Γεια σας! Με λένε Γκόλαν Λέβιν. Είμαι καλλιτέχνης και μηχανικός. Κάτι το οποίο είναι ολοένα και πιο συνηθισμένο είδος υβριδίου. Αλλά ακόμα πέφτω σε μια περίεργη ρωγμή όπου οι άνθρωποι δεν φαίνεται να με καταλαβαίνουν. Κοίταζα γύρω μου και βρήκα αυτή την υπέροχη εικόνα. Είναι ένα γράμμα από το "Artforum" το 1967 που γράφει "Δεν μπορούμε να φανταστούμε να κάνουμε ποτέ ένα ειδικό τεύχος για την ηλεκτρονική ή τους υπολογιστές στην τέχνη." Και ακόμα δεν το έχουν κάνει. Και για να μην νομίζετε ότι όλοι εσείς, που ασχολείστε με τα ψηφιακά, είστε πιο φωτισμένοι, μπήκα στο κατάστημα εφαρμογών του Apple iPhone τις προάλλες. Πού είναι η τέχνη; Βρήκα παραγωγικότητα. Βρήκα αθλήματα. Και για κάποιο λόγο, το ότι κάποιος θα ήθελε να κάνει τέχνη για το iPhone, κάτι το οποίο οι φίλοι μου και εγώ κάνουμε τώρα, ακόμα δεν κατανοείται το για τι είναι οι υπολογιστές.
Hello! My name is Golan Levin. I'm an artist and an engineer, which is, increasingly, a more common kind of hybrid. But I still fall into this weird crack where people don't seem to understand me. And I was looking around and I found this wonderful picture. It's a letter from "Artforum" in 1967 saying "We can't imagine ever doing a special issue on electronics or computers in art." And they still haven't. And lest you think that you all, as the digerati, are more enlightened, I went to the Apple iPhone app store the other day. Where's art? I got productivity. I got sports. And somehow the idea that one would want to make art for the iPhone, which my friends and I are doing now, is still not reflected in our understanding of what computers are for.
Έτσι, νομίζω πως υπάρχει, εκατέρωθεν, ενός είδους έλλειψη κατανόησης του τι θα σήμαινε να είσαι καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί τα υλικά της εποχής του, ή της εποχής της. Κάτι το οποίο πιστεύω πως οι καλλιτέχνες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν, είναι να εξερευνούν πραγματικά τις εκφραστικές δυνατότητες των νέων εργαλείων που έχουμε. Στη δική μου περίπτωση, είμαι καλλιτέχνης, και ενδιαφέρομαι πραγματικά να διευρύνω το λεξιλόγιο της ανθρώπινης δράσης, κατά βάση ενδυναμώνοντας τους ανθρώπους μέσω της διαδραστικότητας. Θέλω οι άνθρωποι να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους ως ηθοποιοί, ως δημιουργικοί ηθοποιοί, μέσω διαδραστικών εμπειριών.
So, from both directions, there is kind of, I think, a lack of understanding about what it could mean to be an artist who uses the materials of his own day, or her own day, which I think artists are obliged to do, is to really explore the expressive potential of the new tools that we have. In my own case, I'm an artist, and I'm really interested in expanding the vocabulary of human action, and basically empowering people through interactivity. I want people to discover themselves as actors, as creative actors, by having interactive experiences.
Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου έχει να κάνει με την προσπάθεια να ξεφύγουμε από αυτό. Αυτή είναι μια φωτογραφία της επιφάνειας εργασίας ενός μαθητή μου. Και όταν λέω επιφάνεια εργασίας, δεν εννοώ το πραγματικό γραφείο όπου το ποντίκι έχει φθείρει την επιφάνεια. Αν κοιτάξετε προσεκτικά, μπορείτε να δείτε ακόμα και ένα δείγμα από το μενού του Apple, εδώ, πάνω αριστερά, όπου ο εικονικός κόσμος έχει κυριολεκτικά εισβάλλει στον φυσικό. Αυτό λοιπόν είναι, όπως είπε κάποτε η Τζόι Μάουντφορντ, "Το ποντίκι είναι πιθανόν το πιο στενό καλαμάκι από όπου μπορείς να ρουφήξεις όλη την ανθρώπινη έκφραση."
A lot of my work is about trying to get away from this. This a photograph of the desktop of a student of mine. And when I say desktop, I don't just mean the actual desk where his mouse has worn away the surface of the desk. If you look carefully, you can even see a hint of the Apple menu, up here in the upper left, where the virtual world has literally punched through to the physical. So this is, as Joy Mountford once said, "The mouse is probably the narrowest straw you could try to suck all of human expression through."
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό που προσπαθώ πραγματικά είναι να δώσω στους ανθρώπους τη δυνατότητα να έχουν πιο πλούσια είδη διαδραστικών εμπειριών. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από το ποντίκι και να χρησιμοποιήσουμε όλο μας το σώμα ως τρόπο εξερεύνησης αισθητικών εμπειριών, όχι απαραίτητα χρηστικών. Γράφω λοιπόν λογισμικά. Και έτσι το κάνω. Και πολλές από τις εμπειρίες μου μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο με καθρέφτες. Επειδή αυτό είναι, με κάποια έννοια, ο πρώτος τρόπος, με τον οποίο οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη προοπτική τους ως ηθοποιοί, και ανακαλύπτουν την δική τους επίδραση. Λέγοντας "Ποιος είναι αυτός στον καθρέφτη; Στα αλήθεια είμαι εγώ!"
And the thing I'm really trying to do is enabling people to have more rich kinds of interactive experiences. How can we get away from the mouse and use our full bodies as a way of exploring aesthetic experiences, not necessarily utilitarian ones. So I write software. And that's how I do it. And a lot of my experiences resemble mirrors in some way. Because this is, in some sense, the first way, that people discover their own potential as actors, and discover their own agency. By saying "Who is that person in the mirror? Oh it's actually me."
Και έτσι, για να σας δώσω ένα παράδειγμα, αυτή είναι μια εργασία από πέρσι. Η οποία λέγεται ο Επεξεργαστής Διάμεσων Θραυσμάτων. Και επιτρέπει στους ανθρώπους να εξερευνήσουν τα αρνητικά σχήματα που δημιουργούν όταν απλά κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές. Έτσι, ενώ οι άνθρωποι κάνουν σχήματα με τα χέρια ή το κεφάλι τους και ούτω καθεξής, ή ο ένας με τον άλλο, αυτά τα σχήματα κυριολεκτικά παράγουν ήχους και πέφτουν από το πουθενά. Βασικά, παίρνοντας αυτό που συχνά είναι μη ορατός χώρος, μη ανιχνεύσιμος χώρος, και κάνοντάς τον κάτι αληθινό, οι άνθρωποι μπορούν να τον εκτιμήσουν και να γίνουν δημιουργικοί με αυτόν. Έτσι και πάλι, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον δημιουργικό τους παράγοντα. Και εμφανίζονται οι προσωπικότητές τους με εντελώς μοναδικούς τρόπους.
And so, to give an example, this is a project from last year, which is called the Interstitial Fragment Processor. And it allows people to explore the negative shapes that they create when they're just going about their everyday business. So as people make shapes with their hands or their heads and so forth, or with each other, these shapes literally produce sounds and drop out of thin air -- basically taking what's often this, kind of, unseen space, or this undetected space, and making it something real, that people then can appreciate and become creative with. So again, people discover their creative agency in this way. And their own personalities come out in totally unique ways.
Έτσι, εκτός από την εισαγωγή χρήσης ολόκληρου του σώματος, κάτι που εξερευνώ εδώ και λίγο καιρό είναι η χρήση της φωνής. Είναι ένα πάρα πολύ εκφραστικό σύστημά μας, η άρθρωση. Το τραγούδι είναι ένας από τους πιο παλιούς τρόπους μας να ακουστούμε και να γίνουμε κατανοητοί. Και έπεσα πάνω σε αυτή τη φανταστική έρευνα από τον Βούλφγκανγκ Κόουλερ, τον επονομαζόμενο πατέρα της ψυχολογίας Γκεστάλτ, από το 1927, ο οποίος υπέβαλλε σε ένα κοινό σαν εσάς τα δύο παρακάτω σχήματα. Και είπε ότι το ένα λέγεται Μαλούμα. Και το άλλο λέγεται Τακίτα. Ποιο είναι ποιο; Υπάρχει κανείς που θέλει να ρισκάρει να μαντέψει; Το Μαλούμα είναι το πάνω. Ναι. Όπως λέει εδώ, οι περισσότεροι άνθρωποι απαντούν χωρίς δισταγμό.
So in addition to using full-body input, something that I've explored now, for a while, has been the use of the voice, which is an immensely expressive system for us, vocalizing. Song is one of our oldest ways of making ourselves heard and understood. And I came across this fantastic research by Wolfgang Köhler, the so-called father of gestalt psychology, from 1927, who submitted to an audience like yourselves the following two shapes. And he said one of them is called Maluma. And one of them is called Taketa. Which is which? Anyone want to hazard a guess? Maluma is on top. Yeah. So. As he says here, most people answer without any hesitation.
Αυτό λοιπόν που πραγματικά βλέπουμε εδώ είναι ένα φαινόμενο που ονομάζεται φωναισθησία, το οποίο είναι ενός είδους συναισθησία που όλοι σας έχετε. Και έτσι, ενώ ο Δρ. Όλιβερ Σακς έχει μιλήσει για το πως ίσως ένας άνθρωπος στο εκατομμύριο έχει πραγματικά συναισθησία, οι οποίοι ακούνε χρώματα ή γεύονται σχήματα, και τέτοια πράγματα, η φωναισθησία είναι κάτι που μπορούμε όλοι να βιώσουμε μέχρι ένα βαθμό. Έχει να κάνει με χαρτογραφήσεις μεταξύ διαφορετικών τομέων αντίληψης, όπως η σκληρότητα, η οξύτητα, η φωτεινότητα και το σκοτάδι, και τα φωνήματα με τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε.
So what we're really seeing here is a phenomenon called phonaesthesia, which is a kind of synesthesia that all of you have. And so, whereas Dr. Oliver Sacks has talked about how perhaps one person in a million actually has true synesthesia, where they hear colors or taste shapes, and things like this, phonaesthesia is something we can all experience to some extent. It's about mappings between different perceptual domains, like hardness, sharpness, brightness and darkness, and the phonemes that we're able to speak with.
Έτσι, επί 70 χρόνια, υπάρχουν έρευνες όπου γνωστικοί ψυχολόγοι έχουν στην πραγματικότητα διερευνήσει το βαθμό στον οποίο, ξέρετε, το Λ, το Μ και το Β συνδέονται περισσότερο με σχήματα που μοιάζουν μ' αυτό, και το Π, το Τ και το Κ ίσως συνδέονται περισσότερο με σχήματα σαν αυτό. Και εδώ ξαφνικά αρχίζουμε να έχουμε μια χαρτογράφηση μεταξύ της καμπυλότητας, που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αριθμητικά, μια σχετική χαρτογράφηση μεταξύ καμπυλότητας και σχάματος.
So 70 years on, there's been some research where cognitive psychologists have actually sussed out the extent to which, you know, L, M and B are more associated with shapes that look like this, and P, T and K are perhaps more associated with shapes like this. And here we suddenly begin to have a mapping between curvature that we can exploit numerically, a relative mapping between curvature and shape.
Σκέφτηκα λοιπόν, τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε αυτά να τα τρέξουμε αντίστροφα; Και έτσι γεννήθηκε το σχέδιο που ονομάζεται Παρατήρηση. Το οποίο είναι μια συνεργασία με τον Ζάκαρι Λίμπερμαν και το ARS Electronica Futurelab (εργαστήριο για μελλοντικές ηλεκτρονικές καινοτομίες) Και αυτή είναι μια διαδραστική εγκατάσταση που παρουσιάζει το "εφεύρημα" ότι ο λόγος ρίχνει ορατές σκιές. Η ιδέα λοιπόν είναι ότι μπαίνετε σε ενός είδους μαγικό φως. Και ενώ το κάνετε, βλέπετε τις σκιές του ίδιου σας του λόγου. Και κατά κάποιον τρόπο πετάνε μακριά, έξω από το κεφάλι σας. Αν ένα ηλεκτρονικό σύστημα αναγνώρισης ομιλίας μπορεί να αναγνωρίζει τι λέτε, τότε το συλλαβίζει. Και αν δεν μπορεί, τότε παράγει ένα σχήμα που είναι φωναισθητικά πολύ στενά συνδεδεμένο με τους ήχους που κάνετε. Ας δούμε λοιπόν ένα βίντεο από αυτό.
So it occurred to me, what happens if we could run these backwards? And thus was born the project called Remark, which is a collaboration with Zachary Lieberman and the Ars Electronica Futurelab. And this is an interactive installation which presents the fiction that speech casts visible shadows. So the idea is you step into a kind of a magic light. And as you do, you see the shadows of your own speech. And they sort of fly away, out of your head. If a computer speech recognition system is able to recognize what you're saying, then it spells it out. And if it isn't then it produces a shape which is very phonaesthetically tightly coupled to the sounds you made. So let's bring up a video of that.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. Λοιπόν. Και σ'αυτό εδώ το έργο, δούλευα με τον μεγάλο αφηρημένο αοιδό, τον Γιάπ Μπλονκ. Είναι ειδικός παγκοσμίως στο να απαγγείλει το "The Ursonate," το οποίο είναι ένα μισάωρο ποίημα ανοησιών από τον Κερτ Σβίττερς, γραμμένο τη δεκαετία του 1920. Το οποίο είναι μισή ώρα εξαιρετικά διαμορφωμένες ανοησίες. Και είναι σχεδόν αδύνατο να το απαγγείλει κανείς. Αλλά ο Γιάπ είναι ένας από τους ειδικούς παγκοσμίως στην απαγγελία του. Και σ' αυτό το έργο έχουμε αναπτύξει ενός είδους έξυπνους υπότιτλους σε πραγματικό χρόνο. Αυτοί είναι λοιπόν οι ζωντανοί μας υπότιτλοι, οι οποίοι παράγονται από έναν υπολογιστή που γνωρίζει το κείμενο "The Ursonate," και ευτυχώς το γνωρίζει και ο Γιάπ πολύ καλά. Και παραδίδει το κείμενο ταυτόχρονα με τον Γιάπ. Έτσι, όλο το κείμενο που θα δείτε παράγεται σε πραγματικό χρόνο από τον υπολογιστή, ο οποίος συλλαμβάνει τι κάνει με τη φωνή του. Εδώ βλέπετε την οργάνωση όπου υπάρχει μια οθόνη με υπότιτλους πίσω του. Εντάξει, Λοιπόν ... (Χειροκρότημα) Ολόκληρα τα βίντεο υπάρχουν στο διαδίκτυο αν ενδιαφέρεστε.
Thanks. So. And this project here, I was working with the great abstract vocalist, Jaap Blonk. And he is a world expert in performing "The Ursonate," which is a half-an-hour nonsense poem by Kurt Schwitters, written in the 1920s, which is half an hour of very highly patterned nonsense. And it's almost impossible to perform. But Jaap is one of the world experts in performing it. And in this project we've developed a form of intelligent real-time subtitles. So these are our live subtitles, that are being produced by a computer that knows the text of "The Ursonate" -- fortunately Jaap does too, very well -- and it is delivering that text at the same time as Jaap is. So all the text you're going to see is real-time generated by the computer, visualizing what he's doing with his voice. Here you can see the set-up where there is a screen with the subtitles behind him. Okay. So ... (Applause) The full videos are online if you are interested.
Πήρα διχασμένες αντιδράσεις σ' αυτό κατά τη διάρκεια της ζωντανής απαγγελίας. Επειδή υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι οι ζωντανοί υπότιτλοι είναι κάτι οξύμωρο. Επειδή συνήθως υπάρχει κάποιος που τους φτιάχνει μετά. Και υπήρχαν και μερικοί άνθρωποι που έλεγαν, "Σιγά το σπουδαίο! Βλέπω υπότιτλους συνέχεια στην τηλεόραση." Ξέρετε, δεν φαντάζονται τον άνθρωπο στην καμπίνα, να τους πληκτρολογεί.
I got a split reaction to that during the live performance, because there is some people who understand live subtitles are a kind of an oxymoron, because usually there is someone making them afterwards. And then a bunch of people who were like, "What's the big deal? I see subtitles all the time on television." You know? They don't imagine the person in the booth, typing it all.
Έτσι, μαζί με ολόκληρο το σώμα, και μαζί με τη φωνή, άλλο ένα πράγμα που με ενδιαφέρει πολύ, πρόσφατα, είναι η χρήση των ματιών, ή του βλέμματος, από την άποψη του πως σχετίζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Είναι μια πραγματικά μεγάλη ποσότητα μη λεκτικών πληροφοριών που μεταδίδονται με τα μάτια. Και είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες τεχνικές προκλήσεις που είναι αυτό το διάστημα ενεργή στην επιστήμη των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Να μπορείς να έχεις μια κάμερα που καταλαβαίνει από μία αρκετά μακρινή απόσταση, πως αυτές οι μικροσκοπικές μπαλίτσες δείχνουν στη μια κατεύθυνση ή την άλλη, για να αποκαλύψουν τι σε ενδιαφέρει, και πού κατευθύνεται η προσοχή σου. Υπάρχει λοιπόν πολλή συναισθηματική επικοινωνία που συμβαίνει εδώ.
So in addition to the full body, and in addition to the voice, another thing that I've been really interested in, most recently, is the use of the eyes, or the gaze, in terms of how people relate to each other. It's a really profound amount of nonverbal information that's communicated with the eyes. And it's one of the most interesting technical challenges that's very currently active in the computer sciences: being able to have a camera that can understand, from a fairly big distance away, how these little tiny balls are actually pointing in one way or another to reveal what you're interested in, and where your attention is directed. So there is a lot of emotional communication that happens there.
Και έχω επίσης αρχίσει, με μια ποικιλία διαφορετικών έργων, να καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι μπορούν να συσχετιστούν με μηχανήματα, με τα μάτια τους. Και βασικά να θέσω τα ερωτήματα, Τι θα γινόταν αν η τέχνη γνώριζε ότι την κοιτάμε; Πως θα ανταποκρινόταν, κατά κάποιο τρόπο, για να αναγνωρίσει ή να υπομονεύσει το γεγονός ότι την κοιτάμε; Και τι θα έκανε αν μπορούσε να μας κοιτάξει και 'κείνη; Αυτά είναι λοιπόν τα ερωτήματα που σημειώνονται στα επόμενα έργα.
And so I've been beginning, with a variety of different projects, to understand how people can relate to machines with their eyes. And basically to ask the questions: What if art was aware that we were looking at it? How could it respond, in a way, to acknowledge or subvert the fact that we're looking at it? And what could it do if it could look back at us? And so those are the questions that are happening in the next projects.
Στο πρώτο, το οποίο θα σας δείξω, με το όνομα "Κώδικας Ματιού", είναι ένα κομμάτι διαδραστικού λογισμικού, στο οποίο, αν διαβάσουμε αυτόν τον κύκλο, "το ίχνος που αφήνει το βλέμμα του προηγούμενου παρατηρητή κοιτάζει το ίχνος που αφήνει το βλέμμα του προηγούμενου παρατηρητή." Η ιδέα είναι ότι πρόκειται για μια εικόνα εξολοκλήρου κατασκευασμένη από την δική της ιστορία του ότι την κοιτάζουν διαφορετικοί άνθρωποι σε μία εγκατάσταση. Επιτρέψτε μου λοιπόν να το αλλάξω για να μπορούμε να κάνουμε τη ζωντανή επίδειξη. Για να το τρέξουμε αυτό και να δούμε αν λειτουργεί.
In the first one which I'm going to show you, called Eyecode, it's a piece of interactive software in which, if we read this little circle, "the trace left by the looking of the previous observer looks at the trace left by the looking of previous observer." The idea is that it's an image wholly constructed from its own history of being viewed by different people in an installation. So let me just switch over so we can do the live demo. So let's run this and see if it works.
Εντάξει. Α, υπάρχει πολύ ωραίο φωτεινό βίντεο. Υπάρχει μια μικρή οθόνη δοκιμής που δείχνει ότι λειτουργεί. Αυτό που θα κάνω τώρα είναι ότι θα το κρύψω. Και βλέπετε εδώ τι κάνει καταγράφει τα μάτια μου κάθε φορά που τα ανοιγοκλείνω. Ναι; Και μπορώ να ... ναι .. εντάξει. Και όπου και να μαι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει εδώ είναι ότι ένα σύστημα παρακολούθησης ματιών προσπαθεί να εντοπίσει τα μάτια μου. Και αν πάω πολύ μακριά θολώνουν. Ξέρετε, θα έχουμε αυτές τις θολές κηλίδες σαν αυτή που μοιάζει ίσως στα μάτια μόνο με έναν πολύ αφηρημένο τρόπο. Αλλά αν πλησιάσω πολύ κοντά και κοιτάξω κατευθείαν την κάμερα θα δείτε στον υπολογιστή αυτά τα ωραία καθαρά μάτια.
Okay. Ah, there is lots of nice bright video. There is just a little test screen that shows that it's working. And what I'm just going to do is -- I'm going to hide that. And you can see here that what it's doing is it's recording my eyes every time I blink. Hello? And I can ... hello ... okay. And no matter where I am, what's really going on here is that it's an eye-tracking system that tries to locate my eyes. And if I get really far away I'm blurry. You know, you're going to have these kind of blurry spots like this that maybe only resemble eyes in a very very abstract way. But if I come up really close and stare directly at the camera on this laptop then you'll see these nice crisp eyes.
Μπορείτε να το δείτε σαν έναν τρόπο δακτυλογράφησης με τα μάτια. Και αυτό που δακτυλογραφείτε είναι καταγραφές των ματιών σας ενώ κοιτάζετε τα μάτια των άλλων ανθρώπων. Έτσι κάθε άνθρωπος κοιτάζει το βλέμμα όλων των προηγούμενων από αυτόν. Και αυτό υπάρχει και σε μεγαλύτερες εγκαταστάσεις όπου υπάρχουν χιλιάδες μάτια που οι άνθρωποι μπορούν να κοιτάζουν, ενώ βλέπετε ποιος κοιτάζει τους ανθρώπους που κοίταζαν τους ανθρώπους που κοίταζαν πριν από αυτούς. Θα προσθέσω απλά μερικά ακόμα.Ανοιγοκλείνω.Ανοιγοκλείνω. Και βλέπετε, για άλλη μια φορά, πως βρίσκει τα μάτια μου και κάνει το καλύτερο που μπορεί για να υπολογίσει πότε ανοιγοκλείνουν. Εντάξει. Ας το αφήσουμε αυτό. Αυτό λοιπόν είναι ενός είδους επαναλαμβανόμενο σύστημα παρατήρησης. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ.
You can think of it as a way of, sort of, typing, with your eyes. And what you're typing are recordings of your eyes as you're looking at other peoples' eyes. So each person is looking at the looking of everyone else before them. And this exists in larger installations where there are thousands and thousands of eyes that people could be staring at, as you see who's looking at the people looking at the people looking before them. So I'll just add a couple more. Blink. Blink. And you can see, just once again, how it's sort of finding my eyes and doing its best to estimate when it's blinking. Alright. Let's leave that. So that's this kind of recursive observation system. (Applause) Thank you.
Τα τελευταία δύο κομμάτια που θα σας δείξω είναι βασικά στο νέο βασίλειο της ρομποτικής, νέο για μένα. Λέγεται Οπτικός Διακόπτης. Και θα σας δείξω ένα βίντεο από την παλαιότερη εκδοχή του. Το οποίο έχει διάρκεια μόνο ενός λεπτού. Εντάξει. Σ' αυτήν την περίπτωση, ο Οπτικός Διακόπτης ανοιγοκλείνει σε απάντηση των ματιών κάποιου που ανοιγοκλείνουν. Ανοιγοκλείνει λοιπόν ένα δευτερόλεπτο μετά από σας. Αυτή είναι μια συσκευή που σκοπεύει να μειώσει το φαινόμενο του βλέμματος στα πιο απλά πιθανά υλικά. Μόνο ένα μάτι, που σας κοιτάζει, και εξαλείφει όλο το υπόλοιπο πρόσωπο. Αλλά μόνο για να εξετάσουμε το βλέμμα απομονωμένο σαν ένα στοιχείο. Και ταυτόχρονα, επιχειρεί να ασκήσει αυτό που ίσως θα ονομάζαμε συμπεριφορές οικείου ψυχο-κοινωνικού βλέμματος. Όπως το να κοιτάζει αλλού αν το κοιτάξεις πολλή ώρα γιατί ντρέπεται. Ή παρόμοια πράγματα.
The last couple pieces I'm going to show are basically in the new realm of robotics -- for me, new for me. It's called Opto-Isolator. And I'm going to show a video of the older version of it, which is just a minute long. Okay. In this case, the Opto-Isolator is blinking in response to one's own blinks. So it blinks one second after you do. This is a device which is intended to reduce the phenomenon of gaze down to the simplest possible materials. Just one eye, looking at you, and eliminating everything else about a face, but just to consider gaze in an isolated way as a kind of, as an element. And at the same time, it attempts to engage in what you might call familiar psycho-social gaze behaviors. Like looking away if you look at it too long because it gets shy, or things like that.
Εντάξει. Το τελευταίο έργο που θα σας δείξω είναι ένα καινούργιο που ονομάζεται Ρύγχος. (Γέλια) Είναι ένα ρύγχος 2,5 μέτρων, με ένα γουρλωτό μάτι. (Γέλια) Και μέσα έχει έναν βραχίονα ρομπότ 360 κιλών που δανείστηκα, (Γέλια) από έναν φίλο. (Γέλια) Βοηθάει να έχεις καλούς φίλους. Είμαι στο (Πανεπιστήμιο) Κάρνεγκι Μέλον. Έχουμε ένα υπέροχο Ινστιτούτο Ρομποτικής εκεί. Θα ήθελα να σας δείξω αυτό το πράγμα που λέγεται Ρύγχος, το οποίο είναι -- Η ιδέα πίσω από αυτό το έργο είναι να φτιάξω ένα ρομπότ που φαίνεται σαν να εκπλήσσεται συνεχώς που σας βλέπει. (Γέλια) Η ιδέα βασικά είναι ότι -- αν συνέχεια κάνει "Ε; ... Ε; " Γι' αυτό το άλλο του όνομα είναι Καθυστερημένη Αντίδραση. Πάντα αντιδρά καθυστερημένα. "Τι;" Και η ιδέα είναι βασικά, να μπορεί να σας κοιτάζει και να σας κάνει να αισθάνεστε λες και, "Τι; Φταίνε τα παπούτσια μου;" " Έχω κάτι στα μαλλιά μου;" Πάμε. Εντάξει.
Okay. So the last project I'm going to show is this new one called Snout. (Laughter) It's an eight-foot snout, with a googly eye. (Laughter) And inside it's got an 800-pound robot arm that I borrowed, (Laughter) from a friend. (Laughter) It helps to have good friends. I'm at Carnegie Mellon; we've got a great Robotics Institute there. I'd like to show you thing called Snout, which is -- The idea behind this project is to make a robot that appears as if it's continually surprised to see you. (Laughter) The idea is that basically -- if it's constantly like "Huh? ... Huh?" That's why its other name is Doubletaker, Taker of Doubles. It's always kind of doing a double take: "What?" And the idea is basically, can it look at you and make you feel as if like, "What? Is it my shoes?" "Got something on my hair?" Here we go. Alright.
Τον ελέγχει ... Για σας σπασίκλες, να και κάτι από τα παρασκήνια. Έχει ένα σύστημα όρασης μέσω υπολογιστή, και προσπαθεί να κοιτάζει τους ανθρώπους που κινούνται περισσότερο. Εκείνοι είναι οι στόχοι του. Εκεί πάνω είναι ο σκελετός, το οποίο είναι πραγματικά αυτό που προσπαθεί να κάνει. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να δημιουργήσει μία πρωτότυπη γλώσσα του σώματος για ένα νέο πλάσμα. Το Χόλιγουντ το κάνει συνέχεια, βέβαια. Αλλά επίσης να μεταδώσει με τη γλώσσα του σώματος κάτι στο άτομο που το κοιτάζει. Αυτή η γλώσσα δείχνει ότι εκπλήσσεται που σας βλέπει, και το βρίσκει ενδιαφέρον να σας κοιτάζει.
Checking him out ... For you nerds, here's a little behind-the-scenes. It's got a computer vision system, and it tries to look at the people who are moving around the most. Those are its targets. Up there is the skeleton, which is actually what it's trying to do. It's really about trying to create a novel body language for a new creature. Hollywood does this all the time, of course. But also have the body language communicate something to the person who is looking at it. This language is communicating that it is surprised to see you, and it's interested in looking at you.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ πάρα πολύ. Αυτά είχα για σήμερα. Χαίρομαι πολύ που είμαι εδώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much. That's all I've got for today. And I'm really happy to be here. Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)