Our face is hugely important because it's the external, visual part that everybody else sees. Let's not forget it's a functional entity. We have strong skull bones that protect the most important organ in our body: the brain. It's where our senses are located, our special senses -- our vision, our speech, our hearing, our smell, our taste. And this bone is peppered, as you can see, with the light shining through the skull with cavities, the sinuses, which warm and moisten the air we breathe. But also imagine if they were filled with solid bone -- our head would be dead weight, we wouldn't be able to hold it erect, we wouldn't be able to look at the world around us. This woman is slowly dying because the benign tumors in her facial bones have completely obliterated her mouth and her nose so she can't breathe and eat.
Ons gezicht is enorm belangrijk omdat het het externe visuele deel is dat iedereen kan zien. Laten we niet vergeten dat het een functionele eenheid is. We hebben sterke schedelbeenderen die het belangrijkste orgaan in ons lichaam, de hersenen, beschermen. Daar bevinden zich onze speciale zintuigen - het zien, de spraak, het gehoor, de reuk, de smaak. Dit bot is, zoals je kunt zien doordat er licht door de schedel schijnt, voorzien van holtes, de sinussen, die de lucht die we inademen opwarmen en bevochtigen. Als zij opgevuld zouden zijn met been, dan zouden we ons hoofd door dood gewicht, niet rechtop kunnen houden. We zouden niet in staat zijn om naar de wereld om ons heen te kijken. Deze vrouw is langzaam aan het sterven omdat de goedaardige tumoren in haar aangezichtsbotten haar mond en haar neus volledig hebben vernield, zodat ze niet kan ademen en eten.
Attached to the facial bones that define our face's structure are the muscles that deliver our facial expression, our universal language of expression, our social-signaling system. And overlying this is the skin drape, which is a hugely complex three-dimensional structure -- taking right-angled bends here and there, having thin areas like the eyelids, thick areas like the cheek, different colors. And then we have the sensual factor of the face. Where do we like to kiss people? On the lips. Nibble the ears maybe. It's the face where we're attracted to with that.
Aan de gezichtsbotten, die onze aangezichtsstructuur bepalen, zijn de spieren gehecht die ons gezicht uitdrukking geven, onze universele expressietaal, ons sociale signaleringssysteem. Hier bovenop is de huid gedrapeerd, een enorm complexe drie-dimensionale structuur. Ze maakt hier en daar een rechte hoek, heeft dunne gebieden zoals de oogleden, dikke gebieden zoals de wang, verschillende kleuren. En dan hebben we de sensuele factor van het gezicht. Waar willen we mensen graag kussen? Op de lippen. Misschien wat op de oren knabbelen. Het is het gezicht waardoor we ons daartoe aangetrokken voelen.
But let's not forget the hair. You're looking at the image on your left-hand side -- that's my son with his eyebrows present. Look how odd he looks with the eyebrows missing. There's a definite difference. And imagine if he had hair sprouting from the middle of his nose, he'd look even odder still.
Maar laten we het haar niet vergeten. De afbeelding op uw linkerkant is mijn zoon met zijn wenkbrauwen. Kijk eens hoe vreemd hij lijkt als zijn wenkbrauwen ontbreken. Er is een duidelijk verschil. Stel je voor dat uit het midden van zijn neus haren kwamen, dan zou hij er nog eigenaardiger uitzien.
Dysmorphophobia is an extreme version of the fact that we don't see ourselves as others see us. It's a shocking truth that we only see mirror images of ourselves, and we only see ourselves in freeze-frame photographic images that capture a mere fraction of the time that we live. Dysmorphophobia is a perversion of this where people who may be very good looking regard themselves as hideously ugly and are constantly seeking surgery to correct their facial appearance. They don't need this. They need psychiatric help. Max has kindly donated his photograph to me. He doesn't have dysmorphophobia, but I'm using his photograph to illustrate the fact that he looks exactly like a dysmorphophobic. In other words, he looks entirely normal.
Dismorfofobie is een extreme versie van het feit dat we onszelf niet zien zoals anderen ons zien. Het is een schokkende waarheid dat we onszelf alleen maar in spiegelbeeld zien, of op stilstaande fotografische beelden die slechts een fractie van de tijd waarin we leven vastleggen. Dismorfofobie is een perversie hiervan waardoor mensen die er zeer goed kunnen uitzien zichzelf als afzichtelijk lelijk beschouwen en voortdurend op zoek zijn naar operaties om hun gelaatsvoorkomen te corrigeren. Ze hebben dit niet nodig, maar wel psychiatrische hulp. Max was zo vriendelijk mij zijn foto te geven. Hij heeft geen dismorfofobie, maar hiermee kan ik het feit illustreren dat hij precies lijkt op een lijder aan dismorfofobie . Met andere woorden, hij ziet er volkomen normaal uit.
Age is another thing when our attitude toward our appearance changes. So children judge themselves, learn to judge themselves, by the behavior of adults around them. Here's a classic example: Rebecca has a benign blood vessel tumor that's growing out through her skull, has obliterated her nose, and she's having difficulty seeing. As you can see, it's blocking her vision. She's also in danger, when she damages this, of bleeding profusely. Our research has shown that the parents and close loved ones of these children adore them. They've grown used to their face; they think they're special. Actually, sometimes the parents argue about whether these children should have the lesion removed. And occasionally they suffer intense grief reactions because the child they've grown to love has changed so dramatically and they don't recognize them. But other adults say incredibly painful things. They say, "How dare you take this child out of the house and terrify other people. Shouldn't you be doing something about this? Why haven't you had it removed?" And other children in curiosity come up and poke the lesion, because -- a natural curiosity. And that obviously alerts the child to their unusual nature. After surgery, everything normalizes. The adults behave more naturally, and the children play more readily with other children.
Leeftijd is een ander ding waardoor onze houding ten opzichte van ons uiterlijk verandert. Kinderen leren dus zichzelf beoordelen door het gedrag van de volwassenen om hen heen. Hier is een klassiek voorbeeld: Rebecca heeft een goedaardige bloedvattumor die door haar schedel groeit en haar neus heeft uitgewist, en het haar moeilijk maakt om te zien. Zoals je kunt zien, blokkeert hij haar zicht. Ze loopt ook gevaar dat als ze dit gezwel verwondt het hevig zal bloeden. Ons onderzoek heeft aangetoond dat de ouders en naaste geliefden van deze kinderen hen aanbidden. Ze zijn gewend geraakt aan hun gezicht; ze denken dat ze speciaal zijn. Soms zijn de ouders ertegen dat het letsel bij deze kinderen moet worden verwijderd. Af en toe hebben zij intense verdrietreacties omdat het kind waar ze van hebben leren houden zo dramatisch is veranderd dat ze het niet meer herkennen. Maar andere volwassenen zeggen ongelooflijk pijnlijke dingen. Ze zeggen: "Hoe durf je met dit kind het huis uitgaan en andere mensen aan het schrikken brengen. Moet je daar niets aan doen? Had je het niet beter laten weghalen? " En kinderen porren uit nieuwsgierigheid in het letsel, uit natuurlijke nieuwsgierigheid. Dat maakt het kind uiteraard attent op zijn bijzondere aard. Na de operatie normaliseert alles. De volwassenen gedragen zich natuurlijker, en de kinderen spelen gemakkelijker met andere kinderen.
As teenagers -- just think back to your teenage years -- we're going through a dramatic and often disproportionate change in our facial appearance. We're trying to struggle to find our identity. We crave the approval of our peers. So our facial appearance is vital to us as we're trying to project ourselves to the world. Just remember that single acne spot that crippled you for several days. How long did you spend looking in the mirror every day, practicing your sardonic look, practicing your serious look, trying to look like Sean Connery, as I did, trying to raise one eyebrow? It's a crippling time.
Als tieners - denk maar terug aan je tienerjaren - ondergaan we een dramatische en vaak buitensporige verandering van ons voorkomen. We zoeken naar onze identiteit. We hunkeren naar de goedkeuring van onze leeftijdsgenoten. Hoe ons gezicht eruitziet, is dus van vitaal belang voor ons als we proberen om onszelf aan de wereld te presenteren. Denk aan die ene acnevlek die je voor meerdere dagen uitschakelde. Hoe lang stond je elke dag in de spiegel te kijken, om je sardonische blik en je ernstige blik in te oefenen, of om, zoals ik, te proberen op Sean Connery te lijken door één wenkbrauw op te trekken. Het is een verlammende tijd.
I've chosen to show this profile view of Sue because what it shows is her lower jaw jutting forward and her lower lip jutting forward. I'd like you all in the audience now to push your lower jaw forward. Turn to the person next to you, push your lower jaws forward. Turn to the person next to you and look at them -- they look miserable. That's exactly what people used to say to Sue. She wasn't miserable at all. But people used to say to her, "Why are you so miserable?" People were making misjudgments all the time on her mood. Teachers and peers were underestimating her; she was teased at school. So she chose to have facial surgery. After the facial surgery, she said, "My face now reflects my personality. People know now that I'm enthusiastic, that I'm a happy person." And that's the change that can be achieved for teenagers.
Ik wil jullie dit profiel van Sue laten zien, want het toont dat haar onderkaak naar voren uitsteekt, net als haar onderlip. Probeer nu eens jullie onderkaak naar voren te duwen. Wend je tot de persoon naast je. Duw je onderkaak naar voren. Kijk dan naar de persoon naast je en kijk naar hen - ze zien er ongelukkig uit. Dat is precies wat de mensen tegen Sue plachten te zeggen. Ze voelde zich helemaal niet ongelukkig. Maar mensen zegden tegen haar: "Waarom ben je zo ongelukkig? " Mensen maakten de hele tijd inschattingsfouten over haar humeur. Leerkrachten en leeftijdsgenoten onderschatten haar. Ze werd gepest op school. Dus koos ze ervoor om faciale chirurgie te ondergaan. Na de faciale chirurgie, zei ze: "Mijn gezicht weerspiegelt nu mijn persoonlijkheid. Mensen weten nu dat ik enthousiast ben, dat ik een gelukkig mens ben. " En dat is de verandering die kan worden bereikt met tieners.
Is this change, though, a real change, or is it a figment of the imagination of the patient themselves? Well we studied teenagers' attitudes to photographs of patients having this corrective facial surgery. And what we found was -- we jumbled up the photographs so they couldn't recognize the before and after -- what we found was that the patients were regarded as being more attractive after the surgery. Well that's not surprising, but we also asked them to judge them on honesty, intelligence, friendliness, violence. They were all perceived as being less than normal in all those characteristics -- more violent, etc. -- before the surgery. After the surgery, they were perceived as being more intelligent, more friendly, more honest, less violent -- and yet we hadn't operated on their intellect or their character.
Maar is deze verandering een echte verandering, of is het een verzinsel van de verbeelding van de patiënt zelf? We hebben tienerreacties onderzocht op foto's van patiënten met deze corrigerende faciale chirurgie. En wat we vonden was - we hadden de foto's door elkaar gegooid zodat ze voor en na niet konden herkennen - wat we vonden was dat de patiënten na de operatie als aantrekkelijker werden beschouwd. Nu is dat niet verrassend, maar we vroegen hen ook om hen te beoordelen op eerlijkheid, intelligentie, vriendelijkheid, gewelddadigheid. Ze werden allemaal ervaren als minder dan normaal in al die kenmerken - meer gewelddadige, enz. - vóór de operatie. Na de operatie, werden ze gezien als intelligenter, vriendelijker, eerlijker, minder gewelddadig - en toch hadden we niets aan hun intellect of hun karakter gedaan.
When people get older, they don't necessarily choose to follow this kind of surgery. Their presence in the consultation suite is a result of the slings and arrows of outrageous fortune. What happens to them is that they may have suffered cancer or trauma. So this is a photograph of Henry, two weeks after he had a malignant cancer removed from the left side of his face -- his cheekbone, his upper jaw, his eye-socket. He looks pretty good at this stage. But over the course of the next 15 years he had 14 more operations, as the disease ravaged his face and destroyed my reconstruction regularly. I learned a huge amount from Henry. Henry taught me that you can carry on working. He worked as an advocate. He continued to play cricket. He enjoyed life to the full, and this was probably because he had a successful, fulfilling job and a caring family and was able to participate socially. He maintained a calm insouciance. I don't say he overcame this; he didn't overcome it. This was something more than that. He ignored it. He ignored the disfigurement that was happening in his life and carried on oblivious to it. And that's what these people can do.
Als mensen ouder worden, kiezen ze niet per se voor dit soort operaties. Als ze op consultatie komen, is dat eerder een gevolg van de noodlottigheden van het leven. Ze zullen eerder komen voor een kanker of een trauma. Dit is een foto van Henry twee weken nadat bij hem een kwaadaardige kanker aan de linkerkant van zijn gezicht - zijn jukbeen, bovenkaak en oogkas - werd verwijderd. Hij ziet er redelijk goed in dit stadium. Maar in de loop van de volgende 15 jaar onderging hij nog 14 operaties, naarmate de ziekte zijn gezicht teisterde en mijn reconstructie regelmatig vernietigde. Ik leerde een enorme veel door Henry. Henry heeft me geleerd dat je kunt blijven werken. Hij werkte als advocaat. Hij bleef cricket spelen. Hij genoot ten volle van het leven. En dit was waarschijnlijk omdat hij een succesvolle, voldoening gevende job en een zorgzame familie had en in staat was om sociaal mee te doen. Hij cultiveerde een rustige zorgeloosheid. Ik wil niet zeggen dat hij dit overwon; hij overwon het niet. Dit was iets meer dan dat. Hij negeerde het. Hij negeerde de verminking die hem overkwam en deed verder alsof er niets aan de hand was. En dat is wat deze mensen kunnen doen.
Henriapi illustrates this phenomenon as well. This is a man in his 20s whose first visit out of Nigeria was with this malignant cancer that he came to the United Kingdom to have operated on. It was my longest operation. It took 23 hours. I did it with my neurosurgeon. We removed all the bones at the right side of his face -- his eye, his nose, the skull bones, the facial skin -- and reconstructed him with tissue from the back. He continued to work as a psychiatric nurse. He got married. He had a son called Jeremiah. And again, he said, "This painting of me with my son Jeremiah shows me as the successful man that I feel that I am." His facial disfigurement did not affect him because he had the support of a family; he had a successful, fulfilling job.
Henriapi illustreert dit fenomeen ook. Dit is een twintiger. Zijn eerste reis buiten Nigeria was om deze kwaadaardige kanker. Hij kwam naar het Verenigd Koninkrijk om geopereerd te worden. Het was mijn langste operatie. Ze duurde 23 uur. Ik deed ze samen met mijn neurochirurg. We hebben de botten aan de rechterkant van zijn gezicht allemaal verwijderd - zijn oog, zijn neus, de schedelbeenderen, de gezichtshuid - en reconstrueerden hem met weefsel uit de rug. Hij bleef aan het werk als psychiatrisch verpleegkundige. Hij trouwde. Hij had een zoon, Jeremia. Nogmaals, hij zei: "Dit schilderij van mij met mijn zoon Jeremiah toont me als de succesvolle man die ik me voel. " Zijn gezichtsverminking had geen invloed op hem want hij had de steun van een gezin, en had een succesvol, vervullend werk.
So we've seen that we can change people's faces. But when we change people's faces, are we changing their identity -- for better or for worse? For instance, there are two different types of facial surgery. We can categorize it like that. We can say there are patients who choose to have facial surgery -- like Sue. When they have facial surgery, they feel their lives have changed because other people perceive them as better people. They don't feel different. They feel that they've actually gained what they never had, that their face now reflects their personality. And actually that's probably the difference between cosmetic surgery and this kind of surgery. Because you might say, "Well, this type of surgery might be regarded as cosmetic." If you do cosmetic surgery, patients are often less happy. They're trying to achieve difference in their lives. Sue wasn't trying to achieve difference in her life. She was just trying to achieve the face that matched her personality.
We hebben gezien dat we de gezichten van mensen kunnen veranderen. Maar als we hun gezichten veranderen, veranderen we dan ook hun identiteit, ten kwade of ten goede? Een voorbeeld. Er zijn twee verschillende types van faciale chirurgie. We kunnen ze zo categoriseren. We kunnen zeggen dat er patiënten zijn die voor faciale chirurgie kiezen - net als Sue. Als ze faciale chirurgie krijgen, voelen ze dat hun leven veranderd is, omdat andere mensen ze zien als betere mensen. Ze voelen zich niet anders. Ze voelen dat ze kregen wat ze nooit hadden gehad, dat hun gezicht nu hun persoonlijkheid weerspiegelt. Waarschijnlijk is dat het verschil tussen cosmetische chirurgie en dit soort chirurgie. Omdat je zou kunnen zeggen: "Wel, dit type chirurgie kan als cosmetisch worden beschouwd. " Als je cosmetische chirurgie doet, zijn de patiënten vaak minder gelukkig. Ze proberen om een verschil in hun leven te verwezenlijken. Sue probeerde dat niet, ze wilde gewoon een gezicht dat overeenkwam met haar persoonlijkheid.
But then we have other people who don't choose to have facial surgery. They're people who have their face shot off. I'll move it off, and we'll have a blank slide for those who are squeamish amongst you. They have it forced upon them. And again, as I told you, if they have a caring family and good work life, then they can lead normal and fulfilled lives. Their identity doesn't change.
Maar dan hebben we andere mensen die niet voor faciale chirurgie kiezen. Het zijn mensen wier gezicht werd afgeschoten. Ik zal ze weglaten, en een lege dia tonen voor degenen onder jullie die overgevoelig zijn. Het werd hen opgedrongen. En nogmaals, zoals ik je vertelde, als ze een zorgzame familie hebben en een goed werk, dan kunnen ze een normaal en vervuld leven leiden. Hun identiteit zal niet veranderen.
Is this business about appearance and preoccupation with it a Western phenomenon? Muzetta's family give the lie to this. This is a little Bangladeshi girl from the east end of London who's got a huge malignant tumor on the right side of her face, which has already made her blind and which is rapidly growing and is going to kill her shortly. After she had surgery to remove the tumor, her parents dressed her in this beautiful green velvet dress, a pink ribbon in her hair, and they wanted the painting to be shown around the world, despite the fact that they were orthodox Muslims and the mother wore a full burqa. So it's not simply a Western phenomenon.
Is dit gedoe over het uiterlijk en de preoccupatie ermee een typisch westers fenomeen? Muzetta's familie logenstraft dit. Dit is een klein Bangladeshi meisje uit de East End van Londen met een enorme kwaadaardige tumor aan de rechterkant van haar gezicht. Die heeft haar al blind gemaakt, groeit snel en zal haar binnenkort doden. Na een operatie om de tumor te verwijderen, kleedden haar ouders haar in deze mooie groene fluwelen jurk, met roze lint in haar haar, en wilden haar schilderij aan de hele wereld tonen, ondanks het feit dat ze orthodoxe moslims zijn en de moeder een volledige boerka droeg. Het is dus niet alleen een westers fenomeen.
We make judgments on people's faces all the time. It's been going on since we can think of Lombroso and the way he would define criminal faces. He said you could see criminal faces, judging them just on the photographs that were showed. Good-looking people are always judged as being more friendly. We look at O.J. -- he's a good-looking guy. We'd like to spend time with him. He looks friendly. Now we know that he's a convicted wife-batterer, and actually he's not the good guy. And beauty doesn't equate to goodness, and certainly doesn't equate to contentment.
Wij beoordelen de hele tijd gezichten. Dat was al zo toen Lombroso criminele gezichten wilde herkennen. Hij zei dat je alleen al op foto's een crimineel kon herkennen. Goed uitziende mensen worden altijd als vriendelijker beoordeeld. We kijken naar O.J. - hij is een knappe jongen. We willen graag wat tijd met hem doorbrengen. Hij ziet er vriendelijk uit. Nu weten we dat hij een veroordeelde vrouwenmishandelaar is, en eigenlijk is hij niet zo'n goede kerel. Schoonheid is niet hetzelfde als goedheid, en zeker niet als tevredenheid.
So we've talked about the static face and judging the static face, but actually, we're more comfortable with judging the moving face. We think we can judge people on their expressions. U.K. jurors in the U.K. justice system like to see a live witness to see whether they can pick up the telltale signs of mendacity -- the blink, the hesitation. And so they want to see live witnesses. Todorov tells us that, in a tenth of a second, we can make a judgment on somebody's face. Are we uncomfortable with this image? Yes, we are. Would we be happy if our doctor's face, our lawyer's face, our financial adviser's face was covered? We'd be pretty uncomfortable. But are we good at making the judgments on facial appearance and movement? The truth is that there's a five-minute rule, not the tenth-of-a-second rule like Todorov, but a five-minute rule. If you spend five minutes with somebody, you start looking beyond their facial appearance, and the people who you're initially attracted to may seem boring and you lose interest in them, and the people who you didn't immediately seek out, because you didn't find them particularly attractive, become attractive people because of their personality.
We spraken over het statische gezicht en beoordelen het statische gezicht, maar eigenlijk zijn we beter in het inschatten van het bewegende gezicht. We denken dat we mensen kunnen beoordelen op hun uitdrukkingen. Juryleden uit het V.K., in de justitie uit het V.K., willen een live getuige zien om te zien of er tekenen van leugenachtigheid zijn - met de ogen knipperen, de aarzeling. Dus willen ze getuigen in levende lijve zien. Todorov vertelt ons dat we in een tiende van een seconde, een oordeel kunnen vellen over iemands gezicht. Voelen we ons onbehaaglijk bij deze afbeelding? Ja. Zouden wij het leuk vinden als onze dokter, onze advocaat of onze financiële adviseur hun gezicht zouden bedekken? We zouden er ons behoorlijk ongemakkelijk bij voelen. Maar zijn we goed in het nemen van beslissingen op basis van gelaatsuitdrukking en beweging? De waarheid is dat er een 5 minuten-regel is - niet de "tiende van een seconde"-regel van Todorov, maar een 5 minuten-regel. Als je vijf minuten met iemand doorbrengt, dan begin je verder te kijken dan hun gelaatsuitdrukking. De mensen tot wie je je in eerste instantie aangetrokken voelt, lijken dan misschien saai en je verliest je interesse in hen. De mensen die je niet onmiddellijk zou verkiezen, omdat je ze niet bijzonder aantrekkelijk zou vinden, worden misschien aantrekkelijke mensen omwille van hun persoonlijkheid.
So we've talked a lot about facial appearance. I now want to share a little bit of the surgery that we do -- where we're at and where we're going. This is an image of Ann who's had her right jaw removed and the base of her skull removed. And you can see in the images afterward, we've managed to reconstruct her successfully. But that's not good enough. This is what Ann wants. She wants to be out kayaking, she wants to be out climbing mountains. And that's what she achieved, and that's what we have to get to.
We hebben veel gesproken over voorkomen. Ik wil jullie nu wat meedelen over de operaties die we doen - waar we nu staan en waar we naartoe gaan. Dit is een afbeelding van Ann. Haar rechterkaak en de onderkant van haar schedel werden verwijderd. Je kunt in de beelden daarna zien, dat we erin slaagden om haar met succes te reconstrueren. Maar dat is niet goed genoeg. Dit is wat Ann wil. Ze wil kunnen kajakken, ze wil bergen beklimmen. Dat is wat ze bereikte, en dat is waar we naartoe moeten.
This is a horrific image, so I'm putting my hand up now. This is a photograph of Adi, a Nigerian bank manager who had his face shot off in an armed robbery. And he lost his lower jaw, his lip, his chin and his upper jaw and teeth. This is the bar that he set for us. "I want to look like this. This is how I looked before." So with modern technology, we used computers to make models. We made a model of the jaw without bone in it. We then bent a plate up to it. We put it in place so we knew it was an accurate position. We then put bone and tissue from the back. Here you can see the plate holding it, and you can see the implants being put in -- so that in one operation we achieve this and this. So the patient's life is restored. That's the good news. However, his chin skin doesn't look the same as it did before. It's skin from his back. It's thicker, it's darker, it's coarser, it doesn't have the contours. And that's where we're failing, and that's where we need the face transplant.
Dit is een gruwelijk beeld, dus hef ik nu mijn hand op. Dit is een foto van Adi, een Nigeriaanse bankdirecteur, wiens gezicht werd afgeschoten bij een gewapende overval. Hij verloor zijn onderkaak, zijn lip, zijn kin, zijn bovenkaak en tanden. Dit is hoe hoog hij de lat voor ons legde. "Ik wil er zo uitzien. Dit is hoe ik er voordien uitzag." We gebruikten moderne technologie, computers, om modellen te maken. We maakten een model van de kaak zonder been erin. We hebben toen een plaat zo gebogen. We zetten die op zijn plaats zodat we wisten dat het een accurate positie was. We namen vervolgens bot en weefsel uit de rug. Hier zie je hoe de plaat dat vasthoudt. Je kunt de implantaten zien die werden ingebracht - zodat we in één operatie dit en dit bereikten. Het leven van de patiënt is hersteld. Dat is het goede nieuws. Maar de huid op zijn kin ziet er niet hetzelfde uit als voorheen. Het is huid van zijn rug. Ze is dikker, donkerder, grover, ze heeft niet dezelfde contouren. Daarin hebben we gefaald. Dat is waar we aangezichtstransplantatie nodig hebben.
The face transplant has a role probably in burns patients to replace the skin. We can replace the underlying skeletal structure, but we're still not good at replacing the facial skin. So it's very valuable to have that tool in our armamentarium. But the patients are going to have to take drugs that suppress their immune system for the rest of their lives. What does that mean? They have an increased risk of infection, an increased risk of malignancy. This is not a life-saving transplant -- like a heart, or liver, or lung transplant -- it is a quality-of-life transplant, and as a result, are the patients going to say, if they get a malignant cancer 10 or 15 years on, "I wish I'd had conventional reconstructive techniques rather than this because I'm now dying of a malignant cancer"? We don't know yet. We also don't know what they feel about recognition and identity. Bernard Devauchelle and Sylvie Testelin, who did the first operation, are studying that. Donors are going to be short on the ground, because how many people want to have their loved one's face removed at the point of death? So there are going to be problems with face transplantation.
Gezichtstransplantatie heeft een functie, waarschijnlijk om huid te vervangen bij brandwondenpatiënten. We kunnen de onderliggende skeletstructuur vervangen, maar we zijn nog steeds niet goed in het vervangen van de gezichtshuid. Het is zeer waardevol om dat instrument in ons instrumentarium te hebben. Maar de patiënten zullen voor de rest van hun leven medicijnen moeten innemen om hun immuunsysteem te onderdrukken. Wat houdt dat in? Zij hebben een verhoogd risico op infectie en op kwaadaardigheid. Dit is geen levensreddende transplantatie - zoals een hart-, lever- of longtransplantatie. Het is een transplantatie van levenskwaliteit. Als gevolg daarvan zullen patiënten, als ze na 10 of 15 jaar een kwaadaardige kanker krijgen, misschien zeggen: "Ik wou dat ik de conventionele reconstructieve technieken had gehad, liever dan dit, want ik nu ga ik sterven aan een kwaadaardige kanker." We weten het nog niet. We weten ook niet welke gevoelens ze gaan hebben over erkenning en identiteit. Bernard Devauchelle en Sylvie Testelin, die als eersten deze operatie uitvoerden, bestuderen dat. Donoren zullen schaars zijn, want hoeveel mensen willen dat het gezicht van hun geliefde verwijderd wordt bij de dood. Er zullen dus problemen zijn met gezichtstransplantatie.
So the better news is the future's almost here -- and the future is tissue engineering. Just imagine, I can make a biologically-degradable template. I can put it in place where it's meant to be. I can sprinkle a few cells, stem cells from the patient's own hip, a little bit of genetically engineered protein, and lo and behold, leave it for four months and the face is grown. This is a bit like a Julia Child recipe.
Het betere nieuws is - en die toekomst is er bijna - het maken van kunstweefsel. Stel je voor: Ik kan een biologisch afbreekbaar sjabloon maken. Ik kan het plaatsen waar het moet komen. Ik kan daar enkele cellen in uitstrooien, stamcellen uit de heup van de patiënt zelf, en wat genetisch gemanipuleerde eiwitten, en zie, laat het gedurende vier maanden gerust en er is een gezicht gegroeid. Dit lijkt een beetje op een gewoon keukenrecept.
But we've still got problems. We've got mouth cancer to solve. We're still not curing enough patients -- it's the most disfiguring cancer. We're still not reconstructing them well enough. In the U.K. we have an epidemic of facial injuries among young people. We still can't get rid of scars. We need to do research. And the best news of all is that surgeons know that we need to do research. And we've set up charities that will help us fund the clinical research to determine the best treatment practice now and better treatment into the future, so we don't just sit on our laurels and say, "Okay, we're doing okay. Let's leave it as it is."
Maar we hebben nog steeds problemen. We hebben mondkanker op te lossen. We genezen nog steeds niet voldoende patiënten - het is de meest ontsierende kanker. We kunnen ze nog steeds niet goed genoeg reconstrueren. In de U.K. hebben we een epidemie van aangezichtswonden bij jongeren. We kunnen littekens nog steeds niet verwijderen. We moeten meer onderzoek doen. Het beste nieuws van alles is dat chirurgen weten dat we onderzoek moeten doen. We hebben liefdadigheidsinstellingen opgezet die ons zullen helpen het klinisch onderzoek te financieren om op dit moment de beste behandeling te bepalen en een betere behandeling in de toekomst. We rusten dus niet op onze lauweren en zeggen: "Oke, we doen het goed. Laten we het maar laten zoals het is. "
Thank you very much indeed.
Dank u zeer hartelijk.
(Applause)
(Applaus)