Σήμερα θα σας μιλήσω για τον ρόλο της αρχιτεκτονικής. Εννοώ πως ήρθε η στιγμή οι αρχιτέκτονες να ξαναρχίσουν να δημιουργούν, όχι απλά να αναπαριστούν. Αυτό είναι ένα κράνος εργοταξίου που μου δώρισαν πριν δύο χρόνια κατά την έναρξη εργασιών του μεγαλύτερου έργου που ανέλαβα με την εταιρεία μου. Κατενθουσιάστηκα όταν μου το έδωσαν. Και αυτό γιατί ήμουν ο μόνος από τους παρευρισκομένους με γυαλιστερό ασημένιο κράνος. Θεώρησα πως συμβόλιζε την σημασία του αρχιτέκτονα.
I'm going to speak to you today about architectural agency. What I mean by that is that it's time for architecture to do things again, not just represent things. This is a construction helmet that I received two years ago at the groundbreaking of the largest project I, and my firm, have ever been involved in. I was thrilled to get it. I was thrilled to be the only person standing on the stage with a shiny silver helmet. I thought it represented the importance of the architect.
Όταν γύρισα στο σπίτι, ήμουν ακόμα ενθουσιασμένος μέχρι που πέταξα το κράνος στο κρεβάτι και σωριάστηκα δίπλα του. Τότε παρατήρησα μια επιγραφή: «Προσοχή. Το παρόν κράτος φέρει ειδική επίστρωση και εξυπηρετεί μόνο διακοσμητικούς σκοπούς. Δεν είναι κατασκευασμένο για προστατευτική χρήση.» (Γέλια) Νομίζω πως αυτό το συμβάν είναι πολύ ενδεικτικό του σημερινού ρόλου της αρχιτεκτονικής και των αρχιτεκτόνων. Εξυπηρετούμε μόνο διακοσμητικούς σκοπούς. (Γέλια)
I stayed thrilled until I got home, threw the helmet onto my bed, fell down onto my bed and realized inside there was an inscription. (Laughter) Now, I think that this is a great metaphor for the state of architecture and architects today. We are for decorative purposes only. (Laughter)
Ποιός λοιπόν ευθύνεται γι’αυτή την κατάσταση; Μόνο εμείς οι ίδιοι. Τα τελευταία 50 χρόνια οι τομείς του σχεδιασμού και της οικοδομής έχουν γίνει πολυπλοκότεροι, όπως και η νομοθεσία που τους διέπει. Και εμείς οι αρχιτέκτονες είμαστε δειλοί. Προκειμένου να μην αναλάβουμε νομική ευθύνη υποχωρήσαμε και δυστυχώς, νομική ευθύνη ίσον δύναμη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι βρεθήκαμε στο περιθώριο. Απομονωμένοι.
Now, who do we have to blame? We can only blame ourselves. Over the last 50 years the design and construction industry has gotten much more complex and has gotten much more litigious. And we architects are cowards. So, as we have faced liability, we have stepped back and back, and unfortunately, where there is liability, guess what there is: power. So, eventually we have found ourselves in a totally marginalized position, way over here.
Τί κάναμε λοιπόν; Μπορεί να είμαστε δειλοί, αλλά είμαστε και έξυπνοι. Έτσι λοιπόν βαφτίσαμε αυτή την περιθωριοποιημένη θέση ως το χώρο που δικαιωματικά ανήκει στην αρχιτεκτονική. Και είπαμε ότι η αρχιτεκτονική εδρεύει εκεί, μαζί με μια αυτόνομη γλώσσα που μας επιτρέπει να ελέγχουμε τις διαδικασίες. Κάναμε κάτι ολέθριο για την αρχιτεκτονική: δημιουργήσαμε ένα νοητό σχίσμα μεταξύ ιδέας και εκτέλεσης, ενώ δεν νοείται δημιουργία χωρίς τη γνώση των διαδικασιών της εκτέλεσης, ούτε βέβαια εκτέλεση χωρίς δημιουργία.
Now, what did we do? We're cowards, but we're smart cowards. And so we redefined this marginalized position as the place of architecture. And we announced, "Hey, architecture, it's over here, in this autonomous language we're going to seed control of processes." And we were going to do something that was horrible for the profession. We actually created an artificial schism between creation and execution, as if you could actually create without knowing how to execute and as if you could actually execute without knowing how to create.
Συνέβη και κάτι άλλο. Τότε ξεκινήσαμε να πλασάρουμε στον κόσμο την ιδέα ότι η αρχιτεκτονική δημιουργείται από ανθρώπους που φτιάχνουν ιδιοφυή σχέδια. Η δε επίπονη προσπάθεια που απαιτείται για αυτά τα σχέδια επί σειρά ετών, είναι όχι απλά κάτι άξιο περιφρόνησης, αλλά και κάτι που εθεωρείτο απλώς η εκτέλεση ενός σχεδίου. Αυτό όμως είναι παράλογο, σαν να λέμε πως τριάντα λεπτά συνουσίας αντιστοιχούν με τη δημιουργική πράξη, ενώ εννιά μήνες κυοφορίας και 24 ώρες τοκετού αντιστοιχούν με την απλή εκτέλεση.
Now, something else happened. And that's when we began to sell the world that architecture was created by individuals creating genius sketches. And that the incredible amount of effort to deliver those sketches for years and years and years is not only something to be derided, but we would merely write it off as merely execution. Now I'd argue that that is as absurd as stating that 30 minutes of copulation is the creative act, and nine months of gestation, and, God forbid, 24 hours of child labor is merely execution.
Τί πρέπει λοιπόν να κάνουμε οι αρχιτέκτονες; Πρέπει να επανασυνδέσουμε την δημιουργία με την εκτέλεση. Επίσης πρέπει να δημιουργούμε πάλι διαδικασίες, αντί μόνο αντικείμενα. Πιστεύω πως αν γίνει αυτό, θα γυρίσουμε τον χρόνο 50 χρόνια πίσω και θα ξαναεισαγάγουμε την έννοια της συνεισφοράς και της κοινωνικής μηχανικής στον όρο αρχιτεκτονική. Αυτό σημαίνει βέβαια πως οι αρχιτέκτονες πρέπει να μάθουμε μια σειρά από διαδικασίες, όπως να γράφουμε και να χειριζόμαστε συμβόλαια, να κατανοούμε τους σωστούς τρόπους ανεφοδιασμού και την χρονική αξία των κεφαλαίων και να υπολογίζουμε κόστη.
So, what do we architects need to do? We need to stitch back creation and execution. And we need to start authoring processes again instead of authoring objects. Now, if we do this, I believe we can go back 50 years and start reinjecting agency, social engineering, back into architecture. Now, there are all kinds of things that we architects need to learn how to do, like managing contracts, learning how to write contracts, understanding procurement processes, understanding the time value of money and cost estimation.
Θα σας πάω όμως πίσω στην αρχή της αλυσίδας, σε τρείς πολύ βασικές εισηγήσεις. Η πρώτη είναι: να πάρετε κάποιες βασικές θέσεις όταν συζητήσετε με τον πελάτη. Είναι κάτι αναπάντεχο, που δεν θα περίμενε κανείς από τους αρχιτέκτονες.
But I'm going to reduce this to the beginning of the process, into three very pedantic statements. The first is: Take core positions with your client. I know it's shocking, right, that architecture would actually say that.
Η δεύτερη εισήγηση είναι να πάρετε αποφάσεις με τον πελάτη σας από κοινού. Είναι η στιγμή που ο αρχιτέκτονας και ο πελάτης θα συνδέσουν το όραμα με την προοπτική της ολοκλήρωσης. Είναι σημαντικό να γίνει από κοινού αυτή η διαδικασία. Μόνο όταν ολοκληρωθεί αυτό το στάδιο, μπορούμε να εισηγηθούμε τρόπους με τους οποίους μπορεί η αρχιτεκτονική να δώσει μορφή σε αυτές τις κοινές αποφάσεις. Μαζί πλέον, πελάτης και αρχιτέκτονας μπορούν να αξιολογήσουν αυτές τις εισηγήσεις με βάση τις αποφάσεις αυτές.
The second position is: Actually take positions. Take joint positions with your client. This is the moment in which you as the architect and your client can begin to inject vision and agency. But it has to be done together. And then only after this is done are you allowed to do this, begin to put forward architectural manifestations that manifest those positions. And both owner and architect alike are empowered to critique those manifestations based on the positions that you've taken.
Πιστεύω πως κάτι εκπληκτικό θα συμβεί αν το κάνετε αυτό. Θα το ονομάσω χαμένη τέχνη του να χάνει κανείς το έλεγχο παραγωγικά. Μπορεί να μην μπορείτε να προβλέψετε το αποτέλεσμα, αλλά πιστέψτε με, με αρκετή σκέψη, πάθος και δέσμευση, θα φτάσετε σε συμπεράσματα που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα. Πολύ απλά, σε αυτά τα συμπεράσματα δεν θα μπορούσατε να είχατε φτάσει διαφορετικά.
Now, I believe that one really amazing thing will happen if you do this. I'd like to call it the lost art of productively losing control. You do not know what the end result is. But I promise you, with enough brain power and enough passion and enough commitment, you will arrive at conclusions that will transcend convention, and will simply be something that you could not have initially or individually conceived of.
Για να συνοψίσω, θα χρησιμοποιήσω μια σειρά από απλοϊκά σκίτσα. Το πρώτο συμβολίζει τη σημερινή μας μεθοδολογία. Ας υποθέσουμε ότι κατευθύνουμε αυτόν τον τεράστιο Σπαρτιάτη ύψους 35 μέτρων, που συμβολίζει το όραμά μας, προς τις πύλες της Τροίας, δηλαδή τον πελάτη. Και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν μας ανοίγουν. Αντ’αυτού λοιπόν, ας παρουσιάσουμε στις πύλες κάτι που ο πελάτης θέλει να δει.
Alright, now I'm going to reduce all of this to a series of simple dumb sketches. This is the modus operandi that we have today. We roll 120-foot Spartan, i.e. our vision, up to our clients' gates of Troy. And we don't understand why they won't let us in. Right? Well, how about instead of doing that, we roll up to the gates something they want.
Φυσικά, αυτή η μεταφορά είναι λίγο επικίνδυνη γιατί όπως γνωρίζουμε ο Δούρειος ίππος έκρυβε εντός του πολεμιστές. Ας φτιάξουμε λοιπόν μια παραλλαγή: ας πούμε ότι ο δικός μας Δούρειος ίππος είναι το όχημα με το οποίο θα περάσουμε την πύλη, και θα υπερπηδήσουμε τα εμπόδια του έργου που αναλάβαμε. Σ’αυτό το σημείο εσείς και ο πελάτης σας μπορείτε να αποφασίσετε για το περιεχόμενο αυτού του οχήματος: την ολοκλήρωση, το όραμα. Και αν το κάνετε υπεύθυνα, αντί για Σπαρτιάτες, μπορείτε να παραδώσετε όμορφες κοπέλες.
Now this is a little bit of a dangerous metaphor, because of course we all know that inside of the Trojan Horse were a bunch of people with spears. So, we can change the metaphor. Let's call the Trojan Horse the vessel by which you get through the gate, get through the constraints of a project. At which point, you and your client have the ability to start considering what you're going to put inside that vessel, the agency, the vision. And if you do that, you do that responsibly, I believe that instead of delivering Spartans, you can deliver maidens.
Θα μπορούσα να περικλείσω όλα τα παραπάνω σε αυτό το σκίτσο. Αφού είμαστε τόσο καλοί στην τέχνη μας, θα πρέπει να μπορούμε να σκεφτούμε με αρχιτεκτονικούς όρους ένα τρόπο που να συνενώνει αόρατα τους περιορισμούς που θέτει ο πελάτης και αυτούς του έργου. Έχοντας αυτό στο μυαλό, θα παρουσιάσω ένα έργο που είναι πολύ αγαπητό σε πολλούς ανάμεσά μας, αν όχι αγαπητό, σίγουρα πολύ κοντά σε πολλούς από εσάς. Αυτό το έργο, που πρόκειται να ανοίξει στο κοινό την ερχόμενη βδομάδα, είναι το νέο σπίτι του Θεατρικού Κέντρου του Ντάλλας, το Θέατρο Ντι και Τσαρλς Γουάιλι.
And if I could summarize that all up into one single sketch it would be this. If we are so good at our craft shouldn't we be able to conceive of an architectural manifestation that slides seamlessly through the project's and the client's constraints? Now, with that in mind, I'm going to show a project that's very dear to many people in this room-- well, maybe not dear, but certainly close to many people in this room. And that's a project that is just about to open next week, the new home for the Dallas Theater Center, the Dee and Charles Wyly Theatre.
Θα το παρουσιάσω με βάση τους ίδιους τρεις όρους που ανέφερα, δηλαδή τις βασικές αρχές, κοινές θέσεις και την υλοποίηση. Το πρώτο θέμα που αντιμετωπίσαμε ήταν η φήμη του Θεατρικού Κέντρου του Ντάλλας, που ήταν πιο κακή από αυτή μιας περιοχής έξω από το τρίγωνο Νέα Υόρκη-Σικάγο-Σηάτλ. Αυτό είχε να κάνει με τις φιλοδοξίες της ηγεσίας τους. Αλλά είχε επίσης να κάνει και με κάτι ασυνήθιστο: αυτό το απαίσιο κτήριο στο οποίο γίνονταν οι παραστάσεις.
Now, I'm going to present it on the same terms: issue, position and architectural manifestation. Now, the first issue that we faced was that the Dallas Theater Center had a notoriety that was beyond what you would expect of some place outside of the triumvirate of New York, Chicago and Seattle. And this had to do with the ambitions of the leadership. But it also had to do with something rather unusual, and that was this horrible little building that they'd been performing in.
Γιατί λοιπόν αυτό το απαίσιο κτήριο ήταν σημαντικό για την φήμη και την καινοτομία που χαρακτήριζε τη θεατρική ομάδα; Επειδή εξυπηρετούσε απόλυτα τους σκοπούς της. Όταν είσαι στο Μπρόντγουει, δεν μπορείς να γκρεμίσεις το προσκήνιο. Ενώ σε αυτό το κτήριο, όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής ήθελε ένα βυσσινόκηπο για τις ανάγκες του έργου και έπρεπε οι ηθοποιοί να βγαίνουν από ένα πηγάδι, πάνω στη σκηνή, έφερνε ένα τρυπάνι και πολύ απλά άνοιγε μια τρύπα. Αυτό είναι καταπληκτικό. Και μπορείς εδώ να φέρεις τους καλύτερους καλλιτεχνικούς διευθυντές, σκηνογράφους και ηθοποιούς από όλη την Αμερική να δουλέψουν εδώ επειδή αυτός ο χώρος σου δίνει ελευθερίες που δεν έχεις αλλού.
Why was this horrible little building so important to their renown and their innovation? Because they could do whatever they wanted to to this building. When you're on Broadway, you cannot tear the proscenium down. This building, when an artistic director wanted to do a "Cherry Orchard" and wanted people and wanted people to come out of a well on the stage, they brought a backhoe in, and they simply dug the hole. Well, that's exciting. And you can start to get the best artistic directors, scenic designers and actors from around the country to come to perform here because you can do things you can't do elsewhere.
Έτσι λοιπόν, η πρώτη μας δέσμευση ήταν πως δεν θα φτιάχναμε ένα άψογο κτήριο που δεν θα παρείχε τις ίδιες δυνατότητες που αυτή η ετοιμόρροπη καλύβα έδινε στη θεατρική εταιρεία. Το δεύτερο ζήτημα είναι μια παραλλαγή του προηγούμενου: το κτήριο ήταν πολυμορφικό. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσαν να ανεβάζουν παραστάσεις όσο είχαν δουλειά, και να μετατρέπουν τον χώρο από θέατρο προσκηνίου,σε διάταξη ανοικτής σκηνής, κλασική διάταξη, κυκλικό θέατρο, και λοιπά ανάλογα με τις απαιτήσεις του έργου. Αρκούσε να έχουν δουλειά.
So, the first position we took was, "Hey, we as architects had better not show up and do a pristine building that doesn't engender the same freedoms that this old dilapidated shed provided the company." The second issue is a nuance of the first. And that's that the company and the building was multiform. That meant that they were able to perform, as long as they had labor they were able to go between proscenium, thrust, flat floor, arena, traverse, you name it. All they needed was labor.
Τότε όμως κάτι άλλαξε. Για την ακρίβεια, ήταν κάτι που αφορούσε όλα τα θέατρα παγκοσμίως. Γινόταν πια όλο και πιο δύσκολο να ανταποκριθούν στα λειτουργικά κόστη, δηλαδή τον προϋπολογισμό. Τελικά, αναγκάστηκαν να κάνουν περικοπές και να αρκεστούν σε μια διασταύρωση θεάτρου προσκηνίου και ανοικτής σκηνής.
Well, something happened. In fact something happened to all institutions around the world. It started to become hard to raise operational costs, operational budgets. So, they stopped having inexpensive labor. And eventually they had to freeze their organization into something called a bastardized thruscenium.
Η δεύτερη δέσμευση ήταν ότι θα παρείχαμε τις δυνατότητες ενός προσαρμοζόμενου θεάτρου χωρίς να επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό. Με χαμηλό κόστος. Η αρχιτεκτονική μορφή αυτής της ιδέας ήταν λίγο απλοϊκή. Σύμφωνα με αυτή, όλα τα μέρη του θεάτρου έπρεπε να επαναπροσδιοριστούν χωροταξικά, από οριζόντια σε κάθετη διάταξη.
So, the second position we took is that the freedoms that we provided, the ability to move between stage configurations, had better be able to be done without relying on operational costs. Alright? Affordably. The architectural manifestation was frankly just dumb. It was to take all the things that are known as front of house and back of house and redefine them as above house and below house.
Αρχικά σκεφτήκαμε «Αυτό είναι τρελλό, σε τί μπορεί να μας φανεί χρήσιμο;» Φτιάξαμε κάτι που ονομάσαμε σουπερσκήνιο. (Γέλια) Η ιδέα ήταν να πάρουμε τις δυνατότητες που προσφέρει το υπερσκήνιο και να τις εφαρμόσουμε και στην πλατεία. Αυτό δίνει στον καλλιτεχνικό διευθυντή την δυνατότητα να χρησιμοποιεί πολλαπλά είδη σκηνών και διατάξεων σε μια αίθουσα. Και επειδή το υπερσκήνιο μπορεί να φιλοξενήσει πολλά σημαντικά στοιχεία, ξαφνικά το υπόλοιπο περιβάλλον γίνεται προσωρινό. Έτσι μπορουμε να τρυπήσουμε, να κόψουμε, να καρφώσουμε, να βιδώσουμε, να βάψουμε ή να αντικαταστήσουμε, με ελάχιστο κόστος.
At first blush you think, "Hey it's crazy, what could you possibly gain?" We created what we like to call superfly. (Laughter) Now, superfly, the concept is you take all the freedoms you normally associate with the flytower, and you smear them across flytower and auditorium. Suddenly the artistic director can move between different stage and audience configurations. And because that flytower has the ability to pick up all the pristine elements, suddenly the rest of the environment can be provisional. And you can drill, cut, nail, screw paint and replace, with a minimum of cost.
Αυτή η κίνηση όμως είχε και ένα τρίτο πλεονέκτημα που δεν περιμέναμε: η περίμετρος της πλατείας ελευθερώθηκε με ένα ασυνήθιστο τρόπο. Αυτό λοιπόν έδωσε στον καλλιτεχνικό διευθυντή τη δυνατότητα να ορίσει την «αναστολή της δυσπιστίας». Έτσι λοιπόν, το κτήριο αυτό δίνει στους καλλιτεχνικούς διευθυντές την ελευθερία να φτιάξουν επί σκηνής σχεδόν τα πάντα, κάτω από αυτό το αιωρούμενο αντικείμενο. Αλλά επίσης, τους βοηθά να αμφισβητήσουν την θεωρία της «αναστολής της δυσπιστίας» όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην τελευταία πράξη του Μακμπέθ. Εάν ο καλλιτεχνικός διευθυντής στοχεύει στο να συνδέσεις την πλοκή με το Ντάλλας, με την πραγματική σου ζωή, μπορεί με αυτό τον τρόπο να το κάνει.
But there was a third advantage that we got by doing this move that was unexpected. And that was that it freed up the perimeter of the auditorium in a most unusual way. And that provided the artistic director suddenly the ability to define suspension of disbelief. So, the building affords artistic directors the freedom to conceive of almost any kind of activity underneath this floating object. But also to challenge the notion of suspension of disbelief such that in the last act of Macbeth, if he or she wants you to associate the parable that you're seeing with Dallas, with your real life, he or she can do so.
Για να το πετύχουμε αυτό, εμείς και οι πελάτες έπρεπε να κάνουμε κάτι πραγματικά αξιόλογο. Στην πραγματικότητα, οι πελάτες έπρεπε να το κάνουν. Κλήθηκαν να πάρουν μια απόφαση, με βάση τις αρχικές μας θέσεις, για την αναπροσαρμογή του προϋπολογισμού από 2/3 Αρχιτεκτονική με άλφα κεφαλαίο και 1/3 υποδομή, στο ακριβώς ανάποδο, δηλαδή 2/3 υποδομή και 1/3 Αρχιτεκτονική με άλφα κεφαλαίο. Είναι μεγάλη δέσμευση για τον πελάτη, πριν μάλιστα να δει τους καρπούς αυτής της ιδέας. Αλλά βασισμένοι στις αρχικές μας θέσεις, έκαναν ένα άλμα στο άγνωστο. Έτσι λοιπόν δημιουργήσαμε κάτι που ονομάσαμε «θεατρική μηχανή».
Now, in order to do this we and the clients had to do something fairly remarkable. In fact it really was the clients who had to do it. They had to make a decision, based on the positions we took to redefine the budget being from two thirds capital-A architecture and one-third infrastructure, to actually the inverse, two-thirds infrastructure and one-third capital-A architecture. That's a lot for a client to commit to before you actually see the fruition of the concept. But based on the positions, they took the educated leap of faith to do so. And effectively we created what we like to call a theater machine.
Τώρα, η θεατρική μηχανή δύναται να αναπροσαρμόζεται με το πάτημα ενός κουμπιού και τη βοήθεια μερικών ανθρώπων σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αλλά επίσης είναι πολυμορφική και πολυδιάστατη. Για παράδειγμα, ο καλλιτεχνικός διευθυντής δεν χρειάζεται απαραίτητα να περάσει από το φουαγιέ.
Now, that theater machine has ability to move between a whole series of configurations at the push of a button and a few stagehands in a short amount of time. But it also has the potential to not only provide multiform but multi-processional sequences. Meaning: The artistic director doesn't necessarily need to go through our lobby.
Ένα από τα πράγματα που μάθαμε όταν επισκεφθήκαμε διάφορα μουσεία ήταν ότι μας μισούν εμάς τους αρχιτέκτονες. Κι αυτό γιατί λένε πως το πρώτο πράγμα που τους απασχολεί στα πρώτα πέντε λεπτά κάθε παράστασης είναι να βγάλουν την αρχιτεκτονική από το μυαλό του κοινού. Τώρα λοιπόν δίνουμε τη δυνατότητα στον καλλιτεχνικό διευθυντή να κινηθεί μέσα στο κτήριο χωρίς να χρησιμοποιήσει την αρχιτεκτονική μας. Αυτό λοιπόν είναι το κτήριο, αυτό που λέμε το σχέδιο. Μπαίνουμε στο φουαγιέ, το διασχίζουμε, βλέπουμε τη διακόσμηση είτε μας αρέσει είτε όχι, και ανεβαίνουμε τις σκάλες που οδηγούν στην πλατεία.
One of the things that we learned when we visited various theaters is they hate us architects, because they say the first thing they have to do, the first five minutes of any show, is they have to get our architecture out of the mind of their patron. Well now there are potentials of this building to allow the artistic director to actually move into the building without using our architecture. So, in fact, there is the building, there is what we call the draw. You're going down into our lobby, go through the lobby with our own little dangly bits, whether you like them or not, up through the stair that leads you into the auditorium.
Όμως υπάρχει και η δυνατότητα πρόσβασης απ’ έξω, για παράδειγμα για μια Βαγκνερική εισαγωγή, κατευθείαν στην πλατεία. Κάπως έτσι φαίνεται στην πραγματικότητα. Αυτές οι περιστρεφόμενες πόρτες που επιτρέπουν την είσοδο και έξοδο από το κτήριο σε κοινό και ηθοποιούς.
But there is also the potential to allow people to move directly from the outside, in this case suggesting kind of Wagnerian entrance, into the interior of the auditorium. And here is the fruition of that in actuality. These are the two large pivoting doors that allow people to move directly from the outside, in or from the inside, out, performers or audience alike.
Φανταστείτε το. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η λειτουργία δεν είναι ακόμα διαθέσιμη γιατί είναι χρονοβόρα. Αλλά φανταστείτε πόση ελευθερία σου παρέχεται αν μπορείς σε μια εισαγωγή του Βάγκνερ να έχεις την πρώτη πράξη σε ανοικτή σκηνή, ένα διάλειμμα στα Ελληνικά, τη δεύτερη πράξη σε κυκλική σκηνή, και έξοδο από το διακοσμημένο φουαγιέ. Αυτό λοιπόν είναι ένα επίτευγμα αρχιτεκτονικής. Σημαίνει να πάρουμε το χέρι του αρχιτέκτονα, μάλλον, να το απομακρύνουμε, ώστε να αναλάβει δράση ο καλλιτεχνικός διευθυντής.
Now, imagine what that could be. I have to say honestly this is not something yet the building can do because it takes too long. But imagine the freedoms if you could take this further, that in fact you could consider a Wagnerian entry, a first act in thrust, an intermission in Greek, a second act in arena, and you leave through our lobby with dangly bits. Now that, I would say, is architecture performing. It is taking the hand of the architect to actually remove the hand of the architect in favor of the hand of the artistic director.
Ας περάσουμε στις τρεις βασικές θεατρικές διατάξεις. Αυτή είναι η κλασική θεατρική διάταξη. Θα έχετε παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει προσκήνιο, τα θεωρεία έχουν ανυψωθεί, δεν υπάρχουν θέσεις, και το πάτωμα της πλατείας είναι επίπεδο.
I'll go through the three basic configurations. This is the flat floor configuration. You notice that there is no proscenium, the balconies have been raised up, there are no seats, the floor in the auditorium is flat.
Η πρώτη διάταξη είναι απλή. Τα θεωρεία κατεβαίνουν, όπως βλέπετε το επίπεδο της πλατείας είναι κεκλιμένο στο μπροστινό μέρος κοντά στη σκηνή. Να και οι θέσεις.
The first configuration is easy to understand. The balconies come down, you see that the orchestra begins to have a rake that's frontal towards the end stage, and the seats come in.
Η τρίτη διάταξη είναι λίγο πιο πολύπλοκη. Βλέπετε πως τα θεωρεία έπρεπε να μετακινηθούν ώστε να μετατραπεί ο χώρος σε θέατρο ανοικτής σκηνής. Κάποιες δε από τις θέσεις πρέπει να επανατοποθετηθούν και να αλλάξουν κλίση για το σκοπό αυτό.
The third configuration is a little harder to understand. Here you see that the balconies actually have to move out of the way in order to bring a thrust into the space. And some of the seats need to actually change their direction, and change their rake, to allow that to happen.
Ας το δούμε άλλη μια φορά. Εδώ φαίνονται τα πλαϊνά θεωρεία για το θέατρο προσκηνίου, ενώ εδώ είναι η διάταξη θεάτρου ανοικτής σκηνής.
I'll do it again so you can see it. There you see it's the side balconies for the proscenium. And there it is in the thrust configuration.
Για να γίνει αυτό το έργο, έπρεπε ο πελάτης να είναι πρόθυμος να αναλάβει ένα ρίσκο. Μας ειπώθηκε όμως κάτι βασικό: δεν μας επιτρεπόταν να πειραματιστούμε, δηλαδή να χρησιμοποιήσουμε μεθόδους για πρώτη φορά. Μπορούσαμε όμως να εφαρμόσουμε τεχνολογίες με δοκιμασμένους μηχανισμούς.
In order to do that, again, we needed a client who was willing to take educational risks. And they told us one important thing: "You shall not beta-test." Meaning, nothing that we do can we be the first ones to do it. But they were willing for us to apply technologies from other areas that already had failsafe mechanisms to this building.
Η λύση για τη μετακίνηση των μπαλκονιών ήταν η χρήση κινητήρων ανύψωσης. Εάν όμως ένας από αυτούς πέσει πάνω σε ουίσκυ και σκόνη, αυτό θα ήταν πολύ κακό. Εάν δεν μπορούσαμε να τους απομακρύνουμε ώστε για παράδειγμα να είναι δυνατή η διεξαγωγή παγοδρομιών την επομένη, αυτό θα ήταν επίσης πολύ κακό. Γι’αυτό λοιπόν εφαρμόσαμε τεχνολογίες με δοκιμασμένους μηχανισμούς, κάτι που εξασφάλιζε στο θέατρο και στον πελάτη την επιτυχή αναδιαμόρφωση του χώρου κατά τη βούλησή του.
And the solution in terms of the balconies was to use something that we all know as a scoreboard lift. Now, if you were to take a scoreboard and drop it on dirt and whiskey, that would be bad. If you were not able to take the scoreboard out of the arena and be able to do the Ice Capades the next night, that would also be bad. And so this technology already had all the failsafe mechanisms and allowed the theater and our client to actually do this with confidence that they would be able to change over their configurations at will.
Η δεύτερη τεχνολογία που εφαρμόσαμε δανείστηκε στοιχεία από την σκηνική διάταξη της όπερας. Συγκεκριμένα, αυτό που κάναμε ήταν ότι πήραμε τον χώρο της ορχήστρας, τον ανυψώσαμε, τον περιστρέψαμε, αλλάξαμε την κλίση, τον επαναφέραμε σε κανονικό επίπεδο, αλλάξαμε πάλι την κλίση. Στην πραγματικότητα, μπορούσαμε να μεταβάλουμε την κλίση και την ορατότητα των καθήμενων στον χώρο της ορχήστρας κατά βούληση.
The second technology that we applied was actually using things that you know from the stage side of an opera house. In this case what we're doing is we're taking the orchestra floor, lifting it up, spinning it, changing the rake, taking it back to flat floor, changing the rake again. In essence, you can begin to define rakes and viewing angles of people in the orchestra seating, at will.
Εδώ βλέπουμε τη μετακίνηση θέσεων για να αλλάξει η σκηνική διάταξη από προσκήνιο σε ανοικτή σκηνή. Και το προσκήνιο. Απ’όσο γνωρίζουμε, αυτό είναι το πρώτο κτήριο παγκοσμίως όπου το προσκήνιο μπορεί να εξαφανιστεί τελείως. Εδώ βλέπουμε διάφορα ηχητικά συστήματα, σταγκόνια και σκάρες πάνω από την πλατεία. Και τέλος, πάνω στο υπερσκήνιο, τα σκηνικά που κάνουν δυνατές τις μεταμορφώσεις επί σκηνής.
Here you see the chairs being spun around to go from proscenium or end stage to thrust configuration. The proscenium, also. As far as we know this is the first building in the world in which the proscenium can entirely fly out of the space. Here you see the various acoustic baffles as well as the flying mechanisms and catwalks over the auditorium. And ultimately, up in the flytower, the scene sets that allow the transformations to occur.
Όπως ανέφερα, όλα αυτά έγιναν για χάρη μιας ευέλικτης αλλά και οικονομικής λύσης. Αλλά είχαμε και ένα άλλο πλεονέκτημα: τη δυνατότητα της περιμέτρου του κτηρίου να περιλαμβάνει το εξωτερικό περιβάλλον, το Ντάλλας. Εδώ βλέπετε το κτήριο στην παρούσα φάση με τις περσίδες κλειστές. Αυτό είναι οφθαλμαπάτη. Για την ακρίβεια, δεν είναι κουρτίνα. Είναι περσίδες από βινύλιο ενσωματωμένες στα παράθυρα, με δοκιμασμένους μηχανισμούς που μπορούν να αφαιρεθούν, ώστε να αποκαλυφθεί, αν θέλουμε, ό,τι συμβαίνει στα παρασκήνια, στις πρόβες και λοιπά. Με τον ίδιο τρόπο, δίνεται η δυνατότητα στο κοινό να δει το Ντάλλας, και να λάβει μέρος στην παράσταση μαζί με το Ντάλλας σαν ένα κομμάτι από τα σκηνικά.
As I said, all that was in service of creating a flexible yet affordable configuration. But we got this other benefit, and that was the ability of the perimeter to suddenly engage Dallas on the outside. Here you see the building in its current state with blinds closed. This is a trompe l'oeil. Actually this is not a curtain. These are vinyl blinds that are integrated into the windows themselves, again with failsafe mechanisms that can be lifted such that you can completely demystify, if you chose, the operations of the theater going on behind, rehearsals and so forth. But you also have the ability to allow the audience to see Dallas, to perform with Dallas as the backdrop of your performance.
Τώρα θα σας δείξω ένα πρώιμο σκίτσο όλων αυτών των στοιχείων μαζί. Πρακτικά, θα είχαμε κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαμε να φέρουμε αντικείμενα και ηθοποιούς στην αίθουσα: ας πούμε, στην όπερα Αϊντα θα μπορούσαμε να φέρουμε τους ελέφαντες στη σκηνή. Θα μπορούσαμε να εκθέσουμε την πλατεία στο Ντάλλας, ή το Ντάλλας στην πλατεία. Επίσης θα ήταν δυνατό να ανοίξουμε κάποια τμήματα ώστε να επιτρέψουμε στο κοινό να μπαίνει και να βγαίνει στα διαλείμματα, ή στην αρχή και το τέλος μιας παράστασης.
Now, if I'll take you through -- this is an early concept sketch -- take you through kind of a mixture of all these things together. Effectively you would have something like this. You would be allowed to bring objects or performers into the performing chamber: "Aida," their elephants, you can bring the elephants in. You would be able to expose the auditorium to Dallas or vice versa, Dallas to the auditorium. You'd be able to open portions in order to change the procession, allow people to come in and out for an intermission, or to enter for the beginning or the end of a performance.
Όπως είπαμε, όλα τα θεωρεία μπορούν να μετακινηθούν, αλλά μπορούν και να εξαφανιστούν τελείως. Το προσκήνιο μπορεί να φύγει από τη μέση. Μπορούμε επίσης να φέρουμε μεγάλα αντικείμενα στην αίθουσα. Αλλά το κυριότερο είναι ότι έπρεπε να διατεθούν περισσότεροι πόροι στην υποδομή παρά στην αρχιτεκτονική. Και αυτό φαίνεται εδώ. Και πάλι να πω πως δεν έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητες του κτηρίου, αλλά μπορείτε να πάρετε μια ιδέα.
As I said, all the balconies can move, but they can also be disappeared completely. The proscenium can fly. You can bring large objects into the chamber itself. But most convincingly when we had to confront the idea of changing costs from architecture to infrastructure, is something that is represented by this. And again, this is not all the flexibilities of the building that is actually built, but at least suggests the ideas.
Αυτό το κτήριο μπορεί στη στιγμή να επανέλθει σε κλασική θεατρική διάταξη, ώστε να μισθωθεί. Αν κάποιος από εσάς δουλεύει στις Αμερικάνικες Αερογραμμές, σας παρακαλώ να μας έχετε υπόψη σας για το επόμενο εταιρικό ρεβεγιόν. (Γέλια) Κι αυτό επιτρέπει στη θέατρο να ανταποκριθεί στα λειτουργικά κόστη του κτηρίου χωρίς να αναγκαστεί να ανταγωνιστεί με χώρους που διαθέτουν μεγαλύτερες αίθουσες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό πλεονέκτημα.
This building has the ability, in short order, to go back to a flat floor organization such that they can rent it out. Now, if there is anyone here from American Airlines, please consider doing your Christmas party here. (Laughter) That allows the company to raise operational budgets without having to compete with other venues with much larger auditoriums. That's an enormous benefit.
Έτσι λοιπόν, η θεατρική εταιρεία μπορεί να ανεβάσει ένα ατμοσφαιρικό με κατάλληλο φωτισμό και ήχο Σαιξπηρικό έργο. Αλλά και ένα έργο του Μπέκετ, με τον ορίζοντα του Ντάλλας στο βάθος. Εδώ βλέπουμε την κλασική θεατρική διάταξη. Το θέατρο έχει περάσει από πολλά στάδια.
So, the theater company has the ability to do totally hermetic, light-controlled, sound-controlled, great acoustics, great intimacy Shakespeare, but can also do Beckett with the skyline of Dallas sitting behind it. Here it is in a flat floor configuration. The theater has been going through its kind of paces.
Εδώ βλέπουμε το χώρο που διαμορφώθηκε για μια συναυλία. Ήταν πολύ όμορφο. Έπαιξε μια ροκ μπάντα. Σταθήκαμε απ’έξω για να βεβαιωθούμε ότι η ακουστική ήταν σωστή. Βλέπαμε τους μουσικούς να παίζουν, αλλά δεν τους ακούγαμε. Ήταν αλλόκοτο. Εδώ βλέπουμε την διάταξη ανοικτής σκηνής. Και τέλος, εδώ βλέπετε ότι υπάρχει η δυνατότητα να διοργανωθούν εκδηλώσεις ώστε να καλυφθούν τα λειτουργικά κόστη, δηλαδή να αντιμετωπιστεί το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η εταιρεία.
Here it is in an end stage configuration. It's actually beautiful. There was a rock band. We stood outside trying to see if the acoustics worked, and you could see the guys doing this but you couldn't hear them. It was very unusual. Here it is in a thrust configuration. And last but not least, you see this already has the ability to create events in order to generate operational budgets to overcome the building in fact performing to allow the company to overcome their biggest problem.
Ας το δούμε στην πράξη. Όπως προανέφερα, μπορεί να γίνει με δυο-τρεις ανθρώπους και απαιτεί πολύ λίγο χρόνο. Αυτή είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζαμε τις μετατροπές, γι’αυτό βλέπετε χιλιάδες ανθρώπους, γιατί ήταν όλοι κατενθουσιασμένοι και ήθελαν να είναι μέρος της δοκιμής. Οπότε προσπαθήστε να αγνοήσετε το πλήθος που βλέπετε να τρέχει τριγύρω. Σκεφτείτε το μόνο με λίγα άτομα. Ξαναλέω πως δεν απαιτούνται παραπάνω απο δυο-τρία. (Γέλια) Αλήθεια. Και ιδού. (Χειροκρότημα)
I'm going to show you a brief time lapse. As I said, this can be done with only two people, and with a minimum amount of time. This is the first time that actually the changeover was done and so there is literally thousands of people because everyone was excited and wanted to be a part of it. So, in a way try to disregard all the thousands of ants running around. And think of it being done with just a few people. Again, just a couple people are required. (Laughter) I promise. Et voila. (Applause)
Πριν τελειώσουμε, μερικές φωτογραφίες. Βρισκόμαστε στο Κέντρο Παραστατικών Τεχνών AT&T και βλέπουμε το Θέατρο Ντι και Τσαρλς Γουάιλι. Έτσι φαίνεται το βράδυ. Και αυτό είναι ολόκληρο το Κέντρο Παραστατικών Τεχνών AT&T. Βλέπετε την όπερα Γουίνσπιαρ στα δεξιά, και το Θέατρο Ντι και Τσαρλς Γουάιλι στα αριστερά σας.
So, just in conclusion, a few shots. This is the AT&T Performing Arts Center's Dee and Charles Wyly Theater. There it is at night. And last but not least the entire AT&T Performing Arts Center. You can see the Winspear Opera House on the right and the Dee and Charles Wyly Theater on the left.
Σας θυμίζω ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η αρχιτεκτονική έκανε κάτι σημαντικό. Όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο χωρίς να γνωρίζουμε εξ αρχής που θα καταλήγαμε. Ξέραμε μόνο κάποια πρακτικά θέματα που αντιμετώπιζαν η εταιρεία και ο πελάτης. Και πήραμε κοινές αποφάσεις, μέσω των οποίων ξεκινήσαμε να δίνουμε μορφή στα σχέδια μας με τη βοήθεια της αρχιτεκτονικής. Φτάσαμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως κανείς από μας δεν θα μπορούσε να είχε συλλάβει αυτές τις ιδέες με διαφορετικό τρόπο. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And to remind you that here is an example in which architecture actually did something. But we got to that conclusion without understanding where we were going, what we knew were a series of issues that the company and the client was confronted with. And we took positions with them, and it was through those positions that we began to take architectural manifestations and we arrived at a conclusion that none of us, really none of us could ever have conceived of initially or individually. Thank you. (Applause)