I grew up on a steady diet of science fiction. In high school, I took a bus to school an hour each way every day. And I was always absorbed in a book, science fiction book, which took my mind to other worlds, and satisfied, in a narrative form, this insatiable sense of curiosity that I had.
Ես մեծացել եմ գիտական ֆանտաստիկայի քաղցի պայմաններում: Դպրոց գնում էի ավտոբուսով յուրաքանչյուր ուղղությամբ մեկ ժամ ամեն օր: Եվ ես միշտ խորասուզված էի որևէ գրքի մեջ, գիտական ֆանտաստիկայի գրքի մեջ, որը տանում էր իմ երևակայությունն այլ աշխարհներ, և բավարարում էր, պատմվածքի ձևով, հետաքրքրասիրության իմ անհագ զգացումը:
And you know, that curiosity also manifested itself in the fact that whenever I wasn't in school I was out in the woods, hiking and taking "samples" -- frogs and snakes and bugs and pond water -- and bringing it back, looking at it under the microscope. You know, I was a real science geek. But it was all about trying to understand the world, understand the limits of possibility.
Եվ գիտեք այդ հետաքրքրասիրությունն արտահայտվում էր նաև այն փաստով, որ երբ ես դպրոցում չէի ապա ես անտառում էի, շրջում էի և վերցնում "նմուշներ" գորտերի, օձերի, միջատների և ջրամբարների ջրերի, և բերում էի դրանք տուն մանրադիտակի տակ ուսումնասիրելու: Գիտեք, ես լրիվ խենթացած էի գիտությամբ: Բայց այդ ամենն աշխարհը հասկանալու փորձ էր, հասկանալու հնարավորությունների սահմանները:
And my love of science fiction actually seemed mirrored in the world around me, because what was happening, this was in the late '60s, we were going to the moon, we were exploring the deep oceans. Jacques Cousteau was coming into our living rooms with his amazing specials that showed us animals and places and a wondrous world that we could never really have previously imagined. So, that seemed to resonate with the whole science fiction part of it.
Եվ իմ սերը դեպի գիտական ֆանտաստիկա իրականում թվում էր արտացոլված իմ շրջակա աշխարհում, քանի որ իրադարձությունները տեղի էին ունենում 60-ականների վերջին, մենք թռիչք էինք կատարում դեպի Լուսին, մենք ուսումնասիրում էինք խոր օվկիանոսներ. Ժակ Կուստոն գալիս էի մեր բնակարանները իր հրաշալի օրինակներով և ցույց էր տալիս մեզ այնպիսի կենդանիներ, բնություն և զարմանահրաշ աշխարհներ, որը մենք երբեք չէինք կարող պատկերացնել: Այնպես էր թվում, թե գտնվում ես ֆիանտաստիկայի մի մասում:
And I was an artist. I could draw. I could paint. And I found that because there weren't video games and this saturation of CG movies and all of this imagery in the media landscape, I had to create these images in my head. You know, we all did, as kids having to read a book, and through the author's description, put something on the movie screen in our heads. And so, my response to this was to paint, to draw alien creatures, alien worlds, robots, spaceships, all that stuff. I was endlessly getting busted in math class doodling behind the textbook. That was -- the creativity had to find its outlet somehow.
Եվ ես այդտեղ նկարիչ էի: Ես կարող էի պատկերել: Ես կարող էի նկարել: Եվ ես հասկացա, չէ՞ որ այդ ժամանակ չկային վիդեո խաղեր, և ֆիլմեր` այսքան հագեցած համակարգչային գրաֆիկաներով և այս ողջ պատկերավորումները մեդիա աշխարհում, ես ստիպված էի ստեղծել այս պատկերներն իմ գլխում: Բոլորս ենք այդպես անում, ճիշտ ինչպես երեխաները պետք է կարդան գրքեր և հեղինակի բացատրությունների միջոցով որոշակի պատկերներ կառուցեն իրենց գլխում: Այսպիսով իմ արձագանքն այս ամենին պատկերելն ու նկարելն էր. օտար արարածներ, օտար աշխարհներ, ռոբոտներ, տիեզերանավեր, և նման այլ բաներ: Ես միշտ նկատողություն էի ստանում մաթեմատիկայի դասին, երբ գրքի ետևում թաքնված նկարում էի: Այո, ստեղծագորական միտքը ստիպված էր գտնել իր արտահայտման միջոցները:
And an interesting thing happened: The Jacques Cousteau shows actually got me very excited about the fact that there was an alien world right here on Earth. I might not really go to an alien world on a spaceship someday -- that seemed pretty darn unlikely. But that was a world I could really go to, right here on Earth, that was as rich and exotic as anything that I had imagined from reading these books.
Եվ մի շատ հետաքրքիր դեպք պատահեց. Ժակ Կուստոյի ծրագիրը ինձ շատ հուզեց այն փաստով, որ ցույց տվեց օտար մի աշխարհ հենց այստեղ` Երկրի վրա: Գուցե ես երբեք չգնայի օտար աշխարհ հատուկ պատրաստված տիեզերանավով: Դա բավական անիրական էր թվում: Բայց դա մի աշխարհ էր, ուր ես իսկապես կարող էի գնալ հենց Երկրի վրա, որը որքան հարուստ, այնքան տարաշխարհիկ էր ինչպես յուրաքանչյուր բան, ինչ ես պատկերացնում էի իմ կարդացած գրքերից:
So, I decided I was going to become a scuba diver at the age of 15. And the only problem with that was that I lived in a little village in Canada, 600 miles from the nearest ocean. But I didn't let that daunt me. I pestered my father until he finally found a scuba class in Buffalo, New York, right across the border from where we live. And I actually got certified in a pool at a YMCA in the dead of winter in Buffalo, New York. And I didn't see the ocean, a real ocean, for another two years, until we moved to California.
Եվ ես 15 տարեկան հասակում որոշեցի դառնալ ջրասույզ: Եվ միակ խնդիրը կայանում էր նրանում, որ ես ապրում էի Կանադայի մի փոքրիկ գյուղում, որը մոտակա օվկիանոսից գտնվում էր 600 մղոն հեռավորության վրա: Բայց ես թույլ չտվեցի, որ այդ փաստն ինձ ընկճի: Ես այնքան համոզեցի հայրիկիս, մինչև նա վերջապես գտավ ջրասույզների դասընթացներ Բուֆալոյում, Նյու Յորքում, որին անմիջապես սահմանակից էր մեր բնակավայրին: Եվ ես ստացա վկայական YMCA-ի ջրավազանից ձմռան ընթացքում Բուֆալոյում, Նյու Յորքում: Եվ ես չտեսա օվկիանոս, իսկական օվկիանոս, հաջորդ երկու տարիների ընթացքում նույնպես մինչև մենք տեղափոխվեցինք Կալիֆորնիա:
Since then, in the intervening 40 years, I've spent about 3,000 hours underwater, and 500 hours of that was in submersibles. And I've learned that that deep-ocean environment, and even the shallow oceans, are so rich with amazing life that really is beyond our imagination. Nature's imagination is so boundless compared to our own meager human imagination. I still, to this day, stand in absolute awe of what I see when I make these dives. And my love affair with the ocean is ongoing, and just as strong as it ever was.
Այդ ժամանակից ի վեր 40 տարվա ընթացքում, ես անց եմ կացրել 3,000 ժամ ջրի տակ, որից 500 ժամը եղել եմ ջրում սուզված: Եվ ես իմացա, որ խոր օվկիանոսի միջավայրը նույնիսկ ոչ այնքան խորը օվկիանոսները այնքան հարուստ են հրաշալի կյանքով, որն իրապես վեր է մեր երևակայությունից: Բնության երևակայությունն այնքան անսահման է համեմատած մեր` մարդկանց խղճուկ երևակայության հետ: Ես մինչ այսօր գտնվում եմ բացարձակ վախի մեջ այդ սուզման ժամանակ տեսած պատկերներից: Եվ իմ սիրային արկածները օվկիանոսի հետ անընդհատ են, և նույնքան ամուր, որոնք երբևիցե եղել են:
But when I chose a career as an adult, it was filmmaking. And that seemed to be the best way to reconcile this urge I had to tell stories with my urges to create images. And I was, as a kid, constantly drawing comic books, and so on. So, filmmaking was the way to put pictures and stories together, and that made sense. And of course the stories that I chose to tell were science fiction stories: "Terminator," "Aliens" and "The Abyss." And with "The Abyss," I was putting together my love of underwater and diving with filmmaking. So, you know, merging the two passions.
Սակայն արդեն մեծ տարիքում մասնագիտություն ըտրելիս ես գերադասեցի կինոն: Եվ դա կարծես թե ամենալավ ճանապարհն էր համադրելու պատմություններ պատմելու իմ ցանկությունները պատկերներ ստեղծելու մղումների հետ: Եվ ես, դեռ մանկուց, միշտ նկարում էի կոմիքսներ., և նման բաներ։ Այսպիսով, կինոն այն ուղին էր, որի միջոցով կարելի էր համադրել նկարները և պատմությունները միասին: Եվ դա շատ իմաստալի է: Իհարկե այն պատմությունները, որ ես ընտրում էի ներկայացնելու համար գիտաֆանտաստիկ էին. «Տերմինատորը», «Օտարները» և «Անդունդը» «Անդունդը» ֆիլմում ես համադրել էի իմ սերը դեպի ծովային աշխարհը և ջրասուզությունը ֆիլմի նկարահանման հետ: Այսպիսով, ստացվում է երկու հետաքրքրությունների համադրություն:
Something interesting came out of "The Abyss," which was that to solve a specific narrative problem on that film, which was to create this kind of liquid water creature, we actually embraced computer generated animation, CG. And this resulted in the first soft-surface character, CG animation that was ever in a movie. And even though the film didn't make any money -- barely broke even, I should say -- I witnessed something amazing, which is that the audience, the global audience, was mesmerized by this apparent magic.
Շատ հետաքրքիր բան ստացվեց «Անդունդը» ֆիլմում, պետք էր լուծել հատուկ առաջադրանք այդ ֆիլմի համար, այն է. պատրաստել հեղուկ ջրային մի արարած, որի համար մենք ամբողջովին օգտագործեցինք համակարգչային գրաֆիկան: Եվ սա բերեց առաջին ծրագրային պատկերը, պերսոնաժը, գրաֆիկական անիմացիան որը երբևէ եղել էր կինոյում: Եվ նույնիսկ այն դեպքում, որ կինոն ոչ մի գումար չվաստակեց, կարող եմ ասել, որ գրեթե տապալվեց, բայց ես ինչ-որ հրաշալի բան տեսա, որ հանդիսատեսը, համընդհանուր հանդիսատեսը, կլանված էր այս բացահայտ հրաշքով:
You know, it's Arthur Clarke's law that any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic. They were seeing something magical. And so that got me very excited. And I thought, "Wow, this is something that needs to be embraced into the cinematic art." So, with "Terminator 2," which was my next film, we took that much farther. Working with ILM, we created the liquid metal dude in that film. The success hung in the balance on whether that effect would work. And it did, and we created magic again, and we had the same result with an audience -- although we did make a little more money on that one.
Գիտեք, դա Արթուր Կլարկի օրենքն է, որ բոլոր զարգացած տեխնոլոգիաները չեն տարբերվում կախարդանքից: Նրանք տեսնում էին ինչ-որ խորհրդավոր երևույթներ: Եվ դա ինձ շատ գրավեց: Եվ ես մտածեցի. «Օհօ~, սա անպայման պետք է ներգրավել կինոյի արվեստում»: Այդպիսով, «Տերմինատոր 2»-ում, որն իմ հաջորդ ֆիլմն էր, մենք այն ավելի զարգացրեցինք: Աշխատելով ILM-ի հետ, այդ ֆիլմում մենք ստեղծեցինք հեղուկ մետաղյա մի տղա. հաջողությունը կախված էր նրանից, թե արդյոք այն համապատասխան ազդեցություն կթողնի, թե` ոչ: Եվ այն ազդեց: Եվ մենք ևս մեկ անգամ հրաշք ստեղծեցինք: Եվ ունեցանք նույն արդյունքը հանդիսատեսի հետ: Չնայած այս ֆիլմով շատ ավելի քիչ գումար հավաքվեց:
So, drawing a line through those two dots of experience came to, "This is going to be a whole new world," this was a whole new world of creativity for film artists. So, I started a company with Stan Winston, my good friend Stan Winston, who is the premier make-up and creature designer at that time, and it was called Digital Domain. And the concept of the company was that we would leapfrog past the analog processes of optical printers and so on, and we would go right to digital production. And we actually did that and it gave us a competitive advantage for a while.
Այսպիսով, միացնելով այս երկու փորձը` եկանք եզրահանգման, որ սա միտում ունի դառնալու լիովին նոր աշխարհ, ստեղծագործական լիովին նոր աշխարհ կինո նկարահանողների համար: Այսպիսով, Սթան Վինսթոնի հետ մենք բացեցինք մի կազմակերպություն, իմ լավ ընկեր Սթան Վինսթոնի հետ, ով դիմահարդարման և ստեղծագործական առաջնային դիզայներ էր այդ ժամանակ, և դա կոչվում էր Թվային Տիրույթ: Եվ կազմակերպության հիմնական գաղափարը անցյալի վրայով մի մեծ քայլ անելու մեջ էր, օպտիկական տպող սարքերի և այլնի նման, և մենք անմիջապես պետք է գնայինք դեպի թվային արտադրություն: Մենք իրականում այդպես էլ արեցինք և դա մեզ որոշ ժամանակ համեմատական առավելություն տվեց:
But we found ourselves lagging in the mid '90s in the creature and character design stuff that we had actually founded the company to do. So, I wrote this piece called "Avatar," which was meant to absolutely push the envelope of visual effects, of CG effects, beyond, with realistic human emotive characters generated in CG, and the main characters would all be in CG, and the world would be in CG. And the envelope pushed back, and I was told by the folks at my company that we weren't going to be able to do this for a while.
Բայց մի օր մենք մեզ տեսանք 90-ականների կեսերում կանգնած` իրերի ստեղծագործման և դիզայնի գործում ինչի համար մենք հիմնադրել էինք մեր կազմակերպությունը: Այդպիսով ես գրեցի մի հատված, որը կոչվեց «Ավատար», որն ուղղված էր առաջ մղել տեսողական էֆեկտները, համակարգչային գրաֆիկական էֆեկտները, որոնք վեր էին մարդկային իրական էմոցիոնալ հատկություններից, որոնք իրականացվել են համակարգչային գրաֆիկայի միջոցով: Եվ գլխավոր մասնակիցները նույնպես համակարգչային պետք է լինեին: Եվ աշխարհը նույնպես պետք է լիներ համակարգչային: Եվ գաղափարը ետ մղվեց: Իմ կազմակերպության աշխատակիցներն ինձ հայտնեցին, որ որոշ ժամանակ դա հնարավոր չի լինի իրագործել
So, I shelved it, and I made this other movie about a big ship that sinks. (Laughter) You know, I went and pitched it to the studio as "'Romeo and Juliet' on a ship: "It's going to be this epic romance, passionate film." Secretly, what I wanted to do was I wanted to dive to the real wreck of "Titanic." And that's why I made the movie. (Applause) And that's the truth. Now, the studio didn't know that. But I convinced them. I said, "We're going to dive to the wreck. We're going to film it for real. We'll be using it in the opening of the film. It will be really important. It will be a great marketing hook." And I talked them into funding an expedition. (Laughter)
Ես պահեցի այդ միտքը և ստեղծեցի մեկ այլ ֆիլմ մեծ նավի խորտակման մասին: (Ծիծաղ) Գիտեք, ես գնացի և այն ներկայացրեցի ստուդիայում որպես «Ռոմեոն և Ջուլիետը նավի վրա»: Այդ ամենը հակված էր դառնալու դյուցազներգություն, կրքոտ ֆիլմ: Անկեղծորեն, այն ինչ ես ցանկանում էի անել, պարզապես սուզվել իրական խորտակված «Տիտանիկի» մոտ: Եվ ահա այդ պատճառով ես նկարեցի այդ ֆիլմը: (Ծափահարություններ) Ահա ճշմարտությունը: Բայց ստուդիան դրա մասին չգիտեր: Բայց ես համոզեցի նրանց: Ես ասացի. «Մենք կսուզվենք նավի բեկորների մոտ: Մենք կնկարենք իրական ֆիլմ: Մենք դա կօգտագործենք ֆիլմի սկզբնամասում: Դա շատ կարևոր կլինի: Դա կլինի շատ հզոր մարքեթինգային թակարդ»: Եվ ես համոզեցի նրանց ֆինանսավորել այդ ճանապարհորդությունը: (Ծիծաղ)
Sounds crazy. But this goes back to that theme about your imagination creating a reality. Because we actually created a reality where six months later, I find myself in a Russian submersible two and a half miles down in the north Atlantic, looking at the real Titanic through a view port. Not a movie, not HD -- for real. (Applause)
Խենթություն էր թվում: Բայց դա իր արմատներով գնում էր դեպի քո երևակայություն, որը ստեղծում էր իրականություն: Որովհետև մենք իրականում կերտեցինք մի իրականություն, որտեղ վեց ամիս անց ես հայտնվեցի ռուսական ջրասույզի մեջ, Հյուսիսային Ատլանտիկ օվկիանում, երկուս ու կես մղոն խորության վրա` դիտելով իրական «Տիտանիկին» դիտապատուհանից՝ ոչ ֆիլմից, ոչ դիսկով, այլ իրական: (Ծափահարություններ)
Now, that blew my mind. And it took a lot of preparation, we had to build cameras and lights and all kinds of things. But, it struck me how much this dive, these deep dives, was like a space mission. You know, where it was highly technical, and it required enormous planning. You get in this capsule, you go down to this dark hostile environment where there is no hope of rescue if you can't get back by yourself. And I thought like, "Wow. I'm like, living in a science fiction movie. This is really cool."
Այդ ամենը խենթացրել էր ինձ: Եվ մեզանից շատ երկար ժամանակ պահանջվեց պատրաստվելու համար. դասավորել տեսախցիկները, լույսերը և այլ նմամատիպ սարքեր: Բայց ինձ ցնցեց այն, թե ինչքան էր այս սուզվելը, այս խորը սուզվելը նմանվում տիեզերական առաքելության: Դուք գիտեք, թե այն ինչքան տեխնիկական նրբերանգներ է պարունակում և կարիք ունի մանրամասն պլանավորման: Դուք ընկնում եք այս անոթի մեջ, դուք իջնում եք այդ մթության մեջ, թշնամական միջավայր, որտեղ չկա ոչ մի հույս, որ հետ կվերադառնաս: Եվ ես մտածում էի. «Օհօ', ես կարծես ապրում եմ ֆանտաստիկ կինոյում: Դա իսկապես հրաշալի էր»:
And so, I really got bitten by the bug of deep-ocean exploration. Of course, the curiosity, the science component of it -- it was everything. It was adventure, it was curiosity, it was imagination. And it was an experience that Hollywood couldn't give me. Because, you know, I could imagine a creature and we could create a visual effect for it. But I couldn't imagine what I was seeing out that window. As we did some of our subsequent expeditions, I was seeing creatures at hydrothermal vents and sometimes things that I had never seen before, sometimes things that no one had seen before, that actually were not described by science at the time that we saw them and imaged them.
Այսպիսով, ես իսկապես ոգևորված էի օվկիանոսի խորությունների ուսումնասիրմամբ: Իհարկե, դա հետաքրքրասիրություն էր, դրա գիտական մասնիկներով: Դա ամեն ինչ էր ինձ համար: Արկածային էր: Հետաքրքրասիրություն էր: Երևակայություն էր: Մի փորձ էր, որ նույնիսկ Հոլիվուդը տալ չէր կարող: Որովհետև, գիտեք, ես կարող էի պատկերացնել և կարող էի ստեղծել տեսողական էֆեկտներ: Բայց ես չէի կարող պատկերացնել, թե ես ինչ էի տեսնում այդ պատուհանից դուրս: Մենք կատարեցինք մեր հետագա ճանապարհորդությունը, որտեղ ես տեսա ջերմամետաղական անցքերը և նույնիսկ այնպիսի բաներ, որոնք երբեք չէի տեսել նախկինում, որոշ դեպքերում նաև բաներ, որ ոչ ոք երբեք չի տեսել, որոնք իրականում դեռևս նկարագրված չէին գիտության կողմից այն պահին, երբ մենք տեսնում և պատկերում էինք:
So, I was completely smitten by this, and had to do more. And so, I actually made a kind of curious decision. After the success of "Titanic," I said, "OK, I'm going to park my day job as a Hollywood movie maker, and I'm going to go be a full-time explorer for a while." And so, we started planning these expeditions. And we wound up going to the Bismark, and exploring it with robotic vehicles. We went back to the Titanic wreck. We took little bots that we had created that spooled a fiber optic. And the idea was to go in and do an interior survey of that ship, which had never been done. Nobody had ever looked inside the wreck. They didn't have the means to do it, so we created technology to do it.
Ես լիովին ցնցված էի դրանով և պետք է անեի ավելին: Այդպիսով, ես կայացրեցի որոշ անսովոր որոշումներ: «Տիտանիկի» հաջողությունից հետո, ես ասացի. «Լավ, ես պատրաստվում են թողնել իմ ամենօրյա աշխատանքը, որպես հոլիվուդյան կինոռեժիսոր, և որոշ ժամանակով պատրաստվում էի դառնալ հետազոտող»: Եվ այսպես մենք սկսեցինք պատրաստվել ճանապարհորդությունների: Մենք որոշեցինք ուղևորվել Բիսմարկ և ուսումնասիրել այն ռոբոտ մեքենաներով: Մենք վերադարձանք Տիտանիկի խորտակման վայրը: Վերցրեցինք մեր պատրաստած փոքրիկ ռոբոտներին, որոնք պատված էին օպտիկամանրաթելային պաշտպանիչ շերտով: Հիմնական միտքը սուզվելն էր և ուսումնասիրել նավը, ինչը մինչ այդ երբեք չէր արվել: Ոչ ոք երբեք չէր նայել նավի ավերակներից ներս: Հնարավորություն և պայմաններ էլ չեն ունեցել: Այսպիսով, մենք ստեղծեցինք տեխնոլոգիաներ դա անելու համար:
So, you know, here I am now, on the deck of Titanic, sitting in a submersible, and looking out at planks that look much like this, where I knew that the band had played. And I'm flying a little robotic vehicle through the corridor of the ship. When I say, "I'm operating it," but my mind is in the vehicle. I felt like I was physically present inside the shipwreck of Titanic. And it was the most surreal kind of deja vu experience I've ever had, because I would know before I turned a corner what was going to be there before the lights of the vehicle actually revealed it, because I had walked the set for months when we were making the movie. And the set was based as an exact replica on the blueprints of the ship.
Եվ ահա ես նստած եմ Տիտանիկի տախտակամածին և նայում եմ տախտակներին այ այսպես, որտեղ ես գիտեմ, որ նվագախումբն է նվագել: Ես փոքրիկ մեքենայի օգնությամբ տեղաշարժվում եմ նավի միջանցքով: Երբ ասում եմ, որ վարում էի, բայց իմ ուղեղը մեքենայի մեջ էր: Ես ինձ զգում էի ֆիզիկապես ներկա Տիտանիկի նավաբեկությանը: Եվ դա ամենից անիրական զգացողություններն էին, որ ես երբևէ զգացել եմ քանի որ ես նախապես գիտեի, թե ինչ կա այնտեղ, անկյունից այն կողմ, նույնիսկ մինչև մեքենան կլուսավորեր այդ հատվածը, որովհետև ես քայլել եմ այդտեղ ամիսներ առաջ, երբ մենք նկարում էինք ֆիլմը: Եվ այդ ամենը հենց կրկնապատկերն էր նավի գծագրի:
So, it was this absolutely remarkable experience. And it really made me realize that the telepresence experience -- that you actually can have these robotic avatars, then your consciousness is injected into the vehicle, into this other form of existence. It was really, really quite profound. And it may be a little bit of a glimpse as to what might be happening some decades out as we start to have cyborg bodies for exploration or for other means in many sort of post-human futures that I can imagine, as a science fiction fan.
Սա չափազանց կարևոր փորձառություն էր: Եվ դա իսկապես ինձ ստիպեց հասկանալ հեռակա ներկայության փորձը, որ դուք իրապես կարող եք ունենալ այդպիսի ռոբոտային հայելապատկերներ, որոնց մեջ ներկա է նաև ձեր գիտակցությունը, այսպիսի այլ գոյության մեջ: Դա իսկապես չափազանց իրական էր: Եվ հավանաբար մի փոքր առկայծում, թե ինչ կարող էր պատահել տասնյակ տարիներ առաջ, երբ մենք սկսեցինք ունենալ անհասկանալի օտար մարմիններ ուսումնասիրելու համար տարբեր տեսակի գերմարդկային ապագաներ, որ ես կարող եմ պատկերացնել, որպես գիտական ֆանտաստիկայի մոլի սիրահար:
So, having done these expeditions, and really beginning to appreciate what was down there, such as at the deep ocean vents where we had these amazing, amazing animals -- they're basically aliens right here on Earth. They live in an environment of chemosynthesis. They don't survive on sunlight-based system the way we do. And so, you're seeing animals that are living next to a 500-degree-Centigrade water plumes. You think they can't possibly exist.
Կատարելով այս ուսումնասիրությունները` իրապես սկսեցինք գնահատել, թե ինչ է արվել այնտեղ, ինչպիսին այդ խոր օվկիանոսն էր, որտեղ մենք տեսանք այս հրաշալի կենդանիներին: Նրանք իրապես այլմոլորակայիններ են Երկրի վրա: Նրանք ապրում էին քիմիական սինթեզի միջավայրում: Նրանք չեն գոյատևում արևային լույսի տակ այն միջոցներով, ինչ` մենք: Եվ դուք տեսնում եք կենդանիներ, որոնք ապրում են 500°C-ի պայմաններում ջրային շիթերի տակ: Դուք կարծում եք նրանք պարզապես չեն կարող գոյություն ունենալ:
At the same time I was getting very interested in space science as well -- again, it's the science fiction influence, as a kid. And I wound up getting involved with the space community, really involved with NASA, sitting on the NASA advisory board, planning actual space missions, going to Russia, going through the pre-cosmonaut biomedical protocols, and all these sorts of things, to actually go and fly to the international space station with our 3D camera systems. And this was fascinating. But what I wound up doing was bringing space scientists with us into the deep. And taking them down so that they had access -- astrobiologists, planetary scientists, people who were interested in these extreme environments -- taking them down to the vents, and letting them see, and take samples and test instruments, and so on.
Միևնույն ժամանակ ես սկսեցի հետաքրքրվել տիեզերքով, կրկին ֆանտաստիկայի ազդեցություն տակ, որը գալիս էր դեռ մանկուց: Եվ ես ներգրավվեցի տիեզերական խմբակցության մեջ, որն իրականում կապված էր NASA-ի հետ, նստելով NASA-ի խորհրդի կազմում, պլանավորելով իրական տիեզերական գործողություններ, գնալով Ռուսաստան, նայելով տիեզերագնացների կենսաբժշկական նյութերը և շատ նման բաներ, ընդհուպ մինչև գնալ և թռչել միջազգային տիեզերական կայանում մեր 3D խցիկներով: Եվ այս ամենը զգլխիչ էր: Բայց ես որոշեցի վերցնել մեզ հետ գիտնականներ և ավելի խորը սուզվել: Եվ այնքան խոր տանելով նրանց՝ աստղագետների, երկրագետների, այլ մարդկանց, ովքեր հետաքրքրված են արտակարգ միջավայրերով, տանել նրանց դեպի խորքերը, և թույլ տալ, որ տեսնեն և վերցնեն օրինակներ և փորձարկման պարագաներ, և այլն:
So, here we were making documentary films, but actually doing science, and actually doing space science. I'd completely closed the loop between being the science fiction fan, you know, as a kid, and doing this stuff for real. And you know, along the way in this journey of discovery, I learned a lot. I learned a lot about science. But I also learned a lot about leadership. Now you think director has got to be a leader, leader of, captain of the ship, and all that sort of thing.
Եվ ահա մենք նկարում ենք փաստագրական ֆիլմեր, բայց իրականում գիտությամբ ենք զբաղված, և ուսումնասիրում ենք տիեզերքը: Ես ամբողջովին միացրեցի հանգույցը գիտական ֆանտաստիկայի նկատմամբ իմ հետաքրքրության, որը դեռ գալիս էր մանուկ հասակից, և իրականում արվող գործողությունների միջև: Եվ գիտեք, այս ճանապարհորդության ընթացքում երբ հայտնագործում էինք, ես շատ բան սովորեցի: Շատ բաներ սովորեցի գիտության մասին: Բայց նաև շատ սովորեցի առաջնորդության մասին: Հիմա դուք մտածում եք, որ կինոռեժիսորը պատրաստվում է դառնալ առաջնորդ, նավապետ, և նմանատիպ բաներ:
I didn't really learn about leadership until I did these expeditions. Because I had to, at a certain point, say, "What am I doing out here? Why am I doing this? What do I get out of it?" We don't make money at these damn shows. We barely break even. There is no fame in it. People sort of think I went away between "Titanic" and "Avatar" and was buffing my nails someplace, sitting at the beach. Made all these films, made all these documentary films for a very limited audience.
Ես իսկապես չգիտեի առաջնորդության մասին մինչև այս ճանապարհորդությունը: Բայց քանի որ ես ստիպված էի, մտածեցի. «Ի՞նչ եմ ես անում այստեղ Ինչու՞ եմ ես սա անում: Ի՞նչ եմ ստանալու դրանից»: Մենք այս անիծված ցուցադրություններից ոչ մի գումար չենք վաստակում: Մենք հազիվ ենք ծախսերը փակում: Եվ չկա ոչ մի հռչակ այստեղ: Մարդկանց թվում էր, որ ես հեռացել եմ կինոաշխարհից «Տիտանիկ» և «Ավատար» ֆիլմերի միջև ընկած ժամանակահատվածում, և ինչ-որ տեղ ծովափին, եղունգներս եմ խարտում: Ես նկարահանում էի այս բոլոր ֆիլմերը, բոլոր փաստագրական ֆիլմերը շատ փոքրաթիվ հանդիսատեսի համար:
No fame, no glory, no money. What are you doing? You're doing it for the task itself, for the challenge -- and the ocean is the most challenging environment there is -- for the thrill of discovery, and for that strange bond that happens when a small group of people form a tightly knit team. Because we would do these things with 10, 12 people, working for years at a time, sometimes at sea for two, three months at a time.
Ոչ մի հռչակ, ճոխություն, փող: Ի՞նչ ես դու անում: Դու դա անում ես քո առջև դրված հանձնարարության համար, մարտահրավերի համար և օվկիանոսն ամենից ավելին է համապատասխանում դրան, հայտնագործման թրթիռի համար, և այն տարօրինակ կապի համար, թե ինչ է տեղի ունենում երբ մարդկանց փոքրիկ խումբը ձևավորում է ամուր, համախմբված թիմ: Քանի որ մենք այս ամենն անում էինք 10-12 մարդկանցով, ովքեր աշխատում էին տարիներով: Որոշ դեպքերում անընդմեջ լինելով ծովում 2-3 ամիս:
And in that bond, you realize that the most important thing is the respect that you have for them and that they have for you, that you've done a task that you can't explain to someone else. When you come back to the shore and you say, "We had to do this, and the fiber optic, and the attentuation, and the this and the that, all the technology of it, and the difficulty, the human-performance aspects of working at sea," you can't explain it to people. It's that thing that maybe cops have, or people in combat that have gone through something together and they know they can never explain it. Creates a bond, creates a bond of respect.
Եվ այդ փոխկապակցվածության պայմաններում մտածում ես, որ ամենակարևորը այն հարգանքն է, որ կա միմյանց նկատմամբ, և այն, որ դու կատարել ես քո առաջադրանքը այնպես, որ ուրիշ ոչ ոքի չես կարող բացատրել: Երբ գալիս ես ծովափ և ասում ես, Մենք պետք է սա անենք, և օպտիկական մանրաթելերը, և վերափոխումները, և այս, և այն, և դրանց տեխնոլոգիաներն ու դժվարությունները, ծովում աշխատելու ընթացքում մարդու գործողությունները. դրանք հնարավոր չի պատմել: Դրանք այնպիսի բաներ են, որ, երևի, ոստիկանները գիտեն, կամ այն մարդիկ, ովքեր միասին կռվել են կամ անցել են ինչ-որ բանի միջով և նրանք գիտեն, որ դա բացատրել հնարավոր չէ: Կապերի ստեղծում, հարգանքի կապերի ստեղծում:
So, when I came back to make my next movie, which was "Avatar," I tried to apply that same principle of leadership, which is that you respect your team, and you earn their respect in return. And it really changed the dynamic. So, here I was again with a small team, in uncharted territory, doing "Avatar," coming up with new technology that didn't exist before. Tremendously exciting. Tremendously challenging. And we became a family, over a four-and-half year period. And it completely changed how I do movies. So, people have commented on how, "Well, you know, you brought back the ocean organisms and put them on the planet of Pandora." To me, it was more of a fundamental way of doing business, the process itself, that changed as a result of that.
Եվ երբ ես վերադարձա իմ հաջորդ ֆիլմըշի նկարահանմանը, որը «Ավատարն» էր, ես փորձեցի օգտագործել առաջնորդության միևնույն սկզբունքը՝ այն, որ դու հարգում ես քո թիմի անդամներին և արժանանում ես նրանց վստահությանը: Եվ դա իսկապես փոխեց ամեն ինչ: Եվ ես նորից փոքրաթիվ խմբի հետ էի, չգծագրված տարածքում, ստեղծում էի «Ավատարը»` հանդես գալով նոր տեխնոլոգիաներով, որոնք չեն եղել նախկինում: Չափազանց հետաքրքիր: Չափազանց գերող: Եվ մենք դարձանք մի ընտանիք, չորս և կես տաիրների ընթացքում: Եվ այս փաստն ամբողջովին փոխեց ֆիլմեր նկարահանելու իմ մոտեցումը: Այդպիսով, մարդիկ մեկնաբանում էին. թե ինչքան լավ ես կարողանում ներկայացնել օվկիանոսային էակներին և տեղաորել նրանց Պանդորա մոլորակի վրա: Ինձ համար դա ավելին էր, քան ընդամենը բիզնես: Այդ մի գործընթաց էր, որ անընդհատ փոփոխվում էր:
So, what can we synthesize out of all this? You know, what are the lessons learned? Well, I think number one is curiosity. It's the most powerful thing you own. Imagination is a force that can actually manifest a reality. And the respect of your team is more important than all the laurels in the world. I have young filmmakers come up to me and say, "Give me some advice for doing this." And I say, "Don't put limitations on yourself. Other people will do that for you -- don't do it to yourself, don't bet against yourself, and take risks."
Ի՞նչ եզրակացությանը կարող ենք գալ այս ամենից: Ի՞նչ ենք մենք սովորել: Իմ կարծիքով, առաջինը հետաքրքրասիրությունն է: Դա ամենազորեղն է մեր ունեցածներից: Երևակայությունը ուժ է, որ կարող է իրապես բացահայտել իրականությունը: Եվ քո թիմի անդամների հարգանքը, որը ավելի կարևոր է, քան կյանքի բոլոր դափնիները: Կան երիտասարդ ռեժիսորներ, որոնք դիմում են ինձ հարցով. «Ինձ մի խորհուրդ տվեք այս բանն անելու համար": Եվ ես ասում եմ. "Մի սահմանափակեք ինքներդ ձեզ: Ուրիշները դա կանեն ձեր փոխարեն, մի' արեք դա ինքներդ, մի հակառակվեք ձեզ: Եվ ռիսկի դիմեք»:
NASA has this phrase that they like: "Failure is not an option." But failure has to be an option in art and in exploration, because it's a leap of faith. And no important endeavor that required innovation was done without risk. You have to be willing to take those risks. So, that's the thought I would leave you with, is that in whatever you're doing, failure is an option, but fear is not. Thank you. (Applause)
NASA-ն մի սիրելի արտահայտություն ուներ. «Ձախողումն այլընտրանք չէ»: Բայց ձախողումը պետք է լինի այլընտրանք արվեստի մեջ և հետազոտությունների ճանապարհին, քանի որ դա խիզախ քայլ է: Եվ գնահատելի չեն այն փորձերը, որն անհրաժեշտ են նորարարության համար, որոնք արված են առանց ռիսկի: Դուք պետք է պատրաստ լինեք ընդունելու այդ ռիսկերը: Եվ սա է այն միտքը, որը կուզեի ձեզ թողնել. ինչով էլ կյանքում զբաղվեք, այնտեղ ձախողումը թույլատրելի է, բայց վախը` ոչ: Շնորհակալություն: (Ծափահարություններ)