειάζεται μόνο ένα ζέπτοβατ ενέργειας. Και προτού βγάλετε τα κινητά σας, ένα ζέπτο είναι 10 εις την μείον 2 - γιατί ξέρω ότι θα ήθελα να το κοιτάξω αυτό. Οι άνθρωποι από την άλλη, χρειάζονται περίπου 100 βατ ενέργειας. 100 βατ είναι βασικά αν πάρεις έναν ανανά και τον ρίξεις από το ύψος της μέσης στο έδαφος 881.632 φορές την ημέρα. Αν το έκανες αυτό και το συνέεδες με μια τουρμπίνα, θα παρείχε αρκετή ενέργεια ώστε να με κάνει να υπάρξω για μια μέρα. Παρομοίως, ένα ζέπτοβατ, είναι σαν να παίρνεις μόνο έναν κόκκο αλατιού, κι έπειτα να φανταστείς ένα πολύ μικρό σφαιρίδιο το οποίο είναι ένα χιλιοστό της μάζας του κόκκου αλατιού, και να το ρίχνεις ένα νανόμετρο, το οποίο είναι εκατό φορές μικρότερο από το μήκος κύματος του ορατού φωτός, μια φορά την ημέρα. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζονται αυτά τα μικρόβια για να ζήσουν. Είναι πολύ μικρότερη ενέργεια από όση θεωρούσαμε ότι μπορεί να υποστηρίξει ζωή, όμως με κάποιον υπέροχα όμορφο τρόπο, είναι αρκετή.
So by combining measurements from many different places around the world, my colleagues at the University of Southern California, Doug LaRowe and Jan Amend, were able to calculate that each one of these deep-sea microbial cells requires only one zeptowatt of power, and before you get your phones out, a zepto is 10 to the minus 21, because I know I would want to look that up. Humans, on the other hand, require about 100 watts of power. So 100 watts is basically if you take a pineapple and drop it from about waist height to the ground 881,632 times a day. If you did that and then linked it up to a turbine, that would create enough power to make me happen for a day. A zeptowatt, if you put it in similar terms, is if you take just one grain of salt and then you imagine a tiny, tiny, little ball that is one thousandth of the mass of that one grain of salt and then you drop it one nanometer, which is a hundred times smaller than the wavelength of visible light, once per day. That's all it takes to make these microbes live. That's less energy than we ever thought would be capable of supporting life, but somehow, amazingly, beautifully, it's enough.
Αν λοιπόν αυτά τα μικρόβια έχουν διαφορετική σχέση με την ενέργεια απ' ό,τι φανταζόμασταν, τότε συνεπάγεται ότι πρέπει να έχουν διαφορετική σχέση και με τον χρόνο, διότι όταν ζεις με τόση απειροελάχιστη ενέργεια, η γρήγορη ανάπτυξη είναι αδύνατη. Αν ήθελαν να εγκατασταθούν στον λαιμό μας και να μας αρρωστήσουν θα απομακρύνονταν από τον γρήγορο στρεπτόκοκκο προτού καν αρχίσουν την κυτταρική διαίρεση. Γι' αυτό λοιπόν δεν τα βρίσκουμε ποτέ στον λαιμό μας. Ίσως το ότι η βαθιά υποεπιφάνεια είναι τόσο βαρετή τελικά μπορεί να είναι πλεονέκτημα γι' αυτά τα μικρόβια. Δεν παρασύρονται από καταιγίδες. Δεν καλύπτονται ποτέ από αγριόχορτα. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να υπάρχουν. Ίσως αυτό που μας έλειπε από τα δικά μας τρυβλία Πέτρι δεν ήταν φαγητό. Ίσως δεν ήταν χημικό. Ίσως αυτό που πραγματικά χρειάζονται, η θρεπτική ουσία που θέλουν, να είναι ο χρόνος. Όμως ο χρόνος είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να τους δώσω. Ακόμη κι αν έχω μια κυτταρική καλλιέργεια που θα την δώσω στους φοιτητές μου κι εκείνοι στους δικούς τους κ.ο.κ. θα πρέπει να το κάνουμε αυτό για χιλιάδες χρόνια μέχρι να αναπαράγουμε ίδιες συνθήκες με τη βαθιά υποεπιφάνεια, και αυτό χωρίς να δημιουργήσουμε ρύπους. Είναι απλώς αδύνατο. Ίσως όμως με κάποιον τρόπο τα έχουμε ήδη αναπτύξει στα δοχεία μας Ίσως είδαν όλο το φαγητό που τους προσφέραμε και είπαν, «Ευχαριστώ, θα επιταχύνω τόσο πολύ ώστε να κάνω ένα καινούριο κύτταρο τον επόμενο αιώνα».
So if these deep-subsurface microbes have a very different relationship with energy than we previously thought, then it follows that they'll have to have a different relationship with time as well, because when you live on such tiny energy gradients, rapid growth is impossible. If these things wanted to colonize our throats and make us sick, they would get muscled out by fast-growing streptococcus before they could even initiate cell division. So that's why we never find them in our throats. Perhaps the fact that the deep subsurface is so boring is actually an asset to these microbes. They never get washed out by a storm. They never get overgrown by weeds. All they have to do is exist. Maybe that thing that we were missing in our petri dishes was not food at all. Maybe it wasn't a chemical. Maybe the thing that they really want, the nutrient that they want, is time. But time is the one thing that I'll never be able to give them. So even if I have a cell culture that I pass to my PhD students, who pass it to their PhD students, and so on, we'd have to do that for thousands of years in order to mimic the exact conditions of the deep subsurface, all without growing any contaminants. It's just not possible. But maybe in a way we already have grown them in our petri dishes. Maybe they looked at all that food we offered them and said, "Thanks, I'm going to speed up so much that I'm going to make a new cell next century.
Χριστέ μου! (Γέλια)
Ugh.
Γιατί λοιπόν η υπόλοιπη βιολογία κινείται τόσο γρήγορα; Γιατί ένα κύτταρο πεθαίνει μέσα σε μια μέρα κι ο άνθρωπος μετά από εκατό χρόνια; Αυτά φαίνονται σαν εντελώς αυθαίρετα μικρά όρια εάν σκεφτείς τη συνολική ποσότητα του χρόνου στο σύμπαν. Όμως δεν είναι αυθαίρετα όρια. Υπαγορεύονται από ένα απλό πράγμα, και αυτό είναι ο ήλιος. Από την ώρα που η ζωή εκμεταλλεύτηκε την ενέργεια του ήλιου με τη φωτοσύνθεση, όλοι επιταχύναμε και μπήκαμε σε ημερήσιους και νυχτερινούς κύκλους. Έτσι ο ήλιος μας έδωσε λόγο για να είμαστε γρήγοροι αλλά και τα καύσιμα γι' αυτό. Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή στη Γη σαν ένα κυκλοφορικό σύστημα και ο ήλιος είναι η καρδιά μας.
(Laughter) So why is it that the rest of biology moves so fast? Why does a cell die after a day and a human dies after only a hundred years? These seem like really arbitrarily short limits when you think about the total amount of time in the universe. But these are not arbitrary limits. They're dictated by one simple thing, and that thing is the Sun. Once life figured out how to harness the energy of the Sun through photosynthesis, we all had to speed up and get on day and night cycles. In that way, the Sun gave us both a reason to be fast and the fuel to do it. You can view most of life on Earth like a circulatory system, and the Sun is our beating heart.
Η βαθιά υποεπιφάνεια όμως είναι σαν κυκλοφορικό σύστημα το οποίο είναι εντελώς αποκομμένο από τον ήλιο. Αντίθετα, κινείται με μακρείς, αργούς γεωλογικούς ρυθμούς. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποιο θεωρητικό όριο στη διάρκειας ζωής ενός κυττάρου. Όσο υπάρχει η παραμικρή ενέργεια για εκμετάλλευση, θεωρητικά ένα κύτταρο μπορεί να ζήσει για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ή περισσότερο, απλά αντικαθιστώντας σπασμένα κομμάτια με το πέρασμα του χρόνου. Με το να ζητάς από ένα μικρόβιο που ζει έτσι, να μεγαλώσει στα δοχεία μας τους ζητάς να προσαρμοστούν στον φρενήρη, ηλιοκεντρικό, γρήγορο τρόπο ζωής και ίσως να έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν.
But the deep subsurface is like a circulatory system that's completely disconnected from the Sun. It's instead being driven by long, slow geological rhythms. There's currently no theoretical limit on the lifespan of one single cell. As long as there is at least a tiny energy gradient to exploit, theoretically, a single cell could live for hundreds of thousands of years or more, simply by replacing broken parts over time. To ask a microbe that lives like that to grow in our petri dishes is to ask them to adapt to our frenetic, Sun-centric, fast way of living, and maybe they've got better things to do than that.
(Γέλια)
(Laughter)
Φανταστείτε πώς θα ήταν να μαθαίναμε πώς το κάνουν αυτό. Μπορεί να περιλαμβάνει κάποιες εξαιρετικά σταθερές ενώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν τη διάρκεια ζωής στον χώρο της βιοϊατρικής ή της βιομηχανίας; Ή εάν βρίσκαμε τον μηχανισμό που χρησιμοποιούν για να αναπτύσσονται τόσο εξαιρετικά αργά, ίσως να μας ήταν χρήσιμος για τα καρκινικά κύτταρα και την αργή κυτταρική διαίρεση. Δεν ξέρω. Ειλικρινά όλα αυτά είναι εικασίες. αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζωντανά μικροβιακά κύτταρα κάτω από τους ωκεανούς όλου του κόσμου. Αυτό είναι 200 φορές παραπάνω από τη συνολική βιομάζα των ανθρώπων στη Γη. Κι αυτά τα μικρόβια έχουν μια σχέση θεμελιωδώς διαφορετική με τον χρόνο και την ενέργεια απ' ό,τι εμείς. Αυτό που μοιάζει σαν μια μέρα γι' αυτά μπορεί να είναι χιλιάδες χρόνια για εμάς. Δεν ενδιαφέρονται για τον ήλιο και δεν ενδιαφέρονται να αναπτυχθούν γρήγορα και πιθανόν δεν τους καίγεται καρφί για τα πειράματά μου.
Imagine if we could figure out how they managed to do this. What if it involves some cool, ultra-stable compounds that we could use to increase the shelf life in biomedical or industrial applications? Or maybe if we figure out the mechanism that they use to grow so extraordinarily slowly, we could mimic it in cancer cells and slow runaway cell division. I don't know. I mean, honestly, that is all speculation, but the only thing I know for certain is that there are a hundred billion billion billlion living microbial cells underlying all the world's oceans. That's 200 times more than the total biomass of humans on this planet. And those microbes have a fundamentally different relationship with time and energy than we do. What seems like a day to them might be a thousand years to us. They don't care about the Sun, and they don't care about growing fast, and they probably don't give a damn about my petri dishes ...
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως εάν εξακολουθήσουμε να βρίσκουμε δημιουργικούς τρόπους να τα μελετάμε τότε ίσως τελικά να καταλάβουμε τι είναι η ζωή, κάθε είδους, στη Γη.
but if we can continue to find creative ways to study them, then maybe we'll finally figure out what life, all of life, is like on Earth.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)