Θέλω να ξεκινήσω με μία ιστορία, όπως κάνει ο Seth Godin, από την εποχή που ήμουν 12 χρονών. Ο θείος μου, Εντ, μου έδωσε ένα όμορφο γαλάζιο πουλόβερ - εγώ τουλάχιστον πίστευα ότι ήταν όμορφο. Και είχε κάτι φανταχτερές ζέβρες επάνω του, στην περιοχή του στομαχιού, και τα βουνά Κιλιμάντζαρο και Μερού ήταν στην περιοχή του στέρνου, επίσης φανταχτερά. Και το φορούσα όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, και σκεφτόμουν ότι ήταν το πιο όμορφο αντικείμενο που είχα στην κατοχή μου.
I want to start with a story, a la Seth Godin, from when I was 12 years old. My uncle Ed gave me a beautiful blue sweater -- at least I thought it was beautiful. And it had fuzzy zebras walking across the stomach, and Mount Kilimanjaro and Mount Meru were kind of right across the chest, that were also fuzzy. And I wore it whenever I could, thinking it was the most fabulous thing I owned.
Αυτό συνέβαινε μέχρι μία μέρα, στην Γ' Γυμνασίου, ενώ βρισκόμουν κοντά σε αθλητές ποδοσφαίρου. Το σώμα μου είχε αλλάξει άρδην, και ο Ματ Μουσσολίνα, που κατά κοινή ομολογία ήταν η νέμεσή μου στο σχολείο, είπε με μια βροντερή φωνή ότι δεν χρειαζόταν να πάμε μακριά για να κάνουμε σκι αλλά θα μπορούσαμε να κάνουμε σκι στο Όρος Νόβογκρατζ. (Γέλια) Ένιωσα τόσο ταπεινωμένη και τρομοκρατημένη που αμέσως έτρεξα σπίτι στη μητέρα μου και τις έβαλα τις φωνές που εξ' αρχής με άφησε να φορέσω αυτό το απαίσιο πουλόβερ. Πήγαμε στην Πρόνοια και πετάξαμε το πουλόβερ με κάποια τελετουργικότητα, ενώ σκεφτόμουν ότι δε θα ξαναχρειαζόταν να σκεφτώ αυτό το πουλόβερ ούτε να το ξαναδώ.
Until one day in ninth grade, when I was standing with a number of the football players. And my body had clearly changed, and Matt, who was undeniably my nemesis in high school, said in a booming voice that we no longer had to go far away to go on ski trips, but we could all ski on Mount Novogratz. (Laughter) And I was so humiliated and mortified that I immediately ran home to my mother and chastised her for ever letting me wear the hideous sweater. We drove to the Goodwill and we threw the sweater away somewhat ceremoniously, my idea being that I would never have to think about the sweater nor see it ever again.
Ο καιρός πέρασε γρήγορα. 11 χρόνια μετά, ήμουν ένα 25χρονο κορίτσι. Εργαζόμουν στο Κινγκάλι, στη Ρουάντα, και τρέχοντας στις απότομες πλαγιές, βλέπω, τρία μέτρα μακριά μου, ένα μικρό αγόρι, 11 ετών, να τρέχει κατά πάνω μου, φορώντας το πουλόβερ μου. Σκέφτηκα, "όχι, δεν είναι δυνατόν". Τρέχω, όμως, με περιέργεια προς το παιδί, και φυσικά το κατατρόμαξα, το αρπάζω από το γιακά, το γυρίζω και βλέπω το όνομά μου γραμμένο στο γιακά αυτού του πουλόβερ.
Fast forward -- 11 years later, I'm a 25-year-old kid. I'm working in Kigali, Rwanda, jogging through the steep slopes, when I see, 10 feet in front of me, a little boy -- 11 years old -- running toward me, wearing my sweater. And I'm thinking, no, this is not possible. But so, curious, I run up to the child -- of course scaring the living bejesus out of him -- grab him by the collar, turn it over, and there is my name written on the collar of this sweater.
Διηγούμαι αυτή την ιστορία, επειδή χρησίμευσε και χρησιμεύει ακόμη σαν μεταφορά για το επίπεδο αλληλοσύνδεσης που έχουμε όλοι σε αυτή τη Γη. Συχνά δεν συνειδητοποιούμε τη δράση ή απουσία δράσης μας και τις συνέπειές της σε ανθρώπους που πιστεύουμε ότι ποτέ δε θα δούμε ή δε θα γνωρίσουμε. Την λέω επίσης επειδή περιγράφει μία ευρύτερη συναφή ιστορία για το τι είναι και τι μπορεί να είναι η βοήθεια. Ότι ταξίδεψε μέχρι την Πρόνοια της Βιρτζίνια, και από εκεί στην ευρύτερη βιομηχανία, που εκείνο το διάστημα διένειμε εκατομμύρια τόνους μεταχειρισμένων ενδυμάτων στην Αφρική και την Ασία. Γεγονός πολύ καλό, δηλαδή η προμήθεια ενδυμασίας χαμηλού κόστους. Ταυτόχρονα εκείνο το διάστημα, σίγουρα στη Ρουάντα, κατέστρεφε την τοπική βιομηχανία λιανικής πώλησης. Δε λέω ότι δεν έπρεπε, αλλά πως πρέπει να βελτιωθούμε στην απάντηση των ερωτημάτων που πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψη όταν αναλογιζόμαστε τις συνέπειες και τις απαντήσεις.
I tell that story, because it has served and continues to serve as a metaphor to me about the level of connectedness that we all have on this Earth. We so often don't realize what our action and our inaction does to people we think we will never see and never know. I also tell it because it tells a larger contextual story of what aid is and can be. That this traveled into the Goodwill in Virginia, and moved its way into the larger industry, which at that point was giving millions of tons of secondhand clothing to Africa and Asia. Which was a very good thing, providing low cost clothing. And at the same time, certainly in Rwanda, it destroyed the local retailing industry. Not to say that it shouldn't have, but that we have to get better at answering the questions that need to be considered when we think about consequences and responses.
Θα επιμείνω στη Ρουάντα, γύρω στο 1985, 1986, όταν έκανα δύο πράγματα. Είχα ανοίξει ένα αρτοποιείο με 20 ανύπαντρες μητέρες. Ονομαστήκαμε "Οι Φέρουσες Άσχημα Νέα" και η ιδέα ήταν ότι θα μονοπωλούσαμε την επιχείρηση γρήγορου φαγητού στο Κινγκάλι, πράγμα καθόλου δύσκολο επειδή δεν υπήρχε γρήγορο φαγητό πριν από εμάς. Και επειδή είχαμε πολύ καλό επιχειρηματικό μοντέλο, τα καταφέραμε τελικά, και παρακολούθησα αυτές τις γυναίκες να μεταμορφώνονται, σε μίκρο-επίπεδο. Ταυτόχρονα, ξεκίνησα μία τράπεζα για χορήγηση μικροδανείων, και αύριο θα μιλήσει ο Ικμπάλ Καντίρ για την Grameen, την πρώτη των τραπεζών για μικροδάνεια, που τώρα είναι ένα παγκόσμιο κίνημα -λένε ότι πρόκειται για μιμίδιο- αλλά τότε ήταν αρκετά νέο, ειδικά σε μία οικονομία που μεταπηδούσε από τις ανταλλαγές στο εμπόριο.
So, I'm going to stick in Rwanda, circa 1985, 1986, where I was doing two things. I had started a bakery with 20 unwed mothers. We were called the "Bad News Bears," and our notion was we were going to corner the snack food business in Kigali, which was not hard because there were no snacks before us. And because we had a good business model, we actually did it, and I watched these women transform on a micro-level. But at the same time, I started a micro-finance bank, and tomorrow Iqbal Quadir is going to talk about Grameen, which is the grandfather of all micro-finance banks, which now is a worldwide movement -- you talk about a meme -- but then it was quite new, especially in an economy that was moving from barter into trade.
Καταφέραμε πολλά. Επικεντρωθήκαμε σε ένα επιχειρησιακό μοντέλο και δείξαμε έμπρακτα την αφοσίωσή μας. Σε τελική ανάλυση, οι γυναίκες λάμβαναν οι ίδιες τις αποφάσεις τους για το πώς θα χρησιμοποιούσαν την πρόσβασή τους στις πιστώσεις ώστε να χτίσουν τις μικρές επιχειρήσεις τους, να βγάζουν περισσότερα χρήματα και να φροντίζουν καλύτερα τις οικογένειές τους.
We got a lot of things right. We focused on a business model; we insisted on skin in the game. The women made their own decisions at the end of the day as to how they would use this access to credit to build their little businesses, earn more income so they could take care of their families better.
Αυτό που δεν καταλαβαίναμε ήταν αυτό που συνέβαινε γύρω μας, τον συνδυασμό φόβου και εθνικής διαμάχης και σίγουρα ένα παιχνίδι βοήθειας, αν θέλετε, που χρησιμοποιούσε αυτό το αόρατο αλλά σίγουρα έντονο κίνημα στο εσωτερικό της Ρουάντας, που εκείνη την εποχή, το 30 τοις εκατό του προϋπολογισμού ήταν βοήθεια από το εξωτερικό. Η γενοκτονία ξέσπασε το 1994, επτά χρόνια αφότου αυτές οι γυναίκες εργάστηκαν μαζί για να χτίσουν αυτό το όνειρο. Και τα καλά νέα είναι ότι αυτός ο θεσμός, ο τραπεζικός θεσμός, κρατήθηκε ζωντανός. Στην πραγματικότητα, έγινε ο μεγαλύτερος δανειστής για την αποκατάσταση της χώρας. Το αρτοποιείο εξαφανίστηκε εντελώς, αλλά τα μαθήματα για μένα ήταν ότι η υπευθυνότητα μετράει: κατάφερε να εγκαθιδρύσει πράγματα με τους ανθρώπους επί τόπου, χρησιμοποιώντας επιχειρηματικά μοντέλα όπου, όπως θα έλεγε ο Στήβεν Λεβήτ, τα κίνητρα έχουν σημασία. Καταλάβετε, όσο περίπλοκοι κι αν είμαστε, ότι τα κίνητρα έχουν σημασία.
What we didn't understand, what was happening all around us, with the confluence of fear, ethnic strife and certainly an aid game, if you will, that was playing into this invisible but certainly palpable movement inside Rwanda, that at that time, 30 percent of the budget was all foreign aid. The genocide happened in 1994, seven years after these women all worked together to build this dream. And the good news was that the institution, the banking institution, lasted. In fact, it became the largest rehabilitation lender in the country. The bakery was completely wiped out, but the lessons for me were that accountability counts -- got to build things with people on the ground, using business models where, as Steven Levitt would say, the incentives matter. Understand, however complex we may be, incentives matter.
Όταν λοιπόν ο Κρις μου έδειξε πόσο υπέροχα ήταν όλα όσα συνέβαιναν στον κόσμο, ότι βλέπαμε μία αλλαγή στο πνεύμα των καιρών, από τη μία πλευρά συμφωνώ απόλυτα μαζί του, και ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με αυτό που συνέβαινε με τους G8, που ο κόσμος, χάρη σε ανθρώπους όπως ο Τόνι Μπλαιρ και ο Μπόνο και ο Μπομπ Γκέλντοφ, μιλάει για την παγκόσμια φτώχεια - ο κόσμος μιλάει για την Αφρική με τρόπους που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Είναι καταπληκτικό. Ταυτόχρονα, αυτό που με κρατάει άγρυπνη τη νύχτα είναι ο φόβος ότι θα δούμε τις νίκες των G8, τα 50 εκατομμύρια επιπλέον δολάρια βοήθειας στην Αφρική, τα 40 εκατομμύρια σε μειωμένο χρέος, ως νίκη, ως κάτι περισσότερο από το πρώτο βήμα, ως την ηθική μας εξιλέωση.
So when Chris raised to me how wonderful everything that was happening in the world, that we were seeing a shift in zeitgeist, on the one hand I absolutely agree with him, and I was so thrilled to see what happened with the G8 -- that the world, because of people like Tony Blair and Bono and Bob Geldof -- the world is talking about global poverty; the world is talking about Africa in ways I have never seen in my life. It's thrilling. And at the same time, what keeps me up at night is a fear that we'll look at the victories of the G8 -- 50 billion dollars in increased aid to Africa, 40 billion in reduced debt -- as the victory, as more than chapter one, as our moral absolution.
Ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το δούμε ως το πρώτο κεφάλαιο, να το γιορτάσουμε και να κλείσουμε, και να αναγνωρίσουμε ότι χρειαζόμαστε ένα δεύτερο κεφάλαιο αφιερωμένο στην εκτέλεση όλου αυτού. Και εάν συγκρατήσετε ένα πράγμα από αυτό που θέλω να σας μιλήσω σήμερα, είναι πως ο μόνος τρόπος για τον τερματισμό της φτώχειας, για την εξάλειψή της, είναι να φέρουμε βιώσιμα συστήματα στο πεδίο τα οποία θα παρέχουν σημαντικά και φθηνά αγαθά και υπηρεσίες στους φτωχούς, με τρόπους που είναι οικονομικά βιώσιμοι και επιδεκτικοί σε ανάπτυξη. Εάν το καταφέρουμε αυτό, τότε μπορούμε πραγματικά να εξαλείψουμε τη φτώχεια.
And in fact, what we need to do is see that as chapter one, celebrate it, close it, and recognize that we need a chapter two that is all about execution, all about the how-to. And if you remember one thing from what I want to talk about today, it's that the only way to end poverty, to make it history, is to build viable systems on the ground that deliver critical and affordable goods and services to the poor, in ways that are financially sustainable and scaleable. If we do that, we really can make poverty history.
Και αυτή ήταν όλη η φιλοσοφία, το κίνητρό μου για τη σημερινή μου προσπάθεια με το όνομα "Acumen Fund", που προσπαθεί να χτίσει κάποια μκρά προγράμματα δράσης για το πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό στον τομέα των υδάτων, της υγείας και της στέγασης στο Πακιστάν, την Ινδία, την Κένυα, την Τανζανία και την Αίγυπτο. Και θέλω να μιλήσω λίγο γι'αυτό, και κάποια παραδείγματα, για να δείτε τι είναι αυτό που κάνουμε. Πριν όμως το κάνω αυτό, και αυτό είναι άλλο ένα ενοχλητικό χαρακτηριστικό μου, θα μιλήσω λίγο για το ποιοι είναι οι φτωχοί. Επειδή συχνά αναφερόμαστε σε εκείνους ως δυνατά, τεράστια πλήθη ανθρώπων που λαχταρούν να απελευθερωθούν, ενώ, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια φοβερή ιστορία. Σε μάκρο-επίπεδο, τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπων επάνω στη Γη βγάζουν λιγότερα από τέσσερα δολάρια την ημέρα.
And it was that -- that whole philosophy -- that encouraged me to start my current endeavor called "Acumen Fund," which is trying to build some mini-blueprints for how we might do that in water, health and housing in Pakistan, India, Kenya, Tanzania and Egypt. And I want to talk a little bit about that, and some of the examples, so you can see what it is that we're doing. But before I do this -- and this is another one of my pet peeves -- I want to talk a little bit about who the poor are. Because we too often talk about them as these strong, huge masses of people yearning to be free, when in fact, it's quite an amazing story. On a macro level, four billion people on Earth make less than four dollars a day.
Γι' αυτούς μιλάμε όταν σκεφτόμαστε τους "φτωχούς". Αθροιστικά, πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη, κι όμως οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους περνούν απαρατήρητοι. Εκεί που συνήθως εργαζόμαστε, υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν περίπου ένα έως τρία δολάρια ημερησίως. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι αγρότες και εργάτες σε εργοστάσια. Εργάζονται σε κυβερνητικά γραφεία. Είναι οδηγοί. Είναι οικιακοί υπηρέτες. Πληρώνουν όπως όλοι για τα απαραίτητα αγαθά και υπηρεσίες όπως η ύδρευση, η υγεία, η στέγαση, και πληρώνουν 30 με 40 φορές όσα πληρώνει η μεσαία τάξη, τουλάχιστον εκεί που εργαζόμαστε στο Καράτσι και το Ναϊρόμπι. Οι φτωχοί είναι πρόθυμοι και πράγματι λαμβάνουν έξυπνες αποφάσεις, εάν κάποιος τους δώσει την ευκαιρία.
That's who we talk about when we think about "the poor." If you aggregate it, it's the third largest economy on Earth, and yet most of these people go invisible. Where we typically work, there's people making between one and three dollars a day. Who are these people? They are farmers and factory workers. They work in government offices. They're drivers. They are domestics. They typically pay for critical goods and services like water, like healthcare, like housing, and they pay 30 to 40 times what their middleclass counterparts pay -- certainly where we work in Karachi and Nairobi. The poor also are willing to make, and do make, smart decisions, if you give them that opportunity.
Ορίστε δύο παραδείγματα. Το ένα είναι από την Ινδία των 240 εκατομμυρίων αγροτών, οι περισσότεροι από τους οποίους βγάζουν λιγότερα από δύο δολάρια ημερησίως. Εκεί που εργαζόμαστε, στο Αουρανγκαμπάντ, η γη είναι εξαιρετικά ξηρή. Συναντά κανείς ανθρώπους που κατά μέσο όρο βγάζουν 60 λεπτά έως ένα δολάριο. Αυτός με τα ροζ είναι κοινωνικός επιχειρηματίας με το όνομα Αμί Ταμπάρ. Είδε τι συνέβαινε στο Ισραήλ, σε μεγαλύτερη κλίμακα, και εφηύρε πώς να φτιάξει ένα είδος στάγδην άρδευσης δηλαδή έναν τρόπο να έρχεται το νερό κατευθείαν στις γραμμές φύτευσης. Στο παρελθόν η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε για καλλιέργειες μεγάλου μεγέθους, και έτσι ο Αμί Ταμπάρ την προσάρμοσε στο ένα όγδοο του έικρ (4.047 τ.μ.). Μερικές συμβουλές: χτίστε κάτι μικρό. Έτσι θα είναι ικανό για επέκταση και οικονομικά ανεκτό στους φτωχούς.
So, two examples. One is in India, where there are 240 million farmers, most of whom make less than two dollars a day. Where we work in Aurangabad, the land is extraordinarily parched. You see people on average making 60 cents to a dollar. This guy in pink is a social entrepreneur named Ami Tabar. What he did was see what was happening in Israel, larger approaches, and figure out how to do a drip irrigation, which is a way of bringing water directly to the plant stock. But previously it's only been created for large-scale farms, so Ami Tabar took this and modularized it down to an eighth of an acre. A couple of principles: build small. Make it infinitely expandable and affordable to the poor.
Αυτή η οικογένεια, η Σαρίτα και ο άνδρας της, αγόρασαν μία μονάδα με 15 δολάρια ενώ ζούσαν σε μία αληθινή παράγκα με τρεις τοίχους και σιδερένια οροφή. Μετά από μία σοδειά είχαν αυξήσει το εισόδημά τους αρκετά ώστε να αγοράσουν ένα δεύτερο σύστημα και να αρδεύουν όλο το κτήμα τους. Λίγα χρόνια αργότερα, τους συνάντησα. Τώρα, βγάζουν τέσσερα δολάρια ημερησίως, όπως η μεσαία τάξη της Ινδίας και μου έδειξαν τα γερά θεμέλια που έθεσαν για το χτίσιμο του σπιτιού τους. Και σας ορκίζομαι, μπορούσα να δω το μέλλον στα μάτια αυτής της γυναίκας. Και αυτό είναι κάτι που πραγματικά πιστεύω.
This family, Sarita and her husband, bought a 15-dollar unit when they were living in a -- literally a three-walled lean-to with a corrugated iron roof. After one harvest, they had increased their income enough to buy a second system to do their full quarter-acre. A couple of years later, I meet them. They now make four dollars a day, which is pretty much middle class for India, and they showed me the concrete foundation they had just laid to build their house. And I swear, you could see the future in that woman's eyes. Something I truly believe.
Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για τη φτώχεια σήμερα, χωρίς να αναφερθεί στα κρεβάτια κουνουπιών για την ελονοσία, και πάλι συγχαίρω τον Τζέφρι Σακς από το Χάρβαρντ επειδή έκανε γνωστή στον κόσμο αυτή την έννοια - με πέντε δολάρια μπορείς να σώσεις μια ζωή. Η ελονοσία είναι μία ασθένεια που σκοτώνει ένα έως τρία εκατομμύρια ανθρώπων κάθε χρόνο. Παρουσιάζονται 300 με 500 εκατομμύρια υποθέσεων. Έχει εκτιμηθεί ότι η Αφρική χάνει περίπου 13 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως εξαιτίας αυτής της ασθένειας. Πέντε δολάρια μπορούν να σώσουν μία ζωή. Μπορούμε να στείλουμε ανθρώπους στο φεγγάρι. Μπορούμε να μάθουμε εάν υπάρχει ζωή στον Άρη. Γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε δίχτυα των πέντε δολαρίων σε 500 εκατομμύρια ανθρώπων;
You can't talk about poverty today without talking about malaria bed nets, and I again give Jeffrey Sachs of Harvard huge kudos for bringing to the world this notion of his rage -- for five dollars you can save a life. Malaria is a disease that kills one to three million people a year. 300 to 500 million cases are reported. It's estimated that Africa loses about 13 billion dollars a year to the disease. Five dollars can save a life. We can send people to the moon; we can see if there's life on Mars -- why can't we get five-dollar nets to 500 million people?
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι "Γιατί δεν μπορούμε;" Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους Αφρικανούς να το κάνουν αυτό μόνοι τους; Πολλά εμπόδια. Ένα: η παραγωγή είναι πολύ χαμηλή. Δύο: η τιμή είναι πολύ υψηλή. Τρία: αυτός είναι καλός δρόμος, ακριβώς δίπλα στο εργοστάσιό μας. Η διανομή είναι εφιάλτης αλλά όχι απίθανη. Ξεκινήσαμε με ένα δάνειο 350 χιλιάδων δολαρίων στο μεγαλύτερο κατασκευαστή παραδοσιακών κρεβατιών με δίχτυα κουνουπιών στην Αφρική για να εισάγει τεχνολογία από την Ιαπωνία και να κατασκευάσει ανθεκτικά δίχτυα διάρκειας πέντε χρόνων. Εδώ βλέπετε φωτογραφίες από το εργοστάσιο.
The question, though, is not "Why can't we?" The question is how can we help Africans do this for themselves? A lot of hurdles. One: production is too low. Two: price is too high. Three: this is a good road in -- right near where our factory is located. Distribution is a nightmare, but not impossible. We started by making a 350,000-dollar loan to the largest traditional bed net manufacturer in Africa so that they could transfer technology from Japan and build these long-lasting, five-year nets. Here are just some pictures of the factory.
Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, η εταιρία έχει προσλάβει άλλες χίλιες γυναίκες. Συνεισφέρει με 600 χιλιάδες δολάρια μισθών στην οικονομία της Τανζανίας. Είναι η μεγαλύτερη εταιρία στην Τανζανία. Ο ρυθμός απόδοσης αυτή τη στιγμή είναι 1,5 εκατομμύρια δίχτυα, τρία εκατομμύρια ως το τέλος του έτους. Ελπίζουμε ότι θα είναι επτά εκατομμύρια έως το τέλος του επόμενου έτους. Έτσι, η παραγωγή λειτουργεί κανονικά. Στον τομέα της διανομής, όμως, γενικώς, έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε. Αυτή τη στιγμή, 95 τοις εκατό αυτών των διχτυών εισάγονται μέσω του Ο.Η.Ε., και διανέμονται πρωταρχικά στους λαούς της Αφρικής. Στοχεύουμε να χρησιμοποιήσουμε την πιο πολύτιμη πηγή πλούτου της Αφρικής: τους ανθρώπους της. Τις γυναίκες της.
Today, three years later, the company has employed another thousand women. It contributes about 600,000 dollars in wages to the economy of Tanzania. It's the largest company in Tanzania. The throughput rate right now is 1.5 million nets, three million by the end of the year. We hope to have seven million at the end of next year. So the production side is working. On the distribution side, though, as a world, we have a lot of work to do. Right now, 95 percent of these nets are being bought by the U.N., and then given primarily to people around Africa. We're looking at building on some of the most precious resources of Africa: people. Their women.
Και έτσι θέλω να σας συστήσω τη Ζακλίν, που έχει το ίδιο όνομα με μένα, 21 ετών. Εάν είχε γεννηθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από την Τανζανία, σίγουρα, θα μπορούσε να διοικεί τη Γουόλ Στρητ. Είναι υπεύθυνη δύο γραμμών, και έχει ήδη αποταμιεύσει αρκετά χρήματα για να αγοράσει το σπίτι της. Βγάζει δύο δολάρια περίπου την ημέρα, ιδρύει ένα ταμείο για την εκπαίδευση, και μου είπε ότι δεν πρόκειται να παντρευτεί ούτε να κάνει παιδιά μέχρι να ολοκληρώσει τα σχέδιά της. Έτσι, όταν της ανέφερα την ιδέα μας, ότι ίσως μπορέσουμε να φέρουμε ένα μοντέλο Tupperware από τις Η.Π.Α. και να βρούμε έναν τρόπο να πηγαίνουν οι γυναίκες και να πωλούν αυτά τα δίχτυα σε άλλους, άρχισε αμέσως να υπολογίζει τι μπορούσε να κάνει η ίδια και δήλωσε "παρών".
And so I want you to meet Jacqueline, my namesake, 21 years old. If she were born anywhere else but Tanzania, I'm telling you, she could run Wall Street. She runs two of the lines, and has already saved enough money to put a down payment on her house. She makes about two dollars a day, is creating an education fund, and told me she is not marrying nor having children until these things are completed. And so, when I told her about our idea -- that maybe we could take a Tupperware model from the United States, and find a way for the women themselves to go out and sell these nets to others -- she quickly started calculating what she herself could make and signed up.
Μάθαμε από την IDEO, μία από τις αγαπημένες μας εταιρίες, κατασκευάσαμε γρήγορα ένα πρωτότυπο και πήγαμε τη Ζακλίν στην περιοχή όπου κατοικεί. Έφερε 10 γυναίκες με τις οποίες έρχεται σε επαφή για να δει εάν μπορούσε να τους πουλήσει αυτά τα δίχτυα, πέντε δολάρια το καθένα, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι έλεγαν ότι κανείς δεν θα αγόραζε, και μάθαμε πολλά για την πώληση προϊόντων. Χωρίς να εκφράσει τις απόψεις μας, γιατί δεν μίλησε για την ελονοσία παρά στο τέλος. Πρώτα, μίλησε για άνεση, κοινωνικό κύρος και ομορφιά. Αυτά τα δίχτυα, είπε, τα βάζεις στο έδαφος και τα έντομα φεύγουν από το σπίτι σου. Τα παιδιά μπορούν να κοινηθούν ήσυχα τη νύχτα, το σπίτι φαίνεται όμορφο, και τα κρεμάς στο παράθυρο. Αρχίσαμε έτσι να φτιάχνουμε κουρτίνες, και έτσι όχι μόνο είναι κάτι όμορφο, αλλά οι άνθρωποι βλέπουν ένα κοινωνικό κύρος, ότι νοιάζεσαι για τα παιδιά σου. Τότε μόνο μίλησε για τη σωτηρία της ζωής των παιδιών. Πολλά μαθήματα μπορούμε να διδαχτούμε σχετικά με το πώς πουλάμε αγαθά και υπηρεσίες στους φτωχούς.
We took a lesson from IDEO, one of our favorite companies, and quickly did a prototyping on this, and took Jacqueline into the area where she lives. She brought 10 of the women with whom she interacts together to see if she could sell these nets, five dollars apiece, despite the fact that people say nobody will buy one, and we learned a lot about how you sell things. Not coming in with our own notions, because she didn't even talk about malaria until the very end. First, she talked about comfort, status, beauty. These nets, she said, you put them on the floor, bugs leave your house. Children can sleep through the night; the house looks beautiful; you hang them in the window. And we've started making curtains, and not only is it beautiful, but people can see status -- that you care about your children. Only then did she talk about saving your children's lives. A lot of lessons to be learned in terms of how we sell goods and services to the poor.
Θέλω να ολοκληρώσω λέγοντας ότι έχουμε μία τεράστια δυνατότητα να εξαλείψουμε τη φτώχεια. Για να γίνει σωστά, πρέπει να κατασκευάσουμε επιχειρηματικά μοντέλα με αξία, με δυνατότητα κλιμάκωσης και που έχουν αποτέλεσμα στους Αφρικανούς, τους Ινδούς, τους ανθρώπους σε όλον τον αναπτυσσόμενο κόσμο που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία, ώστε να το κάνουν μόνοι τους. Γιατί, τελικά, το ζήτημα είναι η αφοσίωση. Είναι η κατανόηση ότι οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν θέλουν ελεημοσύνες, αλλά να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις. Να λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματά τους. Και η συνεργασία μαζί τους, παρέχει περισσότερη αξιοπρέπεια όχι μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμάς. Έτσι σας παρακινώ όλους, την επόμενη φορά πώς θα συνεισφέρετε σε αυτή την έννοια και ευκαιρία που έχουμε όλοι, για την εξάλειψη της φτώχειας, γινόμενοι πραγματικά μέρος της διαδικασίας και απομακρυνόμενοι από έναν κόσμο του "εμείς και αυτοί" και συνειδητοποιώντας πως πρόκειται για όλους εμάς, και για τον κόσμο στον οποίο εμείς, μαζί, θέλουμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I want to end just by saying that there's enormous opportunity to make poverty history. To do it right, we have to build business models that matter, that are scaleable and that work with Africans, Indians, people all over the developing world who fit in this category, to do it themselves. Because at the end of the day, it's about engagement. It's about understanding that people really don't want handouts, that they want to make their own decisions; they want to solve their own problems; and that by engaging with them, not only do we create much more dignity for them, but for us as well. And so I urge all of you to think next time as to how to engage with this notion and this opportunity that we all have -- to make poverty history -- by really becoming part of the process and moving away from an us-and-them world, and realizing that it's about all of us, and the kind of world that we, together, want to live in and share. Thank you. (Applause)