Θέλω να σας συστήσω μια εκπληκτική γυναίκα.
I want to introduce you to an amazing woman. Her name is Davinia.
Ονομάζεται Νταβίνια. Η Νταβίνια γεννήθηκε στην Τζαμάικα, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα 18 και τώρα ζει στην περιοχή της Ουάσιγκτον. Δεν είναι πολιτικός, ούτε λομπίστας. Πιθανότατα θα σας έλεγε πως είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά ασκεί την πιο αξιοσημείωτη επιρροή. Το απίστευτο με την Νταβίνια είναι το ότι είναι πρόθυμη να αναλώσει χρόνο κάθε βδομάδα επικεντρωμένη σε άτομα εκτός του εαυτού της: ανθρώπους έξω από τη γειτονιά, την πολιτεία, ακόμη και τη χώρα της, ανθρώπους που πιθανότατα δεν θα συναντήσει ποτέ.
Davinia was born in Jamaica, emigrated to the US at the age of 18, and now lives just outside of Washington, DC. She's not a high-powered political staffer, nor a lobbyist. She'd probably tell you she's quite unremarkable, but she's having the most remarkable impact. What's incredible about Davinia is that she's willing to spend time every single week focused on people who are not her: people not her in her neighborhood, her state, nor even in her country -- people she'd likely never meet.
Η επιρροή της Νταβίνια ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια όταν επικοινώνησε με όλους τους φίλους της στο Φέισμπουκ, και τους ζήτησε να δωρίσουν τα ψιλά τους για την εκπαίδευση κοριτσιών. Δεν περίμενε τόσο μεγάλη ανταπόκριση, αλλά έχοντας μαζέψει 700.000 κέρματα, έχει στείλει στο σχολείο πάνω από 120 κορίτσια. Πριν μία εβδομάδα μου είπε ότι έχει γίνει αντιπαθής στην τράπεζα της γειτονιάς κάθε φορά που εμφανίζεται με ένα καρότσι κέρματα.
Davinia's impact started a few years ago when she reached out to all of her friends on Facebook, and asked them to donate their pennies so she could fund girls' education. She wasn't expecting a huge response, but 700,000 pennies later, she's now sent over 120 girls to school. When we spoke last week, she told me she's become a little infamous at the local bank every time she rocks up with a shopping cart full of pennies.
Πλέον, η Νταβίνια δεν είναι μόνη της. Kάθε άλλο. Είναι μέλος ενός κινήματος υπό εξέλιξη. Υπάρχει μια λέξη για αυτούς τους ανθρώπους: πολίτες του κόσμου. Ο πολίτης του κόσμου πάνω απ΄όλα αυτοπροσδιορίζεται, όχι ως μέλος μίας πολιτείας, μιας φυλής ή ενός έθνους, αλλά ως μέλος του ανθρώπινου είδους, και είναι προετοιμασμένος να δράσει σύμφωνα με αυτή την πεποίθηση για να αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες δοκιμασίες του κόσμου. To έργο μας εστιάζει στην εύρεση, υποστήριξη και δραστηριοποίηση των πολιτών του κόσμου. Υπάρχουν σε κάθε χώρα και σε κάθε πληθυσμό.
Now -- Davinia is not alone. Far from it. She's part of a growing movement. And there's a name for people like Davinia: global citizens. A global citizen is someone who self-identifies first and foremost not as a member of a state, a tribe or a nation, but as a member of the human race, and someone who is prepared to act on that belief, to tackle our world's greatest challenges. Our work is focused on finding, supporting and activating global citizens. They exist in every country and among every demographic.
Σήμερα θέλω να σας ξεκαθαρίσω πως το μέλλον του κόσμου μας εξαρτάται από τους πολίτες του κόσμου. Είμαι πεπεισμένος πως εάν υπήρχαν περισσότεροι ενεργοί πολίτες του κόσμου στον πλανήτη μας, κάθε μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όπως η φτώχεια, η κλιματική αλλαγή, η ανισότητα των φύλων - αυτά τα ζητήματα θα ήταν επιλύσιμα. Στην τελική είναι παγκόσμια ζητήματα, και συνεπώς μπορούν να λυθούν μονάχα από πολίτες του κόσμου που απαιτούν παγκόσμιες λύσεις από τους ηγέτες τους.
I want to make the case to you today that the world's future depends on global citizens. I'm convinced that if we had more global citizens active in our world, then every single one of the major challenges we face -- from poverty, climate change, gender inequality -- these issues become solvable. They are ultimately global issues, and they can ultimately only be solved by global citizens demanding global solutions from their leaders.
H πρώτη αντίδραση κάποιων ανθρώπων είναι ότι αυτή η ιδέα ακούγεται είτε λίγο ουτοπική είτε ακόμη και απειλητική. Γι 'αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος της ιστορία μου, πώς κατέληξα εδώ σήμερα, πώς αυτό συνδέεται με τη Νταβίνια και ελπίζω, μαζί σας.
Now, some people's immediate reaction to this idea is that it's either a bit utopian or even threatening. So I'd like to share with you a little of my story today, how I ended up here, how it connects with Davinia and, hopefully, with you.
Μεγαλώνοντας στην Μελβούρνη, ήμουν ένα από αυτά τα πραγματικά πολύ εκνευριστικά μικρά παιδιά που ποτέ μα ποτέ δεν σταματούν να ρωτούν «γιατί;». Μπορεί να ήσασταν έτσι κι εσείς. Συνήθιζα να κάνω στη μαμά μου τις πιο ενοχλητικές ερωτήσεις. Την ρωτούσα «Μαμά, γιατί δεν μπορώ να μεταμφιεστώ και να παίζω με μαριονέτες όλη μέρα;» «Γιατί θέλεις τηγανιτές πατάτες με αυτό;» «Τι είναι η γαρίδα, και γιατί τις βάζουμε συνεχώς στη σχάρα;»
Growing up in Melbourne, Australia, I was one of those seriously irritating little kids that never, ever stopped asking, "Why?" You might have been one yourself. I used to ask my mum the most annoying questions. I'd ask her questions like, "Mum, why I can't I dress up and play with puppets all day?" "Why do you want fries with that?" "What is a shrimp, and why do we have to keep throwing them on the barbie?"
(Γέλια)
(Laughter)
«Και, μαμά - αυτό το κούρεμα. Γιατί;»
"And mum -- this haircut. Why?"
(Γέλια) Πιστεύω, ήταν το χειρότερο κούρεμα. Ακόμη το βρίσκω απαίσιο.
(Laughter) The worst haircut, I think. Still terrible.
Ως παιδί του «γιατί», νόμιζα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, και ήταν απίθανο να μου αλλάξει κανείς γνώμη. Όταν ήμουν 12 στο πρώτο έτος του γυμνασίου, ξεκίνησα να μαζεύω χρήματα για κοινότητες στο αναπτυσσόμενο κόσμο. Ήμασταν μία πολύ ενθουσιώδης ομάδα παιδιών, και μάζεψαμε πιο πολλά χρήματα από κάθε άλλο σχολείο της Αυστραλίας. Έτσι μου δώθηκε η ευκαιρία να πάω στις Φιλιππίνες και μάθω περισσότερα. Ήταν το 1998. Μας πήγανε σε μία παραγκούπολη στα προάστια της Μανίλα. Εκεί γίναμε φίλοι με τον Σόνυ Μπόι. ο οποίος ζούσε κυριολεκτικά σε μία στοίβα από αχνιστά σκουπίδια. Το φώναζαν «Καπνιστό Βουνό». Αλλά μην σας ξεγελά η γοητεία της ονομασίας, γιατί δεν ήταν παρά μια ανθυγιεινή χωματερή όπου παιδιά όπως ο Σόνυ Μπόι έψαχναν κάθε μέρα να βρουν κάτι, οτιδήποτε που να έχει αξία. Εκείνη η νύχτα με τον Σόνι Μπόι και την οικογένειά του
As a "why" kid, I thought I could change the world, and it was impossible to convince me otherwise. And when I was 12 and in my first year of high school, I started raising money for communities in the developing world. We were a really enthusiastic group of kids, and we raised more money than any other school in Australia. And so I was awarded the chance to go to the Philippines to learn more. It was 1998. We were taken into a slum in the outskirts of Manila. It was there I became friends with Sonny Boy, who lived on what was literally a pile of steaming garbage. "Smoky Mountain" was what they called it. But don't let the romance of that name fool you, because it was nothing more than a rancid landfill that kids like Sonny Boy spent hours rummaging through every single day to find something, anything of value. That night with Sonny Boy and his family changed my life forever,
μου άλλαξε τη ζωή για πάντα γιατί όταν ήρθε η ώρα για ύπνο, απλώς ξαπλώσαμε σε μία τσιμεντένια πλάκα ίση με το μισό μου δωμάτιο εγώ, ο Σόνι και η υπόλοιπη οικογένεια, oι εφτά μας στη σειρά, με τη μυρωδιά των σκουπιδιών και τις κατσαρίδες να περπατάνε γύρω μας. Και δεν έκλεισα μάτι, αλλά ήμουν ξύπνιος και σκεφτόμουν «Γιατί πρέπει οποιοσδήποτε να ζει έτσι όταν εγώ έχω τόσα πολλά; Γιατί πρέπει η δυνατότητα του Σόνυ να ζήσει τα όνειρα του να καθορίζεται από το πού γεννήθηκε, ή αυτό που ο Γιουάρεν Μπάφετ αποκάλεσε «λαχείο των ωοθηκών;» Δεν μπορούσα να το καταλάβω και έπρεπε να μάθω γιατί.
because when it came time to go to sleep, we simply laid down on this concrete slab the size of half my bedroom with myself, Sonny Boy, and the rest of his family, seven of us in this long line, with the smell of rubbish all around us and cockroaches crawling all around. And I didn't sleep a wink, but I lay awake thinking to myself, "Why should anyone have to live like this when I have so much? Why should Sonny Boy's ability to live out his dreams be determined by where he's born, or what Warren Buffett called 'the ovarian lottery?'" I just didn't get it, and I needed to understand why.
Aργότερα κατάλαβα πως η φτώχεια που είδα στις Φιλιππίνες ήταν το αποτέλεσμα αποφάσεων που πάρθηκαν ή δεν πάρθηκαν, από μια σειρά αποκιακών δυνάμεων και διεφθαρμένων κυβερνήσεων που μόνο το καλό του Σόνι Μπόι δεν σκεφτόντουσαν. Βέβαια, δεν έφτιαξαν τα καπνιστά βουνά, αλλά θα μπορούσαν. Κι εάν θέλουμε να βοηθήσουμε παιδιά σαν τον Σόνι δεν θα βοηθούσε απλώς να του στείλουμε λίγα χρήματα, ή να προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε το σκουπιδότοπο όπου μένει, γιατί το ουσιαστικό πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Καθώς δούλεψα τα επόμενα χρόνια σε προγράμματα ανάπτυξης κοινοτήτων, βοηθώντας να χτιστούν σχολεία, να εκπαιδευτούν δάσκαλοι, και να αντιμετωπισθεί ο HIV, συνειδητοποίησα ότι η ανάπτυξη των κοινοτήτων πρέπει να προωθείται από τις ίδιες τις κοινότητες, και πως αν και η φιλανθρωπία είναι απαραίτητη, δεν είναι αρκετή. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτές τις δοκιμασίες συστηματικά σε παγκόσμιο επίπεδο. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να κινητοποιήσω μία μεγάλη ομάδα πολιτών στην χώρα μου, για να επιμείνουν, οι ηγέτες μας να συμμετέχουν στην συστημική αλλαγή.
Now, I only later came to understand that the poverty I'd seen in the Philippines was the result of decisions made or not made, man-made, by a succession of colonial powers and corrupt governments who had anything but the interests of Sonny Boy at heart. Sure, they didn't create Smoky Mountain, but they may as well have. And if we're to try to help kids like Sonny Boy, it wouldn't work just to try to send him a few dollars or to try to clean up the garbage dump on which he lived, because the core of the problem lay elsewhere. And as I worked on community development projects over the coming years trying to help build schools, train teachers, and tackle HIV and AIDS, I came to see that community development should be driven by communities themselves, and that although charity is necessary, it's not sufficient. We need to confront these challenges on a global scale and in a systemic way. And the best thing I could do is try to mobilize a large group of citizens back home to insist that our leaders engage in that systemic change.
Γι' αυτό μερικά χρόνια αργότερα, έγινα μέλος μίας ομάδας φίλων από το κολλέγιο για να φέρουμε στην Αυστραλία την καμπάνια «Κάνε τη Φτώχεια Παρελθόν». Ονειρευόμασταν να οργανώσουμε μια μικρή συναυλία με Αυστραλούς καλλιτέχνες όταν θα γινόταν η συνάντηση των G20, και ξαφνικά μια μέρα εκτινάχθηκε στα ύψη όταν λάβαμε ένα τηλεφώνημα από τους Bono, τους Edge και τους Pearl Jam, που συμφώνησαν να είναι τα πρώτα ονόματα στην συναυλία μας. Όπως βλέπετε, ενθουσιάστηκα εκείνη την ημέρα. (Γέλια)
That's why, a few years later, I joined with a group of college friends in bringing the Make Poverty History campaign to Australia. We had this dream of staging this small concert around the time of the G20 with local Aussie artists, and it suddenly exploded one day when we got a phone call from Bono, the Edge and Pearl Jam, who all agreed to headline our concert. I got a little bit excited that day, as you can see. (Laughter)
Προς έκπληξή μας,
But to our amazement,
η Αυστραλιανή κυβέρνηση εισάκουσε τη φωνή μας και συμφώνησε να διπλασιάσει την βοήθεια στην παγκόσμια υγεία και ανάπτυξη, με επιπλέον 6,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Νιώσαμε -
the Australian government heard our collective voices, and they agreed to double investment into global health and development -- an additional 6.2 billion dollars. It felt like --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Νιώσαμε αυτή την απίστευτη επιβεβαίωση. Ενώνοντας τους πολίτες μεταξύ τους, πείσαμε την κυβέρνηση να κάνει το αδιανόητο, και να επέμβει να λύσει ένα πρόβλημα μίλια μακριά από τα σύνορα μας. Το θέμα όμως είναι
It felt like this incredible validation. By rallying citizens together, we helped persuade our government to do the unthinkable, and act to fix a problem miles outside of our borders. But here's the thing:
ότι δεν διήρκησε πολύ. Βλέπετε, υπήρξε αλλαγή κυβέρνησης και έξι χρόνια μετά, όλα αυτά τα καινούργια χρήματα εξαφανίστηκαν. Τι μάθαμε; Μάθαμε ότι οι αρπαχτές μία στο τόσο δεν είναι αρκετές. Χρειαζόμασταν ένα βιώσιμο κίνημα, που δεν εξαρτάται από τις διακυμάνσεις στη διάθεση των πολιτικών, ή την υποψία μιας απρόσμενης οικονομικής πτώσης. Έπρεπε να γίνει παντού, αλλιώς η κάθε κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε την ίδια δικαιολογία, ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της παγκόσμιας δράσης μόνη της.
it didn't last. See, there was a change in government, and six years later, all that new money disappeared. What did we learn? We learned that one-off spikes are not enough. We needed a sustainable movement, not one that is susceptible to the fluctuating moods of a politician or the hint of an economic downturn. And it needed to happen everywhere; otherwise, every individual government would have this built-in excuse mechanism that they couldn't possibly carry the burden of global action alone.
Αυτό ξεκινήσαμε λοιπόν. Καθώς αναλάβαμε αυτή την δοκιμασία, αναρωτηθήκαμε, πώς θα ασκήσουμε αρκετή πίεση και θα μαζέψουμε αρκετό στρατό ώστε νικήσουμε αυτές τις μάχες μακροχρόνια; Mπορούσαμε να σκεφτούμε μόνο έναν τρόπο. Χρειαζόταν να βρούμε ένα τρόπο να μετατρέψουμε το βραχυπρόθεσμο ενθουσιασμό της καμπάνιας σε μακροπρόθεσμο πάθος. Έπρεπε να γίνει μέρος του εαυτού τους! Έτσι το 2012, ιδρύσαμε μια οργάνωση που είχε αυτόν ακριβώς το στόχο. Υπήρχε μόνο ένα όνομα για αυτήν: Πολίτες του Κόσμου.
And so this is what we embarked upon. And as we embarked upon this challenge, we asked ourselves, how do we gain enough pressure and build a broad enough army to win these fights for the long term? We could only think of one way. We needed to somehow turn that short-term excitement of people involved with the Make Poverty History campaign into long-term passion. It had to be part of their identity. So in 2012, we cofounded an organization that had exactly that as its goal. And there was only one name for it: Global Citizen.
Αλλά αυτό δεν πρόκειται για άλλη μια οργάνωση. Πρόκειται για πολίτες που αναλαμβάνουν δράση. Τα δεδομένα από έρευνες μας λένε πως από το σύνολο του πληθυσμού που νοιάζεται για τα παγκόσμια προβλήματα, μόνο το 18% έχει κάνει κάτι για αυτό. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να δράσουν. Συχνά δεν ξέρουν πώς να δράσουν, ή πιστεύουν ότι οι πράξεις τους δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Οπότε, έπρεπε κάπως να στρατολογήσουμε και να ενεργοποιήσουμε εκατομμύρια πολίτες σε δεκάδες χώρες. να ασκήσουν πίεση στους ηγέτες τους να δράσουν αλτρουιστικά.
But this is not about any one organization. This is about citizens taking action. And research data tells us that of the total population who even care about global issues, only 18 percent have done anything about it. It's not that people don't want to act. It's often that they don't know how to take action, or that they believe that their actions will have no effect. So we had to somehow recruit and activate millions of citizens in dozens of countries to put pressure on their leaders to behave altruistically.
Και στην πορεία ανακαλύψαμε κάτι πολύ εκπληκτικό, πως όταν κάνεις αποστολή σου τους παγκόσμιους πολίτες, ξαφνικά βρίσκεσαι με μερικούς παράδοξους συμμάχους. Βλέπετε, η έσχατη φτώχεια δεν είναι το μόνο θέμα που είναι παγκόσμιο. Είναι και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα των φύλων, ακόμη και οι συγκρούσεις. Έτσι βρήκαμε στο πλευρό μας ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με την αντιμετώπιση αυτών των αλληλένδετων θεμάτων.
And as we did so, we discovered something really thrilling, that when you make global citizenship your mission, you suddenly find yourself with some extraordinary allies. See, extreme poverty isn't the only issue that's fundamentally global. So, too, is climate change, human rights, gender equality, even conflict. We found ourselves shoulder to shoulder with people who are passionate about targeting all these interrelated issues.
Αλλά πώς ακριβώς θα επιστρατεύαμε και θα κινητοποιούσαμε τους παγκόσμιους πολίτες; Χρησιμοποιήσαμε την παγκόσμια γλώσσα: την μουσική. Διοργανώσαμε το Φεστιβάλ του Παγκόσμιου Πολίτη στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στο Σέντραλ Παρκ, και πείσαμε τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου να συμμετάσχουν. Κανονίσαμε αυτά τα φεστιβάλ να συμπέσουν με την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, έτσι ώστε οι αρχηγοί που χρειαζόταν να μας ακούσουν δεν θα μπορούσαν να μας αγνοήσουν.
But how did we actually go about recruiting and engaging those global citizens? Well, we used the universal language: music. We launched the Global Citizen Festival in the heart of New York City in Central Park, and we persuaded some of the world's biggest artists to participate. We made sure that these festivals coincided with the UN General Assembly meeting, so that leaders who need to hear our voices couldn't possible ignore them.
Αλλά υπήρχε ένα τέχνασμα: δεν πουλούσαμε εισητήρια. Έπρεπε να τα κερδίσεις δουλεύοντας. Έπρεπε να λάβεις δράση σε ένα παγκόσμιο αγώνα, και μόνο όταν το έκανες, κέρδιζες τους απαραίτητους πόντους. Ο ακτιβισμός είναι το συνάλλαγμα. Δεν ενδιαφερόμουν να το κάνουν απλά για να νιώσουν καλά. Για μένα, η υπηκοότητα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ενεργός, και αυτό απαιτούσαμε. Προς έκπληξή μας, λειτούργησε. Πέρυσι, παραπάνω από 155.000 πολίτες μόνο στην περιοχή της Νέας Υόρκης, κέρδισαν αρκετούς πόντους για το δικαίωμα συμμετοχής. Παγκοσμίως, έχουμε κάνει μέλη πολίτες από 150 διαφορετικές χώρες. Πέρυσι μονάχα, στρατολογήσαμε πάνω από 100.000 νέα μέλη, κάθε βδομάδα όλου του χρόνου.
But there was a twist: you couldn't buy a ticket. You had to earn it. You had to take action on behalf of a global cause, and only once you'd done that could you earn enough points to qualify. Activism is the currency. I had no interest in citizenship purely as some sort of feel-good thing. For me, citizenship means you have to act, and that's what we required. And amazingly, it worked. Last year, more than 155,000 citizens in the New York area alone earned enough points to qualify. Globally, we've now signed up citizens in over 150 countries around the world. And last year, we signed up more than 100,000 new members each and every week of the whole year.
Όπως βλέπετε, δεν δημιουργούμε παγκόσμιους πολίτες από το τίποτα. Είμαστε ήδη παντού. Απλώς χρειάζεται να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι να λάβουμε δράση. Εδώ νομίζω πως μπορούμε να μάθουμε πολλά από την Νταβίνια, που ξεκίνησε τη δράση της ως παγκόσμιος πολίτης το 2012. Κοιτάξτε τι έκανε. Ήταν πολύ απλό. Ξεκίνησε να γράφει γράμματα, να στέλνει μηνύματα στα γραφεία των πολιτικών. Προσέφερε το χρόνο της εθελοντικά στην τοπική κοινότητα. Τότε δραστηριοποιήθηκε στα κοινωνικά μέσα και ξεκίνησε να μαζεύει κέρματα - πολλά κέρματα.
See, we don't need to create global citizens from nothing. We're already everywhere. We just need to be organized and motivated to start acting. And this is where I believe we can learn a lot from Davinia, who started taking action as a global citizen back in 2012. Here's what she did. It wasn't rocket science. She started writing letters, emailing politicians' offices. She volunteered her time in her local community. That's when she got active on social media and started to collect pennies -- a lot of pennies.
Ίσως αυτό δεν σας φαίνεται αρκετό. Πώς αυτό θα πετύχαινε κάτι; Βασικά, έχει πετύχει πολλά επειδή δεν ήταν μόνη της. Οι πράξεις της, μαζί με άλλων 142.000 παγκόσμιων πολιτών, οδήγησαν την κυβέρνηση να διπλασιάσει την επένδυσή της στην Παγκόσμια Εκπαιδευτική Σύμπραξη. Εδώ ο δόκτωρ Ραζ Σαχ, αρχηγός του USAID, κάνει την ανακοίνωση. Όταν χιλιάδες παγκόσμιοι πολίτες εμπνέονται ο ένας από τον άλλον, είναι απίστευτο να βλέπεις την συλλογική τους δύναμη. Παγκόσμιοι πολίτες σαν την Νταβίνια έπεισαν την Παγκόσμια Τράπεζα να ενισχύσει τις επενδύσεις της στο νερό και την υγιεινή. Ο πρόεδρος της τράπεζας, Τζιμ Κιμ, ανήγγειλε 15 δισεκατομμύρια δολάρια στους Παγκόσμιους Πολίτες, και ο πρωθυπουργός Μόντι της Ινδίας επιβεβαίωσε τη δέσμευσή του να βάλει μία τουαλέτα σε κάθε νοικοκυριό και σχολείο της Ινδίας μέχρι το 2019. Ο παρουσιαστής Στίβεν Κόλμπερτ ενθάρρυνε τους παγκόσμιους πολίτες να κάνουν εισβολή στην Νορβηγία μέσω Τουίτερ. H πρωθυπουργός 'Eρνα Σόλμπεργκ έλαβε το μήνυμα και δεσμεύτηκε να διπλασιάσει τις επενδύσεις στη εκπαίδευση των κοριτσιών. Οι παγκόσμιοι πολίτες μαζί με τους Ροταριανούς ζήτησαμε από τις κυβερνήσεις Αυστραλίας, Καναδά και Αγγλίας, να ενισχύσουν τις επενδύσεις για την εξάλειψη της πολιομελίτιδας. Μαζί πρόσφεραν 665 εκατομμύρια δολλάρια.
Now, maybe that doesn't sound like a lot to you. How will that achieve anything? Well, it achieved a lot because she wasn't alone. Her actions, alongside 142,000 other global citizens', led the US government to double their investment into Global Partnership for Education. And here's Dr. Raj Shah, the head of USAID, making that announcement. See, when thousands of global citizens find inspiration from each other, it's amazing to see their collective power. Global citizens like Davinia helped persuade the World Bank to boost their investment into water and sanitation. Here's the Bank's president Jim Kim announcing 15 billion dollars onstage at Global Citizen, and Prime Minister Modi of India affirmed his commitment to put a toilet in every household and school across India by 2019. Global citizens encouraged by the late-night host Stephen Colbert launched a Twitter invasion on Norway. Erna Solberg, the country's Prime Minister, got the message, committing to double investment into girls' education. Global citizens together with Rotarians called on the Canadian, UK, and Australian governments to boost their investment into polio eradication. They got together and committed 665 million dollars.
Αλλά παρόλη αυτή την δυναμική, αντιμετωπίσαμε τεράστιες δοκιμασίες. Μπορεί να σκέφτεστε από μέσα σας, πώς είναι δυνατόν να πείσεiς τους αρχηγούς του κόσμου να μείνουν επικεντρωμένοι σε παγκόσμια θέματα; Η αλήθεια είναι πως ο πανίσχυρος αμερικάνος πολιτικός Τιπ Ονίλ είπε: «Όλα τα πολιτικά θέματα είναι τοπικά». Αυτό εκλέγει πάντα τους πολιτικούς: το να αναζητούν, να αποκτούν και να διατηρούν την εξουσία μέσω της ενασχόλησης με τα τοπικά θέματα, ή το πολύ εθνικά.
But despite all of this momentum, we face some huge challenges. See, you might be thinking to yourself, how can we possibly persuade world leaders to sustain a focus on global issues? Indeed, the powerful American politician Tip O'Neill once said, "All politics is local." That's what always got politicians elected: to seek, gain and hold onto power through the pursuit of local or at very best national interests.
Αυτό το έζησα για πρώτη φορά όταν ήμουν 21 χρονών. Είχα μια συνάντηση με τον τότε Αυστραλό υπουργό Εξωτερικών που καλύτερα να μην ονομάσω -
I experienced this for the first time when I was 21 years old. I took a meeting with a then-Australian Foreign Minister who shall remain nameless --
[Αλεξάντερ Ντάουνερ]
[Alexander Downer]
(Γέλια)
(Laughter)
Κεκλεισμένων των θυρών, μοιράστηκα το πάθος μου να βάλω τέλος στην έσχατη φτώχεια. Είπα: «Υπουργέ, η Αυστραλία έχει την μοναδική ευκαιρία να βοηθήσει να επιτύχουμε τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας. Μπορούμε να το κάνουμε». Έκανε μία παύση, με κοίταξε με ένα κρύο, απαξιωτικό βλέμα, και είπε, «Xιού, κάνενας δεν δίνει μία για εξωτερική βοήθεια». Μόνο που δεν το είπε έτσι ακριβώς. Και συνέχισε. Είπε πως πρώτα χρειάζεται να σκεφτούμε τον εαυτό μας.
And behind closed doors, I shared with him my passion to end extreme poverty. I said, "Minister -- Australia has this once-in-a-lifetime opportunity to help achieve the Millennium Development Goals. We can do this." And he paused, looked down on me with cold, dismissive eyes, and he said, "Hugh, no one gives a funk about foreign aid." Except he didn't use the word "funk." He went on. He said we need to look after our own backyard first.
Πιστεύω πως αυτό είναι ξεπερασμένος έως και επικίνδυνος τρόπος σκέψης. Ή όπως έλεγε ο συγχωρεμένος παππούς μου, βλακείες. Η στενότητα αντίληψης εισάγει μια ψευδή διάκριση καθώς στηρίζει τους φτωχούς μιας χώρας και όχι τους φτωχούς μιας άλλης. Δίνει την ψευδαίσθηση πως μπορούμε να είμαστε μεμονωμένα έθνη και άνθρωποι. Όλος ο κόσμος είναι σπίτι μας, και το αγνοούμε με δικό μας ρίσκο. Kοιτάξτε τι έγινε όταν αγνοήσαμε τη Ρουάντα, την Συρία, όταν αγνοήσαμε την κλιματική αλλαγή. Οι πολιτικοί αρχηγοί ωφείλουν «να δίνουν μία» γιατί η κλιματική αλλαγή και η έσχατη φτώχεια μας επηρεάζουν όλους μας.
This is, I believe, outdated, even dangerous thinking. Or as my late grandfather would say, complete BS. Parochialism offers this false dichotomy because it pits the poor in one country against the poor in another. It pretends we can isolate ourselves and our nations from one another. The whole world is our backyard, and we ignore it at our peril. See, look what happened when we ignored Rwanda, when we ignore Syria, when we ignore climate change. Political leaders ought to give a "funk" because the impact of climate change and extreme poverty comes right to our shore.
Οι παγκόσμιοι πολίτες το καταλαβαίνουν αυτό. Zoύμε σε καιρούς που είναι υπέρ των παγκόσμιων πολιτών, και όπου κάθε φωνή μπορεί να ακουστεί. Θυμόσαστε το 2000 που υπογράφτηκαν οι Αναπτυξιακοί Στόχοι της χιλιετίας; Το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε τότε ήταν να γράψουμε γράμμα και να περιμένουμε τις εκλογές. Δεν υπήρχαν κοινωνικά μέσα. Σήμερα, δισεκατομμύρια πολίτες έχουν περισσότερα εργαλεία, μεγαλύτερη πρόσβαση σε πληροφορίες, μεγαλύτερη ικανότητα από ποτέ να ασκήσουν επιρροή. Έχουμε τα προβλήματα αλλά και τους τρόπους να τα λύσουμε. Ο κόσμος έχει αλλάξει, και όσοι από εμάς κοίταξαν πέρα από τα σύνορα βρίσκονται στη σωστή σελίδα της ιστορίας.
Now, global citizens -- they understand this. We live in a time that favors the global citizen, in an age where every single voice can be heard. See, do you remember when the Millennium Development Goals were signed back in the year 2000? The most we could do in those days was fire off a letter and wait for the next election. There was no social media. Today, billions of citizens have more tools, more access to information, more capacity to influence than ever before. Both the problems and the tools to solve them are right before us. The world has changed, and those of us who look beyond our borders are on the right side of history.
Εμείς πού βρισκόμαστε; Διεξήγαμε λοιπόν αυτό το απίστευτο φεστιβάλ, και πετύχαμε μεγάλες νίκες πολιτικής, και πολίτες γίνονται μέλη κάθε μέρα απ' όλο τον κόσμο. Έχουμε όμως επιτύχει την αποστολή μας; Όχι. 'Eχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
So where are we? So we run this amazing festival, we've scored some big policy wins, and citizens are signing up all over the world. But have we achieved our mission? No. We have such a long way to go.
Αλλά εγώ βλέπω αυτή την ευκαιρία. Η ιδέα της παγκόσμιας υπηκοότητας, λογικά αυτονόητη αλλά μη πρακτική για πολλούς λόγους ως τώρα, έχει συμπέσει με αυτή την περίοδο στην οποία έχουμε το πλεονέκτημα να ζούμε. Ως παγκόσμιοι πολίτες, έχουμε την ευκαιρία να επιταχύνουμε μακροπρόθεσμες θετικές αλλαγές ανά τον κόσμο. Στα χρόνια που έρχονται, οι παγκόσμιοι πολίτες θα απαιτούν από τους αρχηγούς να λογοδοτούν για να εξασφαλίσουμε πως οι νέοι παγκόσμιοι στόχοι για βιώσιμη εξέλιξη ακολουθούνται και εφαρμόζονται. Οι Παγκόσμιοι Πολίτες σε συνεργασία με κορυφαίες ΜΚΟ θα καταπολεμήσουν ασθένειες όπως ελονοσία και πολυομυελίτιδα. Κάθε μέρα νέα μέλη θα μυούνται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αυξάνοντας τη συχνότητα, την ποιότητα, και την επιρροή των πράξεών τους. Αυτά τα όνειρα είναι πραγματοποιήσιμα. Φανταστείτε ένα στρατό εκατομμυρίων να αυξάνεται σε δεκάδες εκατομμύρια, συνδεδεμένοι, ενημερωμένοι, αφοσιωμένοι, και απρόθυμοι να δεχτούν το «όχι» ως απάντηση.
But this is the opportunity that I see. The concept of global citizenship, self-evident in its logic but until now impractical in many ways, has coincided with this particular moment in which we are privileged to live. We, as global citizens, now have a unique opportunity to accelerate large-scale positive change around the world. So in the months and years ahead, global citizens will hold world leaders accountable to ensure that the new Global Goals for Sustainable Development are tracked and implemented. Global citizens will partner with the world's leading NGOs to end diseases like polio and malaria. Global citizens will sign up in every corner of this globe, increasing the frequency, quality and impact of their actions. These dreams are within reach. Imagine an army of millions growing into tens of millions, connected, informed, engaged and unwilling to take no for an answer.
Κατά το πέρασμα των χρόνων, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον Σόνι Μπόι. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα. Γνωριστήκαμε πολύ πριν τα κοινωνικά μέσα, και η διαμονή του έχει πλέον μετεγκατασταθεί από τις αρχές, όπως γίνεται συχνά στις παραγκουπόλεις. Θα ήθελα να καθίσω μαζί του, όπου και να είναι, και να του πω πόσο με ενέπνευσε ο χρόνος που πέρασα στο καπνιστό βουνό. Χάρη σε εκείνον και πολλούς άλλους, κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι το να είσαι μέλος ενός κινήματος - με παιδιά που θέλουν να κοιτάξουν τον κόσμο έξω από τις οθόνες τους, τους παγκόσμιους πολίτες. Τους παγκόσμιους πολίτες του κόσμου, που ενωμένοι ρωτάνε «γιατί;», που απορρίπτουν τους επικριτές τους, και υποδέχονται τις απίστευτες δυνατότητες αυτού του κόσμου.
Over all these years, I've tried to reconnect with Sonny Boy. Sadly, I've been unable to. We met long before social media, and his address has now been relocated by the authorities, as often happens with slums. I'd love to sit down with him, wherever he is, and share with him how much the time I spent on Smoky Mountain inspired me. Thanks to him and so many others, I came to understand the importance of being part of a movement of people -- the kids willing to look up from their screens and out to the world, the global citizens. Global citizens who stand together, who ask the question "Why?," who reject the naysayers, and embrace the amazing possibilities of the world we share.
Είμαι πολίτης του κόσμου.
I'm a global citizen.
Εσύ είσαι;
Are you?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)