Από μικρός είχα τρέλα με την επιστημονική φαντασία. Στο γυμνάσιο, περνούσα καθημερινά δύο ώρες στο λεωφορείο από και προς το σχολείο. Και μονίμως ήμουν απορροφημένος σε κάποιο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που με συνέπαιρνε σε άλλους κόσμους και ικανοποιούσε, λογοτεχνικά τουλάχιστον, αυτή την ακόρεστη περιέργειά μου.
I grew up on a steady diet of science fiction. In high school, I took a bus to school an hour each way every day. And I was always absorbed in a book, science fiction book, which took my mind to other worlds, and satisfied, in a narrative form, this insatiable sense of curiosity that I had.
Η περιέργειά μου είχε κι άλλες μορφές: όποτε δεν ήμουν στο σχολείο, περιπλανιόμουν στο δάσος, πεζοπορώντας ή συλλέγοντας ‘δείγματα’: βατράχια, φίδια, έντομα και νερό από λίμνες για να τα εξετάσω κάτω από το μικροσκόπιο. Ήμουν στ’ αλήθεια ένας σπασίκλας της επιστήμης! Ήθελα να καταλάβω τον κόσμο, και τα όρια των δυνατοτήτων του.
And you know, that curiosity also manifested itself in the fact that whenever I wasn't in school I was out in the woods, hiking and taking "samples" -- frogs and snakes and bugs and pond water -- and bringing it back, looking at it under the microscope. You know, I was a real science geek. But it was all about trying to understand the world, understand the limits of possibility.
Η αγάπη μου για την επιστημονική φαντασία έμοιαζε να καθρεφτίζεται στον κόσμο γύρω μου, γιατί στα τέλη της δεκαετίας του 60, ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι, εξερεύνησε τους ωκεανούς. Ο Ζακ Κουστώ μπήκε στην καθημερινότητά μας με τα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του για ζώα και τόπους και ένα θαυμαστό κόσμο που δε μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Επομένως, όλα αυτά έμοιαζαν κομμάτι της επιστημονικής φαντασίας τριγύρω μου.
And my love of science fiction actually seemed mirrored in the world around me, because what was happening, this was in the late '60s, we were going to the moon, we were exploring the deep oceans. Jacques Cousteau was coming into our living rooms with his amazing specials that showed us animals and places and a wondrous world that we could never really have previously imagined. So, that seemed to resonate with the whole science fiction part of it.
Επίσης ήμουν καλλιτέχνης. Σχεδίαζα, ζωγράφιζα. Και αυτό προέκυψε διότι δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια και αυτός ο κορεσμός από ταινίες με γραφικά από υπολογιστές καθώς και όλη αυτή η εικονογράφηση στα οπτικά μέσα. Επομένως, έπρεπε να φανταστώ αυτές τις εικόνες. Ως παιδιά, όταν διαβάζαμε ένα βιβλίο μέσα από τις περιγραφές του συγγραφέα φανταζόμασταν αυτά που διαβάζαμε σε μια οθόνη μέσα στο κεφάλι μας. Η δική μου αντίδραση ήταν να ζωγραφίζω, να σχεδιάζω εξωγήινα πλάσματα, εξωγήινους κόσμους, ρομπότ, διαστημόπλοια και λοιπά. Στα Μαθηματικά μονίμως με τσάκωναν να κάνω σκίτσα στο πίσω μέρος του βιβλίου. Αυτό συνέβαινε γιατί η δημιουργικότητά μου έπρεπε κάπως να βρει μια διέξοδο.
And I was an artist. I could draw. I could paint. And I found that because there weren't video games and this saturation of CG movies and all of this imagery in the media landscape, I had to create these images in my head. You know, we all did, as kids having to read a book, and through the author's description, put something on the movie screen in our heads. And so, my response to this was to paint, to draw alien creatures, alien worlds, robots, spaceships, all that stuff. I was endlessly getting busted in math class doodling behind the textbook. That was -- the creativity had to find its outlet somehow.
Και συνέβη κάτι ενδιαφέρον. Με συνεπήρε το γεγονός ότι στα τηλεοπτικά προγράμματα του Ζακ Κουστώ υπήρχε ένας εξωγήινος κόσμος εδώ ακριβώς, στη Γη. Ίσως να μην πήγαινα ποτέ με διαστημόπλοιο σε έναν εξωγήινο κόσμο. Φάνταζε πολύ απίθανο. Εντούτοις υπήρχε ένας κόσμος στον οποίο είχα πρόσβαση, εδώ στη Γη, που ήταν τόσο πλούσιος και εξωτικός όσο οι κόσμοι που έπλαθα με την φαντασία μου επηρεασμένος από τα βιβλία μου.
And an interesting thing happened: The Jacques Cousteau shows actually got me very excited about the fact that there was an alien world right here on Earth. I might not really go to an alien world on a spaceship someday -- that seemed pretty darn unlikely. But that was a world I could really go to, right here on Earth, that was as rich and exotic as anything that I had imagined from reading these books.
Αποφάσισα λοιπόν να γίνω δύτης στα 15 μου. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι ζούσα σε ένα μικρό χωριό του Καναδά, 600 μίλια από τον πλησιέστερο ωκεανό. Όμως αυτό δε με πτόησε. Παίδευα τον πατέρα μου μέχρι που μου βρήκε σχολή κατάδυσης στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, στην απέναντι πλευρά των συνόρων. Και κατάφερα να πάρω το δίπλωμά μου σε μια πισίνα της ΧΑΝ μέσα στο καταχείμωνο, στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Μα δεν είδα τον ωκεανό, έναν αληθινό ωκεανό, παρά μόνο μετά από 2 χρόνια, αφού μετακομίσαμε στην Καλιφόρνια.
So, I decided I was going to become a scuba diver at the age of 15. And the only problem with that was that I lived in a little village in Canada, 600 miles from the nearest ocean. But I didn't let that daunt me. I pestered my father until he finally found a scuba class in Buffalo, New York, right across the border from where we live. And I actually got certified in a pool at a YMCA in the dead of winter in Buffalo, New York. And I didn't see the ocean, a real ocean, for another two years, until we moved to California.
Από τότε, στα 40 χρόνια που μεσολάβησαν, έχω περάσει περίπου 3.000 ώρες κάτω από το νερό, 500 από τις οποίες ήταν μέσα σε καταδυόμενα σκάφη. Έχω μάθει πως το ωκεάνιο περιβάλλον, είτε σε μεγάλα βάθη είτε στις ρηχές θάλασσες, βρίθει από ζωή που είναι τόσο συναρπαστική ώστε ξεπερνά τη φαντασία μας. Η φαντασία της φύσης είναι τόσο απεριόριστη, που μπροστά της, η ταπεινή ανθρώπινη φαντασία ωχριά. Μέχρι σήμερα αισθάνομαι απόλυτο δέος με όσα βλέπω στις καταδύσεις μου. Η σχέση μου με τον ωκεανό παραμένει ερωτική, αιώνια και ισχυρότερη από ποτέ.
Since then, in the intervening 40 years, I've spent about 3,000 hours underwater, and 500 hours of that was in submersibles. And I've learned that that deep-ocean environment, and even the shallow oceans, are so rich with amazing life that really is beyond our imagination. Nature's imagination is so boundless compared to our own meager human imagination. I still, to this day, stand in absolute awe of what I see when I make these dives. And my love affair with the ocean is ongoing, and just as strong as it ever was.
Εντούτοις, όταν ήρθε η ώρα να διαλέξω επάγγελμα, ενήλικας πια, επέλεξα την σκηνοθεσία. Μου φάνηκε ο καλύτερος τρόπος να συμφιλιώσω αυτή την επιθυμία που είχα να λέω ιστορίες, με την επιθυμία μου να φτιάχνω εικόνες. Και όντως, ως παιδί, συνεχώς σχεδίαζα κόμικς και λοιπά. Η σκηνοθεσία ήταν ο τρόπος για να συνυπάρξουν εικόνες και ιστορίες. Ήταν λογικό. Εννοείται βέβαια ότι οι ιστορίες που επέλεγα να αφηγηθώ ήταν επιστημονικής φαντασίας: ‘Ο Εξολοθρευτής’, το ‘Aliens’ και ‘Η Άβυσσος’. Και με την ‘Άβυσσο’, συνδύασα την αγάπη μου για τη θάλασσα και τις καταδύσεις με τη σκηνοθεσία. Κι έτσι, καταλαβαίνετε, συνένωσα τα δύο μου πάθη.
But when I chose a career as an adult, it was filmmaking. And that seemed to be the best way to reconcile this urge I had to tell stories with my urges to create images. And I was, as a kid, constantly drawing comic books, and so on. So, filmmaking was the way to put pictures and stories together, and that made sense. And of course the stories that I chose to tell were science fiction stories: "Terminator," "Aliens" and "The Abyss." And with "The Abyss," I was putting together my love of underwater and diving with filmmaking. So, you know, merging the two passions.
Κάτι ενδιαφέρον βγήκε από την ‘Άβυσσο’: Για να λύσουμε ένα συγκεκριμένο αφηγηματικό πρόβλημα που παρουσιάστηκε στην ταινία, δηλαδή το να φτιάξουμε αυτό το ρευστό υδάτινο πλάσμα, στραφήκαμε προς την τεχνολογία γραφικών μέσω υπολογιστή, το CG, σχεδιάζοντας τον πρώτο άυλο χαρακτήρα, το πρώτο CG animation που υπήρξε ποτέ σε ταινία. Και παρόλο που η ταινία δεν είχε κέρδη, δηλαδή μετά βίας έβγαλε τα έξοδά της, είδα κάτι θαυμάσιο: το κοινό, το παγκόσμιο κοινό, καταγοητεύτηκε από αυτή την φαινομενική μαγεία.
Something interesting came out of "The Abyss," which was that to solve a specific narrative problem on that film, which was to create this kind of liquid water creature, we actually embraced computer generated animation, CG. And this resulted in the first soft-surface character, CG animation that was ever in a movie. And even though the film didn't make any money -- barely broke even, I should say -- I witnessed something amazing, which is that the audience, the global audience, was mesmerized by this apparent magic.
Ξέρετε, σύμφωνα με τον νόμο του Άρθουρ Κλαρκ, οποιαδήποτε προηγμένη τεχνολογία δεν διαχωρίζεται από τη μαγεία. Το κοινό έβλεπε κάτι μαγικό. Και αυτό με κατενθουσίασε. Σκέφτηκα, ‘Αυτό είναι κάτι που πρέπει να υιοθετηθεί στην τέχνη του σινεμά' Συνεπώς, στον ‘Εξολοθρευτή 2’, την επόμενη ταινία μου, πήγαμε ένα βήμα παραπέρα. Μαζί με την ILM, δημιουργήσαμε εκείνο τον χαρακτήρα από ρευστό μέταλλο. Η επιτυχία του εξαρτιόταν από μια προϋπόθεση: πως το εφέ θα λειτουργούσε σωστά. Και λειτούργησε. Και ξανα-δημουργήσαμε μαγεία. Και είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα με το κοινό. Σε αυτήν την ταινία όμως βγάλαμε λίγα περισσότερα χρήματα.
You know, it's Arthur Clarke's law that any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic. They were seeing something magical. And so that got me very excited. And I thought, "Wow, this is something that needs to be embraced into the cinematic art." So, with "Terminator 2," which was my next film, we took that much farther. Working with ILM, we created the liquid metal dude in that film. The success hung in the balance on whether that effect would work. And it did, and we created magic again, and we had the same result with an audience -- although we did make a little more money on that one.
Επομένως, από αυτές τις δύο εμπειρίες κατέληξα στο ότι αυτός θα ήταν ένας ολοκαίνουριος κόσμος, ένας νέος κόσμος δημιουργικότητας για τους καλλιτέχνες του σινεμά. Έτσι, ιδρύσαμε μια εταιρία με τον Σταν Ουίνστον, τον καλό μου φίλο που είναι εξέχουσα μορφή στο καλλιτεχνικό μακιγιάζ και τα ειδικά εφέ και την ονομάσαμε Ντίτζιταν Ντομέιν. Η θεμελιώδης αρχή της εταιρίας ήταν να ξεπεράσουμε την αναλογική επεξεργασία του φιλμ, και να πάμε απευθείας στην ψηφιακή παραγωγή. Πραγματικά το καταφέραμε και για λίγο είχαμε το προβάδισμα.
So, drawing a line through those two dots of experience came to, "This is going to be a whole new world," this was a whole new world of creativity for film artists. So, I started a company with Stan Winston, my good friend Stan Winston, who is the premier make-up and creature designer at that time, and it was called Digital Domain. And the concept of the company was that we would leapfrog past the analog processes of optical printers and so on, and we would go right to digital production. And we actually did that and it gave us a competitive advantage for a while.
Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’90 μείναμε πίσω στο θέμα του σχεδιασμού πλασμάτων και χαρακτήρων που ήταν ο σκοπός που δημιουργήθηκε η εταιρία. Κι έτσι, έγραψα το ‘Avatar’, που προοριζόταν ως μια καινοτόμος εισήγηση των οπτικών εφέ, των εφέ CG, με φωτορεαλιστικούς ανθρώπινους χαρακτήρες, δημιουργημένους στον υπολογιστή. Οι βασικοί χαρακτήρες και ο κόσμος θα ήταν προϊόντα τεχνολογίας CG. Αλλά η εισήγησή μου απορρίφθηκε γιατί δεν υπήρχε ακόμα -όπως μου είπαν οι άνθρωποι της εταιρίας μου- η τεχνολογία για κάτι τέτοιο.
But we found ourselves lagging in the mid '90s in the creature and character design stuff that we had actually founded the company to do. So, I wrote this piece called "Avatar," which was meant to absolutely push the envelope of visual effects, of CG effects, beyond, with realistic human emotive characters generated in CG, and the main characters would all be in CG, and the world would be in CG. And the envelope pushed back, and I was told by the folks at my company that we weren't going to be able to do this for a while.
Έτσι, την έβαλα στο συρτάρι και έφτιαξα μια άλλη ταινία για ένα μεγάλο πλοίο που βυθίζεται. (Γέλια) Την παρουσίασα στο στούντιο, ως τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα επάνω σε ένα πλοίο. Πρόκειται για ένα επικό ρομάντζο, μια παθιασμένη ταινία. Κρυφά, αυτό που ήθελα να κάνω ήταν μια κατάδυση στο πραγματικό ναυάγιο του Τιτανικού. Και γι’αυτό έφτιαξα την ταινία. (Χειροκρότημα) Αυτή είναι η αλήθεια. Βέβαια, το στούντιο δεν το γνώριζε αυτό. Αλλά τους έπεισα. Τους είπα: ‘Θα κάνουμε κατάδυση στο ναυάγιο. Θα το κινηματογραφήσουμε στ' αλήθεια. Θα το χρησιμοποιήσουμε στην αρχή της ταινίας. Θα είναι πολύ σημαντικό. Και έτσι θα προωθήσουμε την ταινία.’ Έτσι τους έπεισα να χρηματοδοτήσουν μια αποστολή. (Γέλια)
So, I shelved it, and I made this other movie about a big ship that sinks. (Laughter) You know, I went and pitched it to the studio as "'Romeo and Juliet' on a ship: "It's going to be this epic romance, passionate film." Secretly, what I wanted to do was I wanted to dive to the real wreck of "Titanic." And that's why I made the movie. (Applause) And that's the truth. Now, the studio didn't know that. But I convinced them. I said, "We're going to dive to the wreck. We're going to film it for real. We'll be using it in the opening of the film. It will be really important. It will be a great marketing hook." And I talked them into funding an expedition. (Laughter)
Ακούγεται τρελό. Είναι αυτό που είπαμε σχετικά με τη φαντασία που δημιουργεί μια πραγματικότητα. Γιατί αυτό συνέβη όταν 6 μήνες αργότερα βρέθηκα σε ένα Ρωσικό υποβρύχιο σε δυόμισι μίλια βάθος, στον βόρειο Ατλαντικό και κοιτούσα τον πραγματικό Τιτανικό μέσα από το φινιστρίνι. Όχι από ταινία ή από HD, αλλά με τα ίδια μου τα μάτια. (Χειροκρότημα)
Sounds crazy. But this goes back to that theme about your imagination creating a reality. Because we actually created a reality where six months later, I find myself in a Russian submersible two and a half miles down in the north Atlantic, looking at the real Titanic through a view port. Not a movie, not HD -- for real. (Applause)
Αυτό μου πήρε τα μυαλά. Χρειάστηκε πολλή προετοιμασία. Κατασκευάσαμε ειδικές κάμερες και φωτισμό, και ένα σωρό πράγματα. Αλλά συνειδητοποίησα πως αυτή η κατάδυση, στα βάθη του ωκεανού, ήταν σαν μια αποστολή στο διάστημα. Ξέρετε, ήταν τεχνολογικά εξελιγμένη και απαιτούσε τρομερή οργάνωση. Μπαίνεις μέσα σε ένα ερευνητικό σκάφος, κατεβαίνεις σε ένα σκοτεινό εχθρικό περιβάλλον όπου δεν υπάρχει ελπίδα να σε διασώσουν αν δεν τα καταφέρεις να γυρίσεις από μόνος σου. Και σκέφτηκα ‘Ζω μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι φοβερό.’
Now, that blew my mind. And it took a lot of preparation, we had to build cameras and lights and all kinds of things. But, it struck me how much this dive, these deep dives, was like a space mission. You know, where it was highly technical, and it required enormous planning. You get in this capsule, you go down to this dark hostile environment where there is no hope of rescue if you can't get back by yourself. And I thought like, "Wow. I'm like, living in a science fiction movie. This is really cool."
Κάπως έτσι κόλλησα το μικρόβιο της εξερεύνησης του ωκεανού. Σίγουρα έπαιξε ρόλο η περιέργεια, και το στοιχείο της επιστήμης. Ήταν συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Ήταν περιπέτεια, ήταν περιέργεια, ήταν φαντασία. Και ήταν μια εμπειρία που δεν μπορούσε να μου την προσφέρει το Χόλιγουντ. Διότι στο Χόλιγουντ μπορούσα να φανταστώ ένα πλάσμα και να το φτιάξουμε με οπτικά εφέ, αλλά αυτό που έβλεπα έξω από εκείνο το παραθυράκι ξεπερνούσε τη φαντασία μου. Στις επόμενες αποστολές μας, είδα μορφές ζωής σε υποθαλάσσιες θερμές πηγές, και ενίοτε πράγματα που ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος είχε ξαναδεί, που η επιστήμη δεν τα είχε περιγράψει ποτέ μέχρι τη στιγμή που τα είδαμε και τα καταγράψαμε σε εικόνες.
And so, I really got bitten by the bug of deep-ocean exploration. Of course, the curiosity, the science component of it -- it was everything. It was adventure, it was curiosity, it was imagination. And it was an experience that Hollywood couldn't give me. Because, you know, I could imagine a creature and we could create a visual effect for it. But I couldn't imagine what I was seeing out that window. As we did some of our subsequent expeditions, I was seeing creatures at hydrothermal vents and sometimes things that I had never seen before, sometimes things that no one had seen before, that actually were not described by science at the time that we saw them and imaged them.
Κι έτσι, όντας κατενθουσιασμένος από όλο αυτό, έπρεπε να συνεχίσω. Πήρα μια κάπως αναπάντεχη απόφαση. Μετά από την επιτυχία του ‘Τιτανικού’, σκέφτηκα, ‘εντάξει, θα αφήσω προσωρινά τη δουλειά μου ως σκηνοθέτης του Χόλιγουντ και για λίγο θα ασχοληθώ αποκλειστικά με τις εξερευνήσεις’. Έτσι ξεκινήσαμε να οργανώνουμε αυτές τις αποστολές. Καταλήξαμε στο πολεμικό πλοίο Μπίσμαρκ, το οποίο εξερευνήσαμε με ρομποτικά βαθυσκάφη. Ξαναγυρίσαμε στο ναυάγιο του Τιτανικού. Φτιάξαμε τηλεκατευθυνόμενες συσκευές με κάμερες οπτικών ινών. Ο στόχος μας ήταν να ερευνήσουμε το εσωτερικό του πλοίου, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ ως τότε. Κανείς δεν είχε κοιτάξει ποτέ στο εσωτερικό του. Δεν υπήρχαν τα μέσα. Οπότε εμείς εφηύραμε την τεχνολογια για να το κάνουμε.
So, I was completely smitten by this, and had to do more. And so, I actually made a kind of curious decision. After the success of "Titanic," I said, "OK, I'm going to park my day job as a Hollywood movie maker, and I'm going to go be a full-time explorer for a while." And so, we started planning these expeditions. And we wound up going to the Bismark, and exploring it with robotic vehicles. We went back to the Titanic wreck. We took little bots that we had created that spooled a fiber optic. And the idea was to go in and do an interior survey of that ship, which had never been done. Nobody had ever looked inside the wreck. They didn't have the means to do it, so we created technology to do it.
Έτσι, βρίσκομαι στο κατάστρωμα του Τιτανικού, μέσα σε ένα ερευνητικό σκάφος, και μπροστά μου βλέπω το ξύλινο δάπεδο, σαν αυτό εδώ, που ήξερα ότι πάνω του έπαιζε η μπάντα του Τιτανικού. Oδηγώ το ρομποτικό όχημα στο διάδρομο του πλοίου. Δεν το οδηγώ ο ίδιος, αλλά το τηλεκατευθύνω. Εντούτοις, είναι σαν να βρίσκομαι ο ίδιος μέσα σε αυτό. Αισθανόμουν ότι το σώμα μου ήταν μέσα στο ναυάγιο του Τιτανικού. Ήταν η πιο σουρεαλιστική deja vu εμπειρία της ζωής μου, επειδή ήξερα ακριβώς τί βρισκόταν στην επόμενη γωνία του πλοίου, πριν κατευθυνθεί προς τα εκεί το όχημα. Κι αυτό γιατί τα σκηνικά που χρησιμοποιήσαμε στην ταινία, στα οποία δουλεύαμε για μήνες, ήταν πιστό αντίγραφο του Τιτανικού.
So, you know, here I am now, on the deck of Titanic, sitting in a submersible, and looking out at planks that look much like this, where I knew that the band had played. And I'm flying a little robotic vehicle through the corridor of the ship. When I say, "I'm operating it," but my mind is in the vehicle. I felt like I was physically present inside the shipwreck of Titanic. And it was the most surreal kind of deja vu experience I've ever had, because I would know before I turned a corner what was going to be there before the lights of the vehicle actually revealed it, because I had walked the set for months when we were making the movie. And the set was based as an exact replica on the blueprints of the ship.
Ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι η εξ αποστάσεως παρουσία που σου εξασφαλίζουν αυτά τα ρομποτικά άβαταρ, εμφυτεύει τη συνείδησή σου μέσα σε μια διαφορετική οντότητα. Ήταν κάτι βαθύτερο. Και είναι ίσως μια φευγαλέα ματιά στο μέλλον, όταν ενδεχομένως θα χρησιμοποιούμε κορμιά σάιμποργκ για εξερευνήσεις ή άλλα καθήκοντα σε μετα-ανθρώπινες εποχές που μπορώ να φανταστώ, ως οπαδός της επιστημονικής φαντασίας.
So, it was this absolutely remarkable experience. And it really made me realize that the telepresence experience -- that you actually can have these robotic avatars, then your consciousness is injected into the vehicle, into this other form of existence. It was really, really quite profound. And it may be a little bit of a glimpse as to what might be happening some decades out as we start to have cyborg bodies for exploration or for other means in many sort of post-human futures that I can imagine, as a science fiction fan.
Έτσι, μετά από αυτές τις αποστολές αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την αξία όσων βλέπαμε εκεί κάτω, όπως στις υποθαλάσσιες θερμές πηγές με τα απίθανα πλάσματά τους. Βασικά είναι εξωγήινοι που ζουν εδώ στη Γη. Ζουν σε περιβάλλον χημειοσύνθεσης, δηλαδή δεν βασίζονται στο φως του ήλιου για την επιβίωσή τους, όπως εμείς. Οπότε, βλέπεις όντα που ζουν δίπλα σε πίδακες νερού θερμοκρασίας 500 βαθμών Κελσίου. Δεν το πιστεύεις ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν εκεί.
So, having done these expeditions, and really beginning to appreciate what was down there, such as at the deep ocean vents where we had these amazing, amazing animals -- they're basically aliens right here on Earth. They live in an environment of chemosynthesis. They don't survive on sunlight-based system the way we do. And so, you're seeing animals that are living next to a 500-degree-Centigrade water plumes. You think they can't possibly exist.
Από την άλλη, με ενδιέφερε όλο και περισσότερο η επιστήμη του διαστήματος, πάλι η επιρροή της επιστημονικής φαντασίας που έχω δεχθεί από παιδί. Και κατέληξα να σχετίζομαι με την επιστημονική κοινότητα, με τη NASA, να παρακολουθώ συμβούλια της NASA, να σχεδιάζω πραγματικές διαστημικές αποστολές, να πηγαίνω στη Ρωσία, σε βιοϊατρικά πρωτόκολλα κοσμοναυτών, και όλα αυτά μέχρι να πάω και να πετάξω στον διεθνή διαστημικό σταθμό με ένα οπλοστάσιο από τρισδιάστατες κάμερες. Και ήταν συναρπαστικό. Τελικώς κατέληξα να φέρω διαστημικούς επιστήμονες μαζί μας στα βάθη του ωκεανού. Έτσι είχαν πρόσβαση σε όλα αυτά. Αστροβιολόγοι, μελετητές των πλανητών, άνθρωποι που ασχολούνταν με αυτά τα ακραία περιβάλλοντα. Τους κατεβάσαμε στις θερμές πηγές, όπου πήραν δείγματα, έκαναν δοκιμές επιστημονικών οργάνων και λοιπά.
At the same time I was getting very interested in space science as well -- again, it's the science fiction influence, as a kid. And I wound up getting involved with the space community, really involved with NASA, sitting on the NASA advisory board, planning actual space missions, going to Russia, going through the pre-cosmonaut biomedical protocols, and all these sorts of things, to actually go and fly to the international space station with our 3D camera systems. And this was fascinating. But what I wound up doing was bringing space scientists with us into the deep. And taking them down so that they had access -- astrobiologists, planetary scientists, people who were interested in these extreme environments -- taking them down to the vents, and letting them see, and take samples and test instruments, and so on.
Επομένως, μπορεί να γυρίζαμε ντοκιμαντέρ, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κάναμε ήταν επιστήμη, επιστήμη του διαστήματος. Δεν ήμουν πια ένας απλός οπαδός της επιστημονικής φαντασίας, όπως στα παιδικά μου χρόνια, αλλά την έκανα να συμβαίνει πραγματικά. Και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού των εξερευνήσεων έμαθα πολλά. Έμαθα πολλά για την επιστήμη. Αλλά επίσης έμαθα πολλά για την ηγεσία. Φαντάζεστε πως ένας σκηνοθέτης πρέπει να είναι ηγέτης, καπετάνιος του πλοίου.
So, here we were making documentary films, but actually doing science, and actually doing space science. I'd completely closed the loop between being the science fiction fan, you know, as a kid, and doing this stuff for real. And you know, along the way in this journey of discovery, I learned a lot. I learned a lot about science. But I also learned a lot about leadership. Now you think director has got to be a leader, leader of, captain of the ship, and all that sort of thing.
Δεν είχα ιδέα από ηγεσία μέχρι να πραγματοποιήσω αυτές τις αποστολές. Κι αυτό επειδή έπρεπε κάποια στιγμή να πω, 'Τί κάνω εδώ;' 'Γιατί κάνω το κάνω αυτό; Τί κερδίζω;’ Δεν βγάζουμε χρήματα από αυτά τα ντοκιμαντέρ. Μόλις που βγάζουμε τα έξοδά μας. Δεν γινόμαστε διάσημοι. Ο κόσμος για κάποιο λόγο πιστεύει πως μεταξύ ‘Τιτανικού’ και ‘Avatar’, ήμουν σε μια παραλία και τεμπέλιαζα. Έφτιαξα όλα αυτά τα ντοκιμαντέρ για ένα πολύ περιορισμένο κοινό.
I didn't really learn about leadership until I did these expeditions. Because I had to, at a certain point, say, "What am I doing out here? Why am I doing this? What do I get out of it?" We don't make money at these damn shows. We barely break even. There is no fame in it. People sort of think I went away between "Titanic" and "Avatar" and was buffing my nails someplace, sitting at the beach. Made all these films, made all these documentary films for a very limited audience.
Ούτε φήμη, ούτε δόξα, ούτε χρήματα. Μα τι κάνεις επιτέλους; Το κάνεις για την ίδια τη διαδικασία, για την πρόκληση. Και ο ωκεανός είναι η πιο μεγάλη πρόκληση που υπάρχει. Για τη χαρά της ανακάλυψης, και για εκείνο τον παράξενο δεσμό που προκύπτει όταν μερικά άτομα σχηματίζουν μια άρρηκτα δεμένη ομάδα. Αυτά τα ντοκιμαντέρ απαιτούσαν 10-12 άτομα και δουλεύαμε για χρόνια ολόκληρα. Κάποια ταξίδια διαρκούσαν 2-3 μήνες.
No fame, no glory, no money. What are you doing? You're doing it for the task itself, for the challenge -- and the ocean is the most challenging environment there is -- for the thrill of discovery, and for that strange bond that happens when a small group of people form a tightly knit team. Because we would do these things with 10, 12 people, working for years at a time, sometimes at sea for two, three months at a time.
Και όταν πρόκειται για ένα τέτοιο δεσμό, αντιλαμβάνεσαι πως το σημαντικότερο είναι ο σεβασμός που αισθάνεσαι για την ομάδα και η ομάδα για σένα, γιατί μαζί έχετε φέρει εις πέρας κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις σε τρίτους. Όταν επιστρέφεις στη στεριά και λες ‘Έπρεπε να κάνουμε αυτό, και την οπτική ίνα και την εξασθένηση, και το ένα και το άλλο’, όλη εκείνη την περίπλοκη τεχνολογία, τις δυσκολίες και τις πτυχές της ανθρώπινης δουλειάς στη θάλασσα, δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Ίσως είναι αυτό που ενώνει τους αστυνομικούς, ή τους στρατιώτες στο πεδίο της μάχης που όσα έχουν περάσει μαζί μόνο οι ίδιοι τα καταλαβαίνουν. Δημιουργείται ένας δεσμός, ένας δεσμός σεβασμού.
And in that bond, you realize that the most important thing is the respect that you have for them and that they have for you, that you've done a task that you can't explain to someone else. When you come back to the shore and you say, "We had to do this, and the fiber optic, and the attentuation, and the this and the that, all the technology of it, and the difficulty, the human-performance aspects of working at sea," you can't explain it to people. It's that thing that maybe cops have, or people in combat that have gone through something together and they know they can never explain it. Creates a bond, creates a bond of respect.
Έτσι, όταν γύρισα για να κάνω την επόμενη ταινία μου, το ‘Avatar’, προσπάθησα να εφαρμόσω τις ίδιες αρχές ηγεσίας, δηλαδή τον σεβασμό προς την ομάδα, που σου εξασφαλίζει και το αντίστροφο. Και αυτό πραγματικά άλλαξε τη δυναμική. Έτσι, βρέθηκα ξανά με μια μικρή ομάδα, σε μια άγνωστη περιοχή κάνοντας το Avatar, εφευρίσκοντας μια νέα τεχνολογία που δεν υπήρχε πριν. Αδιανόητα συναρπαστικό. Αδιανόητα απαιτητικό. Και γίναμε μια οικογένεια μέσα σε 4,5 χρόνια. Αυτό άλλαξε καθοριστικά τον τρόπο που γυρίζω ταινίες. Διάφοροι έχουν πει ότι επανέφερα τους ωκεάνιους οργανισμούς και τους εναπόθεσα στον πλανήτη Πανδώρα. Για μένα ήταν απλά ένας θεμελιώδης τρόπος με τον οποίο δουλεύω, η ίδια η διαδικασία που άλλαξε εξαιτίας αυτής της ταινίας.
So, when I came back to make my next movie, which was "Avatar," I tried to apply that same principle of leadership, which is that you respect your team, and you earn their respect in return. And it really changed the dynamic. So, here I was again with a small team, in uncharted territory, doing "Avatar," coming up with new technology that didn't exist before. Tremendously exciting. Tremendously challenging. And we became a family, over a four-and-half year period. And it completely changed how I do movies. So, people have commented on how, "Well, you know, you brought back the ocean organisms and put them on the planet of Pandora." To me, it was more of a fundamental way of doing business, the process itself, that changed as a result of that.
Άρα, τι συμπεραίνουμε από όλα αυτά; Δηλαδή, ποιο είναι το δίδαγμα; Λοιπόν, νομίζω ότι πρωτίστως είναι η περιέργεια. Είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που διαθέτουμε. Η φαντασία είναι μια δύναμη που μπορεί πραγματικά να αποτελεί μια έκφανση της αλήθειας. Και αν κανείς εξασφαλίσει το σεβασμό από τα μέλη της ομάδας του, αυτό είναι πιο ένδοξο από όλες τις δάφνες του κόσμου. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες με πλησιάζουν ζητώντας συμβουλές. Εγώ απαντώ: ‘Μην θέτεις όρια στον εαυτό σου. Θα το κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά μην το κάνεις εσύ στον εαυτό σου. Μην ποντάρεις ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό. Και να ρισκάρεις.'
So, what can we synthesize out of all this? You know, what are the lessons learned? Well, I think number one is curiosity. It's the most powerful thing you own. Imagination is a force that can actually manifest a reality. And the respect of your team is more important than all the laurels in the world. I have young filmmakers come up to me and say, "Give me some advice for doing this." And I say, "Don't put limitations on yourself. Other people will do that for you -- don't do it to yourself, don't bet against yourself, and take risks."
Η NASA αρέσκεται να χρησιμοποιεί τη φράση: ‘Η αποτυχία δεν αποτελεί επιλογή’. Αλλά η αποτυχία πρέπει να υπάρχει ως επιλογή στην τέχνη και την εξερεύνηση, γιατί είναι ένα άλμα στο άγνωστο. Καμία σημαντική προσπάθεια που απαιτούσε καινοτομία δεν θα ήταν εφικτή χωρίς ρίσκο. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε αυτά τα ρίσκα. Αυτή λοιπόν είναι η σκέψη με την οποία θα σας αφήσω: σε ό,τι κι αν κάνετε, η αποτυχία να αποτελεί επιλογή, αλλά ο φόβος όχι. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
NASA has this phrase that they like: "Failure is not an option." But failure has to be an option in art and in exploration, because it's a leap of faith. And no important endeavor that required innovation was done without risk. You have to be willing to take those risks. So, that's the thought I would leave you with, is that in whatever you're doing, failure is an option, but fear is not. Thank you. (Applause)