So I understand that this meeting was planned, and the slogan was From Was to Still. And I am illustrating Still. Which, of course, I am not agreeing with because, although I am 94, I am not still working. And anybody who asks me, "Are you still doing this or that?" I don't answer because I'm not doing things still, I'm doing it like I always did. I still have -- or did I use the word still? I didn't mean that.
Ik begrijp dat deze ontmoeting gepland was met als slogan: 'Van was tot nog steeds'. Ik illustreer nog steeds. Daarmee ben ik het uiteraard niet eens omdat, zelfs al ben ik 94, ik werk niet 'nog steeds'. Iemand die me vraagt: "Doe je dit of dat nog steeds?" geef ik geen antwoord, want ik doe het niet 'nog steeds', maar zoals ik altijd deed. Ik heb nog steeds -- zei ik 'nog steeds'? Dat bedoelde ik niet.
(Laughter)
(Gelach)
I have my file which is called To Do. I have my plans. I have my clients. I am doing my work like I always did. So this takes care of my age. I want to show you my work so you know what I am doing and why I am here. This was about 1925. All of these things were made during the last 75 years.
Ik heb mijn map getiteld Te Doen. Ik heb mijn plannen. Ik heb mijn klanten. Ik doe mijn werk zoals ik altijd deed. Dus dat wat betreft mijn leeftijd. Ik wil jullie mijn werk laten zien, zodat je weet wat ik doe en waarom ik hier ben. Dit was ongeveer 1925. Al deze dingen zijn gemaakt gedurende de laatste 75 jaar.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
But, of course, I'm working since 25, doing more or less what you see here. This is Castleton China. This was an exhibition at the Museum of Modern Art. This is now for sale at the Metropolitan Museum. This is still at the Metropolitan Museum now for sale. This is a portrait of my daughter and myself.
Maar, natuurlijk, ik ben aan het werk sinds 1925, en deed min of meer wat je hier ziet. Dit is Castleton porselein. Dit was een expositie in het Museum of Modern Art. Dit is nu te koop in het Metropolitan Museum. Dit is nog steeds te koop in het Metropolitan Museum. Dit is een portret van mijn dochter en mij.
(Applause)
(Applaus)
These were just some of the things I've made. I made hundreds of them for the last 75 years. I call myself a maker of things. I don't call myself an industrial designer because I'm other things. Industrial designers want to make novel things. Novelty is a concept of commerce, not an aesthetic concept. The industrial design magazine, I believe, is called "Innovation." Innovation is not part of the aim of my work. Well, makers of things: they make things more beautiful, more elegant, more comfortable than just the craftsmen do. I have so much to say. I have to think what I am going to say. Well, to describe our profession otherwise, we are actually concerned with the playful search for beauty. That means the playful search for beauty was called the first activity of Man. Sarah Smith, who was a mathematics professor at MIT, wrote, "The playful search for beauty was Man's first activity -- that all useful qualities and all material qualities were developed from the playful search for beauty." These are tiles. The word, "playful" is a necessary aspect of our work because, actually, one of our problems is that we have to make, produce, lovely things throughout all of life, and this for me is now 75 years.
Dit waren gewoon wat dingen die ik gemaakt heb. Ik maakte er honderden over de laatste 75 jaar. Ik noem mezelf een dingenmaker. Ik noem mezelf geen industrieel ontwerper omdat, onder andere, industrieel ontwerpers nieuwigheden willen maken. Nieuwigheid is een commercieel concept, geen esthetisch concept. Het industrieel ontwerp-tijdschrift heet geloof ik 'Innovation". Innovatie is geen onderdeel van het doel van mijn werk. Dingenmakers: ze maken dingen mooier, eleganter, comfortabeler dan de ambachtslieden doen. Ik heb zoveel te zeggen. Ik moet denken wat ik ga zeggen. Om ons beroep anders te omschrijven: we houden ons bezig met de speelse zoektocht naar schoonheid. Dat betekent dat de speelse zoektocht naar schoonheid, de eerste activiteit van de mens is genoemd. Sarah Smith, die wiskunde onderwees aan MIT, schreef: "De speelse zoektocht naar schoonheid was de eerste activiteit van de mens" -- ...dat alle nuttige kwaliteiten en alle materiële kwaliteiten voortkwamen uit de speelse zoektocht naar schoonheid. Dit zijn tegels. Het woord "speels" is een noodzakelijk aspect van ons werk want een van onze problemen is, dat we mooie dingen moeten maken gedurende ons hele leven, wat voor mij al 75 jaar is.
So how can you, without drying up, make things with the same pleasure, as a gift to others, for so long? The playful is therefore an important part of our quality as designer. Let me tell you some about my life. As I said, I started to do these things 75 years ago. My first exhibition in the United States was at the Sesquicentennial exhibition in 1926 -- that the Hungarian government sent one of my hand-drawn pieces as part of the exhibit. My work actually took me through many countries, and showed me a great part of the world. This is not that they took me -- the work didn't take me -- I made the things particularly because I wanted to use them to see the world. I was incredibly curious to see the world, and I made all these things, which then finally did take me to see many countries and many cultures. I started as an apprentice to a Hungarian craftsman, and this taught me what the guild system was in Middle Ages.
Dus hoe kun je, zonder op te drogen, met hetzelfde plezier dingen maken, als geschenk aan anderen, voor zo lange tijd? Het speelse is daarom een belangrijk onderdeel van onze kwaliteit als ontwerper. Laat ik jullie iets vertellen uit mijn leven. Zoals ik zei, ik begon deze dingen te doen 75 jaar geleden. Mijn eerste expositie in de Verenigde Staten was op de Sesquicentennial expositie in 1926 -- waarvoor de Hongaarse regering een van mijn handgetekende stukken inzond om tentoon te stellen. Mijn werk voerde me door vele landen, en liet me veel van de wereld zien. Het is niet dat ze mij meenamen -- het werk nam me niet mee -- ik maakte de dingen speciaal omdat ik ze wilde gebruiken om de wereld te zien. Ik was ongelofelijk nieuwsgierig naar de wereld, en ik maakte al deze dingen, die me uiteindelijk naar al die landen en culturen voerden. Ik begon als leerlinge van een Hongaarse ambachtsman, en dat leerde me wat het gildesysteem in de middeleeuwen was.
The guild system: that means when I was an apprentice, I had to apprentice myself in order to become a pottery master. In my shop where I studied, or learned, there was a traditional hierarchy of master, journeyman and learned worker, and apprentice, and I worked as the apprentice. The work as an apprentice was very primitive. That means I had to actually learn every aspect of making pottery by hand. We mashed the clay with our feet when it came from the hillside. After that, it had to be kneaded. It had to then go in, kind of, a mangle. And then finally it was prepared for the throwing. And there I really worked as an apprentice. My master took me to set ovens because this was part of oven-making, oven-setting, in the time. And finally, I had received a document that I had accomplished my apprenticeship successfully, that I had behaved morally, and this document was given to me by the Guild of Roof-Coverers, Rail-Diggers, Oven-Setters, Chimney Sweeps and Potters.
Het gildesysteem: dat betekent dat toen ik leerling was... ik moest leerling worden om pottenbakkersmeester te kunnen worden. In mijn werkplaats waar ik studeerde of leerde, was een traditionele hiërarchie van meester, gezel, geleerde werker, en leerling, en ik werkte als leerling. Het werk als leerling was erg primitief. Dat betekent dat je elk aspect van het handmatig pottenbakken moest leren. We stampten de klei met onze voeten als hij van de heuvel kwam. Daarna moest hij gekneed worden. Hij moest dan in een soort mangel gaan. Dan werd hij uiteindelijk voorbereid om te worden gedraaid. Hier werkte ik als leerling. Mijn meester nam me aan om ovens voor te bereiden want dit was deel van ovenvoorbereiding in die tijd. Uiteindelijk kreeg ik een document dat ik mijn leerlingschap succesvol had afgerond, dat ik me zedelijk had gedragen. Ik kreeg dit document van het gilde van dakdekkers, puttengravers, ovenvoorbereiders, schoorsteenvegers en pottenbakkers.
(Laughter)
(Gelach)
I also got at the time a workbook which explained my rights and my working conditions, and I still have that workbook. First I set up a shop in my own garden, and made pottery which I sold on the marketplace in Budapest. And there I was sitting, and my then-boyfriend -- I didn't mean it was a boyfriend like it is meant today -- but my boyfriend and I sat at the market and sold the pots. My mother thought that this was not very proper, so she sat with us to add propriety to this activity.
Ook kreeg ik toen een werkboek waarin mijn rechten en werkcondities werden uitgelegd, dat heb ik nog steeds. Ik begon met een werkplaats in mijn tuin, en maakte aardewerk dat ik op de markt in Boedapest verkocht. Daar zat ik met mijn toenmalige vriend -- ik bedoel niet een vriend in de huidige betekenis -- maar mijn vriend en ik zaten op de markt en verkochten de potten. Mijn moeder vond dit niet erg netjes, dus ze kwam bij ons zitten om fatsoen te geven aan onze activiteiten.
(Laughter)
(Gelach)
However, after a while there was a new factory being built in Budapest, a pottery factory, a large one. And I visited it with several ladies, and asked all sorts of questions of the director. Then the director asked me, why do you ask all these questions? I said, I also have a pottery. So he asked me, could he please visit me, and then finally he did, and explained to me that what I did now in my shop was an anachronism, that the industrial revolution had broken out, and that I rather should join the factory. There he made an art department for me where I worked for several months. However, everybody in the factory spent his time at the art department. The director there said there were several women casting and producing my designs now in molds, and this was sold also to America.
Maar na een tijdje werd er een nieuwe fabriek gebouwd in Budapest, een aardewerkfabriek, een grote. Ik ging op bezoek met diverse dames, en stelde de directeur allerlei vragen. Toen vroeg de directeur me: "Waarom stel je al deze vragen?" Ik zei: "Ik heb ook een pottenbakkersatelier." Dus hij vroeg me of hij me eens kon komen bezoeken, en uiteindelijk deed hij dat. Hij legde me uit dat wat ik deed in het atelier, verouderd was, dat de industriële revolutie was uitgebroken, en dat ik beter bij de fabriek kon komen werken. Daar maakte hij een ontwerpafdeling voor me, waar ik enkele maanden werkte. Maar iedereen in de fabriek bracht zijn tijd door op de ontwerpafdeling. De directeur zei dat verscheidene vrouwen mijn ontwerpen goten en produceerden in mallen, en dit werd ook verkocht aan Amerika.
I remember that it was quite successful. However, the director, the chemist, model maker -- everybody -- concerned himself much more with the art department -- that means, with my work -- than making toilets, so finally they got a letter from the center, from the bank who owned the factory, saying, make toilet-setting behind the art department, and that was my end. So this gave me the possibility because now I was a journeyman, and journeymen also take their satchel and go to see the world. So as a journeyman, I put an ad into the paper that I had studied, that I was a down-to-earth potter's journeyman and I was looking for a job as a journeyman. And I got several answers, and I accepted the one which was farthest from home and practically, I thought, halfway to America.
Ik herinner me dat het heel succesvol was. Maar, de directeur, de chemicus, modelmaker -- iedereen -- was veel meer bezig met de ontwerpafdeling -- dat wil zeggen, met mijn werk -- dan het maken van toiletten. Dus uiteindelijk kregen ze een brief van de bank die eigenaar was van de fabriek, waarin stond: maak toiletten en laat de ontwerpafdeling zitten, en dat was mijn einde. Dus dit gaf me de kans, want ik was nu een gezel, en gezellen pakken hun tas en trekken de wereld in. Dus als gezel plaatste ik een advertentie dat ik gestudeerd had, dat ik een nuchtere pottenbakkersgezel was en dat ik een baan zocht als gezel. Ik kreeg verschillende antwoorden en ik accepteerde de baan die het verst van huis was en, dacht ik, halfweg naar Amerika.
And that was in Hamburg. Then I first took this job in Hamburg, at an art pottery where everything was done on the wheel, and so I worked in a shop where there were several potters. And the first day, I was coming to take my place at the turntable -- there were three or four turntables -- and one of them, behind where I was sitting, was a hunchback, a deaf-mute hunchback, who smelled very bad. So I doused him in cologne every day, which he thought was very nice, and therefore he brought bread and butter every day, which I had to eat out of courtesy. The first day I came to work in this shop there was on my wheel a surprise for me. My colleagues had thoughtfully put on the wheel where I was supposed to work a very nicely modeled natural man's organs. (Laughter) After I brushed them off with a hand motion, they were very -- I finally was now accepted, and worked there for some six months. This was my first job. If I go on like this, you will be here till midnight.
Dat was in Hamburg. Toen nam ik eerst deze baan in Hamburg, in een kunstpottenbakkerij waar alles werd gedaan aan de draaischijf. Dus daar werkte ik met verscheidene andere pottenbakkers. De eerste dag nam ik mijn plaats in achter de schijf -- er waren drie of vier draaischijven -- en aan één daarvan, achter mij zat een doofstomme met een bochel, die vreselijk stonk. Dus depte ik hem dagelijks met eau de cologne, wat hij erg aardig vond, en daarom bracht hij dagelijks brood en boter mee, dat ik uit beleefdheid op moest eten. De eerste dag dat ik kwam werken stond er op mijn schijf een verrassing voor me. Mijn collega's hadden heel attent op de schijf waar ik moest werken een mooi geboetseerd mannelijk geslacht geplaatst. (Gelach) Nadat ik die met een handbeweging had weggeveegd, was ik nu dan geaccepteerd en ik werkte daar zo'n zes maanden. Dit was mijn eerste baan. Als ik zo doorga, zitten jullie hier tot middernacht.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
So I will try speed it up a little
Dus ik zal het tempo wat opschroeven.
(Laughter)
(Gelach)
Moderator: Eva, we have about five minutes.
Moderator: Eva, we hebben ongeveer 5 minuten.
(Laughter)
(Gelach)
Eva Zeisel: Are you sure?
Eva Zeisel: Weet je dat zeker?
Moderator: Yes, I am sure.
Moderator: Ja, zeker.
EZ: Well, if you are sure, I have to tell you that within five minutes I will talk very fast. And actually, my work took me to many countries because I used my work to fill my curiosity. And among other things, other countries I worked, was in the Soviet Union, where I worked from '32 to '37 -- actually, to '36. I was finally there, although I had nothing to do -- I was a foreign expert. I became art director of the china and glass industry, and eventually under Stalin's purges -- at the beginning of Stalin's purges, I didn't know that hundreds of thousands of innocent people were arrested. So I was arrested quite early in Stalin's purges, and spent 16 months in a Russian prison. The accusation was that I had successfully prepared an Attentat on Stalin's life. This was a very dangerous accusation. And if this is the end of my five minutes, I want to tell you that I actually did survive, which was a surprise. But since I survived and I'm here, and since this is the end of the five minutes, I will --
EZ: Nou, als je het zeker weet, moet ik zeggen dat ik in vijf minuten erg snel zal praten. Mijn werk bracht me naar vele landen want ik gebruikte mijn werk om mijn nieuwsgierigheid te stillen. Onder andere heb ik gewerkt in de Sovjet Unie, van 1932 tot 1937 -- in feite tot 1936. Ik was er eindelijk, ook al had ik niets te doen -- ik was een buitenlands expert. Ik werd artistiek directeur van de porselein- en glasindustrie, en uiteindelijk onder Stalins zuiveringen -- aan het begin van Stalins zuiveringen, ik wist niet dat honderdduizenden onschuldige mensen werden gearresteerd. Dus ik werd vrij vroeg tijdens Stalins zuiveringen gearresteerd, en bracht 16 maanden door in een Russische gevangenis. De beschuldiging was, dat ik succesvol een moordaanslag had voorbereid op Stalin. Dat was een erg gevaarlijke beschuldiging. Als dit het eind van mijn vijf minuten is, wil ik jullie vertellen dat ik het overleefd heb, wat een verrassing was. Maar aangezien ik overleefde en hier ben, en omdat dit het einde is van mijn vijf minuten, zal ik --
Moderator: Tell me when your last trip to Russia was. Weren't you there recently?
Moderator: Vertel eens wanneer je laatste reis naar Rusland was. Was je daar niet recentelijk nog?
EZ: Oh, this summer, in fact, the Lomonosov factory was bought by an American company, invited me. They found out that I had worked in '33 at this factory, and they came to my studio in Rockland County, and brought the 15 of their artists to visit me here. And they invited myself to come to the Russian factory last summer, in July, to make some dishes, design some dishes. And since I don't like to travel alone, they also invited my daughter, son-in-law and granddaughter, so we had a lovely trip to see Russia today, which is not a very pleasant and happy view. Here I am now, if this is the end? Thank you.
EZ: O, afgelopen zomer in feite... de Lomonosov fabriek was gekocht door een Amerikaans bedrijf dat me uitnodigde. Ze kwamen erachter dat ik in 1933 in deze fabriek had gewerkt, en ze kwamen naar mijn studio in Rockland County, en brachten 15 van hun ontwerpers mee om me te bezoeken. Ze nodigden me uit om afgelopen zomer naar de Russische fabriek te komen, in juli, om wat serviesgoed te maken, servies te ontwerpen. Aangezien ik niet graag alleen reis, nodigden ze ook mijn dochter, mijn schoonzoon en kleindochter uit, dus we hadden een mooie reis naar het huidige Rusland, wat tegenwoordig geen prettige aanblik is. Nu ben ik hier, als dit het einde is? Dank je.
(Applause)
(Applaus)