Μπορεί να απορείτε γιατί μια θαλάσσια βιολόγος από την Οσιάνα ήρθε σήμερα εδώ να σας μιλήσει για την παγκόσμια πείνα. Είμαι εδώ σήμερα, επειδή η διάσωση των ωκεανών είναι κάτι περισσότερο από μια οικολογική επιθυμία. Είναι κάτι περισσότερο από κάτι που κάνουμε για να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας για τους ψαράδες ή να διατηρήσουμε τις δουλειές τους. Είναι κάτι περισσότερο από μια επιδίωξη οικονομικού χαρακτήρα. Η διάσωση των ωκεανών μπορεί να ταΐσει όλο τον κόσμο. Επιτρέψτε μου να σας δείξω πώς.
You may be wondering why a marine biologist from Oceana would come here today to talk to you about world hunger. I'm here today because saving the oceans is more than an ecological desire. It's more than a thing we're doing because we want to create jobs for fishermen or preserve fishermen's jobs. It's more than an economic pursuit. Saving the oceans can feed the world. Let me show you how.
Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν ήδη παραπάνω από ένα δις πεινασμένοι άνθρωποι στον πλανήτη. Υπολογίζουμε ότι αυτό το πρόβλημα θα χειροτερέψει, καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός οδεύει προς τα εννέα ή δέκα δισεκατομμύρια μέχρι τα μέσα του αιώνα και αναμένουμε ότι θα ασκηθεί πολύ μεγαλύτερη πίεση στα αποθέματα τροφής. Είναι μια σοβαρή ανησυχία κυρίως αν σκεφτούμε πού είμαστε τώρα. Τώρα ξέρουμε ότι η καλλιεργήσιμη γη ανά κεφαλή βρίσκεται ήδη σε ύφεση όχι μόνο στις ανεπτυγμένες αλλά και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ξέρουμε ότι κατευθυνόμαστε προς την κλιματική αλλαγή, που θα προκαλέσει μεταβολή στα μοτίβα των βροχοπτώσεων, κάνοντας κάποιες περιοχές πιο άνυδρες, όπως βλέπετε με πορτοκαλί, και άλλες πιο βροχερές, με μπλε, προκαλώντας ξηρασίες στα σπαρτά μας, σε περιοχές όπως η δυτικοκεντρική Αμερική και η κεντρική Ευρώπη, και πλημμύρες σε άλλες. Το έδαφος θα δυσκολευτεί περισσότερο να μας βοηθήσει να επιλύσουμε το πρόβλημα της πείνας. Γι' αυτό, οι ωκεανοί πρέπει να είναι όσο πιο άφθονοι γίνεται, ώστε να μας παρέχουν όσο το δυνατόν περισσότερη τροφή.
As you know, there are already more than a billion hungry people on this planet. We're expecting that problem to get worse as world population grows to nine billion or 10 billion by midcentury, and we can expect to have greater pressure on our food resources. And this is a big concern, especially considering where we are now. Now we know that our arable land per capita is already on the decline in both developed and developing countries. We know that we're headed for climate change, which is going to change rainfall patterns, making some areas drier, as you can see in orange, and others wetter, in blue, causing droughts in our breadbaskets, in places like the Midwest and Central Europe, and floods in others. It's going to make it harder for the land to help us solve the hunger problem. And that's why the oceans need to be their most abundant, so that the oceans can provide us as much food as possible.
Είναι κάτι που οι ωκεανοί κάνουν για μας εδώ και πολύ καιρό. Πηγαίνοντας όσο πίσω μπορούμε, είδαμε μια αύξηση στην ποσότητα του φαγητού που καταφέραμε να αλιεύσουμε από τους ωκεανούς μας. Έδινε την εντύπωση ότι συνέχιζε να αυξάνεται μέχρι περίπου το 1980, όπου αρχίσαμε να βλέπουμε μια ύφεση. Έχετε ακούσει για την κορύφωση παραγωγής πετρελαίου. Ίσως αυτή να είναι η κορύφωση της αλίευσης. Ελπίζω όχι. Θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα. Βλέπετε μια μείωση της τάξεως του 18% στο ποσοστό των ψαριών που έχουν αλιευθεί παγκοσμίως από το 1980. Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που συνεχίζεται. Αυτή η κόκκινη γραμμή συνεχίζει να κατεβαίνει. Ξέρουμε όμως πώς να την ανεβάσουμε
And that's something the oceans have been doing for us for a long time. As far back as we can go, we've seen an increase in the amount of food we've been able to harvest from our oceans. It just seemed like it was continuing to increase, until about 1980, when we started to see a decline. You've heard of peak oil. Maybe this is peak fish. I hope not. I'm going to come back to that. But you can see about an 18-percent decline in the amount of fish we've gotten in our world catch since 1980. And this is a big problem. It's continuing. This red line is continuing to go down. But we know how to turn it around,
και γι' αυτό θα σας μιλήσω σήμερα. Ξέρουμε πώς να γυρίσουμε την καμπύλη ξανά προς τα πάνω. Δεν χρειάζεται να είναι η κορύφωση της αλίευσης. Αν κάνουμε μερικές απλές ενέργειες σε στοχευμένες περιοχές, μπορούμε να επαναφέρουμε τις ψαριές μας και να τις χρησιμοποιήσουμε για να ταΐσουμε τον κόσμο. Πρώτα θέλουμε να μάθουμε πού είναι τα ψάρια,
and that's what I'm going to talk about today. We know how to turn that curve back upwards. This doesn't have to be peak fish. If we do a few simple things in targeted places, we can bring our fisheries back and use them to feed people. First we want to know where the fish are,
οπότε ας δούμε πού βρίσκονται. Όπως φαίνεται τελικά, και βολικά για εμάς, τα ψάρια βρίσκονται κατά κύριο λόγο στις παραθαλάσσιες περιοχές των χωρών, στις παράκτιες ζώνες, και αυτές είναι περιοχές που ελέγχει η νομοθεσία της κάθε χώρας και μπορεί να διαχειριστεί τα αλιεύματά της σε αυτές τις παραθαλάσσιες περιοχές. Οι παραθαλάσσιες χώρες έχουν νομοθεσίες που εκτείνονται περί τα 200 ναυτικά μίλια, σε περιοχές που ονομάζονται αποκλειστικές οικονομικές ζώνες, και είναι πολύ καλό το ότι μπορούν να ελέγξουν τα αλιεύματά τους εκεί επειδή στις ανοιχτές θάλασσες, στις πιο σκούρες περιοχές στον χάρτη, είναι πιο δύσκολο να υπάρχει έλεγχος, καθώς πρέπει να επιτευχθεί σε διεθνές επίπεδο. Έχει να κάνει με διεθνείς συμβάσεις, και αν παρακολουθείτε τη σύμβαση για την κλιματική αλλαγή, τότε γνωρίζετε ότι είναι μια πολύ αργή, αποκαρδιωτική και μονότονη διαδικασία. Ο έλεγχος σε εθνικό επίπεδο είναι σπουδαίο να μπορεί να συμβεί. Πόσα ψάρια υπάρχουν σε αυτές τις παράκτιες περιοχές σε σύγκριση με τις ανοιχτές θάλασσες;
so let's look where the fish are. It turns out the fish, conveniently, are located for the most part in our coastal areas of the countries, in coastal zones, and these are areas that national jurisdictions have control over, and they can manage their fisheries in these coastal areas. Coastal countries tend to have jurisdictions that go out about 200 nautical miles, in areas that are called exclusive economic zones, and this is a good thing that they can control their fisheries in these areas, because the high seas, which are the darker areas on this map, the high seas, it's a lot harder to control things, because it has to be done internationally. You get into international agreements, and if any of you are tracking the climate change agreement, you know this can be a very slow, frustrating, tedious process. And so controlling things nationally is a great thing to be able to do. How many fish are actually in these coastal areas compared to the high seas?
Μπορείτε εδώ να δείτε ότι υπάρχουν επτά φορές περισσότερα ψάρια στις παράκτιες περιοχές απ' ό,τι στις ανοιχτές θάλασσες, και είναι το τέλειο μέρος για να εστιάσουμε, επειδή μπορούμε να καταφέρουμε πολλά εκεί. Μπορούμε να επανακτήσουμε ένα μεγάλο μέρος των αλιευμάτων μας αν εστιάσουμε σε αυτές τις παράκτιες περιοχές. Αλλά, με πόσες από αυτές τις χώρες πρέπει να ασχοληθούμε; Υπάρχουν περίπου 80 παραθαλάσσιες χώρες.
Well, you can see here about seven times as many fish in the coastal areas than there are in the high seas, so this is a perfect place for us to be focusing, because we can actually get a lot done. We can restore a lot of our fisheries if we focus in these coastal areas. But how many of these countries do we have to work in? There's something like 80 coastal countries.
Πρέπει να διορθώσουμε τη διαχείριση των αλιευμάτων σε όλες αυτές τις χώρες; Αναρωτηθήκαμε λοιπόν σε πόσες χώρες θα πρέπει να εστιάσουμε έχοντας υπόψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διαχειρίζεται τα αλιεύματά της μέσω μιας κοινής αλιευτικής πολιτικής; Αν λοιπόν κάναμε καλή διαχείριση των αλιευμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε εννέα ακόμα χώρες πόσα από τα αλιεύματα θα καλύπταμε; Φαίνεται τελικά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συν άλλες εννέα χώρες καλύπτει περίπου τα δύο τρίτα της παγκόσμιας αλιείας. Αν παίρναμε έως 24 χώρες συν αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ήμασταν στο 90%, θα καλύπταμε δηλαδή σχεδόν ολόκληρη την παγκόσμια αλιεία. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να εργαστούμε σε περιορισμένο αριθμό περιοχών για να επανακτήσουμε τα αλιεύματα. Τι πρέπει όμως να κάνουμε σε αυτά τα μέρη; Βάσει της εργασίας μας στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε τρία βασικά πράγματα για να επανακτήσουμε τα αλιεύματά μας, και αυτά είναι τα εξής: Πρέπει να θέσουμε ποσοστώσεις ή όρια στις ποσότητες που αλιεύουμε· πρέπει να μειώσουμε την παρεμπίπτουσα αλιεία, που είναι η τυχαία αλίευση και θανάτωση ψαριών που δεν αποτελούσαν τον αρχικό στόχο, και είναι σκέτη σπατάλη· και τέλος, πρέπει να προστατεύσουμε το φυσικό περιβάλλον των ψαριών, τις περιοχές όπου αναπτύσσονται και αναπαράγονται, για επιτυχημένη ανάπτυξη και αναπαραγωγή των ψαριών ώστε να επανέλθει ο πληθυσμός τους. Αν κάνουμε αυτά τα τρία πράγματα, ξέρουμε ότι τα αλιεύματα θα επιστρέψουν. Πώς το ξέρουμε αυτό; Το ξέρουμε, επειδή το έχουμε δει να συμβαίνει
Do we have to fix fisheries management in all of those countries? So we asked ourselves, how many countries do we need to focus on, keeping in mind that the European Union conveniently manages its fisheries through a common fisheries policy? So if we got good fisheries management in the European Union and, say, nine other countries, how much of our fisheries would we be covering? Turns out, European Union plus nine countries covers about two thirds of the world's fish catch. If we took it up to 24 countries plus the European Union, we would up to 90 percent, almost all of the world's fish catch. So we think we can work in a limited number of places to make the fisheries come back. But what do we have to do in these places? Well, based on our work in the United States and elsewhere, we know that there are three key things we have to do to bring fisheries back, and they are: We need to set quotas or limits on how much we take; we need to reduce bycatch, which is the accidental catching and killing of fish that we're not targeting, and it's very wasteful; and three, we need to protect habitats, the nursery areas, the spawning areas that these fish need to grow and reproduce successfully so that they can rebuild their populations. If we do those three things, we know the fisheries will come back. How do we know? We know because we've seen it happening
σε πολλά διαφορετικά μέρη. Αυτή η διαφάνεια δείχνει τον πληθυσμό της ρέγγας στη Νορβηγία που κατέρρεε από τη δεκαετία του '50. Μειωνόταν δραματικά, και όταν η Νορβηγία έθεσε όρια ή ποσοστώσεις στα αλιεύματα, τι έγινε; Τα αλιεύματα ανέκαμψαν. Άλλο ένα παράδειγμα, συμπτωματικά κι αυτό από τη Νορβηγία, και αφορά τον νορβηγικό βακαλάο. Η ίδια κατάσταση. Τα αλιεύματα μειώνονται. Τίθενται όρια στις ανεπιθύμητες ψαριές. Αυτά είναι τα ψάρια που δεν προορίζονταν για ψάρεμα και πετιούνται απερίσκεπτα από το πλοίο στη θάλασσα. Όταν τέθηκε λοιπόν όριο στις ανεπιθύμητες ψαριές. τα αλιεύματα επανήλθαν. Δεν συμβαίνει μόνο στη Νορβηγία. Το έχουμε να δει να συμβαίνει σε χώρες παντού στον κόσμο, ξανά και ξανά. Όταν αυτές οι χώρες αναλαμβάνουν δράση και εφαρμόζουν βιώσιμες πολιτικές διαχείρισης των αλιευμάτων, τα αλιεύματα, τα οποία πάντοτε βρίσκονται σε παρακμή όπως φαίνεται, αρχίζουν να ανακάμπτουν. Λοιπόν εδώ, υπάρχουν πολύ καλές προοπτικές. Τι σημαίνει για την παγκόσμια αλιεία; Σημαίνει ότι αν πάρουμε τα αλιεύματα που βρίσκονται σε ύφεση
in a lot of different places. This is a slide that shows the herring population in Norway that was crashing since the 1950s. It was coming down, and when Norway set limits, or quotas, on its fishery, what happens? The fishery comes back. This is another example, also happens to be from Norway, of the Norwegian Arctic cod. Same deal. The fishery is crashing. They set limits on discards. Discards are these fish they weren't targeting and they get thrown overboard wastefully. When they set the discard limit, the fishery came back. And it's not just in Norway. We've seen this happening in countries all around the world, time and time again. When these countries step in and they put in sustainable fisheries management policies, the fisheries, which are always crashing, it seems, are starting to come back. So there's a lot of promise here. What does this mean for the world fish catch? This means that if we take that fishery catch
και αντιστρέψουμε την πορεία τους, θα μπορούσαμε να τα αυξήσουμε μέχρι και στα 100 εκατομμύρια τόνους τον χρόνο. Ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην κορύφωση της αλίευσης. Έχουμε ακόμα μια ευκαιρία όχι μόνο να φέρουμε τα ψάρια πίσω αλλά να πιάσουμε και ακόμη πιο πολλά που θα μπορούν να ταΐζουν περισσότερο κόσμο απ' ό,τι συμβαίνει τώρα. Πόσους περισσότερους; Αυτή τη στιγμή μπορούμε να προσφέρουμε σε περίπου 450 εκατομμύρια ανθρώπους ένα γεύμα με ψάρι την ημέρα βάσει της παρούσας παγκόσμιας αλιείας, η οποία, φυσικά, γνωρίζετε ότι μειώνεται, οπότε αυτός ο αριθμός θα μειωθεί με τον καιρό αν δεν το διορθώσουμε, αλλά αν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τακτικές διαχείρισης όπως αυτές που περιέγραψα σε 10 με 25 χώρες, θα μπορούσαμε να ανεβάσουμε αυτόν τον αριθμό και να ταΐζουμε μέχρι και 700 εκατομμύρια ανθρώπους τον χρόνο ένα υγιεινό γεύμα με ψάρι. Ασφαλώς και θα πρέπει να δράσουμε έτσι, επειδή είναι σημαντικό να αντιμετωπιστεί το θέμα της πείνας αλλά επειδή είναι φτηνό και αποδοτικό.
that's on the decline and we could turn it upwards, we could increase it up to 100 million metric tons per year. So we didn't have peak fish yet. We still have an opportunity to not only bring the fish back but to actually get more fish that can feed more people than we currently are now. How many more? Right about now, we can feed about 450 million people a fish meal a day based on the current world fish catch, which, of course, you know is going down, so that number will go down over time if we don't fix it, but if we put fishery management practices like the ones I've described in place in 10 to 25 countries, we could bring that number up and feed as many as 700 million people a year a healthy fish meal. We should obviously do this just because it's a good thing to deal with the hunger problem, but it's also cost-effective.
Καθώς φαίνεται, τα ψάρια είναι η πιο οικονομική πρωτεΐνη στον πλανήτη. Αν αναλογιστείτε πόση πρωτεΐνη παίρνουμε από ψάρια για κάθε δολάριο που επενδύεται, σε σύγκριση με τις άλλες πρωτεΐνες ζωικής προέλευσης, η αλιεία είναι προφανέστατα μια καλή επιχειρηματική απόφαση. Επιπλέον, δεν απαιτούνται μεγάλες εκτάσεις γης, η οποία δεν υπάρχει σε αφθονία, σε σύγκριση με άλλες πηγές πρωτεΐνης. Και δεν απαιτείται μεγάλη ποσότητα γλυκού νερού. Χρησιμοποιείται πολύ μικρότερη ποσότητα γλυκού νερού για τα ψάρια απ' ό,τι, για παράδειγμα, για τα βοοειδή, όπου πρέπει να αρδευτεί το χωράφι ώστε να καλλιεργηθεί το χωράφι για να βοσκήσει το κοπάδι. Επιπλέον, έχει πολύ χαμηλό αποτύπωμα άνθρακα. Έχει ένα μικρό αποτύπωμα άνθρακα, επειδή απαιτείται μετακίνηση για να ψαρέψουμε. Χρειάζονται λίγα καύσιμα, αλλά όπως γνωρίζετε, η γεωργία έχει μεγάλο αποτύπωμα άνθρακα, ενώ η αλιεία έχει πολύ μικρότερο, και άρα είναι λιγότερο ρυπογόνος. Τα ψάρια αποτελούν ήδη μεγάλο μέρος της διατροφής μας, αλλά μπορούν να αποτελέσουν ακόμη μεγαλύτερο, κάτι θετικό, επειδή όλοι ξέρουμε ότι είναι υγιεινή τροφή για εμάς. Μπορούν να μειώσουν τις πιθανότητες καρκίνου, τις καρδιοπάθειες και την παχυσαρκία. Μάλιστα, ο διευθύνων σύμβουλός μας Άντι Σάρπλες, ο οποίος και συνέλαβε όλη την ιδέα, θεωρεί ότι το ψάρι είναι η τέλεια πηγή πρωτεΐνης. Ο Άντι επιπλέον μιλάει για το ότι το κίνημα προστασίας των ωκεανών εξελίχτηκε μέσα από το κίνημα προστασίας του εδάφους, και σε αυτό το κίνημα υπάρχει το πρόβλημα της συνεχούς σύγκρουσης μεταξύ βιοποικιλότητας και παραγωγής τροφής. Το δάσος με τη βιοποικιλότητα θα πρέπει να κοπεί για να δημιουργηθεί το χωράφι που θα καλλιεργηθεί το καλαμπόκι που θα ταΐσει τον κόσμο, επομένως υπάρχει ένα συνεχές πίσω-μπρος. Υπάρχει η αιώνια δύσκολη απόφαση που πρέπει να παρθεί μεταξύ δύο πολύ σημαντικών πραγμάτων: η διατήρηση της βιοποικιλότητας και η σίτιση του κόσμου. Στους ωκεανούς όμως, δεν έχουμε αυτή τη σύγκρουση. Στους ωκεανούς, η βιοποικιλότητα δεν είναι σε αντιπαράθεση με την αφθονία. Στην πραγματικότητα, και τα δύο συγκλίνουν. Όταν δρούμε ενισχύοντας τη δημιουργία βιοποικιλότητας, στην πραγματικότητα αποκτούμε μεγαλύτερη αφθονία κι αυτό είναι σημαντικό για να μπορέσουμε να ταΐσουμε τον κόσμο. Να όμως που πέφτουμε σε δίχτυα. Το έπιασε κανείς αυτό; (Γέλια) Παράνομη αλιεία. Η παράνομη αλιεία υποβαθμίζει το είδος
It turns out fish is the most cost-effective protein on the planet. If you look at how much fish protein you get per dollar invested compared to all of the other animal proteins, obviously, fish is a good business decision. It also doesn't need a lot of land, something that's in short supply, compared to other protein sources. And it doesn't need a lot of fresh water. It uses a lot less fresh water than, for example, cattle, where you have to irrigate a field so that you can grow the food to graze the cattle. It also has a very low carbon footprint. It has a little bit of a carbon footprint because we do have to get out and catch the fish. It takes a little bit of fuel, but as you know, agriculture can have a carbon footprint, and fish has a much smaller one, so it's less polluting. It's already a big part of our diet, but it can be a bigger part of our diet, which is a good thing, because we know that it's healthy for us. It can reduce our risks of cancer, heart disease and obesity. In fact, our CEO Andy Sharpless, who is the originator of this concept, actually, he likes to say fish is the perfect protein. Andy also talks about the fact that our ocean conservation movement really grew out of the land conservation movement, and in land conservation, we have this problem where biodiversity is at war with food production. You have to cut down the biodiverse forest if you want to get the field to grow the corn to feed people with, and so there's a constant push-pull there. There's a constant tough decision that has to be made between two very important things: maintaining biodiversity and feeding people. But in the oceans, we don't have that war. In the oceans, biodiversity is not at war with abundance. In fact, they're aligned. When we do things that produce biodiversity, we actually get more abundance, and that's important so that we can feed people. Now, there's a catch. Didn't anyone get that? (Laughter) Illegal fishing. Illegal fishing undermines the type of
βιώσιμης διαχείρισης αλιευμάτων στο οποίο αναφέρομαι.
sustainable fisheries management I'm talking about.
Συμβαίνει όταν ψαρεύεις χρησιμοποιώντας
It can be when you catch fish using gears
απαγορευμένο εξοπλισμό, ή όταν ψαρεύεις σε μέρη που δεν επιτρέπεται, και πιάνεις ψάρια που έχουν το λάθος μέγεθος ή είναι άλλου είδους. Η παράνομη αλιεία εξαπατά τον καταναλωτή και επίσης εξαπατά τους τίμιους ψαράδες, και πρέπει να σταματήσει. Τα παράνομα ψάρια εισχωρούν στην αγορά μέσω της απάτης με τα θαλασσινά. Μπορεί να το έχετε ακούσει. Είναι όταν τα ψάρια φέρουν άλλη ετικέτα από αυτό που πραγματικά είναι. Σκεφτείτε την τελευταία φορά που φάγατε ψάρι. Τι φάγατε; Είστε σίγουροι ότι ήταν αυτό που νομίζατε; Γιατί εμείς ελέγξαμε 1.300 διαφορετικά δείγματα ψαριών και περίπου το 1/3 από αυτά δεν αντιστοιχούσαν στην ετικέτα που έφεραν. Εννέα στις δέκα λουτιανίδες δεν ήταν λουτιανίδες. Στο 59% του τόνου που ελέγχθηκε, είχε τοποθετηθεί άλλη ετικέτα. Ελέγξαμε 120 δείγματα από κόκκινες λουτιανίδες, και μόνο τα επτά ήταν πράγματι κόκκινη λουτιανίδα, οπότε καλή μας τύχη στην ανεύρεση κόκκινης λουτιανίδας. Τα θαλασσινά έχουν μια πολύ πολύπλοκη εφοδιαστική αλυσίδα και σε κάθε στάδιο αυτής της αλυσίδας, υποβόσκει ο κίνδυνος απάτης, εκτός και αν υπάρχει ανιχνευσιμότητα,
that have been prohibited, when you fish in places where you're not supposed to fish, you catch fish that are the wrong size or the wrong species. Illegal fishing cheats the consumer and it also cheats honest fishermen, and it needs to stop. The way illegal fish get into our market is through seafood fraud. You might have heard about this. It's when fish are labeled as something they're not. Think about the last time you had fish. What were you eating? Are you sure that's what it was? Because we tested 1,300 different fish samples and about a third of them were not what they were labeled to be. Snappers, nine out of 10 snappers were not snapper. Fifty-nine percent of the tuna we tested was mislabeled. And red snapper, we tested 120 samples, and only seven of them were really red snapper, so good luck finding a red snapper. Seafood has a really complex supply chain, and at every step in this supply chain, there's an opportunity for seafood fraud, unless we have traceability.
ένας τρόπος με τον οποίο η βιομηχανία της αλιείας μπορεί να παρακολουθεί την πορεία των αλιευμάτων από τη βάρκα στο πιάτο ώστε να σιγουρευτεί ότι ο καταναλωτής μπορεί να μάθει από πού προήλθε το φαγητό του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μερικοί στη βιομηχανία το εφαρμόζουν, αλλά δεν είναι αρκετοί, επομένως προσπαθούμε να προωθήσουμε ένα νομοσχέδιο στο Κογκρέσο που ονομάζεται SAFE Seafood Act
Traceability is a way where the seafood industry can track the seafood from the boat to the plate to make sure that the consumer can then find out where their seafood came from. This is a really important thing. It's being done by some in the industry, but not enough, so we're pushing a law in Congress called the SAFE Seafood Act,
και με πολλή χαρά ανακοινώνω σήμερα τη δημοσιοποίηση της έκκλησης ενός σεφ, όπου έχουν υπογράψει 450 σεφ, και που θα κατατεθεί στο Κογκρέσο για να υποστηρίξει το νομοσχέδιο SAFE. Υπέγραψαν πολλοί διάσημοι σεφ -- ο Άντονι Μπουρντέν, ο Μάριο Μπατάλι, ο Μπάρτον Σίβερ και άλλοι -- υπέγραψαν επειδή πιστεύουν ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ξέρουν τι τρώνε. (Χειροκρότημα) Αρέσει και στους ψαράδες, οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να λάβουμε την υποστήριξη που χρειάζεται για να περάσουμε αυτό το νομοσχέδιο,
and I'm very excited today to announce the release of a chef's petition, where 450 chefs have signed a petition calling on Congress to support the SAFE Seafood Act. It has a lot of celebrity chefs you may know -- Anthony Bourdain, Mario Batali, Barton Seaver and others — and they've signed it because they believe that people have a right to know about what they're eating. (Applause) Fishermen like it too, so there's a good chance we can get the kind of support we need to get this bill through,
και αυτό προκύπτει σε μια κρίσιμη στιγμή,
and it comes at a critical time,
γιατί έτσι θα σταματήσουμε την απάτη με τα θαλασσινά, έτσι θα καταστείλουμε την παράνομη αλιεία, και έτσι θα βεβαιωθούμε ότι οι ποσοστώσεις, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και ο περιορισμός της παρεμπίπτουσας αλιείας λειτουργούν όπως πρέπει. Ξέρουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε τα αλιεύματα με βιώσιμο τρόπο. Ξέρουμε ότι μπορούμε να παράγουμε υγιεινά γεύματα για εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς να χρησιμοποιηθεί ούτε πολλή γη ούτε πολύ νερό,
because this is the way we stop seafood fraud, this is the way we curb illegal fishing, and this is the way we make sure that quotas, habitat protection, and bycatch reductions can do the jobs they can do. We know that we can manage our fisheries sustainably. We know that we can produce healthy meals for hundreds of millions of people that don't use the land, that don't use much water,
με μικρό αποτύπωμα άνθρακα και με μικρό κόστος. Ξέρουμε ότι η διάσωση των ωκεανών μπορεί να σιτίσει τον κόσμο, και πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
have a low carbon footprint, and are cost-effective. We know that saving the oceans can feed the world, and we need to start now. (Applause) Thank you. (Applause)