Οι πόλεις είναι οι χοάνες του πολιτισμού. Διευρύνονται, η αστικοποίηση διευρύνεται, με εκθετικό ρυθμό τα τελευταία 200 χρόνια, έτσι ώστε στο δεύτερο μισό αυτού του αιώνα ο πλανήτης θα κυριαρχείται εντελώς από πόλεις. Στις πόλεις οφείλονται αρχικά το φαινόμενο του θερμοκηπίου, οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην υγεία, η μόλυνση, οι ασθένειες, τα οικονομικά οι οικονομίες, η ενέργεια -- είναι όλα προβλήματα που έρχονται αντιμέτωπα με την ύπαρξη πόλεων. Από εκεί προέρχονται όλα αυτά τα προβλήματα. Και το τσουνάμι των προβλημάτων που πιστεύουμε ότι αντιμετωπίζουμε σχετικά με ζητήματα αειφορίας, είναι στην πραγματικότητα μια αντανάκλαση της εκθετικής αύξησης στην αστικοποίηση σε όλον τον πλανήτη.
Cities are the crucible of civilization. They have been expanding, urbanization has been expanding, at an exponential rate in the last 200 years so that by the second part of this century, the planet will be completely dominated by cities. Cities are the origins of global warming, impact on the environment, health, pollution, disease, finance, economies, energy -- they're all problems that are confronted by having cities. That's where all these problems come from. And the tsunami of problems that we feel we're facing in terms of sustainability questions are actually a reflection of the exponential increase in urbanization across the planet.
Εδώ έχω κάποια νούμερα. Διακόσια χρόνια πριν, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν λιγότερο από ένα μικρό ποσοστό αστικοποιημένες. Τώρα είναι περισσότερο από 82 τοις εκατό. Ο πλανήτης έχει περάσει το μέσο της διαδρομής πριν μερικά χρόνια. Η Κίνα θα χτίσει 300 καινούριες πόλεις μέσα στα επόμενα 20 χρόνια. Και τώρα ακούστε αυτό: Κάθε βδομάδα στο εγγύς μέλλον, μέχρι το 2050, περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι θα προστίθενται στις πόλεις μας. Αυτό θα επηρεάσει τα πάντα. Όλοι σε αυτό το δωμάτιο, αν μείνετε ζωντανοί, θα επηρεαστούν από αυτό που συμβαίνει στις πόλεις σ᾽αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο. Εν τούτοις, οι πόλεις, παρόλο που έχουν αυτή την αρνητική όψη, αποτελούν επίσης και τη λύση. Γιατί οι πόλεις είναι οι ηλεκτρικές σκούπες και οι μαγνήτες που έχουν ρουφήξει όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους, που παράγουν ιδέες, καινοτομία, πλούτο και ούτω καθεξής. Έτσι έχουμε αυτή τη διπλή φύση. Και επομένως υπάρχει μια επιτακτική ανάγκη για μια επιστημονική θεωρία των πόλεων.
Here's some numbers. Two hundred years ago, the United States was less than a few percent urbanized. It's now more than 82 percent. The planet has crossed the halfway mark a few years ago. China's building 300 new cities in the next 20 years. Now listen to this: Every week for the foreseeable future, until 2050, every week more than a million people are being added to our cities. This is going to affect everything. Everybody in this room, if you stay alive, is going to be affected by what's happening in cities in this extraordinary phenomenon. However, cities, despite having this negative aspect to them, are also the solution. Because cities are the vacuum cleaners and the magnets that have sucked up creative people, creating ideas, innovation, wealth and so on. So we have this kind of dual nature. And so there's an urgent need for a scientific theory of cities.
Αυτοί είναι οι σύντροφοί μου. Αυτή η δουλειά εχει γίνει με μια εξαιρετική ομάδα ανθρώπων, αυτοί έχουν κάνει όλη τη δουλειά, κι εγώ είμαι ο μεγάλος παπαρολόγος που προσπαθεί να τα συγκεντρώσει.
Now these are my comrades in arms. This work has been done with an extraordinary group of people, and they've done all the work, and I'm the great bullshitter that tries to bring it all together.
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε ορίστε το πρόβλημα: Αυτό είναι που θέλουμε όλοι. Τα 10 δισεκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη το 2050 θέλουν να ζουν σε μέρη σαν κι αυτό, να έχουν πράγματα όπως αυτά, να κάνουν τέτοια πράγματα, με οικονομίες που αναπτύσσονται έτσι, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως η εντροπία παράγει τέτοια πράγματα, αυτό, αυτό και αυτό. Και το ερώτημα είναι: Έτσι θα μοιάζουν το Εδιμβούργο, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη το 2050; ή θα είναι έτσι; Ιδού η απορία. Οφείλω να πω ότι πολλές από τις ενδείξεις δείχνουν πως θα είναι κάπως έτσι, αλλά ας το συζητήσουμε.
So here's the problem: This is what we all want. The 10 billion people on the planet in 2050 want to live in places like this, having things like this, doing things like this, with economies that are growing like this, not realizing that entropy produces things like this, this, this and this. And the question is: Is that what Edinburgh and London and New York are going to look like in 2050, or is it going to be this? That's the question. I must say, many of the indicators look like this is what it's going to look like, but let's talk about it.
Η προκλητική δήλωσή μου λοιπόν, είναι ότι χρειαζόμαστε απελπισμένα μια σοβαρή επιστημονική θεωρία των πόλεων. Επιστημονική θεωρία σημαίνει μετρήσιμη -- βασισμένη σε θεμελιώδεις γενικές αρχές που μπορούν να σχηματίσουν ένα προγνωστικό πλαίσιο εργασίας. Αυτή είναι η επιδίωξη. Είναι αυτό πιθανό; Yπάρχουν παγκόσμιοι νόμοι; Όποτε ορίστε δύο ερωτήματα που έχω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι αυτό το πρόβλημα. Το πρώτο είναι: Αποτελούν οι πόλεις μέρος της βιολογίας; Είναι το Λονδίνο μια τεράστια φάλαινα; Είναι το Εδιμβούργο ένα άλογο; Είναι η Microsoft μια μεγάλη μυρμηγκοφωλιά; Τι μαθαίνουμε από αυτό; Τα χρησιμοποιούμε μεταφορικά -- το DNA μιας εταιρείας, το μεταβολισμό μιας πόλης, και ούτω καθεξής -- είναι αυτά απλά μπούρδες, μεταφορικές μπούρδες, ή υπάρχει και σοβαρό νόημα σε αυτά; Και αν ισχύει αυτό, πώς γίνεται να είναι τόσο δύσκολο να σκοτώσεις μια πόλη; Και μια ατομική βόμβα να ρίξεις σε μια πόλη, 30 χρόνια αργότερα θα επιβιώνει. Ελάχιστες πόλεις αποτυγχάνουν. Όλες οι εταιρείες πεθαίνουν, όλες οι εταιρείες. Και αν έχεις μια σοβαρή θεωρία, θα πρέπει να είσαι σε θέση να προβλέψεις πότε θα χρεωκοπήσει η Google.
So my provocative statement is that we desperately need a serious scientific theory of cities. And scientific theory means quantifiable -- relying on underlying generic principles that can be made into a predictive framework. That's the quest. Is that conceivable? Are there universal laws? So here's two questions that I have in my head when I think about this problem. The first is: Are cities part of biology? Is London a great big whale? Is Edinburgh a horse? Is Microsoft a great big anthill? What do we learn from that? We use them metaphorically -- the DNA of a company, the metabolism of a city, and so on -- is that just bullshit, metaphorical bullshit, or is there serious substance to it? And if that is the case, how come that it's very hard to kill a city? You could drop an atom bomb on a city, and 30 years later it's surviving. Very few cities fail. All companies die, all companies. And if you have a serious theory, you should be able to predict when Google is going to go bust.
Οπότε, είναι αυτό απλά μια άλλη εκδοχή αυτού εδώ; Αυτό το κατανοούμε πολύ καλά. Μπορείς δηλαδή να κάνεις οποιαδήποτε γενική ερώτηση για αυτό -- πόσα δέντρα συγκεκριμένου μεγέθους, πόσα κλαδία συγκεκριμένου μεγέθους έχει ένα δέντρο, πόσα φύλλα, τι ενέργεια ρέει μέσα από κάθε κλαδί, ποιο είναι το μέγεθος της φυλλωσιάς, ποια είναι η ανάπτυξή του, ποια η θνησιμότητά του; Έχουμε ένα μαθηματικό πλαίσιο εργασίας βασισμένο σε θεμελιώδεις καθολικές αρχές που μπορεί να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις. Και η ιδέα είναι, μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με αυτό; Οπότε η οδός προς αυτή την κατεύθυνση είναι να αναγνωρίσουμε ένα από τα πιο εξαιρετικά χαρακτηριστικά της ζωής, το γεγονός ότι είναι επιδεκτική διεύρυνσης, εφαρμόζεται σε απίστευτη ποικιλία. Αυτή κατ´ακρίβεια ,είναι μια πολύ μικρή ποικιλία: Πρόκειται για εμάς, τα θηλαστικά· είμαστε ένα από αυτά. Οι ίδιες αρχές, η ίδια δυναμική η ίδια οργάνωση εφαρμόζεται σε όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένων ημών, και μπορεί να επεκταθεί μέχρι τα 100 εκατομμύρια σε μέγεθος. Και αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που η ζωή είναι τόσο ευπροσάρμοστη και εύρωστη -- η επεκτασιμότητα. Αυτό θα το συζητήσουμε περαιτέρω σύντομα.
So is that just another version of this? Well we understand this very well. That is, you ask any generic question about this -- how many trees of a given size, how many branches of a given size does a tree have, how many leaves, what is the energy flowing through each branch, what is the size of the canopy, what is its growth, what is its mortality? We have a mathematical framework based on generic universal principles that can answer those questions. And the idea is can we do the same for this? So the route in is recognizing one of the most extraordinary things about life, is that it is scalable, it works over an extraordinary range. This is just a tiny range actually: It's us mammals; we're one of these. The same principles, the same dynamics, the same organization is at work in all of these, including us, and it can scale over a range of 100 million in size. And that is one of the main reasons life is so resilient and robust -- scalability. We're going to discuss that in a moment more.
Όμως ξέρετε, σε τοπικό επίπεδο κλιμακώνουμε˙ όλοι σ´αυτό το δωμάτιο κλιμακώνονται. Αυτό ονομάζεται ανάπτυξη. Εδώ φάινεται το πώς αναπτύσσεστε. Ο αρουραίος, αυτός είναι ένας αρουραίος -- θα μπορούσε να είναι εσείς. Είμαστε όλοι περίπου το ίδιο. Και βλέπετε, είστε πολλοί εξοικειωμένοι με αυτό. Μεγαλώνετε πολύ γρήγορα και μετά σταματάτε. Και αυτή η γραμμή εκεί είναι μια πρόβλεψη από την ίδια θεωρία, βασισμένη στις ίδιες αρχές, που περιγράφει αυτό το δάσος. Και εδώ πρόκειται για την ανάπτυξη ενός αρουραίου, και εκείνα τα σημεία πάνω είναι σημεία με δεδομένα. Αυτό είναι μόνο το βάρος έναντι της ηλικίας. Και βλέπετε, σταματά να μεγαλώνει. Πολύ, πολύ καλό για τη βιολογία -- επίσης ένας από τους λόγους της μεγάλης του προσαρμοστικότητας. Πολύ, πολύ κακό για τις οικονομίες και τις εταιρείες και τις πόλεις στο παρόν παράδειγμα. Αυτό είναι που πιστεύουμε. Αυτό σπρώχνει πάνω μας ολόκληρη μας η οικονομία, λεπτομερώς επεξηγημένο σε εκείνη την αριστερή γωνία: μπαστούνια του χόκεϊ. Αυτή είναι μια ομάδα εταιρειών λογισμικών -- και πρόκειται για τα έσοδα τους έναντι της ηλικίας τους -- σμικρύνοντας προς τα έξω, και όλοι κερδίζουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια δολάρια.
But you know, at a local level, you scale; everybody in this room is scaled. That's called growth. Here's how you grew. Rat, that's a rat -- could have been you. We're all pretty much the same. And you see, you're very familiar with this. You grow very quickly and then you stop. And that line there is a prediction from the same theory, based on the same principles, that describes that forest. And here it is for the growth of a rat, and those points on there are data points. This is just the weight versus the age. And you see, it stops growing. Very, very good for biology -- also one of the reasons for its great resilience. Very, very bad for economies and companies and cities in our present paradigm. This is what we believe. This is what our whole economy is thrusting upon us, particularly illustrated in that left-hand corner: hockey sticks. This is a bunch of software companies -- and what it is is their revenue versus their age -- all zooming away, and everybody making millions and billions of dollars.
Ωραία, πώς το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Ας μιλήσουμε πρώτα για βιολογία. Αυτό σας δείχνει ξεκάθαρα πώς κλιμακώνονται τα πράγματα. Και αυτή είναι πραγματικά μια αξιοσημείωτη γραφική παράσταση. Το τι απεικονίζεται εδώ είναι ο μεταβολικός ρυθμός -- πόση ενέργεια χρειάζεστε τη μέρα για να παραμείνετε ζωντανοί -- έναντι του βάρους σας, της μάζας σας, για όλες εμάς τις ομάδες οργανισμών. Και απεικονίζεται μ´αυτό τον αστείο τρόπο ανεβαίνοντας 10 συντελεστές, αλλιώς δεν θα τα καταλαβαίνατε όλα στη γραφική παράσταση. Και το τι βλέπεις αν το απεικονίσεις με αυτόν τον ελαφρώς περίεργο τρόπο είναι ότι όλοι βρίσκονται στην ίδια γραμμή. Παρά το γεγονός ότι αυτό είναι το πιο περίπλοκο και ποικίλο σύστημα στον κόσμο, υπάρχει μια αξιοσημείωτη απλότητα που εκφράζεται απ´αυτό. Είναι ιδιαίτερα εκπληκτικό επειδή ο καθένας απ´αυτούς τους οργανισμούς, κάθε υποσύστημα, κάθε τύπος κυττάρου, κάθε γονίδιο, έχει εξελιχθεί στη δική του ανεπανάληπτη οικολογική γωνία με την δική του ανεπανάληπτη ιστορία. Και όμως, παρ´όλη εκείνη τη δαρβινική εξέλιξη και φυσική επιλογή, έχουν περιοριστεί να βρίσκονται σε μια γραμμή.
Okay, so how do we understand this? So let's first talk about biology. This is explicitly showing you how things scale, and this is a truly remarkable graph. What is plotted here is metabolic rate -- how much energy you need per day to stay alive -- versus your weight, your mass, for all of us bunch of organisms. And it's plotted in this funny way by going up by factors of 10, otherwise you couldn't get everything on the graph. And what you see if you plot it in this slightly curious way is that everybody lies on the same line. Despite the fact that this is the most complex and diverse system in the universe, there's an extraordinary simplicity being expressed by this. It's particularly astonishing because each one of these organisms, each subsystem, each cell type, each gene, has evolved in its own unique environmental niche with its own unique history. And yet, despite all of that Darwinian evolution and natural selection, they've been constrained to lie on a line.
Κάτι άλλο συμβαίνει. Πριν μιλήσω γι´αυτό, έχω γράψει εκεί στο κάτω μέρος την κλίση αυτής της καμπύλης, αυτή την ευθεία γραμμή. Είναι τρία τέταρτα, περίπου, το οποίο είναι λιγότερο από ένα -- και αυτό το ονομάζουμε υπὀ-γραμμική. Και ορίστε η ουσία αυτού. Λέει πως αν ήταν γραμμική, η πιο απότομη κλίση τότε για να διπλασιάσεις το μέγεθος θα χρειαζόσουν την διπλή ποσότητα ενέργειας. Αλλά είναι υπό-γραμμική, και αυτό μεταφράζεται στο ότι αν διπλασιάσεις το μέγεθος των οργανισμών, πραγματικά χρειάζεσαι μόνο 75 τοις εκατό περισσότερη ενέργεια. Οπότε ένα θαυμάσιο πράγμα σχετικά με όλη τη βιολογία είναι ότι εκφράζει μια αξιοσημείωτη οικονομία κλίμακας. Όσο μεγαλύτερος είσαι συστηματικά, σύμφωνα με πολύ καλά προσδιορισμένους κανόνες, λιγότερη ενέργεια κατά κεφαλήν. Τώρα οποιαδήποτε φυσιολογική μεταβλητή μπορείς να σκεφτείς, οποιοδήποτε συμβάν στη ζωή μπορείς να σκεφτείς, αν το απεικονίσεις μ´αυτό το τρόπο, φαίνεται έτσι. Υπάρχει μια αξιοσημείωτη τακτικότητα. Έτσι μου λες το μέγεθος ενός θηλαστικού, και μπορώ να σου πω σε επίπεδο 90 τοις εκατό τα πάντα σχετικά μ´αυτό από την άποψη της φυσιολογίας του, της ιστορίας της ζωής του κτλ.
Something else is going on. Before I talk about that, I've written down at the bottom there the slope of this curve, this straight line. It's three-quarters, roughly, which is less than one -- and we call that sublinear. And here's the point of that. It says that, if it were linear, the steepest slope, then doubling the size you would require double the amount of energy. But it's sublinear, and what that translates into is that, if you double the size of the organism, you actually only need 75 percent more energy. So a wonderful thing about all of biology is that it expresses an extraordinary economy of scale. The bigger you are systematically, according to very well-defined rules, less energy per capita. Now any physiological variable you can think of, any life history event you can think of, if you plot it this way, looks like this. There is an extraordinary regularity. So you tell me the size of a mammal, I can tell you at the 90 percent level everything about it in terms of its physiology, life history, etc.
Και αυτό οφείλεται στα δίκτυα. Όλη η ζωή ελέγχεται από δίκτυα -- από την ενδοκυτταρική μέχρι την πολυκυτταρική μέχρι στο επίπεδο του οικοσυστήματος. Και είστε πολύ εξοικειωμένοι μ´αυτά τα δίκτυα. Αυτό είναι ένα μικρό πράγμα που ζει μέσα σ´ έναν ελέφαντα. Και εδώ είναι μια περίληψη όσων λέω. Αν πάρεις αυτά τα δίκτυα, την ιδέα των δικτύων, και εφαρμόσεις καθολικές αρχές, που μπορούν να γίνουν μαθηματικά, ακολουθούν όλες αυτές οι κλιμακώσεις και όλοι αυτοί οι περιορισμοί, συμπεριλαμβανομένης της περιγραφής του δάσους, της περιγραφής του κυκλοφοριακού σας συστήματος, της περιγραφής εντός των κυττάρων. Ένα από τα πράγματα που δεν τόνισα στην εισαγωγή είναι ότι ο ρυθμός ζωής, συστηματικά, μειώνεται καθώς μεγαλώνεις. Οι καρδιακοί ρυθμοί είναι πιο αργοί˙ ζεις περισσότερο˙ η διάχυση οξυγόνου και οι διέξοδοι σε όλες τις μεμβράνες είναι βραδύτερη, κτλ.
And the reason for this is because of networks. All of life is controlled by networks -- from the intracellular through the multicellular through the ecosystem level. And you're very familiar with these networks. That's a little thing that lives inside an elephant. And here's the summary of what I'm saying. If you take those networks, this idea of networks, and you apply universal principles, mathematizable, universal principles, all of these scalings and all of these constraints follow, including the description of the forest, the description of your circulatory system, the description within cells. One of the things I did not stress in that introduction was that, systematically, the pace of life decreases as you get bigger. Heart rates are slower; you live longer; diffusion of oxygen and resources across membranes is slower, etc.
Το ερώτημα είναι: Είναι οποιοδήποτε απ´αυτά αλήθεια για τις πόλεις και για τις εταιρίες; Οπότε είναι το Λονδίνο ένα μεγαλύτερο Μπέρμιγχαμ, το οποίο είναι ένα μεγαλύτερο Μπράιτον, κτλ, κτλ; Είναι η Νέα Υόρκη ένα μεγαλύτερο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο είναι μια μεγαλύτερη Σάντα Φε; Δεν γνωρίζω. Αυτό θα το συζητήσουμε. Όμως είναι δίκτυα, και το πιο σημαντικό δίκτυο πόλεων είστε εσείς. Οι πόλεις είναι απλά η φυσική εκδήλωση των αλληλεπιδράσεών σας, των αλληλεπιδράσεών μας, και ο σχηματισμός και η ομαδοποίηση των ατόμων. Εδώ είναι απλά μια συμβολική εικόνα αυτού. Και εδώ είναι η κλιμάκωση των πόλεων. Αυτό δείχνει πως σ´αυτό το πολύ μικρό παράδειγμα, το οποίο τυχαίνει να είναι ένα κοινότυπο παράδειγμα αριθμού πρατηρίων βενζίνης ως μια λειτουργία μεγέθους -- απεικονισμένο με τον ίδιο τρόπο όπως και στη βιολογία -- βλέπεις ακριβώς το ίδιο πράγμα.
The question is: Is any of this true for cities and companies? So is London a scaled up Birmingham, which is a scaled up Brighton, etc., etc.? Is New York a scaled up San Francisco, which is a scaled up Santa Fe? Don't know. We will discuss that. But they are networks, and the most important network of cities is you. Cities are just a physical manifestation of your interactions, our interactions, and the clustering and grouping of individuals. Here's just a symbolic picture of that. And here's scaling of cities. This shows that in this very simple example, which happens to be a mundane example of number of petrol stations as a function of size -- plotted in the same way as the biology -- you see exactly the same kind of thing.
Υπάρχει μια κλιμάκωση. Δηλαδή ο αριθμός πρατηρίων βενζίνης στη πόλη τώρα σας δίνεται όταν μου πείτε το μέγεθός της. Η κλίση της είναι λιγότερο από γραμμική. Υπάρχει μια οικονομία κλίμακας. Λιγότερα πρατήρια βενζίνης όσο μεγαλύτερος είσαι -- δεν προκαλεί έκπληξη. Όμως ορίστε τι προκαλεί έκπληξη. Κλιμακώνεται με τον ίδιο τρόπο παντού. Αυτό είναι μόνο Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά θα μπορούσες να το κάνεις και στην Ιαπωνία ή στην Κίνα ή στην Κολομβία, πάντα το ίδιο με τον ίδιο τρόπο οικονομίας κλίμακας στον ίδιο βαθμό. Και οποιαδήποτε υποδομή εξετάσεις -- είτε είναι το μήκος των δρόμων, το μήκος ηλεκτρικών γραμμών -- οτιδήποτε εξετάσεις έχει την ίδια οικονομία κλίμακας που κλιμακώνεται με τον ίδιο τρόπο. Είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα που έχει εξελιχθεί παρ´όλο το σχεδιασμό και ούτω καθεξής. Όμως προκαλεί ακόμη περισσότερη έκπληξη αν εξετάσεις κοινωνικο-οικονομικές ποσότητες, ποσότητες που δεν έχουν ανάλογο στη βιολογία, που έχουν εξελιχτεί όταν αρχίσαμε να σχηματίζουμε κοινότητες πριν οχτώ με 10.000 χρόνια. Το πάνω είναι οι μισθοί ως λειτουργία μεγέθους απεικονισμένο με τον ίδιο τρόπο. Και το κάτω είναι εσείς όλοι -- οι υπερδημιουργικοί απεικονισμένοι με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό που βλέπετε είναι ένα φαινόμενο κλιμάκωσης. Όμως το πιο σημαντικό σ´αυτό, ο εκθέτης, το ανάλογο σε εκείνα τα τρία τέταρτα για τη μεταβολική τιμή είναι μεγαλύτερο από ένα -- είναι περίπου 1.15 με 1.2. Να᾽το, λέει ότι όσο μεγαλύτερος είσαι τόσο περισσότερα έχεις κατά κεφαλήν, σε αντίθεση με τη βιολογία -- ψηλότεροι μισθοί, περισσότεροι υπερδημιουργικοί άνθρωποι κατά κεφαλήν καθώς μεγαλώνεις, περισσότερες ευρεσιτεχνίες κατά κεφαλήν, περισσότερο έγκλημα κατά κεφαλήν.
There is a scaling. That is that the number of petrol stations in the city is now given to you when you tell me its size. The slope of that is less than linear. There is an economy of scale. Less petrol stations per capita the bigger you are -- not surprising. But here's what's surprising. It scales in the same way everywhere. This is just European countries, but you do it in Japan or China or Colombia, always the same with the same kind of economy of scale to the same degree. And any infrastructure you look at -- whether it's the length of roads, length of electrical lines -- anything you look at has the same economy of scale scaling in the same way. It's an integrated system that has evolved despite all the planning and so on. But even more surprising is if you look at socio-economic quantities, quantities that have no analog in biology, that have evolved when we started forming communities eight to 10,000 years ago. The top one is wages as a function of size plotted in the same way. And the bottom one is you lot -- super-creatives plotted in the same way. And what you see is a scaling phenomenon. But most important in this, the exponent, the analog to that three-quarters for the metabolic rate, is bigger than one -- it's about 1.15 to 1.2. Here it is, which says that the bigger you are the more you have per capita, unlike biology -- higher wages, more super-creative people per capita as you get bigger, more patents per capita, more crime per capita.
Και τα έχουμε εξετάσει όλα: περισσότερα κρούσματα AIDS, γρίπης, κτλ. Και εδώ, είναι απεικονισμένα όλα μαζί. Απλά για να σας δείξουμε τι απεικονίσαμε, εδώ είναι το εισόδημα, το ΑΕΠ -- το ΑΕΠ της πόλης -- εγκληματικότητα και ευρεσιτεχνίες όλα σε μια γραφική παράσταση. Και μπορείτε να δείτε, όλα ακολουθούν την ίδια γραμμή. Και ορίστε η δήλωση. Αν διπλασιάσεις το μέγεθος μιας πόλης από 100,000 σε 200,000 από ένα εκατομμύριο σε δύο εκατομμύρια, 10 σε 20 εκατομμύρια, δεν έχει σημασία, τότε συστηματικά, παίρνεις μια αύξηση 15 τοις εκατόν σε μισθούς, πλούτο, αριθμό των κρουσμάτων AIDS, αριθμό αστυνομίας, οτιδήποτε μπορείς να σκεφτείς. Ανεβαίνει κατά 15 τοις εκατό, και έχεις ένα 15 τοις εκατό εξοικονόμηση στην υποδομή. Αυτός, χωρίς αμφιβολία, είναι ο λόγος που μαζεύονται ένα εκατομμύριο άνθρωποι τη βδομάδα στις πόλεις. Επειδή νομίζουν πως όλα εκείνα τα θαυμάσια πράγματα -- όπως δημιουργικοί άνθρωποι, πλούτος, εισόδημα -- είναι το τι τους ελκύει, ξεχνώντας τα άσχημα και τα κακά.
And we've looked at everything: more AIDS cases, flu, etc. And here, they're all plotted together. Just to show you what we plotted, here is income, GDP -- GDP of the city -- crime and patents all on one graph. And you can see, they all follow the same line. And here's the statement. If you double the size of a city from 100,000 to 200,000, from a million to two million, 10 to 20 million, it doesn't matter, then systematically you get a 15 percent increase in wages, wealth, number of AIDS cases, number of police, anything you can think of. It goes up by 15 percent, and you have a 15 percent savings on the infrastructure. This, no doubt, is the reason why a million people a week are gathering in cities. Because they think that all those wonderful things -- like creative people, wealth, income -- is what attracts them, forgetting about the ugly and the bad.
Ποία είναι η αιτία γι᾽αυτό; Δεν έχω χρόνο να σας πω για όλα τα μαθηματικά, αλλά η υποβόσκουσα αιτία είναι τα κοινωνικά δίκτυα, επειδή αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Αυτός ο κανόνας του 15 τοις εκατό είναι αληθής όπου κι αν βρίσκεσαι στον πλανήτη -- Ιαπωνία, Χιλή, Πορτογαλία, Σκωτία, δεν έχει σημασία. Πάντα, το τι δείχνουν τα δεδομένα είναι το ίδιο, παρά το γεγονός ότι αυτές οι πόλεις έχουν εξελιχθεί ανεξάρτητα. Κάτι το καθολικό συμβαίνει. Αυτή η καθολικότητα, για να επαναλάβω, είμαστε εμείς -- που είμαστε η πόλη. Και είναι η αλληλεπίδραση και ο σχηματισμός αυτών των αλληλεπιδράσεων. Οπότε να᾽το, το ξανάπα. Οπότε αν είναι όντως εκείνα τα δίκτυα και η μαθηματική τους δομή, σε αντίθεση με τη βιολογία, που είχε υπογραμμική κλιμάκωση, σε οικονομίες κλιμάκωσης, είχες την επιβράδυνση του ρυθμού ζωής καθώς μεγαλώνεις. Αν είναι τα κοινωνικά δίκτυα με υπερ-γραμμική κλιμάκωση -- περισσότερα κατά κεφαλήν -- τότε η θεωρία λέει ότι αυξάνεις το ρυθμό ζωής. Όσο μεγαλύτερος είσαι, η ζωή γίνεται πιο γρήγορη. Στ´αριστερά είναι ο καρδιακός ρυθμός που δείχνει βιολογία. Στα δεξιά είναι η ταχύτητα περπατήματος σε ορισμένες Ευρωπαϊκές πόλεις, που δείχνει αυτή την αύξηση.
What is the reason for this? Well I don't have time to tell you about all the mathematics, but underlying this is the social networks, because this is a universal phenomenon. This 15 percent rule is true no matter where you are on the planet -- Japan, Chile, Portugal, Scotland, doesn't matter. Always, all the data shows it's the same, despite the fact that these cities have evolved independently. Something universal is going on. The universality, to repeat, is us -- that we are the city. And it is our interactions and the clustering of those interactions. So there it is, I've said it again. So if it is those networks and their mathematical structure, unlike biology, which had sublinear scaling, economies of scale, you had the slowing of the pace of life as you get bigger. If it's social networks with super-linear scaling -- more per capita -- then the theory says that you increase the pace of life. The bigger you are, life gets faster. On the left is the heart rate showing biology. On the right is the speed of walking in a bunch of European cities, showing that increase.
Τέλος, θέλω να μιλήσω για την ανάπτυξη. Αυτό είναι το τι είχαμε στη βιολογία, απλά για να επαναλάβω. Οι οικονομίες κλίμακας έχουν αυξήσει αυτή τη σιγμοειδή συμπεριφορά. Μεγαλώνεις γρήγορα και μετά σταματάς -- μέρος της ανθεκτικότητάς μας. Αυτό θα ήταν κακό για τις οικονομίες και τις πόλεις. Και ένα από τα θαυμάσια στοιχεία αυτής της θεωρίας είναι ότι έχεις υπέρ-γραμμική κλιμάκωση από τη δημιουργία πλούτου και την καινοτομία, και τότε όντως παίρνεις, από την ίδια θεωρία, μια όμορφη ανοδική εκθετική καμπύλη -- υπέροχη. Και κατ᾽ακρίβειαν, αν τη συγκρίνεις με δεδομένα ταιριάζει πολύ καλά με την ανάπτυξη πόλεων και οικονομιών. Όμως έχει μια φριχτή παγίδα, και η παγίδα είναι ότι το σύστημα είναι προορισμένο να καταρρεύσει. Και είναι προορισμένο να καταρρεύσει για πολλούς λόγους -- για κάπως μαλθουσιανούς λόγους -- ότι ξεμένεις από πόρους. Και πώς το αποφεύγεις αυτό; Λοιπόν το έχουμε κάνει στο παρελθόν.
Lastly, I want to talk about growth. This is what we had in biology, just to repeat. Economies of scale gave rise to this sigmoidal behavior. You grow fast and then stop -- part of our resilience. That would be bad for economies and cities. And indeed, one of the wonderful things about the theory is that if you have super-linear scaling from wealth creation and innovation, then indeed you get, from the same theory, a beautiful rising exponential curve -- lovely. And in fact, if you compare it to data, it fits very well with the development of cities and economies. But it has a terrible catch, and the catch is that this system is destined to collapse. And it's destined to collapse for many reasons -- kind of Malthusian reasons -- that you run out of resources. And how do you avoid that? Well we've done it before.
Το τι κάνουμε είναι, καθώς μεγαλώνουμε και πλησιάζουμε την κατάρρευση, μια τεράστια καινοτομία λαμβάνει χώρα και ξαναξεκινούμε, και ξαναξεκινούμε καθώς πλησιάζουμε την επόμενη, και ούτω καθεξής. Έτσι υπάρχει αυτός ο συνεχής κύκλος καινοτομίας που είναι απαραίτητος για να διατηρήσουμε την ανάπτυξη και να αποφύγουμε την κατάρρευση. Ωστόσο, η παγίδα σ᾽αυτό είναι ότι πρέπει να καινοτομούμε όλο και πιο γρήγορα. Οπότε η εικόνα είναι ότι όχι μόνο είμαστε σ᾽ένα ποδόμυλο που πηγαίνει γρηγορότερα, αλλά πρέπει να αλλάζουμε τον ποδόμυλο όλο και πιο γρήγορα. Πρέπει να επιταχύνουμε συνεχώς. Και το ερώτημα είναι: Μπορούμε, σαν κοινωνικοοικονομικά όντα, να αποφύγουμε την καρδιακή προσβολή;
What we do is, as we grow and we approach the collapse, a major innovation takes place and we start over again, and we start over again as we approach the next one, and so on. So there's this continuous cycle of innovation that is necessary in order to sustain growth and avoid collapse. The catch, however, to this is that you have to innovate faster and faster and faster. So the image is that we're not only on a treadmill that's going faster, but we have to change the treadmill faster and faster. We have to accelerate on a continuous basis. And the question is: Can we, as socio-economic beings, avoid a heart attack?
Έτσι εν τέλει, θα ολοκληρώσω στα τελευταία ένα δύο λεπτά ρωτώντας για εταιρίες. Βλέπετε εταιρίες, την κλίμακά τους. Η πάνω είναι η Γουόλμαρτ στα δεξιά. Είναι η ίδια πλοκή. Αυτό συμβαίνει στο εισόδημα και στα περιουσιακά στοιχεία έναντι του μεγέθους της εταιρίας όπως μαρτυρείται από τον αριθμό των εργαζομένων της. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πωλήσεις, οτιδήποτε θέλετε. Να᾽το: μετά από κάποιες μικρές διακυμάνσεις στην αρχή, όταν οι εταιρίες καινοτομούν, κλιμακώνονται όμορφα. Και έχουμε εξετάσει 23,000 εταιρίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορώ να πω. Και σας δείχνω μόνο λιγάκι απ´αυτό.
So lastly, I'm going to finish up in this last minute or two asking about companies. See companies, they scale. The top one, in fact, is Walmart on the right. It's the same plot. This happens to be income and assets versus the size of the company as denoted by its number of employees. We could use sales, anything you like. There it is: after some little fluctuations at the beginning, when companies are innovating, they scale beautifully. And we've looked at 23,000 companies in the United States, may I say. And I'm only showing you a little bit of this.
Το τι είναι εκπληκτικό με τις εταιρίες είναι ότι κλιμακώνονται υπό-γραμμικά όπως στη βιολογία, υποδεικνύοντας ότι δεν κυριαρχούνται, από υπέρ-γραμμικές καινοτομίες και ιδέες· γίνονται κυριαρχούμενες από οικονομίες κλίμακας. Σ᾽αυτή την ερμηνεία, με τη γραφειοκρατία και την διοίκηση και το κάνουν όμορφα, μπορώ να πω. Οπότε αν μου πείτε το μέγεθος μιας εταιρίας, μιας μικρής εταιρίας, θα μπορούσα να προβλέψω το μέγεθος της Γουόλμαρτ. Αν έχει αυτήν την υπό-γραμμική κλιμάκωση η θεωρία λέει ότι θα έπρεπε να έχουμε σιγμοειδή ανάπτυξη. Να η Γουόλμαρτ. Δεν φαίνεται πολύ σιγμοειδής. Αυτά μας αρέσουν, μπαστούνια του χόκεϊ. Όμως παρατηρήστε, έχω κλέψει, επειδή έχω πάει μόνο μέχρι το '94. Ας πάμε μέχρι το 2008. Εκείνη η κόκκινη γραμμή είναι από τη θεωρία. Έτσι αν το είχα κάνει το 1994, θα μπορούσα να είχα προβλέψει τι θα ήταν τώρα η Γουόλμαρτ. Και τότε αυτό επαναλαμβάνεται σε όλο το φάσμα των εταιριών. Να᾽τες. Εκεί είναι 23,000 εταιρίες. Όλες ξεκινούν μοιάζοντας με μπαστούνια του χόκεϊ, όλες καμπουριάζουν, και όλες θα πεθάνουν όπως εσείς και εγώ.
What is astonishing about companies is that they scale sublinearly like biology, indicating that they're dominated, not by super-linear innovation and ideas; they become dominated by economies of scale. In that interpretation, by bureaucracy and administration, and they do it beautifully, may I say. So if you tell me the size of some company, some small company, I could have predicted the size of Walmart. If it has this sublinear scaling, the theory says we should have sigmoidal growth. There's Walmart. Doesn't look very sigmoidal. That's what we like, hockey sticks. But you notice, I've cheated, because I've only gone up to '94. Let's go up to 2008. That red line is from the theory. So if I'd have done this in 1994, I could have predicted what Walmart would be now. And then this is repeated across the entire spectrum of companies. There they are. That's 23,000 companies. They all start looking like hockey sticks, they all bend over, and they all die like you and me.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)