I grew up on a steady diet of science fiction. In high school, I took a bus to school an hour each way every day. And I was always absorbed in a book, science fiction book, which took my mind to other worlds, and satisfied, in a narrative form, this insatiable sense of curiosity that I had.
ik groeide op, op een constant dieet van science fiction. Tijdens het voortgezet onderwijs, ging ik met de bus naar school, een uur heen en terug, elke dag. En ik was altijd geabsorbeerd door een boek, een science fiction boek, dat me in gedachten meenam naar andere werelden, en dat, in verhalende zin, mijn onverzadigbare nieuwsgierigheid bevredigde.
And you know, that curiosity also manifested itself in the fact that whenever I wasn't in school I was out in the woods, hiking and taking "samples" -- frogs and snakes and bugs and pond water -- and bringing it back, looking at it under the microscope. You know, I was a real science geek. But it was all about trying to understand the world, understand the limits of possibility.
En, weet je, die nieuwsgierigheid manifesteerde zich ook in het feit dat ik altijd, wanneer ik niet op school was, ik in het bos was, wandelend en 'monsters' verzamelend, kikkers, slangen, insecten en vijverwater, en ze mee terug nam, ze onder de microscoop bekeek. Je weet wel, ik was een echte wetenschapsgek. Maar het ging allemaal om het begrijpen van de wereld, de grenzen van het mogelijke begrijpen.
And my love of science fiction actually seemed mirrored in the world around me, because what was happening, this was in the late '60s, we were going to the moon, we were exploring the deep oceans. Jacques Cousteau was coming into our living rooms with his amazing specials that showed us animals and places and a wondrous world that we could never really have previously imagined. So, that seemed to resonate with the whole science fiction part of it.
En m'n liefde voor science fiction, leek ook gespiegeld te worden in de wereld om me heen, want wat er gebeurde, dit was het eind van de zestiger jaren, we gingen naar de maan, we waren de diepe oceanen aan het verkennen, Jacques Cousteau kwam onze woonkamers binnen met z'n fantastische specials, die ons dieren en plekken en een wonderbare wereld lieten zien die we ons nooit eerde echt hadden kunnen voorstellen. Dit leek te resoneren met het hele science fiction element ervan.
And I was an artist. I could draw. I could paint. And I found that because there weren't video games and this saturation of CG movies and all of this imagery in the media landscape, I had to create these images in my head. You know, we all did, as kids having to read a book, and through the author's description, put something on the movie screen in our heads. And so, my response to this was to paint, to draw alien creatures, alien worlds, robots, spaceships, all that stuff. I was endlessly getting busted in math class doodling behind the textbook. That was -- the creativity had to find its outlet somehow.
En ik was een kunstenaar. Ik kon tekenen. Ik kon schilderen. En omdat er geen video spelletjes waren en deze verzadiging van CG films en al deze beelden in het medialandschap, moest ik deze beelden in m'n hoofd creëren. Je weet wel, dat moesten we allemaal, als kinderen een boek lezen en op basis van de beschrijving van de auteur iets op het filmscherm in ons hoofd zetten. En mijn reactie hierop was: schilderen, tekenen buitenaardse wezens, buitenaardse werelden, robots, ruimteschepen, al dat soort dingen. Ik werd constant betrapt tijdens wiskundeles schetsend achter m'n lesboek. Dat was de creativiteit die een uitweg moest vinden.
And an interesting thing happened: The Jacques Cousteau shows actually got me very excited about the fact that there was an alien world right here on Earth. I might not really go to an alien world on a spaceship someday -- that seemed pretty darn unlikely. But that was a world I could really go to, right here on Earth, that was as rich and exotic as anything that I had imagined from reading these books.
En er gebeurde iets interessants, de Jacques Cousteau programma's, maakten me erg opgewonden over het feit dat er een buitenaardse wereld was, gewoon hier op aarde. Ik zou dan waarschijnlijk niet echt naar een buitenaardse wereld gaan op een dag in een ruimteschip. Dat leek behoorlijk onwaarschijnlijk. Maar dat was een wereld waar ik daadwerkelijk naar toe kon gaan gewoon hier op aarde, die zo rijk en exotisch was, als alles dat ik me had verbeeld, door het lezen van die boeken.
So, I decided I was going to become a scuba diver at the age of 15. And the only problem with that was that I lived in a little village in Canada, 600 miles from the nearest ocean. But I didn't let that daunt me. I pestered my father until he finally found a scuba class in Buffalo, New York, right across the border from where we live. And I actually got certified in a pool at a YMCA in the dead of winter in Buffalo, New York. And I didn't see the ocean, a real ocean, for another two years, until we moved to California.
Dus besloot ik duiker te worden op 15 jarige leeftijd. En het enige probleem daarmee was, dat ik in een klein dorpje in Canada leefde, 600 mijl van de dichtstbijzijnde oceaan. Maar daar liet ik me niet door afschrikken. Ik zeurde bij m'n vader totdat hij eindelijk een duikschool vond in Buffalo, New York, net over de grens van waar we leefden. En ik haalde m'n certificaat, in een zwembad van een YMCA, midden in de winter, in Buffalo, New York. En ik zag de oceaan, een echte oceaan, niet tot pas twee jaar later, toen we naar California verhuisden.
Since then, in the intervening 40 years, I've spent about 3,000 hours underwater, and 500 hours of that was in submersibles. And I've learned that that deep-ocean environment, and even the shallow oceans, are so rich with amazing life that really is beyond our imagination. Nature's imagination is so boundless compared to our own meager human imagination. I still, to this day, stand in absolute awe of what I see when I make these dives. And my love affair with the ocean is ongoing, and just as strong as it ever was.
Sindsdien, in de tussenliggende 40 jaar, heb ik ongeveer 3000 uur onder water doorgebracht, en 500 uur daarvan was in onderzeeërs. En ik heb geleerd dat die diepzee omgeving, en zelfs de ondiepe oceanen, zo rijk zijn met wonderbaarlijk leven dat het werkelijk onze verbeelding overstijgt. De verbeeldingskracht van de natuur is zo grenzeloos, vergeleken met onze beperkte, menselijke verbeeldingskracht. Tot op deze dag, heb ik groots ontzag voor wat ik zie tijdens deze duiken. En m'n doorlopende liefde voor de oceaan is nog net zo sterk als zij ooit was.
But when I chose a career as an adult, it was filmmaking. And that seemed to be the best way to reconcile this urge I had to tell stories with my urges to create images. And I was, as a kid, constantly drawing comic books, and so on. So, filmmaking was the way to put pictures and stories together, and that made sense. And of course the stories that I chose to tell were science fiction stories: "Terminator," "Aliens" and "The Abyss." And with "The Abyss," I was putting together my love of underwater and diving with filmmaking. So, you know, merging the two passions.
Maar toen ik als volwassene een carrière koos, was dit filmmaker. En dat leek de beste manier, om de drang die ik had om verhalen te vertellen, te combineren met mijn drang om beelden te creëren. En als kind was ik altijd bezig met het tekenen van stripboeken, enz. Films maken was de manier om beelden en verhalen samen te brengen. En dat leek zinnig. En natuurlijk waren de verhalen, die ik koos te vertellen, science fiction verhalen: "Terminator", "Aliens", en "The Abyss". En met "The Abyss", bracht ik m'n liefde voor onderwater en duiken, samen met films maken. Zeg maar, de twee passies combinerend.
Something interesting came out of "The Abyss," which was that to solve a specific narrative problem on that film, which was to create this kind of liquid water creature, we actually embraced computer generated animation, CG. And this resulted in the first soft-surface character, CG animation that was ever in a movie. And even though the film didn't make any money -- barely broke even, I should say -- I witnessed something amazing, which is that the audience, the global audience, was mesmerized by this apparent magic.
Iets interessants ontstond uit "The Abyss", dat om een specifiek verhaal-technisch probleem op te lossen in die film, het creëren van een soort vloeibaar water schepsel, dat we computer gegenereerde animatie, CG, omhelsden. En dit resulteerde in het eerste 'soft surface' karakter, CG animatie, die ooit in een film had gezeten. En zelfs ondanks dat de film nooit geld opbracht, het was nauwelijks break-even moet ik eigenlijk zeggen, was ik getuige van iets bijzonders, dat was dat het publiek, het wereldwijde publiek, betoverd was door deze schijnbare magie.
You know, it's Arthur Clarke's law that any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic. They were seeing something magical. And so that got me very excited. And I thought, "Wow, this is something that needs to be embraced into the cinematic art." So, with "Terminator 2," which was my next film, we took that much farther. Working with ILM, we created the liquid metal dude in that film. The success hung in the balance on whether that effect would work. And it did, and we created magic again, and we had the same result with an audience -- although we did make a little more money on that one.
Je weet wel, het is Arthur Clarke's wet, dat elke voldoende geavanceerde technologie niet te onderscheiden is van magie. Zij zagen iets magisch. En daar werd ik erg enthousiast van. en ik dacht: "Wow, dit is iets dat omhelsd moet worden in de filmkunst." Dus, met "terminator 2", wat mijn tweede film was, gingen we hier veel verder in. Werkend met ILM, creëerden we de vloeirbaar metalen gast in die film. Het succes hing ervan af of dat effect zou werken. En dat deed het. En we creëerden opnieuw magie. En we hadden hetzelfde resultaat met het publiek. Al verdienden we een beetje meer geld op die film.
So, drawing a line through those two dots of experience came to, "This is going to be a whole new world," this was a whole new world of creativity for film artists. So, I started a company with Stan Winston, my good friend Stan Winston, who is the premier make-up and creature designer at that time, and it was called Digital Domain. And the concept of the company was that we would leapfrog past the analog processes of optical printers and so on, and we would go right to digital production. And we actually did that and it gave us a competitive advantage for a while.
Dus, om een lijn te trekken tussen die twee punten van ervaring, leidde tot, dit wordt een hele nieuwe wereld, een hele nieuwe wereld van creativiteit voor filmartiesten. Dus begon ik een bedrijf met Stan Winston, mijn goede vriend Stan Winston, wie de voornaamste make-up- en schepselontwerper was in die tijd en het was genaamd: Digital Domain. En het concept van het bedrijf was dat we een sprong zouden maken, voorbij de analoge processen van optische printers en dergelijke en we zouden direct op digitale productie overstappen. En dat deden we daadwerkelijk en het gaf ons tijdelijk een concurrentie voordeel.
But we found ourselves lagging in the mid '90s in the creature and character design stuff that we had actually founded the company to do. So, I wrote this piece called "Avatar," which was meant to absolutely push the envelope of visual effects, of CG effects, beyond, with realistic human emotive characters generated in CG, and the main characters would all be in CG, and the world would be in CG. And the envelope pushed back, and I was told by the folks at my company that we weren't going to be able to do this for a while.
Maar we vonden ons zelf achterlopen, midden de jaren negentig, in de schepsel- en karakterontwerp hoek, waarvoor we oorspronkelijk het bedrijf hadden opgericht. Dus schreef ik dit stuk genaamd: "Avatar", dat bedoelt was om absoluut de grenzen te verleggen van visuele effecten, van CG effecten, voorbij, met realistische menselijk emotionele karakters gegenereerd in CG En de hoofdkarakters zouden allemaal in CG zijn En de wereld zou in CG zijn En de grenzen duwden terug. En ik werd verteld door de mensen in m'n bedrijf, dat we voorlopig nog niet in staat zouden zijn om dit te doen.
So, I shelved it, and I made this other movie about a big ship that sinks. (Laughter) You know, I went and pitched it to the studio as "'Romeo and Juliet' on a ship: "It's going to be this epic romance, passionate film." Secretly, what I wanted to do was I wanted to dive to the real wreck of "Titanic." And that's why I made the movie. (Applause) And that's the truth. Now, the studio didn't know that. But I convinced them. I said, "We're going to dive to the wreck. We're going to film it for real. We'll be using it in the opening of the film. It will be really important. It will be a great marketing hook." And I talked them into funding an expedition. (Laughter)
Dus zette ik het in de koelkast en ik maakte die andere film over een groot schip dat zinkt. (gelach) Ik verkocht het aan de studio als: "'Romeo en Juliet' op een schip". Het wordt een epische romantische, gepassioneerde film. Wat ik heimelijk wilde doen was, ik wilde naar het echte wrak van de "Titanic" duiken. En dat is waarom ik de film maakte. (Applaus) En dat is de waarheid. Echter, de studio wist dat niet. Maar ik overtuigden hen. Ik zei: "We gaan naar het wrak duiken. We gaan het echt filmen. We zullen het gebruiken in de opening van de film. Het zal erg belangrijk zijn. Het zal een geweldige 'marketing hook' zijn. Een ik overtuigde ze een expeditie te financieren. (Gelach)
Sounds crazy. But this goes back to that theme about your imagination creating a reality. Because we actually created a reality where six months later, I find myself in a Russian submersible two and a half miles down in the north Atlantic, looking at the real Titanic through a view port. Not a movie, not HD -- for real. (Applause)
Klinkt gek. Maar dit komt terug op het thema van je verbeeldingskracht die een realiteit creëert. Omdat we daadwerkelijk een realiteit creëerden waar ik me zes maanden later in een Russische onderzeeër vond, twee en een halve mijl diep, in de noordelijk Atlantische oceaan, kijkend naar de echte Titanic door een patrijspoort, niet een film, niet HD, maar echt. (Applaus)
Now, that blew my mind. And it took a lot of preparation, we had to build cameras and lights and all kinds of things. But, it struck me how much this dive, these deep dives, was like a space mission. You know, where it was highly technical, and it required enormous planning. You get in this capsule, you go down to this dark hostile environment where there is no hope of rescue if you can't get back by yourself. And I thought like, "Wow. I'm like, living in a science fiction movie. This is really cool."
Daar stond ik helemaal versteld van. En het vereiste een hoop voorbereiding, we moesten camera's ontwikkelen en lichten en allerlei soorten dingen. Maar het viel me op hoe veel deze duik, deze diepe duiken leken op ruimtemissies. Je weet wel, daar het zeer technisch was en het vereiste enorme planning. Je stapt in zo'n capsule, je daalt af in deze donkere vijandige omgeving waar er geen hoop op redding is als je niet zelf terug kunt komen. En ik dacht: "Wow, het lijkt of ik in een science fiction film leef. Dit is erg cool".
And so, I really got bitten by the bug of deep-ocean exploration. Of course, the curiosity, the science component of it -- it was everything. It was adventure, it was curiosity, it was imagination. And it was an experience that Hollywood couldn't give me. Because, you know, I could imagine a creature and we could create a visual effect for it. But I couldn't imagine what I was seeing out that window. As we did some of our subsequent expeditions, I was seeing creatures at hydrothermal vents and sometimes things that I had never seen before, sometimes things that no one had seen before, that actually were not described by science at the time that we saw them and imaged them.
En dus, had ik de smaak van het verkennen van de diepe oceaan flink te pakken. Natuurlijk, de nieuwsgierigheid, de wetenschapscomponent ervan. Het was alles. Het was avontuur Het was nieuwsgierigheid. Het was verbeelding En het was een ervaring die Hollywood me niet kon geven. Omdat, weet je, ik me een wezen kon verbeelden en we konden daar een 'visual effect' voor creëren. Maar ik kon me niet verbeelden wat ik zag uit dat raam. Naarmate we een aantal van onze volgende expedities deden zag ik wezens bij hydrothermale bronnen en soms dingen die ik nog nooit eerder had gezien soms dingen die nog niemand ooit eerder had gezien, die daadwerkelijk niet beschreven waren door de wetenschap op het moment dat we ze zagen en ze vastlegden.
So, I was completely smitten by this, and had to do more. And so, I actually made a kind of curious decision. After the success of "Titanic," I said, "OK, I'm going to park my day job as a Hollywood movie maker, and I'm going to go be a full-time explorer for a while." And so, we started planning these expeditions. And we wound up going to the Bismark, and exploring it with robotic vehicles. We went back to the Titanic wreck. We took little bots that we had created that spooled a fiber optic. And the idea was to go in and do an interior survey of that ship, which had never been done. Nobody had ever looked inside the wreck. They didn't have the means to do it, so we created technology to do it.
Dus was ik hierdoor volkomen overdonderd en moest meer doen. En dus maakte ik een nog al vreemde beslissing. Na het succes van "Titanic", zei ik: "OK, ik parkeer m'n baan als Hollywood filmmaker, en ik ga een tijdje full-time ontdekker zijn". En dus begonnen we deze expedities te plannen. En we gingen uiteindelijk naar de Bismark, en verkenden het met robotische voertuigen. We gingen terug naar het wrak van de Titanic. We namen kleine 'bots' die we hadden gecreëerd mee die glasvezel uitrolden. En het idee was om naar binnen te gaan en een interieur- onderzoek van dat schip te doen, wat nog nooit eerder gedaan was. Niemand had ooit in het wrak gekeken. Ze hadden de middelen niet om het te doen, dus ontwikkelde we technologie om het te doen.
So, you know, here I am now, on the deck of Titanic, sitting in a submersible, and looking out at planks that look much like this, where I knew that the band had played. And I'm flying a little robotic vehicle through the corridor of the ship. When I say, "I'm operating it," but my mind is in the vehicle. I felt like I was physically present inside the shipwreck of Titanic. And it was the most surreal kind of deja vu experience I've ever had, because I would know before I turned a corner what was going to be there before the lights of the vehicle actually revealed it, because I had walked the set for months when we were making the movie. And the set was based as an exact replica on the blueprints of the ship.
Dus, hier ben ik nu, op het dek van de Titanic, zittend in een onderzeeër, en kijk naar buiten naar planken die veel lijken op deze, waar ik wist dat de band gespeeld had. En ik bedien een klein robotvoertuig door de gang van het schip. Wanneer ik zeg dat ik hem bedien maar m'n bewustzijn zit in het voertuig ik voelde me alsof ik fysiek aanwezig was binnen het scheepswrak van de Titanic. En het was de meest surreële soort deja-vu-ervaring die ik ooit had, omdat ik voor ik een hoek om ging al wist wat er zou zijn, voor de lichten van het voertuig het daadwerkelijk toonden, omdat ik maandenlang op de set had belopen toen we de film aan het maken waren. En de set was als een exacte replica op de blauwdrukken van het schip gebaseerd.
So, it was this absolutely remarkable experience. And it really made me realize that the telepresence experience -- that you actually can have these robotic avatars, then your consciousness is injected into the vehicle, into this other form of existence. It was really, really quite profound. And it may be a little bit of a glimpse as to what might be happening some decades out as we start to have cyborg bodies for exploration or for other means in many sort of post-human futures that I can imagine, as a science fiction fan.
Dus was een het absoluut merkwaardige ervaring. En het deed me realiseren dat de telepresentie ervaring, dat je daadwerkelijke dit soort robotische avatars kunt hebben, waarbij je bewustzijn geïnjecteerd wordt in het voertuig, in deze andere vorm van bestaan. Het was echt behoorlijk diepgaand. En wellicht een beetje een kijkje naar wat zou kunnen gebeuren, wat decennia verder, als 'cyborg' lichamen beschikbaar komen voor exploratie of andere doelen, in vele soorten post-menselijke toekomsten, die ik me kan voorstellen als een science fiction fan.
So, having done these expeditions, and really beginning to appreciate what was down there, such as at the deep ocean vents where we had these amazing, amazing animals -- they're basically aliens right here on Earth. They live in an environment of chemosynthesis. They don't survive on sunlight-based system the way we do. And so, you're seeing animals that are living next to a 500-degree-Centigrade water plumes. You think they can't possibly exist.
Dus, deze expedities gedaan te hebben en echt beginnen te waarderen wat er daar beneden was, zoals bij de diepe oceaan bronnen, waar we deze wonderbaarlijke wonderbaarlijke dieren hadden. Zij zijn praktisch buitenaardse wezens gewoon hier op aarde. Ze leven in een milieu van chemosynthese. Ze leven niet in een zonlicht gebaseerd systeem zoals wij dat doen. En dus zie je dieren die leven naast 500 graden Celcius hete waterpluimen. Je zou denken dat ze onmogelijk kunnen bestaan.
At the same time I was getting very interested in space science as well -- again, it's the science fiction influence, as a kid. And I wound up getting involved with the space community, really involved with NASA, sitting on the NASA advisory board, planning actual space missions, going to Russia, going through the pre-cosmonaut biomedical protocols, and all these sorts of things, to actually go and fly to the international space station with our 3D camera systems. And this was fascinating. But what I wound up doing was bringing space scientists with us into the deep. And taking them down so that they had access -- astrobiologists, planetary scientists, people who were interested in these extreme environments -- taking them down to the vents, and letting them see, and take samples and test instruments, and so on.
Op hetzelfde moment was ik ook opnieuw zeer geïnteresseerd te raken in ruimtewetenschap, opnieuw de science fiction invloed als kind. En ik raakte betrokken in de ruimtegemeenschap, erg betrokken bij NASA, deelnemend aan de NASA adviesraad, daadwerkelijke ruimtemissies plannen, ik ging naar Rusland, ik ging naar de pre-cosmonaut biomedische protocolen en al dat soort dingen, om daadwerkelijk naar het internationaal ruimtestation te gaan met onze 3D camera systemen. En dit was fascinerend. Maar wat het uiteindelijke resultaat was, dat ik ruimte wetenschappers met ons meenam naar de diepte. En ze meenemen zodat ze toegang hadden tot astrobiologen, planetaire wetenschappers, mensen die geïnteresseerd waren in die extreme milieus, ze mee naar beneden nemend naar de bronnen en ze laten kijken en monsters nemen en instrumenten laten testen, enzovoorts.
So, here we were making documentary films, but actually doing science, and actually doing space science. I'd completely closed the loop between being the science fiction fan, you know, as a kid, and doing this stuff for real. And you know, along the way in this journey of discovery, I learned a lot. I learned a lot about science. But I also learned a lot about leadership. Now you think director has got to be a leader, leader of, captain of the ship, and all that sort of thing.
Dus, hier waren we, documentaire films aan het maken maar daadwerkelijk ook wetenschap aan het doen, en daadwerkelijk ruimtewetenschap aan het doen. Ik had de cirkel rond gemaakt vanaf het science fiction fan zijn, je weet wel, als kind en dit allemaal echt doen. En weet je, gedurende deze reis van ontdekking, leerde ik een hoop. Ik leerde een hoop over wetenschap. Maar ik leerde ook een hoop over leiderschap. Nu zou je denken dat een regisseur een leider zou moeten zijn, leider van, kapitein van het schip en dat soort zaken.
I didn't really learn about leadership until I did these expeditions. Because I had to, at a certain point, say, "What am I doing out here? Why am I doing this? What do I get out of it?" We don't make money at these damn shows. We barely break even. There is no fame in it. People sort of think I went away between "Titanic" and "Avatar" and was buffing my nails someplace, sitting at the beach. Made all these films, made all these documentary films for a very limited audience.
Ik leerde niet echt over leiderschap totdat ik die expedities deed. Omdat ik op een bepaald moment moest zeggen: "Wat doe ik hier? Waarom doe ik dit? Wat win ik er mee?" We verdienen geen geld met deze verdomde programma's. Ze zijn nauwelijks break-even. Er is geen faam mee te behalen. Mensen denken min of meer dat ik weg gegaan ben tussen "Titanic" en "Avatar" en dat ik duimen aan het draaien was, ergens aan het strand. Ik maakte al deze films, al deze documentaires voor een zeer beperkt publiek.
No fame, no glory, no money. What are you doing? You're doing it for the task itself, for the challenge -- and the ocean is the most challenging environment there is -- for the thrill of discovery, and for that strange bond that happens when a small group of people form a tightly knit team. Because we would do these things with 10, 12 people, working for years at a time, sometimes at sea for two, three months at a time.
Geen faam, geen glorie, geen geld. Waar ben je mee bezig? Je doet het voor het werk zelf, voor de uitdaging, en de oceaan is de meest uitdagende omgeving die er is, voor de opwinding van de ontdekking, en voor die vreemde band die ontstaat als een kleine groep mensen een hecht team vormen. Omdat we al deze dingen deden met 10-12 mensen werkend voor jaren aan een stuk. Soms op zee voor 2-3 maanden aan een stuk.
And in that bond, you realize that the most important thing is the respect that you have for them and that they have for you, that you've done a task that you can't explain to someone else. When you come back to the shore and you say, "We had to do this, and the fiber optic, and the attentuation, and the this and the that, all the technology of it, and the difficulty, the human-performance aspects of working at sea," you can't explain it to people. It's that thing that maybe cops have, or people in combat that have gone through something together and they know they can never explain it. Creates a bond, creates a bond of respect.
En door die band, realiseer je je dat het meest belangrijke ding het respect is dat je voor hen hebt en dat zei voor jou hebben, dat je een taak volbracht hebt, die je niet kan uitleggen aan iemand anders. Wanneer je terug komt aan wal en je zegt: "We moesten dit doen en de fiber optic en de demping, en de dit en dat, al de technology ervan en de moeilijkheid, de menselijke prestatie aspecten van het werken op zee, dat kan je niet uitleggen aan mensen. Het is dat ding dat wellicht politieagenten hebben of mensen in het leger die zoiets doorstaan hebben, samen en ze weten dat ze het nooit kunnen uitleggen. Dat creëert een band, creëert een band van respect.
So, when I came back to make my next movie, which was "Avatar," I tried to apply that same principle of leadership, which is that you respect your team, and you earn their respect in return. And it really changed the dynamic. So, here I was again with a small team, in uncharted territory, doing "Avatar," coming up with new technology that didn't exist before. Tremendously exciting. Tremendously challenging. And we became a family, over a four-and-half year period. And it completely changed how I do movies. So, people have commented on how, "Well, you know, you brought back the ocean organisms and put them on the planet of Pandora." To me, it was more of a fundamental way of doing business, the process itself, that changed as a result of that.
Dus toen ik terug kwam om m'n volgende film te maken, welke "Avatar" was, probeerde ik datzelfde principe van leiderschap, welke is dat je je team respecteert en dat je in ruil, hun respect verdient. En dat veranderde werkelijk de dynamiek. Dus, daar was ik weer met een klein team, in nog niet in kaart gebracht terrein, "Avatar' aan het maken, nieuwe technologie ontwikkelend die nog niet eerder bestond. Enorm opwindend. Enorm uitdagend. En we werden een familie, gedurende een periode van vier en een half jaar. En het veranderde volkomen hoe ik films maak. Dus, mensen gaven commentaar op hoe je, zeg maar, de oceaan organismen mee terug bracht en ze op de planeet Pandora zette. Voor mij was het meer een fundamentele manier van zaken doen, het process zelf, dat als resultaat daarvan veranderde.
So, what can we synthesize out of all this? You know, what are the lessons learned? Well, I think number one is curiosity. It's the most powerful thing you own. Imagination is a force that can actually manifest a reality. And the respect of your team is more important than all the laurels in the world. I have young filmmakers come up to me and say, "Give me some advice for doing this." And I say, "Don't put limitations on yourself. Other people will do that for you -- don't do it to yourself, don't bet against yourself, and take risks."
Dus, wat kunnen we uit dit alles synthetiseren? Je weet wel, wat zijn de geleerde lessen? Nou, ik denk nummer een is nieuwsgierigheid. Het is het krachtigste wat je bezit. Verbeelding is een kracht die daadwerkelijke een realiteit kan manifesteren. En het respect van je team is belangrijker dan alle lof in de wereld. Er zijn jonge filmmakers die naar me toe komen en zeggen: "Geef me wat advies om dit te doen." En ik zeg: "Leg jezelf geen beperkingen op. Andere mensen zullen dat wel voor je doen, doe het jezelf niet aan, wed niet tegen jezelf. En neem risico's."
NASA has this phrase that they like: "Failure is not an option." But failure has to be an option in art and in exploration, because it's a leap of faith. And no important endeavor that required innovation was done without risk. You have to be willing to take those risks. So, that's the thought I would leave you with, is that in whatever you're doing, failure is an option, but fear is not. Thank you. (Applause)
NASA heeft dit gezegde waar ze gek op zijn: "Mislukking is geen optie." Maar mislukking moet een optie zijn in kunst en ontdekking, omdat het een sprong in het diepe is. En geen enkele belangrijke onderneming die innovatie vereist is gedaan zonder risico. Je moet bereid zijn om die risico's te nemen. En dat is de gedachte die ik jullie zou willen achterlaten, dat in wat je ook doet, mislukking een optie is, maar angst niet. Dank u. (Applaus)