These rocks have been hitting our earth for about three billion years, and are responsible for much of what’s gone on on our planet. This is an example of a real meteorite, and you can see all the melting of the iron from the speed and the heat when a meteorite hits the earth, and just how much of it survives and melts. From a meteorite from space, we’re over here with an original Sputnik. This is one of the seven surviving Sputniks that was not launched into space. This is not a copy. The space age began 50 years ago in October, and that’s exactly what Sputnik looked like.
Ці каменюки товкли нашу Землю близько трьох мільярдів років, і спричинили багато з того, що відбувалося на нашій планеті. Це приклад реального метеориту, тут видно, як залізо сплавилось від швидкості та нагрівання, коли метеорит ударився об Землю, і видно, яка його частка залишається і плавиться. Від космічного метеорита перейдемо ось сюди, до оригінального Супутника. Це один із сімох супутників, яких не було запущено в космос. Це не копія. Космічна ера розпочалася 50 років тому в жовтні, і саме так виглядав Супутник.
And it wouldn’t be fun to talk about the space age without seeing a flag that was carried to the moon and back, on Apollo 11. The astronauts each got to carry about ten silk flags in their personal kits. They would bring them back and mount them. So this has actually been carried to the moon and back. So that’s for fun.
Про космічну еру буде нецікаво говорити, не побачивши прапора, що його завезли на Місяць і назад на Аполло 11. Кожен з космонавтів повинен був везти з десяток шовкових стягів в особистому пакунку. Вони привезли їх назад і підняли їх. Тож це, власне, побувало на Місяці і приїхало назад. Це був ліричний відступ.
The dawn of books is, of course, important. And it wouldn’t be interesting to talk about the dawn of books without having a copy of a Guttenberg Bible. You can see how portable and handy it was to have your own Guttenberg in 1455. But what’s interesting about the Guttenberg Bible, and the dawn of this technology, is not the book. You see, the book was not driven by reading. In 1455, nobody could read. So why did the printing press succeed? This is an original page of a Guttenberg Bible. So you’re looking here at one of the first printed books using movable type in the history of man, 550 years ago. We are living at the age here at the end of the book, where electronic paper will undoubtedly replace it.
Зародження книги, безумовно, важливе. Але про нього було б нецікаво говорити, не маючи копії Біблії Гуттенберґа. Можете уявити, як зручно та мобільно було мати власну копію цієї книги у 1455 році. Та коли йдеться про Біблію Гуттенберґа та розвиток книгодрукування найбільший інтерес викликає не сама книга. Книга не була для читання. У 1455 році ніхто не вмів читати. То чому ж друкарський станок став успішним винаходом? Це оригінальна сторінка Біблії Гуттенберґа. Перед вами - одна з перших друкованих книг, в якій використано шрифт з рухомих літер, 550 років тому. Ми живемо в епоху кінця книги, коли її неодмінно витіснить електронний папір.
But why is this so interesting? Here’s the quick story. It turns out that in the 1450s, the Catholic Church needed money, and so they actually hand-wrote these things called indulgences, which were forgiveness’s on pieces of paper. They traveled all around Europe and sold by the hundreds or by the thousands. They got you out of purgatory faster. And when the printing press was invented what they found was they could print indulgences, which was the equivalent of printing money.
Та чому це цікаво? Ось вам коротенька історія. Виявляється, що у 1450 році католицькій церкві були потрібні гроші, тож вони писали вручну цидулки, що звались індульгенціями, які були прощенням на шматку паперу. Вони розлітались по всій Європі і продавались сотнями або тисячами. Вони виводили вас швидше із чистилища. І коли було винайдено друкарський станок, церковникам спало на думку, що індульгенції можна друкувати, що означало друкувати гроші.
And so all of Western Europe started buying printing presses in 1455 -- to print out thousands, and then hundreds of thousands, and then ultimately millions of single, small pieces of paper that got you out of middle hell and into heaven. That is why the printing press succeeded, and that is why Martin Luther nailed his 90 theses to the door: because he was complaining that the Catholic Church had gone amok in printing out indulgences and selling them in every town and village and city in all of Western Europe.
Тож у 1455 році вся Західна Європа стала купувати друкарські станки - щоб друкувати тисячі, а потім сотні тисяч, і врешті мільйони маленьких клаптів паперу, які витягали вас із середини пекла до небес. Тому друкування зазнало успіху, і тому Мартін Лютер прибив цвяхами свої 90 тез до дверей: бо він скаржився, що католицька церква чинить свавілля, друкуючи індульгенції та продаючи їх у кожному містечку, селі та місті по Західній Європі.
So the printing press, ladies and gentlemen, was driven entirely by the printing of forgivenesses and had nothing to do with reading. More tomorrow. I also have pictures coming of the library for those of you that have asked for pictures. We’re going to have some tomorrow. (Applause)
Тож розвиток друкарського станка, пані та панове, повністю завдячує друкові помилувань і не має нічого спільного з читанням. Завтра буде ще. У мене також є фото з бібліотеки, для тих із вас, хто просив фотографій. Я покажу вам деякі завтра. (Оплески)
Instead of showing an object from the stage I’m going to do something special for the first time. We are going to show, actually, what the library looks like, OK? So, I am married to the most wonderful woman in the world. You’re going to find out why in a minute, because when I went to see Eileen, this is what I said I wanted to build.
Замість того, щоб показувати предмет зі сцени, я збираюся зробити дещо особливе уперше. Ми покажемо, власне, як виглядає бібліотека, гаразд? Я одружений з найчудовішою жінкою на світі. За хвилину ви дізнаєтеся чому, бо коли я йшов на зустріч до Ейлін, я сказав, що хочу це збудувати.
This is the Library of Human Imagination. The room itself is three stories tall. In the glass panels are 5,000 years of human imagination that are computer controlled. The room is a theatre. It changes colors. And all throughout the library are different objects, different spaces. It’s designed like an Escher print. Here is some of the lower level of the library, where the exhibits constantly change. You can walk through. You can touch. You can see exactly how many of these types of items would fit in a room. There’s my very own Saturn V. Everybody should have one, OK? (Laughter) So you can see here in the lower level of the library the books and the objects. In the glass panels all along is sort of the history of imagination. There is a glass bridge that you walk across that’s suspended in space. So it’s a leap of imagination.
Це Бібліотека людської уяви. Сама кімната заввишки в три поверхи. У скляних панелях містяться 5 000 років людської уяви, їх контролює комп'ютер. Кімната - це театр. Вона змінює колір. Повсюди в бібліотеці є різні предмети, різні простори. Вона розроблена на зразок шрифта Ешера. Ось частина нижнього ярусу бібліотеки, де виставлені книги постійно змінюються. Ви можете пройти повз. Можете торкатися. Ви можете побачити, скільки типів таких предметів може вмістити кімната. Це мій власний Сатурн-5. [ракета-носій] В кожного має бути такий, еге ж? (Сміх) На нижньому ярусі бібліотеки можна побачити книги та предмети. У скляних панелях поздовж міститься щось на зразок історичної уяви. Там є скляний міст, підвішений у повітрі, і по якому можна пройтися. Це стрибок уяви.
How do we create? Part of the question that I have answered is, is we create by surrounding ourselves with stimuli: with human achievement, with history, with the things that drive us and make us human -- the passionate discovery, the bones of dinosaurs long gone, the maps of space that we’ve experienced, and ultimately the hallways that stimulate our mind and our imagination.
Як ми творимо? На цю частину питання я відповів - ми творимо, оточивши себе стимулами: людськими досягненнями, історією, речами, які стимулюють нас і роблять нас людьми - пристрасні відкриття, кістки давно вимерлих динозаврів, карти земель, які ми дослідили, ну і врешті, шляхи, які стимулюють наш розум та уяву.
So hopefully tomorrow I’ll show one or two more objects from the stage, but for today I just wanted to say thank you for all the people that came and talked to us about it. And Eileen and I are thrilled to open our home and share it with the TED community. (Applause) TED is all about patterns in the clouds. It’s all about connections. It’s all about seeing things that everybody else has seen before but thinking about them in ways that nobody has thought of them before. And that’s really what discovery and imagination is all about.
Сподіваюся, що завтра я покажу вам один або два об'єкти зі сцени, а сьогодні я хотів би просто подякувати усім, хто прийшов та розмовляв з нами про це. Ми з Ейлін з нетерпінням очікуємо, щоб відкрити двері нашого дому і поділитися ним зі спільнотою TED. (Оплески) TED - це картини із хмар. Це зв'язки. Це вміння бачити речі, які всі бачили й раніше, але переосмислюючи їх у такий спосіб, як ніхто раніше не думав. Це стосується також і відкриттів та уяви.
For example, we can look at a DNA molecule model here. None of us really have ever seen one, but we know it exists because we’ve been taught to understand this molecule. But we can also look at an Enigma machine from the Nazis in World War II that was a coding and decoding machine. Now, you might say, what does this have to do with this? Well, this is the code for life, and this is a code for death. These two molecules code and decode. And yet, looking at them, you would see a machine and a molecule. But once you’ve seen them in a new way, you realize that both of these things really are connected. And they’re connected primarily because of this here.
Наприклад, ми дивимося на модель молекули ДНК. Ніхто з нас насправді не бачив її, та ми знаємо, що вона існує, бо нас вчили розуміти цю молекулу. Але ми можемо подивитись теж на машину Еніґма, що належала нацистам у Другій світовій війні, яка зашифровувала і розшифровувала дані. Ви можете спитати, при чому тут це? Що ж, це код для життя, а це код для смерті. Ці дві молекули закодовують та розкодовують. Дивлячись на них, ви побачите машину і молекулу. Та як тільки ви подивитесь на них по-іншому, ви усвідомите, що обидві ці речі справді пов'язані. І пов'язані вони через ось це.
You see, this is a human brain model, OK? And it’s rare, because we never really get to see a brain. We get to see a skull. But there it is. All of imagination -- everything that we think, we feel, we sense -- comes through the human brain. And once we create new patterns in this brain, once we shape the brain in a new way, it never returns to its original shape.
Бачте, це модель людського мозку. Це дивовижно, бо насправді ми ніколи не бачимо мозок. Ми бачимо череп. Та ось воно тут. Уся уява - усе, що ми думаємо, відчуваємо - проходить крізь людський мозок. Як тільки ми створюємо нові шаблони в цьому мозку, як тільки ми надаємо йому форми іншим чином, він ніколи не повертається до оригінальної форми.
And I’ll give you a quick example. We think about the Internet; we think about information that goes across the Internet. And we never think about the hidden connection. But I brought along here a lump of coal -- right here, one lump of coal. And what does a lump of coal have to do with the Internet? You see, it takes the energy in one lump of coal to move one megabyte of information across the net. So every time you download a file, each megabyte is a lump of coal. What that means is, a 200-megabyte file looks like this, ladies and gentlemen. OK? So the next time you download a gigabyte, or two gigabytes, it’s not for free, OK? The connection is the energy it takes to run the web , and to make everything we think possible, possible. Thanks, Chris. (Applause)
Дам короткий приклад. Ми думаємо про інтернет, думаємо про інформацію, яка циркулює по інтернету. Та ми ніколи не думаємо про приховані зв'язки. Але я приніс із собою шматок вугілля - ось він, шмат вугілля. Та який стосунок має шматок вугілля до інтернету? Бачите, від шматка вугілля, отримується енергія, щоб передати один мегабайт інформації по мережі. Щоразу, як ви завантажуєте файл, кожен мегабайт - це шматочок вугілля. Це означає, що 200-мегабайтний файл виглядає ось так, пані та панове. Тож наступного разу ви завантажите гігабайт або два гігабайти, це не безплатно, ясно? Зв'язок - це енергія, потрібна для функціонування мережі, і для того, щоб усе, що ми вважаємо можливим, було можливим. Дякую, Крісе. (Оплески)