I want to introduce you to an amazing woman. Her name is Davinia. Davinia was born in Jamaica, emigrated to the US at the age of 18, and now lives just outside of Washington, DC. She's not a high-powered political staffer, nor a lobbyist. She'd probably tell you she's quite unremarkable, but she's having the most remarkable impact. What's incredible about Davinia is that she's willing to spend time every single week focused on people who are not her: people not her in her neighborhood, her state, nor even in her country -- people she'd likely never meet.
Ik wil je voorstellen aan een verbazingwekkende vrouw. Ze heet Davinia. Davinia is geboren op Jamaica en emigreerde naar de VS op haar 18de. Ze woont nu net buiten Washington DC. Ze is geen machtige politieke figuur en ook geen lobbyist. Ze zou waarschijnlijk zeggen dat ze een heel gewoon iemand is, maar ze heeft een opmerkelijke impact. Wat zo ongelooflijk is aan Davinia is dat ze iedere week bereid is tijd te besteden aan andere mensen: mensen die niet in haar wijk wonen, niet in haar stad of zelfs haar land -- mensen die ze waarschijnlijk nooit zal ontmoeten.
Davinia's impact started a few years ago when she reached out to all of her friends on Facebook, and asked them to donate their pennies so she could fund girls' education. She wasn't expecting a huge response, but 700,000 pennies later, she's now sent over 120 girls to school. When we spoke last week, she told me she's become a little infamous at the local bank every time she rocks up with a shopping cart full of pennies.
Davinia's impact begon een paar jaar geleden toen ze al haar Facebook-vrienden vroeg om hun centen te doneren, opdat ze er de scholing van meisjes mee te kon financieren. Ze verwachtte geen bijzondere respons, maar 700.000 centen later heeft ze er meer dan 120 meisjes mee naar school gestuurd. Vorige week vertelde ze me dat ze inmiddels berucht was bij haar bank, vanwege het binnenrijden van winkelwagentjes vol centen.
Now -- Davinia is not alone. Far from it. She's part of a growing movement. And there's a name for people like Davinia: global citizens. A global citizen is someone who self-identifies first and foremost not as a member of a state, a tribe or a nation, but as a member of the human race, and someone who is prepared to act on that belief, to tackle our world's greatest challenges. Our work is focused on finding, supporting and activating global citizens. They exist in every country and among every demographic.
Davinia is niet alleen. Verre van dat. Ze maakt deel uit van een groeiende beweging en er is een naam voor mensen zoals zij: wereldburgers. Een wereldburger is iemand die zich in de eerste plaats identificeert, niet met zijn stad, volk of land, maar met de mensheid, en die vanuit die overtuiging bereid is te handelen om de grote problemen van onze wereld aan te pakken. Ons werk bestaat uit het vinden, ondersteunen en motiveren van wereldburgers. Ze zijn te vinden in ieder land en in iedere demografische groep.
I want to make the case to you today that the world's future depends on global citizens. I'm convinced that if we had more global citizens active in our world, then every single one of the major challenges we face -- from poverty, climate change, gender inequality -- these issues become solvable. They are ultimately global issues, and they can ultimately only be solved by global citizens demanding global solutions from their leaders.
Ik wil jullie vandaag laten zien dat onze toekomst afhangt van wereldburgers. Ik weet zeker dat als er meer wereldburgers actief waren, dat elk groot probleem waar we mee te maken hebben -- armoede, klimaatverandering, ongelijkheid tussen mannen en vrouwen -- oplosbaar zou worden. Dit zijn uiteindelijk mondiale kwesties en kunnen alleen worden opgelost door wereldburgers die mondiale oplossingen van hun leiders eisen.
Now, some people's immediate reaction to this idea is that it's either a bit utopian or even threatening. So I'd like to share with you a little of my story today, how I ended up here, how it connects with Davinia and, hopefully, with you.
De eerste reactie van sommigen op dit idee is dat het of wat utopisch is of zelfs bedreigend. Ik wil jullie daarom vandaag iets vertellen over mijn achtergrond, hoe ik hier terecht kwam, wat de connectie is met Davinia en, zo hoop ik, met jullie.
Growing up in Melbourne, Australia, I was one of those seriously irritating little kids that never, ever stopped asking, "Why?" You might have been one yourself. I used to ask my mum the most annoying questions. I'd ask her questions like, "Mum, why I can't I dress up and play with puppets all day?" "Why do you want fries with that?" "What is a shrimp, and why do we have to keep throwing them on the barbie?"
Ik groeide op in Melbourne in Australië en ik was zo'n heel irritant kind dat voortdurend vroeg: "Waarom?" Misschien was jij er ook zo een. Ik stelde mijn moeder de meest irritante vragen, vragen zoals: "Mam, waarom mag ik me niet verkleden en de hele dag met poppen spelen?" "Waarom wil je daar frietjes bij?" "Wat is een garnaal en waarom moeten we ze steeds op de barbie leggen?
(Laughter)
(Gelach)
"And mum -- this haircut. Why?"
"En, mam -- dit haar! Waarom?"
(Laughter)
(Gelach)
The worst haircut, I think. Still terrible.
Het lelijkste kapsel ooit, denk ik. Dat denk ik nog steeds.
As a "why" kid, I thought I could change the world, and it was impossible to convince me otherwise. And when I was 12 and in my first year of high school, I started raising money for communities in the developing world. We were a really enthusiastic group of kids, and we raised more money than any other school in Australia. And so I was awarded the chance to go to the Philippines to learn more. It was 1998. We were taken into a slum in the outskirts of Manila. It was there I became friends with Sonny Boy, who lived on what was literally a pile of steaming garbage. "Smoky Mountain" was what they called it. But don't let the romance of that name fool you, because it was nothing more than a rancid landfill that kids like Sonny Boy spent hours rummaging through every single day to find something, anything of value.
Als 'waarom'-kind dacht ik de wereld te kunnen veranderen en het was onmogelijk me op andere gedachten te brengen. Toen ik 12 was en net op de middelbare school zat, begon ik geld in te zamelen voor mensen in onderontwikkelde landen. We waren een echt enthousiast clubje tieners en we zamelden meer in dan elke andere school in Australië. Ik kreeg daarom de kans er op de Filipijnen meer over te leren. Dat was in 1998. Men bracht ons naar een sloppenwijk aan de rand van Manila. Daar raakte ik bevriend met Sonny Boy. Hij woonde letterlijk op een berg stomend afval. Ze noemden het 'de Rokende Berg'. Klinkt romantisch? Dat was het niet. Het was niets meer dan een ranzige vuilstortplaats, waar kinderen als Sonny Boy iedere dag urenlang door de vuilnis scharrelden om maar iets van waarde te vinden.
That night with Sonny Boy and his family changed my life forever, because when it came time to go to sleep, we simply laid down on this concrete slab the size of half my bedroom with myself, Sonny Boy, and the rest of his family, seven of us in this long line, with the smell of rubbish all around us and cockroaches crawling all around. And I didn't sleep a wink, but I lay awake thinking to myself, "Why should anyone have to live like this when I have so much? Why should Sonny Boy's ability to live out his dreams be determined by where he's born, or what Warren Buffett called 'the ovarian lottery?'" I just didn't get it, and I needed to understand why.
Die nacht met Sonny Boy en zijn familie veranderde mijn leven voorgoed, want toen het tijd was om te gaan slapen, gingen we gewoon liggen op een betonnen strook, half zo breed als mijn slaapkamer: ikzelf, Sonny Boy en de rest van zijn familie. Met zijn zevenen lagen we op een rij, in de stank van het vuilnis en omsingeld door kakkerlakken. Ik deed geen oog dicht en lag alleen maar te denken: "Waarom zou iemand zo moeten leven, terwijl ik zo veel heb? Waarom zou Sonny's kans om zijn droom te verwezenlijken af moeten hangen van waar hij is geboren, wat Warren Buffet noemde de 'baarmoederloterij'?" Ik begreep er niets van en ik moest erachter komen waarom.
Now, I only later came to understand that the poverty I'd seen in the Philippines was the result of decisions made or not made, man-made, by a succession of colonial powers and corrupt governments who had anything but the interests of Sonny Boy at heart. Sure, they didn't create Smoky Mountain, but they may as well have. And if we're to try to help kids like Sonny Boy, it wouldn't work just to try to send him a few dollars or to try to clean up the garbage dump on which he lived, because the core of the problem lay elsewhere. And as I worked on community development projects over the coming years trying to help build schools, train teachers, and tackle HIV and AIDS, I came to see that community development should be driven by communities themselves, and that although charity is necessary, it's not sufficient. We need to confront these challenges on a global scale and in a systemic way. And the best thing I could do is try to mobilize a large group of citizens back home to insist that our leaders engage in that systemic change.
Later kwam ik erachter dat de armoede die ik had gezien in de Filipijnen het resultaat was van door mensen wel of niet genomen beslissingen binnen een hele reeks koloniale machten en corrupte regeringen die alles behalve de belangen van Sonny Boy behartigden. Zij creëerden natuurlijk niet direct de Rokende Berg, maar indirect zeker wel. Als we kinderen als Sonny Boy proberen te helpen dan kan dat niet door hem een paar dollar te sturen of door de vuilstortplaats waar hij woonde op te ruimen. De kern van het probleem ligt tenslotte ergens anders. Toen ik werkte aan ontwikkelingsprojecten die de komende jaren scholen helpen bouwen, leraren opleiden en HIV en AIDS aanpakken, begon ik in te zien dat de ontwikkeling van een gemeenschap door die gemeenschap zelf gedragen moet worden, en dat liefdadigheid alleen, hoewel noodzakelijk, niet afdoende is. Dit soort problemen moet mondiaal en systematisch worden aangepakt. Het beste wat ik kon doen was in Australië een grote groep wereldburgers mobiliseren om af te dwingen dat onze leiders op die manier te werk zouden gaan.
That's why, a few years later, I joined with a group of college friends in bringing the Make Poverty History campaign to Australia. We had this dream of staging this small concert around the time of the G20 with local Aussie artists, and it suddenly exploded one day when we got a phone call from Bono, the Edge and Pearl Jam, who all agreed to headline our concert. I got a little bit excited that day, as you can see.
Daarom besloot ik een paar jaar later samen met een groep medestudenten de Maak Armoede Geschiedenis-campagne naar Australië te halen. We droomden ervan een klein concert te organiseren met lokale Australische artiesten, wanneer de G20 zou plaatsvinden. Maar opeens ontplofte het gewoon toen we een telefoontje kregen van Bono, the Edge en Pearl Jam, die allemaal wilden komen optreden. Een klein beetje opwindend vond ik het wel, zoals je kunt zien.
(Laughter)
(Gelach)
But to our amazement, the Australian government heard our collective voices, and they agreed to double investment into global health and development -- an additional 6.2 billion dollars. It felt like --
Tot onze verbazing werden onze stemmen gehoord door de Australische regering en ze verdubbelden hun budget voor mondiale gezondheid en ontwikkeling -- nog eens 6,2 miljard dollar extra. Het voelde --
(Applause)
(Applaus)
It felt like this incredible validation. By rallying citizens together, we helped persuade our government to do the unthinkable, and act to fix a problem miles outside of our borders.
Het voelde als een ongelooflijke erkenning. Door burgers samen te brengen, konden we onze regering overhalen het ondenkbare te doen en actie te ondernemen tegen misstanden ver buiten onze grenzen.
But here's the thing: it didn't last. See, there was a change in government, and six years later, all that new money disappeared. What did we learn? We learned that one-off spikes are not enough. We needed a sustainable movement, not one that is susceptible to the fluctuating moods of a politician or the hint of an economic downturn. And it needed to happen everywhere; otherwise, every individual government would have this built-in excuse mechanism that they couldn't possibly carry the burden of global action alone.
Maar het punt is: het was niet blijvend. We kregen een andere regering en zes jaar later was al dat nieuwe geld weer verdwenen. Wat hebben we geleerd? Dat eenmalige pieken niet genoeg zijn. We hadden een duurzame beweging nodig, een die niet afhankelijk is van het humeur van een politicus of een slechte economische prognose. En het moest overal gebeuren, anders had iedere regering dat ingebouwde excuus-mechanisme dat ze niet in hun eentje de problemen van de hele wereld op konden lossen.
And so this is what we embarked upon. And as we embarked upon this challenge, we asked ourselves, how do we gain enough pressure and build a broad enough army to win these fights for the long term? We could only think of one way. We needed to somehow turn that short-term excitement of people involved with the Make Poverty History campaign into long-term passion. It had to be part of their identity. So in 2012, we cofounded an organization that had exactly that as its goal. And there was only one name for it: Global Citizen.
Daar gingen we dus aan werken. Om te beginnen vroegen we onszelf af: hoe genereren we genoeg druk en bouwen we een leger groot genoeg om dit gevecht structureel mee te kunnen winnen? We konden maar één manier bedenken. We moesten op een of andere manier die vluchtige opwinding van de mensen van de Maak Armoede Geschiedenis-campagne transformeren in duurzame bezieling. Het moest zich verankeren in hun identiteit. Dus werden we in 2012 mede-oprichter van een organisatie die zich dat ten doel stelde. Er was eigenlijk maar één naam voor: Global Citizen [wereldburger].
But this is not about any one organization. This is about citizens taking action. And research data tells us that of the total population who even care about global issues, only 18 percent have done anything about it. It's not that people don't want to act. It's often that they don't know how to take action, or that they believe that their actions will have no effect. So we had to somehow recruit and activate millions of citizens in dozens of countries to put pressure on their leaders to behave altruistically.
Maar het gaat hier niet om zomaar een organisatie. Het gaat over burgers die actie ondernemen. Onderzoeksresultaten laten zien dat zelfs van de mensen die geven om de mondiale kwesties slechts 18% er ook echt iets aan gedaan heeft. Het is niet zo dat mensen niets willen doen. Het is vaak zo dat ze niet weten hoe, of dat ze denken dat hun acties geen effect zullen hebben. Dus moesten we op een of andere manier miljoenen burgers aanwerven en activeren in tientallen landen om hun leiders aan te sporen tot altruïstische gedrag.
And as we did so, we discovered something really thrilling, that when you make global citizenship your mission, you suddenly find yourself with some extraordinary allies. See, extreme poverty isn't the only issue that's fundamentally global. So, too, is climate change, human rights, gender equality, even conflict. We found ourselves shoulder to shoulder with people who are passionate about targeting all these interrelated issues.
Toen we dat deden ontdekten we iets heel opwindends, namelijk dat wanneer je wereldburgerschap tot je missie maakt, je plotseling een aantal opmerkelijke vrienden maakt. Extreme armoede is namelijk niet het enige echt mondiale probleem. Klimaatverandering is dat ook, mensenrechten, gelijke rechten voor man en vrouw, zelfs conflicten. We kwamen schouder aan schouder te staan met mensen die zeer gedreven zijn om deze verweven problemen aan te pakken.
But how did we actually go about recruiting and engaging those global citizens? Well, we used the universal language: music. We launched the Global Citizen Festival in the heart of New York City in Central Park, and we persuaded some of the world's biggest artists to participate. We made sure that these festivals coincided with the UN General Assembly meeting, so that leaders who need to hear our voices couldn't possible ignore them.
Maar hoe ging dat verwerven en activeren van die wereldburgers in zijn werk? We spraken ze aan in de universele taal: muziek. We introduceerden het Global Citizen Festival in het hart van New York, in Central Park, en enkele van 's werelds grootste artiesten zegden hun medewerking toe. We zorgden dat de festivals gelijktijdig plaatvonden met de Algemene Vergadering van de VN, zodat de leiders die onze stemmen moesten horen ze niet konden negeren.
But there was a twist: you couldn't buy a ticket. You had to earn it. You had to take action on behalf of a global cause, and only once you'd done that could you earn enough points to qualify. Activism is the currency. I had no interest in citizenship purely as some sort of feel-good thing. For me, citizenship means you have to act, and that's what we required. And amazingly, it worked. Last year, more than 155,000 citizens in the New York area alone earned enough points to qualify. Globally, we've now signed up citizens in over 150 countries around the world. And last year, we signed up more than 100,000 new members each and every week of the whole year.
Maar het bijzondere was: je kon geen ticket kopen, je moest het verdienen. Je moest iets doen voor een mondiale kwestie, alleen zo kon je genoeg punten vergaren om in aanmerking te komen. Activisme als betaalmiddel. Ik had niets met wereldburgerschap als een of andere trendy titel. Voor mij betekent dat burgerschap pro-actief zijn, vandaar die voorwaarde. Het werkte boven verwachting. Vorig jaar verzamelden meer dan 155.000 burgers, alleen al rond New York, genoeg punten om zich te kwalificeren. Er hebben zich nu al burgers ingeschreven in meer dan 150 landen in de wereld. Vorig jaar schreven zich meer dan 100.000 nieuwe leden in, elke week gedurende het gehele jaar.
See, we don't need to create global citizens from nothing. We're already everywhere. We just need to be organized and motivated to start acting. And this is where I believe we can learn a lot from Davinia, who started taking action as a global citizen back in 2012. Here's what she did. It wasn't rocket science. She started writing letters, emailing politicians' offices. She volunteered her time in her local community. That's when she got active on social media and started to collect pennies -- a lot of pennies.
Wereldburgers hoeven we niet te maken. We zijn al overal. Het is gewoon een kwestie van organiseren en van motiveren om actie te ondernemen. Op dat punt kunnen we volgens mij veel leren van Davinia, die begon actie te ondernemen als wereldburger in 2012. Dit deed ze. Ingewikkeld was het niet. Ze begon brieven te schrijven, begon e-mails te sturen aan politici. Ze ging vrijwilligerswerk doen in haar gemeenschap. Toen werd ze ook actief op sociale media en ze begon centen in te zamelen -- een hoop.
Now, maybe that doesn't sound like a lot to you. How will that achieve anything? Well, it achieved a lot because she wasn't alone. Her actions, alongside 142,000 other global citizens', led the US government to double their investment into Global Partnership for Education. And here's Dr. Raj Shah, the head of USAID, making that announcement. See, when thousands of global citizens find inspiration from each other, it's amazing to see their collective power. Global citizens like Davinia helped persuade the World Bank to boost their investment into water and sanitation. Here's the Bank's president Jim Kim announcing 15 billion dollars onstage at Global Citizen, and Prime Minister Modi of India affirmed his commitment to put a toilet in every household and school across India by 2019. Global citizens encouraged by the late-night host Stephen Colbert launched a Twitter invasion on Norway. Erna Solberg, the country's Prime Minister, got the message, committing to double investment into girls' education. Global citizens together with Rotarians called on the Canadian, UK, and Australian governments to boost their investment into polio eradication. They got together and committed 665 million dollars.
Misschien ben je niet onder de indruk. Wat gaat ze daarmee oplossen? Een hoop, zo blijkt, want ze was niet alleen. Wat ze deed, samen met 142.000 andere wereldburgers, deed de regering van de VS hun investering verdubbelen in de mondiale samenwerking op het gebied van educatie. Hier maakt Dr. Raj Shah, hoofd van USAID, dat bekend. Wanneer duizenden wereldburgers inspiratie vinden bij elkaar, sta je er versteld van welk een kracht zich ontwikkeld. Wereldburgers als Davinia overtuigden de Wereldbank ervan dat hun investering in water en hygiëne omhoog moest. Hier kondigt de president van de bank, Jim Kim, 15 miljard dollar aan, op het podium bij Global Citizen, en bevestigt premier Modi van India zijn toezegging om in 2019 een toilet in elk huis en elke school in India te hebben. Aangemoedigd door talkshowhost Stephen Colbert pleegden wereldburgers een Twitter-overval op Noorwegen. Erna Solberg, de premier van het land, begreep hoe laat het was en zegde toe de investering voor meisjes-educatie te verdubbelen. Wereldburgers riepen, samen met Rotarians, de Canadese, Britse en Australische regingen op om hun investering voor poliobestrijding te verhogen. Ze kwamen samen en zegden 665 miljoen dollar toe.
But despite all of this momentum, we face some huge challenges. See, you might be thinking to yourself, how can we possibly persuade world leaders to sustain a focus on global issues? Indeed, the powerful American politician Tip O'Neill once said, "All politics is local." That's what always got politicians elected: to seek, gain and hold onto power through the pursuit of local or at very best national interests.
Ondanks al dat momentum wachten ons nog enorme uitdagingen. Je vraagt je wellicht af: hoe kunnen we wereldleiders nou overtuigen zich te blijven concentreren op mondiale problemen. Inderdaad, de machtige Amerikaanse politicus Tip O'Neill zei ooit: "Alle politiek is lokaal." Dat hielp politici altijd in het zadel: macht verkrijgen en vasthouden door lokale of op zijn best nationale belangen te behartigen.
I experienced this for the first time when I was 21 years old. I took a meeting with a then-Australian Foreign Minister who shall remain nameless --
Ik ervaarde dat voor het eerst toen ik 21 was. Ik had een gesprek met een toenmalige Australische minister, wiens naam ik niet zal noemen --
[Alexander Downer]
[Alexander Downer]
(Laughter)
(Gelach)
And behind closed doors, I shared with him my passion to end extreme poverty. I said, "Minister -- Australia has this once-in-a-lifetime opportunity to help achieve the Millennium Development Goals. We can do this." And he paused, looked down on me with cold, dismissive eyes, and he said, "Hugh, no one gives a funk about foreign aid." Except he didn't use the word "funk." He went on. He said we need to look after our own backyard first.
Ik vertelde hem over mijn passie om een eind te maken aan armoede. Ik zei: "Minister, Australië heeft een unieke kans de Millenium Development Goals te helpen verwezenlijken. We kunnen het." Hij pauzeerde, keek op me neer met koude, afwijzende ogen en zei: "Hugh, niemand geeft een funk om buitenlandhulp." Alleen zei hij dan geen 'funk'. Hij ging verder. Hij zei dat ons eigen land voorging.
This is, I believe, outdated, even dangerous thinking. Or as my late grandfather would say, complete BS. Parochialism offers this false dichotomy because it pits the poor in one country against the poor in another. It pretends we can isolate ourselves and our nations from one another. The whole world is our backyard, and we ignore it at our peril. See, look what happened when we ignored Rwanda, when we ignore Syria, when we ignore climate change. Political leaders ought to give a "funk" because the impact of climate change and extreme poverty comes right to our shore.
Ik denk dat dat een achterhaalde, zelfs gevaarlijke wijze van redeneren is, of zoals mijn overleden opa zou zeggen: complete lariekoek. Dit soort hokjesgeest geeft je zo'n valse tweedeling: je zet de armen in het ene land op tegen de armen in het andere. Je doet net of we onze landen van elkaar kunnen scheiden. De hele wereld is 'ons eigen land' en dat negeren, doen we op eigen risico. Kijk wat er gebeurde toen we dat negeerden in Rwanda, nu we het negeren in Syrië, of als we klimaatverandering negeren. Het zou politici een 'funk' moéten schelen, want de consequenties van armoede en klimaatverandering kloppen bij ons op de deur.
Now, global citizens -- they understand this. We live in a time that favors the global citizen, in an age where every single voice can be heard. See, do you remember when the Millennium Development Goals were signed back in the year 2000? The most we could do in those days was fire off a letter and wait for the next election. There was no social media. Today, billions of citizens have more tools, more access to information, more capacity to influence than ever before. Both the problems and the tools to solve them are right before us. The world has changed, and those of us who look beyond our borders are on the right side of history.
Wereldburgers begrijpen dat. In de tijd waarin we leven hebben wereldburgers het voordeel dat iedere individuele stem kan worden gehoord. Kun je je bijvoorbeeld herinneren dat de Millennium Development Goals in 2000 werden ondertekend? Alles wat we toen konden doen was een brief schrijven en wachten op de volgende verkiezingen. Er waren geen sociale media. Vandaag hebben miljarden burgers meer gereedschappen, meer toegang to informatie en meer vermogen om te beïnvloeden dan ooit. Zowel de problemen als de gereedschappen om ze op te lossen liggen voor ons. De wereld is veranderd en zij die over grenzen heen kijken weten dat ze het gelijk aan hun zijde hebben.
So where are we? So we run this amazing festival, we've scored some big policy wins, and citizens are signing up all over the world. But have we achieved our mission? No. We have such a long way to go.
Dus waar staan we? We runnen dit waanzinnige festival, we hebben op beleidsvlak grote overwinningen behaald en burgers melden zich over de hele wereld bij ons aan. Hebben we onze doelstelling bereikt? Nee. We hebben een lange weg te gaan.
But this is the opportunity that I see. The concept of global citizenship, self-evident in its logic but until now impractical in many ways, has coincided with this particular moment in which we are privileged to live. We, as global citizens, now have a unique opportunity to accelerate large-scale positive change around the world. So in the months and years ahead, global citizens will hold world leaders accountable to ensure that the new Global Goals for Sustainable Development are tracked and implemented. Global citizens will partner with the world's leading NGOs to end diseases like polio and malaria. Global citizens will sign up in every corner of this globe, increasing the frequency, quality and impact of their actions. These dreams are within reach. Imagine an army of millions growing into tens of millions, connected, informed, engaged and unwilling to take no for an answer.
Maar ik zie deze kans. Het concept van wereldburgerschap, evident in zijn logica maar tot nu toe op vele manieren onpraktisch, ontmoet hier de huidige tijd, waarin wij het voorrecht hebben te leven. Wij, als wereldburgers, hebben nu de unieke kans om op grote schaal positieve verandering te versnellen in de hele wereld. Dus in de komende maanden en jaren houden wereldburgers de wereldleiders verantwoordelijk voor het realiseren van de nieuwe Global Goals voor duurzame ontwikkeling. Global Citizen gaat samenwerken met de belangrijkste ngo's in de wereld om ziektes als polio en malaria te stoppen. Wereldburgers gaan zich aanmelden in alle hoeken van deze wereld, en gaan de frequentie en de kwaliteit en de impact van hun acties vergroten. Deze dromen zijn binnen bereik. Stel je een leger van miljoenen voor dat aangroeit tot tientallen miljoenen, verbonden, geïnformeerd, betrokken en niet bereid een 'nee' te accepteren.
Over all these years, I've tried to reconnect with Sonny Boy. Sadly, I've been unable to. We met long before social media, and his address has now been relocated by the authorities, as often happens with slums. I'd love to sit down with him, wherever he is, and share with him how much the time I spent on Smoky Mountain inspired me. Thanks to him and so many others, I came to understand the importance of being part of a movement of people -- the kids willing to look up from their screens and out to the world, the global citizens. Global citizens who stand together, who ask the question "Why?," who reject the naysayers, and embrace the amazing possibilities of the world we share.
Gedurende al die jaren heb ik contact gezocht met Sonny Boy. Het is me helaas niet gelukt. Toen ik hem ontmoette was er nog geen sociale media en de autoriteiten hebben zijn adres veranderd, zoals dat vaak gebeurt in sloppenwijken. Ik zou hem graag nog eens ontmoeten, waar hij ook is, om hem te vertellen hoe mijn tijd op Rokende Berg me heeft geïnspireerd. Dankzij hem en zovele anderen ben ik gaan inzien hoe belangrijk het is deel uit te maken van een beweging -- de jongeren die willen opkijken van hun scherm, de wereld in: wereldburgers. Wereldburgers die zij aan zij staan, die vragen: "Waarom?", die de negatievelingen afwijzen en de enorme mogelijkheden omarmen die deze wereld biedt.
I'm a global citizen.
Ik ben een wereldburger.
Are you?
Jij ook?
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)