Why can't we solve these problems? We know what they are. Something always seems to stop us. Why? I remember March the 15th, 2000. The B15 iceberg broke off the Ross Ice Shelf. In the newspaper it said "it was all part of a normal process." A little bit further on in the article it said "a loss that would normally take the ice shelf 50-100 years to replace." That same word, "normal," had two different, almost opposite meanings.
De ce nu putem rezolva aceste probleme? Știm care sunt. Ceva pare mereu să ne oprească. De ce? Îmi amintesc ziua de 15 martie, 2000. Icebergul B15 s-a prăbușit de pe banchiza Ross. În ziare scria: „A fost parte dintr-un proces normal.” Mai jos în acel articol scria: „O pierdere care ar necesita în mod normal 50 -100 de ani pentru refacerea stratului de gheață.” Același cuvânt: „normal”, avea două înțelesuri, aproape opuse.
If we walk into the B15 iceberg when we leave here today, we're going to bump into something a thousand feet tall, 76 miles long, 17 miles wide, and it's going to weigh two gigatons. I'm sorry, there's nothing normal about this. And yet I think it's this perspective of us as humans to look at our world through the lens of normal is one of the forces that stops us developing real solutions. Only 90 days after this, arguably the greatest discovery of the last century occurred. It was the sequencing for the first time of the human genome. This is the code that's in every single one of our 50 trillion cells that makes us who we are and what we are. And if we just take one cell's worth of this code and unwind it, it's a meter long, two nanometers thick. Two nanometers is 20 atoms in thickness.
Dacă vizităm icebergul B15 azi la plecare, vom da de ceva înalt de 300 m, lung de 50 de km, lat de 10 km, cu o greutate de 2 gigatone. Îmi pare rău, nu e nimic normal aici. Și totuși, această perspectivă umană de-a privi lumea ce ne înconjoară prin prisma normalului, e una din forțele care ne împiedică să dezvoltăm soluții adevărate. La doar 90 de zile după apariția articolului, s-a făcut cea mai mare descoperire a secolului trecut. S-a descifrat pentru prima dată genomul uman. Acesta e codul din fiecare celulă din cele 50 de trilioane care alcătuiesc ceea ce suntem. Dacă luăm codul dintr-o singură celulă și-l desfășurăm, e lung de un metru, şi gros de doi nanometri. Doi nanometri sunt grosimea a 20 de atomi.
And I wondered, what if the answer to some of our biggest problems could be found in the smallest of places, where the difference between what is valuable and what is worthless is merely the addition or subtraction of a few atoms? And what if we could get exquisite control over the essence of energy, the electron? So I started to go around the world finding the best and brightest scientists I could at universities whose collective discoveries have the chance to take us there, and we formed a company to build on their extraordinary ideas.
Și m-am întrebat: ce-ar fi dacă răspunsul la problemele cele mai mari s-ar găsi în locurile cele mai mici, unde diferența dintre ce contează și ce nu, constă doar în adăugarea sau eliminarea câtorva atomi? Și ce-ar fi dacă am reuşi să controlăm elegant esenței energiei, electronul? Așadar, am pornit prin lume în căutarea celor mai buni și mai luminați cercetători din universități, ale căror descoperiri colective ne pot ajuta să facem asta și am format o companie care să aplice ideile lor extraordinare. După șase ani și jumătate,
Six and a half years later, a hundred and eighty researchers, they have some amazing developments in the lab, and I will show you three of those today, such that we can stop burning up our planet and instead, we can generate all the energy we need right where we are, cleanly, safely, and cheaply. Think of the space that we spend most of our time. A tremendous amount of energy is coming at us from the sun. We like the light that comes into the room, but in the middle of summer, all that heat is coming into the room that we're trying to keep cool. In winter, exactly the opposite is happening. We're trying to heat up the space that we're in, and all that is trying to get out through the window.
180 de cercetători au dezvoltat câteva proiecte uimitoare în laborator. Azi vă voi prezenta trei, din cele menite să ne oprească de la incinerarea planetei și care, în schimb, să ne permită să generăm toată energia necesară exact acolo unde ne aflăm, fără poluare, în siguranță și ieftin. Gândiți-vă la spațiul pe care-l folosim mai tot timpul. O cantitate de energie uriașă ne parvine de la soare. Ne place lumina care intră în cameră, dar în mijlocul verii, toată căldura intră în camera pe care încercăm s-o menținem răcoroasă. Iarna, e exact invers: încercăm să încălzim spațiul din interior, dar căldura se pierde prin fereastră. N-ar fi oare grozav
Wouldn't it be really great if the window could flick back the heat into the room if we needed it or flick it away before it came in? One of the materials that can do this is a remarkable material, carbon, that has changed its form in this incredibly beautiful reaction where graphite is blasted by a vapor, and when the vaporized carbon condenses, it condenses back into a different form: chickenwire rolled up. But this chickenwire carbon, called a carbon nanotube, is a hundred thousand times smaller than the width of one of your hairs. It's a thousand times more conductive than copper. How is that possible? One of the things about working at the nanoscale is things look and act very differently. You think of carbon as black. Carbon at the nanoscale is actually transparent and flexible. And when it's in this form, if I combine it with a polymer and affix it to your window when it's in its colored state, it will reflect away all heat and light, and when it's in its bleached state it will let all the light and heat through and any combination in between. To change its state, by the way, takes two volts from a millisecond pulse. And once you've changed its state, it stays there until you change its state again.
dacă fereastra ar putea reflecta căldura înapoi spre interiorul camerei dacă e nevoie sau spre afară, înainte să intre? Un material care poate face asta este un material remarcabil, carbonul, care își schimbă structura printr-o reacție incredibil de frumoasă în care grafitul e sublimat de un jet de vapori și când vaporii de carbon recondensează, se solidifică într-o structură diferită: o rețea hexagonală tubulară. Dar această reţea hexagonală de carbon, numită nanotub de carbon, e de 100.000 de ori mai subțire decât firul de păr. E de o mie de ori mai conductiv decât cuprul. Cum e posibil? La scară nanometrică materialele arată și se manifestă foarte diferit. Despre carbon ştiţi că e negru. Carbonul, la scară nanometrică, e transparent și flexibil. În această formă structurală dacă-l combin cu un polimer și-l aplic pe fereastră, când e în starea sa colorată va reflecta toată căldura și lumina, iar în faza transparentă va lăsa toată lumina și căldura să treacă, cu orice faze intermediare posibile. Pentru a-i schimba faza e nevoie de un puls de 2 volți timp de o milisecundă. Odată schimbată starea, și-o menține până când i-o schimbi din nou. Pe când lucram la această incredibilă descoperire la Universitatea din Florida,
As we were working on this incredible discovery at University of Florida, we were told to go down the corridor to visit another scientist, and he was working on a pretty incredible thing. Imagine if we didn't have to rely on artificial lighting to get around at night. We'd have to see at night, right? This lets you do it. It's a nanomaterial, two nanomaterials, a detector and an imager. The total width of it is 600 times smaller than the width of a decimal place. And it takes all the infrared available at night, converts it into an electron in the space of two small films, and is enabling you to play an image which you can see through. I'm going to show to TEDsters, the first time, this operating. Firstly I'm going to show you the transparency. Transparency is key. It's a film that you can look through. And then I'm going to turn the lights out. And you can see, off a tiny film, incredible clarity.
ni s-a spus să mergem alături să vizităm un alt cercetător. Acesta lucra la un proiect incredibil. Imaginați-vă că n-ar trebui să depindem de iluminare artificială ca să circulăm noaptea. Trebuie să vedem noaptea, nu-i aşa? Cu acest dispozitiv, putem. Sunt două materiale nanometrice: un detector și un imager. Lățimea totală e de 600 de ori mai mică decât lăţimea decimetrului. Preia toate undele infraroșii disponibile noaptea, le converteşte în electroni în spațiul dintre cele două pelicule și-ţi arată o imagine prin care poţi vedea. În premieră pentru audiența TED, voi arăta cum funcționează. Prima dată vă arăt transparența. Transparența e esențială. E o peliculă prin care poți vedea. Voi stinge luminile. Vedeți, printr-o peliculă minusculă, cu o claritate incredibilă. În timp ce lucram la acest proiect, ne-a venit o idee.
As we were working on this, it dawned on us: this is taking infrared radiation, wavelengths, and converting it into electrons. What if we combined it with this? Suddenly you've converted energy into an electron on a plastic surface that you can stick on your window. But because it's flexible, it can be on any surface whatsoever. The power plant of tomorrow is no power plant. We talked about generating and using. We want to talk about storing energy, and unfortunately the best thing we've got going is something that was developed in France a hundred and fifty years ago, the lead acid battery. In terms of dollars per what's stored, it's simply the best.
Acesta preia radiațiile infraroșii – lungimile de undă – și le transformă în electroni. Ce-ar fi dacă l-am combina cu pelicula asta? Instantaneu poţi transforma energia în electroni, pe o suprafață de plastic, pe care o poți lipi pe fereastră. Dar pentru că e flexibilă poate fi aplicată pe orice suprafață. Centrala electrică de mâine nu e o centrală. Am vorbit de generare și consum. Vorbind despre stocarea energiei, din nefericire, cea mai bună alternativă pe care o avem e ceva conceput în Franța acum 150 de ani: bateria acidă cu plumb. Din perspectiva cost / eficiență e tot ce avem mai bun. Ştiind că nu vom înghesui 50 de baterii în beci pentru a stoca energie,
Knowing that we're not going to put fifty of these in our basements to store our power, we went to a group at University of Texas at Dallas, and we gave them this diagram. It was in actually a diner outside of Dallas/Fort Worth Airport. We said, "Could you build this?" And these scientists, instead of laughing at us, said, "Yeah." And what they built was eBox. EBox is testing new nanomaterials to park an electron on the outside, hold it until you need it, and then be able to release it and pass it off. Being able to do that means that I can generate energy cleanly, efficiently and cheaply right where I am. It's my energy. And if I don't need it, I can convert it back up on the window to energy, light, and beam it, line of site, to your place. And for that I do not need an electric grid between us.
ne-am adresat unor ingineri ai Universităţii Texas din Dallas și le-am dat această diagramă. De fapt, eram într-un bistrou în Fort Worth Airport, lângă Dallas. I-am întrebat: „Puteți construi asta?” şi în loc să râdă de noi, au spus: „Da.” Și ce au construit a fost eBox. eBox testează nanomateriale noi pentru stocarea electronilor la exterior, să-i țină până ai nevoie de ei și apoi să-i elibereze și să-i transfere. Asta ar înseamna că eu pot genera energie fără poluare, eficient și ieftin chiar în locul în care mă aflu. Este energia mea. Și dacă nu-mi trebuie, o pot converti înapoi pe fereastră în energie, în lumină, și să o trimit direcţionat către locuinţă. Iar pentru asta nu am nevoie de o rețea electrică între noi. Rețeaua viitorului e fără reţea
The grid of tomorrow is no grid, and energy, clean efficient energy, will one day be free. If you do this, you get the last puzzle piece, which is water. Each of us, every day, need just eight glasses of this, because we're human. When we run out of water, as we are in some parts of the world and soon to be in other parts of the world, we're going to have to get this from the sea, and that's going to require us to build desalination plants. 19 trillion dollars is what we're going to have to spend. These also require tremendous amounts of energy. In fact, it's going to require twice the world's supply of oil to run the pumps to generate the water. We're simply not going to do that. But in a world where energy is freed and transmittable easily and cheaply, we can take any water wherever we are and turn it into whatever we need.
iar energia, nepoluantă și eficientă, va fi într-o zi gratuită. Dacă reușim asta, obținem ultima piesă din puzzle: apa. Fiecare din noi, în fiecare zi, avem nevoie de opt pahare de apă, pentru că suntem oameni. Când vom rămâne fără apă, cum se întâmplă în unele părți ale lumii şi curând și în altele, vom fi nevoiți să obținem apa din mare, iar asta va necesita instalații de desalinizare. Vor costa 19 trilioane de dolari. Vor și consuma cantităţi uriașe de energie. Pompele vor consuma o cantitate dublă de petrol decât resursele actuale pentru a genera apa. Pur și simplu nu va fi posibil. Dar într-o lume în care energia e liberă, ușor de transmis și ieftin, vom putea lua orice apă, oriunde ne aflăm, s-o transformăm în orice avem nevoie.
I'm glad to be working with incredibly brilliant and kind scientists, no kinder than many of the people in the world, but they have a magic look at the world. And I'm glad to see their discoveries coming out of the lab and into the world. It's been a long time in coming for me. 18 years ago, I saw a photograph in the paper. It was taken by Kevin Carter who went to the Sudan to document their famine there. I've carried this photograph with me every day since then. It's a picture of a little girl dying of thirst. By any standard this is wrong. It's just wrong. We can do better than this. We should do better than this.
Mă bucur să colaborez cu cercetători incredibil de inteligenți și binevoitori, la fel de binevoitori ca mulți pământeni, dar cu o perspectivă magică asupra lumii. Și mă bucur să le văd descoperirile ieșind din laborator în lume. A fost o călătorie lungă pentru mine. Cu 18 ani în urmă, am văzut o fotografie într-un ziar. A fost făcută de Kevin Carter, care s-a dus în Sudan să documenteze foametea de acolo. Am purtat această fotografie cu mine zilnic de atunci. E fotografia unei fetițe care moare de sete. E cumplit de nedrept. E pur și simplu nedrept. Putem mai bine de-atât. Ar trebui să facem mai mult de-atât.
And whenever I go round to somebody who says, "You know what, you're working on something that's too difficult. It'll never happen. You don't have enough money. You don't have enough time. There's something much more interesting around the corner," I say, "Try saying that to her." That's what I say in my mind. And I just say "thank you," and I go on to the next one. This is why we have to solve our problems, and I know the answer as to how is to be able to get exquisite control over a building block of nature, the stuff of life: the simple electron.
Și de câte ori dau de cineva care spune: „Lucrezi la ceva prea dificil. Nu vei reuși niciodată. N-ai destui bani. N-ai destul timp. Sunt lucruri mai interesante de făcut.”, le spun: „Încearcă să-i spui ei asta.” Asta îmi spun în gând. Spun mulțumesc și merg mai departe. De asta trebuie să ne rezolvăm problemele. Și știu cum să le rezolvăm: obținând controlul elegant asupra unității de bază a naturii, esența vieții: simplul electron.
Thank you.
Mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)