Our face is hugely important because it's the external, visual part that everybody else sees. Let's not forget it's a functional entity. We have strong skull bones that protect the most important organ in our body: the brain. It's where our senses are located, our special senses -- our vision, our speech, our hearing, our smell, our taste. And this bone is peppered, as you can see, with the light shining through the skull with cavities, the sinuses, which warm and moisten the air we breathe. But also imagine if they were filled with solid bone -- our head would be dead weight, we wouldn't be able to hold it erect, we wouldn't be able to look at the world around us. This woman is slowly dying because the benign tumors in her facial bones have completely obliterated her mouth and her nose so she can't breathe and eat.
Nasza twarz jest ogromnie ważna, ponieważ jest to odsłonięta część ciała którą każdy ogląda. Nie zapominajmy o jej oddzielnych funkcjach. Mamy silne kości czaszki, które chronią najważniejszy organ w naszym ciele: mózg. Tu mieszczą się nasze zmysły, nasze niezwykłe zmysły -- wzrok, mowa, słuch, powonienie, smak. Ta kość jest naszpikowana -- co możecie zobaczyć dzięki światłu świecącemu wewnątrz czaszki -- wieloma zatokami, kanałami, które ogrzewają i nawilżają powietrze, którym oddychamy. Ale wyobraźcie sobie, że gdyby wypełniała je pełna kość, nasza głowa byłaby strasznie ciężka, nie moglibyśmy trzymać jej prosto, nie moglibyśmy oglądać świata wokół nas. Ta kobieta powoli umiera bo łagodne nowotwory kości jej twarzy kompletnie zatkały jej usta i nos, tak, że nie może oddychać ani jeść.
Attached to the facial bones that define our face's structure are the muscles that deliver our facial expression, our universal language of expression, our social-signaling system. And overlying this is the skin drape, which is a hugely complex three-dimensional structure -- taking right-angled bends here and there, having thin areas like the eyelids, thick areas like the cheek, different colors. And then we have the sensual factor of the face. Where do we like to kiss people? On the lips. Nibble the ears maybe. It's the face where we're attracted to with that.
Do kości twarzy, odpowiedzialnych za jej strukturę, przyczepione są mięśnie, które wywołują wyraz twarzy -- nasz uniwersalny język wyrażania się, system wysyłania społecznych sygnałów. A przykrywa to wszystko draperia ze skóry. Jest to potwornie skomplikowana trójwymiarowa struktura -- gdzieniegdzie zakrzywia się pod kątem prostym, jest cieniutka na powiekach, gruba na policzkach, przybiera różne kolory. I mamy także zmysłowy aspekt twarzy. Gdzie lubimy całować ludzi? W usta. Może muskać zębami uszy. To twarz jest miejscem, które nas wtedy przyciąga.
But let's not forget the hair. You're looking at the image on your left-hand side -- that's my son with his eyebrows present. Look how odd he looks with the eyebrows missing. There's a definite difference. And imagine if he had hair sprouting from the middle of his nose, he'd look even odder still.
Ale nie zapominajmy o włosach. Zdjęcie, które oglądacie po waszej lewej ręce -- to mój syn z widocznymi powiekami. Spójrzcie, jak dziwnie wygląda bez nich. Stanowcza różnica. A wyobraźcie sobie, że włosy wyrastałyby mu z nosa, wyglądałby jeszcze dziwaczniej.
Dysmorphophobia is an extreme version of the fact that we don't see ourselves as others see us. It's a shocking truth that we only see mirror images of ourselves, and we only see ourselves in freeze-frame photographic images that capture a mere fraction of the time that we live. Dysmorphophobia is a perversion of this where people who may be very good looking regard themselves as hideously ugly and are constantly seeking surgery to correct their facial appearance. They don't need this. They need psychiatric help. Max has kindly donated his photograph to me. He doesn't have dysmorphophobia, but I'm using his photograph to illustrate the fact that he looks exactly like a dysmorphophobic. In other words, he looks entirely normal.
Dysmorfofobia to skrajny przypadek sytuacji, w której nie postrzegamy siebie tak, jak widzą nas inni. To szokujący fakt, że widujemy tylko swoje lustrzane odbicia i widujemy siebie tylko na zastygłych zdjęciach, mogących uchwycić zaledwie ułamek naszej aktywności. Dysmorfofobia jest tego wypaczeniem. Ludzie, którzy mogą wyglądać świetnie, uważają się za ohydnie obrzydliwych i stale chcą się poddawać operacjom, by poprawić wygląd swojej twarzy. Nie potrzebują tego, potrzebują pomocy psychiatry. Max uprzejmie podarował mi swoje zdjęcie. Nie ma dysmorfofobii, ale używam tej fotografii, by pokazać, że wygląda dokładnie jak cierpiący na dysmorfofobię. Innymi słowy, wygląda całkiem normalnie.
Age is another thing when our attitude toward our appearance changes. So children judge themselves, learn to judge themselves, by the behavior of adults around them. Here's a classic example: Rebecca has a benign blood vessel tumor that's growing out through her skull, has obliterated her nose, and she's having difficulty seeing. As you can see, it's blocking her vision. She's also in danger, when she damages this, of bleeding profusely. Our research has shown that the parents and close loved ones of these children adore them. They've grown used to their face; they think they're special. Actually, sometimes the parents argue about whether these children should have the lesion removed. And occasionally they suffer intense grief reactions because the child they've grown to love has changed so dramatically and they don't recognize them. But other adults say incredibly painful things. They say, "How dare you take this child out of the house and terrify other people. Shouldn't you be doing something about this? Why haven't you had it removed?" And other children in curiosity come up and poke the lesion, because -- a natural curiosity. And that obviously alerts the child to their unusual nature. After surgery, everything normalizes. The adults behave more naturally, and the children play more readily with other children.
Wiek to kolejny czynnik zmieniający nasze nastawienie do własnego wyglądu. Zatem dzieci oceniają siebie, uczą się oceniać siebie, na podstawie zachowania dorosłych wokół nich. Oto klasyczny przykład: Rebbecca ma łagodny nowotwór naczyń krwionośnych, który wyrasta na zewnątrz jej czaszki, zatkał jej nos, i powoduje problemy z patrzeniem. Jak widzicie, zasłania jej oczy. Jeśli go uszkodzi, narazi się na obfite krwawienie. Nasze badania pokazały, że rodzice i bliscy tych dzieci uwielbiają je. Przyzwyczaili się do ich wyglądu; uważają, że są wyjątkowe. Właściwie, to czasami rodzice spierają się, czy tym dzieciom powinno się usunąć zmiany chorobowe. I czasami doświadczają uczucia głębokiego żalu, bo dziecko, które pokochali, zmieniło się tak nagle, że nie mogą go poznać. Ale inni dorośli wypowiadają niezwykle bolesne uwagi. Mówią: "Jak śmiesz wyprowadzać to dziecko z domu, żeby straszyło innych ludzi. Nie powinieneś czegoś z tym zrobić? Czemu tego nie usunąłeś?" A inne dzieci z ciekawości podchodzą, by wsadzić palec w zmiany, z powodu -- zwyczajnej ciekawości. I ta ciekawość wyraźnie alarmuje dziecko o jego niecodziennej naturze. Po operacji, wszystko wraca do normy. Dorośli zachowują się normalniej, a dzieci chętniej bawią się z innymi dziećmi.
As teenagers -- just think back to your teenage years -- we're going through a dramatic and often disproportionate change in our facial appearance. We're trying to struggle to find our identity. We crave the approval of our peers. So our facial appearance is vital to us as we're trying to project ourselves to the world. Just remember that single acne spot that crippled you for several days. How long did you spend looking in the mirror every day, practicing your sardonic look, practicing your serious look, trying to look like Sean Connery, as I did, trying to raise one eyebrow? It's a crippling time.
Jako nastolatkowie -- przypomnijcie sobie siebie w tym wieku -- przechodzimy przez nagłą i zwykle nieproporcjonalną zmianę wyglądu naszej twarzy. Usiłujemy szukać swojej tożsamości. Pragniemy, by nasi rówieśnicy nas akceptowali. Więc wygląd twarzy jest dla nas istotny, bo usiłujemy zaprezentować się światu. Przypomnijcie sobie, jak pojedynczy pryszcz psuł wam humor na kilka dni. Ile czasu spędziliście na patrzeniu codziennie w lustro, ćwicząc swoje sardoniczne spojrzenie, ćwicząc poważne spojrzenie, próbując wyglądać jak Sean Connery, jak ja teraz, usiłując podnieść tylko jedną brew. To przygnębiający okres.
I've chosen to show this profile view of Sue because what it shows is her lower jaw jutting forward and her lower lip jutting forward. I'd like you all in the audience now to push your lower jaw forward. Turn to the person next to you, push your lower jaws forward. Turn to the person next to you and look at them -- they look miserable. That's exactly what people used to say to Sue. She wasn't miserable at all. But people used to say to her, "Why are you so miserable?" People were making misjudgments all the time on her mood. Teachers and peers were underestimating her; she was teased at school. So she chose to have facial surgery. After the facial surgery, she said, "My face now reflects my personality. People know now that I'm enthusiastic, that I'm a happy person." And that's the change that can be achieved for teenagers.
Postanowiłem pokazać ten obraz profilu Sue, ponieważ pokazuje jej wystającą do przodu żuchwę i jej wystającą dolną wargę. Chciałbym, żeby teraz każdy na widowni wysunął swoją żuchwę, odwrócił się do osoby obok, wysuńcie swoje żuchwy, obróćcie się do osoby obok i spójrzcie na nią -- wygląda na przygnębioną. To dokładnie to, co ludzie mówili Sue. W ogóle nie była przygnębiona. Ale ludzie mówili do niej: "Czemu jesteś taka przygnębiona?" Ludzie ciągle źle oceniali jej nastrój. Nauczyciele i rówieśnicy nie doceniali jej, dokuczano jej w szkole. Więc postanowiła poddać się operacji twarzy. Po operacji, powiedziała: "Teraz moja twarz odzwierciedla moją osobowość. Ludzie wiedzą teraz, że jestem entuzjastyczna, że jestem szczęśliwą osobą." I to jest zmiana, którą możemy osiągnąć dla nastolatków.
Is this change, though, a real change, or is it a figment of the imagination of the patient themselves? Well we studied teenagers' attitudes to photographs of patients having this corrective facial surgery. And what we found was -- we jumbled up the photographs so they couldn't recognize the before and after -- what we found was that the patients were regarded as being more attractive after the surgery. Well that's not surprising, but we also asked them to judge them on honesty, intelligence, friendliness, violence. They were all perceived as being less than normal in all those characteristics -- more violent, etc. -- before the surgery. After the surgery, they were perceived as being more intelligent, more friendly, more honest, less violent -- and yet we hadn't operated on their intellect or their character.
Czy to jest jednak prawdziwa zmiana, czy tylko wytwór wyobraźni samych pacjentów. Zbadaliśmy nastawienie nastolatków do zdjęć pacjentów poddanych korekcyjnym operacjom twarzy. I odkryliśmy, że -- pomieszaliśmy zdjęcia, żeby nie mogli rozpoznać tych sprzed operacji i po -- odkryliśmy, że pacjenci byli postrzegani jako bardziej atrakcyjni po operacji. Cóż, nic zaskakującego, ale poprosiliśmy też, by ocenili ich szczerość, inteligencję, życzliwość, agresywność. Wszyscy byli postrzegani poniżej normy we wszystkich tych aspektach -- bardziej agresywny, itd. -- przed operacją. Po operacji, postrzegano ich jako inteligentniejszych, bardziej życzliwych, bardziej szczerych, mniej agresywnych -- mimo, że nie operowaliśmy ich umysłów ani charakterów.
When people get older, they don't necessarily choose to follow this kind of surgery. Their presence in the consultation suite is a result of the slings and arrows of outrageous fortune. What happens to them is that they may have suffered cancer or trauma. So this is a photograph of Henry, two weeks after he had a malignant cancer removed from the left side of his face -- his cheekbone, his upper jaw, his eye-socket. He looks pretty good at this stage. But over the course of the next 15 years he had 14 more operations, as the disease ravaged his face and destroyed my reconstruction regularly. I learned a huge amount from Henry. Henry taught me that you can carry on working. He worked as an advocate. He continued to play cricket. He enjoyed life to the full, and this was probably because he had a successful, fulfilling job and a caring family and was able to participate socially. He maintained a calm insouciance. I don't say he overcame this; he didn't overcome it. This was something more than that. He ignored it. He ignored the disfigurement that was happening in his life and carried on oblivious to it. And that's what these people can do.
W późniejszym wieku, ludzie niekoniecznie decydują się sami na tego typu operację. Przychodzą do poradni z powodu ciosów rozgniewanego losu. Przychodzą dlatego, że są po przejściu poważnego raka lub urazu. To jest wizerunek Henry'ego dwa tygodnie po tym, jak usunięto mu złośliwego raka z lewej strony twarzy -- z kości policzkowych, górnej szczęki, z oczodołu. Na tym etapie wygląda całkiem dobrze. Ale na przestrzeni kolejnych 15 lat przeszedł jeszcze 14 operacji, bo choroba pustoszyła jego twarz i regularnie niszczyła moje rekonstrukcje. Ogromnie dużo nauczyłem się od Henry'ego. Henry nauczył mnie, że można kontynuować pracę. Pracował jako adwokat. Dalej grał w krykieta. Korzystał z życia, ile tylko mógł. Pewnie dlatego, że miał przynoszącą sukcesy, satysfakcjonującą pracę i troskliwą rodzinę i mógł utrzymywać aktywność społeczną. Trwał w spokojnej beztrosce. Nie mówię, że przezwyciężył chorobę; wcale nie przezwyciężył. To było coś więcej. Zignorował ją. Zignorował zeszpecenie, które go nękało i żył nie pamiętając o nim. Ci ludzie właśnie to potrafią zrobić.
Henriapi illustrates this phenomenon as well. This is a man in his 20s whose first visit out of Nigeria was with this malignant cancer that he came to the United Kingdom to have operated on. It was my longest operation. It took 23 hours. I did it with my neurosurgeon. We removed all the bones at the right side of his face -- his eye, his nose, the skull bones, the facial skin -- and reconstructed him with tissue from the back. He continued to work as a psychiatric nurse. He got married. He had a son called Jeremiah. And again, he said, "This painting of me with my son Jeremiah shows me as the successful man that I feel that I am." His facial disfigurement did not affect him because he had the support of a family; he had a successful, fulfilling job.
Henriapi także ilustruje ten fenomen. To mężczyzna w wieku dwudziestu kilku lat, który po raz pierwszy w życiu wyjechał z Nigerii, by poddać się operacji złośliwego raka w Wielkiej Brytanii. To była moja najdłuższa operacja. Trwała 23 godziny. Przeprowadziłem ją z moim neurochirurgiem. Usunęliśmy wszystkie kości z prawej strony twarzy -- jego oko, nos, kości czaszki, skórę twarzy -- i zrekonstruowaliśmy je dzięki tkance z pleców. Pracował dalej jako pielęgniarz przy psychicznie chorych. Ożenił się. Ma syna o imieniu Jeremiah. I znów, powiedział: "Ten obraz przedstawiający mnie z synem, pokazuje mnie jako spełnionego człowieka, jakim się czuję." Zeszpecenie twarzy nie obchodziło go, ponieważ miał wsparcie rodziny i przynoszącą sukcesy, satysfakcjonującą pracę.
So we've seen that we can change people's faces. But when we change people's faces, are we changing their identity -- for better or for worse? For instance, there are two different types of facial surgery. We can categorize it like that. We can say there are patients who choose to have facial surgery -- like Sue. When they have facial surgery, they feel their lives have changed because other people perceive them as better people. They don't feel different. They feel that they've actually gained what they never had, that their face now reflects their personality. And actually that's probably the difference between cosmetic surgery and this kind of surgery. Because you might say, "Well, this type of surgery might be regarded as cosmetic." If you do cosmetic surgery, patients are often less happy. They're trying to achieve difference in their lives. Sue wasn't trying to achieve difference in her life. She was just trying to achieve the face that matched her personality.
Widzieliśmy zatem, że potrafimy zmieniać ludzkie twarze. Ale kiedy zmieniamy ludziom twarze, czy zmieniamy ich tożsamość, na lepsze lub na gorsze? Na przykład, istnieją dwa rodzaje operacji twarzy. Możemy je podzielić w ten sposób. Możemy powiedzieć, że są pacjenci, którzy sami decydują się na operację -- jak Sue. Po operacji, czują, że ich życie się zmieniło, ponieważ inni odbierają ich jako lepszych ludzi. Nie czują się inaczej. Czują, że właściwie osiągnęli to, czego nigdy nie mieli, że ich twarz odzwierciedla ich osobowość. I rzeczywiście to jest chyba różnica pomiędzy chirurgią kosmetyczną a tym rodzajem chirurgii. Bo można by powiedzieć: "Cóż, ten typ chirurgii mógłby być uznany za chirurgię kosmetyczną." W chirurgii kosmetycznej pacjenci są zwykle mniej szczęśliwi. Starają się osiągnąć zmianę w swoim życiu. Sue nie dążyła do zmiany w swoim życiu, próbowała tylko zyskać twarz pasującą do swojej osobowości.
But then we have other people who don't choose to have facial surgery. They're people who have their face shot off. I'll move it off, and we'll have a blank slide for those who are squeamish amongst you. They have it forced upon them. And again, as I told you, if they have a caring family and good work life, then they can lead normal and fulfilled lives. Their identity doesn't change.
Ale mamy też ludzi, którzy nie decydują się sami na operację twarzy. To ludzie, których twarz została odstrzelona. Usunąłem to i będziemy mieli pusty slajd, dla tych, którzy są wrażliwi. Są zmuszeni do operacji. I znów, jak powiedziałem, jeśli mają troskliwą rodzinę i dobrą pracę, to mogą prowadzić normalne i spełnione życie. Ich tożsamość się nie zmienia.
Is this business about appearance and preoccupation with it a Western phenomenon? Muzetta's family give the lie to this. This is a little Bangladeshi girl from the east end of London who's got a huge malignant tumor on the right side of her face, which has already made her blind and which is rapidly growing and is going to kill her shortly. After she had surgery to remove the tumor, her parents dressed her in this beautiful green velvet dress, a pink ribbon in her hair, and they wanted the painting to be shown around the world, despite the fact that they were orthodox Muslims and the mother wore a full burqa. So it's not simply a Western phenomenon.
Czy zajmowanie się wyglądem i troska o niego jest zjawiskiem właściwym tylko dla świata zachodu? Rodzina Muzetty podważa takie stwierdzenie. To mała mieszkanka East Endu z Bangladeszu, która ma ogromny złośliwy guz na prawej części twarzy, który zdążył ją oślepić, prędko rośnie i wkrótce ją zabije. Po operacji usunięcia guza, jej rodzice ubrali ją w tę piękną zieloną aksamitną sukienkę, włożyli różową kokardkę we włosy i chcieli, żeby świat zobaczył ten obrazek, pomimo faktu, że są ortodoksyjnymi muzułmanami a matka nosi pełną burkę. Więc to nie tylko zachodnie zjawisko.
We make judgments on people's faces all the time. It's been going on since we can think of Lombroso and the way he would define criminal faces. He said you could see criminal faces, judging them just on the photographs that were showed. Good-looking people are always judged as being more friendly. We look at O.J. -- he's a good-looking guy. We'd like to spend time with him. He looks friendly. Now we know that he's a convicted wife-batterer, and actually he's not the good guy. And beauty doesn't equate to goodness, and certainly doesn't equate to contentment.
Oceniamy ludzi na podstawie twarzy cały czas. Dzieje się tak od czasów Lombrosso i sposobu, w jaki zdefiniował twarze kryminalistów. Twierdził, że można poznać twarz kryminalisty, tylko na podstawie obejrzanych zdjęć. Atrakcyjni ludzie zawsze wydają się bardziej przyjaźni. Spójrzmy na O.J.'a -- jest przystojnym facetem. Chcielibyśmy spędzać z nim czas. Wygląda przyjaźnie. Teraz wiemy, że został skazany za znęcanie się nad żoną, i w rzeczywistości nie jest dobrym człowiekiem. A więc piękno nie równa się dobroci i z pewnością nie równa się zadowoleniu.
So we've talked about the static face and judging the static face, but actually, we're more comfortable with judging the moving face. We think we can judge people on their expressions. U.K. jurors in the U.K. justice system like to see a live witness to see whether they can pick up the telltale signs of mendacity -- the blink, the hesitation. And so they want to see live witnesses. Todorov tells us that, in a tenth of a second, we can make a judgment on somebody's face. Are we uncomfortable with this image? Yes, we are. Would we be happy if our doctor's face, our lawyer's face, our financial adviser's face was covered? We'd be pretty uncomfortable. But are we good at making the judgments on facial appearance and movement? The truth is that there's a five-minute rule, not the tenth-of-a-second rule like Todorov, but a five-minute rule. If you spend five minutes with somebody, you start looking beyond their facial appearance, and the people who you're initially attracted to may seem boring and you lose interest in them, and the people who you didn't immediately seek out, because you didn't find them particularly attractive, become attractive people because of their personality.
Mówiliśmy zatem o nieruchomych twarzach i ocenianiu nieruchomych twarzy, ale właściwie, wygodniej jest nam formułować sądy na podstawie żywych twarzy. Sądzimy, że umiemy osądzać ludzi na podstawie wyrazów twarzy. Sędziowie w Wielkiej Brytanii wolą przesłuchiwać świadków na żywo by stwierdzić, czy dostrzegą oznaki wskazujące na kłamstwo -- mrugnięcie okiem, niezdecydowanie. Więc chcą przesłuchiwać świadków na żywo. Todorov twierdzi, że w jednej dziesiątej sekundy jesteśmy w stanie ocenić kogoś na podstawie twarzy. Czy czujemy się niekomfortowo patrząc na to zdjęcie? Owszem. Bylibyśmy zadowoleni gdyby twarz naszego lekarza, prawnika, naszego doradcy finansowego, była zakryta? Czulibyśmy się całkiem niekomfortowo. Ale czy jesteśmy dobrzy w formułowaniu sądów na podstawie ruchów i wyglądu twarzy? Tak na prawdę istnieje zasada pięciu minut -- nie dziesiątej części sekundy, jak chce Todorov, ale pięciu minut. Jeśli spędzisz z kimś pięć minut, zaczynasz dostrzegać więcej niż tylko wygląd twarzy i ludzie, którzy początkowo wydali ci się atrakcyjni, mogą wydać się nudni i przestaną cię interesować, a ludzie, na których nie zwróciłeś od razu uwagi, bo nie wydali Ci się szczególnie atrakcyjni, stają się atrakcyjni z powodu swojej osobowości.
So we've talked a lot about facial appearance. I now want to share a little bit of the surgery that we do -- where we're at and where we're going. This is an image of Ann who's had her right jaw removed and the base of her skull removed. And you can see in the images afterward, we've managed to reconstruct her successfully. But that's not good enough. This is what Ann wants. She wants to be out kayaking, she wants to be out climbing mountains. And that's what she achieved, and that's what we have to get to.
Zatem sporo powiedzieliśmy o wyglądzie twarzy. Teraz chciałbym się podzielić odrobiną wiedzy o chirurgii, którą uprawiamy -- gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. To zdjęcie Ann, której usunięto prawą część szczęki i podstawę czaszki. I jak widać na późniejszych zdjęciach, udało nam się odtworzyć jej twarz. Ale to nie wystarczy. Oto czego chce Ann. Chce pływać kajakiem, chce wspinać się po górach. To, czego dokonała jest tym, co musimy osiągnąć.
This is a horrific image, so I'm putting my hand up now. This is a photograph of Adi, a Nigerian bank manager who had his face shot off in an armed robbery. And he lost his lower jaw, his lip, his chin and his upper jaw and teeth. This is the bar that he set for us. "I want to look like this. This is how I looked before." So with modern technology, we used computers to make models. We made a model of the jaw without bone in it. We then bent a plate up to it. We put it in place so we knew it was an accurate position. We then put bone and tissue from the back. Here you can see the plate holding it, and you can see the implants being put in -- so that in one operation we achieve this and this. So the patient's life is restored. That's the good news. However, his chin skin doesn't look the same as it did before. It's skin from his back. It's thicker, it's darker, it's coarser, it doesn't have the contours. And that's where we're failing, and that's where we need the face transplant.
To potworne zdjęcie, więc podnoszę rękę do góry. To zdjęcie Adi, menadżera Banku z Nigerii, któremu odstrzelono twarz podczas napadu z bronią w ręku. Stracił żuchwę, wargę, policzek oraz górną szczękę i zęby. Postawił przed nami takie wyzwanie. "Tak chcę wyglądać. Tak wyglądałem przedtem." Dzięki nowoczesnej technologii, stworzyliśmy modele za pomocą komputerów. Stworzyliśmy model szczęki bez kości. Potem odpowiednio wygięliśmy płytkę. Wstawiliśmy ją na miejsce, więc wiedzieliśmy, że to dokładna pozycja. Następnie wstawiliśmy kość i tkankę z pleców. Tutaj widać płytkę podtrzymującą je, widzicie również wkładane implanty -- w jednej operacji osiągnęliśmy to i to. Życie pacjenta wróciło do normy. To dobra wiadomość. Jednak skóra na jego podbródku nie wygląda tak samo, jak przedtem. To skóra z jego pleców. Jest grubsza, ciemniejsza, bardziej szorstka, nie ma konturów. W tym miejscu przegrywamy. W tym miejscu potrzebujemy przeszczepów twarzy.
The face transplant has a role probably in burns patients to replace the skin. We can replace the underlying skeletal structure, but we're still not good at replacing the facial skin. So it's very valuable to have that tool in our armamentarium. But the patients are going to have to take drugs that suppress their immune system for the rest of their lives. What does that mean? They have an increased risk of infection, an increased risk of malignancy. This is not a life-saving transplant -- like a heart, or liver, or lung transplant -- it is a quality-of-life transplant, and as a result, are the patients going to say, if they get a malignant cancer 10 or 15 years on, "I wish I'd had conventional reconstructive techniques rather than this because I'm now dying of a malignant cancer"? We don't know yet. We also don't know what they feel about recognition and identity. Bernard Devauchelle and Sylvie Testelin, who did the first operation, are studying that. Donors are going to be short on the ground, because how many people want to have their loved one's face removed at the point of death? So there are going to be problems with face transplantation.
Przeszczepy twarzy mają znaczenie w przywracaniu skóry pacjentom z poparzeniami. Możemy przywrócić strukturę kości pod skórą, ale nadal nie umiemy dobrze przywracać skóry twarzy. To bardzo wartościowe, mieć takie narzędzie w swoim arsenale broni. Ale pacjenci będą musieli do końca życia przyjmować leki, zmniejszające reakcję układu immunologicznego. Co to znaczy? Zwiększone ryzyko infekcji, zwiększone ryzyko przerzutów nowotworów. To nie jest transplantacja ratująca życie -- jak przeszczepy serca, wątroby, czy płuc -- to transplantacja jakości życia i w rezultacie, czy pacjenci nie powiedzą, jeśli zachorują na złośliwego raka za 10 czy 15 lat, "Wolałbym być poddany konwencjonalnym technikom rekonstrukcji, bo teraz umieram na złośliwego raka"?. Na razie nie wiemy. Nie wiemy też, co odczuwają odnośnie swojej tożsamości. Bernard Devauchelle i Sylvie Testelin, którzy przeprowadzili pierwszą operację badają to zagadnienie. Dawców jest niewielu już od samego początku, bo ile osób chciałoby, żeby ukochanej osobie, usunięto po śmierci twarz. Zatem pojawią sie trudności z przeszczepami twarzy.
So the better news is the future's almost here -- and the future is tissue engineering. Just imagine, I can make a biologically-degradable template. I can put it in place where it's meant to be. I can sprinkle a few cells, stem cells from the patient's own hip, a little bit of genetically engineered protein, and lo and behold, leave it for four months and the face is grown. This is a bit like a Julia Child recipe.
Lepszą wiadomością jest, że przyszłość jest tuż tuż -- a przyszłość to inżynieria tkankowa. Wyobraźcie sobie tylko, Mogę stworzyć ulegającą rozkładowi matrycę. Mogę wstawić ją w odpowiednie miejsce. Posypać odrobiną komórek, komórek macierzystych z biodra pacjenta, jeszcze tylko odrobina genetycznie modyfikowanych białek, i uwaga uwaga, zostawiamy to na cztery miesiące i twarz jest wyrośnięta. Trochę jak przepis Julii Child.
But we've still got problems. We've got mouth cancer to solve. We're still not curing enough patients -- it's the most disfiguring cancer. We're still not reconstructing them well enough. In the U.K. we have an epidemic of facial injuries among young people. We still can't get rid of scars. We need to do research. And the best news of all is that surgeons know that we need to do research. And we've set up charities that will help us fund the clinical research to determine the best treatment practice now and better treatment into the future, so we don't just sit on our laurels and say, "Okay, we're doing okay. Let's leave it as it is."
Ale nadal są problemy. Mamy do rozwiązania problem raka ust. Nie uzdrawiamy wystarczającej ilości pacjentów -- to najbardziej szpecący rak. W ich przypadku rekonstrukcje nie są wystarczająco dobre. W Wielkiej Brytanii mamy epidemię zranień twarzy wśród młodych ludzi. Nadal nie potrafimy pozbyć się blizn. Musimy prowadzić badania. Ale najlepsza wiadomość to ta, iż chirurdzy wiedzą, że musimy prowadzić badania. Założyliśmy organizacje charytatywne, które pomogą finansować badania kliniczne, by znaleźć najlepsze praktyki leczenia obecnie i lepsze terapie w przyszłości, więc nie spoczywamy na laurach i nie mówimy: "Wszystko jest w porządku. Zostawmy to tak, jak jest."
Thank you very much indeed.
Dziękuję bardzo.
(Applause)
(Oklaski)