Ebola is one of the deadliest viruses we know of. If left untreated, it kills about half of those it infects. It can spread through pretty much every fluid your body makes, including blood and sweat. Even the dead can transmit the disease, often doing so at their own funerals.
Ебола є одним з найсмертоносніших вірусів, про які нам відомо. Без лікування, вона вбиває близько половини тих, хто нею заражається. Вона передається практично через будь-яку рідину, яку виділяє ваше тіло, включаючи кров та піт. Навіть тіла померлих можуть передавати хворобу, частіше на власних похоронах.
On December 26th, 2013, a two-year-old boy in southern Guinea got sick. Just two days later, he died. It took local doctors working with the international community four months to discover that Ebola was to blame, largely because it had never before been detected outside of Central Africa.
26 грудня 2013 року на півдні Гвінеї захворів дворічний хлопчик. Буквально через два дні він помер. Місцевим лікарям, які співпрацювали з міжнародним співтовариством, знадобилося чотири місяці, щоб з’ясувати, що в цьому була винна Ебола, головним чином тому, що її ніколи раніше не виявляли за межами Центральної Африки.
In those four months, Ebola gained a head start that would prove devastating. The outbreak lasted two years and mushroomed into the largest Ebola epidemic in recorded history. More than 28,000 people contracted the disease and over 11,000 died.
Ці чотири місяці дали Еболі фору, яка виявилася руйнівною. Спалах захворювання тривав два роки та переріс у найбільшу епідемію хвороби Ебола в історії. Понад 28 000 людей заразилися вірусом, та понад 11 000 померли.
In 2013, Guinea had no formal emergency response system, few trained contact tracers, and no rapid tests, border screenings, or licensed vaccine for Ebola.
У 2013 році в Гвінеї не було ні офіційної системи екстреного реагування, достатньої кількості спостерігачів за контактними особами, ані швидких тестів, перевірок на кордоні, чи ліцензованої вакцини проти вірусу Еболи.
After that epidemic, Guinea, with the support of the US and other international partners, completely overhauled their epidemic response system. And in January 2021, that system faced its first real test.
Після цієї епідемії Гвінея, за підтримки США та інших міжнародних партнерів, повністю перебудувала свою систему протидії епідемії. Вже в січні 2021 року ця система пройшла своє перше справжнє випробування.
It started when a nurse in southern Guinea developed a headache, vomiting, and fever. A few days later, she died. As dictated by traditional burial practices, her family prepared her body for the funeral. Within a week, the nurse’s husband and other family members started experiencing symptoms.
Спершу, у медсестри з півдня Гвінеї, з’явилися головний біль, нудота та жар. Через кілька днів вона померла. Відповідно до традиційних обрядів поховання, її сім’я підготувала її тіло до похорону. Потім впродовж тижня у чоловіка медсестри та інших членів родини з’явилися перші симптоми.
Health officials suspected Ebola much quicker than in 2013 and ordered tests. They came back positive, and Guinea activated its epidemic alert system the next day.
Органи охорони здоров’я передчули спалах Еболи швидше ніж у 2013 та провели тести. Результати були позитивні, і наступного ж дня Гвінея активувала свою систему оповіщення про епідемію.
Then, lots of things happened very quickly. Guinea’s National Agency for Health Security activated 38 district-level emergency operations centers, as well as a national one. Teams of epidemiologists and contact tracers began the painstaking job of figuring out exactly who was exposed and when, generating a list of 23 initial contacts that quickly grew to over 1,100. Advanced rapid testing capacity spun up in the city where the outbreak started. At Guinea’s borders with Liberia and Cote d’Ivoire, public health workers screened more than 2 million travelers. A large-scale vaccination campaign was started. And, finally, more than 900 community mobilizers alerted people of the outbreak and suggested alternative burial practices that were acceptable to the community and reduced the risk of spreading Ebola.
Надалі, все відбувалось дуже швидко. Агенство національної безпеки охорони здоров’я Гвінеї запустило роботу як 38 районних центрів екстреної допомоги, так і загальнонаціональний. Команди епідеміологів і спостерігачів розпочали кропітку роботу, щоб з’ясувати, хто саме й коли був заражений, створивши список із 23 первинних контактів, який швидко зріс до понад 1100. В місті, де почався спалах, було введено удосконалену систему експрес-тестування. На кордонах Гвінеї з Ліберією та Кот-д’Івуаром служби громадської охорони здоров’я обстежили понад 2 мільйони туристів. Розпочалась масштабна кампанія з вакцинації. І ось, нарешті, понад 900 громадських активістів проінформували людей про спалах і запропонували альтернативні способи поховання, які були прийнятні для громади та зменшили ризик поширення Еболи.
Thanks to all these measures, the 2021 outbreak ended just four months after it began. Only 23 people contracted Ebola; only 12 died. That's less than 1% of the deaths in the prior outbreak.
Завдяки всім цим заходам спалах 2021 року закінчився всього через чотири місяці після свого початку. Лише 23 людини заразилися Еболою, лише 12 людей загинуло. Це менше 1% смертей, що сталися під час попереднього спалаху.
The 2021 outbreak cost $100 million to control— which sounds like a lot but pales in comparison to the global economic cost of the previous outbreak: $53 billion.
Боротьба зі спалахом 2021 року коштувала 100 мільйонів доларів — звучить як багато, але ніщо в порівнянні з глобальними економічними витратами попереднього спалаху в 53 мільярди доларів.
So should every country just copy Guinea’s approach?
Отже, кожна країна повинна слідувати практиці Гвінеї?
Not exactly. It is always important to respond to an outbreak quickly, so an early warning system is essential. But beyond that, a successful response can look very different for different diseases in different countries.
Це не зовсім так. Завжди важливо швидко реагувати на спалах, тому система раннього попередження є важливою. Але крім цього, успішне реагування може сильно відрізнятися для різних хвороб у різних країнах.
For example, Brazil quenched an outbreak of yellow fever, which is spread by mosquitoes, primarily by mounting a massive vaccination campaign. That strategy worked well for Brazil because it’s one of the major global producers of the yellow fever vaccine, and its population was accustomed to regular, routine vaccinations.
Наприклад, Бразилія погасила спалах жовтої лихоманки, яка поширюється через укуси комарів, насамперед шляхом проведення масової кампанії з вакцинації. Ця стратегія добре спрацювала в Бразилії, так як вона є одним із найбільших світових виробників вакцини проти жовтої лихоманки, а її населення звикло до регулярних планових щеплень.
But for many diseases, you don't even need a mass vaccination program. In August of 2021, a truck driver tested positive for cholera in Burkina Faso. Health care workers alerted the government that same day and contact tracing began immediately. Cholera is caused by a bacterium, so Burkina Faso gave antibiotics to those exposed or potentially exposed. This extremely fast response stopped the outbreak just a few weeks after it started. Cholera often rears its head in West Africa— in 2021, there were over 100,000 cases and more than 3,700 deaths. Because Burkina Faso was so well prepared, they had zero deaths that year. Zero.
Втім, програма масової вакцинації навіть не потрібна для багатьох хвороб. У серпні 2021 водій вантажівки отримав позитивний тест на холеру в Буркіна-Фасо. Працівники охорони здоров’я попередили уряд того ж дня, і негайно розпочалося відстеження контактних осіб. Холера викликається бактерією, тому Буркіна-Фасо надав антибіотики тим, хто інфікувався або міг інфікуватись. Ця надзвичайно швидка реакція зупинила спалах всього через кілька тижнів після його початку. Холера часто з’являється саме на заході Африки — у 2021 році було виявлено понад 100 000 випадків захворювань і понад 3700 смертей. Але Буркіна-Фасо була добре підготовлена, тому саме того року не було жодної смерті. Жодної.
In Chiang Mai, Thailand, health officials piloted a community-owned, community-driven outbreak alert system to monitor animal health— that’s important because some animal outbreaks have the potential to spill over and become human outbreaks. Villagers used an app to alert health authorities about outbreaks in animals. Over the course of 16 months, 36 animal outbreaks were identified.
У місті Чіангмаї, що у Таїланді, органи охорони здоров’я запровадили пілотну громадську систему оповіщення про спалахи захворювань, щоб контролювати здоров’я тварин — це важливо, оскільки спалахи захворювань деяких тварин мають здатність вилитися у небезпечні спалахи для людей. Через додаток селяни сповіщали органи охорони здоров’я про спалахи у тварин. За 16 місяців було виявлено 36 спалахів захворювань у тварин.
For any outbreak response system to be effective, it needs to be trusted, valued, and ultimately used by communities. That means reaching people where they are, in the language they speak, and aware of the culture, beliefs, and practices with which they live.
Щоб будь-яка система реагування на спалах була ефективною, їй слід довіряти, цінувати та, зрештою, використовувати у громадах. Це означає взаємодіяти з людьми там, де вони є, мовою, якою вони розмовляють, і знати про культуру, вірування та звичаї, якими вони живуть.
Perhaps most importantly, we can't expect to do nothing for years and then just swing into action when an outbreak occurs. One of the best ways to save lives is to invest in lasting health infrastructure, 365 days a year, for everyone, especially the most vulnerable among us.
Мабуть, найважливіше те, що ми не можемо розраховувати на бездіяльність роками, щоб потім просто приступити до дій, коли станеться спалах. Одним з найкращих шляхів врятувати життя є інвестиція в стійку медичну інфраструктуру 365 днів на рік, для всіх, а особливо для найуразливіших серед нас.