Δεν είμαι σχεδιαστής, όχι, με τίποτα. Ο πατέρας μου ήταν, κι αυτό είναι ένας κάπως ιδιαίτερος τρόπος να μεγαλώσεις. Έπρεπε να βγάλω άκρη για το τι έκανε ο πατέρας μου και γιατί αυτό ήταν σημαντικό.
I am no designer, nope, no way. My dad was, which is kind of an interesting way to grow up. I had to figure out what it is my dad did and why it was important.
Ο μπαμπάς μάς μιλούσε πολύ για την κακή σχεδίαση καθώς μεγαλώναμε, "Η κακή σχεδίαση είναι απλώς άνθρωποι που δε σκέφτονται, Τζον", μου έλεγε όποτε ένα παιδί τραυματιζόταν από μία περιστροφική μηχανή του γκαζόν ή, ας πούμε, όταν μία ταινία γραφομηχανής μπλεκόταν ή όταν στην κουζίνα κολλούσε ένα μίξερ.
Dad talked a lot about bad design when we were growing up, you know, "Bad design is just people not thinking, John," he would say whenever a kid would be injured by a rotary lawn mower or, say, a typewriter ribbon would get tangled or an eggbeater would get jammed in the kitchen.
Όπως έλεγε, "Η σχεδίαση -- η κακή σχεδίαση, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία γι' αυτή." "Είναι το να αφήνεις πράγματα να συμβούν χωρίς να τα έχεις σκεφτεί." "Κάθε αντικείμενο θα πρέπει να χρησιμεύει σε κάτι, Τζον." "Θα πρέπει να απευθύνεται σε κάποιον χρήστη." "Θα πρέπει το αντικείμενο και ο χρήστης του να πρωταγωνιστούν σε μία ιστορία."
You know, "Design -- bad design, there's just no excuse for it. It's letting stuff happen without thinking about it. Every object should be about something, John. It should imagine a user. It should cast that user in a story starring the user and the object.
"Η καλή σχεδίαση", έλεγε ο μπαμπάς μου, "παρέχει πρόθεση." Έτσι έλεγε.
Good design," my dad said, "is about supplying intent." That's what he said.
Ο μπαμπάς βοήθησε στη σχεδίαση των πινάκων ελέγχου για τον υπολογιστή ΙΒΜ 360. Ήταν μεγάλη υπόθεση, ήταν σημαντικό. Δούλευε για την Kodak για ένα διάστημα, κι αυτό ήταν σημαντικό. Σχεδίαζε καρέκλες, γραφεία κι άλλα είδη εξοπλισμού γραφείου για τη Steelcase, κι αυτό ήταν σημαντικό. Ήξερα ότι η σχεδίαση ήταν σημαντική στο σπίτι μου, γιατί αν μη τι άλλο, μας έδινε ένα πιάτο φαΐ, σωστά;
Dad helped design the control panels for the IBM 360 computer. That was a big deal; that was important. He worked for Kodak for a while; that was important. He designed chairs and desks and other office equipment for Steelcase; that was important. I knew design was important in my house because, for heaven's sake, it put food on our table, right?
Και η σχεδίαση υπήρχε σε οτιδήποτε έκανε ο μπαμπάς μου. Είχε μία Ντίξιλαντ-τζαζ μπάντα ενώ μεγαλώναμε, και πάντα διασκεύαζε κομμάτια του Λούις Άρμστρονγκ. Και κατά διαστήματα τον ρωτούσα,
And design was in everything my dad did. He had a Dixieland jazz band when we were growing up, and he would always cover Louis Armstrong tunes. And I would ask him every once in a while,
"Μπαμπά, θέλεις να ακούγεται όπως ο δίσκος;" Είχε πολλούς παλιούς τζαζ δίσκους στο σπίτι. Κι απαντούσε, "Όχι, ποτέ, Τζον, ποτέ." "Το κομμάτι είναι απλώς ένα δεδομένο, έτσι πρέπει να το σκέφτεσαι." "Πρέπει να το κάνεις δικό σου. Πρέπει να το σχεδιάσεις." "Να δείξεις σε όλους την πρόθεσή σου", έτσι έλεγε. "Κάνοντας αυτό, δρώντας βάσει σχεδίασης, είναι αυτό που όλοι θα έπρεπε να κάνουμε." "Εκεί ανήκουμε όλοι."
"Dad, do you want it to sound like the record?" We had lots of old jazz records lying around the house. And he said, "No, never, John, never. The song is just a given, that's how you have to think about it. You gotta make it your own. You gotta design it. Show everyone what you intend," is what he said. "Doing that, acting by design, is what we all should be doing. It's where we all belong."
Όλοι μας; Σχεδιαστές; Ω, μπαμπά. Ω, μπαμπά.
All of us? Designers? Oh, oh, Dad. Oh, Dad.
Το τραγούδι είναι απλώς ένα δεδομένο. Ο τρόπος που το διασκευάζεις είναι που μετράει. Λοιπόν, ας σταθούμε σε αυτό για ένα λεπτό. Μοιάζει λίγο με αυτό το αναπηρικό καροτσάκι, σωστά; Η πρωτότυπη μελωδία; Είναι λίγο τρομαχτική.
The song is just a given. It's how you cover it that matters. Well, let's hold on to that thought for just a minute. It's kind of like this wheelchair I'm in, right? The original tune? It's a little scary.
"Ωχ, τι έπαθε αυτός ο τύπος;" "Δεν μπορεί να περπατήσει. Ξέρει κανείς την ιστορία;" "Κανείς;"
"Ooh, what happened to that dude? He can't walk. Anybody know the story? Anybody?"
Δε μου αρέσει να πολυμιλάω γι' αυτό, αλλά σήμερα παιδιά θα σας πω την ιστορία. Λοιπόν, αυτή την εβδομάδα, ακριβώς πριν 36 χρόνια, βρισκόμουν σε ένα κακοσχεδιασμένο αυτοκίνητο που χτύπησε ένα κακοσχεδιασμένο κιγκλίδωμα σε έναν κακοσχεδιασμένο δρόμο στην Πενσυλβανία, και κατρακύλησε σε ένα ανάχωμα ύψους 60μ. και σκότωσε δύο άτομα που βρίσκονταν μέσα στο αμάξι. Αλλά από τότε και μετά, το αναπηρικό καροτσάκι είναι ένα δεδομένο στη ζωή μου. Η ζωή μου, στο έλεος της καλής και της κακής σχεδίασης.
I don't like to talk about this very much, but I'll tell you guys the story today. All right, exactly 36 years ago this week, that's right, I was in a poorly designed automobile that hit a poorly designed guardrail on a poorly designed road in Pennsylvania, and plummeted down a 200-foot embankment and killed two people in the car. But ever since then, the wheelchair has been a given in my life. My life, at the mercy of good design and bad design.
Σκεφτείτε το. Τώρα, σε όρους σχεδίασης, ένα αναπηρικό καροτσάκι είναι ένα πολύ δύσκολο αντικείμενο. Κυρίως προβάλλει τραγωδία και φόβο και κακοτυχία, και προβάλλει αυτό το μήνυμα, αυτή την ιστορία, τόσο έντονα που σχεδόν μπλοκάρει οτιδήποτε άλλο.
Think about it. Now, in design terms, a wheelchair is a very difficult object. It mostly projects tragedy and fear and misfortune, and it projects that message, that story, so strongly that it almost blots out anything else.
Τσουλάω γρήγορα μέσα σε ένα αεροδρόμιο, οκ; Και οι μανάδες τραβάνε τα παιδιά τους από τη μέση και λένε, "Μην κοιτάτε!" Τα καημένα τα παιδιά, έχουν μία έκφραση τρόμου στα πρόσωπά τους, ένας Θεός ξέρει τι σκέφτονται. Και για δεκαετίες, αναρωτιέμαι, γιατί συμβαίνει αυτό; Τι μπορώ να κάνω γι' αυτό; Πώς μπορώ να το αλλάξω; Πρέπει να υπάρχει κάτι. Οπότε τσουλούσα, χωρίς να κοιτάω κανέναν -- απλώς ήμουν κάπως συνοφρυωμένος, οκ; Ή ντυνόμουν πολύ πολύ κομψά ή κάτι τέτοιο. Ή τους κοιτούσα όλους στα μάτια -- αυτό ήταν πραγματικά αλλόκοτο, δε δούλεψε καθόλου. (Γέλια) Ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε, το δοκίμαζα. Δεν έκανα μπάνιο για μια βδομάδα -- τίποτα δεν έπιανε.
I roll swiftly through an airport, right? And moms grab their kids out of the way and say, "Don't stare!" The poor kid, you know, has this terrified look on his face, God knows what they think. And for decades, I'm going, why does this happen? What can I do about it? How can I change this? I mean there must be something. So I would roll, I'd make no eye contact -- just kinda frown, right? Or I'd dress up really, really sharply or something. Or I'd make eye contact with everyone -- that was really creepy; that didn't work at all. (Laughter) You know anything, I'd try. I wouldn't shower for a week -- nothing worked.
Τίποτα μα τίποτα δεν έπιανε, μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν οι εξάχρονες κόρες μου καθώς κοιτούσαν ένα κατάλογο με καροτσάκια που είχα, είπαν,
Nothing whatsoever worked until a few years ago, my six-year-old daughters were looking at this wheelchair catalog that I had, and they said,
"Μπαμπά! Μπαμπά! Κοίτα, πρέπει να πάρεις αυτά τα φανταχτερά ροδάκια -- πρέπει να τα πάρεις!"
"Oh, Dad! Dad! Look, you gotta get these, these flashy wheels -- you gotta get 'em!"
Και τους είπα, "Κορίτσια, ο μπαμπάς είναι ένας πολύ σημαντικός δημοσιογράφος, αυτό δε θα του ταίριαζε καθόλου."
And I said, "Oh, girls, Dad is a very important journalist, that just wouldn't do at all."
Και φυσικά, αμέσως κατέληξαν στο,
And of course, they immediately concluded,
"Α, τι κρίμα, μπαμπά που οι δημοσιογράφοι δεν επιτρέπεται να έχουν φανταχτερά ροδάκια." Άρα, πόσο σημαντικός μπορεί να είσαι τότε;", μου είπαν.
"Oh, what a bummer, Dad. Journalists aren't allowed to have flashy wheels. I mean, how important could you be then?" they said.
Και είπα, "Περιμέντε ένα λεπτό, εντάξει, εντάξει -- θα πάρω τα ροδάκια." Καθαρά από αντίδραση,
I went, "Wait a minute, all right, right -- I'll get the wheels." Purely out of protest,
πήρα τα φανταχτερά ροδάκια, και τα εγκατέστησα και -- δείτε αυτό. Θα μπορούσα να έχω τον ειδικό φωτισμό που ζήτησα, παρακαλώ; (Γέλια) Κοιτάξτε αυτό! Τώρα...δείτε, δείτε αυτό! Δείτε αυτό!
I got the flashy wheels, and I installed them and -- check this out. Could I have my special light cue please? (Laughter) Look at that! Now ... look at, look at this! Look at this!
Λοιπόν, αυτό που κοιτάζετε άλλαξε τη ζωή μου ολοκληρωτικά, πραγματικά την άλλαξε εντελώς. Αντί για κενά βλέμματα και αμηχανία, τώρα με δείχνουν και χαμογελούν!
So what you are looking at here has completely changed my life, I mean totally changed my life. Instead of blank stares and awkwardness, now it is pointing and smiling!
Οι άνθρωποι λένε, "Φοβεροί τροχοί, φίλε! Είναι φοβεροί! Θέλω κι εγώ τέτοιες ρόδες!" Μικρά παιδιά λένε, "Μπορώ να κάνω μια βόλτα;" (Γέλια)
People going, "Awesome wheels, dude! Those are awesome! I mean, I want some of those wheels!" Little kids say, "Can I have a ride?" (Laughter)
Και φυσικά υπάρχει πού και πού ο τύπος, συνήθως άντρας μέσης ηλικίας, που θα πει, "Α, αυτές οι ρόδες είναι τέλειες! Υποθέτω πως είναι για ασφάλεια, σωστά;" (Γέλια) Όχι! Δεν είναι για ασφάλεια. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι.
And of course there's the occasional person -- usually a middle-aged male who will say, "Oh, those wheels are great! I guess they're for safety, right?" (Laughter) No! They're not for safety. No, no, no, no, no.
Ποια είναι η διαφορά εδώ, ανάμεσα στο καροτσάκι χωρίς φωτάκια και στο καροτσάκι με φωτάκια; Η διαφορά είναι η πρόθεση. Έτσι ακριβώς είναι. Δεν είμαι πλέον ένα θύμα. Επέλεξα να αλλάξω την κατάσταση -- είμαι ο Διοικητής του Διαστημικού Σκάφους Καροτσάκι, με ροδάκια-ενεργειακά όπλα.(Star Trek) Σωστά; Η πρόθεση αλλάζει την εικόνα εντελώς. Επιλέγω να βελτιώσω την εμπειρία του να τσουλάω με ένα απλό στοιχείο σχεδίασης. Να λειτουργείς βάσει πρόθεσης. Εκφράζει κυριότητα. Υποδηλώνει ότι κάποιος οδηγεί. Είναι καθησυχαστικό, οι άνθρωποι έλκονται από αυτό. Κάποιος να κάνει την εμπειρία δική του. Να διασκευάσει την τραγική μελωδία με κάτι διαφορετικό, με κάτι ριζικά διαφορετικό. Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται σ' αυτό.
What's the difference here, the wheelchair with no lights and the wheelchair with lights? The difference is intent. That's right, that's right; I'm no longer a victim. I chose to change the situation -- I'm the Commander of the Starship Wheelchair with the phaser wheels in the front. Right? Intent changes the picture completely. I choose to enhance this rolling experience with a simple design element. Acting with intent. It conveys authorship. It suggests that someone is driving. It's reassuring; people are drawn to it. Someone making the experience their own. Covering the tragic tune with something different, something radically different. People respond to that.
Τώρα φαίνεται απλό, αλλά στην πραγματικότητα πιστεύω ότι στην κοινωνία μας και στην κουλτούρα μας εν γένει, έχουμε τεράστιο πρόβλημα με την πρόθεση. Πάμε τώρα μαζί. Κοιτάξτε αυτό τον τύπο. Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Είναι ο Άντερς Μπρέιβικ. Τώρα, αν είχε την πρόθεση να σκοτώσει στο Όσλο, της Νορβηγίας πέρσυ, δεκάδες νέους -- αν σκόπευε να το κάνει αυτό, τότε είναι ένας επικίνδυνος εγκληματίας. Τον τιμωρούμε. Ισόβια φυλάκιση. Θανατική ποινή στις ΗΠΑ, όχι στη Νορβηγία. Αλλά, αν όμως έδρασε βάσει παραισθήσεων, αν παρακινήθηκε λόγω κάποιας ψυχικής ασθένειας, ανήκει σε μία τελείως διαφορετική κατηγορία. Μπορεί να τον κλείσουμε μέσα ισόβια, αλλά τον παρακολουθούμε κλινικά. Είναι ένας τελείως διαφορετικός τομέας. Ως ένας δολοφόνος εκ προθέσεως, ο Άντερς Μπρέιβικ είναι απλώς κακός. Αλλά ως ένας δυσλειτουργικός ένας δυσλειτουργικός δολοφόνος/ψυχωτικός, είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο. Είναι η πνοή ενός πρωτόγονου, αρχαίου χάους. Είναι η αταξία της φύσης από την οποία αναδυθήκαμε. Τότε εκείνος είναι κάτι πολύ πολύ διαφορετικό.
Now it seems simple, but actually I think in our society and culture in general, we have a huge problem with intent. Now go with me here. Look at this guy. You know who this is? It's Anders Breivik. Now, if he intended to kill in Olso, Norway last year, dozens and dozens of young people -- if he intended to do that, he's a vicious criminal. We punish him. Life in prison. Death penalty in the United States, not so much in Norway. But, if he instead acted out of a delusional fantasy, if he was motivated by some random mental illness, he's in a completely different category. We may put him away for life, but we watch him clinically. It's a completely different domain. As an intentional murderer, Anders Breivik is merely evil. But as a dysfunctional, as a dysfunctional murderer/psychotic, he's something much more complicated. He's the breath of some primitive, ancient chaos. He's the random state of nature we emerged from. He's something very, very different.
Είναι σαν η πρόθεση να είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για την ανθρωπότητα. Είναι κατά κάποιον τρόπο αυτό που είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε. Είμαστε φτιαγμένοι να δρούμε βάσει πρόθεσης. Είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε πράγματα βάσει σχεδίασης. Η πρόθεση είναι ένας δείκτης πολιτισμού.
It's as though intent is an essential component for humanity. It's what we're supposed to do somehow. We're supposed to act with intent. We're supposed to do things by design. Intent is a marker for civilization.
Να ένα παράδειγμα λίγο πιο κοντά σ' εμένα: Η οικογένειά μου έχει να κάνει κυρίως με την πρόθεση. Πιθανότατα βλέπετε ότι είναι δύο ξεχωριστά ζευγάρια διδύμων, το αποτέλεσμα της τεχνολογίας IVF, της τεχνολογίας για εξωσωματική γονιμοποίηση, εξαιτίας κάποιων σωματικών περιορισμών, για τις οποίες δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Τέλοσπαντων, η εξωσωματική γονιμοποίηση, είναι όσο σκόπιμη είναι και η καλλιέργεια. Μερικοί από εσάς μπορεί να έχετε εμπειρία. Βασικά, η όλη τεχνολογία για την εξαγωγή σπέρματος για αρσενικά με τραυματισμένο νωτιαίο μυελό, εφευρέθηκε από έναν κτηνίατρο. Το γνώρισα τον τύπο. Είναι φοβερός. Κουβαλούσε μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα γεμάτη με καθετήρες σπέρματος για όλα τα ζώα πάνω στα οποία είχε δουλέψει, για όλα τα διαφορετικά ζώα. Καθετήρες που είχε σχεδιάσει, και για τους οποίους, πραγματικά, ήταν πάρα πολύ περήφανος.
Now here's an example a little closer to home: My family is all about intent. You can probably tell there are two sets of twins, the result of IVF technology, in vitro fertilization technology, due to some physical limitations I won't go into. Anyway, in vitro technology, IVF, is about as intentional as agriculture. Let me tell you, some of you may have the experience. In fact, the whole technology of sperm extraction for spinal cord-injured males was invented by a veterinarian. I met the dude. He's a great guy. He carried this big leather bag full of sperm probes for all of the animals that he'd worked with, all the different animals. Probes he designed, and in fact, he was really, really proud of these probes.
Έλεγε, "Είσαι ακριβώς μεταξύ αλόγου και σκίουρου, Τζον." (Γέλια) Τέλοσπαντων, όταν η γυναίκα μου κι εγώ αποφασίσαμε να βελτιώσουμε την ποιότητα της πρώιμης μέσης ηλικίας --είχαμε άλλωστε τέσσερα παιδιά-- με μία λίγο διαφορετική τεχνολογία την οποία δε θα εξηγήσω λεπτομερώς εδώ, ο ουρολόγος μου με διαβεβαίωσε ότι δεν είχα να ανησύχω για τίποτα απολύτως.
He would say, "You're right between horse and squirrel, John." (Laughter) But anyway, so when my wife and I decided to upgrade our early middle age -- we had four kids, after all -- with a little different technology that I won't explain in too much detail here -- my urologist assured me I had nothing whatsoever to worry about.
"Δε χρειάζεται αντισύλληψη, γιατρέ, είσαι σίγουρος γι' αυτό;"
"No need for birth control, Doc, are you sure about that?"
"Τζον, Τζον, κοίταξα το σχεδιάγραμμά σου. Από τα σπερμοδιαγράμματά σου, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι βασικά είσαι ένα είδος αντισύλληψης."
"John, John, I looked at your chart. From your sperm tests we can confidently say that you're basically a form of birth control."
Ωραία! (Γέλια) Τι απελευθερωτική σκέψη! Ναι! Και μετά από κάποια πολύ απελυθερωτικά Σαββατοκύριακα, η γυναίκα μου κι εγώ, χρησιμοποιώντας ένα είδος προχωρημένης τεχνολογίας για στυτική δυσλειτουργία, για την οποία αξίζει σίγουρα μια ομιλία στο TED κάποια στιγμή, αλλά δε θα μπω σε λεπτομέρειες τώρα, προσέξαμε κάποια γνωστά, αν και απρόσμενα, συμπτώματα. Δεν ήμουν ακριβώς ένα είδος αντισύλληψης. Κοιτάξτε τη γραμματοσειρά. Η γυναίκα μου είχε τσαντιστεί τόσο πολύ.
Well! (Laughter) What a liberating thought! Yes! And after a couple very liberating weekends, my wife and I, utilizing some cutting-edge erectile technology that is certainly worthy of a TEDTalk someday but I won't get into it now, we noticed some familiar, if unexpected, symptoms. I wasn't exactly a form of birth control. Look at that font there. My wife was so pissed.
Εννοώ, το σκέφτηκε σχεδιαστής αυτό; Όχι, δε νομίζω ότι το σκέφτηκε σχεδιαστής αυτό. Κι όντως, ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα. Κι έτσι γεννήθηκε ο μικρός Έιτζαξ. Είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά μας, αλλά η εμπειρία είναι εντελώς διαφορετική. Είναι κάτι σαν το ατύχημά μου, σωστά; Ήρθε από το πουθενά. Αλλά όλοι μας έπρεπε να αλλάξουμε, αλλά όχι απλώς να αντιδράσουμε στο δεδομένο. Αντιμετωπίσαμε αυτήν τη νέα εμπειρία με πρόθεση. Είμαστε πέντε τώρα. Πέντε. Αντιμετωπίζοντας το δεδομένο με πρόθεση. Κάνοντας πράγματα βάσει σχεδίασης. Το όνομα Έιτζαξ -- δε γίνεται πιο προμελετημένο απ' αυτό, σωστά; Πραγματικά ελπίζουμε να μας ευχαριστήσει γι' αυτό αργότερα. (Γέλια)
I mean, did a designer come up with that? No, I don't think a designer did come up with that. In fact, maybe that's the problem. And so, little Ajax was born. He's like our other children, but the experience is completely different. It's something like my accident, right? He came out of nowhere. But we all had to change, but not just react to the given; we bend to this new experience with intent. We're five now. Five. Facing the given with intent. Doing things by design. Hey, the name Ajax -- you can't get much more intentional than that, right? We're really hoping he thanks us for that later on. (Laughter)
Αλλά δεν έγινα ποτέ σχεδιαστής. Όχι, όχι, όχι, όχι. Ποτέ δεν το επιχείρησα. Ούτε κατά διάνοια. Μου άρεσαν πολύ κάποια σπουδαία σχέδια καθώς μεγάλωνα: Το επιστημονικό κομπιουτεράκι HP 35S -- Πόσο το αγαπούσα! Μακάρι να είχα ένα. Το λάτρευα αυτό το πραγματάκι. Είχα λεφτά γι' αυτό. Για κάποια άλλα δεν είχα, όπως το 911 Targa του 1974. Δε σπούδασα κάτι σχετικό με τη σχεδίαση ή την κατασκευή, ασχολήθηκα με άχρηστα πράγματα όπως οι κλασικές σπουδές αλλά ακόμα κι εκεί υπήρχαν σχετικά μαθήματα -- αυτός ο τύπος, ο Πλάτωνας, τελικά αποδείχτηκε ότι είναι σχεδιαστής, Σχεδίασε ένα κράτος στο έργο του "Η Πολιτεία," ένα σχέδιο που ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Ακούστε ένα από τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά της Κυβέρνησης του Πλάτωνα 4.0:
But I never became a designer. No, no, no, no. Never attempted. Never even close. I did love some great designs as I was growing up: The HP 35S calculator -- God, I loved that thing. Oh God, I wish I had one. Man, I love that thing. I could afford that. Other designs I really couldn't afford, like the 1974 911 Targa. In school, I studied nothing close to design or engineering; I studied useless things like the Classics, but there were some lessons even there -- this guy, Plato, it turns out he's a designer. He designed a state in "The Republic," a design never implemented. Listen to one of the design features of Plato's Government 4.0:
"Η Πολιτεία στην οποία οι κυβερνώντες είναι πιο διστακτικοί να κυβερνήσουν, είναι πάντα εκείνη που κυβερνάται καλύτερα και πιο ήρεμα, και η Πολιτεία στην οποία είναι οι πιο φιλόδοξοι, κυβερνάται χειρότερα."
"The State in which the rulers are most reluctant to govern is always the best and most quietly governed, and the State in which they are most eager, the worst."
Μάλλον δεν το πετύχαμε αυτό, ε; Αλλά δείτε αυτήν τη δήλωση, έχει να κάνει εξ ολοκλήρου με την πρόθεση. Αυτό ακριβώς λατρεύω. Αλλά αναλογιστείτε τι κάνει ο Πλάτωνας εδώ. Τι κάνει; Είναι μια μεγαλειώδης σχεδιαστική ιδέα -- μια τεράστια σχεδιαστική ιδέα, κοινή σε όλες τις φωνές της θρησκείας και της φιλοσοφίας που προέκυψαν κατά την Κλασική Περίοδο. Τι συνέβαινε τότε; Προσπαθούσαν να απαντήσουν στην ερώτηση για το τι θα έκαναν οι άνθρωποι αφού πλέον δεν προσπαθούσαν μόνο να επιβιώσουν; Καθώς το ανθρώπινο είδος ξεπρόβαλλε από το προϊστορικό χάος, μία σύγκρουση με την άτακτη, κτηνώδη φύση, ξαφνικά είχαν το χρόνο να σκεφτούν -- και είχαν πολλά για να σκεφτούν. Ξαφνικά, η ανθρώπινη ύπαρξη χρειαζόταν πρόθεση. Η ανθρώπινη ζωή χρειαζόταν κάποιο σκοπό. Η ίδια η πραγματικότητα χρειαζόταν ένα σχεδιαστή. Το δεδομένο αντικαταστάθηκε από διάφορες οπτικές της πρόθεσης, από διάφορα σχέδια, από διάφορους Θεούς. Θεούς για τους οποίους ακόμα τσακωνόμαστε.
Well, got that wrong, didn't we? But look at that statement; it's all about intent. That's what I love about it. But consider what Plato is doing here. What is he doing? It's a grand idea of design -- a huge idea of design, common to all of the voices of religion and philosophy that emerged in the Classical period. What was going on then? They were trying to answer the question of what would human beings do now that they were no longer simply trying to survive? As the human race emerged from a prehistoric chaos, a confrontation with random, brutal nature, they suddenly had a moment to think -- and there was a lot to think about. All of a sudden, human existence needed an intent. Human life needed a reason. Reality itself needed a designer. The given was replaced by various aspects of intent, by various designs, by various gods. Gods we're still fighting about. Oh yeah.
Σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε το χάος της φύσης. Σήμερα είναι το χάος της επίδρασης της ανθρωπότητας πάνω στη Γη την ίδια, το οποίο αντιμετωπίζουμε. Αυτή η νέα επιστήμη που ονομάζεται σχεδίαση, νομίζω, είναι στην ουσία το ήθος που ξεπροβάλλει το οποίο διατυπώνει και μετά απαντά σε μία πολύ νέα ερώτηση: Τι να κάνουμε τώρα μπροστά στο χάος που δημιουργήσαμε; Τι να κάνουμε; Πώς να χαράξουμε την πρόθεση σε όλα τα αντικείμενα που δημιουργούμε, σε όλες τις καταστάσεις που δημιουργούμε, σε όλα τα μέρη που αλλάζουμε; Οι συνέπειες ενός πλανήτη 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων και βάλε. Αυτή είναι η μελωδία που διασκευάζουμε όλοι μας σήμερα. Και δεν μπορούμε απλά να μιμηθούμε το παρελθόν. Όχι. Αυτό δε θα πιάσει. Δε θα πιάσει με τίποτα.
Today we don't confront the chaos of nature. Today it is the chaos of humanity's impact on the Earth itself that we confront. This young discipline called design, I think, is in fact the emerging ethos formulating and then answering a very new question: What shall we do now in the face of the chaos that we have created? What shall we do? How shall we inscribe intent on all the objects we create, on all the circumstances we create, on all the places we change? The consequences of a planet with 7 billion people and counting. That's the tune we're all covering today, all of us. And we can't just imitate the past. No. That won't do. That won't do at all.
Αυτή είναι η αγαπημένη μου στιγμή σχεδίασης: Στην πολή Κινσάσα, στο Ζαΐρ τη δεκαετία του '90, δούλευα για τις ειδήσεις του ABC, και κάλυπτα την πτώση του Μομπούτου Σέσε Σέκο, του δικτάτορα, του βίαιου δικτάτορα στο Ζαΐρ, που κακοποίησε και λεηλάτησε τη χώρα. Υπήρχαν αναταραχές στο κέντρο της Κινσάσα. Το μέρος διαλυόταν, ήταν ένα πραγματικά φριχτό μέρος, και έπρεπε να πάω και να εξερευνήσω το κέντρο της Κινσάσα για να καλύψω τις αναταραχές και τις λεηλασίες. Οι άνθρωποι έπαιρναν οχήματα και κομμάτια κτιρίων. Στους δρόμους στρατιώτες έριχναν στους πλιατσικολόγους και έκαναν μαζικές συλλήψεις. Μέσα σε αυτό το χάος, περιφερόμουν με το αναπηρικό καροτσάκι, και ήμουν εντελώς αόρατος. Εντελώς. Ήμουν σε καροτσάκι, δεν έμοιαζα για πλιατσικολόγος. Ήμουν σε ένα καροτσάκι, δεν έμοιαζα ιδιαίτερα για δημοσιογράφος, τουλάχιστον από τη δική τους πλευρά. Και δεν έμοιαζα με στρατιώτη, αυτό ήταν σίγουρο. Ήμουν κομμάτι αυτού του θορύβου της μιζέριας του Ζαΐρ, εντελώς αόρατος. Και ξαφνικά, από μία γωνία, έρχεται ένας νεαρός, παράλυτος, ακριβώς σαν εμένα, σε ένα μεταλλικό και ξύλινο και δερμάτινο τρίκυκλο-αναπηρικό καροτσάκι με πετάλια, να κάνει πετάλι όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς τα 'μένα.
Here's my favorite design moment: In the city of Kinshasa in Zaire in the 1990s, I was working for ABC News, and I was reporting on the fall of Mobutu Sese Seko, the dictator, the brutal dictator in Zaire, who raped and pillaged that country. There was rioting in the middle of Kinshasa. The place was falling apart; it was a horrible, horrible place, and I needed to go and explore the center of Kinshasa to report on the rioting and the looting. People were carrying off vehicles, carrying off pieces of buildings. Soldiers were in the streets shooting at looters and herding some in mass arrests. In the middle of this chaos, I'm rolling around in a wheelchair, and I was completely invisible. Completely. I was in a wheelchair; I didn't look like a looter. I was in a wheelchair; I didn't look like a journalist, particularly, at least from their perspective. And I didn't look like a soldier, that's for sure. I was part of this sort of background noise of the misery of Zaire, completely invisible. And all of a sudden, from around a corner, comes this young man, paralyzed, just like me, in this metal and wood and leather pedal, three-wheel tricycle-wheelchair device, and he pedals up to me as fast as he can.
Και λέει, "Ε κύριε! Κύριε!"
He goes, "Hey, mister! Mister!"
Και τον κοιτάω -- δεν ήξερε άλλα αγγλικά πέρα από αυτά, αλλά δε χρειαζόμασταν αγγλικά, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Μείναμε εκεί και συγκρίναμε τις ρόδες και τα λάστιχα και τις ακτίνες. Και κοίταξα τον εξωφρενικό μηχανισμό των πεταλιών, ήταν γεμάτος περηφάνια για το σχέδιο του. Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω εκείνο το μαραφέτι. Το χαμόγελό του, η λάμψη μας καθώς μιλούσαμε μια παγκόσμια γλώσσα σχεδιασμού, αόρατη στο χάος που υπήρχε γύρω μας. Το δικό του: χειροποίητο, βιδωμένο, σκουριασμένο, κωμικό. Το δικό μου: αμερικανικό, με αυτοπεποίθηση, κομψό. Ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος για το άνετο κάθισμα, το πολύ άνετο κάθισμα που είχε φτιάξει στο άρμα του και για το όμορφο υφασμάτινο κρόσσι γύρω από τις άκρες του. Πόσο θα ήθελα να είχα μαζί μου τότε τα φανταχτερά ροδάκια για να του τα έδειχνα! Θα τα λάτρευε! Εννοείται. Θα τα είχε καταλάβει, ένα άρμα από καθαρή πρόθεση --σκεφτείτε το-- σε μία πόλη εκτός ελέγχου. Το σχέδιο τα παρέσυρε όλα για μια στιγμή. Μιλήσαμε για λίγα λεπτά και μετά ο καθένας μας χάθηκε πάλι στο χάος. Πήγε πίσω στους δρόμους της Κινσάσα, εγώ πήγα στο ξενοδοχείο μου. Και τώρα τον σκέφτομαι...
And I looked at him -- he didn't know any other English than that, but we didn't need English, no, no, no, no, no. We sat there and compared wheels and tires and spokes and tubes. And I looked at his whacky pedal mechanism; he was full of pride over his design. I wish I could show you that contraption. His smile, our glow as we talked a universal language of design, invisible to the chaos around us. His machine: homemade, bolted, rusty, comical. My machine: American-made, confident, sleek. He was particularly proud of the comfortable seat, really comfortable seat he had made in his chariot and its beautiful fabric fringe around the edge. Oh, I wish I'd had those sparkly wheels back then to have shown him, man! He would have loved those! Oh yeah. He would have understood those; a chariot of pure intent -- think about it -- in a city out of control. Design blew it all away for a moment. We spoke for a few minutes and then each of us vanished back into the chaos. He went back to the streets of Kinshasa; I went to my hotel. And I think of him now, now ...
και θέτω την εξής ερώτηση. Ένα αντικείμενο εμποτισμένο με πρόθεση -- έχει δύναμη, είναι θησαυρός, μας ελκύει. Ένα αντικείμενο στερούμενο πρόθεσης -- είναι τυχαίο, είναι μιμητικό, μας απωθεί. Είναι όπως ένα ανεπιθύμητo mail για πέταμα. Αυτό είναι που πρέπει να απαιτούμε από τις ζωές μας, από τα αντικείμενά μας, τα πράγματά μας, από τις καταστάσεις μας: να ζούμε με πρόθεση. Και οφείλω να πω ότι σε αυτό το θέμα, έχω ένα άδικο προβάδισμα απέναντί σας.
And I pose this question. An object imbued with intent -- it has power, it's treasure, we're drawn to it. An object devoid of intent -- it's random, it's imitative, it repels us. It's like a piece of junk mail to be thrown away. This is what we must demand of our lives, of our objects, of our things, of our circumstances: living with intent. And I have to say that on that score, I have a very unfair advantage over all of you.
Και θέλω να σας το εξηγήσω γιατί σήμερα είναι μια πολύ ξεχωριστή ημέρα. Τριανταέξι χρόνια περίπου σαν σήμερα, ένα 19χρονο αγόρι ξύπνησε από το κώμα για να κάνει μια ερώτηση στη νοσοκόμα, αλλά η νοσοκόμα είχε ήδη έτοιμη την απάντηση.
And I want to explain it to you now because this is a very special day. Thirty-six years ago at nearly this moment, a 19-year-old boy awoke from a coma to ask a nurse a question, but the nurse was already there with an answer.
"Είχες ένα τρομερό ατύχημα, νεαρέ. Έσπασες τη μέση σου. Δε θα περπατήσεις ξανά."
"You've had a terrible accident, young man. You've broken your back. You'll never walk again."
Της είπα, "Το ξέρω αυτό -- τι μέρα είναι;" Βλέπετε, ήξερα πως το αμάξι είχε φύγει πάνω από το κιγκλίδωμα στις 28 Φεβρουαρίου, και ήξερα ότι το 1976 ήταν δίσεκτο έτος.
I said, "I know all that -- what day is it?" You see, I knew that the car had gone over the guardrail on the 28th of February, and I knew that 1976 was a leap year.
"Νοσοκόμα! Είναι 28 ή 29 του μηνός;"
"Nurse! Is this the 28th or the 29th?"
Κι εκείνη με κοίταξε και είπε, "Είναι 1η Μαρτίου."
And she looked at me and said, "It's March 1st."
Και απάντησα, "Ω Θέε μου, έχω να ενημερωθώ για πολλά!" Κι από εκείνη τη στιγμή και μετά, ήξερα πως, το δεδομένο ήταν εκείνο το ατύχημα. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να χειριστώ αυτήν τη νέα ζωή χωρίς να περπατάω. Πρόθεση -- μια ζωή με πρόθεση -- την οποία έζησα βάσει σχεδίασης, διασκευάζοντας το πρωτότυπο σε κάτι καλύτερο. Είναι κάτι που πρέπει όλοι μας να κάνουμε ή να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε σε αυτούς τους καιρούς.
And I went, "Oh my God. I've got some catching up to do!" And from that moment, I knew the given was that accident; I had no option but to make up this new life without walking. Intent -- a life with intent -- lived by design, covering the original with something better. It's something for all of us to do or find a way to do in these times.
Για να γυρίσουμε σε αυτό, να γυρίσουμε στη σχεδίαση, κι όπως ο μπαμπάς μου πρότεινε πριν πολύ καιρό,
To get back to this, to get back to design, and as my daddy suggested a long time ago,
"Κάνε το τραγούδι δικό σου, Τζον. Δείξε σε όλους τις προθέσεις σου."
"Make the song your own, John. Show everybody what you intend."
Μπαμπά, αυτό είναι για 'σένα. (Μουσική)
Daddy, this one's for you. (Music)
Ο Τζο Τζο ήταν ένας άντρας που πίστευε ότι ήταν μοναχικός τύπος αλλά ήταν άλλου είδους τύπος. Ο Τζο Τζο έφυγε απ' το σπίτι του στο Τάκσον της Αριζόνα για να πάει σε ένα πάρτυ στην Καλιφόρνια. Γύρνα πίσω, γύρνα πίσω, γύρνα πίσω εκεί όπου κάποτε ανήκες. Γύρνα πίσω, γύρνα πίσω, γύρνα πίσω εκεί όπου κάποτε ανήκες. (Χειροκρότημα)
♫ Jo Jo was a man who thought he was a loner ♫ ♫ but he was another man. ♫ ♫ Jo Jo left his home in Tucson, Arizona to attend a California bash. ♫ ♫ Get back, get back, ♫ ♫ get back to where you once belonged. ♫ ♫ Get back, get back, ♫ ♫ get back to where you once belonged. ♫ (Applause)