Αυτή ήταν η τελευταία μου εβδομάδα. Τι έκανα, με ποιον/-α ήμουν μαζί, τα κύρια συναισθήματα που ένιωθα την ώρα που ξυπνούσα... αν το συναίσθημα ήρθε καθώς σκεφτόμουν τον μπαμπά μου που πρόσφατα πέθανε ή αν θα μπορούσα, οπωσδήποτε, να αποφύγω τις ανησυχίες και τα άγχη. Και αν νομίζετε ότι είμαι λίγο ψυχαναγκαστική, πιθανώς έχετε δίκιο. Αλλά ξεκάθαρα, από αυτή την απεικόνιση, μπορείτε να μάθετε πολύ περισσότερα για μένα απ' ότι απ' την επόμενη, με εικόνες, με τις οποίες ίσως είστε περισσότερο εξοικειωμένοι και που ίσως τις έχετε ακόμα και στο τηλέφωνό σας τώρα. Ραβδοδιαγράμματα για τα βήματα που περπατήσατε, Πιτοδιαγράμματα για την ποιότητα του ύπνου σας, τη διαδρομή του πρωινού σας τρεξίματος.
This is what my last week looked like. What I did, who I was with, the main sensations I had for every waking hour ... If the feeling came as I thought of my dad who recently passed away, or if I could have just definitely avoided the worries and anxieties. And if you think I'm a little obsessive, you're probably right. But clearly, from this visualization, you can learn much more about me than from this other one, which are images you're probably more familiar with and which you possibly even have on your phone right now. Bar charts for the steps you walked, pie charts for the quality of your sleep -- the path of your morning runs.
Στην εργασία μου, επεξεργάζομαι δεδομένα. Διευθύνω μια εταιρία οπτικοποίησης δεδομένων, και σχεδιάζουμε και αναπτύσσουμε τρόπους για πιο προσβάσιμη πληροφόρηση μέσω οπτικών αναπαραστάσεων. Αυτό που με έχει διδάξει η εργασία μου όλα αυτά τα χρόνια είναι πως για να κατανοήσουμε πραγματικά τα δεδομένα και το δυναμικό τους, μερικές φορές πρέπει πραγματικά να τα ξεχάσουμε και να δούμε μέσα από αυτά. Επειδή τα δεδομένα είναι απλά ένα εργαλείο για να συμβολίσουμε την πραγματικότητα. Πάντα χρησιμοποιούνται ως «δοχείο» για κάτι άλλο, αλλά δεν είναι το πραγματικό ζητούμενο.
In my day job, I work with data. I run a data visualization design company, and we design and develop ways to make information accessible through visual representations. What my job has taught me over the years is that to really understand data and their true potential, sometimes we actually have to forget about them and see through them instead. Because data are always just a tool we use to represent reality. They're always used as a placeholder for something else, but they are never the real thing.
Αλλά ας κάνω ένα βήμα πίσω για την ώρα όταν αρχικά, προσωπικά, το κατάλαβα. Το 1994, ήμουν 13 ετών. Ήμουν μια έφηβη στην Ιταλία. Ήμουν πολύ νέα, για να ενδιαφέρομαι για την πολιτική, αλλά ήξερα ότι ο επιχειρηματίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι, «έτρεχε» για την προεδρία της κεντροδεξιάς. Ζούσαμε σε μια πολύ φιλελεύθερη πόλη και ο πατέρας μου ήταν πολιτικός του Δημοκρατικού Κόμματος. Θυμάμαι ότι κανείς δεν σκέφτηκε πως ο Μπερλουσκόνι θα εκλεγόταν -- αυτό, εντελώς, δεν ήταν επιλογή. Αλλά συνέβη. Και θυμάμαι πολύ έντονα το συναίσθημα. Ήταν μια απόλυτη έκπληξη, καθώς ο μπαμπάς μου, υποσχέθηκε πως στην πόλη μου, δεν ήξερε κανέναν που να τον ψήφισε.
But let me step back for a moment to when I first understood this personally. In 1994, I was 13 years old. I was a teenager in Italy. I was too young to be interested in politics, but I knew that a businessman, Silvio Berlusconi, was running for president for the moderate right. We lived in a very liberal town, and my father was a politician for the Democratic Party. And I remember that no one thought that Berlusconi could get elected -- that was totally not an option. But it happened. And I remember the feeling very vividly. It was a complete surprise, as my dad promised that in my town he knew nobody who voted for him.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία τα στοιχεία που είχα, μου έδωσαν μια εντελώς διαστρεβλωμένη πραγματικότητα. Το δείγμα των δεδομένων μου ήταν αρκετά περιορισμένο και ασύμμετρο, γι 'αυτό, πιθανώς λόγω αυτού, σκέφτηκα, πως ζούσα σε μια φούσκα, και δεν είχα αρκετά πιθανότητες να δω έξω από αυτή.
This was the first time when the data I had gave me a completely distorted image of reality. My data sample was actually pretty limited and skewed, so probably it was because of that, I thought, I lived in a bubble, and I didn't have enough chances to see outside of it.
Τώρα, γρήγορα προς τα εμπρός στις 8 Νοεμβρίου 2016 στις Η.Π.Α. Τα γκάλοπ στο Διαδίκτυο, τα στατιστικά μοντέλα, όλοι οι ειδήμονες συμφωνούν για ένα πιθανό αποτέλεσμα για τις προεδρικές εκλογές. Φαινόταν πως είχαμε αρκετές πληροφορίες αυτή τη φορά και περισσότερες πιθανότητες να δούμε έξω από τον κλειστό μας κύκλο -- αλλά σαφέστατα δεν είχαμε. Το συναίσθημα ήταν πολύ οικείο. Είχα υπάρξει εκεί πριν. Είναι δίκαιο να πούμε πως τα δεδομένα μας «κορόϊδεψαν» εδώ και αρκετά θεαματικά. Πιστεύαμε στα δεδομένα, αλλά αυτό που συνέβη, ακόμη και με την πιο σεβαστή εφημερίδα, είναι ότι η εμμονή για να μειώσουμε τα πάντα σε δύο απλά ποσοστά για να κάνουμε ένα δυνατό τίτλο μας έκανε να επικεντρωθούμε σε αυτά τα δύο ποσοστά και μόνο. Προσπαθώντας να απλοποιήσουμε το μήνυμα και να σχεδιάσουμε έναν όμορφο, αναπόφευκτα κόκκινο και μπλε χάρτη, χάσαμε το νόημα τελείως. Κάπως ξεχάσαμε ότι υπήρχαν ιστορίες -- ιστορίες ανθρώπων πίσω από αυτούς τους αριθμούς.
Now, fast-forward to November 8, 2016 in the United States. The internet polls, statistical models, all the pundits agreeing on a possible outcome for the presidential election. It looked like we had enough information this time, and many more chances to see outside the closed circle we lived in -- but we clearly didn't. The feeling felt very familiar. I had been there before. I think it's fair to say the data failed us this time -- and pretty spectacularly. We believed in data, but what happened, even with the most respected newspaper, is that the obsession to reduce everything to two simple percentage numbers to make a powerful headline made us focus on these two digits and them alone. In an effort to simplify the message and draw a beautiful, inevitable red and blue map, we lost the point completely. We somehow forgot that there were stories -- stories of human beings behind these numbers.
Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, αλλά σε ένα πολύ παρόμοιο σημείο, παρουσίαστηκε μια ιδιαίτερη πρόκληση στην ομάδα μου από αυτή τη γυναίκα. Ήρθε σε μας με πολλά δεδομένα, αλλά τελικά ήθελε να πει μια από τις πιο ανθρώπινες ιστορίες που ήταν δυνατόν. Είναι η Σαμάνθα Κριστοφορέτι. Έχει υπάρξει η πρώτη Ιταλίδα αστροναύτρια, και επικοινώνησε μαζί μας πριν την έναρξη μιας εξάμηνης αποστολής στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Μας είπε: «Πάω στο διάστημα, και θέλω να κάνω κάτι με νόημα με τα δεδομένα της αποστολής μου για τους ανθρώπους». Μια αποστολή στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) συνοδεύεται από τέραμπαϊτς δεδομένων για οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε -- τις τροχιές γύρω από τη Γη, την ταχύτητα και θέση του ISS και όλων των άλλων χιλιάδων ζωντανών μεταδόσεων από τους αισθητήρες του. Είχαμε όλα τα τεκμήρια που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε -- όπως ακριβώς οι ειδήμονες πριν από τις εκλογές -- αλλά ποιο είναι το νόημα όλων αυτών των αριθμών; Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τα ίδια τα δεδομένα, επειδή δεν είναι ποτέ το ζητούμενο. Είναι πάντα το μέσο προς ένα στόχο. Η ιστορία, που έπρεπε να πούμε, είναι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος σε ένα μικρό κουτί που πετάει στο διάστημα πάνω από το κεφάλι σας και ότι μπορείτε να την δείτε με γυμνό μάτι σε μια καθαρή νύχτα. Έτσι, αποφασίσαμε με δεδομένα να δημιουργήσουμε μια σύνδεση μεταξύ της Σαμάνθα και όλων των ανθρώπων που την κοίταζαν από κάτω. Σχεδιάσαμε και αναπτύξαμε αυτό που ονομάσαμε «Φίλοι στο διάστημα», μια εφαρμογή στο Διαδίκτυο που απλά σας επιτρέπει να πείτε «γεια» στη Σαμάνθα από όπου κι αν βρίσκεστε και «γεια» σε όλους τους ανθρώπους που είναι δικτυωμένοι ταυτοχρόνως από όλο τον κόσμο. Και όλα αυτά τα «γεια» άφηναν ορατά σημάδια στο χάρτη καθώς η Σαμάνθα πετούσε και όπως πραγματικά μας χαιρετούσε πίσω κάθε μέρα χρησιμοποιώντας το Twitter από τον ISS.
In a different context, but to a very similar point, a peculiar challenge was presented to my team by this woman. She came to us with a lot of data, but ultimately she wanted to tell one of the most humane stories possible. She's Samantha Cristoforetti. She has been the first Italian woman astronaut, and she contacted us before being launched on a six-month-long expedition to the International Space Station. She told us, "I'm going to space, and I want to do something meaningful with the data of my mission to reach out to people." A mission to the International Space Station comes with terabytes of data about anything you can possibly imagine -- the orbits around Earth, the speed and position of the ISS and all of the other thousands of live streams from its sensors. We had all of the hard data we could think of -- just like the pundits before the election -- but what is the point of all these numbers? People are not interested in data for the sake of it, because numbers are never the point. They're always the means to an end. The story we needed to tell is that there is a human being in a teeny box flying in space above your head, and that you can actually see her with your naked eye on a clear night. So we decided to use data to create a connection between Samantha and all of the people looking at her from below. We designed and developed what we called "Friends in Space," a web application that simply lets you say "hello" to Samantha from where you are, and "hello" to all the people who are online at the same time from all over the world. And all of these "hellos" left visible marks on the map as Samantha was flying by and as she was actually waving back every day at us using Twitter from the ISS.
Έτσι, οι άνθρωποι είδαν τα δεδομένα της αποστολής από μια άλλη γωνία. Όλα ξαφνικά συνδέθηκαν πολύ περισσότερο με την ανθρώπινη φύση και περιέργεια μας, παρά με την τεχνολογία. Έτσι, τα δεδομένα τροφοδοτούσαν την εμπειρία, αλλά οι ιστορίες των ανθρώπων ήταν ο οδηγός. Η πολύ θετική ανταπόκριση των χιλιάδων χρηστών μου δίδαξε ένα πολύ σημαντικό μάθημα -- πως δουλεύοντας με τα δεδομένα σημαίνει να σχεδιάζεις τρόπους να μεταμορφώνεις το αφηρημένο και το μη μετρήσιμο σε κάτι που μπορεί κανείς να δει, να αισθανθεί και να συνδέσει άμεσα τις ζωές και συμπεριφορές μας, κάτι που είναι δύσκολο να επιτευχθεί εάν αφήσουμε την εμμονή για τους αριθμούς και την τεχνολογία γύρω από αυτούς να μας οδηγεί στη διαδικασία. Αλλά μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για να συνδέσουμε τα δεδομένα με τις ιστορίες που εκπροσωπούν. Μπορούμε να αφαιρέσουμε πλήρως την τεχνολογία.
This made people see the mission's data from a very different perspective. It all suddenly became much more about our human nature and our curiosity, rather than technology. So data powered the experience, but stories of human beings were the drive. The very positive response of its thousands of users taught me a very important lesson -- that working with data means designing ways to transform the abstract and the uncountable into something that can be seen, felt and directly reconnected to our lives and to our behaviors, something that is hard to achieve if we let the obsession for the numbers and the technology around them lead us in the process. But we can do even more to connect data to the stories they represent. We can remove technology completely.
Πριν από μερικά χρόνια, γνώρισα αυτή τη γυναίκα, την Στέφανι Πόσαβεκ, σχεδιάστρια με έδρα το Λονδίνο, με την οποία μοιραζόμαστε το πάθος και την εμμονή για τα δεδομένα. Δεν γνωρίζαμε η μία την άλλη, αλλά αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα πολύ ριζοσπαστικό πείραμα, ξεκινώντας επικοινωνία χρησιμοποιώντας μόνο δεδομένα, καμία άλλη γλώσσα, και επιλέξαμε να μην χρησιμοποιήσουμε καθόλου τεχνολογία για να μοιραστούμε τα δεδομένα μας. Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας θα ήταν μέσω του παλιομοδίτικου ταχυδρομείου. Για τα «Αγαπημένα Δεδομένα», κάθε εβδομάδα για ένα έτος, χρησιμοποιήσαμε τα προσωπικά μας δεδομένα για να γνωριστούμε -- προσωπικά δεδομένα γύρω από εβδομαδιαία κοινά θέματα, από τα συναισθήματά μας έως τις αλληλεπιδράσεις με τους συνεργάτες μας, από τις φιλοφρονήσεις που λάβαμε στους ήχους του περιβάλλοντος μας. Προσωπικές πληροφορίες που θα γράφαμε χειρογράφως πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί μεγέθους καρτ-ποστάλ που θα στέλναμε κάθε εβδομάδα από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη, όπου εγώ ζω, και από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, όπου αυτή ζει. Το μπροστινό μέρος της κάρτας είναι το σχέδιο με τα δεδομένα, και το πίσω μέρος της περιέχει τη διεύθυνση του άλλου προσώπου, φυσικά, και το υπόμνημα για τον τρόπο ερμηνείας του σχεδίου μας. Την πρώτη εβδομάδα του πειράματος, επιλέξαμε πραγματικά ένα κρύο και απρόσωπο θέμα: Πόσες φορές ελέγχουμε την ώρα σε μια εβδομάδα; Να το μπροστινό μέρος της κάρτας μου, και μπορείτε να δείτε ότι κάθε σύμβολο αντιπροσωπεύει όλες τις φορές που έλεγξα την ώρα, τοποθετημένες για ημέρες και διαφορετικές ώρες χρονολογικά -- τίποτα πραγματικά πολύ περίπλοκο εδώ. Αλλά, βλέπετε στο υπόμνημα, πως έχω προσθέσει ανέκδοτες λεπτομέρειες για αυτές τις στιγμές. Στην πραγματικότητα, οι διαφορετικοί τύποι συμβόλων δείχνουν γιατί έλεγχα το χρόνο -- τι έκανα; Είχα βαρεθεί; Πεινούσα; Είχα καθυστερήσει; Είδα την ώρα με κάποιο σκοπό ή απλώς κοίταξα το ρολόι; Και αυτό είναι το σημείο-κλειδί, που αντιπροσωπεύει τις λεπτομέρειες των ημερών μου και της προσωπικότητάς μου μέσω της συλλογής των δεδομένων μου. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα ως φακό ή φίλτρο για να ανακαλύψω και αποκαλύψω, π.χ., το ατέλειωτο άγχος μου για το αν θα αργήσω, παρόλο που είμαι, πάντα, απόλυτα συνεπής.
A few years ago, I met this other woman, Stefanie Posavec -- a London-based designer who shares with me the passion and obsession about data. We didn't know each other, but we decided to run a very radical experiment, starting a communication using only data, no other language, and we opted for using no technology whatsoever to share our data. In fact, our only means of communication would be through the old-fashioned post office. For "Dear Data," every week for one year, we used our personal data to get to know each other -- personal data around weekly shared mundane topics, from our feelings to the interactions with our partners, from the compliments we received to the sounds of our surroundings. Personal information that we would then manually hand draw on a postcard-size sheet of paper that we would every week send from London to New York, where I live, and from New York to London, where she lives. The front of the postcard is the data drawing, and the back of the card contains the address of the other person, of course, and the legend for how to interpret our drawing. The very first week into the project, we actually chose a pretty cold and impersonal topic. How many times do we check the time in a week? So here is the front of my card, and you can see that every little symbol represents all of the times that I checked the time, positioned for days and different hours chronologically -- nothing really complicated here. But then you see in the legend how I added anecdotal details about these moments. In fact, the different types of symbols indicate why I was checking the time -- what was I doing? Was I bored? Was I hungry? Was I late? Did I check it on purpose or just casually glance at the clock? And this is the key part -- representing the details of my days and my personality through my data collection. Using data as a lens or a filter to discover and reveal, for example, my never-ending anxiety for being late, even though I'm absolutely always on time.
Η Στέφανι και εγώ περάσαμε ένα χρόνο συλλέγοντας τα δεδομένα μας χειρωνακτικά, για να πιεστούμε να εστιάσουμε στις λεπτομέρειες που οι H/Y δεν μπορούν να συγκεντρώσουν -- ή τουλάχιστον όχι ακόμα -- με δεδομένα για να ερευνήσουμε και το μυαλό και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε και όχι μόνο τις δραστηριότητές μας. Όπως στην τρίτη εβδομάδα, όπου παρακολουθήσαμε τα «ευχαριστώ» που είπαμε και λάβαμε, και όταν συνειδητοποίησα ότι ευχαριστώ κυρίως ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Προφανώς, ευχαριστώ (με μανία) τις σερβιτόρες και σερβιτόρους, αλλά σίγουρα, δεν ευχαριστώ αρκετά τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Stefanie and I spent one year collecting our data manually to force us to focus on the nuances that computers cannot gather -- or at least not yet -- using data also to explore our minds and the words we use, and not only our activities. Like at week number three, where we tracked the "thank yous" we said and were received, and when I realized that I thank mostly people that I don't know. Apparently I'm a compulsive thanker to waitresses and waiters, but I definitely don't thank enough the people who are close to me.
Πριν πάνω από ένα χρόνο, η διαδικασία της ενεργητικής καταγραφής και μέτρησης αυτών των τύπων ενεργειών έγινε τελετουργικό. Πράγματι, άλλαξε τους εαυτούς μας. Ήμασταν πολύ πιο συντονισμένοι με τον εαυτό μας, πολύ περισσότερο ενήμεροι για τις συμπεριφορές και το περιβάλλον μας. Πάνω από ένα έτος, η Στέφανι κι εγώ, συνδεθήκαμε σε βαθύ επίπεδο με το κοινό ημερολόγιο των δεδομένων μας, αλλά θα μπορούσαμε να το κάνουμε, μόνο επειδή βάζαμε εμάς «μέσα» στους αριθμούς, προσθέτοντας το πλαίσιο των πολύ προσωπικών μας ιστοριών σε αυτά. Ήταν ο μόνος τρόπος να τους δώσουμε πραγματικό νόημα και αντιπροσωπευτικά των εαυτών μας.
Over one year, the process of actively noticing and counting these types of actions became a ritual. It actually changed ourselves. We became much more in tune with ourselves, much more aware of our behaviors and our surroundings. Over one year, Stefanie and I connected at a very deep level through our shared data diary, but we could do this only because we put ourselves in these numbers, adding the contexts of our very personal stories to them. It was the only way to make them truly meaningful and representative of ourselves.
Δεν σας ζητώ να αρχίσετε να σχεδιάζετε τα προσωπικά σας δεδομένα ή να βρείτε ένα φίλο δι' αλληλογραφίας πέρα του ωκεανού. Αλλά σας ζητώ να εξετάσετε τα δεδομένα -- όλων των ειδών τα δεδομένα -- ως την αρχή της συνομιλίας και όχι το τέλος. Επειδή, τα δεδομένα από μόνα τους δεν θα μας δώσουν ποτέ μια λύση. Και γι' αυτό τα δεδομένα μας «κοροϊδεψαν» τόσο άσχημα, διότι δεν καταφέραμε να συμπεριλάβουμε το σωστό πλαίσιο για να αναπαραστήσουμε την πραγματικότητα, μια λεπτή, περίπλοκη και πολύπλοκη πραγματικότητα. Συνεχίσαμε να βλέπουμε αυτούς τους δύο αριθμούς, με εμμονή και να προσποιούμαστε ότι ο κόσμος μας θα μπορούσε να μειωθεί σε κανά δύο αριθμούς και μια κούρσα αλόγων, ενώ οι πραγματικές ιστορίες, εκείνες που πραγματικά είχαν σημασία, ήταν κάπου αλλού.
I am not asking you to start drawing your personal data, or to find a pen pal across the ocean. But I'm asking you to consider data -- all kind of data -- as the beginning of the conversation and not the end. Because data alone will never give us a solution. And this is why data failed us so badly -- because we failed to include the right amount of context to represent reality -- a nuanced, complicated and intricate reality. We kept looking at these two numbers, obsessing with them and pretending that our world could be reduced to a couple digits and a horse race, while the real stories, the ones that really mattered, were somewhere else.
Αυτό που χάσαμε, κοιτάζοντας μόνο μοντέλα και αλγορίθμους, είναι αυτό που αποκαλώ «ανθρωπισμός των δεδομένων». Στον Αναγεννησιακό ανθρωπισμό, οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι έβαλαν την ανθρώπινη φύση, αντί του Θεού, στο κέντρο της άποψης τους για τον κόσμο. Πιστεύω πως κάτι παρόμοιο πρέπει να συμβεί με το σύμπαν των δεδομένων. Τώρα τα δεδομένα, προφανώς, αντιμετωπίζονται σαν Θεός, φύλακας αλάθητης αλήθειας για το παρόν και το μέλλον μας.
What we missed looking at these stories only through models and algorithms is what I call "data humanism." In the Renaissance humanism, European intellectuals placed the human nature instead of God at the center of their view of the world. I believe something similar needs to happen with the universe of data. Now data are apparently treated like a God -- keeper of infallible truth for our present and our future.
Οι εμπειρίες που μοιράστηκα μαζί σας σήμερα με δίδαξαν πως, για να καταστήσουμε τα δεδομένα αντιπροσωπευτικά της ανθρώπινης φύσης μας και για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα μας παραπλανήσουν πια, πρέπει να συμπεριλάβουμε την ενσυναίσθηση, τις ατέλειες και τις ανθρώπινες ιδιότητες στον τρόπο συλλογής, επεξεργασίας, ανάλυσης και παρουσίασής τους. Βλέπω ένα μέρος όπου, τελικά, αντί να χρησιμοποιούμε δεδομένα μόνο για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, όλοι θα χρησιμοποιούμε δεδομένα για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι.
The experiences that I shared with you today taught me that to make data faithfully representative of our human nature and to make sure they will not mislead us anymore, we need to start designing ways to include empathy, imperfection and human qualities in how we collect, process, analyze and display them. I do see a place where, ultimately, instead of using data only to become more efficient, we will all use data to become more humane.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)